Toch iets of wat nerveus pulkte hij aan een van de witte mouwen van zijn hemd terwijl hij naar zijn spiegelbeeld bleef kijken. Hij had zijn best gedaan om er zo netjes mogelijk uit te zien, had zelfs bijna heel Oaks field moeten afstruinen om toch iets deftigs in zijn maat te vinden. Ja, hij was best klein voor zijn leeftijd en er waren niet veel pakken te vinden voor mensen die kleiner waren dan 1.70m. Een echt pak had Ozzy dan ook niet echt gevonden, alleen een wit hemd en een jasje dat zo te zien al wel een paar keer gedragen was. Oh well, het zag er nog best goed uit en met de donkere jeans die hij eronder had aangetrokken, kon het er wel mee door. Aan zijn rode haren viel niet zo erg veel te doen. Misschien werd het stillaan wel eens tijd om terug naar de kapper te gaan aangezien zijn pony al terug voor zijn ogen viel. Het was net niet lang genoeg zodat hij op een meisje begon te lijken, maar wat hem betrof mocht er wel een stukje af. Na een paar tevergeefse pogingen om zijn haren toch een beetje in model te brengen, scheurde Ozzy zijn blik toch maar van zijn spiegelbeeld af om zijn schoenen te gaan zoeken. Zwarte all stars, zo ongeveer de enige schoenen die er niet zo heel erg versleten uitzagen. Geld om nieuwe spullen te kopen had hij genoeg, de zin ontbrak alleen heel erg vaak. De jongen was nooit echt iemand geweest die graag ging winkelen, deed het dan ook zo min mogelijk en ging alleen als het echt nodig was. De veters van zijn schoenen werden netjes gestrikt en na toch nog een laatste blik op de spiegel geworpen te hebben, verliet hij zijn kamer.

De weg naar de grote zaal leek opeens wel eindeloos ver. Ozzy bleef aan de knoopjes die op het uiteinde van zijn mouw bevestigd waren, pulken. Lightning zou hem waarschijnlijk wel een tik op zijn vingers gegeven hebben daarvoor en gezegd hebben dat hij niet zo nerveus hoefde te zijn. Het was niet zo dat een blind date je hele leven zou bepalen als je het verknalde, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet nerveus mocht zijn. Nee, het zou niet heel erg zijn als hij het zou verknallen, maar er zou waarschijnlijk wel over gepraat worden en dat was iets dat hij wilde vermijden. Ozzy bleef nog altijd liever een muurbloempje, onopvallend en dat zou niet meer lukken als er ineens vanalles over hem te zeggen was. Waarom hij zich dan toch had ingeschreven voor een blind date? Gewoon uit nieuwsgierigheid en om het feit dat hij eens niet alleen wilde zitten bij Valentijn.

Voor de deuren van de Grote zaal hield hij halt en leunde lichtjes tegen de muur ertegenover. Ze hadden het zo kunnen regelen dat ze voor de grote zaal zouden afspreken en gewoon samen naar het bal zouden gaan. Hij had niet echt iets anders kunnen bedenken en hij hoopte dat zijn date het niet al te erg zou vinden. Zelfs tussen alle andere koppels zouden ze het best naar hun zin kunnen hebben en als ze er genoeg van had, konden ze ook nog altijd naar buiten gaan ofzo. Voor een kort moment liet hij zijn bruine kijkers nog eens door de gang gaan om te zien of er niemand zijn richting uitkwam. Toen dit niet het geval was, sloeg hij zijn armen losjes over elkaar en kantelde zijn hoofd een stukje naar achteren, wachtend op zijn date voor vanavond.

Lucy ^^

Jawel, hij had in zijn leven al wel een paar dates gehad, maar de meisjes met wie hij afsprak kende hij meestal al wel een tijdje. Deze keer had hij alleen maar een naam. Geen uiterlijk en geen karakter. Hij wist dus helemaal niet wat hem te wachten stond en dat was hetgeen dat hem angst aanjoeg. Wat als ze elkaar helemaal niet zouden mogen en dus waarschijnlijk heel de avond daardoor verpest zou zijn? Er waren genoeg mensen in de school die hem niet echt mochten en dat was niet altijd om zijn karakter, meestal maar niet altijd. Blijkbaar had Lightning een hele reputatie opgebouwd en er waren mensen die dachten dat hij hetzelfde was als zijn tweelingzus. Natuurlijk dachten ze dat, eeneiige tweelingen hadden meestal ook hetzelfde karakter. Tussen hem een Lightning waren er ook niet zo heel veel verschillen, maar het waren er genoeg om te laten zien dat ze twee heel verschillende personen waren. Zo was Ozzy een heel stuk minder opvliegend dan zijn zus. Natuurlijk had hij wel zijn momenten dat hij best kwaad kon reageren, maar dat gebeurde alleen als mensen echt over de denkbeeldige grens gegaan waren. Een tweede verschil was dat hij eerst goed nadacht voordat hij iets zei en zijn woorden altijd zo zorgvuldig mogelijk koos. Door zijn lengte en astma was het best makkelijk om hem te verslaan in een fysiek en zelfs magiegevecht. De jongen wist van zichzelf dat hij zwak was, maar hij probeerde er nog altijd het beste van te maken. Wie niet sterk is, moet slim zijn en dat was precies hetgeen dat hij altijd deed. Hij vocht met woorden, meestal door mensen te kalmeren. Natuurlijk lukte zoiets niet altijd en gebeurde het weleens dat hij een heleboel klappen moest opvangen. Meestal kwam hij er wel met een paar blauwe plekken en kneuzingen vanaf, maar dat wilde niet zeggen dat het leuk was. Misschien zou het wel een goed idee zijn om zich te leren verdedigen zodat hij niet zoveel pijn moest lijden als hij eens iets verkeerds zei. Lightning zou hem daar misschien mee kunnen helpen als hij het lief vroeg of ze zou bodyguard gaan spelen wat weer iets was dat hij niet echt wilde. Ze zou nooit 24/7 in zijn buurt kunnen blijven om klappen te incasseren.

Een vrouwelijke stem haalde de jongen uit zijn gepieker en kort knipperde hij even met zijn ogen voordat hij zijn blik op haar richtte. Het eerste dat hem opviel was het feit dat ze ongeveer dezelfde kleur van haren had als hij, daarna vielen zijn bruine kijkers pas op de baljurk. Het koste moeite om zijn mond niet te laten opvallen, al zou het feit dat hij geen antwoord gaf al genoeg zijn. “I..ik ben Ozzy. Dan moet jij Lucy zijn.” Ozzy toverde een glimlach op zijn gezicht terwijl hij terug in haar ogen blikte. “Dan moet jij Lucy zijn, toch?” Zachtjes duwde hij zich van de muur af waarna hij even verloren bleef staan. Wat moest hij nu doen? Gewoon naar de zaal gaan of was het de bedoeling dat hij haar ging escorteren? Hij had verschillende romantische films -gedwongen- gekeken met zijn oma waarin de mannen hun arm altijd aanboden als ze naar een bal gingen, maar zou dat niet een beetje teveel van het goede zijn? Hij wilde niet opdringerig overkomen ofzo, dat zou alles alleen maar verpesten. Het duurde nog een paar seconden voordat hij de knoop doorhakte en toch nog wat twijfelend zijn arm aanbood. “Eum.. zullen we?” Het feest was inmiddels al wel begonnen en hij wilde geen aandacht naar zich toetrekken door veel te laat te komen. Dan zou hij zijn zelfzekerheid helemaal verliezen en alleen nog maar kunnen stotteren. Nog een verschil tussen hem en zijn zus, zij was veel zelfzekerder als het op gebied van liefde aankwam. Het was dat er meisjes waren die zijn gestuntel ‘schattig’ vonden, anders had hij waarschijnlijk nooit maar dan ook nooit een vriendin gehad. Niet dat hij er nu eentje had, maar hij wist tenminste hoe het voelde om verliefd te zijn. Nu maar hopen dat Lucy zijn gestuntel niet al te erg zou vinden, anders had hij waarschijnlijk wel een klein probleempje.

Het was nu wel duidelijk dat hij zeker niet de enige was die zenuwachtig was. Koppeltjes kwamen schuifelt voorbij, begaven zich naar de grote zaal met wangen die nog altijd een rood kleurtje hadden. Zij waren de enige die nog buiten stonden, elkaar in een erg korte tijd toch een beetje probeerden te leren kennen. Ozzy had wel een paar dingen over het meisje gehoord, maar als hij haar hier zo zag staan, was hij ervan overtuigd dat het meeste uit de duim gezogen was. Als hij eerlijk moest zijn zag ze er helemaal niet uit als een rebel, maar dat kon ook aan de jurk en haar momenteel verlegen uitstraling liggen. Om aan het iets of wat ongemakkelijke moment te ontsnappen, stelde hij dan maar voor of ze niet beter naar binnen konden gaan. Misschien zou hij zich iets zelf zekerder kunnen gedragen als er mensen om hem heen waren en de muziek zijn stamelende woorden wat zou kunnen maskeren.
Ozzy struikelde bijna over zijn eigen voeten toen hij voelde hoe Lucy hem meesleurde. Het lukte nog net om zijn evenwicht te bewaren en na een kort sprintje liep hij terug fatsoenlijk naast haar. De lichte glimlach die op zijn gezicht stond, was nog altijd wat schuw, maar hij dacht dat die schuwheid na een tijdje wel weg zou gaan. Muziek zorgde er meestal wel voor dat hij zich wat meer op zijn gemak ging voelen, geen idee waarom eigenlijk. Waarschijnlijk omdat hij vroeger altijd gekalmeerd werd met muziek, meestal geneurie.

Voor de tweede keer op korte tijd bezorgde Lucy hem bijna een hartaanval toen ze zich ineens aan hem vastklampte. Ozzy klemde zijn vingers voorzichtig om haar arm heen om haar overeind te houden terwijl hij vragend aankeek. Er moest iets mis zijn, anders zou ze hem waarschijnlijk niet bijna naar de grond getrokken hebben. De verklaring kwam al snel en met een iets of wat bezorgde uitdrukking op zijn gezicht liet de jongen zijn kijkers naar haar voeten glijden. “Misschien moet je ze gewoon uitdoen? Straks breek je nog iets ofzo.” Snel liet hij zijn blik terug naar haar gezicht glijden. Hij zou niet willen dat ze vanavond iets zou breken, dan was de kans groot dat hij zich schuldig zou gaan voelen ookal was het zijn schuld niet. “Ik denk niet dat het hard op zou vallen als je zonder schoenen zou rondlopen en ik zal beloven om niet op je tenen te gaan staan.” Zijn mondhoeken krulden om tot een glimlach. “Of we kunnen snel andere schoenen voor je gaan halen? Ik kan me voorstellen dat het misschien niet erg gemakkelijk is om de hele avond zonder schoenen rond te lopen.” Als ze dat deed, zou ze makkelijk een koudje kunnen oplopen en dat was ook iets dat hij het liefst wilde vermijden.