De bel ging en vlug pakte hij al zijn spullen. Hij had behoefte om alleen te zijn en eens goed na te denken over alles wat er de laatste dagen gebeurd was. Mineko liep naar buiten en genoot van de zon die op zijn gezicht scheen. Elke keer dat het nog goed weer was ging hij opgewekt naar buiten. Het was nu midden in de herfst en warme dagen werden steeds zeldzamer. Hij had zijn jas open hangen al was het vrij koud. Hij hield van het gevoel van de wind op zijn huid en ademde dankbaar de zuivere lucht in. In de lokalen was het muf geweest en haast verstikkend warm door alle hoog ingestelde verwarmingen. De kou was een fijne tegenstelling en leek zijn gedachten weer iets helderder te maken. Hij had Alexis niet meer gezien na het incident in de ziekenzaal, op de watermagie les na. Hij maakte zich vreemd genoeg zorgen om haar.

Ze had nog geen seconde aardig gedaan en op alles wat hij deed hatelijk gereageerd, maar toch voelde hij geen woede als hij aan haar dacht. Ze was boos op hem maar hij niet op haar. Ergens voelde het alsof hij haar al heel goed kende door alle dromen die hij over haar had gehad. Het was de laatste tijd minder geworden, maar af en toe had hij nog steeds slapeloze nachten.Hij woelde zuchtend door zijn haar en liep naar het grasveld. Er was zoveel gebeurd in zo'n korte tijd. Hij had zoveel nieuwe mensen leren kennen en twee van hen hadden meteen zijn hart veroverd. De een als zeer goede vriend en alleen al denken aan de ander zorgde voor een intens gelukkig gevoel. Warme liefde stroomde door zijn aderen en gaf hem een licht gevoel in zijn hoofd. Hij voelde de kou niet meer en met een grote glimlach liep hij over het veld. Bij een boom zakte hij neer en hij leunde naar achteren tegen de stam. Tevreden schoof hij zijn koptelefoon op en pakte zijn huiswerk erbij. Hij moest een lange tekst lezen en bestuderen en was er nog niet aan begonnen.

Ontspannen zat hij daar en probeerde zich te concentreren op de woorden van de eerste alinea. Zijn gedachten bleven afdrijven en hij dacht aan Mizuki en haar lieve gezicht. Daarna kwam een beeld van een jonge en nog zorgeloze Alexis in hem op en een traan liep langs zijn wang. Het was spijtig hoe ze van zo´n lief onschuldig kind in een keiharde snauwerige bitch verandert was. Maar hij wist zeker dat diep van binnen diezelfde Alexis nog aanwezig was, diep weggestopt door de enge gewetenloze mannen. Hij voelde woede en zelfs haat tegen de onbekende mannen. Hij haatte ze omdat ze hun eigen genot boven alles stelde. Omdat ze zoiets onschuldigs hadden gezien en het vermorzeld hadden. Het was alsof je een prachtige bloem plukte, er even aan rook en van genoot en daarna achteloos liet vallen en vertrapte. Hij smeet zijn tekst weg, van leren zou nu niets meer komen. Hij had dringend behoefte aan iemand om hem te troosten en opende zijn ogen. Een traan van boosheid liep over zijn wang, hij haatte het machteloze gevoel dat hij nu had. Hij wilde Alexis helpen, maar zij liet hem niet door haar muur heen. Hij wilde wraak nemen op de verachtelijke monsters die haar pijn hadden gedaan, maar wist dat dit niet mogelijk was.

Hij wreef over zijn wang en meende een flits blauw te zien. Zoekend keek hij om zich heen. Was degene die almaar door zijn gedachten spookte hier? ''Alexis? Ben jij dat?'' zei hij zachtjes en hoopvol. Hij hoopte dat het geen illusie was geweest, gekomen omdat hij zo aan haar zat te denken. Hij hoopte dat ze er echt was en zou antwoorden op zijn wanhopige zachte uitgesproken vraag. Hij voelde zich zo klein en alleen en had behoefte aan een troostende stem en lieve woorden. Hij wist dat hij teveel verwachte en waarschijnlijk een boze stem te horen zou krijgen, als ze er al echt was en antwoord zou geven. Maar desondanks had hij de vage hoop dat ze in een goede bui zou zijn en voor de verandering aardig zou zijn.

[ALEXIS!!! come here and hug me daarna Sasori :3]

‘Nee!’ Met een gil kwam Alexis overeind en snel wreef ze door haar gezicht. Zweet druppelde van haar kaaklijn op de grond en geschrokken keek Alexis naar haar handen. Alles leek te bewegen om zich heen. Kasten leken opeens met hun tweeën naast elkaar te staan en ook het bed draaide, alsof ze elk moment kon gaan kotsen op een van de bedden. Haar hoofd tolde en een muffe geur die verdacht veel naar de geur van een ziekenhuis rook, maalde door haar neus.
Diep in- en uitademend keek Alexis om zich heen. Het laatste beeld van een man met een stoppelbaard verdween. De grijns om zijn lippen vervaagde en ze sloot haar ogen om alles uit haar hoofd te bannen. Het gezicht van Kid kwam tevoorschijn en ze voelde hoe de kalmte zich plantte in haar.
Glimlachend keek ze om zich heen, waarna ze uit haar bed stapte en snel begon aan haar verzorging. Haar, kleding en medische verzorging. Ja, medische verzorging. Ze moest van een of andere stomme verpleegster telkens een windel om haar hand dragen. Die windel zou voorkomen, met Shadraanse magie, dat ze haar knokkels zou breken tegen alles om zich heen. Dankzij een bewerking van zichzelf was de Shadraanse magie uitgeschakeld. Ze heerste in het geheim ook Shadraanse magie, maar dat mocht niemand van haar weten.
De reden was heel simpel: haar ex-baas gebruikte het. Ze had het eigenlijk een beetje van hem geleerd toen hij op een avond te ver ging. Ze was in tranen uitgebarsten toen ze opeens een muis aangevallen had met een Shadraanse vuiststoot, maar het was niet anders. De Shadraanse magie was niet onder controle te houden. Als ze te hard zou flippen, zou het vrijkomen en in iemand anders bloed komen. En dat veroorzaakte grote problemen, dus was het het beste om haar magie geheim te houden.
Met een chagrijnige blik liep Alexis over het grasveld richting een boom. Toen ze iemand daar zag zitten, wou ze zich al omdraaien, maar het was te laat. De irritante stem van Mineko kwam in haar hoofd en snel veegde Alexis het zweet van haar wang, voordat Mineko het zou zien en iets zou gaan vermoeden. Ze had geen zin in medelijden van dat joch en al zeker niet na wat er de vorige keer in de ziekenzaal gebeurd was.
Kid was erbij geweest en misschien vond ze dat nog wel het ergste. Ze had geen idee welk deel van die muur Kid aantrekkelijk aan haar vond, maar toen was ze te ver gegaan. En Mineko trouwens ook. Het was immers Mineko’s schuld geweest dat ze te ver gegaan was.
‘Wat moet je?’ snauwde ze hem toe en snel probeerde ze haar verdrietige en angstige gevoelens opzij te zetten. Met over elkaar geslagen armen keek ze Mineko minachtend aan.

- Let the fun begin -

‘Wat moet je?’ vroeg Alexis en hij merkte de snauwerige toon niet eens op. Hij sprong overeind en ging vlak voor haar staan. Hij zat helemaal vast in zijn eigen gedachten en was niet echt in staat om goed na te denken over wat hij allemaal zei. Hij dacht aan de mannen die Alexis hadden verandert in wie ze nu was en hij voelde intense woede en boosheid. Dit was niet tegen het meisje voor hem gericht al leek dat voor haar misschien even zo.

''Ik haat ze, Alexis. Ik haat die mannen...stuk voor stuk. De smerige monsters. Ik verafschuw ze allemaal, de vreselijke afschuwelijke mannen.'' In zijn ogen was een voor Mineko zeldzame emotie te zien. Haat, pure onvervalste haat. Hij voelde zijn bloed koken van boosheid en als er nu een jongen naar Alexis zou kijken zou hij hem waarschijnlijk wraaklustig aanvliegen. Dat Alexis waarschijnlijk niet begreep waar hij het over had kwam niet in hem op. Hij was niet in staat rationeel te denken en zijn emoties namen de overhand. Hij werd nu volkomen door gevoelens geleidt en zijn gedachten waren onsamenhangend en chaotisch. Ze schoten bliksemsnel heen en weer tussen Alexis, de griezels die haar pijn hadden gedaan en zijn geliefde Mizuki. Hij keek naar Alexis en schrok van de angst in haar ogen. Hij zag aan haar dat ze verdriet had en wilde haar steunen en geruststellen. Impulsief liep hij nog dichterbij en sloeg voorzichtig zijn armen om haar heen. Hij had de pijn en het verdriet dat ze had gezien en wilde haar troosten. Hij volgde zijn instincten en omhelsde haar beschermend. Zijn gevoel hield geen rekening met het feit dat Alexis hem haatte, zijn gevoel hield geen rekening met het feit dat ze elke aanraking van elke jongen op Kid na haatte. Zijn gevoel hield nergens rekening mee, behalve met het verdriet in haar ogen en hij wilde haar beschermen en helpen het verdriet weg te krijgen.

Deze ene beweging bevatte bijna al zijn vriendelijkheid, zijn bezorgdheid en zijn zorgzaamheid. Al zijn tederheid en goedheid zaten opgesloten in die ene omhelzing. Hij hield haar behoedzaam, maar toch stevig vast en voorzichtig en zorgzaam hield hij zijn armen om haar heen. De mist in zijn hoofd klaarde op en hij zag opeens in wat hij aan het doen was. Hij besefte langzaam dat dit geen droom was en zijn greep verslapte iets. Hij wilde haar vertellen wat hij voelde en dacht, maar kwam niet uit zijn woorden. Dus hij hield zijn mond en wachtte met zijn armen nog steeds om haar heen geslagen af. Hij durfde nauwelijks adem te halen, bang dat hij het moment zou verbreken. Hij wilde haar heus wel weer loslaten, maar zijn lichaam reageerde niet op zijn nog steeds vage en warrige gedachten. Het had zijn eigen wil en dat was om Alexis te knuffelen en een veilig gevoel te geven. Hij wist dat Alexis hier niet van gediend was en probeerde uit alle macht haar los te laten. De haat was uit zijn lichaam verdwenen en alleen maar vriendelijkheid bleef over, maar vanbinnen sluimerde deze negatieve emoties nog steeds. Dit alles had maar even geduurd, maar voor hem leek de tijd langzamer te gaan. Machteloos bleef hij uiteindelijk staan, niet in staat haar los te laten.
~HUGHUGHUG

Alexis’ ademhaling stokte de eerste keer toen ze Mineko’s woorden hoorde. Alexis’ adem stokte de tweede keer toen ze hem gelijk moest geven en gelijk wist waarover hij het had. Alexis’ adem stokte voor de derde keer toen ze plotseling een omhelzing voelde die wat ze al een tijd niet meer gevoeld had, op dat moment met Kid na dan. Alexis verloor haar adem bijna toen ze het warme lichaam van Mineko tegen zich voelde.
Warmte schoot door haar heen. Niet dezelfde warmte als bij Kid, maar wel een bepaalde warmte die er alleen maar op kon wijzen hoe fijn ze het vond om deze zorg nog eens over zich te hebben, maar dan van Mineko. Haar verstand bleef even hangen bij dit gevoel, terwijl haar gevoel opeens volop begon te reageren.
Zodra Mineko’s greep verslapte, duwde ze hem achteruit en haar ogen leken vuur te spuwen. De volgende hitte die zich toen verplaatste in haar lichaam, was adrenaline. Dat was een kracht die ze vaak genoeg had. Ze moest moeite doen om de duistere magie in zich te houden en om niet te flippen tegenover Mineko, maar al die probeersels waren tevergeefs.
Gelijk voelde ze hoe haar vuist naar voren vloog, hoe het iets raakte en hoe haar vuist daarna, gedwongen door haar eigen kracht, nog een eind doorschoot, maar uiteindelijk weer terug naar haar kwam toen ze haar vuist eindelijk wist te bedwingen.
Alexis’ ogen gleden naar een rode plek op Mineko’s kaak en gelijk schoot door haar hoofd wat ze gedaan had. Haar ogen spuwden vuur en haar lichaam trilde. Het was niet Mineko die voor haar stond, maar het was haar ex-baas die voor haar stond. Snor, stoppelbaard, woedend gezicht, zweep in de hand en de ogen op haar gericht. Nogmaals stokte haar ademhaling en diep ademhalend ging Alexis achteruit.
Haar hand opende zich ondertussen en een zeis vormde zich in haar hand. De zeis was groter dan haar woede, wat haar op dit moment echt onvoorstelbaar leek. Als de situatie niet zo pijnlijk was geweest, zou ze trots zijn geweest op de creatie die ze nu had. Dankzij de woede werd haar dit echter afgenomen en woedend keek ze naar Mineko.
Haat glom in haar ogen, maar ook een andere emotie. Gelukkig had ze die emotie bij Kid nog niet gehad, anders wist ze dat de emotie een goedaardige emotie was. Helaas voor Mineko zou deze het niet zijn. Het was nog een ergere emotie dan haat. Woedend keek ze naar Mineko, waarna ze de zeis boven haar hoofd zwaaide en toen voor zich hield.
‘Misselijke klootzak,’ schold ze hem uit, waarna ze op hem af begon te rennen en sprong. De zeis hield ze voor zich uit, daarna boven haar hoofd, om hem vervolgens met volle kracht richting Mineko te slaan.

- She's angry ;O

Sasori bekeek alles vanop een afstand en zag dan hoe Mineko haar omhelse "Oh verdomme... Mineko dit meen je niet!". Hij nam snel een pop en hield deze met chakradraden voor hem, om dan met een snelle beweging hem vooruit te duwen om de zeis tegen te houden. De pop hield een schild voor Mineko. Het was niet erg als ze daarop haar zeis mikte. Snel creeërde hij een metalen touw en smeet dit naar Alexis. Zo trok hij haar naar achter en zei met een emotieloze stem "Kappen." Hij gromde een beetje en hij ging voor Mineko staan. Hij gaf Mineko een kleine dolk. "Oke Alexis een knuffel is niet erg ok? Mineko bedoelt er niets slechts mee." Hij smeet een stuk of tien poppen uit zijn tas en liet deze groeien tot ongeveer de lengte van een mens. Hij bevestigde ze allemaal met chakradraden. Hij was ook kwaad, niemand deed de vriend van zijn zus iets "Niemand raakt hem aan, hij is de vriend van mijn zus. Ook al kreeg ik respect voor je Alexis. Ik had niet gedacht dat je zo laag zou vallen door zoiets te gebruiken.". Hij keek Alexis zonder emotie aan, er was geen haat te bespeuren, niets. Hij hield zich klaar en met een paar vingerbewegingen zette hij de poppen als schild voor hen. "Je kan ze kapormaken, maar het heeft geen nut, ik heb er honderden als je wilt.". Hij lachtte luid en grijnsde breed. "Kom maar op als je wilt, niemand raakt Mineko aan en Mineko hou je klaar, je hebt haar echt woedend gemaakt. Vecht mee, anders hou ik dit vast niet."

Even stonden ze daar stil in een omhelzing en daarna werd hij krachtig achteruit geduwd. De verwachte klap kwam en hij zag de vuist als in slowmotion aankomen. Hij wilde haar hand ontwijken maar kon nog steeds niet optimaal bewegen. Vol raakte haar vuist zijn kaak en zijn gezicht werd door de kracht opzij geslingerd. Omdat hij dit al had zijn aankomen boog hij wat haar mee en kwam de klap niet helemaal op volle sterkte aan.

De pijn en adrenaline pompten zijn bloed op dubbele snelheid door zijn lichaam en hij verharde zijn blik. Hij voelde zich merkwaardig leeg en hol. Alle blijheid en vrolijkheid waren uit hem verdwenen en de woede tegen alles en iedereen kwam in volle sterkte omhoog. De haat tegen het meisje dat zijn vriendin had gekust en de haat tegen de mannen die Alexis kwaad gedaan hadden, de woede tegen zijn vader en de pesters van zijn zusje kwamen samen en bundelden hun krachten. Al deze boosheid richtte zich nu op Alexis, al was niets ervan echt tegen haar gericht. De woede vormde een waas voor zijn ogen en hij had zichzelf nu niet meer in de hand.

Hij zag hoe een reusachtige zeis uit het niets was verschenen, maar niets hield hem tegen als hij zo boos was. ‘Misselijke klootzak,’ schold ze tegen hem, maar hij voelde zich niet aangesproken. Op de een of andere manier leek het alsof ze het tegen iemand anders had. Ze hief de zeis op en hij zag het wapen op volle snelheid op hem af komen. Een flits rood haar en plotseling een pop die de zeis tegenhield. Een scherpe dolk werd in zijn hand geduwd, maar hij liet deze ongebruikt in zijn hand hangen. Rondom hem begon de lucht te draaien en het wapen gloeide nu ijzig blauw. Hij stond midden in een soort wervelstorm en het wapen groeide nu tot een lang blauw zwaard. Zijn haar werd rondgeduwd door alle wind en hij zag er uit als een heel ander persoon. Al het goede was uit hem verdwenen en alleen woede bleef over. Ergens was Mineko zeer verwondert over al deze agressie en het onbekende wapen in zijn hand, maar hij stond er niet te lang bij stil.

Hij richtte heel kort zijn blik op Sasori en even was een blink van zijn eigen persoon te zien. Hij keek hem dankbaar aan, maar daarna viel dit weer weg en was alleen de haat en boosheid te zien. Hij besefte niet geheel wat er allemaal gebeurde, maar hij ging in een strijdklare houding staan. De wervelwind werd door het wapen opgenomen en er straalde nu groenblauw licht uit. ''Ik haat jullie...'' siste hij en zijn stem klonk raar en vervormd. Hij had het niet tegen Sasori en Alexis, maar tegen de beelden die nu voor zijn ogen zweefden. Zijn vader, de jongens die hem hadden aangevallen en het roodharige meisje dat hem gekust had bij de waterval draaiden voor zijn geestesoog rond en hij vervloekte ze. Hij maakte zwaaiende bewegingen met het wapen en probeerde de fantomen weg te jagen. Hij keek naar Alexis, maar herkende haar niet helemaal. Woedend stond hij met het zwaard in zijn beide handen te wachten tot ze een beweging zou maken.
~YEEY agressie!

De zeis verdween en Alexis vloog achteruit, op de grond. Ze voelde een harde klap in haar zij en woedend kwam ze overeind. Toen ze Sasori zag, gromde ze zachtjes. Net de persoon waarvoor ze respect gekregen had, was erbij gekomen. Ze schudde haar hoofd lichtelijk en deed een stap achteruit. Ze had hem die poppen al eens eerder zien gebruiken en wist dat als hij ermee verderging, zij in de problemen zou kunnen komen. Het feit dat hij honderden van die poppen kon creëren en haar daarmee kon aanvallen, zorgde niet voor een machteloos gevoel. Integendeel.
‘God, Sasori, jij zou goed genoeg moeten weten, als je werkelijk in mijn hoofd kan kijken tenminste, wat een knuffel allemaal voor een gevoelens bij me brengt!’snauwde ze hem toe. De eerste die ze had toegelaten was Kid. Zij was de knuffel zelfs zelf begonnen en had bij hem uitgehuild, waarna ze elkaar hadden gezoend en nu een soort van partners waren. Ze mistte hem, maar op dit moment kon ze het niet opbrengen om de hele tijd aan hem te blijven denken. Ze moest nu met haar agressie omgaan, ook al werd die met de minuut groter.
‘Ik haat jou meer, Mineko,’ fluisterde ze zachtjes, Mineko’s woorden verkeerd opvattend. Ze had dan ook totaal geen idee van wat er in zijn hoofd afspeelde en eigenlijk boeide het haar ook helemaal niet. Ze was boos op hem en nu ook op Sasori. En als die twee met haar wouden vechten, vond zij dat goed. Ze zou het niet zonder wonden afbrengen, maar dat maakte haar niet uit.
Plotseling voelde ze de bekende kracht in zich opkomen en voor ze het zelf kon tegenhouden, verduisterde haar kant al. Ze werd onzichtbaar en kon zich nu overal heen bewegen waar ze maar wou. Ze was echter verstijfd van schrik dat de kracht die ze zolang verborgen had weten te houden, toch uitgebroken was. Sasori en Mineko wisten nu van haar Shadraanse krachten. Fuck!
Haar woede nam het van dat punt over en als een speer bewoog ze naar de lichamen van Sasori en Mineko. Ze ging razendsnel achter hun staan en gaf hun allebei een trap onder hun kont, waarna ze zich weer zichtbaar maakte en in de lucht sprong, geholpen door een door de lucht zwevende lichtbol. Gelijk maakte ze met haar kracht een soort muur van stekels om zich heen. Als ze met haar wouden vechten, mochten ze nu beginnen!

- Soul is echt zo anders dan Lexie xD

‘Ik haat jou meer, Mineko,’ fluisterde ze. Mineko vroeg zich af waar ze het in godsnaam over had. Hij had toch duidelijk niets tegen haar gezegd. Maar dat ze hem niet zo erg mocht wist hij al lang, dat was geen verrassing meer. ''Ik had het niet tegen jou, schat. En bedenk trouwens eens iets nieuws, Alexis... het begint nu langzamerhand erg voorspelbaar te worden.'' siste hij haar toe en de haat in zijn stem verbaasde hem. Hij probeerde er tegen te vechten, zo was hij niet, maar het was een verloren strijd. Zijn woede was nu zo groot dat alleen een einde van het gevecht hem weer tot bedaren kon brengen.

Alexis verdween en Mineko keek verbaasd om zich heen waar ze gebleven was. Plotseling een flinke trap tegen zijn kont en hij draaide zich vliegensvlug om. daar verscheen ze weer met om zich heen een soort muur van lichtgevende stekels. Door de adrenaline voelde hij geen pijn meer en hij keek rustig toe hoe Sasori een aantal poppen op haar afstuurde. Mineko besefte dat hij qua vechtkunst hier de minste was en was opgelucht dat Sasori hem te hulp was geschoten, van zo'n schoonbroer zou hij later veel plezier hebben. Maar dat waren dingen voor later. Hij focuste zich weer op het heden en het gevecht. “Komaan makker” zei Sasori haastig en Mineko kwam vlug naast hem staan.

Zonder er bij na te denken volgde hij zijn haast dierlijke instincten. Hij bewoog rustig met het zwaard tot hij in de goede positie stond en wachtte tot ze uit de gaswolk zou komen. Hij peinsde er niet over om zich zelf in dat gas te wagen, het zag er gevaarlijk uit. Hij maakte een nieuwe wervelwind en liet die om haar benen tollen. De zuigende werking zou haar niet tegenhouden, maar het haar wel moeilijker maken om snel uit de wolk te ontsnappen. Hij had geen enkele ervaring met magische gevechten en afwachtend stond hij met zijn knieën licht gebogen heen en weer te wiebelen. Bij basketbal had hij altijd geleerd dat je sneller kon reageren als je al in beweging was. Dus op en neer wiegend wachtte hij af.
Hij concentreerde zich helemaal op het uitschakelen van de vermeende tegenstander, hij wist niet waarom zij zijn tegenstander was, maar dat zou hij later wel uitzoeken. Het enige wat nu uitmaakte was dat hij Alexis versloeg. Hij maaide éénn keer door de gaswolk om haar schrik aan te jagen. Het moest een vreemd beeld zijn, zo'n blauw lichtgevend zwaard door een witte rookwolk. Hij hoopte dat ze erdoor afgeleid zou raken en dat kon hem dan weer een voordeel geven.

De woorden van Sasori en Mineko leken nauwelijks tot haar door te dringen. Haar enige doelstelling nu was om Sasori en Mineko aan te vallen en om dit gedoe achterwege te laten. Ze besefte ook dat het gedoe gewoon gestopt kon worden als zij zich liet kennen en toegaf dat ze fout zat. Maar ze zat niet fout. Mineko zat fout, door haar te knuffelen, terwijl hij wist wat er kon gebeuren als hij dat deed.
Zonder de rook in te ademen, brak Alexis uit, zonder aandacht te schenken aan het zwaard van Mineko. Aan zijn zwakke flikkering te voelen, was hij niet goed op het gebied van magie, maar ook niet op het gebied van wapens. Blijkbaar deed hij niet aan training. Sasori daar in tegen had een ontzettend sterk gevoel, vooral ook door met zijn poppen te vechten. De pop met de zeis had ze dan ook niet zien aankomen.
Een ademhaling ontsnapte bij Alexis toen ze voelde hoe de linkerkant van haar arm helemaal opengehaald werd. Met een krachtige salto liet ze zich voorwaarts langs de pop zakken, waarna ze die een heftige trap tegen zijn rug gaf. Snel dacht ze na. Sasori dekte Mineko met zijn poppen, maar wat als ze nu eens daar doorheen kon breken? Het zou haar veel bloed kosten, maar Mineko was dit hele gedoe begonnen met zijn knuffel. Zij moest hem laten weten dat hij fout zat.
Snel brak ze met haar eigen zeis de metalen touw van een van de poppen van Sasori. Ongelooflijk. Hij had allemaal poppen met allemaal verschillende bewerkingen, zodat hij haar, als hij wou, gewoon kon afmaken. Maar zo snel liet ze zich niet winnen. Daar had ze een stagiaire niet voor verslagen. Nee, ze zou haar trainingen nu gebruiken, wat ze ervan opgemaakt had tenminste. En haar duistere magie?
Voordat ze die vraag kon beantwoorden, was ze alweer neergekomen. Hijgend keek ze achterom, de pijn negerend. Sasori kennende zou zijn poppen weer zo snel mogelijk gebruiken. ‘Explosion,’ mompelde Alexis en met haar twee handen creëerde ze een bal die zowel uit lichtmagie als uit duister magie bestond.
Nadat de bol gecreëerd was, vuurde ze die af richting Mineko en Sasori. Snel sprong ze op de bol en hield de zeis voor zich uit. Toen ze Mineko naderde, zorgde ze voor een soort afleiding bij Sasori door een klein bolletje licht bij hem te laten ontploffen. Hopelijk werkte het. Met haar zeis probeerde ze Mineko’s rug te raken, zodat hij zou voelen hoeveel pijn zij had. Het zou hoogstens een schrammetje worden, dat wel.

Na een krachtige salto landde Alexis achter de pop, waarna ze die een heftige trap tegen zijn rug gaf. Snel brak ze met haar eigen zeis de metalen touw van een van de poppen van Sasori. Hijgend keek ze achterom en hij zag bloed van haar arm lopen. Hij keek er emotieloos naar, maar diep vanbinnen maakte al het geweld en de wapens hem bang. Als hij niet zo woest was geweest zou hij allang opgehouden zijn om haar te helpen, maar door de hatelijke gevoelens kon hij niet meer stoppen. Hij besefte dat dit nog verkeerd kon aflopen, maar was niet in staat zijn zwaard los te laten en te stoppen met vechten.

‘Explosion,’ mompelde Alexis en met haar twee handen creëerde ze een bal die zowel uit lichtmagie als uit duister magie bestond. Nadat de bol gecreëerd was, vuurde ze die af in hun richting. Daarna sprong ze er zelf op en kwam in hun richting. Geschrokken omklemde Mineko het handvat van het zwaard nog wat steviger. Met haar zeis probeerde ze zijn rug te raken, zag hij in een flits en hij deed een vlugge poging het wapen te ontwijken. Hij slaagde hier slechts gedeeltelijk in en voelde het vlijmscherpe blad in zijn rug dringen. Al zat hij helemaal volgepompt met adrenaline, deze pijn was zo heftig en vlammend dat hij even zijn concentratie verslapte. Hij viel op zijn knieën en kreunde. Toen draaide hij zich echter in een flits om en gelijktijdig zwaaide het zwaard mee in Alexis richting. De pijn wakkerde zijn woede slechts aan en gaf hem nieuwe kracht.
Zonder te weten wat hij precies deed stak hij toe en hield het zwaard daarna in verdedigende positie, zodat hij haar zeis zou kunnen blokkeren. Hij dacht niet na over deze gevechtshandelingen, die uit het niets in hem opkwamen en handelde instinctief. Hij krabbelde vlug overeind en met vlammende blik keek hij haar aan. Zijn shirt was gescheurd door het scherpe blad van de zeis en de wond bloedde lichtjes. Het was slechts een oppervlakkige wond maar de bijtende pijn hield hem alert en vastbesloten om haar niet nog een kans te geven hem te raken. Hij zocht naar een zwakke plek in haar verdediging en was klaar om elk moment toe te slaan als ze ook maar even verslapte.

Even vroeg hij zich af wat Sasori aan het doen was had hij hem gewoon in de steek gelaten? Maar hij verwierp deze gedachte net zo vlug als die gekomen was, de jongen was hem juist te hulp geschoten en had vast een goede reden om hem nu niet te kunnen helpen. Hij wist dat hij het zonder hulp van Sasori's poppen niet gemakkelijk zou krijgen en alleen met heel veel geluk kon winnen. Dan zou hij dat geluk maar moeten hebben besloot hij en sloeg op hoge snelheid nog een keer toe en probeerde haar in de zij te raken. Op het laatste moment remde hij zijn slag iets , zijn onderbewustzijn bang om haar te verwonden en schreeuwde het in zijn binnenste uit. Maar het was al te laat om haar nog te ontwijken en alleen zijzelf kon een onprettige aanvaring met zijn zwaard voorkomen. Het viel vast op dat hij zo plotseling de slag vertraagde, maar hij verwachtte dat ze het niet gezien had, afgeleid door het gevecht. Zoekend keek hij naar Sasori, waar was die mee bezig. Hij had hulp nodig om hier slechts licht geschonden uit te komen.

Eigenlijk zou ze nu een grijns moeten verwachten van zichzelf dat ze Mineko volop geraakt had, maar ze was zich teveel in het zweet aan het baden om zich daar druk om te maken. De tegenaanval van Mineko had ze echter niet verwacht. Een stekende pijn in haar zij was het volgende wat ze voelde en zwak viel ze op de grond. De duistere bal die ze met al haar kracht gemaakt had, verdween en ze moest machteloos toezien hoe de poppen met stekels op haar afkwamen.
Ging zij zich nu echt zo makkelijk laten winnen? Nee, echt niet! Snel bracht Alexis, in een liggende houding, haar twee handen naar elkaar en maakte een soort koepel om zich heen, waardoor alle poppen die daartegen zouden gaan, zouden verbranden en zij even rust zou hebben. Hijgend legde Alexis haar hoofd neer en probeerde ondertussen het zwakke gevoel in haar zij, dat veroorzaakt werd door Mineko’s klap met zijn zwaard, te negeren. Ze voelde het bloed uit de wond stromen en hijgde even. Als ze nu zou opstaan, zou haar koepel weggaan.
Nadat ze nog een keer diep ademgehaald had, stond ze op, zodat haar koepel verdween. Snel ontweek ze de eventuele poppen door opzij te springen. Haar blik ving een boom op en even schoot door haar heen hoe ze Sephirioth tegen die boom gekregen had. Het zou misschien onmogelijk zijn om diezelfde truc uit te proberen op Sasori, maar ze zou het kunnen proberen.
Snel rende Alexis een paar keer heen en weer voor Sasori, Mineko ondertussen negerend. Die had zijn kracht immers verlept aan die kracht van zijn zwaard. Toen ze een paar keer heen en weer gesprongen was, liet ze zichzelf verdwijnen en weer verschijnen, totdat ze voor Sasori stond. Snel sprong ze achterwaarts en stampte daarbij met zoveel mogelijk kracht richting zijn maag. Ze had niet door of het raak was of niet, want ze gooide een zelfgemaakt mes daar algauw achteraan.
Als het raak zou zijn, zou hij alsnog alleen een snee bij zijn schouder hebben, aangezien ze niet mikte op zijn hart of zo. Hijgend sprong Alexis achteruit en maakte snel een koepel rond zich heen die haar voor een paar aanvallen zou kunnen beschermen, al zeker als Sasori de aanval toch ontweken had op de een of andere manier.
‘Spot niet met mij, Sasori! Je begrijpt niet wat ik heb meegemaakt, dus kun je met je domme hoofd ook niet begrijpen hoe pijnlijk een knuffel is van iemand die ik nog niet goed ken!’ snauwde ze hem hijgend toe, verzwakt van de wond in haar zij.

Sasori liet een grote hoeveelheid poppen verschijnen en maakte zelf een soort klonen van zichzelf. hij hoorde Sasori daarna iets roepen en een fellicht verblinde hem een beetje. De wond rok dicht en het deed nog wel pijn, maar niet meer zo stekend als eerst. Mineko keek weer naar Alexis en zag hoe ze onder een soort koepel lag. Hij zag dat hij haar in haar zij geraakt had en voelde een soort maniakale tevredenheid over zich heen komen. Hij vervloekte zichzelf dat hij had afgeremd en in zijn woede besefte hij niet dat hij haar helemaal niet wilde verwonden of pijn doen.
Hij voelde enkel vreugde om het bloed dat uit haar zij kwam. Hij stond naar adem happend op het veld en zag hoe Alexis nu op Sasori afrende. Hijzelf werd genegeerd, natuurlijk de moeite niet waard met zijn armzalige vechtkunsten. Hij bedacht verbeten dat hij haar wel geraakt had en nam zichzelf voor de volgende keer niet in te houden. Als hij nog een kans zou krijgen om haar te raken tenminste. Hij naderde zwijgend en keek hoe Alexis Sasori aanviel. ‘Spot niet met mij, Sasori! Je begrijpt niet wat ik heb meegemaakt, dus kun je met je domme hoofd ook niet begrijpen hoe pijnlijk een knuffel is van iemand die ik nog niet goed ken!’ snauwde Alexis nijdig en ze vormde weer een beschermende koepel.

Hij verzamelde al zijn energie en richtte zijn aandacht op het gras. Hij probeerde onder de koepel het gras om haar enkels te laten groeien en haar vast te zetten. Ook liet hij kleine puntige weerhaakjes verschijnen aan de plantjes die zich venijnig in haar enkels zouden vastklemmen. Hij haalde energie uit een grote boom vlakbij, die oude boom bezat zoveel energie dat hij best een beetje kon missen.
De koepel beschermde haar misschien tegen allerlei aanvallen van alle kanten, maar daarbij was de grond niet beschermd. En ze zou een aanval vanaf daar ook zeker niet verwachten. Hij versterkte met de net verkregen energie de planten en maakte de punten scherper en puntiger. De onverwachte pijn zou misschien haar aandacht afleiden van de koepel en daardoor een frontale aanval vergemakkelijken.

Hij nam nog wat energie van de boom en merkte plotseling dat die nu ook begon te verzwakken. Geschrokken kapte hij de energiestroom af, het was nooit zijn bedoeling geweest de boom te verzwakken. Hopelijk was het niet te veel voor de majestueuze plant geweest, hij wilde niet de dood van zo'n oud en indrukwekkend schepsel op zijn geweten hebben. De planten krulden om haar voeten, enkels en benen heen en hij stond versteld van de snelheid waarmee de door pure woede gevoede planten groeiden.

Sasori ontweek de slag en greep het wapen vast maar het raakte net zijn schouder. Hij smeet het met volle kracht terug maar ze had al een koepel rond haar heen gebouwd "Lafaardje maakt een koepeltje? Ocharme." Hij grinnikte "Ik spot niet met je, ik ken je goed genoeg om te weten dat je respect verdient. De mijne heb je, dus ik zie dit als een training. Ik ben niet dom, anders had ik hier allang dood op de grond gelegen." Hij keek naar wat Mineko deed hij hij grijnsde "Wacht maar." Hij maakte zich één met de grond en hij verscheen in de koepel weer. "Zo ik ben dom hé?". Hij had een kleine dolk en hield het tegen haar keel. Hij keek in haar ogen. "Ik begrijp wel wat je hebt meegemaakt, mijn zus heeft het zelf mogen aanvoelen. Je weet goed genoeg dat ik je begrijp en zelfs respecteer, zelfs vanwege die muur die je om je heen bouwt, maar nu helaas afbrokkelt. Je hebt iemand gevonden die je je ware aard laat tonen. Hij is vast heel speciaal. Je moet een ding snappen. Mijn respect zul je altijd hebben, ik zal je altijd accepteren zoals je bent Alexis, zie dit gewoon als een training. Mineko heeft gewoon een vergissing gemaakt door je zo te omhelzen. Hij heeft geboet dat zie je. Maar als jij kinderachtig wilt doen en een gevecht wilt, zal je een gevecht krijgen.". Hij verdween weer in de grond en verscheen naast Mineko. "Oke Mineko, je zult je magie nodig hebben nu, ten eerste, die koepel is te beschermend, maar ik heb een idee. Ik heb van Deidara klei gestolen. Misschien komt het van pas. Ik weet hoe ik het kan laten ontploffen.". Hij smeet expres tien kleine deidara spinnetjes naar de koepel van Alexis. Hij deed het teken dat Deidara altijd deed en hij riep "KATSU!". Tot zijn vreugde ontploften de spinnetjes net voor ze de koepel raakten. Hij keek er grijnzend naar en zette zijn poppen gereed voor aanval.

Hijgend keek Alexis naar de planten. Ze schreeuwde het uit toen kleine doorntjes zich in haar enkel vastklemden. Woedend bonkte ze met haar vuist op het gras, maar dat verminderde de pijn nog niet. Toen het ook nog haar benen omklemde, liet zij zich zwak op de grond vallen en wachtte totdat de pijn voorbij was. Haar ogen werden lichtrood van kleur zonder dat ze het door had. Het mes tegen haar keel liet haar verbaasd opkijken en naar Sasori luisteren.
De woorden leken maar nauwelijks tot haar door te dringen, maar wel de betekenis ervan en hijgend zag ze toe hoe hij weer wegging. Dat was het moment waarop haar ogen weer de blauwe kleur kregen en woedend sneed ze met een mes die ze van haar eigen lichtmagie gemaakt had door de wortels heen, zodat de doorns wel in haar enkel bleven steken, maar niet langer meer voldoende kracht zetten om haar pijn te doen.
Ziedend kwam ze overeind. Haar koepel was kapot omdat er kleine bommetjes op ontploft waren. Ze dacht dat alleen Deidara die spinnetjes kon maken, maar blijkbaar was dit niet zo. ‘Kid is ook speciaal,’ zei Alexis zachtjes, niet wetende of iemand het kon horen. ‘Kid,’ mompelde ze en gelijk voelde een nieuw soort energie in zich opkomen. De energie om door te gaan en zich niet te laten verwoesten door een plantje met stekeltjes en al zeker niet door Sasori’s poppen.
Alexis had niet door dat haar ogen roodkleurig werden, het teken dat ze eigenlijk moest stoppen en dat het teveel voor haar werd, maar dat de adrenaline in haar aderen veroorzaakten dat ze gewoon niet kon stoppen. Met een paar passen probeerde ze vooruit te komen, maar dankzij de doorns had ze weinig gevoel in haar benen, dus maakte ze een soort lichtvormig skateboard met haar lichtmagie.
Op snel tempo kwam ze richting Mineko en Sasori, hierbij de poppen ontwijkend van Sasori en kalm maakte ze een touw van lichtmagie, waarna ze rond hun heen begon te cirkelen, net zolang tot het touw zich rond hun heen kon spannen.
Alexis liet het touw los, zodat het Mineko en Sasori omsingelde en als het raak zou zijn, zouden Mineko en Sasori aan elkaar vastgebonden zijn. Moeizaam sprong Alexis van haar skateboard, landde hierbij op haar benen, maar kon dankzij Mineko’s kracht niet meer staan en viel voorover op haar knieën. Zwak liet ze zich op haar buik vallen en hijgde even, waarna ze een knie overeind zette en zwak probeerde op te staan, wetende dat dit niet ging lukken.
Ze kon niet zien of de aanval gelukt was en Sasori en Mineko aan elkaar gebonden waren, maar ze was ook gewoon te zwak om het te ontdekken. Grommend liet ze zich op haar knieën en handen zakken en keek ze naar de grond.
‘Fijn. Maak me maar af. Zie me maar als een slecht persoon, maar jullie weten waarom ik Mineko aanviel. Ik kan er toch ook niks aan doen wat er met me gebeurd is? Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik nerveus word van elke jongen die zijn poten naar me uitsteekt?’ Boos riep ze dit, maar haar stem verzwakte en de tranen begonnen op vrije loop over haar wangen te gaan, waardoor ze haar gezicht opnieuw naar de grond richtte, zodat haar haren voor haar gezicht vielen.
‘Fuck!’

Alexis had vreemd genoeg rode ogen en zag er uit alsof ze niet meer kon. Hij keek haar vergenoegd aan en voelde zich goed omdat hij haar had kunnen verwonden. De haat overheerste nog steeds alle andere gevoelens en Alexis vertegenwoordigde nu alles waar hij kwaad op was. Nu maakte ze een soort lichtvormig skateboard met haar lichtmagie. Op snel tempo kwam ze richting hem en Sasori, hierbij de poppen ontwijkend van Sasori en maakte ze een touw van lichtmagie, waarna ze rond hun heen begon te cirkelen, net zolang tot het touw zich rond hun heen kon spannen. Alexis liet het touw los, zodat het Mineko en Sasori omsingelde. Hij keek er onzeker naar, niet goed wetend wat hij moest doen. Toen liet hij snel zijn wapen zakken en zette al zijn overgebleven energie in om het zwaard stevig vast te klemmen met behulp van magie. Hij wist niet of het überhaupt mogelijk was om het touw door te snijden, maar hij zou het in ieder geval proberen. Hij hield het wapen stevig vast en wachtte tot het touw het blad zou raken. Met een flinke klap raakte het touw zijn zwaard. Het knapte wel door midden, maar omdat het wel veel kracht had bevat werd Mineko een stukje achteruit geslingerd. Hij viel op de grond en verzwikte hierbij zijn enkel. Hij keek snel waar Alexis was, zodat hij nog eens niet verrast zou worden door haar zeis. Hij greep zijn voet vast en vloekte zachtjes van de pijn. Alexis lag ook op de grond en probeerde op te staan, maar dit mislukte echter. Grommend liet ze zich op haar knieën en handen zakken en keek ze naar de grond. ‘Fijn. Maak me maar af. Zie me maar als een slecht persoon, maar jullie weten waarom ik Mineko aanviel. Ik kan er toch ook niks aan doen wat er met me gebeurd is? Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik nerveus word van elke jongen die zijn poten naar me uitsteekt?’ De tranen liepen over haar wangen. ‘Fuck!’ klonk ze boos.

Hij voelde de adrenaline wegebben nu ze geen bedreiging meer was. Alle hatelijke gevoelens vloeiden uit hem weg en hij voelde zich leeg. Hij was geschokt dat hij zich zo had laten meeslepen en daarbij zelfs iemand om wie hij diep van binnen heel veel gaf had verwond. Hij was verbaasd dat er zoveel woede in hem verstopt had gezeten en dat hij in staat was om echt iemand met een zwaard aan te vallen. Dat hij had afgeremd toen hij haar bijna raakte vergat hij en hij balde zijn vuisten. Wat had hij gedaan? Hij had zich laten meeslepen door negatieve en boze gevoelens en had zich gedragen als iemand die hij absoluut niet was. Moeizaam stond hij op en kwam op Alexis af.

Hij knielde naast haar neer en beschaamd staarde hij naar de grond. ''Sorry Alexis. Ik liet me meeslepen door mijn emoties en was niet in staat om na te denken over wat ik deed. Ik had geen controle meer over mezelf en het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen.'' Hij keek haar een beetje onbeholpen aan, hij wilde haar troosten, maar wist niet goed hoe. Haar aanraken was geen optie en zijn tweede keuze, zingen, leek hem op dit moment ook geen goed idee. ''Ik had je niet mogen aanraken, maar mijn geest was vertroebeld en... Het spijt me echt. Ik geef om je Alexis en wilde je troosten toen je verdriet had, maar dit was de verkeerde manier.''

Hij keek naar haar bloedende zij en daarna naar haar enkels waarin de doorntjes nog stevig vastzaten. Met de hand zou het een helse klus worden om alle prikkers eruit te halen, maar hij kon haar helpen. ''Zal ik je helpen ze eruit te halen?'' vroeg hij zenuwachtig. Met een beetje magie kon hij de doornen er wel weer uittrekken, maar hij wilde eerst zeker weten dat ze niet boos zou worden. Dat het niet echt duidelijk was dat hij het met magie zou doen drong nu tot hem door. ''Met woudmagie krijg ik dat wel voor elkaar.'' Hij bloosde lichtjes en krabde zenuwachtig in zijn nek. Hij was immers ook degene geweest die ze diep in haar voeten had gedreven en daar was ze waarschijnlijk niet erg blij mee.

Het touw was niet gelukt, ze was er juist voor neergevallen om te huilen. Hij maakte het touw van zich los en hij snelde naar Alexis toe. "Alexis, ik heb respect voor je, jij bent een sterke meid, kom je bent een heel goed persoon." Druppeltjes bloed vielen van zijn lip af. En hij glimlachte "Mijn respect is groter geworden voor je."

" Alexis, ik wil je niet afmaken, ik heb je dat duizend maal gezegd. Vertrouw je me?" Sasori trok haar recht en gaf haar een ding om te eten. "Ik geef je geen knuffel geen zorgen, eet iets, ik heel je wonden".
"Curaja!". Deze keer kwam er een sterkere gloed uit zijn handen en hij heelde heel haar lichaam door ze gewoon op haar schouder te leggen. "Zo alles is in orde Alexis." Hij zette zich voor haar neer "Ik snap je heus wel." Hij bood haar een tissue aan, "Bij ons kan je zijn zoals je wilt, wij accepteren je zoals je bent, vertrouw ons.". Sasori liet de planten van Mineko tot as vergaan zodat ze weg waren en daar ook de wonden al snel begonnen te helen door zijn spreuk "Je zal nog even last hebben, maar na een halfuur zal het beter gaan."
Sasori keek haar rustig aan "Je moet maar zien wat je doet, maar je weet, wij zijn er voor jou, net zoals je vriendje."

Alexis hield haar hoofd naar beneden en verwachtte om elk moment een klap op te vangen die haar knock-out zou slaan, maar dat gebeurde niet. Een lichte trilling ging door haar heen toen ze plots een lichaam naast zich voelde. Ze hoorde Mineko, maar de stem klonk niet meer irritant. Het klonk niet meer alsof ze hem aan de kant moest duwen en weg moest lopen. Het klonk net zoals bij Kid. Een gewone, normale jongensstem, die haar wou helpen en die geen wilde plannen met haar voor de avond had. En dan had ze nog die andere stem, Sasori, waar ze al eerder respect voor had gehad. Maar er was een stem, Kid, daar had ze haar hart voor gegeven. Hem zou ze sowieso vertrouwen, met hem zou ze niet vechten.
Hijgend liet Alexis zich op de grond vallen. Haar wangen zouden nu vast wel zwart zijn van de mascara en haar ogen rood van het huilen, maar het maakte haar niet uit. Met een goedkeurende glimlach keek ze naar de bewegingen van Sasori en voelde dat de muur om haar heen afbrokkelde en wegging. Ze voelde het vertrouwen voor Mineko en Sasori door haar aderen stromen, een plek waar voordien alleen nog maar woede en haat was geweest, was nu veranderd in een respectvolle plaats.
Tevreden keek ze naar Mineko en voorzichtig stak ze haar hand naar hem uit en pakte zijn hand, waarna ze even naar haar hand keek, liggend in de zijne en slikte even, terwijl ze binnenkomende beelden zoveel mogelijk probeerde te verdringen.
Haar andere hand gleed naar Sasori’s hand, alleen waren beide handen in een losse bewegingen vastgehouden, zodat ze haar handen toch nog kon terugtrekken als de beelden te erg werden. Zo goed en zo kwaad als ze kon ging ze een beetje overeind zitten, waarna ze beide jongens dankbaar aankeek. ‘Dank jullie wel,’ zei ze zachtjes en ze glimlachte, deze keer een echte glimlach. Ze slikte even en keek naar Mineko. ‘Shit, ik ben een monster,’ zei ze zachtjes, terwijl ze zijn wonden bekeek. Oh nee! Fuck! Wat had ze gedaan? Ze slikte even.
‘Ik heb ook respect voor jullie, echt waar. Jongens die zo door me heen kunnen kijken en toch blijven proberen, verdienen mijn respect gewoon. Eigenlijk zou ik jullie nu gewoon moeten wegjagen met mijn rothumeur en mijn gemene, snauwende woorden, maar dat is nog altijd niet gebeurd. Net zoals bij… Kid.’
Terwijl ze Kids naam fluisterde, ontstond er een glimlach op haar gezicht. Ze liet Mineko’s hand los en daarna die van Sasori, waarna ze zwak op de grond ging liggen en even haar ogen sloot om de zwarte, vervelende vlekken weg te jagen. ‘Sorry,’ mompelde ze opnieuw. Eindelijk. Haar muur voor Mineko en voor Sasori was geheel verdwenen. Nu had ze al drie mensen in haar hart gesloten: Mineko, Sasori en Kid. Gelijk kwam de angst om een schending van die vertrouwen te krijgen opdagen en sloot ze haar ogen even pijnlijk lang.

- Your both passed the test ;D -

"Geen zorgen Alexis, ik denk wel dat Mineko het snapt.". Sasori legde zijn handen op Mineko's schouders "Curaja". Hij heelde de wonden van Mineko en keek dan naar Alexis "Je bent geen monster, je deed je voor als een monster, dat is anders. Je bent een hele lieve meid die heel veel respect en vriendschap verdient.". Hij glimlachte en hoorde haar woorden: Ik heb ook respect voor jullie, echt waar. Jongens die zo door me heen kunnen kijken en toch blijven proberen, verdienen mijn respect gewoon. Eigenlijk zou ik jullie nu gewoon moeten wegjagen met mijn rothumeur en mijn gemene, snauwende woorden, maar dat is nog altijd niet gebeurd. Net zoals bij… Kid.’
Terwijl ze Kids naam fluisterde, ontstond er een glimlach op haar gezicht. Sasori glimlachte ook "Ik ben blij dat je iemand hebt gevonden. En mij zou je niet weggejaagd hebben, gewoon omdat ik wist dat dat niet de echte Alexis was." Hij bekeek haar nek, gelukkig had hij daar geen wonde achter gelaten "En vind je me nog altijd dom?". Hij grijnsde en zag dan hoe ze zwak op de grond ging liggen. ‘Sorry,’ mompelde ze opnieuw. "Geen sorry, ik begrijp je.". Hij bood haar een brownie aan "Een brownie hebben? Geeft je wat energie." Hij legde voor haar een voorverpakte brownie, gemaakt door Mizuki. Mineko zou ze vast herkennen en hij gaf Mineko er ook eentje.

Sasori had de stekels al laten verdwijnen en Mineko verbaasde zich over de haast oneindige voorraad energie die de jongen leek te hebben. Zelf voelde hij zich na een paar keer magie gebruiken al vrij moe, maar dat kwam ook omdat hij pas kort echt kon oefenen. Alexis keek hem aan en hij zag tevredenheid in haar ogen. Ze pakte tot zijn verrassing zijn hand zachtjes vast en hij zag hoe ze ook Sasori's hand pakte. Hij gaf kort en bemoedigend een kneepje in haar hand. ‘Dank jullie wel,’ zei ze zachtjes en ze glimlachte, deze keer een echte glimlach. ‘Shit, ik ben een monster,’ zei ze zachtjes, terwijl ze zijn wonden bekeek. Hij keek haar aan en lachte. Natuurlijk deed het wel pijn, maar hij vond niet dat het Alexis' schuld was. ''Nee, maak je niet ongerust... Het is valt allemaal wel mee. Je bent geen monster, echt niet.'' Hij keek haar dringend aan. Het was niet haar schuld geweest, hij had de eerste fout gemaakt. En hij wilde niet dat ze zich schuldig voelde. ''Ik overleef het wel. En het valt toch nog mee, de vorige keer lagen we beiden zwaargewond in de ziekenzaal.'' Hij schudde zijn hoofd bij de herinnering aan hun rampzalige ontmoeting in het muzieklokaal. Nu hij er zo aan terug dacht was het allemaal best komisch, de tocht naar de ziekenzaal was dat in ieder geval wel als hij er nu aan terugdacht. Hij hoopte dat de herinnering voor haar niet te pijnlijk was, omdat hij er juist van genoot dat ze nu in zo'n goede bui was.

Sasori plaatste zijn handen op Mineko's schouders en hij voelde een warmte door zijn rug trekken. ‘Ik heb ook respect voor jullie, echt waar. Jongens die zo door me heen kunnen kijken en toch blijven proberen, verdienen mijn respect gewoon. Eigenlijk zou ik jullie nu gewoon moeten wegjagen met mijn rothumeur en mijn gemene, snauwende woorden, maar dat is nog altijd niet gebeurd. Net zoals bij… Kid.’ Terwijl ze Kids naam fluisterde, ontstond er een glimlach op haar gezicht. Ze liet Mineko’s hand los en daarna die van Sasori, waarna ze zwak op de grond ging liggen en even haar ogen sloot. ‘Sorry,’ mompelde ze opnieuw. "Geen sorry, ik begrijp je." zei Sasori en Mineko knikte instemmend. "Een brownie hebben? Geeft je wat energie." Sasori legde voor haar een voorverpakte brownie, gemaakt door Mizuki. Sasori reikte hem er ook een aan en hij keek er blij naar. Hij pakte die vrolijk aan en nadat hij een hap had genomen voelde hij hernieuwde energie door zijn aderen stromen. De suiker maakte hem weer alert en bracht ook weer de vriendelijkheid die hem zo typeerde terug in zijn hele houding. Hij keek haar aan en lachte helemaal gelukkig. ''Nu ben ik heel blij dat ik niet heb opgegeven toen je telkens zo boos werd. Kom, ik help je even overeind. Niet schrikken, Alexis.'' zei hij kalm. Hij kwam naar haar toe en hielp haar zachtjes omhoog, wetend dat ze hem nu niet zou aanvallen omdat hij dit deed. Hij probeerde zijn aanrakingen toch licht en kort te houden en toen ze eenmaal rechtop zat liet hij haar weer los. Hij ging naast haar zitten en nam nog een hap van de brownie.''Je vecht erg goed, Alexis. Jij ook trouwens, Sasori. Jullie mogen me wel wat gaan leren, aangezien ik echt nauwelijks iets kan.'' Hij bloosde bij die woorden. Hij voelde zich schuldig voor het gevecht dat hij veroorzaakt had, maar was ook verbaasd door alle vechtskills die de twee bezaten.