Het was nog vroeg in de ochtend. De zon was nog niet op maar op het grasveld waren soms nog wat flitsen te zien. Het was aan de rand vlak bij het bos. Een gedaante zat er intensief bezig met zijn magie. Had niet door dat de enorme bron van vuurmagie zich ook hier bevond. Lance zijn ogen waren gesloten in een verwrongen blik. “Waarom lukt het niet, waarom krijg ik er niet meer kracht in gepompt…” sprak hij. Het zweet drupte van zijn gezicht. En niet van de hitte maar van wel degelijk een hoop inspanning. Zijn handen spreidde zich naast zich. Eentje kreeg een gewone oranje vlam en de andere kreeg een zwarte slierten alsof er een druppel stroop in water was gevallen maar in dit geval van duistere magie. De ogen van de jongen waren gesloten. Zijn mond verwrongen in een grimas. In een ruk schoten zijn ogen open. Sloeg de jongen de handen tegen elkaar. “Compress…” kwam er moeizaam uit. De twee bollen versmolten zich en lieten een straal van elektriciteit achter. Een ontevreden zucht was het gevolg. Nog steeds niet voldoende. Het begon hem lichtelijk te ergeren. Hij keek naar de lucht die langzaam lichter werd en de sterren die langzaam verdwenen en plaats maakte voor de zon. Hij zuchtte. Het werd misschien eens tijd voor het ontbijt. Echter versteende hij toen hij de sterke bron van magie voelde. Zijn lichaam draaide een halve slaag naar de grasveld. In het open gebied stond een persoon die een dans leek te doen. Zich langzaam hullend in vuur. De krachtige bron van vuurmagie was overweldigend en nagelde Lance aan de grond. Lance keek gespannen toe alsof het gedaante iedere moment kon aanvallen. Hij haalde amper adem. En het gedaante vatte volledig vlam. Het was misschien zijn intensieve trainen dat hem zo vastgenageld hield. Die dit overweldigende bron zo veel sterker maakte. Maar hij was er van overtuigd dat deze persoon onmogelijk een leraar kon zijn. Savador voelde alles behalve zo krachtig als dit. Lance voelde de kracht minder worden op het moment dat de vlammen weer verdwenen. Alsof een tijger in een kooitje werd gezet en de rust wederkeer. Voor een moment zakte hij op zijn knieën en haalde gehijgd adem. Dit was zo overweldigend geweest dat hij niet doorhad dat zijn ademhaling er ook toe deed. Lance vocht om zichzelf bij elkaar te grijpen. Hij probeerde ademhaling onder controle te brengen wat hem enigszins lukte. Langzaam kwam hij voereind en knikte. Hij wist het zeker. Dit was dé Aidan. De persoon die van de roots van de Legendarische Magicians kwamen. De nieuwere generaties waren gekomen maar hij was de grondlegger van de magie. Hij was degene die de magie had verbeterd en verfijnd over de jaren heen. Lance kon het niet laten maar zijn benen brachten hem in beweging. Langzaam kwam hij dichter bij Aidan die op de grond lag. Deze persoon zag er qua houding niet naar uit, maar er schuilde een heuse kracht in hem. “Goedendag…” sprak hij Aidan beleeft aan. Hij zou er wel niet uit zien zo, als leerling die een legendarisch persoon bewonderde even goedendag zei. “Uw ‘dans’ zag er goed uit…” sprak hij als poging om een gesprek aan te kaarten. Misschien kon hij nog wat tips los krijgen uit Aidan hoe hij met zijn vuurmagie om kon gaan. Momenteel kwam hij niet verder en hij kon ze dus wel gebruiken. Hij hoopte alleen dat Aidan wel zo’n open persoon was. Misschien werd hij wel met grof geweld weggestuurd. Dat laatste hoopte hij dus alles behalve.

Hopelijk ben ik welkom ^^

Langzaam voelde Aidan een persoon aankomen in de verte. De eerste persoon in tijden. Kalmpjes nam hij nog een slokje water. Nog een vuurmagier ook. Dat was zelfs nog langer geleden. Een grijns verspreidde zich over zijn gezicht. Niet dat hij iets tegen anderen soorten magie had,maar mensen die zichzelf ook aan het vuur weidde mocht hij meestal meer. Maar waarschijnlijk had iedereen dat wel. Met zijn eigen magiesoort dan. In zijn ooghoek zag hij de persoon opdoemen. Een jongen met blond haar. Toen hij goedendag zei ging Aidan overeind zitten. "Gegroet," zei hij met een kleine,zittende buiging. "Uw 'dans' zag er goed uit...",zei de jongen. Aidan's grijns werd breder. Dus hij had gekeken,hmm? "Nou,dankjewel," zei hij vriendelijk. "Ga zitten,knul",zei gebarend naar de grond naast hem. "Als je wilt,tenminste." Na nog een slokje water te hebben genomen stak hij zijn hand uit. "Ik ben Aidan. Aangenaam." Met zijn andere hand graaide hij een sigaret uit zijn broekzak. Na hem een beetje onhandig tussen zijn lippen te hebben gestoken,stak hij de sigaret aan met het puntje van zijn vinger. Een licht tinteling liep door zijn vinger,en zijn grijns werd iets groter. Magie gebruiken voelde geweldig. Tevreden puffend strekte hij zich uit. Zo ontspannen was hij al een tijd niet meer geweest. Maar het harde werk was het waard geweest. Hij stond op het punt van een grote ontdekking. Hij kon het gewoon voelen. Alsof hij het zou kunnen aanraken als hij zijn arm uitstrekte. Bijna vergat hij Lance even. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. “Sorry,ik was eventjes in gedachten verzonken.” Dat werd de laatste tijd steeds erger. “Hoe komt het dat je al zo vroeg op pad bent?” [/size][/font]

sorry,late en niet zo'n geweldige reactie >.<

tuurlijk ben je welkom ^_^

Het water was rustig en de zon had nog lang niet zijn hoogste punt bereikt. Het was nog vroeg en de gure herfstwind waaide over de open vlaktes. Soms leek het alsof de winter al vlak voor de deur stond en op het punt stond toe te slaan. Maar Lance had er niet zo'n last van. Zijn jas was niet de dikste. En hij had geluk dat hij vuurmagie bezat die hem innerlijk al redelijk warm hield. De ogen van Lance gleden over Aidan. Hij glimlachte toen hij zag dat Aidan hem vriendelijk terug groette. Verkeerd ingeschat dus. Dat maakte niet uit. Het feit dat Aidan al vriendelijk groette maakte de ongemakkelijke sfeer in hemzelf alleen maar veel geruster. Hij stond er bij maar echt gaan zitten was niet wat hij direct deed. Hij glimlachte. "Geen dank...." sprak hij kalm. Hij vond het wel mooi om te zien hoe Aidan langzaam omgeven werd door vuur maar ongestoord doordansde. Het einde waarin hij ineens weer er stond was ook iets wat je niet moest missen. Toen Aidan hem aanbood dat hij mocht gaan zitten glimlachte hij. De legendarische magician van het vuur vroeg hem of hij naast hem kwam zitten. Hoe groot was die kans dat je als leerling op school dat aanbod kreeg? Bijna niet. Lance glimlachte en ging rustig naast Aidan zitten. Lance zijn ogen gingen naar de hand die hij uitstak. Kalm schudde hij deze. "De naam is Lance. Aangenaam kennis te maken..." sprak hij vriendelijk terug. Lance zag vanuit zijn ooghoeken dat Aidan druk met zichzelf bezig was. Hij glimlachte en keek over het water. Hij keek op toen Aidan weer sprak. "Oh geeft niet, dat probleem ken ik ook wel eens..." sprak hij terwijl hij grinnikte. En de laatste tijd trok Mizore steeds meer de aandacht van de belangrijkere zaken af. De vraag deed hem over het meer kijken en licht nadenken hoe hij zijn zin zou formuleren. "Tja, ik was aan het trainen...." sprak hij. "Ik heb twee soorten magie. Dark en Fire magic zitten beide in me..." sprak hij kalm. "Ik ben in staat ze te combineren en een nieuw element te creëren..." sprak hij ter uitleg. Hij legde zijn handen open voor zich waar één vuur en één duistere bol in kwam. Beide van magie gecreëerd. Langzaam bracht Lance ze dichter bij elkaar. Hij mompelde wat en duwde ze samen. Er ontstond een gelige bol elektriciteit. Lance glimlachte. Het was prachtig om te zien dat dit soort dingen ook mogelijk waren. Lance wierp de bol de lucht in waarna het uit elkaar klapte en verdween. Lance zuchtte. "Ik was aan het trainen met mijn magie maar ik heb het gevoel dat ik een plateau heb bereikt en momenteel niet veel hoger zal gaan...." sprak hij kalm en keek over het meer. "Maar ja, dat hebben we allemaal wel eens meegemaakt denk ik zo..." sprak hij kalm en keek toen naar Aidan.

Maakt niet uit, ik kan er wel wat mee ^^

Yaaay!

Aidan keek geïnteresseerd toe terwijl Lance zijn magie vertoonde. Hij vond het mooi andere mensen bezig te zien. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Niet verkeerd. Ik zou niet willen zien wat er gebeurd als iemand die een met zijn gezicht opvangt." Dat was waarschijnlijk een zeer onsmakelijke aangelegenheid. "Ik zal ook eens wat laten zien." Zijn hand verschoof,wat gras verschroeiend. Hij groef wat zand op,en hield het recht voor zich uit. Een moment lang leek het alsof er niks gebeurd. Toen grijnsde Aidan,en het zand begon te gloeien. Zachtjes sterkte de gloed aan, terwijl de zon verder omhoog kroop. Uiteindelijk was het een plasje gesmolten glas. Het roodgloeiende goedje begon zich te vervormen. Langzaam werd het dunner en langer,tot er een kleine dolk in zijn hand lag. "Een van mijn meest favoriete spreuken,als stilte geboden is." Zijn arm zwiepte naar achter en naar voren,de dolk weggooiend. Kort klonk er een fluitend geluid,gevolgd door een doffe klap,waarna er een boom in de fik vloog. Zijn grijns werd iets breder,terwijl hij het vuur van de boom af haalde,en over zijn rug liet dansen. Heerlijk zoals die dolk werkte. Dat verveelde nooit. "Ik weet hoe het is," zei hij met een tevreden uitdrukking. "Het enige wat je kan doen is mediteren. Tenminste,dat werkt bij mij." Terwijl de vlammen over zijn rug kropen dacht hij terug aan de lange meditatiesessies die hij met meester Samson had moeten doorstaan. Dat waren mooie tijden geweest. "En anders kun je natuurlijk andere mensen om hulp vragen." [/size][/font]

Sorry,laat en niet heel erg goed,maar ik had het een beetje druk >.<

Lance liet zien hoe hij zijn magie combineerde en gooide de elektrisch geladen bal de lucht in. Hij glimlachte. Het voelde goed om zich letterlijk te 'ontladen' van al die overtollige magie. Hij glimlachte en sprak zijn woorden uit. Hij keek op toen Aidan zijn mening er over gaf. Hij glimlachte. Niet verkeerd, he? En dat uit de mond van iemand die hij bewonderde. "Als er dan nog iets van zijn gezicht val te zien..." sprak Lance grappend. Hij grinnikte. Hij had echter de personen in de kerker niet weten te raken. En hij had voor de zoveelste keer zijn leven gewaagd om iemand te beschermen. Hij was echt op het puntje van leven na dood geweest. Maar hij was er nog. En dat was hem alleen maar gegund. Hij keek naar Aidan die zei dat hij ook eens wat ging laten zien. Lance volgde zijn handelingen. Het zand deed niets. Lance wilde zijn blik ergens anders op richten toen hij verwachtte dat Aidan hem maar zat te dollen. Echter begon het zand te gloeien. Zijn blik werd ineens gefocusder. Het zand vervormde. "Glas?" mompelde hij zwijgzaam. Je kon vuurmagie op andere soorten dingen gebruiken om ze naar je hand te zetten. Zand verhitten om glas te maken, het was hem nog niet in gedachten op gekomen. Hij keek toe hoe Aidan een dolk vormde. Niet veel later gooide hij hem weg. Lance probeerde de dolk te volgen naar de andere kant van het meer maar dat lukte niet. Aidan had hem met een grote kracht gegooid. Zo krachtig dat zelfs de dolk een fluit naliet. Lance hoorde de doffe klap en keek in de richting waar de dolk gegooid was. Een boom nam volledig vlam. Zijn mond ging half open. Aidan werd met ieder ding dat hij deed steeds meer zijn voorbeeld. Lance keek over het meer toen Aidan begon over het feit dat hij moest mediteren. "Tja, dat heb ik eens geprobeerd, maar om een of andere rede heb ik er niet de voldoende geduld voor..." sprak hij grinnikend. De laatste deed hem opkijken. Hij kon het inderdaad aan iemand vragen. "Dat zou kunnen..." sprak hij en glimlachte. "Misschien.....nee, als een gewone leerling hier op de school zou ik dat niet mogen vragen..." sprak hij. Echter lag de vraag op zijn tong. Waarom zou je het niet proberen. Aidan was geen verkeerd persoon, voor zover hij hem nu had kunnen inschatten tenminste. "Zeg, Aidan..." sprak hij. "Kun jij mij misschien een paar spreuken leren..?" vroeg hij toen en keek hem hoopvol aan. Hij wist dat hij het vroeg aan een persoon die wel belangrijkere dingen had dan een paar spreuken leerde aan een leerling uit honderde van dezelfde school. Dus hij verwachtte eerder een nee dan dat Aidan het zou doen.