Een onschuldige grijns hangt rondom Ludwig’s lippen terwijl hij als een adder het gangenstelsel door glibbert. Eindelijk was de langdradige saaie dag voorbij. Eindelijk kreeg hij de kans om op zijn luie derriere plaats te nemen en de komende tijd niet meer op te staan. Huiswerk? Psh, dat kan morgenvroeg voor de les ook nog wel even snel snel gemaakt worden. De leraren van tegenwoordig mogen blij zijn als leerlingen er überhaupt naar kijken, aldus Ludwig. Maar genoeg gedacht over saaie warme dagen op school, huiswerk en half slapend de les doorbrengen, de schooldag is om en de komende zes uur zullen gevuld worden met alles wat níet te maken heeft met school. En dat is best wel onmogelijk als je binnen een school woont maar er zijn altijd wegen die naar Rome leiden. Of in dit geval naar ontspanning.

Met Ludwig’s hoofd in de wolken en nauwelijks meer het besef dat er andere mensen door de gang lopen is het onvermijdelijk dat hij tegen een ander persoon botst. Een jongen van stevig formaat stuitert middels zijn buik tegen Ludwig aan. Of andersom; whatever details. De jongen moet een aantal passen achteruit zetten om zijn evenwicht te bewaren, maar zelfs nu hij recht staat lijkt het alsof de jongen voorover gaat kieperen. Hoe zou het voelen om met zoveel extra gewicht te moeten rond banjeren? Vraagt Ludwig zich innerlijk af, onvoldoende moed of stommigheid om de vraag hard op te stellen. De jongen staart Ludwig met kleine glimmende oogjes aan, zijn wenkbrauwen in een scherpe diagonale lijn naar beneden getrokken. O-oh. De jongen buldert een aantal beledigende woorden in de richting van Ludwig, die een pas achteruit zet om het enorme kabaal een beetje uit de weg te gaan. Ludwig knikt een aantal keren en buigt verontschuldigend maar op een halfhartige manier voor de jongen. De jongen zet zijn korte armen in zijn zij en staart met een tevreden expressie op Ludwig neer. Typisch. Achja als Ludwig jegens zo’n simpele wijze een gevecht uit de weg kan gaan, is dat een wonder. De bolle shadraan hobbelt om Ludwig heen en vervolgt zijn weg luidvoets door de gangen. Ludwig komt zuchtend met zijn bovenlichaam overeind inmiddels een grimmige expressie op zijn gezicht. Je zou zeggen dat je zou wennen aan alle buigingen die je moet maken om de vrede te bewaren tussen jezelf en anderen maar praktijk blijkt anders. Minstens twee keer per dag wordt Ludwig gedwongen om zichzelf te verontschuldigen uit angst voor zijn daden, voor zijn gevangenissen van dromen. Zolang er maar nimmer bloed aan zijn handen kleeft.. daar heeft Ludwig vrijwel alles voor over.

Zijn eerder goede stemming gedrukt baant hij zich een weg door de mensenmassa richting de grote zaal waar hij hoopte een snack te vinden voor hij zichzelf zou opsluiten op zijn kamer, waar hij zijn verse gemaakte wonden kon likken. Tegen de tijd dat Ludwig met succes alle mensen in de gangen ontweken heeft, staat een ader in zijn hals op springen. Ludwig wrijft door zijn – dringend kapper nodige – haren, en blaast de losse haartjes uit zijn gezicht. Al deze jaren loopt hij al rond op deze school en nog steeds heeft hij geen vrienden waarmee hij na schoolse activiteiten kan verrichten. Integendeel, hij lijkt in status te zijn gezakt door al zijn domme acties sinds zijn inschrijving op Star Academy. Waar hij eerder ‘grootse’ vrienden had, had hij nu ‘grootse’ vijanden, waardoor hij het nu moest doen met de semi-bekenden die nu voor hem als vrienden waren. Het gekke is dat zijn ‘ridder op het witte paard’ acties nog nooit iets positiefs hebben opgeleverd en de voordelen zo ook nog nooit tegen de nadelen hebben opgewogen. Maar wat wil je, zichzelf bemoeien met zaken waar hij niets mee te maken heeft zit nu eenmaal in de aard van het beestje. Hoofdstuk gesloten. Inmiddels weer in een meer positief gestemde bui loopt hij de houten deuren door, het zachte geroezemoes met open armen verwelkomend. Middels het geroezemoes kan hij heel gemakkelijk onopgemerkt de grote zaal binnendringen en in een rechte lijn richting de snacks lopen. Althans dat was het plan.

Halverwege de uitvoering van zijn ‘geniale’ plan wordt hij tegen gehouden door een groepje meisjes die hem bij zijn voornaam aanspreken. Een van de meisjes herkent hij maar de anderen zijn nieuwe gezichten voor hem, wat in alle eerlijkheid geen grote verassing is. Het bekende meisje begroet hem middels een plié waarop ze giechelt en vluchtig om hem heen dribbelt. De meisjes die om haar heen stonden slaan Ludwig kort gade voor ze achter hun vriendin aanhobbelen. ’’Gezellig.. je weer te zien.’’ mompelt Ludwig voor zich uit, kort over zijn schouder kijkend. Meisjes, wezens die hij waarschijnlijk nooit zal leren begrijpen, en ook een van de wezens die hij wellicht niet eens wilt begrijpen. Zonder poes of pas vervolgt hij zijn weg naar de snackcorner waar hij een pakje pittige noodles pakt. In een paar simpele handelingen heeft hij de noodels en bijbehorende kruiden in een bakje gedaan en staat het water al te koken. Zonder brandwonden schud hij het kokende water in het bakje noodels, wat per direct een heerlijke geur verspreid die Ludwig doet watertanden. Met een hongerige glimlach loopt hij uiterst voorzichtig met het bakje noodels tussen de toppen van zijn vingers naar een plekje achterin.

Zonder al te veel te morsen neemt hij plaats naast een jongen omsingelt door boeken. Ludwig gunt hem een korte blik voor hij zijn eetstokjes uit elkaar trekt en begint met de warme brei naar binnen te werken, onder het gezelschap van geslurp natuurlijk. Halverwege zijn slurppartij kijkt hij over de schouder van de jongen mee naar zijn schrift waarna hij de kom noodels neerzet. Hij zou zichzelf beter onder controle moeten kunnen houden na al zijn aanvaringen met mensen elke dag maar.. blijkbaar is Ludwig niet in staat dit voor elkaar te krijgen omdat hij al gauw een vinger op de jongen zijn schrift heeft gedrukt. ’’Die is fout.’’ zegt hij simpel maar met een glimlach. ’’Orion is niet verbonden met deze sterren maar met déze.’’ zegt Ludwig terwijl hij met zijn vingers over een van de plaatjes in zijn boek schuift. Ludwig schuift ietsje dichter naar de jongen toe en kijk kot over de rest van zijn werk heen, voor hij goedkeurend knikt. ’’Je bent niet slecht in dit..’’ concludeert hij vervolgens grijnzend. Kort daarna bewolkt Ludwig’s gezicht. ’’Maar.. is dit nu echt wat je met je vrije tijd wilt doen na school?’’ vraagt hij de jongen naast zich ongegeneerd. Ludwig is oprecht geïnteresseerd, aangezien hij mensen die veel studeren nooit echt begrepen heeft. ’’Niet .. dat daar iets mis mee is natuurlijk.’’ voegt hij er vluchtig aan toe, zichzelf vervolgens afvragend waar hij nu weer zijn neus ingestoken heeft.

OOC: het is bad. I hate it. I'm sorry. Ik zal het bij de volgende post met je goed maken xD Dat einde.. gosh; talkin about desperate. Njaa ^^