Hoewel zonlicht normaal gesproken goed is voor de meeste mensen, zijn er enkelen die daar anders over denken. Je hebt mensen die hun dagen zoveel mogelijk op hun kamer spenderen, omdat het kan. Boekverslaafd, filmverslaafd, stripsverslaafd, gameverslaafd zijn allen voorbeelden van verslavingen die je het beste uitvoert op je kamer. Zoveel kamer-verslavingen dat het haast onmogelijk is dat je geen van dit soort personen kent. Dit is wat je zou denken maar het feit dat deze 'insiders' het liefst mensen vermijden maakt ze praktisch onzichtbaar. Je hebt verschillende variaties op deze 'insiders' en voorgenoemde zijn slechts enkele voorbeelden. Piami, een meisje van zeventien jaar vormt praktisch haar eigen genre..

Het ritmisch geklik van plastic knopjes voorziet de koele ochtendlucht van muziek. De kamer is donker, afgezien van een blauw-wit licht wat een paar slanke vingers verlicht. Het gedruk van knopjes stopt abrupt en vanonder een dunne laag dekens snakt iemand naar adem, gevolgd door een lage grom. Het geklik van knopjes gaat verder, zachter als voorheen. Na enkele minuten van geklik komt er een luid protesterend geluid uit het laagje dekens. Het geklik stopt en de enige lichtbron in de kamer wordt gedoofd. Het geschuifel van dekens wordt gevolgd door doffe voetstapjes. De voetstapjes stoppen enkele meters verder en het grote licht flitst aan.

Het grote licht maakt duidelijk waarom het in eerste instantie uit was. Wie kan nu in deze rommel leven!? De volledige vloer wordt gevuld met kleding, boeken, dozen, verpakkingen en etensresten. Ergens tussen alle rommel kun je als je goed kijkt een bed ontdekken waarvan de lakens opengeslagen zijn. Schuin links daarvan staat een kast diens deuren openstaan; door de rotzooi verhinderd om volledig dicht te gaan. Pal voor de deur staat een meisje, klein van formaat, op haar blote voeten heen en weer te wiebelen door de berg rotzooi, Piami. Pientere donkerroze ogen speuren over haar eigendommen heen, verloren in gedachten. ''Het voelt.. schoon.'' mompelt Piami met een ontevreden gezicht. Ze strijkt een lok haar uit haar gezicht en zucht diep. Kort blijft haar blik hangen op een open plastic spelhoesje, zonder cd. ''Stom spel.'' besluit Piami bitter en teleurgesteld. Jaren, nee eeuwen sinds ze het spel twee weken geleden bestelt had. Ze heeft zoveel geduld moeten opbrengen en dan wordt het beloond met zo'n .. zo'n, zo'n shit einde! Otome games horen goede eindes te hebben, als je een slecht einde wilt kun je beter je eigen leven leven, aldus Piami.

Piami laat haar schouders hangen en manoeuvreert behendig door de rotzooi heen, richting de kast. De simpele donker geverfde houten kast is vrijwel leeg.. Maar als je een meter naar onderen kijkt zul je de inhoud op de grond aantreffen. Piami pakt haar gestreken school uniform uit de kast en kijkt er met afschuw naar. Het is niet dat ze het niet mooi vind eerder dat het nu in de zomermaanden geen standaard vest meer bevat. Met zichtbare tegenzin werkt Piami zich uit haar slaapkleding en in haar schooluniform. Met een korte 'snap' van haar over-de-knie sokken en het geluid van de rits van haar vest is ze klaar. Piami kamt met haar vingers kort door haar haren heen en elimineert elke klit die ze tegen komt. Met haar ogen op half elf voelt ze met behulp van haar vingertoppen haar gezicht af. Sloom veegt ze langs haar mondhoek waar nog wat restjes van de pizza van die nacht aan plakken. Een smalle glimlach begint zich te vormen op haar - nu schone - lippen en nu al het vervelende werk achter de rug is, oogt ze opgewekter als voorheen. Piami trekt haar capuchon voorzien van katten oren over haar hoofd heen; beter. Wonderlijk genoeg hoeft Piami niet tussen de rotzooi te zoeken voor haar schooltas in de vorm van een moogle. (jawel diegene uit Final Fantasy waarbij je vaker spullen kunt komen of die in  X13-2 dient als wapen van Serah.) Enkele boeken gooit ze in de buik van haar moogle-tas voordat ze als laatste met uiterste zorg haar PsP er in legt.

Ready, set? Go. Piami slaat de rugzak over haar rug en huppelt vervolgens haar kamer uit, de kamer weer even duister achterlatend als een uur geleden. Een brede enthousiaste glimlach speelt op haar lippen terwijl ze de gangen door dendert. Ontbijt, ontbijt, ontbijt, ONTBIJT!! Zachtjes neuriet ze een liedje over het ontbijt uit de saaie maar interessante anime 'Poppy on a hill'. Piami stopt abrupt met neuriën wanneer ze een flikkering van een - prachtig - gestalte vanuit haar ooghoek heeft opgevangen. Vluchtig verschuilt ze zich achter een pilaar. Heel voorzichtig steelt ze een blik voor ze weer vliegensvlug terugdeinst. Hij is knap, zó knap. Alsof hij rechtstreeks uit een otome game is gewandeld-knap! Piami zucht zachtjes en strijkt haar rokje glad. Jongen.. maar onbijt. Jongen.. maar ontbijt!! Voor enkele seconden is er frustratie op haar gezicht te lezen, tot deze plots na 30 seconden verdwenen is. Ontbijt. Alsof er onderweg niets gebeurd is huppelt ze langs de - nog steeds ontzettende moe - jongen en de eetzaal binnen. ''Safe..'' mompelt ze opgelucht.

De eetzaal ofwel de grote zaal vibreert van al het - zojuist ontwaakte - leven. Zachtjes grinnikt Piami, energieker geworden van alle geluiden en bewegingen om haar heen. Juist, ontbijt. Op een huppelpasje dribbelt ze de grote zaal door naar de kantine waar ze een broodje gezond pakt, een chocolade room toetje, een glas melk en een zakje snoep. Het water dreigt al uit haar mond te sijpelen voordat ze bij de kassa is, waar een korte rij staat. Ongeduldig houd ze haar dienblad vast, haar ogen van haar broodje gezond naar de kassa en weer terug flitsend. Awrgh schiet op schiet op schiet op! Nog drie personen voor haar, nog twee personen voor haar en dan gebeurd het ongelofelijke. Een meisje met grote haast komt langs gerend en raakt met haar tas Piami's voorganger. Piami's voorganger wankelt op zijn benen maar weet zijn evenwicht niet te houden en stapt vliegensvlug enkele passen achteruit. Piami zag het aankomen, kon geen kant meer op en slaakte een korte gil wanneer de jongen tegen haar dienblad aanloopt. Het is donker. Is ze flauwgevallen? Nee, geluid van mensen om haar heen.. Onbewust heeft Piami tijdens de impact haar ogen gesloten en staat ze nu, druipend van de melk voor zich uit te staren. De jongen mompelt een korte sorry en gaat ervandoor. Piami zucht en dept met haar katoenen zakdoek haar mouw af, onbewust van diegene achter haar. Pas wanneer ze zich schuin omdraait ziet ze de schade die haar melkglas heeft aangericht. De (insert wat je karakter aan heeft) van het persoon achter haar is wit bestippeld met melk puntjes. Piami wil lachen maar doet het niet. ''S-sorry!'' verontschuldigt ze zich meteen ten onrechte. Ze maakt een halve buiging ter verduidelijking en tilt daarbij haar zakdoek op, het persoon niet aankijkend. Peinzend staart Piami naar de vloer onder haar, waar een klein plasje witte vloeistof zich bevind. Game over Pi, Game over.