Een nachtelijke snack. Ze deed het vaker. Zeker thuis, in de weekendes waren er zat avonden geweest dat ze op haar tenen de houten traptreden af was gegleden, om daarna weer met een zak chips en een fles cola omhoog te kruipen, onopgemerkt gebleven door haar vader en haar allerliefste broers. Geruisloos als een schaduw. Ha, als de luchtmacht echt niks zou gaan worden, kon ze altijd een carrière als crimineel beginnen.
Maar, op die avonden was het slechts een zak chips geweest. Maar vanavond, oooh-ho-ho, vanavond zou de buit véél groter zijn! Het ging vanavond niet om een zak gefrituurd kauwgoed. Nee, vanavond ging het bijna om een stuk… kunst! De pracht en praal op je tong, wat keer op keer enkel omschreven kon worden met ‘Mmmmm!’ Ja, ze had het inderdaad over cake. Hét maal voor koningen, heersers en al die andere hoge piepen. En wanneer je die heerlijkheid naar binnen werkte, voelde je je ook een koning. Niks kon je dwarszitten, niks kon je tarten, want je had hetgeen waar iedereen naar verlangde. En het was van jou. Jíj had die zaligheid in handen. Of nee, je had de wereld in handen.

Maar, alle gekke verhalen ter zeiden, kon Aislin niet ontkennen dat ze uit had gekeken naar dit moment. Met stappen zo zacht als die van een muis sloop ze door de gangen, opweg naar waar de grote, rode ‘X’ op de kaart in haar hoofd stond; de keuken. Daar, in de koelkast, zou de grote schat op haar liggen te wachten, klaar om meegenomen te worden. Iemand anders zijn schat, gestolen door haar. Maarja, hadden ze maar voorzichtiger moeten zijn, niet? Wie loopt er dan ook zo openlijk verjaardagsplannen te bespreken?
‘We zetten hem vanavond alvast in de koelkast, zodat hij morgenochtend, wanneer hij eruit gehaald wordt, het lekkerste is.’ -‘Ja, goed idee!’ had Aislin instemmend meegedacht. Want in de ochtend erna, zou die zoete goddelijkheid weg zijn en niemand zou er iets van weten, terwijl zij schijnheilig haar vingertjes af zou lopen likken. ‘Hoe kan dat nou? Waar is het?’ hoorde ze de verwarde stemmen al fluisteren. ‘Geen idee! Maar let maar niet op mij, ik wandel ondertussen vrolijk naar m’n les toe, terwijl ik de stukjes chocola nog even tussen m’n tanden vandaan vis!’
Hmm… over chocola gesproken… wat voor een smaak zou de cake zijn? Haar eerste gok lag natuurlijk bij chocola, want iedereen hield van chocolade! Maar… misschien was het ook wel ‘gewoon’, met slagroom en fruit erop. Of met marsepein. Oh, of misschien wel met mokka en brokken nootjes eroverheen. Mm-mm! Bij het idee alleen al begon het meisje te watertanden.

Met luid gerammel werden haar zoete dromen echter verstoord. Voor een moment was ze onoplettend geweest, waardoor ze tijdens haar passen tegen een stoel had getikt. En wanneer het doodstil was, maakte zo een kreng toch nog verdomd veel lawaai.
“Shit,” gromde ze in zichzelf, waarna ze door haar hurken schoot en stil bleef zitten, half verscholen onder een tafel. Als ze hiermee iemand wakker had gemaakt, kon ze haar schat met verrassende lekkernij wel vergeten! Afwachtend scherpte Aislin haar gehoor wat aan, wachtend –en hopend op bevestigende stilte. Maar opnieuw werd de stilte verjaagd. Het was zachter en subtieler dan bij haar ‘stoelendans’, maar toch redelijk verstaanbaar. Het klonk onschuldig, leek in Aislin haar oren niet bepaald op een lerarenstem. Die hadden wel met veel gebulder en gegrom hun intimidatieaanval gedaan. Dit was veel voorzichtiger.
Behoedzaam kwam het meisje met haar hoofd half boven de tafel uit, met samengeknepen oogjes zoekend naar het persoon. Hoewel de duisternis niet bepaald meehielp in haar zoektocht, dacht Aislin toch vlakbij de keukeningang een schaduwfiguur te kunnen onderscheiden. “Ik ehm… kom in vrede?” fluisterde ze terug, proberend het ongeveer even hard te laten klinken als de ander zijn fluistering.
Het was vlak na dat moment, dat er een zoet aroma haar neus binnendrong. Verbaasd snoof ze de geur met een paar keer snuiven naar binnen, om te kunnen ontdekken wát ze precies rook. Geen succes. Ze was geen hond en had geen sterk reukvermogen. Helaas. “Zit… er iets in de oven?” Nogmaals snoof het meisje, maar nog steeds kon ze er niet helemaal uit komen. Haar nieuwsgierigheid was geprikkeld.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

De reactie die ze op haar ‘vredesverklaring’ had gekregen was negatiever geweest dan het meisje verwacht had. Ze had gehoopt op een ‘oké, dan is het goed.’ Of misschien zelfs wel ‘gelukkig maar, ga je mee de keuken in?’ Ja, fijn, de keuken in! Waar ze kasten ging plunderen, haar nachtelijke honger zou stillen en haar grote schat kon opeisen! En dan maar smullen van de –nog- verrassende smaak, waarna ze alle stukjes van haar bordje, met haar vingers op zou pakken. Geen kruimel die verloren zou gaan.
Maar nee, zo een reactie kreeg ze niet. In plaats daarvan kreeg ze een negatief gezegde tegen haar hoofd geslingerd. “Nou, dat is nog eens een pessimistische manier om naar de dingen te kijken,” gromde ze teleurgesteld, met een gedempte stem terug. Hij kwam zo een beetje over als het soort dat geen hoop meer in de mensheid zag. Eén van die types die zeiden ‘het glas is overduidelijk halfleeg.’ Of wel, de rechtstreekse tegenhangers van Aislin. Het meisje die niet zei dat het glas halfleeg, nog halfvol was, maar koppig meer te drinken bestelde. Ze deed niet aan halfjes, maar ging altijd voluit! Zo hoorde je te leven!

Zijn volgende reactie was trouwens ook niet veel beter te noemen. Niet alleen gedroeg ze zich volgens zijn beleving ‘verdacht,’ maar hij weigerde ook nog eens om haar vraag direct te beantwoorden. In plaats daarvan, eigende hij zichzelf wel een vraag naar haar toe op en gaf hij haar een vreemde bijnaam. Nightstalker? Hij liet het klinken alsof ze één of andere sluipmoordenaar was. “Ik ben op een geheime missie om de hoofdmeester te assassinaten, maar heb daarvoor eerst een wapen nodig. Volgens mijn bronnen is het beste wapen daarvoor een keukenmes, wat natuurlijk eigenlijk best logisch is.” Het sarcasme droop nog net niet in een dikke strooplaag van haar woorden af.
Zuchtend legde Aislin haar armen over elkaar op de tafel, waarna ze haar hoofd er rustend bovenop legde. “Wat denk je zelf? De term ‘nachtsnack’ is je vast niet onbekend, hmm?” Haar blik hield zich gericht op het schaduwfiguur, die tijdens hun gesprek door was geschoven naar een andere plek. Die negatieve, wantrouwige houding van hem had niet een al te beste werking op haar. Ze wilde alleen maar een stukje cake, Jesus F. Christ! En hij deed alsof ze op het punt stond om de grootste misdaad ooit te plegen.

En alsof dat nog niet erg genoeg was, maakte hij zijn vertrek en verwachtte hij van haar dat ze hetzelfde zou doen, maar de andere kant op. De kant zoals ze gekomen was. Wat was dit? ‘Leuk dat je er was, maar ik wil je hier niet, dus de mazzel’? Oh jonge, als hij dacht dat het zo makkelijk was om van haar af te komen, zou hij daar nog mooi achter gaan komen. Tijd om hem aan te vallen met een vieze tegenvaller.
Met een vlugge beweging kwam het meisje overeind van haar gehurkte houding, waarna ze geen seconde nog verspilde en met grote passen op de bewegende schaduw afging. Pas toen ze hem had ingehaald en voor hem stond kwam het meisje weer tot stilstand. “Leren kennen?” herhaalde ze zijn woorden. Met haar handen in haar zij gezet snoof ze afkeurend. “Dude, leren kennen betekend volgens mij wat meer dan enkel 3 zinnetjes aan elkaar uitwisselen. En ik ben hier niet voor niks gekomen, dus, screw you.” Met een snelle, halve draai richtte ze zich naar de keukendeur, waar ze met grote stappen naar binnen stapte, het schaduwpersoon zonder om te kijken achter zich gelaten.
In het kookparadijs werd Aislin overweldigd door een zoete geur die direct op haar afkwam. Dezelfde geur die ze net oppikte, maar natuurlijk veel minder sterk was geweest. Zacht gezoem wat van wat verder achterin vandaan kwam bevestigde daarbij haar eerdere vermoedens. “Aha, er zit dus wel iets in de oven!” Haar stem bleef nog steeds gedempt, maar de voorzichtigheid was er al wat meer van af, nu ze wat veiliger stond.
Met lichte passen snelde Aislin naar de oven toe, om haar nieuwsgierigheid eindelijk te kunnen sussen en om de vraag ‘wat zit er nou in,’ te beantwoorden. Voor een stukje zakte ze door haar knieën om door het glas te kijken. “Oh… koekies…” Versgebakken éénhapsnacks die bij haar in het huis nooit langer dan twee dagen overleefde. Daar was het altijd een gevecht tussen haar en haar broers wie de laatste mee mocht pikken. Want om een rede die nog steeds niet helemaal duidelijk was, was de laatste altijd het lekkerste.
Glimlachend beet ze op haar onderlip. Wat zagen ze er altijd toch lekker uit in de oven, wanneer dat warme licht op het gebakken deeg scheen. Een mopperend, vreemd gegrom waalde plots op uit haar maag, die door de heerlijke geur en het verrukkelijke aanzicht nóg leger aanvoelde.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Het ongeduldige gegrom en gemopper liet het bijna klinken alsof de Kraken in het meisje haar maag leefde, waar het gretig en onrustig lag te wachten tot er eindelijk weer een tussendoortje naar binnen geschoven werd. En Aislin, als de movie-nerd die ze was, legde dat natuurlijk weer vast aan een vage filmreferentie, zoals ze dat met bijna alles deed. Als reactie op het gerommel, legde ze haar hand op haar buik, alsof ze het ‘beest’ daarmee wat kon sussen. “Rustig maar, Chestburster-baby, je word zo gevoerd.” Zachtjes wreef ze over haar buik heen, het monster daarmee proberend te kalmeren. Toneelspeelster die ze was. Door het volume van haar eigen stem geluid ving ze het zacht klappende geluid van de keukendeuren niet eens op. Pas toen de chef-kok in eigen persoon een reactie op haar woorden plaatste, werd het meisje er weer van bewust dat ze niet alleen in haar film-referentie leefde. “Toe maar hoor, lekker actief bezig in de late uurtjes.” Een herkenbaar verhaal, voor ongetwijfeld iedere puber wel. Je brein werd actief in de late uren en opeens had je het gevoel dat je wel 10 keer zoveel kon produceren dan overdag. Zo had Aislin al vele nachten meegemaakt waarin de inspiratie om nieuwe liedjes te schrijven als stuiterballen door haar brein sprongen, wat vaak toch op echte pareltjes had uitgedraaid. Wat was dat toch met inspiratie in de late avond, als je eigenlijk in je warme bedje hoorde te snurken? Een ongeschreven wet van moeder natuur? Karma? ‘Hé, bitchy karma hier. Je was vandaag echt een asshole, dus ik geef je even een inspiratiebom, zodat je niet kan slapen en je morgen een zombie bent, ke? Ke.’ Mja, dat klonk ergens, op een vreemde manier, wel correct.

Opnieuw gegrom en gerommel, dit maal bijna agressief te noemen. De Alien werd ongeduldig. En het werkte bij de chef-kok blijkbaar op de lachspieren. Al grinnikend stapte hij naar de oven toe, waarbij Aislin wat vandaan stapte om hem de ruimte te geven. Ongelofelijk, niet? Ze kwam hier voor cake, stiekem, met –technisch gezien- slechte intenties. En krijg nou, ze werd ervoor beloond met een bonus. Uitbetaald in koekjes. Dit was een mooie avond.
Watertandend keek ze naar de krokante zoetigheden, badend in de zoete geur en de zachte warmte die de keuken vulde. Een hele mooie avond… “Fuck me sideways, das goed spul…” mompelde het meisje, meer naar zichzelf, dan naar de verslagen jonge gericht. Bijna in trans staarde het meisje naar de heerlijkheden, zich de smaak al helemaal visualiserend. Tot nieuwe woorden haar verbeeldingsbubbel lek prikte. Een naam. Hij wilde haar naam weten. Zo een simpel gebaar…“Hmm, ik vind Nightstalker ergens eigenlijk wel wat hebben. Misschien een leuke naam voor een nieuw character in een MMO,” sprak de game-nerd. “Daar kan je eigenlijk ook best wel grappige storylines en quotes bij maken. ‘Night soon comes for you. And so will I…’ TAMTAMTAAAAAAAM” Het laatste werd voor het mooie misschien net iets te hard gezegd, wat daarbij ook het hele dramatische effect de kamer uit sloeg.
Maar, genoeg geluld. Ze had honger. En hij stond met een plaat bezaaid met verse koekjes vlak voor haar neus. Schaften! Hebberige vingertjes grepen voorzichtig de rand van het eerste slachtoffer vast, behoedzaam genoeg dat ze niet haar vingers zou branden. En ze mocht de hele buit hebben. Een prachtig aanbod, die ze elke andere avond met beide handen aangepakt zou hebben. Maar vanavond was anders. “Nou, of ik ze allemaal opeet betwijfel ik.” Ze mocht de grande prix natuurlijk niet vergeten. Als ze zich helemaal vol zou stouwen met koekjes, had ze straks geen ruimte meer voor die cake. En dat was uiteindelijk toch wel hetgeen waarvoor ze hier naartoe was geslopen.
De eerste hap werd genomen. En hot-diggidy-damn, dat was inderdaad goed spul! De eerste hap smaakte toch altijd het beste. Het was misschien nog een beetje warm, maar fúck, het smaakte goed! Hiermee zou ze het gerommel ook wel sussen. De Alien was tevreden.

Al smikkelend en haar vingers er nog net niet bij aflikkend greep Aislin alweer naar het tweede slachtoffer, maar werd gestopt door een prikkeling bij haar benen. Iets herkenbaars. Glimlachend wierp het meisje een blik naar beneden, waar haar blauwe blik de dikke prop die een kat moest voorstellen vond. “Heya, Garfield.” Haar ‘schone’ hand werd terwijl ze zich voorover boog naar het dier uitgerekt, om hem achter het oor en in zijn nek te kriebelen. Ze was meer een hondenmens, maar katten waren ook leuk. Beesten waren beesten en Aislin hield van beesten.
“Meer gewoon nachtelijke trek. En ik hoorde dat er cake was, dus ik wilde kijken of het waar was.” Antwoordde ze net zo simpel op zijn simplistische vraag. “En hoe zit het met jou, boyo? Of eh, sorry. Ik bedoel Ludwig.” Haar blik richtte zich weer op hem, maar haar hand bleef de kat over z’n kop masseren. “Jij was wakker en je dacht, ‘laat ik maar beginnen aan wat bezigheidstherapie’? Bak je vaker koekjes middenin de nacht, om ze daarna weer weg te gooien, of wat?” Haar glimlach was weer als vanouds; uitdagend. En natuurlijk hadden haar ogen ook weer die typische glinstering in zich. De échte Aislin was weer ontwaakt.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything