'Eerste gang rechts, derde links en dan alsmaar rechtdoor.' Dat was wat er op de brief stond. Hij dacht dat hij de juiste route genomen had, maar deze gang kwam uit bij lerarentoiletten. De jongen lachte; nee, dat kon het onmogelijk zijn. Gewoon teruglopen en opnieuw proberen. De jongen draaide zich om en begon de route die hij net gelopen had, terug te lopen. Zijn praktisch lege rugzak hing losjes om één schouder en elke stap die hij zette werd zachtjes teruggekaatst door de lege, stille gang. Met één hand in de zak van zijn vest en met de ander het papiertje vasthoudend met daarop korte notities van de route, liep de jongen rustig terug. Was het hier altijd zo stil? Waarschijnlijk was dat niet zo in het lokalengebied, dacht de jongen grijnzend. Hij stopte even bij een raam en keek naar buiten. Behalve het schoolgebouw was er niet veel te zien; blijkbaar waren de lessen in volle gang. Hier en daar liepen wel wat mensen, maar die waren zo te zien druk bezig. Binnenkort zou hij daar ook tussen lopen, wat zou hem allemaal te wachten staan? De jongen knipperde wat met zijn ogen en haalde zijn blik van het raam. Terwijl hij weer verder liep dwaalden zijn gedachten af naar het moment dat hij afscheid genomen had van zijn familie. Vooral zijn broertje en zusjes waren verdrietig dat hij ging. Hij was bij de drie neergeknield en had ze allemaal een knuffel gegeven. Daarna had hij nog een hand op het hoofd van zijn broertje gelegd en hem gezegd dat hij goed voor zijn zussen moest zorgen. Het jongetje had hevig geknikt. Kaoru slikte even; het was voor hem echt lastig geweest zijn broertje en zusjes achter te laten. Zijn oudere broers waren echter niet echt een probleem geweest. Sterker nog, ze waren er niet eens bij toen hij wegging. Alleen een SMS'je met 'Veel succes, Hihara' was een teken van leven geweest. De jongen haalde zichzelf uit gedachten en keek rond. Oké, hij was weer waar hij begonnen was. Met meer aandacht dan de vorige keer nam de 17-jarige de eerste gang rechts, tot zover klopte het nog. Ook zijn vader had zich niet van zijn meest betrokken kant laten zien bij het afscheid. Maak er iets van, waren zijn woorden geweest. Nou, dat zou hij zeker doen! Dan volgde nu de derde links.. De jongen grinnikte kort, hier zat de fout; daarstraks had hij de vierde links genomen in plaats van de derde. Blij dat hij nu goed zat, stapte de jongen de derde gang in. Deze had totaal een andere uitstraling dan de vierde gang. Op een of andere manier straalde deze gang meer autoriteit uit. Er lag een lang kleed op de vloer, wat alle voetstappen dempte, het was er erg schoon en de gang leek niet vaak belopen te worden. Wat voor iemand was het schoolhoofd eigenlijk? Kaoru had nog nooit eerder van hem gehoord en toen hem de naam was verteld, zei hem dit nog niet erg veel. Ach, hij zou het wel zien, zo erg was het vast niet. Maar vlak voor de jongen bij de deur van het kantoor van de hoofdmeester was, voelde hij een raar -maar helaas bekend- gevoel rondom zijn staartbotje. Kaoru liet een korte, zachte kreun horen. Niet nu! Zo kon hij niet bij de hoofdmeester aankloppen; wat moest hij wel niet denken als hij hem zo zag? Maar hier blijven staan was ook niks. De jongen besloot de gang maar even terug te lopen, hopelijk was het deze keer van korte duur en kon hij daarna eindelijk bij de hoofdmeester terecht.

Stapels huiswerk had ze na zitten kijken, tja, dat was het aller grootste nadeel aan opdrachten opgeven. Toch deed ze het graag, omdat de leerlingen er veel van konden leren en ook zij nog wel eens wat opstak van de slimme en creatieve antwoorden die ze te zien kreeg. Vaak waren juist de foute antwoorden het interessantste, omdat je daarin een nieuwe denkwijze te zien kreeg. Gokken, toch maar iets proberen. Soms leverde dat orginele dingen op. Ze had zelfs een tekening ontvangen waar ze een essay van 200 woorden gevraagd had, een realistisch dingetje van een omgevallen kop koffie. Twee punten voor creativiteit, want ook dat wilde ze graag stimuleren.

Maar voor vandaag was ze er wel klaar mee, ze pakte voorzichtig een boek met donkerrode kaft van haar bureau en vertrok richting haar kamer. Het boek had ze met een stoffen lap omwikkeld om het te beschermen, zo kostbaar was het. Dit manuscript was helemaal vanuit Puffoon hierheen gevlogen op haar verzoek, omdat ze er in haar vrije tijd onderzoek naar deed. Haar plan was een moderne versie van het klassiek Puffoonse verhaal te schrijven, zodat het verhaal voort zou leven bij de jeugd.

Daaraan denkend beklom ze zo soepel als haar heupen het toelieten de trappen, waarna ze de gang door dribbelde. Hoewel Nannete een redelijk hoog tempo voerde merkte ze toch echt wel dat ze lichamelijk aan het aftakelen was. Helaas, maar dat hoorde bij het leven. Zo lang ze nog goed genoeg zicht behield om te lezen zou ze niet snel klagen. Daarover gesproken kreeg ze nu een leerling in het beeld. Ze kende hem niet, maar de situatie herkende ze meteen, een geoefende vaardigheid die ouders meestal bezitten. Hij was hier niet op z'n plek. Een vriendelijke lach, het moederlijke instinct om hem te helpen hield haar staande. ''Goedemiddag, jongeman. Waar ben je naar op zoek?' Ze reikte naar zijn schouder. ''Kan ik je misschien helpen?''

Een beetje besluiteloos dwaalde de jongen over de gang. Helemaal zeker van wat nu te doen, was hij niet, dus liep hij maar een beetje de gang door. Net toen hij het eind van de gang bereikt had, kwam er een lerares aan. Meteen sprak ze hem aan en vroeg of ze kon helpen. De lerares leek niet meer een van de jongste te zijn, maar ze bewoog erg gracieus. Kaoru keek haar aan met een vriendelijke lach aan, "Hallo mevrouw! Ik ben Kaoru Hihara en ben nieuw op deze school. In het bericht dat ik gekregen had stond dat ik mij hier moest melden." De jongen had zijn armen achter zijn rug en nadat hij dat gezegd had, probeerde hij zo onopvallend mogelijk te voelen of het er nog zat. Toen hij de zachte vacht tegen zijn hand aan voelde, liet hij wat lucht uit zijn longen ontsnappen als een korte, zachte zucht. Het zat er nog, maar hij schaamde zich er wel een beetje voor en wilde niet dat de lerares er nu al achter kwam. Wat moest ze dan wel niet van hem denken? Dit gebeurde altijd op de verkeerde momenten.. Al kwam het eigenlijk nooit goed uit, natuurlijk. Daar zou hij nog maar goed aan moeten werken. Eigenlijk aan al zijn magie, want hij kon nog maar weinig.. De jongen kwam uit zijn gedachten en keek de lerares weer aan. Nu hij de vriendelijke ogen zo bekeek deed ze hem aan iemand denken.. Maar hij wist niet aan wie, al waren het wel positieve gevoelens. Wellicht kwam hij er later wel achter. Kaoru schudde zichzelf weer wakker en haalde een papier uit zijn rechter broekzak. "Hier heb ik het bewijs, als u dat wil zien," zei hij vrolijk grijnzend. "Enige hulp kan ik wel gebruiken, als u daar tijd voor heeft natuurlijk." Ging hij wat serieuzer verder. Hij besefte namelijk dat hij haar er zomaar bij betrokken had en zijn verhaal had verteld, waar ze misschien helemaal geen tijd en zin in had. Haar, en andere leraren, storen was wel het laatste wat hij wilde. Tenslotte was hij maar een nieuwe jonge magiër, waar er hier al genoeg van rondliepen.

OOC: Sorry voor evt. kortheid~

De jongen stelde zich voor en gelijk ging er bij Nannete een belletje rinkelen. Hihara.. Een bekende naam. Was dat een leerling in haar klas? Ja. Dat was één van haar mentorstudenten, een nieuweling. Ze nam het formulier van hem over, bekeek het vluchtig. De informatie erop bevestigde inderdaad haar vermoedens.

Ze keek de jongen keurend aan, nu al redelijk positief over zijn beleefde, doch vrolijke houding. Dat hielp om de vermoeidheid van haar lange werkdag te verdrijven, zodat ze hem naar haar beste kunnen kon helpen. ''Ach, zeker, zeker. Ik ben Nannete Whiteman, de lerares literatuur en als ik me niet vergis ook jouw mentrix.'' Ze overhandigde hem het papier was hij haar gegeven had weer. ''Als je wilt kan ik je even meenemen naar mijn kantoortje, dan regel ik je roosters en een plattegrond. Tenzij je specifieke zaken hebt die je graag met de Hoofdmeester zou willen bespreken?''

Gelukkig, de lerares leek niks te merken. Ze bekeek hem even, maar het leek positief te zijn. Wat Kaoru weer deed denken aan het feit dat ze op iemand leek die hij kende.. Maar net voordat hij bij de herinneringen kon, glipten ze weer weg. Een zachte zucht volgde, hij zou er nog wel op komen. "Aangenaam, mevrouw Whiteman," zei hij vrolijk nadat de vrouw zich voorgesteld had, "Mijn mentrix? Wat leuk!". Even twijfelde hij; was het niet nodig zich bij de Hoofdmeester te melden? Vast niet, anders stelde mevrouw Whiteman dat niet voor. Hij nam het papiertje weer aan, "Graag zou ik met u meegaan, mevrouw. Ik denk niet dat een bezoek aan de Hoofdmeester erg anders zal zijn dan een gesprek met u, en bovendien kunnen we dan meteen beter kennismaken, denkt u niet?" zei hij breed lachend. Hij vond haar nu al aardig en was blij dat ze zijn mentrix was. Ze kon hem vast helpen met zijn.. probleempjes en leek bovendien betrouwbaar te zijn. Dus dat soort leraren waren er gelukkig ook. Niet dat hij verwachtte dat hier allemaal vervelende leraren zaten, maar een vriendelijk persoon waar je altijd bij terecht kon, was natuurlijk erg fijn. Kaoru volgde de lerares naar haar kantoortje. Als je achter hem liep kon je een goudachtige hondenstaart meebewegen met zijn stappen. Maar gelukkig liep daar niemand.

Het was alweer de tweede nieuwe leerling die ze in haar klasje opnam. Rond deze tijd van het jaar kwamen de meeste instroom studenten aan op school. Gelukkig was ze er goed op voorbereid, ze had voor Kaoru zelfs al zijn basisrooster gecontroleerd, zodat hij alle benodigde lessen kon volgen.

Tja, dat Kaoru nu niet bij Savador langs zou gaan was vast geen al te groot probleem, zij zou dat wel even doorgeven, schriftelijk. De Hoofdmeester was geen al te prettig gezelschap, een slappe man die al te panisch regeltjes door probeerde te voeren. Hoe die aan de macht was gekomen was haar een raadsel, want zoals ze uit verhalen gehoord had was hij niet al te goed in staat respect af te dwingen van de terrorkinderen, zoals ze in de lerarenkamer genoemd werden.

''Helemaal perfect, heb je al nagedacht over het vakkenpakket dat je wil nemen en wellicht buitenschoolse activiteiten?'' Ze hield de deur van haar kantoortje open voor hem, waarna ze meteen haar dossier van Kaoru erbij pakte. ''Hoe veel ervaring heb je al met magie?'' sprak ze zodra ze was gaan zitten aan haar bureau. Het waren een hoop vragen, maar zodra de administratie achter de rug was kon ze wat meer de diepte in gaan.

Oh jee, mevrouw Whiteman hield voor hem de deur open. Wat natuurlijk een aardig en beleefd gebaar was, maar dan zou ze zijn staart zien. Kaoru deed alsof hij wat aan zijn rugzak frummelde, maar voelde eigenlijk of zijn staart al weg was. Toen hij de zachte vacht niet tegen zijn hand voelde, haalde hij opgelucht adem; de staart was verdwenen. Snel liep hij het kantoortje binnen en nam plaats op de stoel tegenover die van zijn mentrix. "Ehm.. Ik denk dat ik voor het offensieve profiel ga," begon de jongen nadenkend. Hij had hier al wat informatie over opgezocht, en dit leek hem het beste profiel voor hem. "En ik denk erover om me aan te melden bij het voetbalteam," vervolgde hij enthousiast. Hij zou zich er vast thuis voelen: voetballen deed hij al zo'n beetje z'n hele leven. Op een nieuwe plek als deze was het dan fijn om iets te hebben wat bekend was. Hoeveel ervaring had hij met magie? Eigenlijk niks, behalve die ene keer toen hij -per ongeluk- magie gebruikte om sneller te rennen tijdens voetbal, toen hij had ontdekt dat hij een Luchtmagiër was. Daarna was het alleen maar slechter gegaan en was het een beetje uit de hand gelopen. Hij kreeg problemen met het veranderen in zijn dierenvorm, wat zo erg werd dat hij niet anders kon dan naar Starshine te gaan. "In het opzicht van doelbewuste ervaringen, heb ik er nog geen gehad," zei Kaoru een beetje wiebelig terwijl hij even achter zijn oor krabde, "Onopzettelijk heb ik wel wat ervaringen gehad." Hij lachte een beetje als een boer met kiespijn, maar hij herpakte zichzelf snel weer. "Dat geeft meteen de reden dat ik hier ben," zei hij glimlachend, "Ohw, wie geeft hier trouwens les in Luchtmagie?" ging hij nieuwsgierig verder.

Offensief profiel, voetbal. Een energiek mannetje, zo klonk het. Gelukkig had de nieuweling echter ook de vaardigheid om kalm en beleefd te zijn, zoals ze in dit gesprek constant opmerkte. Ja, Kaoru zou prima in deze school passen. Sommigen noemden Starshine elitair, maar Nannete zag vaak genoeg hoe iedereen hier een kans kreeg. En zo zou hij ook een pracht kans krijgen om te leren en zich te ontplooien.

''Ach, geen zorgen, zo beginnen de meeste jonge magiërs.'' Bij hem was het natuurlijk wel een beetje laat, maar als hij wat bijlessen vroeg en goed z'n best deed kon hij het wel inhalen. Het zou moeite kosten en hij zou wel merkbaar verschillen van z'n leeftijdsgenootjes. '"Dat zou.. Master Dewitt zijn,'' antwoordde ze na een korte blik op een formulier. ''Wellicht dat hij je kan helpen om meer controle over je magie te krijgen, voordat je echte praktijk lessen volgt. En in de bibliotheek kan je handige zelfstudie boeken vinden om de basis onder de knie te krijgen.'' Mocht hij gemotiveerd zijn om ervoor te werken dan zou ze hem graag op weg helpen.

De jongen gaf zichzelf even de tijd om het kantoortje rond te kijken. Het was niet erg groot, maar daardoor had het ook wel iets knus. Behalve het bureau waar ze aan zaten waren er vooral veel boeken te vinden, zowel in kasten als op bijzettafeltjes. Wat natuurlijk niet zo’n raar feit was aangezien mevrouw Nannete lerares literatuur was. Kaoru vroeg zich onwillekeurig af hoeveel boeken de vrouw in totaal zou hebben gelezen.

Oh gelukkig; zo’n speciaal geval was hij niet, vertelde mevrouw Nannete hem. Privéles was inderdaad wel een goed idee en ook de bibliotheek zou hij een bezoekje brengen. Als hij erachter was waar die zat, tenminste. Lezen was dan wel niet zijn favoriete bezigheid, maar hij was bereid veel te doen om van zijn onwetendheid wat betreft magie af te komen. Al die slechte beheersing was nogal.. vervelend. ”Dankuwel, daar zal ik zeker gebruik van maken! Heeft u dan misschien een plattegrond voor mij? Anders verdwaal ik straks weer,” lachte Kaoru. Hij vond mevrouw Nannete nu al aardig en voelde een beetje genegenheid voor haar. Ze was vriendelijk en begripvol, zou hem niet zomaar veroordelen, precies zoals zijn oma ook altijd had gedaan. Plots snapte Kaoru eindelijk waarom ze hem zo bekend voorkwam en waarom hij haar meteen vertrouwde. Hij was dan wel redelijk jong geweest toen zijn oma overleed, toch was ze erg belangrijk voor hem geweest. Kaoru’s rechterhand ging automatisch naar het kruisje dat op zijn borst bungelde, wat hij van zijn oma gekregen had. Meteen was hij nog een stukje blijer dat mevrouw Nannete zijn mentrix was.

Een plattegrond viste ze tevoorschijn, waarna ze het aan hem overhandigde. Het was geen simpel velletje papier, maar een stapel, waarop een algemene impressie te zien was met de omliggende gebieden en ook de verschillende verdiepingen van de school. Het kasteel was behoorlijk groot en niet alle gangetjes waren opgetekend, maar je kon in ieder geval de slaapzalen, lokalen en andere belangrijke onderdelen terugvinden. ''We zijn nu hier,'' legde ze uit met een tikje op een klein vierkantje. ''Dus om naar jouw etage te gaan kun je straks links af slaan en dan het tweede trappenhuis nemen wat je aan je rechterhand tegenkomt, een flink stuk omhoog slapen de meeste luchtmagiërs.'' Dat er een zekere 'rassenscheiding' in de slaapzalen was zat Nannete niet helemaal lekker, maar het was niet anders. Wellicht zou Savador bereid zijn hier verandering in aan te brengen, maar dat achtte ze niet erg waarschijnlijk. Shadranen en hun planetaire trots.

''Heb je verder nog vragen? Anders ben je wat mij betreft vrij om te gaan, Kaoru.'' Ze hoopte zeker hem in één van haar lessen terug te zien. En anders zou ze hem uitnodigen voor een mentorgesprekje, over een paar weken. Gewoon om te checken of hij een beetje op de goede weg was met zijn magie en andere zaken.

Wow, dat was niet zomaar een plattegrondje. Had hij tenminste iets om in zijn rugzak te stoppen en verdwalen zou hij niet meer! Nannete legde hem rustig uit hoe hij bij zijn slaapzaal moest komen. Het verbaasde Kaoru wel een beetje; hij had niet verwacht dat er voor iedere soort magie een etage was, al wist hij ook niet wat hij wel verwacht had. En een beetje logisch was het ook wel; zo was er in ieder geval een beetje orde. Alle leerlingen samen zou een chaos worden. Hoewel het ook wel mogelijk was om de etages te bepalen aan de hand van de leeftijd van de leerlingen in plaats van hun magie. Maar ja, dat waren zijn zaken niet. Hij zou het vast wel naar zijn zin hebben op de etage met luchtmagiërs!

Of hij nog vragen had. Nou, eigenlijk niet, geloofde hij. Het meeste zou hij wel tegenkomen onderweg en mocht het helemaal mis gaan, kon hij altijd nog met miss Nannete afspreken en haar om hulp vragen, toch? Het had toch wel voordelen, zo’n mentrix. ”Dankuwel! Nee, vragen heb ik niet echt,” antwoordde Kaoru, ”Dan ehm.. ga ik maar eens. Heel erg bedankt voor alles!” waarna hij opstond, de stapel papieren met plattegrond en schoolinformatie in zijn rugzak stopte en richting de deur liep. Toen hij de deur geopend had draaide hij zich nog even om naar zijn mentrix, ”Tot ziens!” lachte hij vriendelijk.

OOC:: Thxx :3