<sub>Geachte Master Savador, luidde de inleiding van de kleine boodschap. yaddayaddayadda - In dat geval het zij zo. Mijn woorden zijn uit mijn hoofd, staan vereeuwigd op dit luttele blaadje papier.

Hoog geacht

Rhine LaFee.

Zijn vingers streken het schamele papiertje glad, waarop LaFee's laatste woorden aan hem stonden. Rhine LaFee's laatste zinloze act: suïcide. Niet de eerste op de school, verdomme. Akelig en erg dat het weer was. En dan doelde hij met name op zichzelf, want wat voor geloofwaardige smoes moest hij nu weer voor de buitenwereld verzinnen? Een ongelukje? Vroeg of laat zou de overheid er toch wel achter komen dat het hier om een zaak van zelfdoding ging, maar bij Medusa, hij werd er ook niet echt gelukkiger op bij het feit dat zijn school bekend zou staan als instituut waar het percentage van zelfmoord onder de leerlingen steeg.
Respect? Medelijden?! Alles wat hij ooit in de vorm van 'respect' had gekregen van dat wicht waren baldadige streken en brutale opmerkingen. Bovendien was er absoluut geen reden om nota bene medelijden met hem te hebben - het woord alleen al.
Hij was met een nogal nonchalante 'aah~' neergezegen op de rand van haar grafkist waarin ze openbaart lag bij binnenkomst, ietwat voorovergebogen alsof het een doodnormaal bankje in een doodnormaal parkje was. De grote zaal was ontruimd om plaats te maken voor een vijftiental rijen stoelen en was verder, op Savador en Rhine's stoffelijk overschot na, leeg. Haar grafkist was in melancholieke sfeer opgesteld op een verhoogd podium, aan de zijkant behangen met treurig aandoende doorzichtige witte zijde. Ernaast stond een foto van haar opgesteld op een houder van zwarte staal. Zelfs met haar dood had ze hem nog een hak weten te zetten. Een gentleman en succesvol zakenman voor de buitenwereld hield namelijk in dat hij dat imago betreft álles moest behouden Om die reden was er een besloten begrafenis geregeld voor alle leerlingen en leraren van de school, en had hij na veel kapot gesmeten wijnglazen en gesmoorde gefrustreerde gilletjes toch maar op het verzoek ingestemd of LaFee op het schoolterrein begraven kon worden. Wegrottend in zijn eens zo schone grond. Als ze nou eens even had mis gesneden, had hij zich nooit zo voor haar op hoeven offeren.
Geleidelijk aan vormde zich een frons tussen zijn wenkbrauwen voor hij het papier in een wrokkig gebaar verkreukelde, zijn dunne lippen verwrongen in een gekrenkte grauw. Een verbeten grimas sierde zijn gelaat toen hij zich in een impuls van kwelling overeind schoot en naar haar toekeerde.
'Dropped dead on us, didn't you?' Hij boog zich quasi-lieflijk glimlachend over het roerloze lichaam, de toorn achter zijn gespeelde barmhartigheid vergezeld door een enkele zenuwtrek bij zijn oog. 'Kicked the bucket, at last?' Zijn hand streek over haar melkwitte huid, kneep toen hard en hatelijk in haar wang en een aantal doffe blonde haren vielen deels over één van haar gesloten ogen. 'My, I certainly cried a river. Het geeft alleen zo'n troép, LaFee, had je het niet anders kunnen doen!' In grote halen scheurde hij haar afscheidsbriefje in tientallen stukjes waarbij zijn lieflijkheid het even af liet weten. De reepjes liet hij vervolgens met een bedorven gebaar over haar heen dwarrelen. Het resultaat was niet bevredigend. Er volgde geen hondsbrutale opmerking, geen trap tegen zijn schenen, geen gekat of gesnauw, krassende nagels of een honend lachje uit spot. Niets. Ze lag er bewegingloos bij, gestoken in haar mooiste kledij, haar handen over haar buik gevouwen, ogen gesloten. Alsof ze gewoon sliep. Bijna vredig. Niet eens in een handeling van pure walging de zwarte roos wegmeppend die hij met onbekende bescheidenheid tussen haar vingers stak, zoals het als een perfect symbool voor de dood aanvulde dat nog aan het plaatje zou missen, de nog verse dauwdruppels op de zwarte rozenbladen inbegrepen. Rhine LaFee was niet meer.
Zuchtend keerde Savador het levenloze meisje de rug toe. Terwijl hij wat heen en weer over het podium ijsbeerde, diep in gedachten verzonken, streek hij vermoeid met zijn handen over zijn gezicht. Een paar eigenwijze lokken sprongen uit de poging tot een model dat verzorgd en kakkerig aandeed, maar door de warrigheid nooit helemaal bleef zitten. Hij haalde een hand langs zijn voorhoofd om ze in een vruchteloze poging weer weg te strijken. Goed, het was dus weer tot een punt gekomen dat hij gediend was één van zijn talloze maskertjes op te zetten. Een toespraak en een kleine dienst waarbij haar kist naar buiten werd gedragen en begraven. Zijn positie als Hoofdmeester was soms zuur.</sub>