Met open ogen keek de blonde jongen naar het plafond. Dag vier op Starshine. Dag vier niet kunnen slapen. Of eigenlijk kon je daar wel wat meer dagen bij op tellen. Maar Oliver vond het leuk om opnieuw te beginnen, het gaf wat meer motivatie om te proberen te slapen. Maar nee, het zat te diep in hem geworteld om veilig zijn ogen te kunnen sluiten en weg te kunnen dromen. Al helemaal nu hij alleen was. Het was niet de duisternis waar hij bang voor was, of onverwachte geluiden of rare schaduwen. Het waren niet van de standaard dingen dat hij bang was dat er een monster in zijn kast zat of onder zijn bed, het was simpelweg gewoon de angst om zijn ogen dicht te doen. De angst voor het onderbewustzijn wat daarmee werd geactiveerd. Het idee al dat hij in slaap zou vallen en daarbij een of andere vage droom bij zou krijgen bezorgde hem al rillingen. En nu lag hij ook nog eens alleen, zonder ook maar iemand in de buurt die om hem gaf of zich zorgen om hem maakte. Sure, de wallen vielen misschien op, maar er liepen hier zat studenten rond met vermoeide gezichten. Het was normaal in het leerlingen leven, want iedereen had wel eens die tijd dat ze niet alles op tijd af hadden en een nachtje moesten doorhalen. Oliver daarentegen maakte zich nauwelijks zorgen over schoolprojecten die niet op tijd af waren, hij maakte zich meer zorgen over de nacht. Maar dat was ondertussen wel duidelijk.
Voor de duizendste keer draaide de jongen zich op zijn zij, zuchtte en staarde naar de muur. Gezelligheid ten top. Hij kon van alles nu gaan slikken maar voor het eerst probeerde hij zichzelf tegen te houden. Natuurlijk slapen kon toch ook? Zij het niet dat het hem angst inboezemde en hij alles behalve comfortabel was met dat idee. Nog een draai, andere zij. Weer gestaar naar de muur. Het geluid van de klok tikte in zijn oren en irriteerde hem. Hoe kon iemand überhaupt met dit geluid slapen? Een zucht ontsnapte zijn mond en hij besloot op te staan. Dit ging niet werken. Hij griste zijn pillen van het nachtkastje en stopte deze in zijn pyjama broek. Vervolgens slofte hij met een zeer chagrijnig en doods gezicht zijn kamer uit, de trap naar beneden naar de leerlingenkamer. Het was er leeg en dood. Zelfs het haardvuur brandde niet meer.
Te moe om ook maar iets van richting te hebben slofte Oliver de kamer uit en de gang op. Oke, wat wilde hij nu ook al weer? Misschien een bezoek aan de toiletten om zich op te frissen? Een plens water zou vast wel iets doen. Niet dat Oliver wist waar de toiletten precies waren, maar hij liep een richting op en hoopte dat daar maar iets te vinden was. Oliver onderdrukte een gaap en rekte zich uit. Twee trappen naar beneden, zijn hand in zijn zak die de pillen omsloot. Waarom had hij ze ook al weer mee genomen? Oh ja, straks kwam iemand nog zijn kamer in en stal ze. Dat wilde Oliver niet hebben. Na een tijdje lopen stond de jongen stil. Zijn richtingsgevoel was absoluut niet aanwezig en even gedesoriënteerd staarde hij in het rond. Dit was allesbehalve de weg naar de toiletten. Hij herkende de omgeving vaag, maar kon er niet de vinger op leggen. Oliver ging met zijn hand door zijn blonde haren, die aardig door de war zaten. Daar stond hij dan, in zijn pyjama, totaal de weg kwijt zijnde. Hij mompelde een vloekwoord tegen zichzelf en stak sikkeneurig zijn andere hand ook in de zak van zijn broek. 'Kijk Oliver. Je verneukt het weer.' Gromde hij tegen zichzelf en maakte een rondje om zijn as om de omgeving in zich op te nemen. Het gaf hem nog steeds totaal geen idee waar hij was.

[Voor Jodaline~]