Aha, Yusei had weer een mysterie van zichzelf opgelost. Hij kreeg dus niet alleen honger als hij aan meiden dacht, hij kreeg ook honger als hij gewoon honger had dankzij zijn buik die vond dat hij honger moest hebben om vervolgens zijn honger te moeten stillen en om geen honger meer te hebben! Kom op, zo moeilijk was het toch niet om te begrijpen? Je moest gewoon de eerste keer honger lezen en dan tot en met het laatste, dat een paar keer herhalen en voilà: je wist wat er stond. Ach, laat ook maar. Je kon ook natuurlijk gewoon verder lezen. Oh ja, dan moet hij wel eerst nog wat doen of denken voordat je verder kan lezen, hihi.. Yusei schudde zijn hoofd. Hij ging naar de spiegel en keek erin. ‘Heilige Mens, sta me bij!’ riep hij, toen hij zijn haar in de spiegel zag. Het lag in de goede vorm. ‘Ik heb wonderhaar!’ riep hij. ‘Dat is fijn voor jou, maar er zijn een paar die nog willen slapen!’ riep een of andere gast verderop. Yusei keek opzij. ‘Buurjongen, buurjongen, buurjongen!’ zei hij hardop en hij schudde zijn hoofd. ‘Je moet nu eens naar je eigen vogelnest kijken in de spiegel. Dat krijg je nooit meer goed, ha!’ riep hij plagend tot pesterig. Hij begon rond te dansen. Gelukkig was hij niet zo in de buurt van andere mensen. Maar daar had hij nog altijd zijn grappige gedachten om hem een brede lach te laten zien. Het chagrijnige humeur van zijn buurjongen wierp zijn eigen slechte humeur weg, waardoor hij weer vrolijk werd. Hij schoot in een spijkerbroek, daarop een wit-zwart shirt en daarop een zwart vest. Hij deed zijn zwarte sneakers aan en was wel zo ongeveer een beetje ready to go!

‘Laters! Ik ga lekker vreten en jullie moeten nog uit jullie nest komen!’ riep hij naar de jongens in de zaal. Een hoop verveeld gekreun was het antwoord en hij sloeg de zaal dicht, waarna hij begon te lopen. Hij werd weer neutraal vanuit de buitenkant, maar had, zoals altijd, vanbinnen allemaal verschillende gedachten. Hij was altijd al zo geweest. Vanuit de buitenkant een beetje vriendelijk lijkend, soms nors en van de binnenkant hyperactief en tegen de jongens van zijn zaal in de morgen al helemaal hyperactief. Hij keek kalm door de aula toen hij daar – na het trotseren van woestijnen, vulkanen, watervallen en bergen, wat had hij toch een fantasie – uiteindelijk aankwam. Hongerig keek hij naar het eten. Hij voelde dat zijn voeten hem naar die plek toe riepen. Echt waar, ze riepen! Ze zeiden: Yusei, ga daar naartoe, of we werken deze dag niet meer voor je en gaan zweten! En serieus, als de jongens van zijn zaal zijn zweetvoeten roken, was het – stuk voor stuk – met ze gedaan. Hij schepte wat prut op en bezette een tafeltje. Kalm begon hij van de prut te eten en keek ondertussen rustig om zich heen, alsof hij vanmorgen helemaal niet zo vrolijk en hyperactief geweest was.


- &Myu -

Een fel licht scheen door haar oogleden. Zachtjes mompelde ze wat en trok het dekbed over haar hoofd. 'Wakker worden Myuuuu!' Zonder pardon voelde ze haar deken wegglijden en een koude rilling schoot door haar lichaam. 'Rue, laat me uitslapen.' Mopperde Myu terwijl ze in haar ogen wreef. Rue was maar twee jaar jonger dan haar maar ze gedroeg zich als een kind van 9. 'Omdat we moeten ontbijten.' Kirde het meisje voordat ze naar buiten huppelde en de deur achter zich dicht sloeg. Een diepe zucht kwam uit haar mond. Ze kon maar beter eraan wennen om vroeg op te staan. Haar oude kamergenoot was al van Starshine af en werkte nu ergens. Nu had ze Rue als gezelschap. Strompelend kwam het meisje overeind. Een luide gaap kwam uit haar mond. Nou ja, nu ze toch wakker was kon ze maar beter wat gaan eten. Nog suf van het slapen raapte ze een zooitje kleren bij elkaar en haalde de klitten weg uit haar haar. Verlangend keek Myu naar haar bed. Ze had nog graag even blijven liggen, het was lekker warm en dromen waren altijd fijn. Een zachte knor kwam uit haar maag. Toch maar eten, hopelijk was er iets lekkers.

Het was nog vroeg maar het was al verrassend vol. Kort keek Myu naar de menukaart. Het eten was hier niet slecht maar ze had beter geproefd. Een diepe frons kwam op haar gezicht bij het zien van de kaart. Fijn, nu had ze al geen honger meer. Ze kon het beter op water en toast houden, dat lustte ze zeker. Als een snelwandelaar liep het meisje langs de rijen etenswaren die waren uitgestald. Ze kende de trucs van de kantine dames onderhand wel. Elke keer als je even stopte probeerde ze wat eten op je bord te meppen. ''Hier proef maar'' zeiden ze en kwak je bord zat vol met allemaal soorten groenten vlees of andere prut die ze niet lustte. Myu wist, en voelde, dat ze werd nagekeken maar dat maakte haar geen zier uit.
Opgelucht zuchtte ze toen ze uit de rij kwam. Zo dat is ook weer voorbij, nu vechten voor een goed plaatsje. Starend over de zaal zocht ze naar ene plekje bij de ramen, of een tafel die niet overbevolkt was. Dwalend liep ze op een ganzenpas tussen de tafeltjes door. Hé was er dan echt geen goed plaatsje of was ze blind geworden? Een pijnlijke steek trok door haar rug. Een elleboog had zich venijnig in haar ruggengraat genesteld en haar een flinke duw gegeven.
'Sorry hé!' Klonk er nog gniffelend achter haar. Niet dat zij daar veel aan had. Door de duw was ze tegen iemand aangebotst. Gelukkig was haar water in een fles en niet in een beker. Al voelde Myu haar hoofd al rood worden. Snel sprong ze op en trok ze haar kleren recht, om het slachtoffer niet aan te hoeven kijken. 'Sorry, ik werd geduwd,' mompelde ze stotterend.

- Ik ben nog opzoek naar een leuk plaatje dus haar uiterlijk kan veranderen xD -