Aarzelend keek Blue in de spiegel. Niet alleen had ze haar naam veranderd van Donova naar Blue zodat haar vader haar nooit zou kunnen vinden, ook haar haren waren veranderd. Ze had ze permanent blauw laten kleuren en langer laten groeien. Ze vond het wel een mooie verandering. Het was weer eens wat anders. Grijnzend keek ze even naar haar spiegelbeeld, waarna ze zich omdraaide, een kam pakte en door haar haren begon te kammen. Het was best een mooi gezichtje geworden. Scorpi zou wel opkijken als hij de nieuwe Donova zou zien. Maar nu heette ze Blue. En daar kon ze zich ook het beste aan houden, anders zou haar vader en haar rottige stiefmoeder haar alsnog vinden. Ja, dat mens had haar vader afgepakt, proberen te verbeteren en Blue buitengesloten. Maar Blue was weggelopen. Ze wou niet als vuil behandeld worden. Haar vader durfde immers niet meer tegen het mens in te gaan. Stomme Miranda. Ze had alles verpest. Ze had alles voor iedereen gewoon verpest. Ze kon er niet tegen dat haar vader meer van Blue hield dan van zichzelf. En Blue kon er niet tegen dat haar vader er ook maar aan gedacht had om Miranda haar zin te geven en haar ergens op straat te dumpen. Iedereen zou vast bedenken dat het een grapje was van Blue. Want wie wou zijn eigen dochter nu dumpen op straat, omdat dat moest van zijn eigen vrouw? Nou ja, haar vader dus. Blue begreep het niet. Ze had zich altijd aangepast aan de regels. Oké, ze kon niet nalaten dat ze boos was geworden en vaak met deuren smeet, maar deed iedere tiener dat niet? Ze was heus niet de enigste. Ze zuchtte en keek naar haar lange, blauwe lokken. ‘Nou hier moeten we dus maar mee door.’

Rustig liep ze de trap af. Sinds die laatste keer was ze Scorpi ook niet meer tegengekomen. Jammer. Hij miste een hoop kinderachtige pret als hij er niet bij was. Ze grinnikte toen ze de aula inkwam. Er zaten er nog maar een paar. Spaghetti! Jum-jum! Als een bezetene begon ze te rennen en pakte ze een dienblad. Ze schoof die naar de kantinejuffrouw toe, die ongeïnteresseerd op haar kauwgom zat te kauwen. ‘Voor mij een dubbele portie!’ zei Blue lachend en de vrouw keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan, maar Blue keek haar grijnzend terug aan. ‘Zo vrolijk in de morgen?’ zei de vrouw hoofdschuddend, maar toch glimlachend. ‘Zeker. Als ik spaghetti zie, dan krijg ik automatisch een goede bui,’ zei Blue en ze keek de vrouw aan, die lachend wat opschepte. ‘Mijn!’ zei ze en ze rende richting een tafel, waar net twee anderen wouden gaan zitten. Die gingen hoofdschuddend weg en namen de andere tafel, naast haar. Blue begon snel te eten.

- En Scorpi -
- Beetje lui, dus heb ik het gekopieerd van een ander topic XD -

Zwijgend lag de jongen op bed. Zijn sluike zwarte haar viel over zijn ogen waardoor het leek alsof hij sliep. De afgelopen dagen had hij aan zich laten voorbij gaan als een roes. Het meisje Donova met wie hij een keer had gepraat had hij niet meer gezien. Hij wist niet precies wat hij moest verwachten van haar, ze was zo.. Anders. Zijn lippen krulde om tot een spottend lachje, moet je horen wie het zegt. Elke dag voelde een paar honderd ogen in zijn rug prikken, volgend tot hij uit hun zicht was. Een zachte brom kwam uit zijn keel terwijl hij over zijn haar wreef. Hij haatte het om nagekeken te worden, hij was geen wild dier opgesloten in een kooi, hij was gewoon Scorpi. Trokken zijn zwarte lokken zoveel aandacht, waren zijn ijzige ogen echt zo opvallend? De jongen haatte het. Hij haatte zoveel, net zoals bij Donova. Hij wist nooit wat hij kon verwachten van haar. Ze deed vriendelijk alsof ze goeie vrienden waren terwijl hij alleen nog maar bot had gedaan, voor het gemak dacht hij zijn aardige reacties weg. Daarbij leek ze niet echt bewust te zijn dat Scorpi alleen haar gebruikte om niet helemaal buiten de boot te vallen. Om na te kunnen denken hoe hij Donova kon behandelen zonder haar gekwek of vrolijke gedoe voor zijn neus had hij haar een beetje ontlopen. Al kon je dat bijna niet zeggen aangezien hij alleen maar in zijn kamer bleef.
Aangezien hij toch ooit wat moest eten, en Donova onder ogen komen, liep de jongen met tegenzin zijn kamer uit richitng de eetzaal. Van ver hoorde hij al de luidruchtige gesprekken door de muren dringen. Eventjes wilde hij rechtsomkeerd maken terug naar zijn kamer in de stilte en rust die hij nodig had. Iedereen om zich heen negerend, en ontwijkend, liep hij naar de fruitmand.
'Ah een jongen die van fruit houd.' Kort keek hij onder zijn pony door naar de vrouw bij het fruit. Kort gaf hij een knikje en pakte een bakje bramen. 'Mijn!' Schalde de kreet na in zijn oren. Geirriteerd voelde hij aan zijn oren. Een blauwharig meisje, blauw als water had een tafel bemachtigd en op haar eten gestort. Kil keek hij naar haar. Ze kwam hem vaag bekend voor, wat een zeldzaamheid was aangezien hij alleen Donova ''kende.'' Traag liep Scorpi langs de tafels, elke stap dichterbij het meisje. Zijn ogen knepen zich tot vernijnige streepjes, wat is dat kind aan het doen. Een toneelstukje? Hij vond de kreet al zo verdacht bekend.
'Donova,' Scorpi keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Wat moet dit voorstellen?' Om zijn ergenis te tonen gromde hij wat voordat hij aanschoof aan tafel en een braam kapot beet. Een klein straaltje bloedrood sap sijpelde langs zijn lip. Niet te geloven, hij kon de poging om niet op te vallen net zo goed vergeten met dit meisje.

- Toch maar poster xD -

Zwijgend luisterde Scorpi naar het enthousiaste gebrabbel van Donova, nou ja.. Nu was ze eigenlijk Blue. Niet dat het hem wat kon schelen, Donova of Blue, het ging over hetzelfde. Hetzelfde vrolijke meisje dat weer zat te brabbelen over voor hem onbelangrijke dingen. Hij moest toegeven dat ze er heel anders uit zag met dat blauwe haar. Blue leek misschien ouder maar als je voor haar stond zag je dat het Donova was. Een nieuwe Donova maar wel Donova. Scorpi zei maar niks, hij liet haar liever in de waan dat niemand haar nu kon vinden. Straks ging ze haar haar nog paars verfen, of erger. Af en toe mompelde hij een ''hmm-mm'' om te laten zien dat hij wel luisterde, ondanks dat hij gewoon om zich heen keek en tamelijk afwezig leek.
'Wel, je lijkt erg blij te zijn met je nieuwe uiterlijk,' mertke hij droogjes op. Hij gooide de laatste braam in de lucht en liet hem in zijn mond vallen. Het zoetzure sap vloeide in zijn mond nadat zijn tanden zich in het vel hadden gezet. Hap slik weg. Met de rug van zijn hand weegde hij de rode spetters van zijn gezicht.
'Met mij gaat het prima, de meeste tijd heb ik op m'n kamer doorgebracht.' Hij sprak ook nog de waarheid. Verveeld staarde hij naar de kinderen in de zaal. Lachend, pratend of gewoon aan het eten. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Blue. Ze zou er makkelijk tussen passen. Tussen de normale kinderen. Waarom koos ze er dan voor om met hem om te gaan in plaats van hun? Ze was een groot raadsel voor hem maar dat was een van de redenen dat hij had besloten om haar ''vriend'' te worden. Hij wilde het raadsel ontrafelen.