Verwoede passen verplaatste zich door de gang van de school. Hij had de capuchon op die aan zijn zwarte jack met wit nep bond vast zat. De bruine ogen keken door zwarte lokken haar heen en als je hem nu tegen zou komen, zou je een omweg nemen. Hij liep woedend met stevige passen door de gangen heen. ''Xaf, laat je zien jij schoft!'' zijn hoofd rood aangelopen, en de stoom kwam bijna uit zijn oren. Opeens zag hij iemand de hoek om gaan en hij zette het op een lopen, zijn jas achter hem aan wapperend. Toen hij met wat rook achter zich de hoek om sjeesde zag hij dat het niet de persoon was die hij zocht. Het was een meisje tot zijn verbazing, die hem wat geschrokken en angstig aankeek. ''Doe.. doe me geen pijn..'' ze hief haar armen voor haar gezicht. Drake beet zijn tanden op elkaar, maar deed het meisje niks. Opeens moest ze giechelen, -we komen nu bij het punt waarom hij zo boos is- het meisje kon moeilijk haar lag in houden. Zijn normaal duistere uiterlijk werd nu verstoord door een roze shirt en make-up op zijn gezicht die er moeilijk af te krijgen was. Zijn gezicht was rood en hij werd nu echt kwaad. ''Wil je dat ik je pijn doe!?'' hij hief zijn vuist en maakte zijn tanden dreigend bloot. Het meisje schrok op en zette het op een lopen. Toen ze de hoek om was wreef hij over zijn gezicht, liep de wc's in, sloeg bijna de deur stuk tegen de muur. Hij gooide water over zijn gezicht, probeerde het af te wassen. Met een rood, nat,-hot x3- hatelijk en gefrustreerd gezicht keek hij in de spiegel. Hij zou die geniepige ballerina krijgen, hoe dan ook. Drake had geen idee wie dit gedaan had, maar hij moest het gewoon wezen. Iemand had een roze kleurstof gegooid terwijl het zijn wastijd was. Daarbij heerlijk zijn gezicht een make over gegeven toen hij lag te snurken. Hij had het gevoel dat hij alles stuk wilde maken, maar dwong zichzelf nu rustig te worden. Hij zette zijn capuchon op en ritste zijn jack dicht, hulde zich in het duister naar de bibliotheek. Misschien stond er daar een spreuk in, hoe hij deze waanzin op zijn gezicht kon opheffen. Toen Drake in de bieb kwam -een wonder dat hij de weg er naar toe wist, want hij was er natuurlijk nog nooit geweest- liep hij naar de boekenplanken. Naamplaatjes; dierenverzorging, elementen magie, natuur magie, handels magie, zwarte magie, nog meer onzin, vele naampjes en dingen. Drake sloeg gefrustreerd tegen het hout ze mochten hem niet zo zien! Hij liep het volgende pad in en zag meer boeken; De oudheid van magie, celtische symbolen, magische zorg, magische verwondingen, letsel en kwalen voor de gevorderde, huid aandoeningen opheffen. Drake pakte een van de boeken en bladerde erdoor, kon het niet vinden. Toen hij het volgende boek wilde pakken, hoorde hij voetstappen.. hij verstijfde.

[Chian]

De ochtend was nog maar net begonnen en toch was hij al druk in de weer, voor de zoveelste keer was hij van alles kwijt geraakt. In het midden van zijn kamer stond de jongen stil, hij had alleen een onderbroek aan, één sok en een hoedje dat scheef op zijn hoofd stond. Verwilderd keek hij om zich heen, waar waren zijn kleren toch gebleven? Nog een keer dook de jongen onder in de puinzoon van z'n kamer en ditmaal wist hij een broek en een zwart t-shirt van de grond te vegen. Snel trok hij zijn kleding aan en hinkelend met één been in een broekspijp, ging hij al weer op zoek naar zijn vest en wat te eten.
Na vijf minuten, of iet langer, hij had geen benul van tijd, was de jongen eindelijk aangekleed en klaar om weg te gaan. Zijn handen diep in de zakken van zijn zwart/witte vest, zodat zijn rode ogen niet te zien waren, en met een sloffende pas liep Chian door de gang, op weg naar de ontbijtzaal. Zijn maag rammelde, maar echt veel eetlust had hij niet, nooit eigenlijk 's morgens vroeg. Maar hij wist zichzelf er altijd aan te zetten om te gaan eten.
Net toen Chian de hoek om wilde slaan, deed een snelle roze flits 'm stil staan. Nieuwsgierig draaide hij zich om en keek om de hoek, waar hij nog net een jongen, met een wapperende jas, zag wegrennen. Hij kneep zijn rode ogen even samen, vergat zijn ontbijt en zetten de achtervolging in. Toch bleek Chian geen geweldige spoorzoeker te zijn, want al snel was hij de jongen weer kwijt. Hij zuchtte eventjes en bleef staan uithijgen tegen een muur aan. Daar zakte hij op de grond en wreef met zijn handpalmen door zijn ogen heen, hij was nog niet wakker genoeg voor dit. Met een geeuw krabbelde hij overeind en rekte zich uit. Chian liep net weg, toen hij uit een van de deuren de jongen zag lopen die hij net had achtervolgt. Nu met een dicht geritste jas. Hij besloot de jongen te volgen en liep achter hem aan de bieb in. Wat had 'ie daar nou weer te zoeken? Chian was zo in gedachten, om te bedenken waarom de jongen hier was, dat hij pal tegen een boekenkast op liep. Geschrokken bleef hij stilstaan en keek of iemand hem had gehoord. Zo te zien niet, alleen de jongen die hij had gevolgd was stil blijven staan. Geschrokken van het geluid, bedacht Chian zich. Nu had het geen zin meer om zich verborgen te houden. Met een licht awkward gezicht en een hand achter zijn hoofd kwam hij tevoorschijn. "Hey," zie hij kalm, met een grijns op z'n gezicht. "Zoek je iets speciaals? Misschien kan ik je helpen?" vroeg hij daarna, om zo neutraal over te komen.

Het zag ernaar uit dat de jongen niet echt gewend was om hulp aangeboden te krijgen. Hij zag er dan ook niet echt uit alsof 'ie hulp apprecieerde, maar daar trok Chian zich weinig van aan. Toch kon hij het niet laten om zachtjes te grinniken toen hij zag wat er aan de hand was. De jongen zijn gezicht was volledig onder gekalkt met viltstift, die er blijkbaar niet meer vanaf ging. ''Ehh.. ik, ik wil graag af van 'dit.'' Chian glimlachte eventjes. "Zoiets dacht ik al," zei hij kalmpjes en draaide zich eventjes om. Zijn lange, dunne, vingers gleden over de ruggen van de boeken heen en pikte er snel eentje tussenuit de titel 'Pranks of the century and their cures'. Snel bladerde hij door de pagina's heen, totdat 'ie had gevonden wat hij zocht en gaf het aan de jongen. "Misschien zal dit je wel helpen," zei hij kalmpjes. "Het duurt wel een dag of drie voordat het volledig verdwenen is. Maar, als je tegen een beetje pijn kan, kan ik het ook wel nu direct voor je verwijderen," stelde hij daarna, ijzig kalm voor. Chian stond zelf ook wel bekend als een prankster en wist daarom ook wel hoe hij dingen moest oplossen. Dit zou een eitje voor hem zijn, als de jongen tegen pijn kon tenminste, want het was geen makkelijk klusje.

Drake keek de jongen eerst wantrouwend aan en voelde er veel voor om weg te gaan, maar hij wist dat hij dan nog steeds met dit gezicht rond zou blijven lopen de komende dagen. Uiteindelijk slaakte hij een verslagen zucht en haalde zijn schouders op. "Zoiets dacht ik al," zei de jongen kalmpjes en hij draaide naar de boekenkast. Drake keek even naar de grond en mokte, hij wist zeker dat die gluiperd het gedaan had, kon niet anders. Zijn gedachten raasde door zijn hoofd, half kwaad tegen de persoon die dit op zijn geweten had. "Misschien zal dit je wel helpen," Drake keek op en zag dat de jongen een boek uit de kast had getoverd en een oplossing had weten te vinden. Drake's ogen begonnen te glimmen, ''Super.'' Hij wilde het boek weg grissen maar, bedacht zich optijd dat dat best onbeleefd overkwam -niet dat dat hem veel kon schelen- Hij had wel nog steeds zijn hand in de lucht en slikte bij het horen van de volgende woorden; "Het duurt wel een dag of drie voordat het volledig verdwenen is. Maar, als je tegen een beetje pijn kan, kan ik het ook wel nu direct voor je verwijderen," Drake fronste en krabde over zijn kin. Misschien was het minder erg dan dat hij had gedacht, hij had het maar even kunnen zien. Drake liep wat stappen naar voren en zag zijn spiegelbeeld in het raam. Vak schrik beet Drake op zijn lip en riep wat vervloekingen. Hij draaide zich abrupt weer om naar de jongen. ''Weetje, pijn is fijn  zeggen ze altijd. Erger dan dit kan ik toch niet meer verdragen vandaag, kom maar op.'' Drake plofte op een stoel en keek de jongen met gespleten ogen aan. Opeens bedacht hij zich,.. was het wel zo verstandig om een wild vreemde met zijn 'fabulous' gezichtje te laten klooien door middel van magie? Zijn blik werd vragend. ''Je weet toch wel wat je doet right? Als je er voor zorgt dat mijn gezicht er uitziet als het achter end van een paard, dan zal je wensen dat je nooit geboren was..'' Drake gromde een beetje, maar in zijn ogen stond ook dankbaarheid, dat de jongen hem wilde helpen.