De punt van haar veer bewoog zich intensief over het stuk perkament. Voor haar, op de grote eikenhoutentafel, lag een boek over Fabeldieren, hoofdstuk 11: Serpenten. Lea’s groene ogen, die wijd open stonden van concentratie, gleden vlug over de regels heen. Met haar andere hand aaide ze zacht de zilvergrijze rat die op haar schoot lag te dutten. Huiswerk. Iets wat ze naast de lessen zelf, erg veel heeft gedaan de afgelopen 2,5 jaar op Starshine Academy. Deze opdracht hoefde pas over 2,5 week af te zijn, maar zo was Lea nu eenmaal. Ze had niet echt vrienden om mee te kletsen ofzo. Tuurlijk baalde ze daar van, maar makkelijk vrienden maken ging niet. Niet bij Lea. Zij was blijkbaar abnormaal. Ze had het inmiddels geaccepteerd, maar het stak wel. Niemand wilt in zijn of haar eentje zijn. Het was dan ook niet voor niets dat ze Roefus overal mee naar toe nam. De rat was niet zo groot en paste gemakkelijk in haar zakken of capuchon, soms zelfs onder haar muts. Eigenlijk mocht hij niet in de lessen of in de eetzaal of… de bibliotheek. Lea keek vlug op naar de bibliothecaresse, maar die was druk bezig met haar eigen dingen. Ze wist dat het tegen de regels was, maar tot nu toe had nog niemand iets ontdekt. Ze sloeg het zware, dikke boek dicht, huiswerk af, en vinkte het op haar lijstje af. Verder stond er niks gepland. Ze had alles al af. Dus kon ze mooi iets voor haar zelf doen. En als ze toch in de bieb zat, waarom dan niet een mooi boek zoeken? Zo ongezien mogelijk pakte ze de rat en verstopte hem in haar zak, die chagrijnig draaide in haar hand omdat hij zo plots wakker werd gemaakt. Met het boek in haar armen liep ze, diep in gedachte, naar de grote kasten waar ze het boek tussen zijn oneindig veel soortgenoten schoof.

Dromerig liep ze langs de volle planken en gleed maar haar vingers over de kaften. Als ze haar ogen sloot voelde ze gewoon hoe ooit de wind tussen de bladeren had gewaaid. De bladeren van de bomen en planten waar al deze verschillende boeken van gemaakt waren. Haar vingertoppen gloeien meteen groen op, alleen al door het denken aan planten. Ze voelde zich zo thuis tussen flora. Zelfs al was het al jaren dood, wat best guur klonk. En de gloed was haar magie binnen in haar. Nog even en er zouden groene vonken uit haar vingers dwarrelen. Niet dat ze veel schade aan zouden richten. In tegen deel. De vonken zouden al verdwenen zijn voor ze de koude stenen vloer zouden raken. Toch school er veel krachten in deze jonge magiër leerling. De gloed verdween zodra ze haar aandacht op iets anders wende en voor de kast bleef staan. “Grootste Legendarische Magicians” stond er in sierlijke wit vergeelde letters op kaft van het boek recht voor haar. Haar slanke handen pakte het boek, waar een dikke stoflaag op lag. Met een flinke ademteug blies ze het stof weg. Een prachtige kaft van kleuren en beeltenissen openbaarde zich. Vlug opende ze het boek en bekeek gefascineerd de teksten en plaatjes over haar grootste helden. Wat ze niet merkte was dat Roefus wakker geworden was. Nieuwsgierig stak hij zijn besnorde kopje naar buiten en wiebelde met zijn kleine neusje door de lucht. Naast Lea stond een achtergelaten biebkarretje, van hout, waar de rat precies bij kon. Met zijn kleine pootjes klauterde hij langs het karretje, snuffelend over elk boek. Hij sprong op de grond en rende zijn nieuwsgierige neusje achterna. Lea die helemaal niets door had en vol ontzag las over een water Magician die het water in planten had leren sturen, zag opeens beweging uit haar ooghoeken. Met een vlugge blik, die zich meteen vergrote van schrik, ontdekte ze dat haar kleine vriend op avontuur was gegaan. En regelrecht op de bibliothecaresse af rende.

“Nee! Roefus!” ze liet het boek op het karretje vallen en rende achter hem aan. Met snelle sprongetjes ontweek het diertje de stoelpoten en tafels. Lea had hem bijna te pakken toen hij net wegglipte langs een kast. “Roefus! Kom hier! Monster!” siste ze gefrustreerd. Het diertje klom een stoel op een lege stoel tot op de lening. Lea zag haar kans, en sprong naar voren. Maar om een of andere bizarre reden sprong Roefus ook van de hoge stoel af, naar de grond. Lea liet zich voorover vallen om hem uit de lucht te pakken en viel met een plof op de grond. Met lege handen. Waar was Roefus? Geschrokken keek ze om zich heen en zag vlak naast zich een paar schoenen. Slikkend en met grote ogen keek ze omhoog naar de eigenaar van de schoenen, die Roefus in zijn/haar handen had.

[Open]
[ooc: let maar niet op de titel   ]

Stilte, het was iets wat zowel een zegen als een vloek kon worden genoemd. Het was heerlijk als je wilde nadenken. Maar voor iemand als Jareth, iemand die gewend was aan mensen en lawaai om zich heen. De levendigheid van een rondtrekkende kermis. Voor iemand als hem was stilte vervelend en irritant. Soms zelfs pure marteling. Stilte liet je aan herinneringen denken die je met lawaai probeert te onderdrukken. Het laat je die momenten herbeleven die je liever tracht te vergeten. Het laat je verlangen naar de stemmen van de mensen die niet langer bij je zijn. En op het moment deed de serene stilte van Erdore, de kamer die hij als de zijne mocht beschouwen, hem aan niets anders denken dan Ferost. Zijn beste vriend, bijna zijn broer. Geruisloos gleed zijn hand naar de ketting om zijn nek en naar de, met smaragden bezette, ring die eraan hing. Zijn contract dat hij de huidige Heer van het Woud was. Maar ook de herinnering dat Ferost hoogstwaarschijnlijk dood was. Toch wilde Jareth het niet geloven. In zijn gedachten bleef hij zoeken naar manieren waarop hij aan zichzelf kon bewijzen dat Ferost nog steeds leefde. Maar met elke dag die voorbij ging werd die hoop steeds ijler. De oplossing leek steeds verder weg tot hij niet meer werd dan een droom. En het beangstigde Jareth. Hij had vaker mensen om wie hij gaf verloren. Maar dit was anders. Dit ging om de man die altijd voor hem klaar had gestaan. En Jareth was er niet voor hem geweest toen Ferost hem nodig had. Hij had het niet geweten en had alles pas achteraf gehoord. Te laat, zoals altijd.
De stilte zachtjes vervloekend stond hij op van de stoel waar hij op had gezeten die met een luid schrapend geluid bijna om viel. Ragna, de vos die op een zacht kussen had liggen slapen, schrok wakker en keek Jareth aan. Ze voelde zijn pijn en woede en stond op alsof ze aan wilde geven dat ze er voor hem was. Jareth ging even door zijn knieën, kriebelde de vos achter haar oren en samen met het dier verliet hij Erdore.

Het vrolijke geklets op de gangen afkomstig van de leerlingen deed hem goed. Het verjoeg de nare gedachten in zijn hoofd en gaf hem de kans om ergens anders op te kunnen concentreren. Zo simpelweg luisterend naar alles om hem heen merkte hij ineens een geluid op, anders dan de rest. Het was niet afkomstig van een mens, maar van een dier. Onmiddellijk schoot zijn blik naar Ragna. De vos was gestopt met lopen en had haar oren gespitst. Zij had het blijkbaar ook gehoord. Jareth sloot zijn ogen en probeerde vast te stellen waar het geluid vandaan kwam. De bibliotheek. Ironisch dat het nou net de plek was waar stilte de wet was. Met kalme stappen liep hij de met boeken gevulde ruimte binnen waarna er haast direct een rat in zijn armen sprong. Al ving Jareth hem eigenlijk meer op. Een harde plof naast hem vertelde hem dat dit waarschijnlijk de eigenaar van de rat was. Jaret keek even naar de rat in zijn handen en zette het beest op zijn schouder waarna hij hem toesprak in een zeer oude taal van Gren. Vervolgens bukte hij zich voorover en stak zijn hand uit om het meisje overeind te helpen. 'Ik geloof dat dit kereltje bij jou hoort,' zei hij toen ze weer op haar voeten stond en gaf de rat terug aan haar.

Legendarische Magicians. De zeven hooggeëerde leiders van de zeven planeten van Kovomaka. De beschermers van de balans tussen de elementen en het sterrenstelsel. Dé oppermachtigste magiërs die je maar kon vinden en van elk element werd er ook maar één gekozen. Grootser en krachtiger kon je ze niet krijgen. Het zou een enorme eer moeten zijn, waar een enorme verantwoordelijkheid bij kwam. Je zou kunnen zeggen dat Lea hun grootste fan was. De grootste fan van elke legendarische magiër die er maar bestaan heeft. Zij waren degene die hun universum in stand hield. Ze hadden de coolste en prachtigste magie geleerd en uitgevonden. Zo gek was het dus niet dat Lea er alles aan probeerde te doen om er ook een te worden. Of ze het goed deed wist ze natuurlijk niet, maar proberen kan nooit kwaad toch? En aangezien ze woudmagie leerde was haar grootse held de huidige Legendarische Magician van het woud.

Het was dan ook niet zo vreemd dat haar adem stokte toen ze aan zijn voeten lag. Hoe was het mogelijk dat precies hij haar ratje had opgevangen. Die hij nu op zijn schouder zette. Zonder te knipperen keek ze hem vol ontzag en ongeloof aan. Ze vergat nog net niet haar mond te sluiten, die open stond van verbazing. Als ze nu aan een hartmonitor had gelegen zou de machine het niet aangekund hebben, zo snel sloeg haar hartje. De man bukte zich, OH MIJN HEMEL OH MIJN HEMEL OH MIJN HEMEL, en stak zijn hand naar haar uit. Ging ze hem nou echt aanraken?! Was dit echt?! Een trillend handje legde ze in de zijne en met zijn hulp werd ze overeind getrokken. Ze zou zweren dat ze alleen al bij zijn aanraking kon voelen hoe machtig hij was, maar dat kon ook tussen haar oren zitten. ‘Ik geloof dat dit kereltje bij jou hoor,’. Ze kon gewoon niet van hem weg kijken. Ookal kwam het ontzettend onbeleefd over dat ze zo aan het staren was. “Bedankt..” piepte ze toen ze de rat van hem aan pakte. “Ik..Ik.. jij ..jij bent.. AUW!” Roefus liet even merken dat hij het toch niet zo waardeerde om fijn geknepen te worden, en had zijn tandjes in haar vinger gezet. Geschrokken had ze haar ene hand weggetrokken die door de plotselinge uithaal tegen Jareth aan stootte. De rat was vlug, over haar arm, naar boven geklommen en zat nu relaxed in haar capuchon te chille. Met een rood hoofd stotterde ze vlug “S-sorry..”. Je zou het niet geloven, maar Lea had nog nooit een van de Legendarische Magicians mogen ontmoeten. Ze had ze alleen van een afstand gezien. Dus dit was echt een Big Deal voor haar. Haar blik viel op de vos, naast de man. Het was haar bedoeling om te vragen of ze het mooie rode dier mocht aaien. Maar in plaats daarvan; “JIJ BENT JARETH NICOLAI MEREWODE!” Wat er iets te hard uit kwam en door de grote ruimte flink na echode, met als gevolg een geïrriteerde sssjush van de bibliothecaresse. Die op een of andere reden het hele voorval met Roefus had gemist…

Zodra zijn hand die van het meisje omsloot voelde hij de bekende stroming van een woudmagiër door haar heen. Behalve dat voelde hij ook nog iets anders. Hij gokte op watermagie maar zou het niet met zekerheid durven zeggen. Hij hielp het meisje weer op haar voeten en gaf de rat aan haar terug. Het viel hem op dat het meisje hem de hele tijd bleef aanstaren. Het was ook moeilijk om dat niet te zien aangezien ze hem al vanaf het eerste moment onbeschaamd stond aan te gapen. Dat was iets waar hij maar niet aan kon wennen. Tuurlijk, als artiest was je wel gewend aan een publiek. Maar dat was altijd op afstand geweest. En toen hij voor Ferost het verouderen van zijn lichaam had stopgezet was hij helemaal nooit meer dicht in de buurt van mensen geweest. Het was ergens wel ongemakkelijk om bij iemand te staan die niet uit haar woorden kon komen vanwege hem.
Toen ze hem per ongeluk een mep verkocht had hij het amper door vanwege het ongemak. Hij glimlachte even naar haar. 'Voel je er niet rot onder, ik kan wel tegen een stootje,' wuifde hij haar excuses weg terwijl hij tegelijk probeerde om haar wat meer op haar gemak te laten voelen en daarmee zijn eigen ongemak weg te vagen.

Het volgende had Jareth echt niet verwacht. Het meisje schreeuwde keihard zijn naam uit om daarmee de toorn van de bibliothecaresse op zich af te roepen. Ook Ragna had het niet aan zien komen. Ze legde haar oren vijandig in haar nek en sprong voor Jareth terwijl ze het meisje stil, maar vuil aankeek. 'Ragna, sed in pace. Nihil iniuriam,' sprak hij haar zacht en kalmerend toe. Zijn rustige stem leek een groot effect op haar te hebben aangezien de vos weer wat ontspande. 'Dat is... akelig accuraat. De meeste mensen weten mijn achternaam niet eens,' zei Jareth vervolgens tegen het meisje. 'Misschien kunnen we beter ergens buiten het zicht gaan zitten als we niet willen dat er nog meer van dat speeksel bombardement op ons afkomt,' ging hij verder na een korte blik op de bibliothecaresse die alweer met een pissige blik hun kant op keek.

Door haar geheel onbedoelde uitbarsting, sprong ook de mooie vos, met een dreigende blik, voor haar eigenaar. Heel begrijpelijk maar Lea schrok er toch wat van en zette onzeker een stapje achteruit. Gelukkig had Jareth haar goed onder controle en wist haar te kalmeren met zijn rustige stem, wat niet alleen effect op de vos leek te hebben. Lea voelde zich ook meer ontspannen. Niet alleen omdat ze wist dat de vos haar niet aan zou vallen of iets dergelijks. Niet met Jareth in de buurt. Het was iets in zijn stem wat haar uit de wolken trok en terug op de aarde zette. Ze vond het wel jammer dat de vos zich zo dreigend tegen over haar had opgesteld. Het was gewoon een reactie geweest op Lea’s actie, maar Lea voelde met bijna elk dier die ze tegen kwam een soort band en dat had ze klaarblijkelijk niet met dit mooie rode dier. De teleurstelling was duidelijk van haar gezicht af te lezen, maar ze zette zich er snel overheen. Jareth leek verbaasd om het feit dat ze zijn hele naam kende, wat heel gewoon was in Lea’s ogen. Ze glimlachte hem onschuldig toe. “Sorry, dat was absoluut niet mijn bedoeling geweest,” zei ze zachtjes toen ze haar stem eindelijk had gevonden. Een vrolijke grinnik rolde vervolgens uit haar mond bij de opmerking, van Jareth, over de pissige vrouw achter haar balie vol boeken. Ze knikte vlug, en haar hartje klopte in haar keel van spanning. Het was wel voor het eerst dat ze geen crush leek te hebben op hem. Ze kon niet ontkennen dat hij knap was, en vriendelijk, en machtig, en intrigerend, en bijzonder en, - en, - en.. daar waren de kriebels al weer. Gelukkig. Ze was nog steeds zichzelf.

Ze waren naar een tafel gelopen. Lea kon nog steeds niet geloven dat ze met haar grote Idool in de bieb zat en ze bleef hem dan ook met grote ogen volgen, al was het nu iets minder duidelijk. Ze leek wat kalmer te worden en ging aan een tafel zitten, helemaal aan de andere kant van de bibliotheek, waar de vrouw hen niet zag zitten. Maar ze durfde toch nog niet meteen iets te zeggen of te vragen en wachtte af tot Jareth het initiatief zou nemen. Ze hoopte tenminste dat hij dat zou doen, anders zou er een hele ongemakkelijke stilte ontstaan, en zo wilde ze helemaal niet overkomen op de legendarische woud Magician. Dan zou dit niet uitlopen tot een van haar beste eerste indrukken op iemand.


[ooc: sorry duurde iets langer dan gepland. En hij is ook nog wat kort :S hope you don't mind]

Voor een moment kon Jareth de teleurstelling in de ogen van het meisje duidelijk zien. Het was schrikbarend hoeveel ze ineens op Annikja leek. Er waren duidelijk verschillen, maar ook genoeg overeenkomsten. Het liet Jareth zich een beetje schuldig voelen. Zelfs na al die jaren voelde haar dood als zijn schuld. 'Laat Ragna je niet teveel op je huid zitten. Ze is geen gewone vos. Ragna is mijn gids. Ze heeft mij uitgekozen. Deze band is erg sterk. Meestal is ze niet zo'n fan van andere mensen. Maar ze weet dat je bedoelingen niet slecht waren,' probeerde Jareth het meisje wat op te beuren. Gelukkig werd de sfeer daarna wat verlicht toen ze zacht moest grinniken om zijn opmerking. Opnieuw zoveel gelijkenissen met Annikja. Het stak hem. Het was alsof een hogere macht hem keihard in zijn gezicht uitlachte. Jareth zette zich erover heen. Hij liet van niets blijken en zette een glimlach op. Zij kon er ook niks aan doen dat ze op een dooie geliefde leek. Ze waren jong geweest ja, tieners nog. Maar dat nam niet weg dat Jareth wel degelijk verliefd op haar was geweest. Het messen werp incident had hij zichzelf altijd kwalijk genomen. Hij had haar moeten tegenhouden die dag.

Gezamenlijk liepen ze naar de tafel, buiten het zicht van de bibliothecaresse. 'Ik heb je naam nog niet mogen horen,' begon Jareth het gesprek uiteindelijk. Na die korte stilte was het wel duidelijk dat het meisje geen intentie had om te beginnen. Hij gaf haar even de tijd om te antwoorden terwijl hij even Ragna's vacht streelde. De vos was naast hem op haar buik gaan liggen, haar kop op haar voorpoten maar wel zo dat ze nog steeds alles in de gaten kon houden. 'Het is goed dat de school een grote bibliotheek heeft als deze. Toen ik begon had ik nog niet eens zo'n halve kast vol. De basis heb ik van mijn vader geleerd,' begon hij uiteindelijk maar te vertellen om het toch maar ergens over te hebben.

(Sorry van al dat Annikja gedoe. Maar Lea's ava lijkt op het personage uit de anime van Jareth's faceclaim waar hij bijna een obsessie voor heeft xD)

Nadat Lea een waarschuwing had gekregen door de rode vos, was ze best teleurgesteld. “Laat Ragna je niet teveel op je huid zitten. Ze is geen gewone vos. Ragna is mijn gids. Ze heeft mij uitgekozen. Deze band is erg sterk. Meestal is ze niet zo'n fan van andere mensen. Maar ze weet dat je bedoelingen niet slecht waren,” zei Jareth daarna. Ze waardeerde het enorm dat hij haar probeerde op te beuren en schonk hem een dankbare glimlach. Even leek ze een blik van pijn in zijn ogen te zien. Zou ze iets verkeerds gedaan hebben? Of had ze het gewoon verkeerde gezien.

Nadat ze aan de tafel waren gaan zitten, en Lea duidelijk niets wist te zeggen, nam Jareth het voortouw en vroeg naar haar naam. Op dat moment kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Natuurlijk had ze zich voor moeten stellen. “Lea. Mijn naam is Lea..” zei ze voorzichtig en zacht. Alsof niemand het horen mocht, behalve de legendarische magiër. “Het is goed dat de school een grote bibliotheek heeft als deze. Toen ik begon had ik nog niet eens zo'n halve kast vol. De basis heb ik van mijn vader geleerd,” Vervolgde de man toen. Ze keek hem geïnteresseerd aan en knikte instemmend. Ze was erg blij met het grote assortiment wat ze hier hadden. “Wat knap dat je het dan al zo ver geschopt hebt,” zei ze bewonderend. “Ik ben zo blij dat de Academy zo’n grote bibliotheek heeft. Ik zou hier uren kunnen blijven. Alles willen lezen. Alles goed in mijn hoofd stampen. En genieten van alle mooie verhalen uit de geschiedenis. En de rust is ook zo fijn hier,” zei ze met een glimlach. “Roefus had opeens de kolder in zijn kop. Mijn rat. Normaal rent hij niet zo gouw weg. Hij is een heel vriendelijk diertje en mijn beste maatje. Ik vind het alleen zo jammer dat ik de dierentaal niet kan verstaan. Zoals de meeste Grenanen. Op een of andere manier heb ik het gewoon niet… Kunt u het?” Opeens was ze helemaal los gekomen en kwam er een golf aan informatie uit. Ze had het zelf niet zo door, maar bedoelde het alleen maar goed. “Ik wil ook ooit een legendarische magiër worden,” Flapte ze er opeens uit en ze sloeg verschrikt haar hand voor haar mond. Alsof ze een groot geheim had verklapt.

Jareth doorbrak de stilte door het meisje te vragen naar haar naam. Hij glimlachte even toen ze zachtjes en voorzichtig haar naam aan het vertelde. 'Wat mooi,' zei hij oprecht. Lea had iets liefelijks en zachts. Iets wat precies paste bij het meisje dat naast hem zat voor wat hij tot nog toe van haar gezien had. Hij probeerde het gesprek verder op gang te krijgen door iets over de bibliotheek te zeggen. Een nieuwe glimlach verscheen op zijn gezicht toen Lea reactie gaf op wat hij had gezegd. Maar deze glimlach had iets melachonieks en nostalgisch. 'Ik had invloedrijke vrienden, dat helpt vaak wel,' zei hij enigszins bescheiden. En dat was ook waar. Als Jareth Ferost niet ontmoet had, dan was hij nooit een legendarische magiër geworden. Lea leek zich daarna wat gemakkelijker in het gesprek te mengen. In elk geval was ze minder stil geworden. Met zijn vingers in elkaar gevlochten luisterde Jareth naar alles wat ze zei. Toen ze vroeg of hij met dieren kon praten gleden zijn ogen even naar Ragna. 'Ja, ik kan met dieren praten,' beantwoordde hij haar vraag. Hij deed het niet zo vaak. De meeste dieren waren vaak druk bezig. Veel van hen hadden strakke schema's op een dag. Je wilde ze niet storen. Met dieren als Ragna lag dat anders. Met haar sprak hij regelmatig. Ze waren zo op elkaar ingespeeld dat ze elkaar meestal al door alleen te kijken al begrepen.
Ineens riep Lea uit dat ze ook ooit een legendarische magiër wilde worden. Toen ze haar hand verschrikt voor haar mond sloeg glimlachte hij haar geruststellend toe. 'Dat is een mooi streven,' begon hij. 'Als je dat echt wilt zou ik proberen dat streven te verwezenlijken. Je weet nooit hoe het leven zal lopen,' vervolgde hij. Hij bleef even stil. 'Toen ik jong was had ik nooit gedacht ooit een legendarische magiër te zijn. Ik kom niet bepaald uit een invloedrijke familie. Mijn ouders waren de eigenaren van een rondtrekkende kermis. Als kind was het altijd mijn grote droom om circusartiest te worden. Ik heb jaren getraind en ben heel lang contortionist geweest. Dat was mijn streven. Het was puur toeval de dag dat ik Ferost tegenkwam. Maar het gebeurde en we werden beste vrienden. We hebben samen magie gestudeerd. Zelfs toen hij legendarische magiër werd en we elkaar nog amper zagen bleven we brieven sturen naar elkaar. Toen verdween hij en de opvolgers die hij had uitgekozen waren niet zo goed of betrouwbaar als hij had gehoopt. Norwood was nog niet klaar om de verantwoordelijkheden op zich te nemen. En toen was ik ineens de enige die nog over was. Ik heb iets belangrijks geleerd die dag. Niets gebeurd zonder een reden. Al is het soms moeilijk om die reden te zien,' vertelde hij. Het was weer even stil en voor een paar seconden leek Jareth heel ver weg. 'Maar mijn verleden is half zo interessant niet. Wat ik wil zeggen is dat als je iets echt graag wilt je je niet moet laten tegenhouden maar er gewoon voor moet gaan,' glimlachte hij. 'Als je wilt kunnen we samen wel een keer oefenen,' bood hij daarna aan. Misschien had ze daar geen behoefte aan, maar Jareth vond het fijn om met haar te praten. Ze voelde vertrouwd, alsof hij haar al jaren kende.

Haar wangen gloeide blozend op bij de complimenteuze woorden van Jareth. Hij vond haar naam mooi, wat Lea eigenlijk een beetje verbaasde. Ze vond haar naam zelf veel te saai. Lea.. hoe simpel. Haar ouders waren begonnen met die afkorting. Haar volledige naam, Aleana Nikolajevna Ithiliën, gebruikte ze alleen als Lea zich had misdragen. Met andere woorden: Nooit. Lea vond Aleana veel mooier, maar het was zo lang. 'Lea' was gemakkelijk te onthouden, kort en duidelijk. Super saai dus. Maar Jareth vond het mooi. Hij vond het mooi! “Je wilt mijn hele naam niet horen,” sprak ze met pretkuiltjes in haar wangen door het glimlachen. Hij beantwoorde haar vraag eerlijk en keek even naar de vos naast haar. Een lichtelijk jaloers gevoel kwam bij Lea naar boven, wat ze altijd had bij mensen die het wel konden. Haar oudere zus bijvoorbeeld, Farany, had de gave wel. In haar puberjaren was Fara echt een onwijs rotkind en vond ze het altijd erg leuk om precies dat feitje lekker in Lea’s neus te wrijven. Gelukkig was dat gedrag helemaal verdwenen, nu ze getrouwd is en in verwachting van haar eerste kindje. Het zou niet lang meer duren voor Lea voor het eerst tante zou worden. Tante Lea. Het klonk wel grappig.

Ze had zo enthousiast zitten vertellen en zitten luisteren naar haar grote held, dat ze het er opeens had uit geflapt. Haar droom om Legendarische magiër te worden. Ze had het eigenlijk nog nooit aan iemand verteld. Zelfs niet aan haar beste vriendin, Kriss die ook op SSA zat. Gewoon omdat ze dacht dat mensen het niet zou interesseren. Er zat misschien ook een beetje bijgeloof achter dat wanneer ze het zou verklappen, haar wens niet uit zou komen. Een paar jaar geleden had ze voor haar slaapkamer raam gezeten en had naar de vallende sterren van Kovomaka gestaard. Die avond had ze erom gewenst en nu kon ze zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Jareth schonk haar een gerustellende glimlach. “Dat is een mooi streven. Als je dat echt wilt zou ik proberen dat streven te verwezenlijken. Je weet nooit hoe het leven zal lopen,” Hij bleef een moment stil en ze glimlachte even kort en verlegen om zijn vriendelijke woorden en haar rare acties. Ondertussen schoof ze haar armen van de tafel in haar schoot, wat haar houding meteen veranderde naar een verlegen klein meisje. Ze wilde hem eigenlijk zeggen dat ze normaal niet zo een flapuit en klunzig was. Ze kreeg jammer genoeg de woorden niet uit haar keel dus hield ze haar mond maar en luisterde naar wat Jareth nog meer te vertellen had. Hij vertelde haar over zijn leven en hoe hij de Legendarische Magiër geworden is. Toen hij het over Norwood had, ookal was het maar een kort moment, voelde ze meteen haar hoofd roodkleuren door de vlinders in haar maag. Jareth eindige zijn verhaal met het advies dat ze voor haar droom moest gaan. Er verscheen weer een lieflijk glimlachje op haar gezichtje. “Ik vind het wel interessant hoor, ik heb nooit geweten dat jij- uhm.. u.. dat u bij het circus bent opgegroeid,” ze dacht even na over zijn woorden toen er een rimpel in haar neus je ontstond. Ze keek hem even doordringend aan want ze vroeg zich iets af. “U zei net dat het uw grote droom was om circusartiest te worden. Waarom bent u dat niet gewoon gaan doen? Als het uw droom was? Waarom bent u daar dan niet voor gegaan? In plaats van Legendarische Magiër,” Het klonk nu bijna alsof ze wilde dat hij geen legendarische magiër geworden was, wat natuurlijk onzin was, maar het klonk zo tegenstrijdig in haar oren. Ze was blij met zijn woorden dat ze door moest zetten, maar als hij circusartiest had willen waarom had hij dat niet doorgezet? Wat had hem van gedachten doen veranderen?

Wat hij daarna vroeg liet haar zowat flauw vallen. Eerst werden haar groene ogen zo groot als schoteltjes. Haar mond kwam open te staan en ze staarde hem een seconde vol ongeloof aan. “I..Ik?..Jij?” ze wees even vaagjes naar haar zelf en daarna naar hem. “Wij..? Oefenen? Dat lijkt me geweldig! Wilt u dat echt doen?! Oh graag! Heel graag zelfs!” Door alle commotie was Roefus weer tevoorschijn gekropen en kwam op haar schouder zitten. Wat gebeurt hier allemaal! sprak hij in zijn eigen taaltjes terwijl zijn neusje nieuwsgierig door de lucht heen wiebelde. Lea was zo enthousiast over zijn aanbod dat ze haar zachte slanke handen voor een tel op die van Jareth had gelegd. Snel trok ze haar vingers weer terug, met een verlegen glimlachje. “Sorry,” zei ze weer zacht. Haar verlegen gedrag had soms zo een raar contrast met hoe ze eruit zag. Ze had al een vrij volwassen uiterlijk en zou niet veel onderdoen naast haar vol geschapen vriendinnen. Net als Kriss was ze al vroeg rijp, wat er voor zorgde dat ze meer aandacht van jongens kreeg dan haar lief was. Maar haar reactie was soms zo kinderlijk en verlegen dat de jongens snel afdropen en zich op Kriss richten, die dat helemaal prima vond. En Lea trouwens ook. Laat die puberale hansworsten zich maar op Kriss focussen. Ze werd er zelf al ongemakkelijk genoeg van. Dat gedrag zorgde er alleen wel vaak voor dat mensen dachten dat ze misschien een jaar of twaalf was. Iets wat ze niet echt waardeerde. Ze haatte haar verlegenheid, maar dat verdween niet zomaar. Dat moest ze af leren. Het was nergens voor nodig. Ze had het al een wonder gevonden dat Kriss zo, in een wip, vriendinnen met haar werd. Alsof ze elkaar al jaren kende. Waarschijnlijk kwam dat meer door Kriss dan door Lea, wat er wel voor had gezorgd dat elke vorm van verlegenheid was verdwenen. Jammer genoeg alleen bij Kriss. Ze mocht Jareth erg graag, al kende ze hem nog maar net en baalde er van dat ze niet gewoon kon doen. Die verlegenheid kon laten zakken. Weg ermee. Maar iets in hem versterkte het nog erger. Afgezien van het feit dat hij haar grote idool was natuurlijk. Iets in hem zorgde voor een vreemd gevoel, diep in haar ziel. Iets wat ze nog nooit zo sterk gevoeld had. Iets wat ze nu ook voelde tintelen in haar vingertoppen. De vingertoppen die ze zojuist van zijn handen had getrokken..

Het was vreemd hoe een persoon soms compleet anders op je kon overkomen door enkel maar te glimlachen. Maar Lea was zo'n persoon. Als ze glimlachte kreeg ze kleine kuiltjes in haar wangen en het gaf haar een volledig andere uitstraling vond Jareth. Het was de verlegenheid die leek te verdwijnen. Hij glimlachte terug. 'Het kan niet veel erger zijn dan Jareth,' zei hij. Hij was niet ongelukkig met zijn naam, maar het was nogal alledaags. Niet echt indrukwekkend voor een legendarische magiër vond hij. Niet dat het hem heel veel kon schelen al moest hij wel stiekem toegeven dat hij er ooit aan gedacht had zich voortaan voor te stellen met Nicolai. Het klonk toch...exotischer. Maar daar zou hij alleen zichzelf mee voor de gek houden. Hij had geen indrukwekkende naam nodig om een legendarische magiër te zijn. Ze vroeg hem een paar vragen en hij beantwoorde ze, blij dat het gesprek nu wat soepeler verliep. Uiteindelijk gooide Lea er zelfs uit dat ze op een dag zelf graag een legendarische magiër wilde worden. Jareth vertelde haar daarna over zijn jeugd, en over hoe hij legendarische magiër was geworden. 'Je kunt wel jij zeggen Lea. Ik ben geen leraar hier,' zei hij ten eerste nadat ze reactie had gegeven op het verhaal dat hij verteld had. Haar volgende vraag had hij wel aan zien komen. 'Begrijp me niet verkeerd. Ik heb een hele lange tijd kunnen werken in het circus. Ik ben nog een tijdje eigenaar geweest van een. Maar soms geven we onze dromen op voor de mensen waar we van houden. Destijds was Ferost mijn beste vriend. En als beste vriend beloof je er altijd voor elkaar te zijn. Het was voor Ferost dat ik mijn leeftijd stopzette en daarmee moest ophouden met optreden. En het was voor Ferost dat ik hier naartoe ging. Ik heb hem een belofte gedaan lang geleden. En wat voor vriend zou ik zijn als ik me daar niet aan zou houden ondanks het feit dat hij nu weg is. Daarbij is dit nou ook weer niet de ergste baan in het universum,' eindigde hij zijn antwoord met een glimlach.

In de hoop het onderwerp ergens anders over te laten gaan stelde Jareth voor om samen eens te gaan oefenen. Het was maar een gok geweest, dat voorstel. Misschien wilde ze het niet eens. Maar haar reactie was overduidelijk. Ineens richtte Ragna haar kop op. Dat was op hetzelfde moment toen Lea voor een tel Jareth's hand raakte en hem samen met een verontschuldiging meteen weer terug trok. Ragna had iets gemerkt in die sterke band die ze samen met Jareth had. En nog bijzonderder, ze had het gemerkt voordat Jareth zelf het door had. Er zat hem iets dwars, dat voelde ze. En dit meisje kon dat misschien verlichten...of versterken. Jareth maakte een gebaar naar Lea dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. 'Je moet het maar zeggen wanneer je tijd hebt,' voegde hij eraan toe.

Het was vreemd hoe de kleine details alles kon veranderen. De beroering van de vingers op een andere. Een glimlach. Een blik... Al was het maar een fractie. Die fractie. Dat moment kon een zaadje in iemand planten. Met de juiste voeding zou dat zaadje uitgroeien tot iets wat je niet meer los kon laten. Het kon iemands leven compleet veranderen. De verandering was niet altijd meteen zichtbaar. Sommige werden zelfs nooit geopenbaard. De verandering was vaak alleen zichtbaar voor de persoon zelf. Misschien zag hij of zij het meteen, misschien zou het een tijdje duren voor de realiteit duidelijk werd. Er waren zelfs gevallen van ontkenning. De redenen waren dan vaak dat het wettelijk niet kon, of ze hadden zich al aan een ander gebonden. Misschien was het wel zo onverwachts gekomen. Maar dat nam toch niet weg dat deze persoon iets in je had veranderd. Of het tot iets zou leiden was dan altijd maar de vraag. Dat lag aan de keuzes die je zou maken. Keuzes die vaak erg moeilijk waren. Als het dan werkelijk tot iets gemaakt werd, moest dat iets in stand gehouden worden. Met de bijbehorende zegens en problemen. Het kon iemands leven verlichten. Hem of haar naar de zevende hemel brengen. Jammer genoeg kon het iemand net zo hard vernietigen. Zo kapot maken, dat er geen zekerheid meer bestond of je ooit nog dezelfde zal worden. En dat alles begon enkel met een klein detail.

Haar gezicht nog steeds in diezelfde oprechte glimlach vond ze zijn opmerking toch misplaats. Lea vond zijn naam juist erg mooi. Het straalde iets uit. Iets aparts. Precies iets wat een man, met Jareth’s titels, zou moeten hebben. Hun gesprek liep nu wat soepeler, tot grote opluchting van Lea. En toch leek ze maar moeilijk van haar verlegenheid af te kunnen komen. Dat het aan Jareth’s aanwezigheid lag wist ze. Ze leek haast bang om zich bloot te stellen. Voor het eerst was ze echt bang voor afwijzing. Lea was van zichzelf al snel verliefd op iemand. Dat dacht ze tenminste altijd. Maar echt verliefd was ze nooit geweest. Vaak kreeg ze gewoon een kriebelend gevoel in haar maag. Zenuwen wellicht en waarschijnlijk ook wel een beetje vlinders. Enkel omdat de jongen een vriendelijk woord met haar gedeeld had. Niets bijzonders. Haar relaties met die jongens hadden zich ook nooit verder ontwikkeld dan vriendschap. Het begrip verliefdheid veranderde dan ook drastisch de dag dat ze Master Norwood zag. De eerste minuten van de les had ze nergens last van gehad. Het was een leraar. Wat kon je daar van verwachten? Al gouw merkte ze dat hij een van de vriendelijke leraren geweest was. En erg onprettig om naar te kijken was hij ook niet. Zijn vak was ook nog eens haar grootste interesse. En zelfs toen had ze nog niets bijzonders voor hem gevoeld. Dat moment kwam pas een paar weken later. Klunzig dat ze was had ze, om redenen die ze niet meer wist, haar schrijfveer laten vallen in zijn les. Ze had hem op willen pakken toen haar hand die van Master Norwood raakte. In zijn vriendelijkheid had hij het inktlekkende schrijfvoorwerp voor haar op gepakt en was haar net een seconde voor geweest. Lea was er van geschrokken, had hem helemaal niet aan zien komen, en was meteen weer overeind geschoten. Master Norwood was met een glimlach overeind gekomen en had haar de veer overhandigd. Die glimlach had haar hartje sneller doen slaan. Ze was echt verliefd op hem. De bekende klaverliefde. Inclusief het zwijmelende staren en de prachtige romantische fantasieën. Daar was het eigenlijk altijd bij gebleven. Lea wist dondersgoed dat haar fantasieën nooit werkelijkheid konden worden. Hij was een leraar en zij zijn leerling. Het was ook niet wederzijds. Tuurlijk vond ze dat vreselijk oneerlijk. Maar toch had ze ook dat al snel een plekje gegeven. Ze kon er niets aan veranderen. Niet nu. Misschien ooit in de toekomst. Maar niet nu.

Echte afwijzing, in de liefde, heeft ze dus eigenlijk nooit ervaren. Jareth had ze altijd al bewonderd en aanbeden. Slechts van een afstand. Van uit boeken en tijdschriften. Verhalen die ze hoorde. Ze had nooit het genoegen gehad om hem zelf te ontmoeten. Wat ze bewonderd had was dan ook wat de commerciële wereld van hem had gemaakt. Niet wat hij echt was. En dat was juist opeens iets wat ze heel graag wilde leerde kennen. Wat waren zijn wensen, zijn angsten en dromen? Waar lag hij s’nachts wakker van en wat bracht zijn ziel tot rust? Dat ze dat wilde weten, wist ze zelf ook nog niet. Dat moest nog komen. Dat moest ze nog realiseren. Dat het er echter aan kwam was een onmisbaar feit. Het zaadje was al gepland. Diep in haar ziel. Zo veel dieper dan die van Norwood ooit had gezeten.

Waarom wist ze niet, maar het voelde als een grote eer dat ze jij en jou mocht zeggen tegen de heer van het woud. Het gaf hun korte relatie meteen een meer persoonlijk iets. Niets zakelijks of afstandelijks. Juist persoonlijk en open. Door die opmerking was er eigenlijk al een hele stap gezet. Er was een onzichtbare muur tussen hen door gebroken. Ze had even een mondhoek op getrokken, tot een kleine glimlach, om te laten blijken dat ze dat waardeerde. Hij leek al snel een antwoord op haar vraag te hebben. Hij had het duidelijk verwacht. “Begrijp me niet verkeerd. Ik heb een hele lange tijd kunnen werken in het circus. Ik ben nog een tijdje eigenaar geweest van één. Maar soms geven we onze dromen op voor de mensen waar we van houden,” toen hij dat zei flitste haar familie even kort voorbij. Ze zou alles voor hen doen, écht alles. “Destijds was Ferost mijn beste vriend. En als beste vriend beloof je er altijd voor elkaar te zijn. Het was voor Ferost dat ik mijn leeftijd stopzette en daarmee moest ophouden met optreden,” Even keek Lea hem verwonderd aan. Hoe oud was hij dan? Was de eerste vraag die bij haar op kwam, gevolgd door vele anderen. “En het was voor Ferost dat ik hier naartoe ging. Ik heb hem een belofte gedaan lang geleden. En wat voor vriend zou ik zijn als ik me daar niet aan zou houden, ondanks het feit dat hij nu weg is. Daarbij is dit nou ook niet de ergste baan in het universum,” Een lieflijk grinnikje klonk bij zijn laatste zin en even viel haar blik op de ketting om Jareth’s hals waar de, voor Lea bekende, ring aan hing. Het bewijs van Jareth’s beroep. Jareth moest echt een hele sterke band gehad hebben met Ferost. Zelf wist ze eigenlijk heel weinig van de vorige heer van het woud. Dat was allemaal een beetje langs haar heen gegaan. Nu ze Jareth zo over de man hoorde praten, had ze wat meer over hem willen horen. Lea merkte al snel dat het gevoelig bij Jareth lag, dus liet ze dat voor nu maar achterwege. Ze zou er vast wel een keer meer over te weten komen.

Ze was vreselijk blij geweest met zijn voorstel. De kans dat je met een legendarische magiër mocht oefenen was niet zo groot. Tenminste, dat dacht Lea. En zelfs als hij dagelijks met tientallen leerlingen zou oefenen was ze nog steeds erg blij geweest. Ze had echt wat problemen met sommige dingen. Ze heeft nooit om een bijles durven vragen bij Norwood. Afgezien van de feiten dat ze Jareth gewoon heel erg mocht en dat hij de heer van het woud was, had ze ook echt de oefening nodig. Uit blijdschap had ze zonder er bij na te denken, in een dankbaar gebaar, zijn hand aangeraakt. Van uit haar ooghoeken had ze gezien dat de vos, precies op hetzelfde moment had opgekeken. De reden wist ze natuurlijk niet. Ook Roefus was tevoorschijn gekomen en klom nu via haar arm de tafel op. In het kommetje van Lea's handen, die ze verstrengeld in elkaar verticaal op de tafel had liggen, had de rat zich even gewassen. Om vervolgens zijn pootjes boven op haar slanke wijsvingers te steunen. Hij klom half voorover om even aan Jareth’s handen te ruiken. Nieuwsgierig als hij was kroop hij steeds verder richting de man tot hij in zijn mouw hing. Lea liet het maar gaan. Ratten waren nou eenmaal kleine nieuwsgierige avonturiertjes, waarom zou ze dat tegen houden? Daarbij wist ze dat Jareth het waarschijnlijk niet zo’n probleem vond. “Je moet maar zeggen wanneer je tijd hebt,” zei hij, na haar verontschuldiging voor waarschijnlijk niet de laatste keer weg te wuiven met een gebaar. Ze keek even vlug door het raam. De stand van het waterige zonnetje gaf aan dat het nog vroeg in de middag was. Ze wende zich weer met een blije glimlach naar de langharige man voor haar. “Ik heb vandaag geen les meer. Als je straks tijd hebt zou ik kunnen? Als dat niet lukt, kunnen we misschien iets voor in het weekend afspreken?” vroeg ze. Ze greep meteen haar kans. Ze zag het al weer gebeuren. Als ze het nu niet goed af zou spreken zou het er nooit meer van komen, wat ze wel vaker had. Dat wilde ze liever voorkomen. “En had je dan een bepaalde plek in gedachte?” vroeg ze ook maar meteen erachteraan, weer met een lichte blos op haar jukbeenderen door haar plotselinge gretigheid.


[Ik had opeens inspiratie XD dus hij is wat lang.]

Ragna's intelligente ogen bleven Lea aankijken. Niet meer wantrouwend zoals ze eerst had gedaan. Haar blik had nu een meer onderzoekende blik. Vanaf haar plek op de grond bleef ze omhoog kijken naar het meisje. Ze wist niet wat het was aan haar wat de trigger bij Jareth af liet gaan. Immers wist Ragna niks over Annikja, dat was voor haar tijd. Maar er was een sleutel gedachte. Eén ding dat alles in beweging had gebracht, hem in beweging had gebracht. Soms, dacht de vos bij zichzelf, was de man die ze begeleidde zoals zij het zag een beetje traag van begrip. Maar dat waren wel meer mensen. En dat lag ook in hun aard. Daarom was zij er, om hem te helpen begrijpen. Maar voordat ze Jareth kon helpen begrijpen moest ze eerst zelf leren in te zien wat het geheim was achter dat meisje met het bruine haar en de groene ogen. Daaruit was Ragna's hernieuwde interesse voortgekomen al probeerde ze het nu nog zo onopvallend mogelijk te doen. Eerst maar eens zien hoe dit uitspeelde. Misschien had ze zich in Jareth vergist en wist hij wel wat hij deed. Nee, verbeterde de vos zichzelf. Ze wist heel zeker dat het volledige besef voor hem nog niet aan de oppervlakte was. Maar aanwezig, dat was het zeker.

Ondertussen had Jareth antwoord gegeven op Lea's vraag. Toen hij over Ferost vertelde had hij, zonder het zelf te beseffen, iets van zijn verdriet omtrent de verdwijning van zijn vriend laten zien. Hij herstelde zich snel weer door Lea het voorstel te doen om samen te oefenen. Daarbij moest hij zijn aandacht nu verdelen tussen haar de kleine nieuwsgierige rat eerder voorgesteld door Lea als Roefus. Het dier had besloten hem als klimrek te gebruiken en hing nu aan zijn mouw. Hij liet het dier begaan en keek weer naar Lea toen zij op zijn aanbod in ging. En zo kwam het uiteindelijk tot het punt dat er duidelijke afspraken gemaakt moesten worden. Even wende Jareth zijn blik af en sloot zijn ogen, proberend zijn agenda van die middag voor geest te halen. Hij wist ook ineens weer waarom hij in eerste instantie naar de bibliotheek was gelopen. Hij had een boek nodig gehad. Dat had hij als excuus gebruikt om Erdore te verlaten. Hij had het boek zelf ook liggen in zijn kamer maar wist toevallig dat de bieb ook een kopie had liggen. 'Ik heb een paar belangrijke dingen af te handelen maar verder ben ik vrij. Als je over een uur naar Erdore komt dan heb ik alle tijd,' zei hij uiteindelijk. 'Je weet waar dat is toch?' vroeg hij voor de zekerheid. Zo vaak kwamen de leerlingen niet in de buurt van de Toren waar hij en zijn collega's huisvesten. Misschien wist ze niet precies waar zijn kamer was.

(Sorry, ik had niet gezien dat je weer gereageerd had xD Maak jij het nieuwe topic of zal ik dat doen?)

Een zucht van opluchting verliet haar mond, na het akkoord van Jareth dat deze middag ook voor hem uit kwam. Ze streek een sliert van haar lange bruine haar achter haar oor terwijl ze de man heimelijk bekeek die met gesloten ogen, en de rat inmiddels op zijn schouder, nadacht. Haar blik gleed opzij en zag de vos naar haar staren. Haar mondhoeken krulde iets omhoog in een vriendelijke uitdrukking naar de vos. Ze merkte een sterke verandering in haar uitstraling, naar Lea toe. Meer interesse. Ze leek het meisje meer te accepteren of iets dat daar op leek. Misschien was het dier gewoon nieuwsgierig. Lea kon er niet precies haar vinger op leggen, maar er was duidelijk iets veranderd in de ogen van de vos. Ze richtte zich weer op Jareth, toen deze begon te spreken. “Ik heb een paar belangrijke dingen af te handelen maar verder ben ik vrij. Als je over een uur naar Erdore komt dan heb ik alle tijd. Je weet waar dat is toch?” Lea knikte vlug ja. “Tuurlijk weet ik dat,” grinnikte ze nonchalant. Maar van binnen brak het zweet haar uit. Ze was nooit de toren in geweest, als ze al wist waar de toren zat. Van ver had ze hem vaak genoeg boven het gebouw uit zien steken maar hoe je er precies kwam wist ze niet. “Uhm.. dat komt goed uit.. Ik moet zelf ook nog wat dingen regelen.. bedenk ik me opeens,”

Met een schrapend geluid schoof ze haar stoel naar achteren om op te staan. Ze liep langs de vos, die haar nog steeds een beetje indringend aan zat te staren, naar Jareth toe. Daar plukte ze de rat van zijn schouder af, die zich met zijn kleine scherpe nageltjes vast probeerde te houden aan de stof van zijn kleding. Ze zette hem in haar nek waar hij meteen onder bruine haar verdween, met alleen nog zijn staart die uitstak. Toen wist ze even niet wat ze moest doen. Moest ze hem een hand geven? Een omhelzing? Zijn hand kussen? Buigen? Hoe nam je afscheid van een Legendarische magiër?! Ze wilde haar handje uitsteken, wat ze heel twijfelend in de beweging stopte en hem vervolgens simpel weg op stak. “Dan zie ik u-.. Jou over een uurtje,” zei ze vriendelijk, zich half herstellend en nog steeds twijfelend of ze hem niet alsnog een hand moest geven. Toen draaide ze zich om en liep de bibliotheek weer in. Ze ging nog niet meteen weg en liep terug naar de kast, waar ze het boek over legendarische magiërs had laten liggen. Gelukkig stond het karretje er nog, waar ze het boek in haar haast op gesmeten had. Even opende ze het boek en kwam prompt precies op hoofdstuk van de huidige heer van het woud terecht. Met een teder gebaar streek ze haar vingers over de foto van Jareth die er in geprint stond. Toen klapte ze het boek dicht.

Even later stond ze over een andere plank gebogen. Wankelend op een van de ladders op wieltjes, die tegen de kasten aanstonden zodat je ook bij de bovenste plank kon, trok ze een grote map tevoorschijn. In de map zaten allemaal losse stukken perkament met de plattegrond van de academie. Ze vond die van de toren, volgde met haar vinger de namen en stopte bij de naam Erdore. Aha, dus daar zit hij.. Haar ogen gleden, zich alles inprentend, over de lijnen en woorden voor ze de oude map dicht vouwde, die bijna uit elkaar viel van ellende, om hem weer op zijn plekje te zetten. Ze keek, van haar hoge treetje, even rond de bibliotheek en zag Jareth ergens bij een boekenkast staan. Vlug klauterde ze weer naar beneden en nam het boek, dat ze wilde lenen, naar de balie. Met het boek in haar armen geklept liep ze uiteindelijk naar de uitgang. En vlak voor ze de hoek om liep keek ze nog even om, naar Jareth. Ze dacht dat hij haar nakeek dus zwaaide ze nog even met een glimlach voor ze de gang in verdween.

[ Geeft niet hoor :PZou jij het willen starten? ]