De dag was heel mooi begonnen. Normaliter had Eirlys een hekel aan winter; ondanks de koude temperatuur had ze het altijd en overal warm en liep ze het liefst in een mouwloos shirt rond. Winter was echter, uiteraard, de tijd voor truien en sjaals of in ieder geval lange mouwen, dus de meeste mensen die haar zagen in haar shirt kregen vrijwel altijd een frons op hun gezicht, en deden dan een van de twee volgende dingen: of ze vroegen haar waarom ze zo gek was om zonder lange mouwen rond te lopen (niet hun letterlijke woorden, maar daar kwam het wel zo’n beetje op neer) of ze keken snel de andere kant op, alsof ze haar niet gezien hadden, en lieten haar links liggen. Nu kon ze best redelijk goed zonder interactie met anderen, maar leuk was het bepaald niet. Daarenboven was ze zo’n beetje verplicht om een jas te dragen als ze naar buiten ging—deed ze dat niet, dan leek er altijd wel een leraar in de buurt te zijn om haar terug naar binnen te sturen zodat ze geen kou zou vatten, wat betekende dat ze buiten bijna doodging van de hitte. Vandaar dat winter niet bepaald haar favoriete seizoen was.

Vandaag, ondanks het feit dat het nog hartje winter was, was echter minder erg. Het was een zaterdag, wat betekende dat ze de dag niet hoefde in te kleuren met zowel haar taken als dienstmeid en studente, en daarbij was niet fris, ergens tussen de 10 en 15 graden, wat betekende dat er meerdere mensen in dunnere kleding zouden rondlopen, en ze tenminste niet doodgezwegen werd om haar mouwloos shirt. Hierdoor was ze opgewekt aan haar dag begonnen. Nu, even na de middag, was haar goede humeur een stuk ingezakt, door één simpele oorzaak: Merurulince was kwijt.

Nu, eerlijk was eerlijk: het was niet de eerste keer dat Eirlys haar kwijt was. Meruru leek er een talent voor de hebben weg te sluipen wanneer Eirlys haar blik eventjes de andere kant op richtte. Dat het zo vaak voorkwam betekende niet dat Eirlys minder in paniek raakte; integendeel. Iedere keer wanneer Meruru ertussenuit kneep sloeg de schrik Eirlys om het hart, want dit betekende dat ze haar werk niet goed deed. Ze was hier alleen maar om op Meruru te letten, dat was het enige waar ze voor diende—haar opleiding was volledig secundair. Als ze niet deed waarvoor ze hier was, was er geen reden om haar hier te houden, en dat terwijl ze het hier geweldig vond, ook al was school moeilijk en hard werk. Daarbij gaf ze daadwerkelijk om Meruru, bijna zoals een oudere zus om haar jonger zusje (dat zou ze nooit hardop zeggen, zelfs niet onder dwang—de brutaliteit, een dienstmeid die zo over de heir apparent dacht) en de gedachte dat haar mogelijkerwijs wat overkomen was, was er een die ze liever niet wilde hebben. Daarom zou ze ook nu weer, zoals iedere keer, de hele school afzoeken tot ze Meruru gevonden had.

Hoewel ze wist dat Meruru in theorie overal kon zijn als ze écht weg wilde, wist Eirlys zeker dat er een paar plekken waren dat ze niet zou komen, simpelweg omdat het er te rustig was. Tevens waren er ook enkele plekken waarvan Eirlys wist dat Meruru er graag kwam, dus dat waren de plekken die ze het eerst nakeek: Lias’ etage, de binnenplaats, de grote zaal. Hier was ze echter niet te vinden, dus zocht Eirlys de andere plekken af—bibliotheek, gymzaal, zelfs de ziekenzaal voor het geval dat—maar ook hier was Merurulince nergens te bekennen. Even dacht Eirlys erover om Lias erbij te halen, maar ze wist niet waar hij op het moment was en was daarbij bang om aan hem te laten merken dat ze moeite had Meruru in het oog te houden. Ze wist vrij zeker dat hij ervan wist, en was half-bang dat hij er iets over zou zeggen zodra ze hem zag; ze ontweek hem liever, voorlopig.

Meruru moest wel buiten het gebouw zijn; als ze ergens in een random gang zat, zou het nog eeuwen duren voor Eirlys haar gevonden had en kon ze beter bij Meruru’s kamer wachten. De enige optie die ze nog had was het terrein afspeuren, in de hoop dat het zachte weer Meruru naar buiten gelokt had. Zodoende liep Eirlys het plein af, onder het toeziend oog van een docent wiens naam Eirlys ontschoot, die haar weliswaar een blik toewierp, maar haar niet terug naar binnen stuurde om een jas te halen, waarvoor Eirlys hem dankbaar was; door de zoektocht naar Meruru had ze het nog warmer dan normaal, en de iets koelere wind was een verademing op haar verhitte huid.

Logischerwijs was de kans klein dat ze Meruru bij het meer zou vinden; er zouden amper of geen mensen zijn, en het stilstaand water zou ervoor zorgen dat het er überhaupt te stil was. Nu zouden er geen hordes mensen bij de waterval zijn, maar er was genoeg ruwe natuur dat het Meruru’s aandacht vast zou houden. Het was de beste kans die ze had, in ieder geval. Ze slaakte een zucht van opluchtig toen ze na de wandeling inderdaad het bekende roze van Meruru’s haar zag, scherp afgestoken tegen het bruin van de bomen om haar heen. Eirlys zette haar gewicht naar voren om de heuvel op te klimmen. “Pr—” Ze kapte zichzelf af voor ze het woord kon afmaken, slikte het in, dwong er in plaats daarvan uit: “Merurulince.” Het voelde nog steeds raar, verkeerd, om Meruru zonder haar titel aan te spreken, bijna alsof ze een ongesproken regel overtrad, maar Meruru keek haar altijd zo vermoeid aan wanneer ze er iets als ‘prinses’ of ‘hoogheid’ aan toe voegde. Dat betekende niet dat ze het niet in haar hoofd zei. Daar zou ze waarschijnlijk nooit vanaf komen. Bovenaan de heuvel kwam ze tot stilstand, aarzelde even, en bleef naast Meruru staan, ook al was ze lichtelijk vermoeid door haar zoektocht; het was al erg genoeg dat ze Meruru zo informeel aansprak, ze kon niet ook nog eens de vrijheid nemen om gewoon naast haar te gaan zitten. Ze haalde een keer diep adem om haar ademhaling onder controle te krijgen en glimlachte toen voorzichtig naar Meruru. “Als je hiernaartoe had gewild, had je het maar hoeven zeggen, ik was graag met je meegegaan.” Ze wist, natuurlijk, dat Meruru hier juist kwam om níet bij haar in de buurt te zijn, maar drukte die gedachte naar achteren. Haar taak was op Merurulince letten. Het maakte niet uit dat Meruru haar niet wilde.