Een jongeman rekte zich vermoeid uit en knalde met zijn knokkels tegen de muur achter hem. De pijn schudde hem echt wakker en in een reflex trok hij zijn armen naast zijn lichaam, gevolgd door geïrriteerde gemopper. Waarom stond er ook een muur achter zijn bed en geen lege ruimte? Andrew wist echter dat het weinig nut had om erover te klagen en trapte de deken van zich af, en besloot even kalmpjes aan de rand van zijn nieuwe bed te zitten. Hij was niet meer in zijn huis en het besef moest nog goed tot hem doordringen. Zijn vingers klemden zich aan de rand van het bed vast, terwijl hij stilletjes naar de andere lege bedden keek. Dit was Razen niet en zijn broertje en moeder zouden niet plotseling voor zijn gezicht verschijnen, zeker niet. De jongen sloeg een diepe zucht, terwijl hij van zijn bed afging. Hij was een van de weinige die de gelegenheid had om langer uit te slapen die dag, hij had deze dag volledig vrij. Tijd om de school dus te verkennen. De jongeman rekte zich enkele keren uit, voordat hij zijn tas vastgreep en deze open had geritst voor passende kleren. Hij liep nu immers rond in een simpel wit hempje en grijze boxershorts, niet de meest casual outfit. Hij wist een zwarte shirt met korte mouwen, een groene vest met eveneens korte mouwen en een blauwe spijkerbroek eruit te vissen. Hier kon hij zeker de dag overleven. Hij trok zwijgend de kleren aan en eenmaal aangekleed, draaide hij zich nog even om naar zijn bed die er niet heel verzorgd uitzag. Dit was nu zijn verantwoordelijkheid, maar alsnog kon hij er niet aan wennen dat dit zijn bed voor een lange poos zou zijn. Met enige tegenzin greep hij de hoeken van de deken vast en schoof deze netjes over zijn bed heen, waarna hij pas zijn tas dichtritste en de zaal uitliep. Zijn haar was nog vrij rommelig, maar het leek zo erg op zijn normale kapsel, dat het geeneens zou moeten opvallen.

Eenmaal op de gang keek hij de diverse kanten op. Links, rechts of rechtdoor? Andrew fronste en zocht dus maar naar bordjes die hem de weg uit de school zouden wijzen. Hij wilde de schol nog niet verkennen, hij wilde eerst eens het natuur zien. Er was echter een probleem, waar hij ook keek, nergens was er iets te bekennen van een bordje. Hoe had hij zijn weg naar de slaapzaal laatst kunnen vinden? "Grmpf," Andrew liep maar rechtdoor en kwam in een andere gang terecht die vrij bezet werd door een hele klas scholieren die drongen bij de deur van een klaslokaal. De jongeman fronste nogmaals. Wilde al die mensen er zo graag in? Voor een les? Was iedereen hier dan zo leergierig? Maar pas toen de scholieren juist het klaslokaal leken te verlaten, werd het hem duidelijk en vervloekte hij zichzelf dat hij zo naïef had kunnen zijn. Ze wilde zo snel mogelijk vluchten van die les om vrij te hebben. De rust was wel spoedig wederkeerd in de gang en hij kon dus de gang op zijn gemak rustig doorlopen. Een van de weinige dingen die hij hoorde was het vage geluid van gepraat en de verschuiving van tafels. Het was veel te stil geworden sinds de kudde scholieren naar vrijheid waren gerend, vond Andrew. Wat zouden docenten eigenlijk dan nog doen, buiten opruimen? De jongen keek soms door een kiertje een lokaal in en zag vaak genoeg een docent of leerling opruimen of praten met een ander. Hmm, het was exact zoals hij het verwacht. Daarbij bleek hij wat geluk te hebben, aan het einde van de gang scheen er fel licht naar binnen en rook hij al de heerlijke geur van de flora en fauna. Op een snelle pas liep hij de gang uit en kwam hij bij een pad terecht, omringd door grasland die weer bedekt was door een laagje sneeuw. Zijn ogen schitterden en zijn mond viel open. Het was werkelijk waar beeldschoon! Hij wilde haast juichen van geluk, maar er waren nog altijd andere scholieren in de buurt, dus liep hij geforceerd door het grasland met een neutraal gezicht. Het was echt zoals in de boeken beschreven werd, het was zo prachtig wit! Maar .. De rillingen kropen over zijn rug. Het was aardig frisjes. Snel sloeg hij zijn armen om zijn middel en dreigde hij het pad terug naar school te lopen, totdat iets glimmends in zijn ooghoek verscheen.
Het geluid van vallend water werd ook duidelijker, tot het punt dat hij aan de voet van een waterval beland leek te zijn. Zijn geduld kon niet op! Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en eventjes was hij de brute kou vergeten. "B-Beeldschoon!" stamelde Andrew verontwaardigd, waarna hij op een van de stenen bij het water besloot te zitten. Prachtig, gewoon. De jongen sloot zijn ogen en voelde de druppels tegen zijn gezicht aan kletteren. Hij gaf toe dat water op zijn planeet niet heel erg gewaardeerd werd, maar hij had er stiekem wel van genoten. Het was verfrissend en zo natuurlijk. De jongeman ademde eventjes diep in en uit om zijn enthousiasme te laten zakken en leunde toen op zijn armen die hij achter zich legde. Hier kon hij wel eeuwig zitten.

De ochtendgloren braken door het rode goordijn heen. Buiten hoorde je wat mensen kletsen, lachen en andere dingen doen. De school begon weer te ontwaken uit zijn slaap met al zijn leerlingen. Sommige hadden les, andere hadden vandaag vrij. Dat hing vaak af van je rooster en daar in gekozen lessen. Op de fire magican etage, in een slaapkamer waar het donker was, ging een wekker met een hoogst irritante piep af. Het bed dat naast het nachtkastje stond waar de wekker op was gestald, begon beweging te vertonen. De deken bewoog en er plopte een warrig hoofd met nachtzwarthaar onder vandaan. De jongen slaakte een diepe zucht en verstopte zijn hoofd geiriteerd onder zijn kussen. "GMhwehhg..." kwam er onder het kussen vandaan in lage bromstem. Een arm werd onder de deken vandaan getoverd waarna de hand op de wekker sloeg..Het ding smolt onder de hitte in zijn hand, het geluid verstomde op een misvormde manier. Hij bleef nog even liggen om te genieten van de warmte in zijn bed, onder de veilige dekens. Als hij niet de 'zelfherstellende' wekker opnieuw had gehoord, was hij weer in slaap gevallen. Eigenlijk had hij er ook gewoon ècht geen zin in, theorie in de wetenschappen van elementen achtig vak. Het was vaak lange lappen droge tekst die je uit je hoofd moest leren voor een proefwerk en een ontzettend saaie leraar waar hij niet op zat te wachten, dus besloot het uurtje over te slaan. Drake draaide zich weer om en verstopte zich in de dekens met een tevreden glimlach zoals hij als klein kind wel eens had gedaan, wanneer hij stiekem een snoepje had gejat.  

Niet veel later werd hij uit zichzelf wakker en besloot nu toch wel aan de dag te beginnen. Veel lessen had hij niet, maar ze zouden hem toch niet missen. Hij werd er vaak toch wel uitgestuurd. Laatst had hij nog een brandend elastiekje richting het hoofd van de leraar geschoten met meer ongein. Drake stond op uit zijn bed met alleen een zwarte boxer aan en een ontploft hoofd. Snel nam hij een hete douche met water van kook tempratuur, heerlijk vond hij dat. Later trok hij een donkere spijkerbroek aan met een zwart rockshirt, wijnrood vest en zwarte gympen. Snel een hand gel door het haar, al was het een grote warboel die je moeilijk kon fatsoeneren. Toen hij de kamer uitliep trok hij nog de zwarte jas met witte bondkraag van de kapstok mee en een zwartwitte arafat sjaal. In de grote zaal nam hij een broodje met een energie mee, na wat vrienden gedag te hebben gezegd. Drake liep de trap af naar het buitenhof terwijl hij van zijn broodje burger at en met zijn bruin, haast oranje ogen de boel inspecteerde.  Hij zag wat meiden in winterkleding zitten, een bijna schattig koppeltje en de congierge die verderop liep. Drake zag de poedersneeuw onder zijn zwarte schoenen en keek er wat nors naar. Sneeuw... op zich een prachtig verschijnsel en het kon voor wonderbaarlijke taferelen zorgen, vooral bij kerst. Alleen, waarom moest het zo koud zijn. Drake had een hekel aan kou, nattigheid en kaal. Hij vond water ook niet lekker om te drinken, smaakte nergens naar. Limonade kon er nog mee door, maar water op zich vond hij maar niks. Zwemmen deed hij ook alleen met vakanties in warme streken waar het water ook warm was, maar dat was t wel. Hij liep verder over het pad en zag de sporen in het ijzige poeder dat spierwit was.

Drake besloot het bos in te gaan, hij was er niet vaak geweest maar hij hield wel van natuur. Hij had liever planten dan kou. Het liefst natuurlijk vuur, maar dan moest je al snel richting vulkaan of verwoesting denken, dat was hier niet het geval.  Hij liep het bos in en merkte al snel het riviertje op waar de waterval bij hoorde, besloot dat dan ook te volgen. Toen hij bij de waterval was keek hij er even naar, Drake moest toegeven dat water ook mooie kanten had. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en trok de jas wat dichter om zich heen. Afgezien van het kletterend water, was er verder geen geluid meer te horen. De stemmen van het kasteel waren te ver weg, samen met de mensen die daar bij hoorde. Hij keek om zich heen, er was verder niemand te bekennen. Drake keek omhoog en er viel een soort vlaag van kinderlijkheid over hem heen. De jongen klom in een boom en ging toen op een dikke tak zitten, met zijn rug tegen de stam. Hij kon vanaf hier meer zien en dat voelde erg fijn. Hij vond het leuk om dingen sneaky in de gaten te houden, het liefst dan ook nog van boven, net als een kat. Drake brak een tak af, ongeveer zo groot als zijn onderarm. Al snel toverde hij toen een vlindermes uit zijn jaszak en begon een punt aan de tak te snijden. Als kind deed hij dat vaak, als hij weer eens uit het huis was ontsnapt het bos in, weg van zijn oom. Hij zat dan uren van die punten aan takken te maken. Het mes borg hij dan wel altijd goed op in de holte van een boom, zodat ze het niet konden vinden. Hij had het ooit gestolen van een wapenhandelaar die toen bij zijn vader kwam onderhandelen. Drake had het nooit aangedurfd om met dat mes zijn oom te lijf te gaan, te bang voor als er iets mis ging.

Drake was half weggedroomd toen hij opeens voetstappen hoorde door het geluid van het water. Halve draken zintuigen waren erg handig zo nu en dan.  Hij stopte met het slijpen van zijn tak en spitste zijn oren. Al snel zag hij iemand verschijnen die naar de waterval toe liep. Hij hoorde iets over beeldschoon, Drake vond ook wel dat de jongen gelijk had. Hij zag hem gaan zitten op een steen. De jongen sloot zijn ogen terwijl het water op zijn gezicht spatte.  Drake bleef er naar zitten kijken, alsof hij iets observeerde. Het was niet stalkerig, maar hij liet de jongen even opgaan in zijn moment. Hij glimlachte even en besloot na een tijdje dat hij een zere reet kreeg en toch maar eens contact moest gaan zoeken. Drake kon deze jongen niet, had hem ook nog nooit in de gangen zien lopen ofzo. Zoals Drake nu zag, gaf de vreemdeling het beeld dat hij een water magican was. Alleen iets daar in gaf Drake het gevoel dat het anders zat. Hij haalde zijn schouders op en sprong soepeltjes van de tak af, uit de grote boom. Hij stopte zijn mes maar in zijn zak omdat hij geen slechte indruk wilde geven, de meeste mensen die met hem in aanraking kwamen hadden toch al een hekel aan deze zwartharige jongen van 18. Het zou Drake benieuwen of deze gast een vriend of vijand zou worden. Hij hielde zijn handen in zijn zakken en keek schuin naar de jongen. "Hey, water bewonderaar. Wake up, de dag is al begonnen. "

De jongen dreigde haast weer in slaap te vallen en ditmaal niet in een zachte bed, maar op een keiharde steen. Als hij sliep, wilde hij een zacht ondergrond hebben, maar onder het geluid van klotsend water, kon hij heus even wegdoezelen. Zijn armen ontspande iets meer, waardoor hij meer leunde met zijn ellebogen en een betere zicht op de waterval kon hebben. Wacht eens even, een waterval. Sommige boeken beweerden dat er een grot achter zat, ontstaan door grondwater of door de erosie dat het stromende water veroorzaakt had. Er was een grote kans dat het ook bij deze waterval moest gelden, en als er een grot achter zat, stond hij te trappelen om daar eens een bezoekje aan te brengen. Dat had enkel geen haast, hij lag best lekker op de steen en de druppels die van zijn gezicht afgleden. Niets zou de rust kunnen storen, zo ver van school vandaan. Of toch wel? Een zacht plofje was te horen en vervolgens enkele stappen die zijn kant opgingen. De jongen was verrast dat hij de ander niet had kunnen lokaliseren en geeneens gezien had. Alsnog hield hij zijn ogen stijf gesloten. Straks was het een scholier die enkel passeerde en ook van de rust genoten had. Om even onnodig aandacht aan iets te geven, had hij absoluut geen zin in. Het geluid van voetstappen vervaagden.
'Hey, water bewonderaar. Wake up, de dag is al begonnen,' zei een stem, waarop Andrew met tegenzin zijn ogen opende en die opzij vestigde. Een jongen van zijn leeftijd met kort zwart haar en rode ogen, in een dikke jas stond met zijn handen in zijn zakken. Was dit een scholier? Het moest haast wel en een andere conclusie kon hij niet trekken. Alsof hij alle scholieren bij hun naam en uiterlijk kende? En wat deed deze dan eigenlijk hier? Wilde hij ook van de rust genieten, of was het een lokale pestkop?Dat kon hij er niet gemakkelijk uit halen. Het kon net zo goed de lolbroek van de klas zijn die eruit zag als een gothic. Andrew leunde iets naar voren en leunde iets meer op zijn ellebogen. "Anders zat ik hier niet. Ik heb geen les, vandaag," antwoordde Andrew, nog niet zeker wat hij van de ander moest vinden. Al spoedig gleed zijn blik weer naar de waterval, en trok zijn benen iets in. Nog steeds vond hij het moeilijk om met een ander om te gaan, hij was nooit de sociaalste geweest en dat bewees zich weer met een korte stilte. Hij wist niets om tegen de ander te zeggen, totdat de waterval hem enige richting bood.
"Ben je ook hier voor de rust?" vroeg Andrew licht nieuwsgierig, terwijl zijn blik even naar de ander schoot. Dit was het enige dat hij wist op te noemen, zeker. Ook misschien het enigste wat ze gemeen hadden op dat moment. De ander kon namelijk les aan het skippen zijn in plaats van vrij te hebben. Ach, dat werd later duidelijk, toch?

De wind voelde hij langs zijn gezicht toen Drake uit de grote boom sprong. Zijn stappen waren rustig, hij keek naar de jongen die nog steeds zijn ogen gesloten had. Drake draaide even met de zijne. Vast geen zin in gezelschap, wat Drake herkende. Hij had er bijvoorbeeld een hekel aan als veel jongere scholieren hem achter zijn broek aan zaten, hem lastig vielen. Vaak maakte hij het wel goed duidelijk dat ze moesten oprotten om zich met andere zaken te gaan bemoeien. Hij keek naar de jongen door zijn zwarte lokken haar die half over zijn ogen vielen, vooral zijn rechteroog. Drake hoorde het geluid van het water en vroeg zich af wat de jongen hier zelf deed. Drake kwam hier vaak om weg te wezen van het gepeupel en de ellenlange vragen die altijd bleven komen, over dat hij in de les moest wezen, waar hij eigenlijk echt vandaan kwam, waarom hij zijn best niet deed etc. De ergste vond hij als mensen naar zijn liefdesleven gingen vragen, het enige antwoord dat je zou krijgen was een hatelijke blik met een rotopmerking. "Anders zat ik hier niet. Ik heb geen les, vandaag," Drake haalde zijn schouders op. ''Chill, wil ik ook wel. Ik had geen zin in de les, dus ben weg gebleven, ze zullen me toch niet missen.'' zei Drake gemakkelijk. Hij snoof de frisse lucht in en glimlachte even. ''In die dichte klaslokalen kun je niet adem halen, het zijn net kooien in een gevangenis. Je mag niks en alles moet.'' Hij keek geïrriteerd bij dat idee. hij keek naar de gast die hij net had leren kennen, merkte dat hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Drake kon zich er wat bij voorstellen, sociaal zijn is soms een bijna dwingend iets. Het is soms zo dat je een leuk gesprek móét hebben, alles moet gezellig zijn en het is alleen maar goed als je nuttige, grappige of hele leuke dingen zegt. Niks zeggen, het gesprek stil laten vallen, dan haakte mensen al snel af, of dachten dat er wat mis met je is. Drake had periodes gehad dat hij amper sprak, mensen überhaupt niet wílde spreken. Alleen het fijne was dat hij dat hoofdstuk nu had gesloten en er al snel positieve dingen zijn richting op kwamen, hij was er eigenlijk best blij mee.
"Ben je ook hier voor de rust?" hoorde hij de jongen zeggen. Drake keek op van de rivier, waar hij even zijn gedachten in had laten zinken. ''Hm? Tja, als je het zo zou kunnen noemen.'' zei Drake een beetje in zichzelf. Hij liep naar een rots tegenover de vreemdeling en nam er plaats. Even keek hij recht in de ogen van zijn nieuwe mogelijk vriend of vijand. Grappig hoe hij op dit moment die wegen kon bespelen, manipuleren en opnieuw uitvinden. Dat vond Drake leuk aan mensen, hij vond mensen vreemde, leuke en bijna fascinerende wezens. Ze dachten allemaal dat ze superieur waren, of juist dat ze niks waard waren. Elk mens was anders met een ander karakter, niet zoals de duizenden vissen van dezelfde soort in de zee, of wormen onder de grond. Drake kon nu een rotopmerking maken, de jongen kleineren en treiteren tot hij er een nieuw vijandig persoon op zijn al lange lijst had staan. Hij kon deze situatie zo manipuleren dat het beslissend was voor zijn verder school leven. De jongen als een vijand,.. of als een vriend. De simpelheid van een vriendelijke glimlach, of een aardige uitstraling met zachtheid in zijn gedrag. Van de laatste twee dingen kon Drake het niet helpen. Al vanaf klein was het er letterlijk uit geslagen, aardig doen hielp je niet. Toch kon Drake het er een keer op wagen, vijanden had hij namelijk al genoeg. Hij besloot dat dit een nieuwe tijd was in zijn leven, dus ook een nieuwe aanpak van je contacten behandelen, meer vrienden als vijanden maken. Drake snoof even en haalde zijn hand langs zijn neus. De kou gaf hem druipneuzen, hij begon verkouden te worden. ''My name, is drake Burned. Ben je nieuw hier vreemdeling?'' zei hij en ging wat meer rechtop zitten, de vraag was vriendelijk en ja, hij glimlachte. Het stond Drake, omdat hij het niet vaak deed, daarom viel het bij de jongen vaak op áls hij dat deed. Hij hoopte dat ze vrienden konden worden, sociaal of niet, dat maakte hem niet uit. Drake was nooit echt sociaal geweest, had zich altijd in de schaduwen gehuld zoals net in de boom.

De vreemdeling nam de tijd om te reageren en vreemd genoeg, herkende de jongen zich wel in de ander. De zwartharige was nogal aan de stille kant en zeker geen sociaal typje, gezien hij geen verhalen produceerden of te hyperactief deed. Nee, deze jongen was aangenaam rustig. Andrew vond echter zijn aanwezigheid nog steeds niet fijn, maar als hij het vergeleek met andere typen mensen die hij tegen had kunnen komen, zou dit de beste keuze zijn geweest. Na enkele tellen stilte, reageerde de ander op zijn eerdere opmerking waaruit Andrew al een boel uit de jongen kon opmaken. 'Chill, wil ik ook wel. Ik had geen zin in de les, dus ben weg gebleven, ze zullen me toch niet missen,' zei de zwartharige jongen op zijn gemak, waarna hij een glimlach op zijn gezicht toverde. Andrew wist niet echt hoe hij op zulke zinnen moest reageren, zeker omdat hij aardig leergierig was en de ander het tegenovergestelde leek te zijn. De meest handige wijze was om bij zulke opmerkingen gewoon te zwijgen en er kort bij te knikken, dat was ook wat hij deed. De ander vervolgde echter met zijn verhaal na de lucht diep ingesnoven te hebben, alsof de ander ook van de natuur genoot. Daarvan was Andrew niet helemaal zeker van. 'In die dichte klaslokalen kun je niet adem halen, het zijn net kooien in een gevangenis. Je mag niks en alles moet,' lichtte de ander toe. Andrew wende zijn blik van de ander af en vestigde die op de bruisende waterval. Hierin moest Andrew wel mee eens zijn, net als een typische natuurliefhebber wilde hij graag het schoolterrein ruilen voor zulk terrein, een waterval. Er waren echter grenzen. Deze bleek bij de zwartharige jongen anders te zijn, die had geen grenzen en leek juist vaak lessen te skippen voor een beetje natuur, of lag dat ook aan een andere reden? Het was niet aan Andrew om dat zich af te vragen, dus hield hij zijn mond gesloten. Waarbij de ander skipte, wilde hij zeker een balans maken tussen de lessen, huiswerk maken, leren en uitgaan. De tijden waarop hij naar buiten ging, zou hem niets uitmaken, dus om s'avonds eventjes een blokje om te lopen, vond hij prima, evenals s'ochtends vroeg.  "Als jij dat zegt," mompelde hij eerder tegen zichzelf dan tegen de ander.

De blik van de ander werd weer op hem gevestigd en geforceerd hief hij zijn hoofd om de ander in zijn ooghoeken recht aan te kijken. 'Hm? Tja, als je het zo zou kunnen noemen,' Weer zweeg Andrew, niet wetend wat hij eigenlijk moest zeggen. Er viel bij nader inzien ook niets op te zeggen, of hij wilde perse de reden weten? Nee, de jongen was niet zozeer geïnteresseerd in de ander in dat opzicht. Hij hoefde anderen niet compleet uit te graven, wanneer ze aangaven dat niet te willen of geen hint gaven. De zwartharige deed geen van beiden, dus bleef het aan zijn kant stil en vulde enkel het stromende water de stilte. Een beetje ongemakkelijk vouwde hij zijn handen in elkaar en trok deze over zijn opgetrokken benen heen, turend naar de waterval. In zijn ooghoeken zag hij de ander plaatsnemen op een iets groter rots dat tegenover hem zat. Praten ging zo gemakkelijker, maar veel zin had hij er niet in en gezien de ander een rustige type was, hoefde hij er eigenlijk weinig zorgen over te maken. Toch? Plotseling snoof de ander en ging met zijn hand langs zijn neus, waarop hij opmaakte dat de ander misschien verkouden was. Als hij maar niet hem ermee besmette. Plotseling maakte de ander de gewaagde actie om zich plotseling voor te stellen met een glimlach op zijn gezicht getoverd. 'My name, is Drake Burned. Ben je nieuw hier vreemdeling?' Andrew staarde hem even aan, waarna hij ook glimlachte. Betekende dit een vriendschap? Was dit wel de juiste figuur om als een vriend te hebben? Ze hielden beiden van rust en natuur, bovendien hadden ze elk sociale gebreken. Het enige wat hem een beetje liet aarzelen, was het feit dat hij een aparte aura om zich heen had en lessen skipte. Een licht duistere aura , eentje die manipulatief kon zijn. Raad eens, duisternis was hetgeen wat hij verafschuwde. De jongen twijfelde dus even, voordat hij iets zei. Zou hij de gok wagen? Of wat licht in Drake's zijn leven brengen om hem van verdere duisternis te behoeden? Hij waagde het en zou zijn vader's stappen volgen. "De naam is Andrew Aragon, aangenaam Drake," antwoordde Andrew, waarna zijn blik direct weer op de waterval viel. De jongen vroeg zich eigenlijk nu aardig af of deze scholier misschien een klasgenoot van hem zou zijn bij bepaalde lessen. Dat zou een redelijke bonus zijn. Of zelfs misschien bij een missie, hoewel hij er nog niet echt over had nagedacht. Andrew besloot het maar te vragen en trok zijn armen achter zijn achterhoofd en kruiste zijn benen. "Burned, dus? Ook een vuur magïer? En direct ook een nieuwe scholier of ben ik de enige nieuweling?" Sociaal doen. Het was aardig moeilijk, maar het lukte aardig, toch?

Drake zag de jongen voor zich en er schoten wat gedachten door zijn hoofd. Hij hoopte dat vanaf nu de mensen die hij ontmoette, vrienden zouden worden in plaats van vijanden. 'In die dichte klaslokalen kun je niet adem halen, het zijn net kooien in een gevangenis. Je mag niks en alles moet,' sprak Drake. Hij vond het zelf ongelooflijk verstikkend af en toe. Liever had hij buiten les, was buiten etc. Behalve in de winter. Dan zat hij eigenlijk het liefst binnen voor de open haard met een warme kop chocomelk, een goed boek of een leuk iemand om mee te praten. Het aller liefst.. had hij.. tja, daar werd hij een 'pervert' voor genoemd. Drake wreef over zijn neus, omdat hij verkouden begon te worden en de jongen zag het. 'My name, is Drake Burned. Ben je nieuw hier vreemdeling?' vroeg Drake aan hem, om een beetje te kunnen praten. Een echt gesprek zou het niet worden, maar Drake en de jongen konden op z'n minst even hun namen etc uitwisselen, anders zou vriendschap er nooit van komen. Drake ging gemakkelijker zitten op de steen en keek met zijn handen achter hem naar de blauwe lucht, die al wat witter/grijzer begon te worden door de wolken.
"De naam is Andrew Aragon, aangenaam Drake," Drake knikte toen hij het hoorde. ''Aha, Aragon? dat lijkt op Eragon, het beroemde fantasy verhaal over de draak. Interessant.'' sprak hij rustig terwijl hij naar de lucht keek. Hij keek hem aan toen hij weer begon te spreken, ging in kleermakerszit zitten."Burned, dus? Ook een vuur magïer? En direct ook een nieuwe scholier of ben ik de enige nieuweling?" Drake grinnikte, de jongen kon wel een beetje sociaal zijn zo te zien, Drake kon er best geduld voor hebben. ''Ieder zijn eigen verhaal en verleden hm, Burned. Achja, het past inderdaad best bij de magie die ik inderdaad hanteer.'' Hij liet een klein vlammetje rond zijn hand spelen toen hij die ophief. Hij gooide het in de lucht en ving het weer op alsof het een simpel balletje was, heel relaxed. Zijn hand tot een vuist en het verdween. ''Een nieuweling, niet meer gelukkig. Ik zit hier nu, hm.. ik denk iets langer dan 4 maanden. Ook nog niet lang dus, maar ik word tenminste niet meer aangezien als 'de nieuwe jongen' die niemand kent. Ik heb daar echt een hekel aan.'' zei Drake rustig, hij keek weer naar de waterval. et water storte naar beneden en Drake kneep zijn ogen wat meer naar elkaar. Het was een vreemd gevaarte, die waterval. Drake hield niet van water, hij vond het vertikkend en vreemd. Vuur daarvan wist je wat het was, warm en het kon veel dingen verwoesten. Water kon heel vredig, maar ook monsterlijk zijn zoals in een tsunami. Over water gesproken.. hij voelde spatten op zijn jas en de wolken waren steeds grijzer geworden. Het begon langzaam écht te regenen, wat Drake's gezicht chagrijnig liet kijken. ''Zullen we naar binnen? Dan laat ik je wat meer van het kasteel zien.'' zei Drake, buiten vond hij heerlijk, maar niet als het regende.

'Aha, Aragon? dat lijkt op Eragon, het beroemde fantasy verhaal over de draak. Interessant.' was Drake's amusante opmerking over zijn achternaam en hieruit bleek de ander ook zich iets in de boeken verdiept te hebben. Het was echter, zoals Drake al zei, een populaire serie van boeken die je onmogelijk kon missen in je jeugd. Eerlijk gezegd, had Andrew nooit echt dieper naar zijn eigen achternaam gekeken en had dat verband niet eerder weten op te merken, terwijl hij wel de hele serie van Eragon had uitgelezen. De jongen sloeg zijn ogen even neer en keek naar het snelstromende water die verticaal met een keiharde knal in het water op een lager niveau belandde. Hij had dit verband eerder moeten zien aankomen, maar was het zo belangrijk dat hij zoiets gemist had? Enkel zijn voornaam speelde een rol en als iemand om zijn achternaam vroeg, wat zelden gebeurde, maakte de ander zelden deze verwijzing. Andrew treuzelde een beetje, maar probeerde zich weer op Drake te focussen. Eigenlijk had hij nog een vraag aan de jongen gesteld en het was aardig onbeleefd om hierop niet aanwezig over te komen, dit was immers zijn vriend en daar gaf je aandacht aan, anders waren ze gewoon voorbijgangers waarvan je nooit contact mee zou maken indien het niet nodig was. 'Een nieuweling, niet meer gelukkig. Ik zit hier nu, hm.. ik denk iets langer dan 4 maanden. Ook nog niet lang dus, maar ik word tenminste niet meer aangezien als 'de nieuwe jongen' die niemand kent. Ik heb daar echt een hekel aan.' Andrew grinnikte binnensmonds om de opmerking van de ander, gezien hij ook het zijn van een onbekende niet heel fijn vond in een school met vele studenten. Ook bleek Drake dus niet bepaald meer een nieuweling te zijn, dus moest hij al aardig wat studenten kennen, als vriend of vijand. De ongure aura van Drake. De jongen moest er steeds weer aan denken en voegde het in stilte toe aan het woord 'vijanden', het was een perfecte combinatie, het was nu eerder de vraag of Drake hem momenteel aan het manipuleren was of dat hij daadwerkelijk een andere pad had uitgekozen. Andrew moest oppassen en op zijn hoede blijven wanneer hij rond deze figuur was, besloot hij in stilte. Het was het beste wat hij kon doen.

Plotseling vielen er dikke druppels op zijn hoofd en gleden ze teder zijn gezicht af. Het was zo plotseling dat Andrew de tijd nam om even om zich heen te kijken, gezien de druppels abnormaal groot waren voor kleine spetters van een waterval. Toen hij zijn blik omhoog wierp zag hij een wolkenveld bezaaid met gruwe grijze massa van wolken en was er niets meer van de zon te zien. Het leek erop dat ze beter konden vertrekken indien ze droog wilden aankomen. Andrew keek langzaam Drake weer aan, die inmiddels niet al te vrolijk keek, wegens de regen en gaf hem een knikje. Het was tijd om te schuilen, maar waar? School? 'Zullen we naar binnen? Dan laat ik je wat meer van het kasteel zien.' Stelde Drake direct voor en Andrew kon daar geen 'nee' op zeggen, hij kende zijn eigen school nog nauwelijks qua lokalen. De jongen wierp zich van de rots af en liep alvast het pad richting de school op. "Een persoonlijke rondleiding," Zei Andrew droog, voordat hij even stopte met lopen en over zijn schouder richting Drake keek. Hoogstens tijd om te gaan.

De jongen keek naar Andrew, hij zat op de steen en hij zag de nieuwe 'vriend' nadenken. Drake was nog onzeker in hoe dit zou uitpakken. Drake was zelf nooit zo goed geweest in vriendschap, hij snapte het niet goed, toen hij nog klein was. Dat kwam grotendeels omdat hij nooit vrienden gehad had naast zijn broer dan. Hij was altijd alleen geweest en in de pauze zocht hij de donkere plekjes op omdat ze Drake dan niet konden uitschelden of uitmaken voor rat, engert of andere, ergere uitspraken. Elke uitspraak, dat je hart in elkaar word gestampt. Natuurlijk kwam het vaak voor dat hij zelf in elkaar werd geslagen of met een zware bloedneus naar de zuster moest. Drake zat vaker bij de hoofdmeester dan dat hij in de klas zat zegmaar. Het erge was dat ze hem de schuld gaven omdat de pestkoppen op die manier te werk gingen en logen dat hij was begonnen. Iedereen had een hekel aan hem en niemand die de moed had hem te helpen. Tot er een groepje nieuwe leerlingen op school kwam, die zijn school leven veranderde, verbeterde en hij kon eindelijk de mensen vinden die hij altijd nodig gehad had, vrienden. Gilbert, een albino jongen, was zijn allerbeste vriend geweest, de twee hadden er altijd lol in om gewoon de hele klas op z'n kop te zetten en de leraren gek te maken. Vanaf die tijd zaten ze samen in het kantoor van de principal, elke week zelfde tijd. Daar maakte ze dan met voldoening strafwerk. Een grote grijns op het gezicht van de twee grote deugnieten die dan af en toe naar elkaar keken. Een keer had Gilbert een stinkbom gegooid in het kantoor en waren ze weg gevlucht, proestend van het lachen. De hele school was vergeven geweest van de stank en die twee waren natuurlijk het school terrein af gerend en hadden zich verscholen in een kroeg om er op te proosten. Ze waren het gevreesde duo waarvoor werd uitgeweken in de schoolgangen. Meiden die ze na giechelde, jongens die weg vluchtte.. wat een heerlijke tijd. Drake dacht er even aan terug en grinnikte. Vrienden, je kon ze alles vertellen en ze stonden voor je klaar wanneer je ze écht nodig had. Drake keek de jongen even aan en voelde toen de regen opeens tegen zijn schouders tikken en keek met een frons omhoog, hij hielt niet van regen of nattigheid. Hij vroeg aan Andrew of hij een rondleiding wilde in het kasteel. "Een persoonlijke rondleiding," Drake knikte even en stond op klopte zijn broek af en zag hoe Andrew hem voor ging. Drake kwam naast de jongen lopen en trok zijn jas wat mee recht, zijn kraag recht. Ze liepen over het pad weer naar de school waar je uitzicht had over het hele school terrein. Het gebied was erg mooi om te zien en Drake's ogen keken er een beetje dromerig naar.

Even later stonden ze bij de ingang en ging Drake een gang in die naar de grote zaal leidde. Het oude kasteel was prachtig en Drake liep stil door de gangen. Hij keek naar de vloer en had het een beetje druk met zijn gedachten. DSe leerlingen die ze tegen kwamen die keken ze af en toe na, omdat Drake al wat bekender was keken sommige vriendelijk, maar sommige bijna hatelijk. De mensen die hem hatelijk aan keken keek hij arrogant aan. Andrew naast hem die keken ze even aan maar ze schonken hem verder geen aandacht, omdat hij aan dat leidde wat hij in het begin ook had gehaat. 'de nieuweling zijn' Soms zwaaide er mensen en glimlachte. Drake snapte alweer waarom hij eigenlijk bijna nooit openlijk door de gangen liep. Uiteindelijk kwamen ze bij de grote zaal uit en kwamen de heerlijke geuren je tegemoet. ''Dit is de grote zaal.'' zei Drake met een halve glimlach toen ze in de giga deur opening stonden. ''De plek waar we eten en waar Saffie ons soms toespreekt.''