Black paper moon ♫

For your sake, I smashed the stars
And decorated the black paper moon

Het werd hem allemaal teveel, de wilde gedachten in zijn hoofd die zorgden voor slapeloosheid en hem meer hoofdpijn gaven dan hij al had. Alles... Alles leek wel op plankgas te gaan. De gebeurtenissen, de gedachten, de gevoelens. Hij werd er helemaal tierelier van en het was een wonder dat de jongen nog niet ontploft was, ondanks zijn periode van stress. Met de dag werd hij lustelozer, probeerde hij de leerlingen en leraren te ontwijken en soms werd hij zo gek dat hij zichzelf de hele avond in zijn kamer opsloot terwijl hij nog talloze andere nuttige dingen kon doen. Net toen hij zich hier op zijn gemak voelde en net toen hij wist dat hij een normaal leven kon leiden hier gebeurde het hoor: Zijn rivaal, de persoon die hij niet kon uitstaan en het liefst gewoon in de haren wou vliegen kwam naar Starshine. En hoe! De idioot was gewond, blijkbaar nog niet eens hersteld van zijn laatste missie en maakte Alan al gek voordat ze aangeland waren bij het schelden en de stoeipartijen. En ja hoor, de pestkop maakte het hem allemaal nog iets erger. Hij zorgde er verdomme voor dat hij zich werkelijk zorgen om hem ging maken, vervolgens zorgde hij er voor dat hij zijn veel te lange meisjesachtige haar begon te aaien uit adoratie en als klap op de vuurpijl wou hij hem maar niet rust laten. Fijn, Kanda had hem gevonden maar wat dan nog? Het was niet zo dat ze geliefden waren of zo. Nee, hun relatie was pure rivaliteit en niet meer of minder.
Zacht vloekend liep Alan op de piano af, moest echt even zijn gedachten op een rijtje zetten anders werd hij echt gek. Hij stond al op het punt om hier weg te gaan en spoorloos te verdwijnen, net zoals hij twee jaar geleden al had gedaan. Misschien had hij dan wat rust. Hij opende de klep van de piano, streek met zijn vingers even over de toetsen. Hij nam plaats op de pianokruk, zette zijn vingers op de zwart en witte toetsen. Hij leek even te twijfelen, tot hij uiteindelijk begon te spelen. Zijn ogen gingen vanzelf dicht terwijl zijn vingers over de toetsen dansten, ze indrukten en vervolgens verder gingen om soepeltjes andere tonen te produceren. Hij zette zijn magie in, luisterde naar de geluidsgolven en voelde de trillingen sterk in de kamer, boog die vervolgens om samen met het geluid van de piano. Combineerde ze, voegde de tekst erbij door die in zijn hoofd mee te zingen en al snel had hij een stem geproduceerd die niet van hemzelf was maar misschien van een majesteuze vrouw of een jonge ster. De vrouwelijke stem zong het lied terwijl Alan door ging met de begeleiding. Al snel klonk het prachtig, alsof er een echte stem aan het zingen was terwijl het gewoon Alan was die met zijn luchtmagie wat truukjes uithaalde. De kracht was zijn trots. Niet alleen omdat hij zelf niet kon zingen maar omdat hij vooral trots was dat hij het zelf uitgevonden had. Bovendien vond hij het bijzonder prettig om naar te luisteren.

Piano: https://www.youtube.com/watch?v=rLsKbpR4JLU
Zang: https://www.youtube.com/watch?v=mjg2QPVdQC8

A N Y O N E W H O W A N T S

Vijfentachtig, zesentachtig, zevenentachtig, achtentachtig, negenentachtig, negentig. Dit was de enige manier hoe Miku zich van de verveling kon afhelpen. Het was niet makkelijk om blind te zijn, maar ze was het al veertien jaar dus ze kon ermee omgaan. Doelloos schuifelde het blauwharige meisje door de gangen van de school heen. Ze had het leuk gevonden in de discotheek, maar toch bleef ze liever binnen in het kasteel waar ze de weg tenminste wist. Op dit moment liep ze door de gang waar de lokalen zich bevonden en na een paar stappen ving ze het geluid van een piano en een stem op. Haar mondhoeken krulden om in een vrolijke glimlach en onbewust versnelde ze haar pas. Miku was dol op muziek, zong samen met haar broer verschillende liedjes als ze zich verveelden. Het was niet voor niets haar grootste droom om ooit een bekende zangeres te worden, niet om de roem, maar omdat ze de schoonheid van muziek met iedereen wilde delen. Na een tijdje vond ze het juiste lokaal en duwde de deur zo stil mogelijk open. Verbaast bleef ze in de deuropening staan terwijl haar hersenen op volle toeren werkten. Ze hoorde een stem en begeleiding, maar op de een of andere manier hoorde de stem die ze hoorde niet bij de auto die ze zag. Ze had werkelijk geen idee vanwaar dat gevoel kwam, maar ze wilde haar leven ervoor verwedden dat ze gelijk had. Aarzelend liep ze een paar passen verder de ruimte in terwijl ze een deel van haar luchtmagie gebruikte om nergens tegenaan te lopen. Nu pas merkte ze dat zij niet de enige was die luchtmagie gebruikte, maar dat de lucht rondom haar gevuld was met die soort magie. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" De woorden waren er uit voor ze er erg in had en snel sloeg ze haar had voor haar mond. Ze wilde niet dat de persoon die daar zat stopte met spelen, het klonk veel te mooi. "Niet stoppen, blijf doorspelen." Het verlegen meisje dat ze altijd geweest was, was nog niet weg, maar sinds haar aankomst hier was ze al vele losser in haar doen geworden en durfde ze al sneller iemand aanspreken.

If you don't mind n_n

Kanda was zeer vermoeid na een schooldag en dus ook een beetje humeurig. Hij sloot zijn ogen maar liep gewoon verder door de gangen. Op een gegeven moment vingen zijn oren een geluidsgolf op. Muziek. Nee, dit was niet alleen normale muziek. Een zachte stem en een piano. En mogelijk wat lucht magie. Wacht eens even Kanda kende deze stem en piano. De enige die hij kende die piano kon spelen, er bij zingen en nog luchtmagie gebruiken was Alan. Het moest hem zijn. Alan had Kanda's leven eens gered om piano te spelen en te zingen. Hij had zijn leven gered, hij was een van de beste partners in werk. Alan kon heel veel dingen in en rondom werk. Kanda was anders, heel anders. Misschien wel het exacte tegenpool van Alan. Kanda is altijd humeurig en kan totaal niet met mensen overweg. Hij had een hekel aan iedereen behalve aan Alan. Alan was de enige waar Kanda zijn hart voor opende. Vooral nadat hij hem helemaal naar de ziekenzaal bracht toen hij zwaargewond flauw gevallen was. Net nadat Kanda wakker was geworden ging het al de verkeerde kant op. Een kus, en niet zomaar een. Een met passie. Dat was niet de bedoeling. Ze kunnen elkaar niet uitstaan, maar toch... Kanda was verrandert en blijkbaar kost het wat meer tijd voordat Alan daar ook achter kwam. Kanda liep naar het lokaal waar de muziek vandaan kwam. Hij keek door het raam en ja hoor, het was Alan. Heel zachtjes opende hij de deur en sloop naar binnen. Alan was niet de enige in het lokaal. Er stond een meisje naar hem te kijken. Hij sloop in de richting van het meisje en maakte een gebaar dat ze niets moest zeggen. 'Ssst, ik wil hem niet storen, ok?' Kanda fluisterde zo zacht als hij kon zodat Alan hem niet zou horen. Hij bleef kijken en luisteren naar de prachtige muziek. Toen Alan de laatste noot had aangeslagen begon Kanda rustig en subtiel te klappen. 'Fine play again, beansprout. Dus je speelt nog steeds piano. Zoals ik zei, je bent niets verandert. Je krijgt zelfs al fans.' Een warme lach was verschenen bij het horen van zo'n mooi stuk. En die lach bleef ook op zijn gezicht. Hij keek aardig naar het meisje. En keek weer terug naar Alan.

Hij kon zich nog herrineren dat deze handen waarmee hij piano speelde, de levens van vele personen hadden genomen, doordrenkt waren geweest met bloed. Verminkt tot op het bot, verdoemd om te fungereren als een moordwapen, als drager van het glanzende zwaard wat naast zijn redding ook zijn dood had kunnen betekenen. Niet de dood in zijn natuurlijke vorm. Nee, dat niet. Het zou zijn geestelijke dood hebben kunnen betekenen. Hij zou zijn hart verliezen, zijn genadigheid en zijn medeleven. Alan zou geen Alan meer zijn geweest. Hij zou gewoon een wandelende dode ziel zijn, zijn geest ergens ver weg en zijn lichaam als marionette, gebonden aan de wereld en gehoorzamend naar de wil van zijn opdrachtgever. Een puppet, dat zou hij zijn geweest. Met een clownsmasker.
Naast de dood hadden zijn handen andere wonderen verricht. Ze waren niet enkel gemaakt om te moorden, pijn te doen. Ze hadden ook een vriendelijke werking, zachtaardig en zorgzaam op het menselijk lichaam, troostend en strelend. En bovenal fungererend als zijn gids op de pianotoetsen en tijdens het uitvoeren van luchtmagie. Hoe vaak hij mensen hun geesten had gekalmeerd dankzij deze muziek, hoe vaak hij mensen had gered uit hun ellende. Het was een magisch voorwerp voor hem ook al was er zoveel leed aan gebonden. Mana hield van zijn muziek, hij was er sinds Alan met piano begon al dol op. Van simpele riedeltjes tot ingewikkeldere stukken. Alan had talent, kon al redelijk goed piano spelen toen hij 5 was en later groeide hij uit tot een waar talent. Hij had hem zo graag al zijn liedjes willen laten horen, zou hem willen zien genieten en de trots in zijn ogen willen zien. Helaas was dat onmogelijk. Hij kon alleen maar hopen dat zijn muziek in de hemel zou weerklinken, zodat Mana het toch zou horen.
Hij schrok op door een stem achter hem, verloor zijn tempo echter niet. Er stond een meisje achter hem, kon hij horen aan haar stem. Ze vroeg hem hoe hij dat deed. Net toen hij antwoord wou geven, zei ze dat hij door moest spelen. Ja, hij moest eerst even zijn lied afspelen zodat hij haar daarna antwoord kon geven. Maar toen kwam er een tweede persoon binnen en hij voelde gelijk wie het was. Hij miste bijna een toets, wist hem gelukkig nog te raken en verloor de controle over zijn magie waardoor de stem op hield. Verdomme, waarom moest hij nou weer hier komen? Wou hij hem ook al storen wanneer hij een momentje voor zichzelf wou?
Na een tijdje was hij klaar met het liedje, had hij met alle concentratie de stem toch weten terug te halen ook al moest hij zich echt focussen. Het was stil achter hem, ze waren blijkbaar beiden aan het luisteren naar de muziek tot hij klaar was. Hij hoorde zacht geklap, afkomstig van Kanda. Met een nuchtere blik keek hij om naar de twee, zag dat er een meisje met blauw lang haar naast Kanda stond. ’Het is Alan, Kanda. En tuurlijk. Waarom zou ik stoppen?’ zei hij in een retorische vraag. Hij keek vervolgens naar het meisje, schonk haar een lichte vriendelijke glimlach terwijl hij net Kanda had aangekeken met een ietwat bittere blik. ’Ik doe het met de geluidsgolven in de kamer. Het is nogal ingewikkeld uit te leggen, ik begrijp het zelf bijna nauwelijks omdat ik het op toeval had gedaan. Zelf ben ik niet de beste zanger dus het is wel handig voor mij om zo iets te kunnen.’ antwoordde hij op haar eerdere vraag. Het was ook lastig uit te leggen en hij wou haar niet belasten met zo’n ingewikkelde uitleg. Bovendien leek ze hem een prima zangeres dus ze zou het niet nodig hebben.

Sorry voor de late reactie D:

PROFILE MAGICIAN

» Black Moon
» Paper letter, paper girl // Kit
» Paper Butterflies || Eucharine
» --watched you fly on paper wings // &Meruru
» Paper, documents and white coats

Black paper moon ♫

Black paper moon ♫

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen