Een ietwat gedempte glimlach streelt het gezicht van een roze harig meisje. Het weer is tenslotte práchtig. En zodra het weer vrolijk is, is Eucharine dat ook. Dat is tenslotte typisch haar, van alles blij worden wat ook 'blij' is. Het stomme is dat de regen voor Eucharine ook blij is en de sneeuw ook. Dat geeft je vast een indicatie hoe vaak er een glimlach op haar gezicht staat. Váák. De reden waarom de glimlach vandaag dan ook niet helemaal straalt is omdat Eucharine nog altijd binnen in het kasteel zit, boeken voor haar neus. Binnenkort zou ze voor de eerste keer een examen krijgen en laten we zeggen dat ze er nog niet helemaal umm klaar voor is. Sterker nog zelfs de eerste hoofdstukken van de boeken zijn al een probleem voor haar. Een dikke frons verschijnt op haar voorhoofd bij het lezen van een alinea, die frons word nog wat dieper wanneer ze hetzelfde stukje voor een tweede en derde keer leest. Uiteindelijk bijt ze zachtjes op haar onderlip en slaat ze het boek ietsje ruw dicht. ''Dan maar een ander vak'' zegt ze vrolijk terwijl ze het volgende boek van de hoge stapel af pakt.

Ze bladert door een aantal pagina's aan en pakt haar pen vast, vastbesloten om een paar opgaven te maken. Iets leren doe je door het te doen tenslotte toch? Pen in de aanslag staart ze met een hoofd vol zaagsel naar de opdrachten. Ze begint met het schrijven van een formule maar loopt na de tweede pen streep al vast. Onbewust gaat ze verder met sterretjes tekenen, gevolgd door bloemetjes en een bepaalde psychiater die ze laatst ontmoet heeft. Zucht. Met een klap gooit ze het boek dicht en kijkt ze iets hopeloos naar de resterende stapel boeken. Schouder ophalend richt ze haar ogen op of beter gezegd uit het raam waar het warme zonnetje op de studenten hun hoofden schijnt. ''Een kleine pauze inlassen kan vast geen kwaad.. toch?'' vraagt ze aan haarzelf. Diep vanbinnen weet ze dat het geen goed idee is en dat het alleen maar een excuus is om het desbetreffende werk uit te stellen tot morgen. Toch haalt ze haar schouders op en huppelt ze zonder enige zorgen de kamer uit. Ze zou tenslotte altijd nog naar Norwood kunnen gaan voor een aantal privélessen ofzo. Alles komt goed. En of dat ook werkelijk zo is, is een zorg voor later.

Blij huppelend, huppelt het roze figuur nu tussen de studenten door, die haar een afkeurende blik geven. Huppelen is tenslotte niet cool en om te uiten hoe blij of verdrietig of bang je eigenlijk bent is dat evenmin. Daar gaat het tenslotte mis in deze wereld, in de communicatie en het vertrouwen tussen de mensen. Maar wat weet een rozeharig meisje nu? Misschien had ze de tijd dat ze in psychologie boeken had gezeten beter kunnen besteden aan het werk dat ze écht moest verrichten. Tenslotte studeerde ze niet voor psycholoog of psychiater maar voor een leraar woudmagie. Nu ze er zo over nadenkt lijkt dat woord nog verder als voordat ze aan de studie begon. En dat heeft ze allemaal aan zichzelf te danken. Euca sluit haar ogen, genietend van het zachte briesje dat met haar lange haren speelt. Normaliter zou het haar irriteren hoe alle losse haren haar om de oren vliegen maar vandaag maakt het haar niets uit. De rest van de hele wereld negerend loopt ze richting het grote grasveld waar groepjes met studenten zich verzameld hadden onder de verschillende bomen. Ah, die goede oude tijd. Meer als Eucharine wilt toegeven is ze jaloers op de nog jonge studenten, met nog zoveel belangrijke keuzes voor zich. Zoveel keuzes waarvan Eucharine nu af vraagt of ze wel de juiste gemaakt had. Bij het waaien van de plotseling opzettende wind kijkt Eu verrast om haar heen. Een meisje niet heel ver van haar vandaan springt op uit haar houding en begint in een keer op en neer te springen. Het geheel brengt een glimlach op Eucharine's gezicht terwijl ze haar hoofd lichtjes schuin houd.

Op vastbesloten pas loopt ze in de richting van het meisje nieuwsgierig naar wat ze eigenlijk allemaal aan het doen was. Pas halverwege ziet Eu de blaadjes door de lucht heen vliegen die het witharige meisje probeert te vangen. Kort tuit Eu haar lippen, zou ze haar een handje helpen of.. Is het beter om haar te laten zoals het is? Eucharine haalt haar schouders op en nadert het meisje. Ze vist een blaadje uit de lucht en glimlacht vriendelijk naar het meisje nu enkele meters van haar verwijderd. Kort werpt Eu een blik op het blaadje. Lijnen, of meer tekeningen duizelen voor haar ogen en al gauw besluit ze om niet eens een poging te doen het te begrijpen. ''Hier ik zal je helpen!'' Zegt ze vastbesloten, met het witharige meisje mee op en neer springend proberend de blaadjes te vangen. Het enige verschil is dat Eu af en toe een twist van luchtmagie gebruikt om de blaadjes haar handen in te waaien, waardoor Eu al snel de helft uit de lucht gevist heeft. Natuurlijk ze had ook alles gewoon in een keer naar beneden kunnen waaien maar dat had alle fun uit de situatie genomen niet? Een aantal blaadjes weet ze door middel van haar luchtmagie richting het meisje te sturen, zodat het vangen wat makkelijker zou worden. Wanneer het laatste blaadje zich 'magisch' op de stapel legt die Eucharine vast heeft glimlacht ze vrolijk gevolgd door een zachte giechel. ''Dat was leuk~'' Roept ze blij uit, haar ogen versmalt tot spleetjes. Kort daarna overbrugt ze de resterende meters tussen haar en het meisje waarna ze de stapel aan haar geeft.

Eu houd haar hoofd schuin en glimlacht vriendelijk en warm ''Kijk maar uit dat ze niet weer besluiten weg te vliegen.'' Zegt Eu zeer um verstandig. ''OH!'' Roept ze in een keer vrolijk uit waarna ze haar vinger op de stapel legt, haar ogen kort sluit en iets mompelt. Van onder haar vinger begint een soort van takje te vormen die de boel bij elkaar bind. ''Dat zal helpen.'' zegt ze tevreden met haar eigen werk. Nieuwsgierig werpt ze nog een blik op de blaadjes. ''Waar um gaat dat over?'' De vraag komt er iets voorzichtig uit, misschien was het persoonlijk en wilde ze er niet over praten. ''Aah, ik ben Eu. Um Eucharine volledig maar Eu is prima.'' Een brede grijns begint zich te vormen op haar lippen om vervolgens nieuwsgierig het knappe meisje voor haar aan te kijken.

Het meisje is tenslotte slank, mooi gebouwd, mooie lange haren die een werkelijk briljante kleur hebben. Ja, ze is mooi. Heel mooi, bedenkt Eu zich nu een beetje jaloers. Jaloers op haar jeugd en zuivere huid. En haar ogen die in tegenstelling tot die van Eu wél éénkleurig zijn.  

#Astu~