Bloed. Helderrode druppels. Hoe je het ook omschreef, het woord bleef hetzelfde. De rode druppeltjes die langs je huid naar beneden druppelden en op een zeker moment de grond raakten konden als niets anders benoemd worden dan als bloed. Yoshiki volgde traag met zijn ogen het druppeltje dat uit de neus van zijn tegenstander gleed. Hij trok een zuur gezicht. Hij had niks anders kunnen doen dan de kerel op de grond kunnen slaan. Hij was bezig geweest met zijn laatste spullen uit te pakken toen de boze kerel opeens was opgedoken. Volgens hem had Yoshiki zijn plaats in beslag genomen, maar Yoshiki wist zeker dat deze plaats niet bezet was geweest. De kerel had hem daarna uitgescholden als een lafbek en dat had Yoshiki niet gepikt. Ook al was hij een vriendelijke jongen, hij was ook heel vechtlustig ingesteld en beledigingen liet hij echt niet langs zich heen gaan. Hij was normaliteit heel erg kalm, maar hij kon ook opvliegerig en vechtlustig worden als iemand hem beledigde. De kerel had dit zojuist gedaan en Yoshiki had besloten om niet over zich heen te laten lopen, om te laten tonen wie hier eigenlijk de baas was. Hij had de kerel hard op zijn neus geraakt met zijn vuist. Deze was meteen achterover gevallen en had daarna geen teken meer getoond om hem opnieuw te beledigen. En nu keek Yoshiki als gehypnotiseerd naar de bloeddruppeltjes die de kerel zijn neus verlieten. Hij had al zo vaak gezorgd voor verwondingen bij een ander. Zijn kalme karakter kon, hoe vaak het ook aanwezig was, nooit op tegen zijn opvliegerig karakter. Deze won het altijd als hij uitgedaagd werd of zich bedreigd voelde. Yoshiki voelde zich bevooroordeeld door iedereen. Hij zag er misschien uit als een straatjongen, een rebel en een agressieveling, maar hij was het niet. Hij was eigenlijk iemand die, als hij zich niet bevooroordeeld voelde, heel aardig kon zijn tegenover anderen. Het was hem helaas nog niet echt gebeurd de afgelopen twee dagen dat hij zich op Starshine bevond en dat viel hem tegen. Maar ja, hield hij zich voor, niet iedereen hoefde zo te zijn. Niet iedereen schold hem uit of bevooroordeelde hem meteen, ook al geloofde hij dat zelf niet. Hij wendde zijn blik af van de kerel die kreunend op de grond lag, liep naar zijn kast en sloot deze. Hij snoof toen hij de kerel voorbijliep en wierp hem een minachtende blik toe.

Zijn handen diep weggestoken in zijn dunne jasje liep Yoshiki over het grasveld. Zijn grijze ogen verkenden de omgeving, gingen op zoek naar een persoon waarmee hij kon praten. Ook al gaf hij het niet graag toe, hij voelde zich erg eenzaam. Hij was van zijn vorige school geschopt omdat hij de leerkracht gemept had. Deze had hem meteen beschuldigd nadat hij een sigaret op de vloer had gevonden. Hij had Yoshiki bij zijn kraag genomen, zijn ouders zwartgemaakt en daarna Yoshiki beginnen te bevoordelen. Hij zei dat hij wel wist wat voor type de jongen was. Yoshiki had het niet langer meer kunnen aan horen en had zijn vuist onmiddellijk naar de man zijn gezicht laten slingeren. Later kreeg hij te horen dat hij van school geschorst werd omwille van geen respect tonend gedrag naar een andere leerkracht. Over wat de leerkracht zelf had gedaan werd niks gezegd en Yoshiki voelde zich mogelijk nog meer eenzaam toen zijn ouders zich op hem uitleefden. Hij kon de situatie thuis op een gegeven moment niet meer verdragen en besloot om zelf een pand te zoeken waarin hij kon leven. En nu was hij dus op Starshine beland. Yoshiki schudde zijn gedachten weg toen hij opeens het vage geluid van water hoorde. Het was het soort geluid dat alleen van een waterval afkomstig kon komen. Hij stak zijn handen nog dieper weg in zijn zakken en vervolgde zijn tocht naar de waterval. Hij verstijfde toen hij opeens iemand zag staan, nabij de waterval. Zou het iemand zijn die hem weer zou bevoordelen? Wel, hij kon er maar op een manier achter komen. Hij haalde diep adem en liep naar de jongen toe. 'Hallo,' zei hij kalm. 'Ook op het geluid van de waterval afgekomen?' Hij probeerde zijn grimas naar een echte glimlach te brengen, maar het lukte hem nauwelijks. Hij was veel te opgefokt en te veel aan het denken dat de jongen hem als nog zou beledigen, waardoor het wéér op een gevecht zou uitdraaien. Hij hoopte van niet.

Mijn blauwe en grijze ogen keken voor zich uit, door de raam. Ik zat op het raamkozijn met het raam open te roken. De laatste tijd was ik niet erg veel meer aan het lezen in het ‘hoe moet ik sociaal zijn’ boek. Ik leek het niet meer nodig te hebben, alles verliep hier prima, nog in geen gevechtjes betrokken geraakt en alles liep prima. De zon scheen mooi in de lucht en witte wolkjes dreven langzaamaan voorbij. Misschien moest ik me maar eens buiten begeven, ik had best wel nood aan frisse lucht al was het hier wel gezellig in mijn kamer, al zei ik het zelf. Op een rustig tempo rookte ik mijn sigaret verder op, hier ging ik nog wel een tijdje blijven zitten als ik op dit tempo bleef roken. Dus dan kon ik nog eventjes rustig op mijn gemak hier zitten, genieten van mijn comfortabele raamkozijn.

Mijn sigaret was opgerookt en ik duwde hem uit met mijn twee vingers alsof het niets was. Ik had het al vaker gedaan dus mijn twee vingers waren echt wel gewend aan de warmte van de sigaret. Met een simpel gebaar gooide ik de sigaret in de asbak die vlak naast mijn voet stond op het raamkozijn en ik stond op. Ik deed het raam dicht en kleedde me om voor een wandeling te gaan maken. Nadat ik dit had gedaan wandelde ik de kamer buiten richting de watervallen, geen idee waarom, ik had geloof ik nood aan wat lawaai sinds ik altijd in de rust had gezeten in mijn kinderjaren.

Ik wandelde, over de grasvelden, meteen richting de waterval. In mijn hand had ik één van mijn favoriete boeken, sinds ik daar vast geen mensen ging tegenkomen, dus ik moest wel iets hebben tegen de verveling. Nog steeds wandelde ik rustig, ik had geen haast, ik ging er wel raken, al duurde het een eeuwigheid, dat maakte me echt niet uit. Met mijn ogen keek ik voor me, zag ik de waterval opdoemen en ik kon het niet laten even te glimlachen, het bleek toch niet zo ver te zijn als ik had gedacht. Des te beter, dan was ik er eerder en kon ik rustig gaan zitten en lezen. Toen ik er eindelijk was, ging ik tegen een boom zitten en sloeg ik mijn boek open. Ik had er al in gelezen en ik vond het een werkelijk prachtig verhaal. Dus ik had het gedacht om er nog eens overnieuw in te beginnen. Maar mijn rustige leesmomentje werd verstoord door een persoon, een jongen om precies te zijn. Ik deed mijn boek dicht en stond op. Mijn blauwe en grijze ogen keken hem aan, want hij ging wat zeggen, dat wist ik gewoon. 'Hallo,' zei hij kalm. 'Ook op het geluid van de waterval afgekomen?' Het was een rare vraag, vond ik. Maar hij had wel gelijk, ik wilde wat lawaai, dus dit was de ideale plek. “Hallo” zei ik tegen hem als tegenreactie. “Inderdaad, ik wilde wat geluid van de waterval op de achtergrond.”
Normaal was ik niet zo'n persoon voor drukte, maar op de een of andere manier had ik er echt wel nood aan, dus nu was ik hier, bij de waterval, bij deze persoon.
De jongen deed een poging te glimlachen, maar dit lukte blijkbaar niet echt geweldig goed. “Je moet je niet forceren, als je niet wilt glimlachen hoeft dit niet” zei ik op zijn poging te glimlachen naar hem. Met mijn rug ging ik tegen een boom leunen en nog steeds keek ik naar hem, met mijn boek in mijn rechterhand. “Ik ben Adrian” ronde ik af, zodat de jongen voor me op zijn minst mijn naam wist.

De verbazing sloeg in als een bom. De jongen reageerde niet met een belediging, keek hem niet minachtend aan en begon hem ook niet uit te schelden. De minachtende blikken die op hem geworpen werden was hij wel het meeste gewend, maar zelfs dit bleef weg. De jongen was vergeleken de kerel van daarnet een stuk aardiger. Ook een stuk rustiger. Yoshiki voelde zich niet langer bedreigd om uit te flippen, maar hij bleef wel op zijn hoede. Hij voelde iets langs zijn knokkels naar beneden druppelen en besefte dat het nog een beetje bloed was van de neus van de kerel. Hij veegde het ongezien af zodat de jongen voor hem geen argwaan zou krijgen. Als deze het bloed zou zien zou hij juist een reden hebben om Yoshiki te wantrouwen, dat wilde hij voorkomen. Hij kon nog altijd uitleggen dat iemand hem had uitgedaagd, maar dat zou tegen dan misschien geen zin hebben. Hij keek verbaasd op toen hij de jongen hoorde zeggen dat hij zijn glimlach niet moest forceren. Hierdoor kwam er juist een glimlach rond zijn lippen, een echte glimlach. Het was slechts een kleine glimlach. Dat soort glimlach waarbij je mondhoeken zich maar een klein beetje omhoog drukten. Maar goed, het was in elk geval een kleine glimlach te noemen en dat vond hij goed. 'Sorry,' verontschuldigde hij zich, niet wetend of hij de echte reden moest zeggen. 'Ik ben nogal slecht in emoties uitdrukken.' Hij besloot om het hier maar bij te houden. Het was de waarheid. Hij wilde niet als een meisje overkomen die meteen bij de eerste ontmoeting al haar gevoelens zou uiten. Ten eerste was hij geen meisje. En ten tweede wist hij niet of hij ooit zijn gevoelens met iemand zou delen. Hij zou misschien gewoon blij kunnen zijn dat er eindelijk eens iemand was die hem niet beoordeelde. Ja, daar moest hij het maar bij houden. Ze hoefden niet te weten waarom hij het zo lastig vond om emoties uit te drukken. Hij zag het zichzelf echt al vertellen. En dan zou het nog eens misgaan zeker. Nee, dank je. Zijn blik gleed opzij naar de waterval. Het was nog best mooi. Het water deed hem de drang doen hebben om te gaan zwemmen, maar het water zou vast wel koud zijn. Hij zou zichzelf kunnen opwarmen met zijn Novaanse krachten, maar hij besloot toch maar om het niet te riskeren.

Yoshiki's blik schoot weer opzij naar de jongen toen deze zichzelf voorstelde. Adrian. 'Mijn naam is Yoshiki,' zei hij, ook geen behoefte hebbend om zijn achternaam uit te spreken. Wat had je nu immers aan een achternaam? Oké, misschien was het handig als je eens iemands gegevens wilde hebben of een verduidelijking wilde maken naar welke persoon je zocht als je deze kwijt was, maar voor meer was een achternaam niet nodig. Bovendien haatte hij zijn achternaam omdat zijn vader deze ook droeg. En hij mocht zijn vader absoluut niet. Zijn moeder viel wel mee, maar zijn vader was echt een ramp. Hij probeerde de gedachten te verdrijven door zich op iets anders te focussen. Hij probeerde een onderwerp te vinden waar hij over kon praten zonder dat het meteen een gecompliceerd onderwerp werd. De makkelijkste uitweg was het boek wat Adrian vasthield. 'Wat lees je?' vroeg hij. Hij las zelf geen boeken. De kans dat hij het boek niet kende was dan ook erg groot. Hij stak zijn handen dus direct erna verontschuldigend in de lucht. 'Sorry als ik de titel niet ken, ik lees zelf geen boeken.' Hij probeerde zijn zin af te maken met een klein verontschuldigend lachje en merkte tot zijn verbazing dat dit hem nog best goed af ging. Hij begon te twijfelen aan zijn eerdere slechte gedachten over Starshine. Zou hij het mis hebben? Zou hij hier wel geaccepteerd en vriendelijk ontvangen worden? Natuurlijk verwachtte hij niet dat iedereen zo open en aardig tegen hem zou zijn. Hij wilde alleen maar dat er geen mensen waren die hem als het rebel-type zagen of het type dat gemeen en arrogant was. Hij stak zijn handen diep in de zakken van zijn jasje en wachtte af op wat Adrian zou gaan zeggen.