De velle najaarszon scheen tussen de takken en dennen van het bos, de grond besprinkelend met een hun vlekkerige schaduwen. Het lag bezaaid met dorre bladderen, terwijl de wind door de kale boomtoppen waaide. Verstopt tussen de takken van het grote woud, zongen de weinige vogels hun lied. Een egeltje kroop over de grond, ritselend, op zoek naar een insect. Een hond blafte en sprong enthousiast voor haar bazinnetje uit. Ze pakte de dikke tak, die ze gevonden had, en legde hem voor haar neer. Het had de gewenste reactie. Kriss bukte zich, pakte het dode stuk hout op en gaf het een slinger door de lucht. Jenna rende er speels achteraan. Ze ving hem in haar bek op en liep kwispelend terug, om hem vervolgens weer neer te leggen. Kriss had zin gehad in een ochtend wandelingetje met haar hond en dat had haar naar het bos geleid. De natuur deed haar goed. Genietend van de frisse lucht zoog ze er een teug van naar binnen om hem vervolgens weer, ontspannen, uit te blazen. Haar bruine ogen keken zoekend om haar heen toen ze het geluid van water hoorde. Ze vervolgde haar weg, richting het geluid. Jenna trippelde, met de dikke tak tussen haar kaken, braaf mee. Plots liet de dik gevachte hond haar houten speeltje vallen en rende kwispelend, springend en blaffend vooruit. Voor hen, met zijn kletterende heldere water, dat glinsterde in de zon, lag een waterval.

Glanzende stenen, groen van de waterige mossen, omringde de vijver. Die na al die jaren van het stromende water, diep was uit gesleten in een kolkende wit borrelende massa. Met een glimlach van waardering om Moeder Natuur’s schoonheid bekeek de jonge vrouw de grote waterval. De rood-witte hond, met haar oranje halsdoek, was naar de waterkant gelopen en dronk nu gulzig van het koude water. Alsof ze in geen dagen had gedronken. Een opening tussen het kletterende water en de muur, van mossige brokken rots, trok haar aandacht. Nieuwsgierig liep Kriss langs de waterkant, gevolgd door haar trouwe viervoeter. Ze ontdekte een ruimte achter het eeuwig vallende water en herinnerde een verhaal over de eerste Legendarische magiër. Haar hand zocht steun langs de brokkelige, begroeide muur. Er had zich een ondiep stuk water gevormd tussen de opening en de grond waar Kriss nu stond. Zin in natte schoenen had ze niet, waar Jenna blijkbaar geen last van had. De hond sprong olijk door het water en verdween achter de waterstroom. Iemand was nog wel zo slim geweest om enkele stap stenen neer te leggen. Met een elegante springende beweging rende ze vlug over de stenen en verdween ook achter het water. Ze kon er echter niet aan ontkomen nat te worden. Al dat vallende water zorgde voor een hoop nevel. Haar korte haar werd een beetje besprenkeld en ze zag de hond zich verwoed uitschudden. Haar handen aan elkaar afvegend keek ze om zich heen. Heel donker was het niet in de grot en tot haar grote verbazing zag ze iemand zitten, op een van de grote ronde stenen. Ze liep op de persoon af met een warme glimlach. “Hoi” sprak ze vriendelijk en merkte op hoe haar stem nagalmde in de afgesloten ruimte. “Lekker de rust opgezocht?” Bij hem gekomen leunde ze met haar heup tegen een tweede grote, ronde kei.

~Boaz~

De jongen had haar kennelijk niet gehoord of aan zien komen, want hij leek nogal verrast. "Oh, hoi.. Ehm.. Ja..” Jenna liep kalm en onderdanig op de jongen af en likte voorzichtig zijn hand ter begroeting. Erg blij met hun aanwezigheid was hij niet, wat duidelijk van zijn gezicht af te lezen was, die haar verontwaardigt aan keek. Alsof ze hem gestoord had, en dat was natuurlijk ook zo, maar voor Kriss was dat nog geen reden om met zo’n zuurpruimen gezicht te kijken. “Nou, dat kan best wat vrolijker hoor,” Merkte ze bijdehand op. Er stond een glimlach op haar mond, maar echt gemeend was hij niet. Ze was eigenlijk nogal beledigd en dat kon je, als je haar goed kende, in haar ogen zien. “Is er iets mis? Ik stoor toch niet?” vroeg ze met diezelfde uitdrukking. Ze liet een klein fluitje horen tussen haar tanden door en de hond kwam meteen braaf naast haar benen zitten. Naar de jongen kijkend, aaide ze de hond die uitbundig en liefdevol haar handen begon te likken. Kris keek even omhoog en zag licht uit het plafon komen. Er zat waarschijnlijk ergens een gat, waar zonlicht doorheen scheen. Of het veel hielp voor de warmte? Niet bepaald. Met een rilling, voelde ze de kou langs haar ruggengraat glijden. De grote steen waar ze tegen aan leunde was nog droog. Met een korte, kleine zwaai van haar hand en enkel de gedachte aan de spreuk, verscheen er een vlam. Hij was niet veel groter dan een blikje fris, maar was wel warm. Voor haar. Ze maakte hem iets groter, zodat de jongen wellicht er ook van kon profiteren. De vlammen maakte meteen schaduwpatronen op de stenen muren en gaf een warme sfeer. Aangezien er verder geen brandstof was, bleef ze het met haar hand voeden. Het was niet heel erg zwaar voor haar, maar ze kon het niet echt een uur lang volhouden. Ze wende zich weer tot de jongen. “Mijn naam is Kriss,” zei ze met een vriendelijke glimlach.

Moeite om met mensen te praten had ze niet. Ze stapte zo op iedereen af. Zelfs hun norse hoofdmeester, die menig leerling vreesde of zelfs haatte. Ze kletste graag met mensen. Sommige hadden hele interessante verhalen te vertelen. En zelfs als het een saai verhaal of gesprek was, vond ze het niet erg. Door te praten met nieuwe mensen maakte je vrienden. En vrienden waren een van de leukste dingen die je hebben kon. Met vrienden had je lol en zeker in deze leeftijdscategorie. En Kriss hield nogal van plezier en lachen en zingen en blijheid en vrijheid en ga zo maar door. Van die spontane momenten die niet te filmen waren, dat je met de tranen over je wangen en buikpijn op de grond lag te rollen. Enkel en alleen omdat je net een van de geniaalste en hilarische momenten had mogen mee maken. Met, door of voor vrienden. Vrienden, zoals je wel merkt, waren dus erg belangrijk voor Kriss. En zoals ze het bekende gezegde al luid. ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd,’ Het was dan ook niet vreemd dat ze vaak te zien was in een grote groep jongere, die grappen en grollen uithaalde, die dronken, zongen en danste om een kampvuur, of die gewoon helemaal door het dolle heen door het gebouw aan het rennen waren. Met als klap op de vuurpijl, een kwade Savador er achteraan. Je wist nooit hoe iemand kon zijn op het eerste gezicht. Wie weet zou deze jongen snel genoeg ook al die dingen met haar doen. En daar kwam je natuurlijk alleen achter als je een gesprek met iemand aan ging.

De blonde jongen leek nogal geschokt om het feit dat Jenna hem kwam begroeten, maar al snel werd duidelijk dat hij daar een hele goede reden voor had. "Ik ben allergisch voor honden.. bij het inademen van hondenhaar krijg ik last van mijn luchtwegen en lig ik binnen de kortste keren op de ziekenzaal..nouja, bij inademing van ieder dier zijn haren.." legde hij uit. “Echt?! Oh sorry, ik zal der dan wel bij je weg houden,” zei ze begrijpelijk en ze stuurde de hond weg, die braaf bij de grot ingang ging liggen. Na haar opmerking dat hij wat vrolijker kon reageren keek hij haar nogal gekwetst aan. Ze had meteen spijt van haar woorden. Wie weet had hij wel iets vreselijks meegemaakt? Zijn moeder dood ofzo? Of zijn vriendin die het net uitgemaakt had of whatever. Het kon van alles zijn en dan Kwam zij weer binnen stormen, met een hond waar hij ook nog eens allergisch voor was. Ze voelde zich hélemaal stom toen hij zich ook nog ging verontschuldigen. “Geeft niet, je hoeft geen sorry te zeggen hoor,” zei ze met een glimlachje. “Ik bedoel, je hebt niet voor niets de rust op gezocht en dan kom ik binnen walsen. Als je wilt dat ik weg ga ben je zo van me af hoor,” zei ze voorzichtig grinnikend. Ze zag zijn hoofd naar het tomaat rode verschieten, en ze vroeg zich af waarom. Dat ze zich voorstelde leek hij fijn te vinden want zijn glimlach kwam weer terug. Die veel oprechter leek dan daarvoor. Kriss moest er zelf ook door glimlachen. De blonde jongen stelde zichzelf voor als Boaz maar Bo voldeed ook. “Oké Bo,” sprak ze met de nadruk op zijn naam, “Aangenaam kennis met je te maken,” en ze maakt een klein vrouwelijk buiginkje. Haar witte glimlach verbrede zich toen zijn gezicht weer verkleurde. “Hihi ben je een beetje verlegen voor me Bo?” vroeg ze speels.

Ze zag hem gefascineerd naar haar zelf gecreëerde vlam staren en wachtte, met haar bijna eeuwig gekrulde lippen, nieuwsgierig op zijn reactie. Het eerste wat hij zei was vuur. Er rolde een lachje uit haar keel en knikte. - Goed geraden, dat is vuur - wilde ze eigenlijk zeggen, maar ze had al gemerkt dat deze jongen niet zo een type was die goed met zulke opmerkingen om kon gaan. Niet dat ze hem wilde kleineren ofzo, maar het was zo’n logisch feit dat ze het toch een beetje gek vond. Maar ja Kriss is altijd ongeduldig geweest. Wachten tot iemand uitgepraat was, is voor haar soms nog moeilijk. Wat resulteerde in een bijdehante of zelfs uitdagende opmerking. Daar had ze wel vaker last van en tijdens sommige lessen zelfs problemen mee. Dat lag natuurlijk ook aan de leraar, maar blij was ze er niet mee. Gelukkig had ze nu even nagedacht voor ze het zei want Boaz vervolgde met "Een lichtbron, die brandstof nodig heeft om te kunnen functioneren.. Nu functioneert hij op jouw energie.. Jij wordt lichtjes uitgeput en het vlammetje zal niet lang stand kunnen houden..” Ze keek hem opmerkelijk aan. - Hoe wist hij dat? Zou hij ook een Raziaan zijn? - Die vraag beantwoordde hij snel door zijn hand op te steken, waar een prachtig klein bolletje van licht op verscheen. Jenna keek met een scheef hoofd, vanaf haar plekje, vragend naar de kleine bol en begon met haar staart over de koude vloer te kwispelen. "Puur licht op zich, het licht dat een Lichtmagiër zoals ik kan laten verschijnen is echter een chemische reactie die zelf energie opwekt.. de energie die hij opwekt kan zo krachtig zijn dat deze chemische reactie te sterk wordt en de lichtbol implodeert.." sprak hij verder. Gefascineerd, door het bolletje, liep ze er met grote glinsterende ogen op af. Haar concentratie op de kleine vlam had ze meteen verloren en die floepte in een zacht gesis en een sliertje rook weg. Met enkel een kleine roetplek achterlatend op de grote kei. Ze stak voorzichtig haar hand uit om het steeds groter wordend bolletje aan te raken. Op dat moment implodeerden het ding en flitste het licht door de hele grot, als een ingeslagen bliksemschicht, alleen dan zonder de herrie en hitte.

Van schrik had Kriss haar hand, beschermend voor haar ogen gehouden en zich afgewend. Ook Jenna schrok er een beetje van, die met haar oren naar achteren, angstige ogen en staart tussen haar pootjes vlug naar Kriss kwam lopen voor steun. Toen ze zich weer tot Boaz richtte keek ze hem met ongeloof aan. “Dat.. was.. vet! Hoe deed je dat?” vroeg ze enthousiast, de geschrokken hond compleet negerend, die dan maar braaf ging liggen. - Met magie natuurlijk Duh!- Maar ze vond het wel heel cool. Haar magie zorgde meer voor destructievere scenario’s. Licht magie was veel vriendelijker en ook wel machtiger bedacht ze zich. Weer verschenen er een paar witte licht bollen, die ze ook weer fascinerend bekeek. Ze wende zich tot Boaz met een opgetogen glimlach en zag dat hij nog roder was. Ze kreeg nu een beetje medelijden met hem. Was hij zo verlegen? “Boaz, je hoeft echt niet zo verlegen te zijn hoor,” zei ze met een lieve glimlach waarna ze een teder warme hand op zijn hand legde. “Ik bijt niet, en Jenna bijt ook niet,” zei ze lachend. “Wat kom je hier eigenlijk doen?” vroeg hij verlegen en waar ze even om moest grinniken. Verlegenheid stopte je ook niet zomaar in je broekzak. “Ik had vanmorgen zin in een wandeling door het bos en kwam hier eigenlijk een beetje uit. Niet echt mijn plan, maar ik vind het wel schitterend hier. Toen ik de opening zag, was ik gewoon nieuwsgierig. Ik had eigenlijk niet gedacht dat hier iemand zou zitten,” verklaarde ze. Boaz kwam van de kei af en tot haar verbazing was de jongen lang. Erg lang zelfs. Ze moest zelfs omhoog kijken. Kriss was zelf niet de kleinste en met de hoge hakken, die ze nu aan had, werd ze natuurlijk nog langer en nog moest ze naar de blonde jongen op kijken. “Wow… jij bent lang. Het staat je wel,” zei ze knikkend. Hij was eigenlijk ook best knap, maar Kriss wist niet of ze dat zo moest zeggen. Wie weet viel hij dan wel flauw van verlegenheid! Dus schonk ze hem een van haar stralendste en mooiste glimlachen..

Hij was aardig. Iets in hem gaf hem duidelijk problemen. Wat wist ze niet, maar dat nam niet weg dat hij aardig was. Daar was ze blij om. Ze mocht hem wel. Misschien kon ze hem zelfs helpen met wat voor probleem hij dan had. Dat gunde ze hem wel. Ze kende hem misschien dan nog helemaal niet. Iets zei haar dat het wel goed zat met Boaz. Hij lachte om haar flauwe grapjes, waar ze het ijs mee probeerde te breken, en schonk haar hier en daar een glimlach. “oh? Wie zegt dat jij niet goed met meisje bent? Daar merk ik niks van hoor,” zei ze speels en gaf hem een zacht vuiststoot tegen zijn schouder. Ze bleef hem glimlachend aan kijken, maar van binnen ging er een alarmbelletje rinkelen. Hij bracht het heel nonchalant, toen hij de opmerking over zijn verleden mompelde, maar Kriss voelde dat er meer achter zat. Ze wilde het niet vragen. Ze wist wat er gebeurt was, en als het echt iets ergs was, dan moest hij dat uit zichzelf doen. Ze was echt wel te vertrouwen. Toch kon je zoiets niet opdringen. Daar kwam juist alleen maar gedoe van. “Ik ben niet zo goed met mensen in het algemeen… zeg maar… dus ja..” weer zo’n opmerking waar ze meteen haar vraagtekens bij zetten. “Valt wel mee hoor,” probeerde ze hem gerust te stellen. “Je doet het tot nu toe prima. Zelfs Jenna vindt je aardig. Niet veel hebben die test zo snel gehaald,” ze keek even naar haar rode hond die meteen kwispelde. Ze keek even vertederd toe. Boaz was gaan staan, waardoor zijn volle lichaamslengte werd openbaart. Ze had hem gecomplimenteerd en hem een glimlach geschonken die menig man niet kon weerstaan. Als resultaat kreeg ze een verlegen glimlach van hem te zien. Het maakte hem schattig als hij glimlachte. Het gaf hem iets aandoenlijks. Dan was hij net een grote vriendelijke reus. Die toevallig nog best knap was ook. Ze voelde niets bijzonders voor hem, vriendschap misschien, maar zulke dingen waren wel iets wat natuurlijk meteen opviel, als iemand knap was, en het zorgde ervoor dat ze zich afvroeg wat hij van haar vond. “Waarom ga je staan? Ga je al weer weg?” dat laatste zei ze een beetje teleurgesteld. Het begon net gezellig te worden. Vervolgens pakte ze zijn hand en trok hem een stukje mee toen ze op de kei klom, waar hij net vanaf was gekomen. Op de kei ging ze op haar knieën zitten zodat ze nu op ooghoogte zat met de jongen. “Nu ben je niet meer de langste,” hun gezichten waren maar een paar cm van elkaar verwijderd en ze keek hem een beetje verlegen glimlachend aan, gevolgd door een lange stilte die haast ongemakkelijk genoemd kon worden. Ze had zijn hand nog vast die ze voorzichtig los liet toen ze door haar knieën op haar kont zakte. Even maakte ze het zichzelf gemakkelijk. Scheef wat kleding recht, en vond opeens dat ze het warm had. Ze wikkelde haar sjaal los, knoopte haar jas open en legde ze naast zich op de brede kei. Ze keek weer naar hem op, veegde een pluk van haar roodbruine haar uit haar gezicht. “Zo.. We weten dat je goed bent in magie. Maar dat zijn er zovele. Ik wil wel eens weten wie Boaz is. Vertel eens wat meer over jezelf,” en ze klopte naast zich om hem weer te laten zitten. Ze had tijd en ze vermoede dat Boaz dat ook wel had.

Het ontging Kriss zeker niet dat hij gespannen was, wat ze eigenlijk wel aandoenlijk vond. Want het was nergens voor nodig. Ze had hem al gezegd, ookal was het in de vorm van een grapje, dat ze niet beet. Met die gedachte glimlachte ze hem toe, terwijl hij plaats nam. Geduldig wachtte ze af tot hij zou beginnen en vouwde haar handen, op haar schoot, dicht. Al leek hij niet echt te popelen om dat in geuren en kleuren te vertellen. “Hmmm.. Ik ben opgegroeid op Nova, en ben enigskind. Mijn ouders zijn nog bij elkaar, en verwachten dat ik overal de beste in ben en wordt..” Haar wenkbrauwen kropen iets naar elkaar toe, terwijl hij vertelde. En haar gevoel werd bevestigd toen hij haar weer aankeek. Hij probeerde nonchalant over te komen. Alsof het gewoontjes was. Maar zijn ogen spraken boekdelen. Hij had er echt last van. Het kwam ook een beetje onverwacht voor Kriss. Ze wist nog steeds heel weinig, aangezien hij maar weinig had verteld. En toch had hij meer dan genoeg verteld. Ze wist niet wat ze zeggen moest. Hoe ze hem op kon beuren. Ze bleef hem daarom alleen medelevend aan kijken. Hij zucht even, liet een gemaakte glimlach zien en keek haar weer aan. “Ik ben niet echt bijzonder, ik heb een nogal standaard leven. Ik sport, beoefen enkele instrumenten en leef in een simpel gezin. Veel meer valt er niet te zeggen..” Er rolde een vriendschappelijke grinnik over haar tong en ze keek hem, hoofdschudden, glimlachend aan. Hij had haar waarschijnlijk iets verkeerd begrepen. Ze hoefde niet te weten wat hij was. Ze was benieuwd naar zijn dromen, zijn avonturen, zijn hobby’s – die hij wel had verteld maar niet waarom, wat, hoelang enzovoort – Dat soort dingen. Maar het werd haar al meteen duidelijk dat hij een behoorlijk laag zelfbeeld had gekregen, en ze vermoede sterk dat dat door zijn ouders kwam. Ze wist niet hoe sterk de band tussen zijn ouders en hemzelf was. Of hij niet gewoon kon zeggen dat hij rust wilde of gewoon zelf wilde bepalen waar hij de beste in werd. Wat ze zeker wist was dat hij toe was aan afleiding. En een beetje waardering voor hemzelf. Ze volgde hem met haar ogen toen hij, verbazingwekkend genoeg, naar Jenna toe liep. Meteen schoot haar staart vrolijk kwispelend, draaiend, over de vloer en langs haar rug. Ze genoot duidelijk van de aandacht en likte zijn hand. Toen draaide ze zich op haar rug, waardoor haar tong scheef uit haar bek kwam te hangen. Kriss grinnikte even, kwam van de kei af geschoven en liep op de twee af. Net als Boaz zakte ze door haar knieën, vlak naast de lange blonde jongen, en legde een arm op zijn schouder. Ze keek hem begrijpend aan en schonk hem weer een van haar onweerstaanbare glimlachen. “Ik ken zat mensen, heb veel verschillende types ontmoet en durf zelfs te zeggen dat ik genoeg mensen kennis heb om te zien dat je wel bijzonder bent. Echt Bo, je bent bijzonder,” Ze kwam overeind en trok hem met zich mee. “Ik weet natuurlijk niet hoe je relatie met je ouders is, maar naar wat ik hoor en vooral zie is het niet een heel fijne. Of je daar iets aan wilt doen is aan jouw. Maar echt, je moet niet zo onzeker zijn. Je bent een hartstikke leuke jongen!” Zei ze lachend. Ze ging op haar tenen staan en drukte zacht een kus op zijn wang. “Ik kus ook niet zomaar elke jongen,” knipoogde ze toen ze weer op haar hakken terug zakte. “Misschien moet je gewoon een beetje afleiding?” stelde ze toen voor. “Ik ga binnenkort met wat vrienden hier in het bos een kampvuur bouwen, lekker drinken en lachen, muziek maken. Gewoon gezellig. Kom ook! Neem je muziek mee! Wat speel je eigenlijk voor instrumenten?” vroeg ze er lachend achterna omdat ze dat niet eens meteen gevraagd had.

Ze glimlachte bij het zien van zijn verbaasde rode hoofd. “Tomaat,” grapte ze naar hem. Ze vroeg hem of hij met haar en haar vrienden wilde zitten en werd helemaal enthousiast toen hij ja knikte. “Ah leuk man!” vervolgens vertelde hij haar al zijn muziek talenten. “Nou nou..” zei ze knikkend. “Das nog eens een hoop. Nou als je je gitaar ofzo mee wilt nemen zou top zijn!” Hij vertelde verder over zijn sporten. Ze hadden iets gemeen. “Ik ook! Ik ben dol op sporten! Ik loop een paar keer in de week hard, soms samen met Jenna. Zwemmen vind ik heerlijk en inderdaad gewoon lekker in beweging zijn. Oh en dansen! Ik ben dol op dansen! Kan je een beetje dansen?” vroeg ze met een speelse grijns. Meteen pakte ze zijn handen vast en begon een beetje doelloos rond te dansen in de grond, met hem achter zich aan trekkend. Ze haalde haar Ipod te voorschijn en zette een liedje op. Ze begon erop te dansen en keek Boaz ondertussen glunderend aan. Kriss kon echt goed dansen. Niet alleen Freestyle maar ook echt aangeleerde dansen. Tango, wals, zelfs een beetje ballet. De muziek klonk niet al te luid door de grot, tot Kriss mee begon te zingen. Een van haar andere talenten. Luidkeels zong en danste ze mee. Haar ogen gesloten van genot. Haar heupen en haar alle kanten op wiegend. Haar armen zwaaiend en springend door de grot. Jenna kwam meteen overeind en sprong vrolijk kwispelend tegen haar op. Lachend hield ze op om de hond op te vangen, aangezien het dier toch wel scherpe nagels had, die door al dat gespring in haar vel prikte. En terwijl de hond nog steeds met haar poten tegen Kriss’ borst stond kroelde ze de dikbehaarde hals. Jenna zakte weer terug naar de grond en keek vervolgens op naar Boaz, alsof ze hetzelfde van hem verwachte. Een beetje hijgend van het springen en dansen keek ook Kriss met een big smile op naar Boaz. “Sorry, ik kon het niet laten,” ze pakte vlug haar Ipod en drukte hem weer uit. “Maar je zei hardlopen. Heb je anders zin om een keer samen te lopen? Of loop je liever alleen?”