Vlug plantte hij zijn hand bij zijn mond om een luide gaap te dimmen  tijdens zijn laatste les van de schooldag. Het was een dag waarop hij vroeg les had, maar wel vrij vroeg met de lessen klaar was en het had zo zijn voor-, en nadelen. Met zijn gebrek aan slaap iedere nacht waren zulke dagen niet al te best, maar de voordelen waren prima: voeg uit, betekende meer vrije tijd na het maken van huiswerk en leren. In die restende tijd kon hij zeker met iets leuks opvullen. Terwijl; de docent de laatste punten naging die op het krijtbord stonden, kon Andrew enkel nadenken over hoe hij zijn vrije tijd zou besteden. Zou hij misschien dat oude boek over de mythologie eens uitlezen, die zat toch onder het stof onder zijn bed verstopt, of was er iets anders? De meeste boeken die hij mee had genomen uit zijn thuisplaneet had hij of meerdere malen gelezen of waren te oud om zelfs maar de bladzijden om te slaan. Meer had Andrew ook niet om zijn tijd aan te besteden. Dat was fijn. Dan werd het een middagje vervelen, zeker? De docent zei zijn laatste woorden en beëindigde de les, waarna de klas als een kudde dolle stieren het lokaal verlieten, al omgekleed en hun tas opgevuld. Hij was de enige die nog met zijn schrift open en zijn etui bij de hoek van zijn tafel nog zat toen ze wegliepen. Stilletjes raapte hij zijn pennen en potloden bij elkaar en plaatste die in zijn etui, ritste deze dicht en borg deze en zijn schrift netjes in zijn tas op. Tijd om te gaan. De scholier trok zijn warme vest over zich en zei de docent vaarwel, terwijl hij zijn tas over zijn schouders wierp. De docent zei hem afwezig vaarwel, terwijl de man  zijn eigen spullen aan het afruimen was, zwaar opgelucht dat er weer vrijheid van studenten aan hem geschonken werd na elk lesuur, hoe kort deze ook mocht duren.

Een saaie middag volgde voor Andrew. Hij zat ruim twee uren achter een houten bureau te werken aan zijn huiswerk en leerwerk met aan de hoek van de tafel een recent aangekomen brief van.. zijn moeder en broertje. Niet dat hij het direct zou openen, zeker niet. Gezien de timing en de reistijd van zo’n brief zou het betreft een festival zijn die in Razen op het moment gaande was. Het was een vreemd volksfeest, waarbij iedereen verkleed op straat ging en er eens vrolijkheid heerste in de grote stad, zelfs in de armoedige delen. Het was niet interessant genoeg om daar zijn leertijd aan te besteden. Pas toen zijn huis-, en leerwerk af was, opende hij de brief en leunde hij lichtjes naar achteren op de houten stoel. “Ben benieuwd,” mompelde Andrew droogjes. Hij verwachtte er vrij weinig van. Zijn bruine ogen gleden over de woorden en even nam zijn hartslag toe, overwegend dát er misschien wél iets gebeurt was, iets ernstigs, maar nee. Zijn moeder vertelde in de brief dat het goed met ze ging en van de festival hadden genoten met daaronder standaard vragen of hij het fijn vond op zijn school en zijn best deed. Het enige wat hem verraste was de onderste schrijfstijl, hij herkende deze direct, maar had never nooit verwacht deze eens in een brief te zien. “Broertje,” Andrew’s stem klonk zacht en een brok vormde zich in zijn keel wat het praten bemoeilijkte. Zwijgend las hij de woorden van zijn broertje met haast dezelfde boodschap, hier en daar een spellingfout,  maar het had een grotere impact dan die van zijn moeder. Zijn broertje was niet de beste schrijver. Iets smolt in hem voor een ogenblik. Zijn broertje had duidelijk zijn best hiervoor gedaan.  Verfrist door de brief vouwde hij deze op en plaatste die weer in zijn envelop om die voor zich op het bureau te plaatsen. “Tsjonge,” Was het enige wat Andrew kon zeggen.

De volgende tel zat Andrew verveeld naar het witte plafond te staren vanuit zijn stoel. Er viel niets te doen. Was het dan toch een nadeel om zo vroeg uit te zijn? Hmm, er was altijd wel wat te doen, maar wat? Plotseling liep een groep studenten zijn deur voorbij, gierend van het lachen, die richting de trap liepen om zeker naar buiten te gaan. Zijn ogen gleden naar zijn open raam en het prachtige weer dat zich daar voordeed. Het was geen slecht idee om naar buiten te gaan. Het was immers lente en hoelang was het geleden dat hij laatst nog bij de waterval had gezeten? Andrew sprong van de stoel af, raapte het meest noodzakelijke bij elkaar en volgde het voorbeeld van de groep studenten en liet zijn kamer achter zich. Hij liep de gang op en hoorde nog de echo’s van de gierende groepje tieners. Het moest wel heel grappig zijn om naar buiten te gaan. Andrew liep met een vrij diepe frons de trap af, een gang op en passeerde de hoofdingang om zo op het veldje voor de school te arriveren. De warme wind blies zwakjes langs hem heen, haast begroetend. Andrew remde af, nam eerst diep adem en blies zachtjes uit. Een genot. Prachtig lente weer. De zon scheen zelfs! Met een kleine glimlach liep hij stukken natuur voorbij, totdat hij bijna bij de waterval beland was. Alles kwam weer terug. Het gesprekje met Drake en zijn gedachtegang toen der tijd. Nu kon hij er wel om lachen, had hij hem wel of niet kunnen vertrouwen. Tsk, leuk. Bovendien, toen sliep hij nog prima. Het kwam allemaal na de eerste schoolweek. Dat had hem zó gemaakt. Een verbetering? Maybe. He! Daar was het al! De vogels zongen op de achtergrond, maar het geruis van de waterval overstemde ze. Andrew liep op een snellere pas op de waterval af, of beter gezegd, de onderkant. Hij waagde zich zelden op de top van zulke kolossen. Voordat hij echter voorbij de laatste struiken klonk er opeens een jongensstem, zingend.

De diepe frons keerde terug en toen zag Andrew aan de top van de waterval meerdere studenten staan. Een groepje bestaande uit twee meisjes en twee jongens. Er bleek echter meer aan de hand te zijn. Een van de jongens hield een van de meisjes vast en probeerde hij te zoenen, maar gezien haar verafschuwde gezicht leek ze dat niet te willen. Was hij zijn liefde voor haar aan het confessen, of … ? Het andere meisje maakte toen de opmerking dat het beter was om haar de waterval af te duwen. Andrew’s mond viel open bij de opmerking. Was ze serieus?  Hij verschool zich snel achter een dichte struik en zag nog net hoe een roodharig meisje op de onderlip van de jongen beet. Dat was geen goede zet: de jongen die haar eerder probeerde te zoenen, duwde haar van de waterval af met een immense kracht. Toen pas zag hij wie het roodharige meisje was geweest. “LAICA!” Riep Andrew angstig luid, waarna hij als een bezetene naar het meertje onder de waterval liep, klaar om Laica op te vangen. Het boeide hem niet dat hij nu zichtbaar was. Ze mochten zoiets niet bij haar flikken! Het water klotste stevig tegen zijn kleren op en de stroming werkte tegen, waardoor Laica tegen zijn zin wegzonk in het bruisende water. “Nee! Nee! Nee!” Kraamde Andrew uit, waarna hij diep adem probeerde te halen en toen het water in dook, zoekend naar Laica. Haar lange rode haren reikten richting het oppervlak en op tijd wist hij deze te vinden. Hij reikte zijn hand uit naar haar arm die ook naar het oppervlak leek te reiken, en greep haar pols stevig vast. Hij trok haar naar zich toe, voordat hij zich richting het oppervlak begaf. Het as een slecht teken geweest dat ze niet zelf zijn arm vastgegrepen had. Ze moest bewusteloos zijn door de harde klap tegen het water. Andrew trok Laica boven het water uit en proestte zelf een boel water uit zijn neus en mond en trok haar toen aan wal, een meter van het water vandaan met enige moeite. Mensen waren helaas vrij zwaar.

Vermoeid door de plotselinge reddingsactie boog hij zich over het natte aarde heen, terwijl de druppels van zijn kleren afgleden en zijn haren een gordijn om zijn ogen vormden. Zijn ledematen trilden en hij was bijna doof. Met zijn vingers probeerde hij het water uit te peuteren en toen pas hoorde hij het felle gescheld op de achtergrond dat tegen hem was bedoeld. Wat een hufters! Laica, het roodharige zwaar onzekere meisje van een tijdje terug, was zeker geen slecht mens. Hoe durfde ze haar van een waterval af te duwen. Andrew kook van woede en schonk ze een kille blik toe, maar ze liepen al weg, hun kant op. Ze waren overduidelijk niet klaar met wat ze ook wilden doen. “Godver..” Bracht Andrew uit, zowel uitgeput als woedend over wat zich in een paar tellen gespeeld had.  Zijn blik ging alsnog naar Laica die er nog stilletjes bij lag. Ze was nog bewusteloos. Hoe kwam zo’n iemand dan bij? Wacht. Er was iets. Maar … Nee, ze was een meisje en hij een jongen. Het werd te .. Nee. Het bleef wel nog een vriend die hulp nodig had. Hoe meer tijd hij aan zulke gebeuren gaf, hoe gevaarlijker haar situatie werd. Andrew nam diep adem en schoof naar Laica toe en trok voorzichtiger haar kin naar achteren en kneep vervolgens haar neus dicht. De lichte blos op zijn wangen keerden terug en het onwennige, nerveuze gevoel in zijn onderbuik speelde op. Hij stelde het gerust door steeds maar de zin te herhalen dat hij haar leven aan het redden was, niet meer dan dat. Hij plaatste zijn mond bij de hare en ademde diep uit.  Andrew herhaalde de stappen keer op keer. Zijn hart sloeg telkens een slag over na elke keer, maar Andrew schonk het geen aandacht.  Hij schoof van haar weg en plantte zijn handen op zijn knieën met zijn ogen terneer geslagen. Zou het nog zijn vruchten afwerpen?

Andrew begreep er geen snars van wat zich had voorgedaan om de eerder verschenen groepje studenten Laica te willen vermoorden. Welke hufters dachten dat zomaar te doen bij een zwaar onzeker student, of was dat juist wat de situatie uitgelokt had, de onzekerheid van Laica? Gezien de houding van de studenten en het feit dat Laica een tel ontspannen leek bij de groep moest betekenen dat dit haar vrienden waren. Nadruk op ‘waren’. Hadden ze haar gebruikt in al die tijd? Dat leek hem voor de hand liggend. Een student echter van een waterval gooien, opzettelijk moorden, omdat ze een van de jongens niet wilt zoenen en zichzelf verdedigde? Andrew slaakte een zucht, terwijl de opgekropte woede telkens toenam. Hij zou Laica wel om meer informatie vragen, nadat ze volledig bijgekomen was indien ze het wilde vertellen. Hij dwong haar niets, maar met deze actie moesten ze zéker naar Master Savador. Er was geen andere optie om het rechtvaardig, enigszins, op te lossen zonder te knokken met die gasten. Dat maakte de toestand enkel erger. Maar goed, allereerst moest Laica nog bijkomen. Haar ogen waren nog gesloten en ze bewoog nog nauwelijks, maar haar wangen werden minder bleek. Ze kwam bij. Alleen aardig luid. Laica braakte het overtollige water uit en hoestte enkele malen na. Andrew’s hard klopte direct hard in zijn keel, terwijl hij dichter bij Laica ging zitten om haar te helpen. “Laica!” Andrew’s stem klonk schor, maar vrij ongerust. Het roodharige meisje reageerde er echter niet op en bleef een paar tellen lang nog stilletjes liggen met haar ogen gesloten. Hij had geen idee wat hij moest doen, ze was nog niet helemaal bij. Het water had gelukkig haar lichaam verlaten. Haar lichaam functioneerde dus al, maar haar psyche nog niet. Ach, zolang het zou duren , zou hij bij haar blijven, ondanks de dreiging dat de groep studenten terug zouden keren. In de tussentijd zag hij wel dat waar haar psyche ook mee bezig was, het niet plezant was. Ze fronste vaak en tranen vormden in haar ooghoeken en er was niets, maar dan ook niets dat hij kon doen.

‘Edward!’ riep Laica luid, terwijl haar ogen opengeschoten waren en de tranen over haar wangen rolden. Geschrokken door Laica’s spontane ontwaking schoof hij naar achteren met zijn armen in de lucht. “Huh, wa-“ Hij maakte zijn zin niet meer af nadat hij nog net de stem van Laica wist op te vangen die hem bedankte voor de redding. Moeizaam door Laica’s zwakke staat probeerde hij gerustellend naar haar te glimlachen wat hem nog aardig afging. Zij was ten minste oké, en speelde ineens een held. Het was zelden zijn rol geweest en het trotse, fijne gevoel in zijn borst verspreidde zich over zijn lichaam en maakte hem enkel ongemakkelijker. Direct keek hij weg met een onbedoeld lichte pruillip, terwijl hij zijn armen over elkaar deed. “Het is niets,” Uit het niets leunde toen iets warms tegen zijn borst aan die met een zachte klap tegenaan neerplofte.  Met een diepe frons keek hij naar wat zojuist tegen hem aan was geploft en het bleek Laica te zijn die hem dankbaar omhelsde.  Perplex staarde hij haar aan, waarna haar greep na verloop van tijd verzwakte en haar gezicht tegen zijn borst aanleunde. Hij raakte des te meer bezorgd om haar zwakke toestand. Hij trok Laica ongemakkelijk iets meer naar zich toe, zodat ze een iets betere houding zou aannemen dan als een plank te liggen. Ver kwam hij niet en hij liet haar verder rusten, terwijl hij onwennig zijn hand op haar hoofd legde en haar een zachte aai gaf. Het voelde vreemd aan en het onwennige, fijne gevoel kwam weer in zijn onderbuik op. Het was een vrij vredig moment, waarbij Laica aan het rusten was na de bijna dood ervaring en hij goed op haar kon letten, maar het was van korte duur. Het gevaar dat dreigde was komen opdagen en hadden niemand op hen laten wachten, ze kwamen eerder dan verwacht.



'Oh, wat schattig,' klonk de stem van een meisje dat aan kwam gelopen met een vermakelijke blik in haar ogen. Andrew wierp direct een kille blik op het meisje en de rest van het groep dat uit de struiken kwam aangelopen. Ze waren nog lang niet klaar met Laica. Zonder dat Andrew er bewust van was, trok hij Laica beschermend meer naar zich toe, terwijl de overige aanwezige een ‘vriendelijk’ woordje besloten toe te voegen. Allemaal beledigingen dat Laica beter af was indien ze niet was gered en  dat de tortelduifjes herenigd waren. Er klopte geen snars van. Ze waren vrienden en Laica had bovendien het recht om te leven, niet waar? Wat maakte dat recht zo anders dan van anderen? De gruwelen voor hen mochten ook leven?  Andrew opende zijn mond al, maar de jongen van eerder kwam voor het groepje staan en torende boven hen uit. Hij vroeg doodleuk ‘wat’ hij was. Uhm, een student, een mens? Kwam dat in de buurt? Andrew trok zijn ogen tot spleetjes, terwijl zijn spieren zich aanspanden, klaar om een klap uit te delen, maar op tijd besefte hij dat Laica nog tegen hem aanleunde. “Ik ben een mens en gezien jij een soortgenoot niét weet te herkennen, neem ik aan dat je een ander diersoort bent?” vroeg Andrew met een geamuseerde grimas, hoewel hij die gedwongen op zijn gezicht gebracht had. De jongen negeerde echter zijn opmerking en gokte dat hij Laica’s vriendje was. Waarom waren jongens altijd direct de vriendjes van meiden wanneer ze hen redden? Ze waren vrienden.  Alsnog  trok dat gevoel in zijn onderbuik niet weg.  Maar telkens dat Andrew iets tegen hen wilde brengen, reageerden ze met snijdende woorden. De jongen zei bijvoorbeeld direct erna dat Laica goed kon zoenen. Moest Andrew nou serieus hierop in gaan? Alsnog kon hij de lichte blos op zijn wangen niet laten verdwijnen, terwijl de jongen luid begon te lachen. Hij had gelijk; hij was een ander diersoort. Toen een van hen de opmerking maakte dat Laica weer zou huilen, was een dreun tegen diens harses niet ver meer, maar toen hij voelde hoe Laica hem dichter naar zich toetrok, blies hij de woede in een adem uit en keek hij een tel later in de ogen van de jongen die van een ander diersoort was. ‘Hoe kan je met zo’n trut optrekken?’

Genoeg. Andrew bleef op zijn plaats zitten en staarde de jongen kil aan en gaf pas antwoord toen de ander fronste. “Makkelijk. Jij behoort tot een andere diersoort die blijkbaar het recht heeft om te leven , ondanks diens manipulatieve levenswijze. Wij zijn mensen die ook dat recht hebben, maar een betere levenswijze erop houden,” De jongen deinsde kort naar achteren, uit zijn doen gebracht door de vrij intelligente woordenstroom van Andrew. De andere van de groep schoten hem te hulp en gingen in een cirkel om hem heen staan. Het meisje plaatste haar handen op haar heupen en keek hem kil aan, terwijl ze lichtjes grijnsde. ‘Aah, een intelligent figuur aan de haak geslagen. Zo zo, nu eens zien of je fysiek even goed lijkt te zijn,’ Het meisje stond al klaar om hem een felle trap tegen zijn rug te geven en de twee andere figuren hielden hun gebalde vuisten al voor zich. Gingen ze nou serieus hem fysiek aanvallen? Ze waren toch de studenten van een magiër school? Andrew voelde de pijnlijke trap tegen zijn rug en schoot naar voren, maar viel niet op Laica neer. Zijn rug deed pijn en zijn longen voelden zwaar aan, terwijl hij naar adem aan het happen was. Moeizaam strekte hij zijn arm en liet met een handbeweging drie vuurballen verschijnen die tegen de been van het meisje schoten. Het meisje liet een pijnkreet horen en een reeks scheldwoorden, maar deinsde van hem af, grijpend naar de brandwonden die hij aangericht had. De twee andere figuren vielen direct aan en gaven diverse stoten tegen hem aan, maar Andrew wist een van hen te verloren door tegen diens enkel te trappen toen hij in een prima positie zat en hetzelfde gold voor de ander. ‘Damn it. Rotwijf, Laica!’ kraamde het meisje uit die in elkaar gedoken zat, wegens haar pijnlijke been. De jongen van eerder lag op de grond,  geschrokken. Andrew kreeg hem in zicht en grijnsde naar hem. “Ook?” Dreigde hij de ander, maar hij maakte zich uit de voeten, evenals de rest van het groepje, hoewel het meisje de groep moeilijk kon bijhouden. Ze verdwenen uiteindelijk toch. Andrew sloeg een zucht en liet Laica voorzichtig los. “Ben je oké?” vroeg Andrew moeizaam, waarna hij een paar keren luid hoestte. De trap tegen zijn rug en de stoten zouden nog dagenlang pijn doen, maar het was het waard.

Andrew wist met enige moeite in een zittende positie te komen. Zijn rug deed vrij veel zeer, evenals de plekken waar hij verder geraakt was, maar het nam geleidelijk af, naarmate zijn hartslag rustiger werd. Het bonzende gevoel nam in hevigheid en keren af. Ondanks dat hij weer zichzelf in een korte tijd in een zwakke situatie gebracht had, ging zijn aandacht altijd weer naar Laica die ook hoestend van hem wegkroop en antwoordde dat ze oké was. Ze leek echter absoluut niet oké en haar poging om overeind te komen bewees dat. Ze viel namelijk binnen enkele tellen door de pijn weer op haar buik. Hij kon niet veel doen buiten toekijken, want de pijn in zijn ledematen waren te sterk aanwezig. Er kwam een punt waarop hij overeind moest staan, want ze konden hier niet voor een lange tijd zitten, maar hij stelde het al te graag uit.

Stom.

Man, dacht hij dat werkelijk? Hij moest straks opstaan om Laica naar de ziekenzaal te krijgen en ter geruststelling van haar, ook te vragen om een behandeling. Hoe langer ze hier zaten, hoe gevaarlijker de situatie werd. Andrew raakte enigszins onrustig door deze gedachte, maar de stem van Laica kalmeerde hem. Direct probeerde hij haar blik op te vangen, terwijl ze vroeg of hij niet beter naar de ziekenzaal kon gaan. Wat een ironie. Dit had ze ook al de vorige keer gevraagd, alleen waren de wonden en de situatie toen minder hectisch. Maar goed, ditmaal leek het hem wel een goed idee. Zeker nu dat Laica ook niet in een al te beste staat verkeerde. Ze kon zelfs amper overeind komen. Ze hadden beide hulp nodig. “Prima idee,” antwoordde Andrew oprecht, maar voordat hij nog iets had kunnen doen of zeggen verloor Laica haar vrij dappere houding en bedankte ze hem in zekere zin, gevolgd door een huil uitbarsting waarin ze zich excuseerde voor alles. Andrew had nog steeds geen idee hoe hij haar kon troosten, er was immers gen flesje water te vinden en ze hield niet van fysieke aanraking. Zonet leek ze er geen last van te hebben, maar dat kwam zeker door de situatie. Hij zuchtte luid en gaf Laica een aai over haar bol. “Maakt niet uit, joh. Niemand kan van te voren situaties voorspellen en erop inspelen. Je deed wat je op dat moment kon doen. Bovendien, als dat wel mogelijk was, zouden we dan als mensheid het beter of slechter doen? Ach, al met al, leven we nog, toch Laica?” Andrew trok zijn hand voorzichtig terug en schonk Laica een enigszins gerustellende glimlach. Ze was nog steeds vrij onzeker, maar in de tellen na de situatie had ze zich sterk gedragen. Ze had het in zich om niet direct in huilen uit te barsten en ze had zelfs zichzelf verweerd tegen de groep. Dat was al een teken van dapperheid. Laica zou het wel redden en hoefde nergens schuldig over te voelen. Als hij in haar schoenen stond had hij het ook niet aan kunnen zien komen. Niemand kan van te voren weten dat hun beste vriend hun ergste vijand kunnen worden. Niemand. Dat zou toch de wereld een boel minder spontaan maken.

In zijn ooghoek zag hij plotseling Laica naar haar pijnlijke rug grijpen die net uit zijn blikveld was. Toen Laica haar hand terugtrok en er naar keek, viel Andrew’s mond open. Bloed. Enigszins kalm ogend schoof Andrew ondanks zijn pijnlijke ledematen naar haar rug toe die onder het bloed zat. Dit was niet best. Andrew werd ook even bleekjes en licht in zijn hoofd ervan, maar hij vermande zichzelf voor de zoveelste keer die dag en kroop moeizaam naar het waterval toe en maakte een kommetje van zijn handen en probeerde wat water erin te krijgen en te brengen naar haar bloedende rug. Al dat bloed bedekte de werkelijke wond en die kon vaak genoeg kleiner zijn dan je zou denken van dat bloed. Ook was het zijn bedoeling om de wond schoon te krijgen, soort van. Hoe schoon het water in de waterval was, kon hij niet weten, maar het leek aardig helder en studenten kregen boete als ze er afval in wierpen. Op de gok wierp Andrew kleine beetjes van water over de bloedende rug, zonder haar kleren los te halen van de wond. Hij durfde de wond niet te zien en de artsen en zusters in de ziekenzaal hadden er meer verstand van. Na enkele minuten meerdere malen water over haar rug geworpen te hebben, leek het hem stug om verder te gaan. Het had weinig effect en de ziekenzaal was een veel veiligere optie. Het werd echter een stukje lopen en dat kon Laica zeker niet met haar rug. Hij was de enige die het enigszins zou kunnen. Het vertrouwen op andere studenten die toevallig in de buurt waren kon al zeker niet. De verantwoordelijkheid lag bij hem. Andrew kroop naar Laica’s gezicht toe, klaar om zijn idee te vertellen. “Ik denk dat het beter is als ik je naar de ziekenzaal draag. Het zal mij wel lukken hoor, maak je daar geen zorgen over,” Hij maakte zich degelijk zorgen, maar zou de pijn wegbijten, zoals hij al zijn hele leven gedaan had. Ongemakkelijk probeerde hij voorzichtig zijn armen onder Laica’s bovenlichaam en onderrug te krijgen wat hem lukte, waarna hij moeizaam zijn rug met een snelle beweging strekte en zijn benen dwong om zich te rechten. Een tel lang stond hij vrij sterk, maar daarna trok het gewicht en pijn hem bijna weer richting de grond. Nooit eerder had hij mensen in zulke houdingen moeten dragen, tegen je borst aan en horizontaal in je armen, maar keus had hij niet. Met moeite liep hij richting het schoolgebouw, terwijl de pijn in zijn lichaam onverminderd de reis langer deed duren dan normaal. Veel langer.