'Ik wil dat jij jezelf ook laat onderzoeken, nog voordat ik aan de beurt ben,’ Hoorde Andrew nog net Laica zachtjes uitkramen tijdens het lopen. Andrew had geen idee wat hij van haar uitspraak moest denken. Zij was er erger aan toe dan hij en moest eerder behandeld worden. Hij zweeg dus op haar opmerking, zij kreeg de voorrang. Ze bereikten het schoolgebouw al spoedig, ondanks de wonden waarmee de twee liepen. Andrew had nog amper energie en wilskracht over om de trap op te gaan en de ziekenzaal in te stappen. Een blik echter op de meest gewonde van de twee, Laica, gaf hem dat laatste energiestoot om de trap op te lopen en de gang op volle snelheid door te rennen. De gang was gelukkig leeg, maar toch waren er een paar scholieren die de twee vanuit de trap begluurden met of een geschokt of een jaloerse blik in hun ogen. De jongen stapte de ziekenzaal binnen die ditmaal drukker bezaaid was, niet met scholieren, maar met artsen. Waren ze op de juiste moment gekomen? Wauw. Dat ze eens toeval zouden hebben ook! De blikken van de artsen waren echter niet op hem gericht, maar op Laica die bewegingsloos in zijn armen lag. Zij was de meest urgente zaak hier. De op een chirurg-lijkende arts liep voorop de brigade van artsen en nam Laica van hem over met de mededeling of Andrew hier zou blijven. Dit resulteerde in een diepe frons op Andrew’s gezicht. Uhm, excuse me? Ze hielpen Laica, die het meeste hulp nodig had, maar schonk geen aandacht aan zijn toestand? Dit was geen alledaagse kneuzing of stoot tegen zijn buik. Dit was net een tikkeltje erger. Wat een arrogante-‘Nee!’ Bijna de hele zaal keek naar de roodharige student die fel naar Andrew greep vanuit de armen van de arts, ‘Laat me los!’ Andrew was volkomen bevroren, niet wetend wat hij moest zeggen. Waarom wilde ze dolgraag naar hem toe als ze geholpen zou worden door de arts? De man zag buiten zijn pak, niet intimiderend en gevaarlijk uit. Moeizaam wist hij woorden uit te kramen die klonken als ‘je wordt geholpen door de arts’ en ‘maak je geen zorgen’. Het had geen enkel effect, zoals Laica toen de overige artsen haast opdroeg om hem te helpen. Hij wierp een blik op de verpleegsters die om hem verschenen waren, maar enkel nuchter erop reageerden. Als artsen moest je jouw emoties kunnen buitensluiten, maar waren haar worden dan niet duidelijk geweest? Ze wilde dat híj hulp kreeg. Of zag hij er niet afgemarteld genoeg uit? Met een nog diepere frons probeerde hij iets in te brengen of zelfs zijn wond te laten zien. De volgende woorden van Laica wekte de arts en uiteindelijk ontfermden de verpleegsters direct om hem, zonder een verdere blik op Laica te werpen. Andrew was volledig overwelmd door wat er gaande was en ontmoette nog net de blik van de zwaar bezorgde en angstige Laica. “Laica” Wist hij enkel zachtjes uit te kramen, voordat het gordijn de twee uit elkaar hadden gescheiden.

Een brok verscheen in zijn keel, terwijl de verpleegsters hem direct van zijn shirt en hemd ontdeden en zijn rug behandelde met alcohol. Zijn gezicht rustte op het zachte kussen onder hem die vrij muf rook, terwijl de situaties van eerder als een filmscene telkens opnieuw afspeelde op zijn achterhoofd. Ze was zo angstig geweest en hij had daar als een lafaard niets bij gedaan, verlamd door het spontane eraan. Hij was geen held. Zeker niet. Dit was een moment waar er letterlijk op hém gerekend werd op een redding, maar nee, hij deed niets. Andrew verborg zijn gezicht dieper in de kussen, terwijl het schuldgevoel toenam en zo ook de pijn bij zijn rug. Een paar keer hoorde hij de hysterische stem van Laica die naar zijn naam riep en hier en daar allemaal verontrustende woorden, zoals ‘beschadigt weefsel’  en ‘operatie’. Hij was een complete lafaard. Na een paar minuten wat als uren aanvoelde waren de verpleegsters klaar en zat er dik verband om zijn middel heen en kreeg hij de opdracht om een week niet te douchen en dan terug te komen om het verband eraf te halen. Zij beweerden dat hij geluk gehad had dat er geen infectie plaats gevonden had en ondanks het zwaar intensieve actie, het dragen van Laica en een stuk lopen en rennen, maar weinig gevolgen had voor zijn rug. Hier en daar had hij enkel een schram en op zijn wang zat een vrij diepe en daar hadden ze een watje tegenaan geplakt die hij de volgende dag eraf mocht halen. Toen Andrew van de behandelplaats vertrok snelde een verpleegster naar hem toe met een gerustellende lach op haar gezicht en… Hij kende haar! Andrew schoot direct naar achteren en beet haast zijn wang kapot toen hij de pijn van zijn actie voelde bij zijn rug. Zachtjes wreef hij over zijn rug, of eigenlijk het verband. “U-U bent..” De verpleegster glimlachte breder en hield haar vingers in elkaar. ‘Ja, ‘ik’ ben het. Maar goed, het meisje is oké. Zij zal morgen bijkomen en gezien….. jullie ‘relatie’ neem ik aan dat je haar morgen naar haar kamer begeleidt?’ Andrew snoof lichtjes, maar knikte waarop de verpleegster met een zwaar irritante hoffelijke lach, voorbij hem liep. Zij had hem de vorige keer behandeld toen ze hier waren en had vaker zulke opmerkingen weten te maken. De jongen sloeg een zucht en draaide zich om, recht naar de uitgang. Hij durfde niet naar Laica’s operatieruimte te kijken, geeneens naar het gordijn.

De volgende dag had hij beroerd geslapen, zoals altijd, maar deze keer om een andere reden. Hij hoorde de hele nachten haar wanhoopskreten weergalmen in zijn achterhoofd. Het was niet normaal. Uiteindelijk had hij al om vijf uur ‘s ochtends opgegeven om nog fatsoenlijk te slapen en was hij al maar gelopen naar de ziekenzaal. Met zijn handen in zijn zakken liep hij de ruimte door en stopte hij pas voorbij de behandelkamers. De rust was zwaar aanwezig, gezien de meeste patiënten sliepen en zo ook de meeste artsen. Helaas was ‘zijn arts’ nog in rep en roer en had ze met een smakelijke grijns gezien hoe hij de zaal had binnengelopen. Direct liep hij langs de geïmproviseerde kamertjes van de patiënten en bleef hij even stil zijn bij de ruimte waar op de deur de naam ‘Laica Jones’ stond. Je, dit was de juiste kamer. Zijn hand beefde lichtjes. Hij was vrij nerveus om haar op te halen en hij vroeg zich af of zij hem nu haatte. Hij had niets gedaan, terwijl zij naar zijn hulp verlangde. Hij bleef daar maar verbaasd staan. Andrew beet op zijn onderlip en greep voorzichtig de deurhendel vast. Het was nu of nooit. De jongen trok de deur open en werd verwarmd door wat hij zag: Laica, diep in slaap, en de raam naast haar liet de laatste lichtstralen van de maan op haar vallen. Ze zag er zo vredig uit en ook best mooi, eigenlijk. Wacht, wat dacht hij eigenlijk?! Andrew schudde zijn kop, maar er was een blos verdwenen bij zijn wangen. Onzeker stapte hij geruisloos de kamer verder in en plofte hij neer op het stoeltje naast haar bed, recht voor het raam. Ze zag er écht vredig uit, niet in pijn.  Andrew sloeg een zucht uit en sloeg zijn ogen neer, terwijl zijn blik op haar hand viel. Zachtjes kneep hij in haar hand met zijn rechterhand. “Sorry, dat ik niets deed,” Mompelde Andrew zachtjes, waarna hij voorzichtig haar hand losliet en uit het raam begon te staren richting de maan en de zon die langzaamaan begon op te dagen. Meer herinnerde Andrew zich niet meer. Hij had het volgende moment zijn gezicht op het bed gerust, zelf ditmaal vredig in slaap.

Er zat iets warms onder hem. Het was zachter en warmer dan een alledaagse kussen en zelfs haast levend te noemen. Wat was dat waarop hij zijn hoofd had gerust en ook zo anders aanvoelde? Of was het maar een illusie en had hij iets verkeerds gegeten en een verhoging gekregen? Hij had geen flauw benul waarop zijn hoofd lag, maar het was aangenaam en vrij knus. Het was zeker zijn bed niet, hoewel hij elk moment zijn ogen zou openen met het besef dat hij in zijn kamer in zijn bed lag. Dat klopte dus voor geen meter, maar dan kwam Andrew snel genoeg achter. Zijn naam begon op de achtergrond te galmen, een zachte, maar hoge stem die steeds duidelijker werd. Hij herkende het ergens van. Ma? Nee, het was zijn moeder niet. De stem vervolgde met de boodschap dat hij wakker moest worden. Maar waarom? “Laat mij slapen..” mompelde Andrew zachtjes en draaide zijn hoofd iets. Een hand wroette echter een tijdlang door zijn haar en het was aangenaam, maar… wie deed dat bij hem buiten zijn moeder? Het was onmogelijk dat zijn moeder op SSA was, toch? Ach, in ieder geval gaf hij dat persoon zijn zin. Moeizaam sloeg Andrew zijn ogen open, maar werd direct verblind door een zonnestraaltje. Alles was wazig en vrij wit, maar er zat iets naast hem. Pas toen hij zachtjes zijn arm langs zijn ogen wreef en zachtjes gaapte was alles scherp en viel zijn mond tegelijk open.

Hij had liggen slapen op het kamertje waar Laica verbleef. Was hij zo moe dan? Dat had hij weer voor elkaar gekregen. Wacht, wat lag er dan onder hem? Andrew liet zijn blik over Laica gleden tot de plek waar hij boven zat. In een snelle beweging schoot hij naar achteren, zo snel dat hij bijna van zijn stoel aftuimelde. Direct verborg hij zijn hoofd achter een hand, terwijl zijn hard stevig van de schrik klopte. Hoe had hij verdomd daar nou in slaap kunnen vallen?! “Sorry, echt waar,” Pruttelde Andrew uit, voordat hij snel uit het raam keek om haar niet aan te kijken. Stom, stom. Hij had gewoon meer moeten relaxen, dan had hij goed geslapen en zou hij haar nu keurig ophalen. Hé. Over ophalen gesproken, was zij er wel goed aan toe sinds gisteren en de…. Drama. Alles kwam terug van gisteren, een dag waarop alles misging. Had Laica hem al vergeven? Van haar gedrag leek het er wel op, maar misschien was het maar schijn. Hij moest haar een boel vragen en dat terwijl ze ook maar net wakker moest zijn geworden. De jongen ademde diep in en uit en keek Laica weer aan, ditmaal serieus. “Het spijt mij van gisteren, werkelijk waar.  Wat trouwens de uitslag ook is met je rug, het is mede mijn schuld,” Andrew probeerde zijn stem niet over te laten slaan, het zou Laica angst in boezemen. De emoties waren echter te hevig betreft gisteren. Ondanks dat oogde Laica kalmer dan hij zou hebben verwacht. Bizar. Misschien was ze toch echt dapper.

Het leek erop dat het haar niet leek uit te maken dat hij zijn hoofd op haar buik gerust had, maar dat gold nog niet voor hem. Zachtjes wreef hij met zijn vingers langs zijn bruine haren, nog steeds zijn gezicht verwijderd van Laica. Ze vervolgde haar verhaal en verrast keek hij haar een tel in zijn ooghoeken aan. 'Het hoeft je niet spijten,' sprak Laica verbaasd, 'Je deed wat je kon om mij te helpen en dat vind ik al meer dan genoeg.' Vond ze dat werkelijk? Zijn blik gleed weer naar de interieur van de kamer. Hij had haar inderdaad gered, maar de wonden die ze opgelopen had waren nog altijd iets wat hij had kunnen voorkomen. Als hij nou de pestkoppen anders had benaderd had ze misschien minder wonden opgelopen en misschien zelfs geen. Even bleef het stil bij Laica, alsof ze ineens haar draad verloren was in haar woorden. Ze vond deze op het moment dat hij zijn aandacht weer op haar gericht had. 'De uitslag viel mee,' Een zachte glimlach maakte plaats op zijn gezicht. “Dat is echt geweldig, Laica,” Sprak Andrew oprecht, waarna hij zijn rug iets rechtte en zijn handen om zijn knieën plaatste. Ze was dus verder nog aardig oké, een hele opluchting. Ze zag er namelijk behoorlijk beroerd uit toen hij haar nog in zijn armen droeg, continu in pijn en nauwelijks in staat een stap te nemen. Maar nu, ze lag vredig in een ziekenhuisbed zonder duidelijke tekenen van pijn. 'Ze hebben hechtingen gezet die ik over een week eruit moet laten halen. Voor de rest mag ik kleine afstanden overbruggen met krukken en voor hele grote afstanden moet ik een rolstoel gebruiken.' Andrew knikt aandachtig en merkte een lichte koppigheid in Laica’s stem op toen ze over de rolstoel begon. Wilde ze die niet nemen? Ach, krukken waren toch ook prima al leek een rolstoel verstandiger voor haar rug. Het leek hem ook niet fijn om vooruit geduwd te worden door een ander en afhankelijk van dat persoon te zijn, maar er was altijd de optie om zelf een rolstoel te besturen. Dat was al iets. Verder kon hij niet raden waarom ze deze optie niet aannemelijk vond.

Plotseling sloeg de deur zachtjes open en stapte een dokter binnen die een rolstoel voor zich uit schoof. ‘Toch met krukken,’ Vroeg de dokter licht geïrriteerd en Laica beantwoordde het met een knik. De dokter verdween spoedig en met een frons keek hij de man na. Niet zozeer om de dokter maar Laica’s beslissing. Hij wilde het vragen, maar of het verstandig was? Andrew trok zijn mond al open om het haar te vragen, maar ze kregen toen een tweede bezoeker. Een bekende. Een verpleegster die hij eerder de dag gezien had, niet dat het er beter op werd. Hij keek verrast op toen Laica rood begon te worden, beschaamd over iets. Had hij iets gemist? De verpleegster liet in ieder geval niets merken en leek hier eens te zijn voor haar daadwerkelijke taak. Andrew schoof opzij om haar de ruimte te geven om de infuus in Laica’s arm te verwijderen. Stilletjes keek hij toe en merkte hij haar blik op hem gevestigd staan zonder zich af te wenden. Ze leek niet te willen kijken naar het infuus, dus was ze simpelweg bang? Hij gaf een wrange glimlach, want ook hij vond het uitzicht met dat infuus niet heel comfortabel. De verpleegster vervolgde haar taken, totdat de dokter nogmaals bij de deur verscheen, ditmaal met krukken. 'Voor de eerste dag kun je beter de rolstoel gebruiken,' Beweerde de zuster die Laica overeind hielp. Beleefd stapte Andrew naar achteren om meer ruimte voor hen te scheppen. Licht ongemakkelijk bleef hij stilstaan, terwijl Laica langzaam en kreunend overeind kwam uit haar bed. De dokter verdween spoedig weer uit het zicht nadat hij afscheidt genomen had van Laica. Andrew keek hem kort na, maar richtte zijn aandacht spoedig weer op de twee voor hem. Zijn blik ontmoette die van de zuster die toen Laica weer aankeek. Hij kruiste zijn armen voor zich, lichtelijk verward van de plotselinge blik. Was er iets? Al spoedig bleek de zuster iets in petto te hebben, soort van. 'Ook al is het niet leuk, gebruik voor de eerste dag de rolstoel,' Begon de zuster, 'Je kunt de krukken meenemen voor later. Belast je rug vandaag zo min mogelijk. Je vriendje zal je wel helpen met omkleden. Je kleren liggen daar,' Andrew snoof kort bij het woord ‘vriendje’. En moest hij haar omkleden? Alstublieft enkel een trui en sokken en schoenen. En waarom werd het zijn taak? Kon de zuster niet Laica omkleden, ze waren van hetzelfde geslacht én het was haar taak. Spoedig verliet de zuster ook de ruimte, hen achterlatend.

.'Je hoeft me niet te helpen, hoor,' Zei Laica, 'Ik kan het zelf wel.' Verast keek hij haar kant op. Was ze gek geworden? Dat kon ze niet, zeker gezien ze al veel pijn leed door op te staan. Andrew zuchtte en greep de rolstoel en bracht deze naar het bed toe. “Neem maar plaats. Op je kamer kan je dan omkleden en help ik hier en daar,” Het was ongemakkelijk om dat laatste deel te zeggen, want ze zou voor hem omkleden en zelden had hij een naakte vrouw gezien. Buiten zijn eigen moeder onder de douche dan. Een blos trok over zijn wangen, maar hij merkte het zelf niet op en wachtte totdat Laica op de rolstoel ging zitten. Voorzichtig greep hij hierna de stapel kleren die de zuster neergelegd had en overhandigde het aan Laica. Het werd eens tijd om naar Laica’s kamer te gaan, verlost van de bizarre zuster.

OOC: Sorry, dat het zo lang duurde en er weinig inhoud in zit om mee te werken.