Het had haar niet veel moeite gekost om Terra in haar kamer te laten deze keer. Normaal had de Tasmaanse duivel geen zin om alleen te blijven, maar deze keer begreep zelfs het zwarte beest dat ze beter af was als ze op haar kamer bleef.
Het was al laat, maar toch had ze haar make-up nog eens bijgewerkt en had ze andere kleding aangetrokken. Niet zwart, deze keer niet. Ze was klaar met die vervloekte kleur, kon het even echt niet meer zien. Ze voelde er helemaal niks voor om als een trieste trut rond te lopen. Hoe veel verdriet er ook zat van binnen, ze wilde het niet laten zien. Ook al wist ze heel goed dat iedereen die haar kende wist dat er iets was als ze niet in het zwart liep. Het gebeurde amper dat ze niet in het zwart rond liep. Wat kon het haar eigenlijk ook schelen?
Ze droeg een beige broek, die strak rond haar benen viel, een lichtblauwe trui, die tot halverwege haar bovenbenen viel en waarvan de mouwen tot haar knokkels reikte. Haar voeten waren verborgen in hakken die dezelfde kleur hadden als haar trui. Ze nam niet de moeite om een jas aan te trekken en sloeg enkel haar rode sjaal rond haar hals.
Zo liep ze nu richting The Jolly Jester. Ze had geen zin om op haar kamer een boek te lezen of huiswerk te maken. Ze had geen zin om nog eens naar de muren te staren, om nog eens haar hoofd te kraken op alles wat ze nog zou moeten doen. Ze kon het niet en al had ze het gekund, ze wilde het niet. Niet meer. Niet nog langer.
Ze haatte de drukte op Oak’s Field, ze haatte de gedachte aan uitgaan.. Dat was ook de reden dat ze hier nooit te vinden was, maar vandaag was anders. Vandaag had ze het ermee gehad en zag ze maar een manier om hier onderuit te komen. Om heel even niet bezig te zijn met al het gezeik aan haar hoofd.
Ze liep The Jolly Jester binnen, maar hield haar sjaal om. Niet omdat ze het koud had, maar omdat ze de ketting rond haar hals wilde verbergen. Ze wilde hem niet afdoen, maar wilde hem nu net zo goed niet zien. Het was een herinnering aan iets wat ze nu nooit meer goed zou kunnen maken.
Ze liep naar de bar en bestelde een glas vodka. Heel even bleef ze naar het goedje in het glas kijken, voor ze haar vingers rond het glas sloeg. Waar begon ze in godsnaam aan? Ze leek wel krankzinnig.
Ze tilde het glas op en sloeg het naar achter. Haar gezicht vertrok in een grimas en haar ogen sloten zich. Verdomme! Ze was gestoord. Nu wist ze het zeker. Ze zette het glas zo hardhandig op de bar dat het net zo goed kapot had kunnen springen. Haar rode ogen keken de barman zo kwaad aan dat hij niet eens hoefde te vragen wat ze wilde. Toen hij het tweede glas neerzette, pakte ze deze vast. Heel even bleven haar ogen gesloten, voor ze zachtjes zei: ‘Ik haat je..’ Ze begreep heel goed dat Mats kwaad zou zijn als hij haar nu zou zien. Razend misschien zelfs. Het kon haar nu heel weinig schelen. Hij had niet het recht te zeuren over haar manier van oplossen. Dat recht had hij opgegeven toen hij besloot om een kind te redden en daar zelf bij om te komen. Klootzak. Zonder al te veel getwijfel ging ook het tweede glas achterover.

Adrian ha zichzelf klaagemaakt voor een gezellige nacht alleen op zichzelf, the jolly jester was zijn plan vandaag. Het was vandaag een formele nacht vandaag, dus hij kleedde zichzelf er ook zo voor, een wit hemd met een das, een zwarte gekleedde vest, een gekleedde broek en opgeblonken zwarte schoenen. Zijn haar had hij gewoon zo gelaten en hij bekeek in de spiegel hoe hij er uit zag. Prima dus. Een glimlach sierde zijn half bedekte gezicht, normaal was hij niet de man van de drukte, maar toch was hij van plan zijn gedachten te verzetten vandaag. Het was ook een prima dag en hij was in een goede en best sociale bui.
De laatste maanden spookte er maar één iemand door zijn hoofd, haar naam was Tári en elke keer kreeg de gedachte aan haar witte haren een glimlach op zijn gezicht. Hij zuchtte verliefd en liet zich kort even op zijn bed vallen, voor zijn ogen verschenen hartjes en sterretjes en hij voelde zich duizelig, maar meer een aangenaam duizelig. Na een halfuur gewoon naar het plafond gestaard te hebben, stond hij recht, strikte hij zijn veters, bekeek hij zichzelf nog eens in de spiegel en deed hij contactlenzen in. Een bril zou alleen maar in de weg zitten vandaag. Hij vroeg zich af waar zijn Taarsje was en hij liep zijn kamer uit om door de gangen te wandelen, ze waren aardig verlaten, op een paar hangjongeren na. Hij gunde ze een stralende glimlach en hij wandelde verder om dan uiteindelijk in Oaks field terecht te komen.

Adrian vond eigenlijk best snel zijn weg naar de Jolly Jester en hij opende de deuren om dan even te slikken bij al het volk in nette kleding. Jezus het was hier druk... Zijn blauwe oog speurde de omgeving rond en hij werd haast doof van de enorm luide muziek die door de zaal daverde. Hij zuchtte zachtjes, waarom had hij daarnet ook weeral zin gehad om naar hier te komen? Hij schudde zijn hoofd en wandelde naar de bar, sinds hij hier nu toch was... “een glas cola alstjeblieft,” zei hij op een formele toon, zijn blonde haren waren nu donker sinds hij best op een vervelend plekje stond. Zijn blauwe oog ging naar de persoon naast hem, haar witte haren herkende hij meteen. “Tári?” vroeg hij zachtjes terwijl hij zijn glas cola kreeg. Ze goot een doorzichtige vloeistof naar binnen in een klein glaasje en hij begon zich meteen vragen te stellen: “Ben je nou vodka aan het drinken...?”

Zo vreselijk veel gezeik en geregel. Nee, ze wilde niet uitleggen waarom ze zich absoluut niet vrolijk voelde, ze wilde niet luisteren naar al die mensen die haar zeiden dat ze niks fout had gedaan, ze wilde niet nog eens naar het plafond staren, zichzelf beseffend dat ook hij daarnaar gekeken had. En ze had er al helemaal geen behoefte aan om Adrian alles uit te gaan leggen. Hij wist niet eens dat ze überhaupt een relatie had gehad met een ander! Tuurlijk, nu zou ze hem gaan vertellen dat die persoon overleden was. Voor de gezellige sfeer. Ha! Nee, nee, nee, dat ging niet gebeuren.
Voor die ene keer maakte de drukte haar helemaal niks uit. Ze kwam hier voor de drank, niks anders. Ze had geen zin in het gezeur van andere of haar eigen gezeur, gecreëerd door de schuld gevoelens die zich elk uur meer in haar opwelden.
Ze bestelde vodka en dronk makkelijk dan ze had verwacht het eerste glas leeg. Ze haatte alcohol, maar nu was het de enige manier om van al die eerder genoemde problemen af te komen. Af te komen.. Juist, want alcohol was ook echt een oplossing.
De barman hoefde niet lang na te denken bij haar blik voor hij een tweede glas inschonk. Natuurlijk moest ze hardop uitspreken hoe ontzettend kwaad ze was, hoe groot de haat op dit moment was. Nu werd het ook deels duidelijk dat het drinken niet puur was om al haar problemen te ontlopen, ook om Mats te laten zien dat hij de schuldige hiervan was. Hij moest zichzelf zo nodig levend verbranden. Prima, dan had hij zichzelf ook het recht ontnomen haar ook maar iets te verbieden.
“Tári?” Hoorde ze zachtjes naast zich. Haar ogen gleden niet eens naar de jongen naast haar. Het enige wat nu door haar hoofd ging was de wazige herinnering aan zichzelf hoe slecht ze eigenlijk tegen alcohol kon. Ze zette het glas neer en keek de barman met diezelfde hatelijke blik aan. Heel even fronste de man, voor hij het glas pakte om het opnieuw te vullen. Wat kon het die man eigenlijk schelen? Zolang hij maar betaald kreeg. Al zou ze zich dood zuipen, hij vond het vast en zeker prima als hij het geld maar kreeg. De frons was volgens haar puur en alleen om te zorgen dat niemand die gedachte zou krijgen.
“Ben je nou vodka aan het drinken...?” Haar wenkbrauwen trokken iets naar elkaar toe in een frons. Haar mondhoeken trokken iets op toen ze het glas van de barman kreeg. Via haar ooghoek keek ze naar de jongen naast haar. De donkere haren en het pak zorgde ervoor dat ze kil lachte. ‘Wat kan jou het schelen?’ Ze pakte het glas voor een derde keek vast en hield het in haar hand terwijl ze naar de jongen wees. ‘Helemaal niks, precies.’ Beantwoorde ze haar eigen vraag met een zacht lachje, voor ze het derde glas naar achter sloeg. Dit keer zette ze het glas rustiger neer en keek in plaats van de barman, de jongen naast zich aan. Ze kon bijna voelen dat de barman er alles aan deed om niet naar het lege glas te kijken. Hij faalde er echter in toen ze het glas iets naar voren schoof. Nu had de man weinig keus. Mooi.
Haar ogen bleven op de jongen gericht en ze schudde haar hoofd. ‘Sterker nog; je hebt het er zelf naar gemaakt.’ Ook al vulde de barman haar glas net zo snel als de vorige drie keer, het leek wel een uur te duren. Haar blik ging weer naar voren en ze wapperde met haar hand om enige vraag tot zwijgen te werken. Ze betwijfelde of het haar zou lukken. Meneer was altijd koppig geweest, het zou haar niks verbazen als hij dat zelfs na zijn dood nog was.

Vanavond ging een geweldige nacht worden, hij had zich helemaal klaargemaakt, in het pak gestopt omdat het formal evening was. Een glimlach sierde het deel van zijn gezicht dat zichtbaar was en hij was op wandel in de gangen. Hij groette een paar mensen en was in een opperbest humeur. Hij had geluk gehad met zijn contactlenzen vandaag, ze zaten goed dus hij ging er van heel de avond geen last van ondervinden, geweldig. Zijn gedachten waren al weer aan het afdwalen naar zijn vriendin... Ah, dat klonk zo goed in de mond: zijn vriendin. Een gegiechel kwam uit zijn mond en hij wandelde verder. Adrian vond eigenlijk best snel zijn weg naar de Jolly Jester en hij opende de deuren om dan even te slikken bij al het volk in nette kleding. Jezus het was hier druk... Zijn blauwe oog speurde de omgeving rond en hij werd haast doof van de enorm luide muziek die door de zaal daverde. Hij zuchtte zachtjes, waarom had hij daarnet ook weeral zin gehad om naar hier te komen? Hij schudde zijn hoofd en wandelde naar de bar, sinds hij hier nu toch was... “een glas cola alstjeblieft,” zei hij op een formele toon, zijn blonde haren waren nu donker sinds hij best op een vervelend plekje stond. Zijn blauwe oog ging naar de persoon naast hem, haar witte haren herkende hij meteen. “Tári?” vroeg hij zachtjes terwijl hij zijn glas cola kreeg. Ze goot een doorzichtige vloeistof naar binnen in een klein glaasje en hij begon zich meteen vragen te stellen: “Ben je nou vodka aan het drinken...?”

Ze keek niet op en dat baarde hem best zorgen, hij kreeg alleen maar een kille lach en een snauw als antwoord. Hij fronste bij haar woorden: ‘Wat kan jou het schelen?’
Ze besloot zelf de zin af te maken, wat was er met haar aan de hand? Hij begreep het niet dus hij
“Ehm... veel? Ik ben je vriendje...” zei hij zachtjes met een onvaste stem en hij wist dat ze dronken was, maar hij kon er niets meer aan doen. ‘Sterker nog; je hebt het er zelf naar gemaakt.’
“Ehm... wat?” vroeg Adrian haar op een duidelijke sterke toon terwijl hij zijn glas cola achterover goot alsof hij zichzelf moed moest indrinken. “Nog eentje graag,” zei hij tegen de barman met een fronsend gezicht toen hij zich weer naar Tári richtte. “Je hebt al te veel op meid,” zei hij met een lichte glimlach... Hopend dat ze zou stoppen met drinken.

God, wat had ze een hekel aan die barman. Alsof het hem kon schelen hoeveel mensen zich helemaal vol zopen met drank. Als hij maar betaald kreeg. Schijnheilige gedoe. Alsof het hem wat kon schelen dat zij straks met drie of tien glazen op haar bed in dook. Ha! Hoe meer hoe beter zou zij juist denken. Meer geld, meer inkomsten. Misschien kon die eikel dan ook zelf wat te drinken kopen.
“Tári?” Ze reageerde niet op de stem. Waarom zou ze? Het enige waar ze nu mee bezig was was de herinnering aan zichzelf hoe slecht ze tegen drank kon en de ongelooflijke traagheid van de barman. Ze had niet de hele dag de tijd. Hij ook niet trouwens. Er waren meer mensen die hun drankjes wilde. En die blik. O god. Het kon het toch niks schelen, waarom deed hij dan alsof het derde glas al teveel zou zijn? Hoeveel mensen gingen er hier wel niet ver over dat getal heen. Belachelijk gewoon.
“Ben je nou vodka aan het drinken...?” Haar wenkbrauwen trokken naar elkaar in een frons en er kwam iets speling in haar mondhoeken toen ze het derde glas dan toch eindelijk van die vervloekte barman kreeg. Toen haar ogen via haar ooghoeken toch even naar de jongen gluurde, zag ze de zwarte haren en het pak en het was niet heel erg moeilijk om hem om te wisselen met de persoon die ze nu zo ontzettend haatte en miste. Een kille lach verliet haar mond. ‘Wat kan jou het schelen?’ De frons van e jongen ontging haar niet. Ze pakte het glas voor een derde keek vast en hield het in haar hand terwijl ze naar de jongen wees. ‘Helemaal niks, precies.’ Natuurlijk kon het meneer niks schelen. En als het hem wat kon schelen, had hij het er zelf naar gemaakt.
“Ehm... veel? Ik ben je vriendje...” De onvaste stem en de zachte toon zorgde ervoor dat ze toch naar hem keek. Haar ogen waren emotieloos toen ze kil zei: ‘Twee leugens, schattig.’ Terwijl ze de barman praktisch dwong – zonder woorden of blikken – haar glas opnieuw te vullen, bleven haar rode kijkers op de jongen gericht. ‘Sterker nog; je hebt het er zelf naar gemaakt.’ De reactie die ze kreeg was duidelijk sterker dan die ze hiervoor had gekregen. “Ehm... wat?” Ze grinnikte zacht en negeerde de bestelling die hij deed bij de barman, die vlak daarna haar glas voor haar neus neer zette. Ze schudde haar hoofd. ‘Je weet precies wat ik bedoel. Jij moest zo nodig een brandend huis in rennen. Als je commentaar had willen leveren op dit,’ Ze wees naar het glas voor haar neus. ‘Had je twee keer na moeten denken.’ Haar stem was kil, maar in haar ogen was te zien dat ze de woorden niet uitgesproken had als ze niet al drie glazen vodka op had.
“Je hebt al te veel op meid,” De glimlach op zijn gezicht zorgde ervoor dat ze haar wenkbrauwen optrok. Heel even bleef ze hem zo aankijken, voor ze het glas vast pakte en heel erg demonstratief leegdronk. ‘Werkelijk?’ Haar blik was weer emotieloos en met een klap zette ze het glas weer op de bar.

Ze keek niet op, oh god, oh god, oh god. Nee dit was zeker niet goed, alles behalve! Wat moest hij doen.... Hij wist het niet eigenlijk, was er wel iets dat hij kon doen? Hij was zich helemaal aan het druk maken en de drang om hier zijn vuurmagie op te roepen om zichzelf te kalmeren was groot, heel groot zelfs. Er moest toch een manier zijn om haar anders te laten reageren? Of was die er niet? Hij wreef ongemakkelijk over zijn hoof met zijn hand en hij fronste bij haar woorden, haar kille lach en haar snauw, zijn hart begon te breken, hij voelde het kraken vanbinnen en hij wilde het liefst nu uit de bar lopen om een heel pakje sigaretten op te roken. ‘Wat kan jou het schelen?’
Ze besloot zelf de zin af te maken, wat was er met haar aan de hand? Hij begreep het niet dus hij
“Ehm... veel? Ik ben je vriendje...” zei hij zachtjes met een onvaste stem en hij wist dat ze dronken was, maar hij kon er niets meer aan doen. Ze zei dat hij loog en hij begon al helemaal in paniek te slaan. Was hij nou net serieus gedumpt...? Hij voelde hoe er een steen in zijn maag viel en een zwaar gevoel begon een grip te hebben op hem. Was dit de realiteit...? Hij nam het voorlopig sterk in twijfel, hopelijk waren haar dronken woorden niet de waarheid.

‘Sterker nog; je hebt het er zelf naar gemaakt.’
“Ehm... wat?” vroeg Adrian haar op een duidelijke sterke toon terwijl hij zijn glas cola achterover goot alsof hij zichzelf moed moest indrinken. “Nog eentje graag,” zei hij tegen de barman met een fronsend gezicht toen hij zich weer naar Tári richtte. ‘Je weet precies wat ik bedoel. Jij moest zo nodig een brandend huis in rennen. Als je commentaar had willen leveren op dit,’ Ze wees naar het glas voor haar neus. ‘Had je twee keer na moeten denken.’ Oke nu was ze helemaal krankjorem geworden, waarom zou hij in een brandend huis rennen? Oke als het voor een kind was, maar dan zou hij hier niet zonder enige brandwonden hier staan. “Ik mankeer niets, geen brandwonden, geen half geschroeide ledematen en ik kan je aanraken!” riep hij compleet in paniek voor hij met zijn handen over haar armen wreef, als teken dat hij nog leefde. “Je hebt al te veel op meid,” zei hij met een lichte glimlach... Hopend dat ze zou stoppen met drinken. Het voelde ongehoord om haar te wijzen op haar drankconsumptie; misschien had ze een reden? Want ze leek hem enorm te verwarren, wat hem zorgen baarde. Heel even bleef ze hem zo aankijken, voor ze het glas vast pakte en heel erg demonstratief leegdronk. ‘Werkelijk?’ Haar blik was weer emotieloos en met een klap zette ze het glas weer op de bar. Hij krabte ongemakkelijk in zijn haren, betaalde voor haar consumpties en hij beet onwennig op zijn lip voor hij haar optilde, weg van de bar naar buiten. Hij wilde haar alleen hebben plus hij wilde roken.

Eenmaal buiten zette hij Tári op een van de houten bankjes vlak aan de discotheek stak hij een sigaret op met behulp van de dragonkin spreuk van Savador en hij blies de rook hortend en stotend aan. “Oké Tári, vertel me waarom ik in godsnaam door een brandend gebouw zou gelopen zijn? Wil je het je blonde trolletje zeggen?” zijn blonde haren waren nu duidelijk te herkennen en zijn blauwe oog keek haar aan, zijn gekrulde wenkbrauw fronsend. Hij was nu zo desperate geworden dat hij zelfs haar bijnaam voor hem gebruikte, een bijnaam die hij niet al te graag hoorde.

Ze had misschien beter kunnen en moeten nadenken over dit moment. Het moment dat ze vergat waarom ze niet dronk. Ze kon er niet tegen, was sneller dronken dat een kat en het loste geen zak op. Het zou hem niet terug brengen, het zou niemand helpen.
Toch was ze koppig geweest – zoals altijd – en had ze ervoor gekozen zichzelf te verzuipen in de drank. Het duurde niet lang voor ze er vrijwel zeker van was dat de drank zijn werk deed. Ze begon nu al spoken te zien. Spoken die ze nu even niet wilde zien. Spoken die enkel aan zichzelf en een stom kind hadden gedacht. Spoken.. nee, een spook. Een irritant, zwartharig spook.
Tot overmaat van ramp, deed dit vervloekte spook ook nog eens precies wat ze van hem verwacht had. Hij keurde haar drank gebruik af. Ha! Hij? Hij had niet eens het echt om haar aan te spreken. Hij had een belofte gebroken toen hij stierf en ze zou het hem niet snel vergeven, misschien wel nooit. Hoe “heldhaftig” zijn daad ook was.
‘Je weet precies wat ik bedoel. Jij moest zo nodig een brandend huis in rennen. Als je commentaar had willen leveren op dit,’ Ze wees naar het glas voor haar neus. ‘Had je twee keer na moeten denken.’ Drank, ja, ja.. Dat was hier de schuldige van. Klaar, punt, uit. Ze ging er geen excuus over verzinnen en ze kon de drank de schuld geven van deze uitspraak. Zelfs tegen Mats zou ze deze zin niet zomaar hebben gezegd, zelfs niet als hij iets als dit gedaan had.
“Ik mankeer niets, geen brandwonden, geen half geschroeide ledematen en ik kan je aanraken!” Zei hij voordat hij met zijn handen over haar armen wreef. Op dit moment maakte het weinig verschil voor haar. Ze zag hem, dus wie zei haar dat ze niet gek genoeg was ook zijn aanraking te voelen? Hoorde haar nou! Ze was al zo gestoord aan het worden dat ze zichzelf niet eens meer geloofde.
“Je hebt al te veel op meid,” Meende hij dit nou? Echt waar? ‘Werkelijk?’ Haar blik was weer emotieloos en met een klap zette ze het glas weer op de bar. Natuurlijk was ze hem aan het uitdagen. Wat anders?
De handelingen die hij deed vielen haar amper op, pas toen hij haar optilde besefte ze dat hij bezig was met een poging haar te laten staken met drinken. Haar ogen werden groot en spuwde vuur toen ze begon te spartelen. ‘Zet me neer, verdomme!’
Ze werd op een houten bankje gezet en trok haar mond los om hem uit te schelden, toen haar ogen vielen op zijn haren. Haar ogen werden groot toen ze zag dat deze blond waren en niet zwart, zoals ze in het licht binnen hadden geleken. Te verbaasd om iets te zeggen bleef ze hem zo aankijken. Zelfs het feit dat hij een sigaret op stak maakte haar duidelijk dat ze hem al die tijd voor een ander aan gezien had. Toen zijn ogen op haar vielen, was zelfs de kleur daarvan te zien en het maakte niet uit hoeveel ze gedronken had, de drank kon moeilijk ontkennen dat deze ogen niet rood waren. Wat een geruststelling had moeten zijn, omdat ze dus niet gek was, was geen geruststelling.
“Oké Tári, vertel me waarom ik in godsnaam door een brandend gebouw zou gelopen zijn? Wil je het je blonde trolletje zeggen?” Nee.. Eigenlijk niet.. Nu kon ze alleen geen kant op. Ze schudde langzaam haar hoofd en keek kwaad de andere kant op. ‘Geen idee.’ Siste ze zachtjes. Ze kon niet geloven dat ze een fout als deze had gemaakt. Ze was boos op zichzelf, het zou niet uit moeten maken hoeveel ze zou drinken, ze zou die twee uit elkaar moeten kunnen houden.. Hoe dan ook.
Ze keek hem weer aan en haalde haar schouders kort op.

Tári had echt te veel op en het baarde hem zorgen omdat ze zoveel dronk. Wat was de rede? Waarom moest het per sé met alcohol en niet met voedsel bijvoorbeeld? Want daar kon hij prima mee helpen, hij kon immers goed koken. Zelf was hij geen fan van alcohol, het maakte mensen onmenselijk en onredelijk. Adrian wilde al meteen weer weg, het pakje sigaretten dat hij mee had, meteen leegroken aan de lopende band om dan zichzelf in bed te hijsen voor de rest van het weekend. Stiekem wilde hij hier een leuke avond van maken, maar dit zat er nu alles behalve in. Dus wat ging hij doen als goede ex? Haar naar buiten dragen, weg van de drank en het betalen natuurlijk.

Natuurlijk spartelde ze en had hij moeite om haar vast te houden, maar die marteling was vrij snel gedaan terwijl hij haar woorden van dat hij haar moest neerzetten negeerde en haar gewoon op de bank neerzette. Met een snel gebaar en met de dragonkin spreuk, lichtte hij zijn sigaret op en hij blies de rook ongemakkelijk uit, gewoon door dit alles. Hoe zat het tussen hen? Wat was er met haar gebeurd dat ze zo de drank in vloog? Deze vragen bleven maar door zijn hoofd spoken en maakten hem misselijk. “Oké Tári, vertel me waarom ik in godsnaam door een brandend gebouw zou gelopen zijn? Wil je het je blonde trolletje zeggen?” was ten slotte toch uit zijn mond gekomen terwijl hij de rook van zijn sigaret uitblies weg van haar. Zijn slanke lichaam was half naar haar gericht, maar zijn blauwe oog was gefocust op haar gestalte. Ze schudde haar hoofd en hij ging moedeloos wat verder van haar zitten, wetende dat ze het net nog had gezegd dat het gedaan was, dus hij hield zijn afstand zoals elke respecterende man. ‘Geen idee.’ Siste ze zachtjes. “Je kan me vertrouwen dat weet je,” zijn oog zocht die van haar op en hij deed een poging tot glimlachen, in de hoop dat dat de pijn in zijn ogen maskeerde. “Ik heb geen idee waarover je het had daarnet maar... hoe zit het nu met ons dan...? Is het... gedaan?” deze woorden kwamen er heser uit dan verwacht, maar dat had hij moeten zien aankomen. Als dat zo was, wilde hij graag weten waarom, misschien kon hij het verbeteren. “Is het omdat ik rook...?” hij stampte haast meteen zijn sigaret uit, terwijl hij zijn blik naar voor richtte. Voor even had hij geen behoefte meer in iets, het liefst wilde hij gewoon verdwijnen in zijn zachte bed.

Natuurlijk spartelde ze tegen en wilde ze dat hij haar neer zette! Waar haalde hij überhaupt het lef vandaan haar zo op te tillen? Hij had niet het recht om haar weg te houden bij de drank of bij wat dan ook. Hij had helemaal nergens het recht meer toe! Hij had enkel het recht om zijn mooie gezichtje ergens anders heen te slepen. Ergens, het maakte haar niet eens uit waarheen, gewoon ergens waar zij niet was.
Hij stak een sigaret op zodra ze buiten waren en hij haar op een bankje had gezet. Een sigaret.. Ze had nog zoveel kunnen drinken, ze wist dat dit niet klopte. Net als de blonde haren en de kleur ogen. Nope.. Nope.. Drank en licht, de slechtste combinatie in tijden. Echt.. Had ze.. O god..
“Oké Tári, vertel me waarom ik in godsnaam door een brandend gebouw zou gelopen zijn? Wil je het je blonde trolletje zeggen?” Die bijnaam.. meer had ze niet nodig om te weten hoe fout ze had gezeten. Alweer.. Waarom leken die twee dan ook zoveel op elkaar! Arg!
Ze wilde het hem niet vertellen. Het was niet bepaald de beste timing het nu te zeggen. Mooi beeld zou dat worden. Ze zag het al voor zich: “ja, hey, mijn ex is een brandend gebouw in gerend en zo stom om dood te gaan” hm ja.. Niet helemaal waar.. Wel in haar ogen.
Ze schudde langzaam haar hoofd en keek kwaad de andere kant op. ‘Geen idee.’ Siste ze zachtjes. Toen hij iets bij haar vandaan ging zitten werd haar blik nog kwader. Hij zou een prijs moeten krijgen voor zijn vermogen om op te geven. “Je kan me vertrouwen dat weet je,” Ja, ja, dat wist ze. Te goed. De glimlach rond zijn lippen was een mislukte poging om zijn gevoelens te maskeren.
“Ik heb geen idee waarover je het had daarnet maar... hoe zit het nu met ons dan...? Is het... gedaan?” Ze trok haar wenkbrauwen op en rolde met haar ogen. Een hele grote prijs zou hij van haar moeten krijgen, waarop met grote dikke letters stond “voor de meest goedgelovige idioot” en speciaal voor hem zou ze het een gouden randje geven, als een soort weerspiegeling van zijn blonde trollenhaar.
“Is het omdat ik rook...?” Nog voordat hij de kans had om het ding uit te doen kwam er een gefrustreerde kreet haar mond uit. Ze stond op en liep naar hem toe. Met vlakke handen sloeg ze op zijn borst. ‘Jij stomme, blinde idioot!’ Ze sloeg nog een keer tegen zijn borst, voor ze haar handen plat op zijn borst liet liggen en haar gezicht verborg in zijn kleding.