Without a moon or stars..

Stil, stil is de nacht op deze zwoele avond van Augustus. Alles lijkt perfect te zijn, perfect in balans. De maan en de sterren staan al in al hun pracht te schitteren, ver boven alles wat menselijk is. Op een enkele wolk na is de hemel kraakhelder, zodat het licht van de maan en sterren zonder enig obstakel het aardoppervlak bereikt. Niet dat het donker enig probleem vormt voor de jongen die op dit late tijdstip nog door de hoge grassen glibbert. Integendeel als het volledig donker was geweest, zonder maan of sterren, had de jongen zich fijner gevoeld meer op zijn gemak. Tenslotte is het duister zijn enige echte vriend, een die hem tenminste nooit in de steek laat. Zelfs wanneer de zon de duisternis in de ochtend weer weet te verjagen blijft de duisternis in zijn hart voort woekeren. De reden waarom hij zo laat nog rond glibbert heeft overigens niets te maken met de duisternis maar meer met de stilte. Alleen in stilte kan Shio over dingen nadenken, en aangezien stilte niet iets is dat in het kasteel valt op te rapen.. Zoekt hij het maar buiten de stenen muren van het kasteel.

Zachtjes 'sluipt' Shio door het hoge gras heen in de richting van naar het blijkt een meer of het een of ander. In de korte tijd dat hij hier gekomen is, heeft hij nog maar weinig tijd gevonden om het kasteel en de gronden daarom heen te onderzoeken. Deze zwoele avond van Augustus is dan ook de eerste keer dat hij een uitstapje maakt naar het onbekende. De mensen die hem hier in de gaten houden willen namelijk liever niet dat hij rond gaat struinen op plekken en tijden waar ze hem niet meer in de gaten kunnen houden. Plekken en tijden zoals deze dus. Ondanks het feit dat hij nu de kans heeft om weg te rennen, is er geen haar op zijn hoofd die daar aan denkt. Voor het eerst sinds een lange tijd heeft hij het gevoel dat hij ergens thuis hoort. In eerste instantie wilde hij niets liever als de school en zijn leerlingen ontvluchten. Nu, een kleine maand later zijn de zaken een beetje anders. Natuurlijk; ergens verlangt hij naar zijn vrijheid. Maar hij beseft zich ook dat hij nooit echt vrij zal zijn als hij besluit weg te rennen. Eerder op de vlucht voor de rest van zijn leven en om dat nu te vergelijken met vrijheid? Intussen heeft Shio zich al in het hoge gras neergelegd, slechts een paar meter van de oever van het meer verwijderd. Met zijn arm schuin onder zijn hoofd gelegd staart hij naar de glinsterende sterren boven hem. Hoe zou het voelen om een ster te zijn en te kunnen neerkijken op iedereen die naar ze opkijkt? Is de gedachte die door Shio's hoofd gaat. Een paar minuten piekert hij over het antwoord om uiteindelijk te gaan voor een treurig antwoord: Alleen.

Zuchtend sluit hij zijn ogen, om een voor een op zijn resterende zintuigen te focussen. Zodra hij zich focust op zijn neus stroomt de geur van vers gras zijn neus binnen. Daar is Shio overigens niet tevreden mee en hij wacht tot hij de kleine details weet op te pikken. Het is alsof je vanuit een hele lichte kamer naar een compleet duistere kamer stapt. Je ogen moeten dan wennen aan het duister om de details op te kunnen merken en zo is het hetzelfde voor je neus. Een smalle glimlach begint zich te vormen op Shio's lippen wanneer hij de zwoele zomerlucht via zijn neus bijna kan proeven. Na een kwartier dat voelt als een uur, heeft hij naast gras nog 10 andere geuren weten op te pikken. Een voor een gaat hij ze nog een keer af, om er met lichte teleurstelling achter te komen dat ze niet allemaal meer te ruiken vallen. Zo is de geur van nat hout verdwenen evenals de geur van mos. De wind zal wel gedraaid zijn bedenkt Shio zich lichtjes teleurgesteld. Hij ademt een aantal keren diep in en uit en refocust zich naar zijn oren. Net als bij zijn neus duurt het even voordat hij meer als enkel het ruizen van de wind hoort. Maar ook nu hoort hij na een paar minuten meer als op het begin. Het geluid van de grassprietjes die tegen elkaar aan ritselen komt als eerste, gevolgd door het zachte geklots van het water. In stilte geniet Shio van de rest van de scherpe maar zachte geluiden tot er een nieuw geluid zijn oren binnentreed. Na een korte tijd hoort hij het niet alleen maar kan hij het ook -via zijn hoofd dat tegen de grond aangedrukt is- voelen. Zijn geelachtige ogen die haast licht geven in het donker schieten open. Snel schiet hij overeind zichzelf verhullend achter een boom, die zijn aanwezigheid compleet verschuilt. Het ritmisch gedreun in zijn oren kan hij simpelweg niet verwisselen met iets anders als voeten. Zijn ze er achter gekomen dat hij niet in zijn bed ligt? Of is er nog iemand anders wakker op dit late tijdstip? Voorzichtig werpt Shio een blik achter de boom waar zijn ogen vrijwel meteen vallen op een vrouwelijk figuur. Haar blonde haar word door de maan en sterren stevig verlicht waardoor een gedeelte van haar gezicht ook zichtbaar is. Blauwe ogen staren in het niets, gepaard met een neutrale expressie. Wat doet ze hier nog? Is de vraag die meteen in Shio op komt. Moet hij haar aanspreken? Is de vraag die volgt. Twijfel verspreid zich over zijn gezicht heen tot hij het niet meer kan verdragen en hij zachtjes vanachter de boom vandaan komt. Zo stil als het kan beweegt hij zich schuin achter haar. ''Nog zo laat op?'' Zijn de woorden die hij vrij neutraal spreekt zijn ogen op haar achterhoofd gericht. ''Zut Alors!'' Scheld hij mompelend en haast fluisterend in het Frans. Licht grommend slaat hij een dappere mug kapot die een poging deed voor het bloed in zijn rechter bovenarm. Kort slaat hij daarna zijn ogen op het meisje voor hem, kleiner als hemzelf. Helder blond stijl haar en smal qua postuur, niet iemand die naar zijn inzien iets kwaad in de zin heeft. En arrogant als hij is gelooft hij evenmin dat dit meisje ook maar enig gevaar voor hem vormt qua kracht. ''Cat caught your tongue?'' vraagt hij ongeduldig wanneer ze niet meteen antwoord.

Voor Thayeline

En ja hoor, daar hebben we het weer, dat probleem: niet kunnen slapen. Tellen helpt niet. Mijn ogen sluiten ook niet. Wtf brain... Ik was vandaag de hele dag een moeie zombie en nu ik eindelijk in mijn bed lig kan ik niet slapen. Hoe the heck kan dat? Ik zucht. Ik heb zin om iets te doen... Gsm? Nee, batterij is leeg. En plots krijg ik een idee. Een stom idee eigenlijk, iets wat niet mag: ontsnappen in het midden van de nacht naar buiten.
Als ik betrapt word - ik zeg als - zit ik diep in de problemen... Maar kom op, ik moet toch een keer in mijn leven in de problemen komen? Je hebt niet geleefd zonder eens straf te krijgen, zei mijn leerkracht altijd. Nee, ik ga nu niet yolo zeggen. Zo'n dingen doe ik niet. Maar het klopt dat je maar één keer leeft en in die ene keer moet je genieten en alles geprobeerd hebben. En dat is iets waar ik nu dus aan ga werken.
Ik voel me best badass als ik de dekens wegsla en snel mijn korte pyjamabroek uittrek en een lang skinny jeans over mijn heupen trek. Snel zwaai ik mijn grijze nepleren jasje over het dunne pyjamatopje en schuif mijn voeten in een paar blauwe sneakers. Ready for mission escape.
Geruisloos loop ik naar de deur. Niet op slot. Vast vergeten... Of reeds geopend. Of ze doen dat gewoon nooit, geen idee. Ik ben nog nooit ontsnapt op dit uur.
Een frisse windvlaag slaat meteen in mijn gezicht als ik stilletjes de deur sluit. Zo koud is het niet - ik gok zelf dat het vrij warm is voor een nacht. Toch moet ik even rillen en wens dat ik een extra shirt had aangetrokken. Maar nu ga ik niet meer terug - ik moet afmaken waar ik aan begin, geen idee waarom. Maar yeah, mijn brein doet wel vaker raar.
Waar zou ik heengaan? Ik kan gaan waar ik wil. Niemand ziet me, nou ja, behalve die dude (of dudette) die waarschijnlijk de deur voor mj gebruikt heeft. Beter voor mij toch? Hoef ik er niet meer aan te prutsen. Als dat zou moeten lag ik alweer in bed - ik faal met sloten. Zonder en zelf met sleutel kan ik geen deur openen.
Ik slenter wat rond in het donker, zoekend naar een plaats waar ik kan... Euh ja, wat doen eigenlijk? Misschien was het toch niet zo'n fantastisch idee. Ach, heb ik nu tenminste iets anders dan woelen in mijn bed te doen.
Ik pauzeer tijdens het lopen even en realiseer me hoe mooi de stilte eigenlijk is gecombineerd met het donker. Ik ben geen Shadraan, maar toch voel ik me nu zo blij zonder echt te weten waar het vandaan komt. Door de stilte begin ik na te denken. Hoe ziet mijn toekomst er hier uit? Vrolijk? Droevig? Ga ik hier geaccepteerd worden als wie ik ben? Of wordt ik gepest? Krijg ik misschien nieuwe vrienden? En de vraag die ik me al stel van sinds ik besliste dat ik naar een andere school ging gaan: word ik verliefd en zal het voor een keer wederzijds zijn?
Ik zucht. Het antwoord is waarschijnlijk nee. Nou ja - ik word vast wel verliefd, maar zonder dat het wederzijds is. Wie wil mij nu? Ik bedoel: ik ben niet mooi, niet luid, ik val niet op en niemand ziet me staan in een menigte. Dus het gebeurt vast nooit.
Ik zucht opnieuw en slenter verder. Ik ben nu inmiddels bij het meer gekomen. Even knipper ik met mijn ogen. Ligt daar nu iemand in het gras? Nieuwsgierig stap ik dichterbij. Nee, ik heb het me vast verbeeld. Denk ik, tot een stem schuin achter me klinkt en ik een sprongetje maak van de schrik. 'Nog zo laat op?'
Holy crap. Ik schrik me rot en laat een zucht ontsnappen. Ik draai me om en kijk even snel wie me zo heeft laten schrikken. Een jongen met donker haar en gele ogen. Time to judge: niet slecht. Sorry, het is een gewoonte om elke jongen te raten als ik 'm zie. Da's het enige wat ik doe, daarna laat ik hem echt met rust. Behalve als hij tegen me praat, zoals deze. De jongen scheldt zachtjes in het Frans en slaat dan even op zijn rechterbovenarm. Vast één of ander insect.
Ik kijk even naar de jongen voor me. Hij is een beetje groter dan ik. En wat kan ik nog zeggen? Hoef ik iets te zeggen? Of kan ik zwijgen tot hij nog iets zegt? Want ik weet niet wat te zeggen. Leve awkwardness, en dan zeker bij jongens. Die wekken vast iets op in mijn brein waardoor ik me nog awkwarder gedraag. Geen idee waarom. 'Cat caught your tongue?' vraagt hij dan. Fijn, zegt hij iets, is het dan nog zo iets stom. Oh god, wat moet ik hier nu op antwoorden?
Ik breng mijn vingers naar mijn mond en bijt op mijn nagels. Slechte gewoonte, ja ja, laat mij nu gewoon doen wat ik wil. Na een halve minuut stilte, kan ik toch nog mijn mond openen om iets te zeggen. 'Guess so.' weet ik er stil en een beetje lachend uit te brengen terwijl ik even mijn vingers een beetje van mijn mond verwijder, maar van zodra ik klaar ben, bijt ik verder.
Goed, is het nu de bedoeling dat ik het gesprek verderzet. 'En, waarvoor ben jij hier nog zo laat?' vraag ik dan terwijl ik mijn handen in mijn zakken laat glijden. 'Ik kon niet slapen dus besloot ik maar te ontsnappen.' Het was mijn eerste keer omdat ik anders zo'n zieligerd ben dat ik niets durf en ik voel me enorm badass maar ik heb het wel best koud. Hmmm… Dat zeg ik er best maar niet bij.

\\Woah. In pretpark-wachtrijen krijg ik dus inspiboosten. Well, yay.\\

» Shooting stars - Jake
» Looking at the stars
» Rattle the stars
» Wish upon the stars [&Night]
» Falling Stars.

Without a moon or stars..

Without a moon or stars..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen