Hij bleef maar rennen. De schaduwen langs hem heen hadden gekke vormen en vreemde gezichten. Het was helemaal zwart om hem heen met vreemde lichten om zich heen. Zijn hart bonkte in zijn keel en rond zijn keel, polsen en enkel brandde het pijnlijk. Het werd steeds zwaarder om te rennen, maar het was alsof een zwarte laag teer aan zijn voeten zat vastgeplakt. Net zo snel als dit gekomen was, was het weer weg. Het gevoel werd vervangen doordat hij viel. Hij voelde de wind langs zijn haren wapperen. Met een bonk kwam hij tegen een ijzeren oppervlak terecht. Het voelde koud en kil, nogmaals die pijn rond zijn polsen. Opeens verschenen er rare beelden, de beelden hoe er een oudere man boven hem hing. ''We zijn zo klaar.. Drakie.'' De rest van de beelden bespaar ik je.

Met een schok opende Drake zijn oranje ogen. De angst was nog altijd op de netvliezen te lezen, hij slikte en voelde hoe het bed onder hem vochtig was van het zweet. Zijn keel, zijn polsen, het voelde even alsof hij daar nog was. Hij streek langs de huid van zijn keel en keek naar het plafond. Hij deed de ademhalingsoefeningen die hem altijd geleerd waren. Uiteindelijk ging de jongen zitten, wreef langs zijn polsen. Ooit waren ze rood geweest met eelt en slijtwonden.. als jong jongetje. Ondertussen was het meeste geheelt en kon je er niet meer veel van zien. Met een zucht sloot hij even zijn ogen, waarna de jongen uit bed stapte. De kille tegels tegen zijn voeten voelde koud aan, Drake liep naar het gordijn. Toen hij deze open deed, zag Drake een beeld wat hem gerust stelde. Het terrein van de school bij nacht en de herkenning voelde fijn voor de jongen. Vroeger toen hij nog op de andere school zat,.. hij had zijn gehele afdeling wel eens bij elkaar geschreeuwd. Hij had de muur met gaten bewerkt, de woedde en de pijn. Nachtmerries die hem terug brachten naar de krochten van zijn trauma's. Iedereen had ze, die het had, kende het nachtelijke lijden van een onverwerkt trauma. Drake slaakte een zucht en kon weer glimlachen. Doordat hij wist dat hij nu op Starshine was, zijn oom dood en hij veilig op een kamer sliep met zijn broer. De nachtmerries vol walging waren voor Drake dus niet meer dan normaal en tegenwoordig was de angst uit een ver verleden wat de droom zo eng maakte. Hayden had hem vroeger vaak getroost of zijn woedde gestild. Nu was het heel af en toe nog, wanneer de nachtmerrie te heftig was dat dit effect had op Drake wanneer hij weer wakker werd.

Drake vond het dus fijn om na zo'n moment uit het raam te kijken, zodat zijn hoofd  rustiger werd en zijn hartslag normaal kon gaan doen. Het was weer een van die nachten, alleen nu was het anders. Dit kwam doordat Drake iets opviel. Hij boog zich meer naar voren bij het raam, want hij zag verbazend genoeg een schaduw lopen van een persoon. Hij draaide zijn hoofd naar de klok en fronste. Het was echt ruim midden in de nacht, wat moest deze persoon daar? Drake was een vreselijk nieuwsgierig type. Daarom was zijn drang om het uit te zoeken nu ook groot. Hij trok zijn kleren aan na een hele snelle douche en verliet zijn kamer met de zwartwitte jas aan.

Zijn stappen waren ferm en hij zag hoe de condens uit zijn mond dwarrelde onder het licht van de maan. Het was winter, dus de nachten waren koud. Drake zijn nachtzicht was prima, maar uiteindelijk besloot hij een vuurbolletje op zijn hand te creeren, want hij was opzoek naar die persoon die random zijn bed uit was gekomen. Na een tijdje merkte Drake dat hij zich bij de Old ruins bevond. Hij keek rond en zag al snel de plek waar hij de persoon vanuit zijn raam had gezien. Drake keek naar het kasteel en zag vanaf daar de vele raampjes. De meeste waren zwart door het uur van de nacht, enkele brandde nog een lichtje. Drake kon vanaf hier ook zelfs het raampje van Yang zien en glimlachte. Nu hoorde Drake geluid van een levend wezen, het leidde hem af. Wantrouwend keek Drake rond en hij fronste. ''Hallo?'' was de vragende stem. Zijn nieuwsgierigheid was sterk en daarom bleef Drake staan, hij had geen angst op dit moment. Vooral omdat de angsten van Drake ergens anders lagen dan de meesten altijd van hem konden verwachten. Hij slaakte een zucht en je kon hem misschien zelfs bijna geïrriteerd noemen op dit moment.

Het gevoel dat de wereld voor hem weg vil, dat niks er meer toe deed en het hem allemaal niet meer boeide.. Ht waren de momenten dat hij het allemaal het meest haatte. Dat de jongen van binnen zichzelf zag weg rotten terwijl iedereen de bink, de badboy, de bullebak zag. Zoveel gezichten, zoveel waarheden over hem. Iedereen had zijn of haar oordeel en vaak boeide het hem ook gewoon niet meer. Door de gang lopen en alles als in een waas langs je heen zien gaan. Sommige ontweken hem, andere waren bang voor hem terwijl de ander hem amper kende. De geruchten waren als water tussen de tegels, het verspreid zich snel. De jongen vond het altijd hatelijk om te horen en op hetzelfde moment kon het hem niet boeien. Zijn leven was erg dubbel. Iedereen dacht altijd dat hij oh zo vol was van zichzelf, de zelfverzekerdheid zelve. Niets wat hem kon breken. Toch was het tegendeel waar, want hoe meer je iets niet wilde.. hoe harder je er tegenaan begon te schreeuwen. Nu liep hij midden in de nacht over het gras. Enkel het licht van de maan, de sommige schoolraampjes en het vlammetje in zijn hand. De zwarte haren hingen wat voor zijn ogen die schichtig rond keken. Hij had dit ook in zijn wolven vorm kunnen doen, dan had hij de persoon die hij vanuit zn raam had gezien, veel sneller kunnen vinden. 'Ook last van bed luis?' hoorde hij een stem zeggen. Drake draaide zich direct en moest zichzelf ervan weerhouden om geen vuurbal op hem af te schieten. Hij kon de persoon door het donker niet goed zien, maar hij zag wel dat die gene erg klein. Toch had Drake ergens het idee dat dit niet om een leerling ging. Hij keek zijn kant op en wist even niet goed wat te doen. Okey, hij had de persoon gevonden, wat nu? Achteraf had Drake zichzelf voor zn kop kunnen slaan. Het was eigelijk vreselijk gevaarlijk wat hij nu deed. Voor hetzelfde geld was het een gewelddadige krachtige crimineel magican geweest. Dan was hij nu mooi het zaadje geweest en had hij het misschien niet meer na kunnen vertellen. Mensen zoals hij toen op de zwarte markt had ontmoet toen hij die tas moest afleveren in dat Cafeetje. Drake schudde zijn hoofd, het had hem geen angst ingeboezemd, maar hij dacht liever niet terug aan dat moment. Drake was eventjes stil na zijn vraag, hij keek de persoon aan voor zover dat kon. ''Ehh, zoiets zou je kunnen zeggen ja. Ik herken je stem alleen niet, wie ben je?'' sprak Drake rustig.

Drake schrok van de plotselinge persoon die nu bij hem in de buurt was. Misschien juist doordat hij zo alert was en tegelijk doordat hij het ook wel wist maar niet had verwacht dat hij er nu nog zou zijn. 'Dat kan kloppen.  Ik ben zelf ook nog maar een paar dagen hier aan gekomen. Vergil Titan stagiaire vuur. En jouw naam is?' Was de reactie van de jongen die blijkbaar Vergil heette. Het was een reactie op wat Drake had gezegd over dat hij zijn stem niet kon herkennen. Drake zijn gehoor was prima en daarmee kon hij dus ook snel geluiden of stemmen herkennen. De toon van Vergil was neutraal en Drake merkte ook dat het daarom geen 'open spring in het veld' was, zoals bijvoorbeeld Yang. Drake slikte even. Drake vond het wel leuk om de nieuwe fire magic stagaire te ontmoeten. Vooral omdat hij al blij was met de nieuwe fire magic docent. Alles was beter dan Savador. ''Mijn naam is Drake. Drake Burned.'' sprak de jongen rustig. Hij hoorde hoe Vergil met zijn vingers knipte en zo zag hij de drie bolletjes van licht verschijnen. Het leuke was dat door het contrast.. vuur s'nachts toch wel het mooiste was om te zien. Drake keek naar de bollen en zijn eigen vuur was niet meer nodig door de bollen. ''Waarom.. loop je hier s'nachts rond?'' vroeg Drake nieuwsgierig.