Na een lekkere lunch pakte Aressuka in de lichtetage haar tas in voor de middag. Het was wat frisser dan ze had gedacht, dus behalve een schrift en schrijfspullen voor notities, pakte ze ook maar een vest in. Vulpes, haar vos kijkt Aressuka vragend aan. In een vorige buitenles had Aressuka Vulpes meegenomen. Dat vormde toen geen problemen. Maar nu komt ze wel bij een nieuwe leerkracht. Zal die het goed vinden als Vulpes meegaat? Aan de andere kant, ze had opgevangen dat de nieuwe leerkracht survival wel erg veel van dieren houd, dus dan zou het toch geen probleem zijn?

Uiteindelijk vertrok Aressuka naar het duistere bos. Ze liet aan Vulpes de beslissing of ze mee wilde gaan. De jonge Shadraanse vos liep haar baasje echter vrolijk achterna. Ach, anders kan Vulpes wel even tijdens de les in het bos gaan wandelen of jagen. Aangekomen bij de rand van het bos keek Aressuka een beetje in het rond. Geen spoor van de nieuwe leerkracht. Zou hij zich misschien verbergen als onderdeel van de les? Met sommige mensen weet je het maar nooit. Helaas kan Aressuka niet zoals de meeste Novanen aura's aanvoelen. Alleen die van haar zus is voor haar te doen. En Vulpes, de emoties van haar vos zijn goed voor Aressuka aan te voelen. Maar dat komt omdat Vulpes met emoties en gebaren communiceert met Aressuka. Op die manier kan Aressuka best wat te weten komen over mensen. Omdat haar trouwe vos mensen aanvoelt en dan de informatie aan Aressuka doorgeeft.

Maar waar zou nou de leerkracht zijn? Ergens in het bos natuurlijk. Gelukkig word het niet voor niets het duistere bos genoemd. Het kan er nogal donker zijn. Aressuka sluit even haar ogen en concentreert zich op de spreuk die ze samen met haar zus heeft weten te ontwikkelen toen zij als jonge Novaanse meisjes in Shadra beland waren. 'Give me the heated sight in the shadows dark as night.' Zodra Aressuka haar ogen weer opent zijn om de irissen van haar mosgroene ogen een donkerrood randje te zien. Aressuka's zicht is nu totaal anders dan normaal. De beste manier om haar zicht te omschrijven is door te zeggen dat ze infrarood kan zien. Iets waar ze altijd even aan moet wennen. Maar helaas kan ze niet echt een warmtespoor zien. Het is blijkbaar té lang geleden dat de leerkracht langs kwam. Wel ziet Aressuka de lichaamswarmte van een muisje die langs rent. Herkend ze het silhouet van een vogel op een boomtak. 'Hm, het ziet er naar uit dat ik je nodig heb Vulpes' Met een glimlach kijkt Aressuka haar vos aan die door de warmte die ze uitscheid er net zo rood uitziet als ze normaal doet. Aressuka knippert even flink met haar ogen en schakelt op die manier de spreuk uit. Met normaal zicht ziet ze Vulpes wat rondsnuffelen. Dan klinkt er een blafje van haar vos. Snel loopt Aressuka eropaf. 'Heb je wat gevonden meisje?' Het antwoord is te zien als een pijl die in een boomstam gekrast is. Ze knikt even naar Vulpes en samen rennen de twee door het bos, de pijlen volgend. Dan komen ze aan bij een open plek waar iemand, omringt door dieren, op de grond zit. 'Goed gedaan Vulpes' Aressuka beloont haar vos met een flinke aaibeurt. Daarna richt ze haar blik op de persoon op de open plek. 'Ehm, neem me niet kwalijk. Aressuka Marina meld zich voor de les survival' De reactie afwachtend gaat ze ook maar op het gras zitten. Vulpes krult zich op en gaat een welverdiend dutje doen op Aressuka's schoot.

Liam zat wat ongeduldig in de les. Wachtend tot ieder moment de bel zou gaan. Toen hij dat eindelijk deed was hij er als een haas vandoor. Met een brede glimlach liep hij door de gangen heen een weg naar buiten te zoeken. Voor de les Survival moest hij bij het duistere bos zijn. Met zijn meloen print tas op zijn rug stond hij even stil bij de rand van het bos. Nog steeds met een brede glimlach tuurde hij door de bossen heen. Hij zag niemand aan de rand van het bos staan of er net een paar meter in. Schouder ophalend liep hij het bos in wat al snel rennen werd. Ondanks dat hij zijn medicijnen in had genomen had hij in de vorige les alsnog een Narcolepsy aanval gehad waardoor hij nu wat meer energie had. Duikend om rennend takken te ontwijken zocht hij zijn weg door de bomen heen. NA een tijdje wist hij zeker dat hij verdwaalt was en klom de bomen in. Tuurde zo ver als dat hij kon kijken en suisden weer door de boomtoppen verder. Springend en zwierend van tak naar tak. De gewoonte die hij als klein kind had gekregen in het bos achter zijn huis had hij nooit afgeleerd. Na een tijdje bijna doelloos door de boomtakken heen te zijn gegaan rusten hij even wat hijgend uit op een tak. Rondkijkend zag hij in de verte een plek die wat opener leek en zonder verder uit te rusten sprong hij weer van boomtak naar boomtak om bij de open plek te komen. Hij sprong van de tak af en landen wat door zijn knieën met zijn ogen op de man op de boomstam gericht. Met een brede glimlach ging hij recht staan. "Liam Egao. Ik meld me voor de les survival." Zijn blik gleed over het veld en een paar meter van hem vandaan zat een meisje met iets op haar schoot. Wat meer naar het meisje lopend en dus ook wat meer voor de neus van de man op de boomstam ging hij een meter van het meisje vandaan op de grond zitten op zijn knieën en wachten wat ongeduldig af op wat er zou gaan gebeuren.

Tik. Tak.
Tik. Tak.
Tik. Tak
Rhines blik was gericht op de ouderwetse klok vlak boven de zwarte deur van hun lokaal. Nog twee minuten en de bel zou door de hallen schallen. Dan zou dit verderfelijke uur voorbij zijn en zou ze naar het bos gaan. Daar zou haar volgende les plaatsvinden. Survival. God wat stond haar te wachten in dat beboste doolhof? Ze had begrepen dat het een nieuwe leraar was, dus het werd in het ongewisse tasten. Meestal kon Rhine wel ergens informatie ontfrutselen over leraren, maar deze? Ze had zelfs geen idee of het een vrouw of man was. Ach ja, een beetje mysterie kon leuk zijn.
Drie.
Twee.
Een.
Triiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing
Eindelijk, daar ging de bel. Rhine veegde alle spullen die op haar schooltafel hadden gelegen met een zwier in haar tas voor ze het lokaal uitracete. Haar schoenen piepten toen ze bijna de bocht naar haar etage mistte. Rhine rende vliegensvlug naar haar kamer, kieperde haar tas leeg op bed en propte er andere spullen in. Spullen die haar handig leken voor een les als deze. Drinken, een appel, notitieboekje, pen en een lege glazen fles. Die fles was bedoeld als rustplaats voor haar huisdier. Het huisdier dat nu achter haar stond.
Haar stond aan te gapen.
Rhine voelde het, ze voelde het altijd wanneer Skugga dat deed. Grijnzend draaide ze zich om naar het rokerige beest. Haar blonde haar werd in een losse vlecht gevangen gehouden en verborgen onder een leger getinte capuchon. Ja geen zwart vandaag. Dit leek haar een betere kledingkeuze. Jeans, bruine enkellaarzen, een beige topje verborgen onder de legerachtige capuchon. Natuurlijke tinten, dat was handiger om ongezien door het bos te sluipen. Ja ongezien, want zo had Rhine het, eht liefste. Ze werd niet graag gezien, ze bleef liever op een plaats waar zij alles en iedereen in de gaten kon houden, maar niemand haar zou opmerken.
Met een zwier ging de deur dicht en liep Rhine geflankeerd door de erg grote schaduwwolf richting het duistere bos. Ze nam Skugga mee, het was toch buitenles en Skugga was erg handig om vervelende dieren – of leerlingen – weg te jagen bovendien verdiende haar oudste en trouwste vriend het om af en toe lekker rond te rennen.
Rhine kwam aan bij de rand van het bos. Haar behoedzame blik schreed over de omgeving. Niets. Geen leraar. Geen leerling. Ze zaten dus in het bos. Fijn. Mocht ze nog mee gaan doen met een potje verstoppertje. Jugh. Ze haatte verstoppertje.
Rhine liep door het bos, hield alles in de gaten. Haar huisdier deed precies hetzelfde. Hij was ook altijd op zijn hoede, altijd te vinden in het duister, altijd klaar om aan te vallen wanneer nodig. Rhines blauwe ogen bleven rusten op iets ongewoons. Een pijl. Recht voor haar. In een boom. Ze keek naar de richting waarin de pijl wees. Verderop was nog een pijl. Aha. Een spoor dus. Gelukkig. Nui werd het wel erg makkelijk. Ze voelde zich net hans en grietje die een spoor van kleine kiezels naar huis volgden.
Uiteindelijk kwam een open plek in zicht. Rhine kneep haar ogen half samen. Er zaten mensen, van ahar leeftijd ongeveer. Ze keek nog beter. Een jongen en…een meisje, niet zomaar een meisje, ze kende dit meisje. Aressuka. Zij. Wat deed zij hier? Fijn, heel fijn haar dag kon niet beter. Haar blik gleed naar haar huisdier, ook hij keek nu naar Aressuka, met ontblote vlijmscherpe tanden, een ontspringende grom in zijn binnenste. Skugga voelde haar aan, wist meteen wanneer iets haar van slag maakte. Zijn natuurlijke reactie daarop was de oorzaak van het probleem opruimen, letterlijk. In stukken scheuren.
Dat kon ze natuurlijk niet laten gebeuren.
Zou veel te veel ellende opleveren.
Langzaam verliet Rhine de schaduw van het bos liep ze de open plek op. Ze belandde achter de andere twee leerlingen, keek recht in de ogen, of liever gezegd het oog van de man die haar leraar moest zijn. Hij was een vreemde vogel dat kon ze van zijn uiterlijk alleen al afleiden. Met samengeknepen ogen bleef ze de man nog even aanstaren voor haar blik zich op de ruggen van de zittende leerlingen vestigde. Skugga liet nog even een dreigende grom horen voor het beest langzaam zijn vaste vorm verloor en in het glazen flesje in Rhines rugzak verdween.
Geen naam, geen begroeting.
Sommige gewoontes vervaagden gewoon niet.