Brilliant shambles

B_{okkig beende hij tussen enkele groepjes leerlingen door die vlakbij het kasteel op het buitenterrein in het gras hun vrije tijd lagen te verspillen aan geluier, tienerpraat, gelach en gekir. Hij stapte zelfs doodleuk over een of ander eerstejaartje heen dat in zijn weg lag en even ineenkromp bij het zien van zijn gestalte. Moesten ze maar aan de kant gaan, plek voor hem maken. Maar nee - zijn onmiskenbare gestalte viel zo te herkennen tussen de leerlingen, maar plaats voor hem maken, onmiddellijk een rij vormen en door hun knietjes voor hem gaan om voor al zijn disciplinaire autoritaire meesterlijkheid te buigen? Vergeet het maar. Waren ze te beroerd voor. Het walgelijke zonnige weer maakte het er ook niet bepaald beter op, bij Medusa. De lente was er weer, jolly jolly happiness, geitjes in de wei, paardenbloemetjes op je picknickkleed, wespen in je wijnglas. Gadverdamme nog aan toe. Neem nu Noord-Shadra, daar regende het minstens drie dagen in de week dat het goot en kon je de straat niet op zonder paraplu voor het onvoorspelbare weer. Als er één ding was dat hij miste op deze walgelijke zonovergoten plek, dan waren het wel de beregende straten en de grauwe sombere huizen waartussen hij was opgegroeid. Gelukkig moest hij nu niet hier wezen, maar in het bos verderop. Het donkere bos, dat in dit seizoen haar schimmige en lugubere uitstraling ook vervangen had voor walgelijk groen en leven en bloei, maar waar op z'n minst bomen beladen met bladeren waren om die snikhete zon tegen te gaan. Genoeg schaduwen waar hij zich in kon verplaatsen. Een beetje koelheid was geen overbodige luxe, zoals hij gehuld in net maar warm pak voor dit weer rondliep. Hij keek even nors op bij een slaggeluid dat als een gedempte echo uit de verte klonk. Voetballende leerlingen. Great. Net als je dacht dat je de ergste soort achter je had gelaten. De joelende pubers hadden een stuk van het grasveld even verderop voor hun potje opgeëist en sukkelden tegen elkaar schreeuwend en met jassen en vesten zwaaiend achter een balletje aan. Had hij geen verbod gelegd op enige vorm van balsport of enige sport in het algemeen buiten de gymlessen om? Medusa. Hij had nu geen zin om speciaal voor hen moeite te doen, naar ze toe te benen en ze van hier tot de andere kant van het sterrenstelsel van Kovomaka uit te kafferen. In plaats daarvan maakte hij zich zo vlug als zijn benen hem konden dragen uit de voeten, dwars over het grasveld met onzichtbare grenzen dat nu even als speelveld moest dienen. Zijn norse gezicht en zwaaiende armen met gebalde vuisten in zijn stevige pas zouden komisch zijn geweest als je het verstandig vond om te lachen om een geïrriteerde Savador. Met een kleine zucht van verlichting bereikte hij de rand van het bos waar hij eindelijk zijn tred iets kon verlangzamen. Misschien nog niet helemaal gepast om te vinden dat de kust veilig genoeg was, want voor hij het zelf goed en wel doorhad sloeg hij het volgende moment half voorover door een harde mep tegen zijn nek. Vliegensvlug draaide hij zich om en registreerde met een razende uitdrukking op zijn gezicht de oorzaak ervan. 'You.. bloody, piss-poor - IDIOT!'
Hij uitte al zijn woede in een geweldige trap tegen de bal die daar onschuldig in het gras lag, die zo hoog werd geslingerd dat hij tussen de boomtakken verdween en de afgeslagen takjes op zijn hoofd en schouders neerdaalden. Het was vast beginner's luck - hij hield niet eens van voetbal, laat staan ook maar iedere sport - maar in een gelukstreffer klapte de bal recht in het gezicht van het joch dat hem, per ongeluk of met opzet, geraakt had. Het joch wankelde op zijn benen en viel met een hand over zijn pijnlijk vertrokken gezicht geslagen achterover in het gras. Serves him right. Zijn vriendjes en meelopers keken de woedende Hoofdmeester verbluft na, maar hij was al in zijn typerende benende pas tussen de bomen van het bos verdwenen.
For fuck's sake, so much for a little walk. Bij terugkomst zou hij die bal naar ergens in het midden van het meer trappen, period. Terwijl hij zich al een alternatief plan beraamde dat hij de bal ook gewoon kapot kon klappen tussen zijn handen als hij deze met vuurmagie in vuur en vlam zette, stapte hij zacht in zichzelf mokkend over boomstronken en door geurende bosplanten. Met een nijdige ruk trok hij de zoom van zijn overjas los uit een paar doornstruiken waarin hij bleef haken en wankelde zijn evenwicht hervindend een pad op dat eindeloos tussen berken aan beide kanten doorliep. Eindelijk. Redelijke wandelgrond. Uiteraard was hij niet de persoon om vrolijk een wandelingetje te maken met dit weer. Eigenlijk had hij de taak op zich genomen om het bos door te kammen en te zien of hij door die bebrilde boomknuffelaar van een Goorvoet of iemand anders delen ervan af moest laten zetten. Wezens en bosdieren waren volop in de weer met paren, sommigen hadden zelfs al jongen - en niet alle soorten waardeerden het als er een dwazige leerling bij in de buurt kwam. Dat kon een naïeve puber een oog kosten, of een verbrijzeld ledemaat nalaten. In ieder geval zouden ze een lange periode op de ziekenzaal moeten verblijven en daar had hij geen zin in. Gunde hij ze ook niet.
Nors liep hij over het pad verder, maar ondanks zijn oplettendheid was hij er zich niet bewust van dat hij niet de enige op het moment in het woud was.}

N_{og gepikeerd over het feit dat die ongehoorde pubers vandaag zijn hoofd kennelijk voor doel aanzagen beende hij nors over het pad dat hem dieper het bos in bracht verder, de huid tussen zijn wenkbrauwen daarbij gesierd met een diepe frons. Bloody bastards. Dat flikte dat schorem terug op Razen in de tijd dat hij er nog woonde ook altijd. Kom, laten we met z'n allen op meneer Sathandiai mikken. En achteraf was het grienen bij mama als er heel toevallig een bal over zijn schutting terecht kwam, die de volgende dag lekgeprikt werd teruggevonden. Of helemaal niet. Hij had zijn eigen speelgoedwinkel kunnen beginnen door alle ballen die op zijn terrein waren beland en die hij vervolgens ergens in een hoekje van zijn schuur smeet om nooit meer terug te geven. Zelfs niet als sommigen het lef hadden om later bij hem aan de deur te komen, want die smeet hij na een minachtende blik op die vragende kinderogen en opgehaalde neus voor hun walgelijke semi-zieligheid waar hij zwaar allergisch voor was gewoon pal voor hun neus dicht. Geen respect, geen bal. Geen bal, geen krijsende kinderen. Geen krijsende kinderen, rust. Spijtig dat het toch net iets anders werkte met de afzichtelijke jeugd van vandaag de dag.
Zijn korte tierende roep schalde even door het bos toen hij een kuiltje over het hoofd zag en even later haast struikelde over een boomstronk. Daar waren zijn herenschoenen en lichaam niet voor gemaakt. Het hele bos was gewoon één grote jungle waar hij niet in thuishoorde. Dit was voor de aboriginals en slingerende mensapen en de buikschuddende wilden en grauwende apenkinderen in luipaardvelletjes die hoppend op hun hurken voortbewogen en een speer in alles staken dat ook maar een beetje van een zwijn weg had. Niet voor iemand als hij, the decent gentleman, de heer en meester, de meest geweldige steunpilaar voor de school met nog geen vuiltje aan zijn vier keer herstreken maatpak. If he said so himself. Maar, dacht hij met een zucht, het was van noodzaak.
Zo fabulous en belangrijk als hij zich voelde kwam hij midden op het pad tot stilstand in een houding met een hand in zijn zij en een opgeheven kin. Met een hooghartige snuif en een geërgerde blik op al het zonnige groen om hem heen reikte zijn andere hand naar het borstzakje van zijn colbert, waar hij een zonnebril uit haalde. Stay calm & like a sir. Verlichtend liet hij zijn arm naast zijn lichaam zakken nu alles er duisterder uitzag. Veel beter. Bij hem stond het dan wel alsof hij een beruchte maffiabaas was of iets dergelijks, in ieder geval als een persoon up to no good - maar dat kon hem niks schelen.
Een beetje afwezig om hem heen kijkend plaatste hij zijn hand weer in zijn zij, met een blik op de bomen om hem heen alsof hij zich op een smerige vuilnisstortplaats bevond. Hij wilde zijn ogen wat laten wennen aan hoe de wereld eruit zag achter verduisterde glazen, maar daar kreeg hij niet echt de kans voor.
'MOTHER of God!' Op hetzelfde moment van zijn geagiteerde uiting draaide hij zijn hoofd in een ruk opzij toen een rode waas hem vanuit het niets opeens haast van zijn schoenen kegelde. Daar ging zijn peperdure zonnebril bijna. Nu hij het iets of iemand dat hem zomaar voorbij was gestoven verontwaardigd nakeek zag hij pas dat het een leerlinge was. Wel bij Medusa. Als ze niet al enkele meters verder was dan had hij haar in zijn boze tred achterna gebeend. Net toen hij op het punt stond dat te doen kwam het kind tot stilstand en leek het door haar duffe hoofd door te dringen wie ze zojuist voorbij had geraasd zonder respecterende soldatengroet of voetenkus. That's right, op je blote knietjes neervallen in de aarde en je duizendmaal verontschuldigen. In plaats daarvan liep de opdonder achterwaards terug tot ze zij aan zij met hem stond, waar hij afwachtend met zijn handen tegen zijn heupen, trots vooruit gestoken borst en een ijzige blik achter zijn zonnebrilglazen op haar neerkeek. De kille uitdrukking op zijn gezicht verzachtte onmiddellijk toen hij zag dat het Moyra was. Maar dat veranderde de zaak uiteraard. Het kleine schattige meisje met de zuurstokroze pijpenkrulletjes keek blozend naar hem op met de verontschuldiging waar hij zo naar smachtte, maar die in dit geval al tegoed zou worden gedaan door haar verrassende verschijning alleen. Want het was geen alledaagse kleding die ze droeg - oh, nee. Ze was al snoezig genoeg van haarzelf met al haar zoetsappige kenmerkjes van dien - maar het frisse jurkje dat ze vandaag droeg was als de kers op de taart, een geheel dat als een sijpelend mals stuk vlees voor een hongerig beest zou zijn, en zelfs iets dat zijn neerslachtige bui door de lente en de zon iets deed opbeuren.
'Well, well, well..' Het kwam er eerder al haast net zo verlekkerd uit als wanneer hij een grote zak goud aan had getroffen dan een jong meisje. Keurend cirkelde Savador in een tergend langzame pas om het meisje heen, om haar in alle opzichten te bekijken en geen enkel stukje over te slaan. Bijna sluipend, als een of ander hongerig roofdier. Daarbij schoof hij zelfs zijn zonnebril lager op zijn neus om zijn ogen al de pracht en praal van het aanblik te gunnen. Alsof hij eerder een mooie vrouw bekeek - al kon het net zo goed doorgaan als iemand die een veedier keurde, rijp voor de slacht. 'En wát, I wonder -' Hij had zijn rondje afgemaakt en stond weer net als voorheen voor het meisje, waarna hij vervolgens al net zo kalmpjes als dat zijn houding liet blijken even om zich heen keek. Niemand te zien en niemand die hen kon horen. Excellent. Met zijn smalle lippen geplooid in een zuinig glimlachje ontmoette zijn blik de hare weer.
' - brengt een jong weerloos meisje als jijzelf hier?' maakte hij op een warm toontje met vragend opgetrokken wenkbrauwen zijn vraag af. Ze dartelde hier in dit stuk van het bos zomaar rond, als een prooidier op de vlucht. Dat luidde haast als een uitnodiging om zich wel in het spel te moeten mengen.}

H_{et was voor vandaag toch een geluk bij een ongeluk dat hij nota bene Moyra tegen het lijf mocht lopen, zijn suikerhartje. Ze had zich kennelijk verheugd op een eerste zonnige lentedag als deze, want ze had zich uiterst luchtig gekleed. Een vrolijk blauw jurkje golfde om haar kleine lijfje heen, hier en daar afgezet met witte versiersels en, zoals altijd, was haar roodachtige haar weer opgestoken met twee lintjes. Een typisch kenmerk dat Moyra tot Moyra maakte. Ze ademde ook iets gejaagder door haar wilde sprint van daarnet, maar hij nam het haar al lang niet meer kwalijk dat hij bijna met pijnlijke rug en verzwikte voet op de bosgrond had gelegen. Als het een andere onbelangrijke leerling was geweest was het een heel ander verhaal. Moyra was dan niet één van de Shadranen die hij heimelijk voortrok en soms zelfs weleens als persoonlijke lievelingetje bestempelde, maar ondanks dat was ze dat laatste zeker. Het enige waar hij niet altijd om stond te springen in het geval van dit kind was haar uitbundige vrolijkheid. En dan niet in het algemeen, maar gericht op de dingen die hij het meest haatte. Hij dacht er nog niet eens over om erover te twijfelen dat haar energieke vrolijkheid door het lenteweer kwam. Eerder vroeg hij zich af hoe je daar in hemelsnaam zo blij om kon zijn. Dit was toch vreselijk? Zulk weer wilde hij nog niet eens bij zijn begrafenis hebben.
Desondanks zijn wrok voor het aanbreken van het nieuwe seizoen was Moyra vandaag de enige die de lente op een wat hartelijkere manier in kon luiden. Een aangename manier. Hij meende haar ongemakkelijkheid bijna te kunnen voelen toen hij om haar heen liep, of dat was maar schijn. No matter. Hij wist dat dit kind ook zeer gesteld op hem moest zijn en niet zomaar beledigd van hem zou weglopen. Dat was het amuserende eraan, haar naïviteit. Juist daarom trok ze zichzelf nogal in een risicozone door hier zo onbekommerd en vrij rond te dartelen. Alleen. Weerloos. Eén van haar bekende vrolijke glimlachjes spreidde zich over haar gezicht als inluiding op haar antwoord. See?
'Ik speelde een spelletje, meneer,' antwoordde ze. Ach, wat snoezig. Een spelletje. 'En U, master Savador?' vervolgde het meisje met de pijpenkrulletjes. 'Heeft U even pauze genomen om een wandeling te maken?'
'Geen wandeling. Nee..' Voor iemand die niet doof en blind was door naïviteit zou hoorbaar zijn dat zijn stem een wat sinistere toon droeg. Zacht snuivend draaide hij zijn hoofd iets meer in Moyra's richting toe.
'Eigenlijk wachtte ik tot iemand ook een 'spelletje' met me wilde spelen,' zei hij luchtig. *Snort*
Ah, we meet again, double meanings. Niet dat het kind het zou begrijpen. Inwendig slaakte hij een lachje, maar zijn toon klonk echter bloedserieus, alsof hij het net zo goed tegen iemand anders van de hooggeplaatste elite in het volk had kunnen hebben.
'Wat is dat aan je riem?' vroeg hij plotseling met een walgende blik op het onzichtbare potje waarin twee bolletjes rondzoemden.}