Lost under the sun \\ Akyra

Weekends... Ja, ik hou van weekends. Uitslapen (da's nog het beste deel, vandaag was ik wakker geworden om half 12), doen wat je wil (op huiswerk na),... En daarom stond ik met een brede lach op. Wat zou ik vandaag doen? Er was zoveel te doen in de omgeving van de school. Er was water voor verkoeling, gezellige plekjes om te zitten,... Of ik kon naar Oak's Field om iets te eten of te drinken. Genoeg keuze, ik besliste zo meteen wel.
Twijfelend bekeek ik de zomerkleren die ik had uitgespreid over m'n bed. Veel fluo maar ook normale kleuren. Also known as dingen die er mooi uitzagen in de winkel maar ik nooit zou durven dragen maar ook dingen die ik als enige durfde dragen maar saai waren.
Hm... Zou ik misschien toch iets fluo durven aandoen? Het was tenslotte wel hip en misschien vonden mensen het wel cool als ik het droeg. Oh look, that's one cool neon colored girl. I'd totally date her. Haha, sure. Alsof iemand ooit zou zeggen dat-ie mij wou daten. That's not gonna happen. Misschien met veel geluk... Ok nee. Nooit.
Uiteindelijk koos ik voor een jeansshortje met een geel topje waar enkele strikjes op vastgenaaid waren. Eronder had ik mijn zwarte halterbikini aan. Ik trok m'n slippers aan, zwarte, en ging snel even iets te eten halen voor ik me naar buiten begaf. Het was misschien wel iets te warm voor me buiten, want ik kan niet zo goed tegen extreme hitte. Extreem was dit nu ook weer niet, maar het werd wel te warm voor me dus ik besloot ergens verkoeling te zoeken.
Het eerste idee dat ik mijn hoofd floepte was om naar de waterval te gaan. Het was er fris door het water en ik kon er misschien wel wat zwemmen. Alleen. Oh what fun. Ik zou er waarschijnlijk uitzien als een of andere retard, daar wat staan zwemmen alleen en dan met mezelf een watergevecht houden omdat er niemand anders was. Ik kreeg er nu al zin in. Nou niet dus. Oh god, waarom was ik zo forever alone.
De zin was er nu wel wat af, maar ik was er bijna dus ik zou niet opgeven. Ik had het idee in mijn hoofd gehaald en nu kon het er niet meer uit. Oke ik ga terug. Het word te druk. Ik zette een stap naar achter maar het leek alsof mijn brein protesteerde en ja, toen moest ik wel verdergaan.
De zon brandde op mijn blonde lokken en ik had echt schaduw nodig, maar nergens in de buurt zag ik een plant die hoog genoeg was om onder te staan. Het hoogste dat hier stond was een bloem. Daaronder schuilen ging vast moeilijk. M'n kop ging ik er zelf niet eens onder krijgen. Misschien als ik de bloem hoog genoeg hield? Ohmygod, mijn brein functioneerde niet meer normaal door de zon. IK. HEB. SCHADUW. NODIG. NUUUUU. Plz.
Ah, eindelijk! Daar is de waterval. Er zaten verschrikkelijk veel mensen en hoe dichter ik kwam, hoe duidelijker dat was. Er was nauwelijks gras te zien! Hier kon ik onmogelijk tussen gaan zitten, misschien als ik me tussen de mensen wrong. Nee, dat ging het niet worden. Awkward vragen 'ehhh... m-mag ik er misschien even langs?' en daarna op een heleboel handen trappen... Dat ging ik me niet riskeren, het was het gewoonweg niet waard.
Wel, dan maar ergens anders heen. Ik ging op mijn tenen staan alsof ik daardoor beter zou zien. Ietsje verder zag ik het bos. Hmmm, het leek me een leuk idee om naar het bos te gaan. In de schaduw van de bomen zou ik zeker verkoeling vinden. Wandelen vond ik wel niet zo leuk, maar misschien kon ik nu even een boek halen en lezen op een open plek.
Ik rende nog even snel naar het kasteel, naar mijn kamer, en haalde uit mijn koffer het boek waar ik momenteel in bezig was, Spells van Aprilynne Pike. Met het boek onder mijn arm jogde ik naar het bos. Ik slalomde even tussen de bomen, tot ik een steen zag. Snel ging ik erover met mijn hand om hem schoon te maken en daarna ging ik zitten.
Vele minuten gingen voorbij en zonder besef van tijd sloeg ik bladzijde na bladzijde om, tot ik de laatste bladzijde omsloeg en het boek dichtklapte. Ik wou op mijn gsm kijken hoe laat het was, maar die had ik niet bij. Dan ging ik maar gewoon terug naar mijn kamer en keek ik daar. Voor de rest van de dag zou ik nog wel iets anders doen.
Ik stond op en keek even rond. Dan begon ik te wandelen naar de uitgang van het bos. Nou ja, dat dacht ik. Na een halfuur kwam ik bij een boom die ik al eerder gezien had: ik was in cirkels aan het lopen. Oké, nu kon ik echt wel zo'n spoor van steentjes gebruiken zoals Hans en Grietje want ik was verdwaald.
Te koppig om om hulp te roepen bleef ik stappen. Het begon donkerder te worden bij elke stap die ik zette en nog steeds weigerde ik om te schreeuwen om hulp ook al was ik verdwaald en kon ik hier nog eeuwen vastzitten. Ik voelde een paniekerig gevoel opkomen en voelde het begin van een traan in mijn ooghoek.
Toen het bijna zo donker was dat ik niks meer zag, besloot ik de koppigheid op te geven. 'Help!' schreeuwde ik. Traag slofte ik verder. 'Iemand help me! Ik ben verdwaald!' Ik plofte neer tegen een eikenboom. 'Help alsjeblief...' riep ik voor ik mijn hoofd op mijn knieën liet rusten. Dit werd waarschijnlijk een lange nacht alleen...

\\Only Akyra\\Pretty derp. Hoop dat je er iets mee kan\\

AKYRA
Those who are heartless, once cared too much.

“You, mylady, are a legend.” *swish* “You just can't follow her with your eyes, can't you dear?” *swish* “Akyra Amaterasu, come down from those filthy trees that instant!” *swish*
Wanneer haar stiefmoeder's stem weerklonk in haar ijzige rode ogen vormde zich een grijns – waar zelf 'Chesire Cat, himself' van zou slikken – rond haar lippen en liet het tempo van haar sprongen nog een deel omhoogklimmen. Dit is waar ze altijd al naar geleefd had, niet het saaie, óverbeleefde, Shadraanse levenstijl waar haar hele familie naar streefde. Haar plek was in de donkere, duistere bossen waar ze nu ook was. Iedereen rond haar zei dat die duisternis ooit haar hart zou binnendringen, maar ze waren verkeerd. Die duisternis zat al in haar toen ze geboren was. “Mylady Akyra, you're ruining your dress!” Haar grijns werd zo nog mogelijk nog groter. “Stupid ignorant fools, all of you.” zei ze al fluisterend en kwam tot halt op een stevige boomtak en schudde haar blonde haar uit haar gezicht, piercings zoals gewoonlijk meegaant. Akyra lachtte even bij de herinnering van haar stiefmoeder's gezicht toen ze aankwam met haar piercings, nekband, kort zwart rokje en een rood topje met daarboven haar geliefde lederen-vest. “AKYRA, GO TO YOUR ROOM, NO DINNER FOR YOU TONIGHT, MYLADY!” schreeuwde haar stief-moeder waarop zij haar meest favoriete zin allertijden zei. “You're not my mother and you'll never be her, filth. You won't get my respect nor get me easy.” Toen haar stiefmoeder haar uiteindelijk op de laatste dag sloeg, werd het teveel. Donkere slierten van magie omringden haar lichaam, gaven haar kracht, haar ogen gloeiend. “I'd kill you if my dear father wasn't happy. He survived the death of the only woman he loved, i won't let him through that twice. But understand this, trash. When my father has enough of you and divorces, i won't hesitate to kill you with my own hands. Do you understand that? You have no right to have the name 'Amaterasu' behind you, you're only here for his money. Everybody in this household knows that, even my FATHER knows that and still; he loves you. Go to hell and never come back, filthy woman.” Met die woorden draaide ze zich om en bereidde zich voor op een lange reis, maar voor dat alles bezocht ze haar vader nog een laatste keer en knuffelde ze hem. “I don't know if i'll see you again, my beloved father. But you must understand why i can't stay here. I promise i'll come visit you as soon as i can, and i will write you about everything. You still know that one secret that'll keep us in touch. I love you, father.” Haar vader schonk haar een glimlach en liet zijn ogen voor een moment gloeien. “Yes, my daughter. I love you too.” zei hij en toen vertrok ze, weg van de torture dat haar stiefmoeder was.

Dus nu was ze hier, op de Starshine Academy door de magie die haar vader haar heeft gegeven bij haar geboorte. Niemand die hier van wist, alleen vader en dochter, hun kleine geheimpje..
Toen Akyra een geluid hoorde sloot ze haar gedachten en herinneringen af en contentreerde zich waar het geluid vandaan kwam. Ondertussen was het ook al donker geworden en konden de nachtdieren duidelijk gehoord worden. Met voorzichtige, snelle sprongen kwam ze dichter naar het geluid. Eenmaal dicht genoeg kon ze horen dat dit een roep om help was. 'Oh? Het arme ding is vast verdwaald..' dacht ze in zichzelf. “Help alsjeblief...“ kwam nog een laatste keer van onder haar. Eens ze beter keek zag ze dat het een meisje met blond haar was en kwam met een gracieuze sprong naar beneden, niet te hard zodat ze niet zou schrikken, maar net hard genoeg om te laten weten dat ze niet alleen was. “Zomaar alleen rondlopen in het bos.. in het donker.. wat een dapperheid.” zei Akyra met alweer een kleine grijns op haar gezicht. “Dus ik neem aan dat je verdwaald bent, klein ding?”

// ooc: Gosh, 665 woorden D:

Ik besloot om het gewoon op te geven, omdat ik vast hier zou blijven zitten en er waarschijnlijk niemand zou komen. Waar ik nu zin in had? Eén, terug naar de Academy gaan en twee, mijn hoofd tegen een boom rammen. Yep, I'm desperate like that. Ik had gewoon géén zin om hier te blijven maar ik was dom genoeg om zo diep in het bos te gaan, waarvan ik wist dat het het DUISTERE bos heette. Nou ja, het kan dat het gewoon zo noemt omdat het cool klinkt. Ja, ik vond dat het cool klonk. Lekker geheimzinnig. Laat mij raar zijn, ok.
Plots hoor ik een plof achter me, duidelijk voeten die op de grond belanden. Ik schrik een beetje - ik had dit absoluut niet verwacht. Typisch ik: schrikken bij echt ALLES, ook al weet ik dat het gaat gebeuren. Just because I'm an idiot like that.
'Zomaar alleen rondlopen in het bos.. in het donker.. wat een dapperheid.' hoor ik de persoon die net naar beneden sprong zeggen. Het is best donker dus ik kan nog maar net zien wie er staat. Een meisje met blond haar en een piercing. Ik zie ook een kleine grijns. 'Dus ik neem aan dat je verdwaald bent, klein ding?' zegt ze ook.
OKE WTF. Zo klein ben ik toch niet? Ik bedoel, misschien best wel een beetje, maar genoeg om me 'klein ding' te noemen? Na-ah, bitch please, not accepted. Trouwens, is 'klein ding' niet iets wat een moeder zegt tegen haar kind? Nee, dit is... Te raar. Ik trek even mijn wenkbrauwen op. Ik wil er iets van zeggen maar ben te verlegen om dat te doen. Great goin' Thayeline. Ik mompel: 'Euh.. J-ja, verdwaald.'
Moet ik misschien niet nog iets zeggen? Hoe ik verdwaald geraakt ben? Uhm nou, ik zat te lezen en het werd te laat en toen was het donker en ik wou weg maar ik vond de uitgang niet en nu zit ik hier zielig te wachten tot iemand me naar de uitgang helpt. Jaaaaa, niet dus. Ik wil het niet bij iemand verknallen door awkward en belachelijk te zijn, al komt dat er vast nog wel eens van met mijn persoonlijkheid.
Goed, wat zou ik nog kunnen zeggen zonder het hier te verknallen? Of zeg ik beter gewoon niks en wacht ik op een reactie? Confessions of a social awkward girl. Serieus, fuck my life. Echt waar, gewoon... Ik ben zo'n idioot. Lekker verdwaald raken en dan om hulp moeten roepen. Dát was al moeilijk omdat roepen nogal iets is wat ik niet snel doe. En dan moet ik nu nog eens bedenken hoe ik een deftig gesprek kan voeren met een mogelijke redding.
Uiteindelijk besloot ik dat ik toch maar beter nog iets zeg. 'Ik zat hier te le-lezen en toen werd het donker voor ik het wist... Ik vond de weg niet m-meer en nu zit ik hier. W-weet jij misschien hoe we naar de uitgang raken?' Fijn, dan trilt mijn stem ook nog zodat ik overkom als een totale sukkel die niet eens normaal kan praten. Fantastisch bezig, meid... Echt waar.

\\DERP\\Sorry voor de laatheid!\\

» ♠ Akyra
» Lost
» Again i'm lost
» Lost.
» I lost my way

Lost under the sun \\ Akyra

Lost under the sun \\ Akyra

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen