- Suicune
- Rhine
- Elliott

Op de warme lentemiddag lag Suicune in de grot achter de waterval na te denken. Veel dingen zijn al gebeurt sinds haar komst. Ze heeft twee collega's ontmoet en heeft een gesprek gehad met de leerkracht watermagie. Ze heeft zelfs een leerling onder haar hoede. Al met al gaat het best goed. Maar sinds enkele dagen zit Suicune iets dwars. Via telepathie had ze te horen gekregen over een naderend onheil. Sinds ze dat gehoord heeft bereid ze zich mentaal voor op het ergste. Een drukkend gevoel hangt nu al dagen om de schoolplaneet heen. Het gevoel dat er iets verschrikkelijks gaat gebeuren. Zelfs in haar grot achter de waterval, die vol zit met rustgevende kristallen, bekruipt haar het drukkende gevoel. Ze beseft dat het weinig zin heeft om te verstoppen. Als er onheil op komst is moet er tegen gevochten worden. Het gaat zwaar worden om tegen deze stroming te vechten, maar anders zullen er teveel wateren doodlopen. Suicune kalmeert haarzelf met Calm Mind een loopt vervolgens naar de uitgang van de grot. Bij deze uitgang is een kleine poel waar Suicune even van drinkt. Aan beide zijkanten van de waterval is een glibberig rotspad. Nat van de waterspetters die van de waterval ontsnapt zijn. Ze loopt echter over de poel door de waterval heen. De kletterende druppels verfrissen Suicune's lichaam terwijl ze de andere kant van de waterval betreed. Ze richt haar blik op de bomen van het bos. De takken ruizen zachtjes in de wind.

Deze rust is echter schijn, voelt Suicune. Er is iets gaande in het bos. Ze twijfelt geen moment en begint te rennen. Lenig en snel beweegt het blauwe lichaam tussen de bomen door. Ze stopt even om de omgeving aan te voelen. Zweet. Hier is duidelijk iemand wezen rennen. En niet omdat het prettig is. Nee, hier is meer aan de hand. Het is echter zeer donker in dit bosgedeelte dus Suicune kan haar zicht niet helemaal niet meer vertrouwen. De kristalvormige kroon op haar hoofd licht op, verspreid een blauwachtige gloed. Nu ziet Suicune op enkele uitstekende takjes kleine stukjes kleding. Degene die hier is langsgekomen is duidelijk achtervolgd. Een kleine grom ontsnapt van Suicune's keel. Ze weet maar al te goed hoe het is om achtervolgd te worden. Nog steeds een blauwe gloed verspreidend rent ze weer verder. Het spoor van zweet en kleerscheuren volgend.

De echo van een kwaadaardige lach bereikt via de bomen het gehoor van Suicune. Nu moet ze snel zijn, iemand heeft hier hulp nodig. Hoe dichter ze bij de bron van het geluid komt, hoe meer ze het kwaad aanvoelt. Kwaad dat word uitgezonden door mensen. Kwaad, veroorzaakt door hebberigheid. Mensen ook altijd met hun materialisme. Daar komt haast nooit iets goeds van. Geritsel is te horen als Suicune via de bosjes een open plek bereikt. Met een gracieuze sprong komt ze achter enkele mensen te staan. Haar kristalvormige kroon geeft geen licht meer af nu ze in de open plek staat waar de bomen het licht niet blokkeren.

Het kwaad voelt hier ontzettend sterk aan. Nog voordat de twee mannen zich om kunnen draaien weet Suicune ze weg te blazen met een stevige windvlaag. Met een brul waaien ze een boom in en raken ze verstrikt tussen de takken. Dan valt haar blik op een man die languit op het gras ligt. De wanhoop straalt van hem af. 'Kuran Saito Hayabusa.'Ze gaat over hem heen staan, haar vier poten aan weerzijden van zijn lichaam. Met haar lichaam een schaduw op hem werpend. Ze neemt een defensieve houding aan, haar rode ogen priemen naar de vijf overgebleven mannen die de leerkracht belaagd hebben. 'Ik geef jullie de kans om je terug te trekken. Doen jullie dat echter niet, dan zie ik geen andere mogelijkheid dan jullie te doden.' 'Alsof wij bang moeten zijn voor een waterwandelende puppy.' lacht één van de mannen spottend. Een siddering gaat even door Suicune's lichaam. Ze houd er niet van om te vechten, laat staan te doden. Maar het is nodig om de mensen op Starshine te beschermen. 'Is er iets, hond?' snauwt een andere man. Een grom ontsnapt van Suicune's keel. De haat van deze mannen is tot in haar kern aan te voelen. Maar een ander gevoel alarmeert haar.

Ze voelt dat Kuran afzwakt. Die mensen hebben gif tegen hem gebruikt. Hoe laf is dat wel niet. Opnieuw geeft haar kristalvormige kroon licht af. De blauwe gloed verspreid zich over haar gehele lichaam. Van haar kop tot aan de voetkussens van haar poten. Vanaf haar poten gaat de gloed over naar Kuran, verdwijnt in zijn lichaam. De mens bestaat grotendeels uit water. Daardoor kan Suicune een vergiftigd persoon zuiveren. Hetgene wat ze nu dus doet. Via telepathie geeft ze hem instructies. 'Blijf liggen. Laat de zuivering het werk doen. Tussen mijn poten ben je veilig.' Een werpmes vliegt recht op Suicune's gezicht af, gevolgd door enkele anderen die op haar poten en Kuran die ertussen ligt gericht zijn. Direct vuurt Suicune een Bubblebeam op de messen af die door de druk van de bubbels wegketsen. Met een plof landen ze in het gras die direct weg begint te schroeien. Eén mes valt in het water van een klein meertje in de open plek. Direct voelt Suicune een vis sterven. Dit was de druppel. Deze mannen vallen iemand aan, vergiftigen hem en bevuilen vervolgens het water in de omgeving. Water waar Suicune over waakt.

Er begint een flinke wind te waaien. Suicune's rode ogen lichten op. Uit de grond lijkt een cirkel van water te ontstaan dat met de seconde groter word. Een muur van snelstromend water omsingeld Suicune. Het water, verzameld uit de omgeving, volgt precies de bedoeling van Suicune's geest. Het water verzameld zich en vormt een grote muur die tussen Suicune en de belagers van Kuran stilhoud. Dan stort het water zich in één keer op de mannen, spoelt ze als een grote golf weg. De vijf worden enkele meters meegesleurd door het water. Een enkeling komt met zijn achterhoofd tegen een lage uitstekende tak aan en verliest het bewustzijn. De andere vier weten zich echter te redden door zich aan takken vast te houden en zich met veel moeite in de boom te hijsen. Geholpen door de twee die de boom ingewaaid waren zoek ze de veiligheid hogerop.

Suicune maakt zich lichtelijk zorgen om Kuran, ondanks het feit dat zij het gif heeft weggezuiverd.  Ze duwt met haar neus tegen Kurans wang aan. 'Ik hoop dat deze draaikolk niet te heftig geweest is' Daarbij doelend naar de meesleurende gebeurtenissen. Kovomaka dreigt in een draaikolk van rampspoed te belanden, dat is nu wel duidelijk voor haar.

Mensen. Ze kunnen goede dingen doen maar helaas zijn ze ook in staat om de meest verschrikkelijke dingen te doen. Het voorbeeld daarvan is voor haar neus te zien. Terwijl ze beschermend over hem heen stond begon Suicune Master Kuran te genezen. Het gif was al in een redelijk vergevorderd stadium. Ze is dan ook geen minuut te vroeg gekomen.

Nadat ze de belagers van Kuran met een krachtige vloedgolf had weggespoeld checkte ze Kurans gezondheid. Ze voelde de aanraking van zijn hand die haar geruststelde. Ze liet dan ook toe dat hij haar als steuntje gebruikte om overeind te komen in kleermakerszit. Nog wat bloed werd weggehoest. Het geruststellende gebaar dat hij maakte was niet nodig voor Suicune. Ze begreep dat dit het laatste restje bevuild bloed moest wezen. “Ik…” Kuran haalde even diep adem. “Ik geloof dat ik je mijn dank verschuldigd ben.” Zijn ogen vertoonden een vriendelijk glinstering terwijl hij Suicune's rode ogen vond. 'Bedanken is niet nodig Kuran. Sinds ik jouw bericht ontvangen heb wist ik al dat dingen als deze voor kunnen komen.' “Je hebt me gered, Suicune.” 'De komende tijd zullen er wel meer reddingen nodig zijn.' Het zou misschien over kunnen komen alsof Suicune iedere dag wel een leven red, maar diep van binnen vreest ze voor de komende strijd. Ze maakt zich zorgen om het lot van de leerlingen. Dat een kist de oorzaak is van dit alles. De mens hecht gewoon te veel waarde aan voorwerpen. “Ik zou willen dat we elkaar al eerder hadden ontmoet – op een andere manier, maar…nu heb ik tenminste weer een verhaal meer te vertellen.”  Suicune lijkt hier een beetje van op te schrikken. Het feit dat ze altijd alleen is zorgt er vaak voor dat ze in gedachten wegzinkt, zelfs in gesprekken. Erg beleefd was dat niet van haar. Maar zijn etiquette niet door de mens bedacht?

Suicune voelt een lichte opluchting als blijkt dat Kuran zich afvraagt voor hoelang de vijand weg blijft. “Wat denk je ervan, Suicune? Klaar voor nog een gevecht? Dit keer staat geen van ons er alleen voor.” Een lichte glimlach verschijnt op Suicune's gezicht 'Ik dacht dat u het nooit zou vragen.'

Dan ziet Suicune het rode oog van Kuran oplichten. Een toekomstbeeld? Eeuwenlang heeft Suicune al geleefd maar iets als dat heeft ze nooit gekund. Maar wat zou zij aan zoiets hebben? Een wezen dat met de stroom van de tijd meegaat. Dat ze nu weerstand gaat bieden tegen hetgene wat in aankomst is kan tot een uitzondering gerekend worden. Maar het gaat hier ook om het beschermen van de wereld waarin zij leeft.

Kuran heeft inmiddels zijn krachten hervonden. Niet alleen dat, het lijkt erop alsof iets urgent is. “We moeten snel handelen.” Dat gezegd hebbende rent hij het woud weer in. Suicune gaat hem achterna. De rede voor deze handeling krijgt Suicune door van Kuran. Ze herkend de twee personen. De ene is een collega van haar. De andere is iemand die ze nog nooit eerder heeft gezien, toch weet Suicune redelijk wie het is omdat het water van de waterval dingen van haar heeft gezien. Het water verteld Suicune namelijk dingen. Op die manier weet Suicune van de gebeurtenissen in het verleden.

Twee snelverplaatsende lichten zijn tussen de bomen van het woud te zien. Het ene licht komt van de ketting van Kuran. Het andere licht is blauwachtig en komt van Suicune's kroon vandaan. Op zoek naar de personen uit Kurans visioen, voordat het te laat is...

De wind waaide door haar haren. Rhine wist dondersgoed dat ze normaal gezien in een of ander klaslokaal moest zitten, zeker nu ze zichzelf had voorgenomen om haar leven te beteren. Maar ach soms verbrak ze die regel, zoals nu dus. Rhine zat op een dikke tak in een van de vele bomen van het duistere woud. Ze was hier graag, verscholen in de schaduw genietend van de akelige stilte die zo vaak in het duistere bos heerste. Mensen kwamen hier niet al te vaak sommige geloofden zelfs dat hier monsters en wie weet nog allemaal zaten.
Rhine geloofde daar niet in.
Even sloot ze haar ogen, een zucht ontsnapte aan haar lippen. Het was niet voor niets geweest dat ze haar eigen voornemens had geschonden, ze had er wel degelijk een goede reden voor. Vandaag zou ze een half jaar samen geweest zijn, vandaag had een leuke dag moeten worden, dat had het ooit kunnen zijn. Maar Zack was weg, hij kwam niet terug. Daar had ze zich bij neergelegd en toch, toch deed het nog steeds zoveel pijn. Daarom had ze zich hier verscholen, ze had het niet aangekund hem vandaag tegen het lijf te lopen. Ze moest haar onrustige geest proberen te kalmeren anders zou ze terugvallen in oude slechte gewoontes, dat wilde ze niet.
Ze wilde niet nog eens verslaafd geraken.
Haar ogen waren zwart, pek en pek zwart. Dat gebeurde wel vaker wanneer Rhine teveel drukkende emoties had, teveel zorgen, teveel verdriet, teveel woede. Alles was op zicht best rustig hier in het bos en toch.
Toch was er iets anders.
Iets duisters.
Rhine wist niet zeker of ze zich het verbeelde of dat er wel degelijk iets duisters in het bos schuilde. Even was ze er zeker van geweest dat ze het zelf gewoon was. Tot de grond begon te schudden. Rhine schoot meteen recht, keek om zich heen, klom hoger de boom in. Ze hoorde van alle knallen maar zag niets. Wat was er aan de hand? Was er een gevecht aan de gang? Nee dat kon toch niet, het was middag mensen hoorden hier nu niet te zijn, niet op een schooldag. Was het paarseizoen van een of andere hertensoort? Waren er mannetjes om een vrouwtje aan het vechten? Om het leiderschap van de kudde? Er waren zoveel mogelijkheden, zoveel diersoorten. Met een sierlijke sprong belandde Rhine weer op de zacht natrillende grond. Langzaam begon ze te wandelen, als een roofdier dat zijn terrein verkende. Ze wilde weten wat er aan de hand was, maar ze had geen idee waar de bron van het geluid zich bevond.  
En toen.
Hield het op.
Het bos was stiller, stiller dan normaal dat getuigde er dus van dat Rhine zich het geschreeuw en de bonken echt niet verbeeld had. Geschreeuw… Mensen! Ja dieren maakten zo echt geen geluiden.  Even versnelde ze haar pas, nu wilde ze zeker weten wat er aan de hand was. Maar helaas ze was nog maar net op pad of ze liep een vreemd uitziende jongen tegen het lijf die haar doodleuk de weg ging versperren. “Je moet weg uit het bos. Het is hier veel te gevaarlijk.”  Een wenkbrauw schoot de lucht in voor ze zacht grinnikte, het was een spottend geluidje. “Oké luister…kereltje ik kom hier  vaker en ik betwijfel ten zeerste of eekhoorns en vogeltjes gevaarlijk zijn.” Wat had dit ventje? Als iemand weg moest dan was het dit ventje wel, hij wist haar namelijk nogal op haar zenuwen te werken door zijn pogingen haar de weg te versperren. Het spottende glimlachje verdween, haar mond werd een harde streep, haar zwarte ogen versmalden zich. Nee dat was echt geen dag om Rhine kwaad te maken. Hij bleef haar maar aankijken en zij weigerde haar ogen af te wenden, kennelijk ging het dus een wedstrijdje staren worden.
Ha zijn blik gleed van haar weg, kennelijk had ze dus gewonnen. Dat was wat ze dacht, tot ze zijn ogen groot werden. Het besef kwam als een mokerslag op haar hoofd. Hij was gestopt met naar haar te kijken omdat er zich iets achter haar bevond, langzaam draaide ze zich om, keek ze recht naar vijf gevaarlijk uitziende mannen.
Shit.
Dit was niet goed.
Helemaal niet goed.
Ze werd aan de kant geduwd waardoor ze bijna haar evenwicht verloor.  “Magie, magie, magie. Je kan goed met je magie om, toch?”  Voor een kort moment keek hij  Rhine aan. Ze staarde even naar de jongen voor ze kort knikte. Haar verbazing was weggeëbd, een zelfverzekerde en kille houding nal het meisje aan. Rhine was beslist niet blij met dit, hoezo moest zij altijd in dit soort situaties belanden? En dan nog wel wanneer ze er mentaal al niet zo super aan toe was.
Fijn.
Heel fijn.
Rhine had hun versterking nog niet opgemerkt ze was te hard gefocust op hun vijanden, ze was te druk bezig met plannen te beramen. Vijf mannen, twee, misschien drie zou ze nog wel aankunnen, maar vijf? Nee daar was ze beslist niet sterk genoeg voor, maar ze had hulp, ja deze jongen moest toch iets kunnen? Ineens begon hij te grijnzen, er waren zelfs pretlichtjes in zijn ogen. Wat was er in godsnaam mis met deze jongen? “Volgens mij gaat het er hier ruw aan toe gaan. Ik hoop voor je dat je toch een beetje weet hebt van hoe je jezelf moet verdedigen.” Awtsh die woorden kwamen nogal verkeerd aan. Zag ze er hulpeloos uit? Even keek ze met een kwade blik naar het paarsharige jongentje. Ze was niet hulpeloos, ze was alles behalve hulpeloos, ze had zich al vaker uit uitzichtloze situaties weten te redden, soms zelfs alleen met haar scherpe tong, maar die zou hier nu niet echt een meerwaarde zijn ze had niet het idee dat ze deze gasten kon wegjagen door hen te beledigen. Ach ja een knokpartijtje van tijd tot tijd was prima om emoties eruit te slaan. Ja misschien was een paar van die kerels in elkaar slaan wel precies wat ze nodig had. De paarsharige jongen was verdwenen, of nee, dat was niet het juiste woord hij was opgelost en verplaatst. Hij kwam achter een van de mannen tevoorschijn, oké dit ging de goeie kant op, nu zou hij een flinke klap op het achterhoofd kunnen geven, of een schop op de ruggenwervel, een klap in de nek? Maar nee dat deed hij niet, hij liet de kerel schrikken. Oké niet wat ze in gedachten had maar het was effectief. Rhine zette zich schrap en liet haar magie komen. “Kom maar op”Kwam er dreigend uit. Een van de mannen vloog naar voren, hij had een zwaard vast, oké ze moest buiten het bereik van dat ding blijven. Een direct gevecht zou ze niet winnen, op brute kracht was ze beslist niet sterker dan deze kerels dus moest ze het slimmer en sluwer aanpakken. Een zwaard, een wapen dat het effectiefst was als je vijand dichtbij was. Ze moest deze man dus op afstand houden, moest lukken. Een zwart met gouden sliert vormde zich aan Rhines hand. Het kronkelde als een levende zweep. Met een snelle beweging van haar pols vloog de schaduw zweep omhoog, maakte een rode striem over de mans gezicht. Een grijns sierde de lippen van de blonde dame. Ergens vond ze het wel grappig om een beetje te stoeien met deze gasten. Nog een paar keer ging de zweep omhoog, iedere keer vlak voor deze op de huid van een van de mannen neerdaalde joeg Rhine er extra magie doorheen zodat de slag feller werd. Haar blik ging naar de paarsharige jongen die kronkelend van de pijn op de grond lag.
Verdomme.
Ze moest hem helpen ze moest naar hem toe, hij moest bij die mannen uit de buurt. Rhine dook naar voren, ontweek zo goed als ze kon de zwaaiende arm van een man.
Ze was niet snel genoeg, het zwaard maakte een vleeswond in haar bovenbeen. Even trok Rhine een pijnlijk gezicht voor ze de man bij zijn arm greep. Duisternis zweefde om haar heen terwijl het vlees van de man langzaam begon te lossen en te ontbinden, Rhine versnelde het ouderdomsproces met haar dodelijke aanraking, uiteraard vergde het veel energie en enige tijd om een groot wezens zoals een mens  tot as te laten vergaan. De man schreeuwde keek haar met grote ogen aan. Haar blik was glazig, de vage omtrek van een glimlach sierde haar lippen. Ze had alleen oog voor haar slachtoffer.
Dat.
Was.
Een.
Domme.
Fout.
Rhine voelde een harde slag in haar buik voor ze door de lucht vloog en met haar rug tegen e wen boom aanknalde, ze klapte dubbel, voelde hoe alle lucht uit haar longen werd geblazen. Versuft keek ze om zich heen, haar slachtoffer lag op de grond, kronkelend, niet wetend wat er met hem gebeurde. Wellicht zou hij niet tot as vergaan, maar de kans dat hij dit overleefde was minder dan miniem. De  andere man wie ze eerder had aangevallen met duistere en lichtmagie vermengt in een zweep lag bewusteloos en bloedend op de grond. Rhine wilde opstaan, maar ze kon niet, alles draaide rond, alles deed pijn. En toen zag ze de lichtjes.
Mooie lichtjes.
Ze kwamen dichterbij.

(hopelijk is het zo een beetje goed. )