ஓ Op de hoogste punt van de torens die het dak van de school sierde stond Neara op een enkele voet. Alsof het haar geen moeite kostte, zonder enige wiebeling, stak ze als fraaie piek uit vanaf de punt. Haar ogen waren niet zo goed als die van Eric, maar ze had genoeg gezien en gehoord om te weten wat hier aan de hand was. Ze wist dat ze dingen gemist had op de vergadering, maar dat alles precies onder haar neus zo uit de hand was gelopen had ze nooit verwacht. En waarvoor Savador dat schepsel voor had gecreëerd was haar niet duidelijk, maar ze zou het niet op haar dienst laten gebeuren dat er doden zouden komen op het schoolterrein. Het effect van haar hand die nog voor haar uit stak had Sigma gevoelt, en had het bamboe bos simpelweg onderuit gehaald. Haar voorheen zulke serene ogen, toonde nu keiharde kilheid die zich op de vage horizon hadden gericht. Haar twee enorme vleugels staken stralend af tegen de zwarte lucht, samen met haar wapperende lokken die hun golvende bewegingen versneld hadden. ’Kennelijk wel,’ sprak haar heldere, maar donderende stem tussen de bomen door. Overduidelijk alsof ze vanaf een kleine afstand in een megafoon stond te schreeuwen als antwoord op Sigma’s mompelende woorden. Haar vleugels strekte zich, waarna haar stem in een laatste, zachte fluistering onverstaanbaar doorklonk. Een zacht gefluister die van alle kanten leek te komen. In een oogwenk was haar gedaante verdwenen, schoot het op de snelheid van het geluid tussen de bomen door met haar eigen fluistering mee. Een oogwenk later verscheen haar gezicht in een enkele knippering van het oog vlak voor die van Sigma. Op het zelfde moment raakte haar slanke vingertop zachtjes zijn borstkas, keken haar kille, diepzilveren ogen in die van de vervormde man. Bij de lichte aanraking van haar vingertop stootte de overweldigende kracht Sigma naar achteren, een kracht die vanuit zo’n onverwachte hoek de meest beruchte vechter onderuit zou halen. Het lichaam vloog achteruit, waarbij Neara als zwevende watergodin zonder vleugels en met golvende lokken en jurk een stukje boven de grond bleef hangen. Een sereen, maar angstaanjagend gezicht met de kille woede die zich in haar ogen had verzameld. ‘Tijd om te spelen,’ haar mierzoete, fluwelen stem klonk als een jachtdier dat zijn prooi had uitgekozen. Terwijl Sigma’s lichaam nog tussen de bomen door suisde krulde Neara’s bloedrode lippen zich met duistere amusatie om, waarna haar lichaam zich razendsnel naar voren boog en ze weer vooruit schoot. Naast Sigma mee zweefde ze naast hem, richtte haar ogen zich weer amuserend in die van hem, verdween uit het zicht en kwam een fractie van een seconde erna boven hem te hangen. Weer plaatste ze in die zelfde seconde haar hand zachtjes op zijn borst, om hem met een luide knal richting de grond te sturen. Ze had geen vleugels nodig om te vliegen of zich op de snelheid van het geluid te verplaatsen. De lucht was haar domein, het geluid was van haar, de trillingen zo beheersend dat ze elke geest en elk brein op zo’n manier kon manipuleren dat het hypnotiseren werd. Het volgende moment verscheen haar sneeuwwitte gedaante als een gevallen engel weer op het open stuk waar Sigma en Savador hadden gestaan. ஓ

ஓ Haar witte gestalte leek als een spook van een ver verleden voort te bewegen. Haar bewegingen soepel maar sneller dan het oog kon volgen. Ze wist dat dit wezen slimmer was dan de gemiddelde magiër, en dat haar rake klappen op de een of andere manier niet zo hard zouden aankomen als ze waren bedoeld. Maar ze had de tijd, ze had de kracht en het uithoudingsvermogen. Genoeg om hem uren bezig te houden, als ze het wilde. Nadat Sigma de grond in was geslagen was haar gestalte weer verdwenen, verscheen deze als een standbeeld met een golvend gewaad op de open plek. Haar zilveren ogen gericht in de verte, volgde, hoorde, voelde elke beweging en elk woord van Sigma dat hij produceerde. De hitte om hem heen nam toe, en zelfs haar ogen konden de opkomende oranje gloed niet missen. Langzaam, vloeiend kwam haar hand weer omhoog. Strekte haar vingers en bracht haar handpalm naar voren terwijl de vuurzee naar haar toe schoot. Heel even kwamen haar volle lippen van elkaar, niet meer dan enkele millimeters. Een moment later spleet de vuurzee nog voordat hij bij haar was. Schoot langs haar heen, deed haar sneeuwwitte haren naar achter blazen en roodoranje kleuren. In de hitte tilde Neara enkel haar kin voorzichtig een stukje omhoog, verder bleef haar lichaam onbewegelijk. ‘Als je zo door gaat wordt dit spelletje nog saai. Kom op, doe een beetje je best, voor mij?’ haar zoete stem klonk akelig vlijend met de duistere ondertoon. Haar stem weergalmde tussen de bomen door als een zuiver lied, deed de bladeren ritselen en het gras buigen. ‘guerreiros, levanta-te e serve-me,’ op het moment dat haar lippen de spreuk vormde verdwenen haar zilveren irissen, werden deze het wit dat ook haar pupil leek te verzwelgen. Rond Sigma kleurde de draaiende lucht wit, waaruit de witte, ouderwetse krijgers stapte. Hun lichaam gemaakt uit de witte mist, hun wapens en zwaarden zo scherp dat het stenen kon splijten. ‘Misschien helpt dit je wat om eindelijk serieus te worden,’ haar mondhoek krulde lichtjes om, terwijl ze met haar weer normaal gekleurde ogen over haar persoonlijke krijgers gleden. Hun lichamen waren onvijlbaar, hun zwaarden konden kapot maar zouden het zelfde moment weer door de zelfde mist vervangen worden. Haar eigen creatie uit het Rijk der Winden. Gebonden aan haar eigen energie. Een laag, brommend geluid kwam uit de kelen van de krijgers, hun helmen lieten hun lege oogkassen amper zien. Zodra de wind opstak, Neara’s lokken en jurk deden opspelen, schoten de krijgers op de zelfde seconde naar Sigma toe. ஓ

ஓ Haar beste wapen was haar snelheid. Dat was het altijd al geweest, naast het geen dat haar slechtste wapen het feit was dat als ze de controle op zichzelf verloor – en zeker in dit soort dingen – de ergste dingen konden gebeuren. Haar aandacht was op Sigma gericht, die omsingelt stond door haar luchtkrijgers. Haar geest was op zoek naar Savador, voelde zijn hartslag en hoorde zijn ademhaling. Zolang dat er was, was hij nog te redden en was het goed. Ze wist niet in wat voor status hij was, maar ze kon haar aandacht niet op hem gericht houden. Hoewel de klappen die ze nu had aangericht simpel hadden geleken voor haar, wist ze dat Sigma niet zomaar een persoon was. Samen met de kracht van Norwood was hij een opvolger in opleiding, en daarbij gekozen door Savador als zijn ‘slaaf’. En hem kende ze goed genoeg om te weten dat hij niet zomaar een willekeurig persoon zou kiezen om om te toveren tot puppet. Met een ruk bewoog haar bewustzijn terug naar haar eigen lichaam, hoorde de lage stem achter haar waarbij haar pupillen zich automatisch even verwijdde. In een fractie ontstonden de donkere cirkels om haar heen, waarna haar helder witte gestalte verdween in de donkere explosies van Sigma’s aanval.
Het dreunde door haar lichaam heen, en ze wist aan de pijn in haar spieren dat ze niet ongedeerd was gebleven. De kleine sneden in haar huid vulde zich maar haar eigen bloed, en langzaam opende ze haar ogen weer waardoor de verwilderde, sneeuwwitte lokken voor haar ogen weer zichtbaar werden en haar blik belemmerde. De rook trok weg totdat haar ineengedoken lichaam zichtbaar werd onder het vederdek van haar enorme vleugels. Deze glimde en zoemde verdacht, waaruit bleek dat ze beschermt werden met verschillende spreuken en technieken. Een reflex, zo in haar doen geprint voor momenten als dit. Dat ze verrast werd, van haar stuk werd gebracht en haar grootste minnaar haar beschermde; de lucht zelf. Zodra de rook weg getrokken was, zakte het zacht, haast fluisterende gezoem rond haar vleugels en kregen deze hun stralende witte kleur terug. Neara’s slanke benen strekte zich langzaam, waarna haar vleugels zich als beschermend schild ophieven en zich opzij uitstrekte. Het waren enkel haar vleugels die nog parelwit waren, niet beschadigt door de spreuk. Haar sneeuwwitte lokken dreven in een slowmotion golf langs haar besmeurde gezicht, waaronder haar witte gewaad aan flarden hing aan haar lichaam. Haar enorme, onmenselijk grote vleugels verwijdde zich terwijl Neara zich op haar benen hees. Hij had kracht, controle. Dat was zeker. Haar zwaktepunt lag een stuk verderop, te bloeden en gewond te wezen. Haar slanke benen zaten onder de krassen, evenals haar armen en het deel van haar buik waar de stof van haar gewaad weg geslagen was. ‘Vele malen leuker,’ de grijns die rond haar lippen krulde terwijl ze sprak weerspiegelde de duistere gedrevenheid in haar grijze ogen. ‘Laten we verder spelen,’ haar stem nog steeds fluweel zacht, zuiver en strelend in zijn gehoor. Griezelachtig als je het in combinatie nam met de uitdrukking op haar gezicht. Haar vleugels klapte zich uit, als twee elegante wapens. Met een enkele slag naar beneden schoot Neara’s slanke gestalte de lucht in. ‘Ren muisje van me. Ren,’ haar zangerige stem trilde tussen de bomen door, leek van alle kanten af te komen. In een oogwenk was de enorme, mystieke boog in haar handen verschenen. ‘Het volgende spel. Ik ben de jager.. En jij het hert,’ vloeiend legde ze de boog in positie, waarna er tussen haar vingers en op de boog de witte pijl verscheen. Trillend van de energie, zijn contouren golvend door de magie waaruit hij was ontstaan. ‘Ren, voordat ik je pak,’ met deze laatste woorden schoot de pijl op zijn doel af, maakte een hoog, onmenselijk gillend geluid voordat het een fractie van een seconde later voor de neus van Sigma stil bleef hangen. ‘De volgende is raak als je niet begint met rennen,’ weg van deze school, weg van de kinderen, van haar dierbaren. Weg van Savador. Een waarschuwing vanaf de grote hoogte, zuivere duisternis in het plezier wat haar dit gaf. Ze was geen onmenselijk persoon, maar raakte haar op de verkeerde plekken en de knoppen zouden omslaan. ஓ

× Neara's zang

ஓ De zuivere vechtlust in haar verharde irissen leek voor even minder te zijn toen haar pupillen zich verwijdde bij de woorden van Sigma. Dus zo had Savador hem werkelijk gecreëerd. Puur uit het lichaam van Norwood, wat onderdrukt en vervormd was tot zijn eigen marionet. Haar wenkbrauwen trokken lichtjes naar elkaar toe, en ondanks alles nam ze haar boog op en volgde Sigma tussen de bomen door. Op gevoel, zonder zicht. Voelde hoe de wind vervormde rond zijn lichaam, hoe de lucht weg gedrukt werd door zijn verplaatsing. Hij rende rondjes, en zijn snelle handen waren te vluchtig om herkend te worden wat hij precies deed. In tussen maalde haar gedachtes voor een oplossing. Vervorming van DNA en het wezen dat al in zo’n verre fase was, was onmogelijk om binnen vijf minuten ongedaan te maken. Mocht het erg tegen zitten, kon het dagen gaan duren. Haar kaken klemde zich op elkaar, vervloekte Savador van binnen voor zijn karaktertrekken en om wat hij gedaan had. Ze wist hoe hij omhoog schoot met zijn eigen vleugels, voelde uit puur natuur de afkeer voor de dingen op zijn rug. Een schande, een schending van de zuivere kunst en eeuwen oude gave die doorgegeven werd in de Puffoonse lijn. Vleugels waren enkel de dingen die zij en haar volk droeg, dit waren slappe aftreksels die niet eens vleugels genoemd mochten worden. Haar ogen vernauwde toen hij voor haar hing, haar boog opgeheven en de pees gespannen, hoewel ze van zichzelf wist dat ze niet zou schieten. Hoe kon ze. Zijn woorden waren waar, precies het gene wat haar zwakte was. Ze kon hem niet dodelijk verwonden of er nu simpel weg met één slag een einde aan maken, ze zou Norwood in zijn dood mee nemen. En dat verdiende de man niet. Een volgend moment sidderde haar vleugels als waarschuwing, strekte zich uit maar konden niet geheel voorkomen dat de punt van de pijl haar vlees bereikte. Haar pupillen verwijdde bij de pijnscheut, en ondanks dat het schild om haar vleugels de pijl gedeeltelijk had tegengehouden voelde ze nu de warme straaltjes bloed uit haar rug lopen. De gehele tijd was haar aandacht niet van Sigma afgehaald, haar ogen strak in die van hem. Zijn verdorde kijkers, verduisterd door zijn eigen ziel. ‘Kom op zeg. Verzin je eigen trucjes,’ siste ze hem tussen haar tanden door toe, voelde hoe het straaltje bloed haar hielen bereikte en haar wittige huid besmeurt had. Wist hoe de druppels nu vanaf deze grote hoogte beneden op de rosten zou vallen. ‘Tijd om Norwood zijn lichaam terug te geven, vind je niet? Daarbij, een marionet is nooit bedoeld om voort te leven,’ de pijn negerend daalde de luchtdruk om hen heen, om een moment daarna Sigma met een daverende snelheid vanuit het niets richting de aarde te drukken. Alsof het gehele kasteel op Sigma drukte, duwde ze hem tegen de grond aan, zorgde dat hij geen vinger kon bewegen en zelf ademhalen een gevecht werd. Boven hem zakte ze langzaam mee naar beneden, zonder haar uitgestrekte vleugels te bewegen. Haar heldere stem vulde de omgeving, een zang die haar gehele gestalte langzaam deed oplichten en de omgeving deed sidderen. Langzaam lichtte haar lichte huid wit op, verdwenen haar irissen en pupillen om het wit van de rest van het oog de plek te geven. Vanuit de opeengepakte wolken doken witte stralen van stof naar beneden, op de plek waar Sigma tegen de grond was gedrukt. Neara’s gezang nam toe, vulde de lucht met de klanken. Haar sneeuwwitte haren golfde omhoog langs haar hoofd, golfde als een waaier alsof ze onder water naar beneden zakte. Langzaam richtte haar kin zich omhoog, haar armen verwijd en haar witte ogen naar de hemel gericht. Uit de witte stralen ontstonden de vogels van het Rijk der Winden, de vogels waar ook Azule een van was. Hun lange, glimmende staarten en hun lange nek hadden weg van een sprookjesvorm van een reiger. Met de hoge klanken van het lied weergalmde hun kreten mee, vlogen ze cirkelend boven Sigma’s plat gedrukte lichaam alsof het een sereen moment van magie was. Hun lange vleugels klapwiekte langzaam in hun bochten, waarbij hun diepzwarte ogen in die van Sigma gericht bleven. Langzaam gleed zijn lichaam omhoog, werd gevangen door hun gecirkel en kreeg geen mogelijkheid van bewegen. De witte bol van magie werd langzaam voor het menselijke oog zichtbaar, tilde Sigma de lucht in en liet hem daar hangen als pop zonder draadjes. Gevangen door de stilstaande lucht en magie, niet eens de mogelijkheid om te ademen. Gaf hem de zuurstof die hij nodig had, maar niet de mogelijkheid om zijn longen te vullen met de zoete lucht. Voor hem hing het wit oplichtende gestalte van Neara, die haar witte ogen langzaam op Sigma richtte, hun beide nu omcirkeld door de vliegende vogels. Haar lippen bewogen langzaam mee met de woorden van het lied, haar gezichtsuitdrukking kalm als het lied, haar handen wat meer naar voren gebracht alsof ze Sigma verwelkomde in haar armen. Aan de andere kant van de bol verzamelde de drie vogels zich, hingen op de zelfde hoogte als Sigma en Neara terwijl Neara’s gezang aan bleef houden. Zuiver en kalmerend, alsof ze haar kind toezong voor het slapengaan. Deze klanken, de woorden en van wie ze afkwamen gaven het enkel een hele andere bedoeling. Een van de vogels sloeg nog een enkele keer met zijn vleugels, kwam naar voren waarbij het puntje van zijn snavel de bol rond Sigma aanraakte. Meteen lichte deze op, van binnen en van buiten, waarbij de vogel erdoor leek te worden verzwolgen. Een witte zon waarin Sigma’s lichaam verborgen zat, zijn magie ontnomen, zijn beweging ontnomen en nu ook van zijn bewustzijn ontnomen. Opgeslokt door het witte licht en de vogel die hem overnam. De laatste klanken van Neara’s zang verstomde, waarbij de overige vogels weer begonnen met cirkelen rond de nu gedimde bol waarin Sigma’s slappe lichaam weer zichtbaar was. Neara’s vleugels klapte in, en haar eigen gestalte zakte naar de grond toe. De lange weg waarin het licht van haar lichaam dimde en geheel verdwenen was toen haar tenen de grond raakte. Daar zakte ze langzaam door tot op haar knieën, alsof ze zich nu pas weer bewust was van de pijl in haar rug die haar ruggengraat gemist had. Hoog boven haar cirkelde de enorme vogels rond de doorzichtige bol met Sigma’s slappe lichaam, waarin van binnen de strijd werd gestreden voor het bewustzijn, met de vogel aan Norwoods kant. Dit was misschien niet het enige wat gedaan moest worden, maar het was een begin. Langzaam reikte haar slanke vingers naar haar rug, maar kon de bocht niet vinden om haar rug recht te houden en de pijl te pakken te krijgen. Tussen haar tanden door siste ze in haar moedertaal, vervloekte zichzelf voor haar onoplettendheid. Hoewel ze wist dat Sigma nu geen kant uit kon, iets wat hij eigenlijk nooit had gekund ondanks het feit dat hij het lichaam had van een opvolger. Zelfs Norwood was nog lang niet klaar met zijn training, en met haar langere levensjaren, meer kennis in magie en haar eigen en Airmids spreuken die nu op scholen werden geleerd aan de opkomende magiërs was ze vele stappen op hem voor. Haar tanden klemde zich op elkaar bij de kleinste beweging van haar rug, probeerde nog steeds uiterst voorzichtig met haar vingertoppen de pijl te bereiken. ‘Kom op klein rot ding,’ siste ze woedend, gromde haast zachtjes toen de volgende pijnscheut weer door haar lichaam dreef. ஓ

---

Zijn slangachtige ogen bleven gevestigd op de fonkelende sterren aan de nachtelijke hemel, zich eigenlijk nog maar half bewust van de gehavende staat waarin hij verkeerde. Alles leek donkerder en serener om hem heen alsof de klok bevroren was en de tijd stil leek te staan. Het was enkel een deel van zijn verbeelding, dat wist hij. Het was hoe dan ook een buitengewoon geluk dat hij nog in leven was, dat hij het belastende incident van zojuist kon overdenken en zich nog dingen kon inbeelden. Hij durfde niet in te schatten hoe serieus zijn wonden precies waren, en hoe levensbedreigend het gif van Sigma was dat zich nu ongetwijfeld in een rap tempo door zijn lichaam verspreidde. Savador onderdrukte een zachte kreun en liet zijn hoofd en lichaam langzaam verder in een half liggende houding neerzakken op de kei. Met kloppend hart hoorde hij de vage geluiden uit de verte aan, als galmende echo's in de nacht waarbij hij zijn vinger er niet precies op kon leggen wat het nu precies was. Hij had Neara's melodieuze stem gehoord, en vervolgens een aantal kreten en geluiden alsof het gevecht tussen hem en Sigma enkel door iemand anders overgenomen werd en was voortgezet. Vervolgens een magisch gezang dat zijn binnenste beroerde en tot rust bracht - dat kon enkel zij zijn. Krampachtig bracht hij een hand naar de plek van zijn hart, waar de steken in zijn borst het hevigst waren. Meer om een half schietgebedje te doen dan echt om zijn eigen pijn, want bij Medusa; laat haar niets overkomen. Hij verafschuwde haar, minachtte haar, haatte haar. Nog steeds. Om alles wat ze hem ooit aan had gedaan, om haar egoïstische instelling door haarzelf zomaar een plek in zijn gezin te gunnen, en bovendien om haar onuitputtelijke elegantie in vrijwel álles. Wanneer ze serieus was, geïrriteerd, teleurgesteld. Het kalme maskertje bleef eigenlijk altijd wel aanwezig, als een permanent iets. En dat was waar hij zich altijd dood aan kon ergeren. Maar anderzijds was er ook een soort onverklaarbare aantrekkingskracht tussen hen, als twee magneten die elkaar zowel aantrokken als afstoten. Wellicht vormde juist datgene de precieze reden waarom hij enigzins bezorgd om haar was en wat hem de aandrang gaf om op de een of andere manier dat klif weer op te komen en zich als een schild van vlees en bloed beschermend voor haar te werpen. Voor nu kon hij tot zijn grootste ergernis echter alleen maar liggen, wachten en vurig hopen.

ஓ

Met sissende geluiden, die deels tussen haar tanden uit kwamen van de pijn, verpulverde de pijl in haar rug met wat lichte magie. Ze had er niet bij gekund, en het ding belemmerde haar in haar bewegingen. Op die manier had ze waarschijnlijk niet eens het kasteel kunnen halen, nu had ze tenminste iets meer vrijheid nu haar spieren weer vrij waren van de vastpinnende pijl. Terwijl ze het bloed langs haar lichte huid voelde lopen ondanks de lichte, helende spreuk, rechte ze haar benen en tilde ze haar kin op. De zangerige tonen van de enorme, hemelse vogels boven haar klinken meer ontspannen dan voorheen. ’ Leve-o para a enfermería,’ sprak ze glimlachend tegen de dieren, terwijl ze de veranderingen aan Norwoods uiterlijke trekken langzaam zag beginnen. De strijd die hij zelf moest voeren had hij blijkbaar gewonnen, en als alles voor de rest voorspoedig verliep mochten ze zeggen dat dit hoofdstuk afgesloten was en achter zich kon worden gelaten. Hoewel ze er persoonlijk voor zou zorgen dat Savador eens flink aan de tand zouden worden gevoelt over dit hele gebeuren. Haar blik schoot door, draaide haar lichaam met zich mee om en keek naar de punt van de grond waar deze eindigde en de afgrond begon. ‘Savador,’ hij was hier nog. Hij lag daar, terwijl zij ervoor zorgde dat de kinderen en het hele gebied van de school ongedeerd zou blijven. Hem bewust maken van zijn fouten zal later moeten gebeuren, de eerste prioriteit was om te kijken of hij überhaupt nog in staat was om die bewustmaking ooit nog eens te kunnen ontvangen. Haar vleugels spreidde zich met een lichte klap, waarna haar lichaam vooruit schoot ondanks de pijn en ze als een snelle schaduw plots boven de afgrond stil bleef hangen vanuit haar snelle vaart. Daar, een stukje beneden zag ze zijn in donkere kleding gehulde lichaam. Dwarrelend, iets stijfjes voor haar doen, landde haar blote voeten geluidloos op de grond naast hem en klapte haar vleugels zich in. Haar kaken klemde op elkaar toen de steek in haar rug haar herinnerde aan de wond terwijl ze voorzichtig door haar knieën zakte in een hurkende houding en haar eigen hand op die van Savador legde die hij op zijn eigen hart had gelegd. Haar zilveren ogen keken op zijn gezicht neer, had genoeg van zijn lichaam gezien dat ze wist dat bewegen nu een moeilijke taak zou worden. Langzaam gleden haar ogen van zijn gezicht weg, over zijn borstkast en hun handen tot aan zijn tenen. Langzaam, rustig alsof ze in detail in zich op wilde nemen waar zijn lichaam overal kapot was gegaan. ‘Ik ben geen doktor. Dit is het enige wat ik kan doen, zonder het risico dat ik dingen enkel erger zal maken,’ sprak haar stem weer zuiver zacht, zachter dan normaal waarbij haar ogen voor even terug schoten naar die van hem. Daarna wende ze haar gezicht weg, draaide op haar voorvoeten waarna ze op haar knieën naast hem zakte. Een zacht geneurie steeg op vanuit haar keel, waarbij haar handen net erboven over zijn lichaam gleden. Op de plekken waar zijn huid gescheurd was en het bloed de vrijheid uit zijn aderen nam, trilde de lucht. Sidderde onder de magie, alsof het genoot van de aanraking, genoot van de taak die het moest uitvoeren. Bracht een warmte naar de wonden, waarbij langzamerhand de bloedingen stelpte en de wonden geen rode watervallen meer leken. Haar handen kwamen bij zijn gezicht aan, waarna ze dezen er zachtjes tegenaan legde op de hoogte van zijn slapen. ‘Dit kan misschien gek voelen, maar ontspan. Het zal de pijn weg nemen,’ voegde ze de woorden bij haar nog niet gedane daden, waarna haar lippen langzaam begonnen te bewegen in het lied dat niet te horen was. Speelde ze met zijn geest, zijn zicht en zijn evenwichtsorgaan. Hypnotiseerde hem voor gedeeltes zodat de pijn zou afnemen, zodat enkel een blik op zijn lichaam eraan zou herinneren dat hij gewond was. Haar lippen kwamen weer stil te liggen, en de concentratie verdween uit haar ogen. Toch bleven haar handen rond zijn gezicht liggen, keek ze op hem neer met een nieuwe droevenis. ’Vrouwe,’ Josephs stem weerklonk plots, deden Neara’s ogen pas na enkele secondes zonder iets te zeggen opkijken naar de oudere butler. De diepliggende, donkere ogen van de man keken bezorgt op haar neer. ‘Bel Puffoon. Laat ze de experts hierheen komen voor Norwood. Regel Vorman, voor hen beiden,’ Joseph boog lichtjes op Neara’s zachte maar strenge verzoeken. Ze wist dat hij haar eigen wond had opgemerkt, maar haar houding en verzoeken maakte duidelijk dat er andere prioriteiten waren. ‘Oh, en kun je de logeerkamer klaar maken,’ na haar woorden, en een tweede lichte hoofdknik van Joseph verdween de man in een zachte plof. Haar blik vestigde zich weer in die van Savador. ‘Klaar om te reizen?’ ze had haar handen terug genomen zodra ze Joseph had beantwoord, had ze op haar eigen bovenbenen gelegd.

ஓ

---

In een wenteling van draaierigheid en een licht gevoel in zijn hoofd, wist hij dat hij zo weer tegen de vlakte zou storten als hij nu opstond. Maar hij moest in beweging blijven, het bloed laten doorstromen - wilde hij niet onderkoeld raken of helemaal wegzakken in een staat van buiten bewust zijn. Hij voelde iets groots en machtigs naderen als een soort siddering langs zijn ruggengraat, maar reageerde er nauwelijks op. Toen iets warms dat voorzichtig op zijn hand werd gelegd. Niet specifiek warm van zichzelf, maar het schonk hem een warm en geruststellend gevoel van binnen, joeg de kou weg dat zich in zijn stijve en pijnlijke gewrichten genesteld had. Langzaam draaide hij zijn hoofd en opende hij vermoeid zijn ogen. In stilte staarde hij naar Neara's volmaakte gezicht op, naar de zuivere witte lokken en de heldere zilverkleurige ogen. Haar gelaat zo schoon vergeleken met het zijne, dat vol met schrammen en zwarte vegen zat. Met alle kracht en moeite forceerde hij zijn arm omhoog in de intentie om zacht met een hand langs dat propere gezicht te strijken. Dankbaar dat ze was gekomen, en verlicht om haar in levende lijve terug te mogen zien. Het lukte hem maar een paar centimeter voor zijn hand weer neerplofte op zijn borst. 'Ik ben geen doktor. Dit is het enige wat ik kan doen, zonder het risico dat ik dingen enkel erger zal maken,' even sloot hij zijn ogen bij het horen van haar melodieuze stem, zo kalm en sereen. Hij slaakte een zachte, vrijwel stille zucht in de hoop de pijn en het beklemmende gevoel in zijn hele lichaam iets te doen laten minderen terwijl hij zijn hoofd weer terugdraaide. Roerloos staarden zijn slangachtige ogen over zijn borst, toekijkend hoe Neara haar ranke handen onder een gracieus geneurie zijn lichaam afging. Haar kracht gaf hem de warmte, de geruststelling en de wegneming van zijn pijn waar hij zo naar snakte. Zijn hevig bloedende wonden werden gestelpt door een onzichtbare druk. Hij genoot ervan, voelde zijn eigen lijf weer terug op krachten komen, kreeg weer de mogelijkheid zijn ledematen te bewegen. Traag gleden haar handen terug omhoog, richting zijn gezicht, zacht rustend op zijn slapen. Op dat moment sloten zijn ogen zich weer, haar zachte aanrakingen in zich opnemend. 'Dit kan misschien gek voelen, maar ontspan. Het zal de pijn weg nemen,' sprak ze hem zacht toe, waarna ze een geluidloos gezang uit haar keel liet komen dat ongetwijfeld enkel hoorbaar zou zijn voor degenen die er bestemd voor waren het te horen. Er werd even met zijn bewustzijn gespeeld, zijn geest werd geteisterd en zijn evenwichtsorgaan getest, maar al om al voelde het alsof hij even ondersteboven hing. Hij hield zijn ogen daarbij nog liever even gesloten, geheel afgaand op het vertrouwen in haar. Zelfs toen het al gedaan was en haar droevige ogen op haar neerkeken, hield hij zijn zicht afgezonderd. Tot de kracht en de energie in zijn geheel weer terugsijpelde in zijn spieren en hij alles moeiteloos kon bewegen. Nog wel stroef en slapjes, maar zonder pijn. Een illusie of iets dat daar in de buurt kwam, want in werkelijkheid was hij nog altijd onstabiel. Uiteindelijk opende Savador zijn ogen weer, werkte zich zonder Neara's hulp overeind in een recht zittende positie en wreef met een hand over de pols waarvan hij dacht dat die gebroken zou zijn. Joseph was hier, spontaan uit het niets. Terwijl de oude butler de orders van zijn meesteres aanhoorde, was hij nog steeds bezig volledig terug bij bewustzijn te komen en vrijwel ieder deel van zijn ledematen te bewegen om na te gaan of er echt geen plekje meer was waarvan hij zou vergaan van de pijn. 'Klaar om te reizen?' Het had hem even wat tijd gekost om alles tot zich door te laten dringen, maar hij merkte Neara's stem en Joseph vertrek direct op. Zwijgend keek hij haar aan, hun gezichten bevonden zich nu hij rechtop zat iets dichterbij dan nodig was. Voorzichtig gleed zijn hand via haar arm naar beneden om bij haar middel stil te liggen. Op het eerste gezicht uit een gebaar van dankbaarheid, vreugde dat ze nog leefde. Maar toen trok hij met een vinger de stof van haar gewaad in zijn gezichtsveld en boog hij zich iets opzij om met een frons de met bloed doordrenkte vlek te aanschouwen. Een gat in haar kleding en een gat in haar rug. Overduidelijk een wond aangebracht door een getroffen pijl, maar die was nergens te bekennen. 'Je bent gewond,' zei hij op een zachte bezorgde toon terwijl hij zich weer terugboog, zich meer zorgen makend om haar dan om zijn eigen levensgevaarlijke verwondingen - door haar toedoen nu gelukkig minder levensgevaarlijk. Hij hoopte vurig dat ze de pijl in een keer uitgetrokken had, en niet had afgebroken zoals dat cruciaal was om te doen. Voorzichtig kwam hij verder overeind, stond even zwakjes op zijn benen om zijn evenwicht te vinden, en richtte zich toen op Neara - om zonder ook maar een woord los te laten een arm onder haar knieholtes te schuiven, haar onder trillende armspieren op te tillen en op zijn rug te plaatsen. Langzaam begon hij te lopen, stapje na stapje voortschuifelend, zijn ademhaling licht verzwaard en iets gebogen door de inspanning en de kracht die hij eigenlijk nog niet eens zou moeten leveren in zijn staat. Hij zou haar naar een open plek brengen waar de opgetrommelde dienaren van Puffoon of wie of wat het ook waren die voor hen zouden komen, hen makkelijker konden treffen. Desnoods zou hij helemaal naar het lanceringsplatform strompelen. Maar hij zou haar niet laten lopen. Wie weet hoe diep die pijl haar had getroffen, misschien wel belangrijke zenuwen in haar ruggenmerg had geraakt. Zo ver moest het niet zijn. Hier, ze waren al twee meter verder. Nog even en ze zouden beide in veiligheid verkeren.

ஓ

Barl wat kon ze hem haten, wat haatte ze zijn koppigheid, zijn ego en zijn beslissingen. Maar verwikkeld met dat was het enige wat ze nu wilde dat hij er bovenop kwam. Dat hij weer als normale vader kon opdraven, en dat ze hem en zijn kinderen weer vanaf een afstand in de gaten kon houden. Haar houding veranderde geen centimeter, enkel een paar losse plukken golvend haar dwarrelde op de wind mee. Toch sloeg ze haar ogen neer en haalde ze een keer onhoorbaar dieper adem door haar lippen, toen zijn vingers in de buurt kwamen van haar rug. ‘Het is niets,’ verzekerde ze hem met zachte stem, keek daarna pas weer op en krulde haar mondhoeken dun om in een schuine glimlach. Hoe egoïstisch hij ook kon zijn, er waren momenten dat dat niet opging. ‘Savador,’ haar zachte stem haast geschokt toen hij opeens ging staan. Strekte ook haar eigen benen en held haar handen naar hem toe gestrekt in het geval hij zijn evenwicht verloor. ‘Je mag dan geen pijn voelen, de wonden zitten er nog steeds,’ zacht mopperend als een moeder wie enkel boos was omdat ze het moest zijn, maar het eigenlijk niet was. Haar zilveren ogen konden hem enkel aanstaren toen zijn armen om haar heen gleden en haar van de grond optilde. Overdonderd door zijn actie, iets wat ze niet had zien aankomen aangezien hun relatie nou niet echt vriendelijk was geweest de afgelopen weken, als het geen maanden was geweest. De vastberadenheid in zijn blik deed haar stilvallen. Ze sprak niet, bleek hem echter aankijken terwijl hij voort ploeterde. Hij kon zo niet door, hij zou zijn wonden open trekken en de mogelijke gebroken botten enkel en alleen meer verbrijzelen. Haar hand kwam omhoog, legde deze zachtjes tegen de zijkant van zijn gezicht en duwde deze lichtjes om zodat hij gedwongen was haar aan te kijken. ‘Niet schrikken,’ een volgend moment waren hun contouren verdwenen en ruiste de wind op. Het was een licht gevoel wat je ervan kreeg, vergruizelen. Gevangen in het magische net van de wind, het gebruikend als vervoersmiddel kon je als je goed getraind was duizenden kilometers afleggen in enkele secondes. Zo ook nu. Het gevoel van een zweverig bewustzijn was maar kort, en een moment later verschenen hun lichamen midden in Angani. Neara in zijn armen, haar hand nog op zijn wang en haar kalme, zachte blik op in die van hem gericht. ‘Je kan weer ademen,’ een moment alsof je niets was, enkel een bewustzijn. Verder niets. Dat alles was weer over zodra het zicht weer terug kwam en de meubels en kamers van haar eigen vertrek zichtbaar werden. ‘Je moet gaan liggen,’ haar benen gleden geluid- en gewichtsloos naar de grond, waarna ze voor hem stond en haar handen voor haar in elkaar liet glijden. Op dat zelfde moment werd de deur van Angani geopend en kwamen de vreemde mensen in witte jassen binnen. ’Vrouwe,’ was Josephs zware basstem hoorbaar, waarbij Neara haar hoofd omdraaide naar de mensen die binnen kwamen. Deze knikte ietwat zenuwachtig en eerbiedig naar de godinachtige verschijning. Enkel Josephs ogen waren op de rode verpesting van haar gestalte gericht, liep naar haar toe en bood zijn eigen hand aan haar aan. ‘Hij is onder invloed van een spreuk. Hij zal niets voelen, maar dat betekend niet dat jullie minder voorzichtig kunnen zijn. Help hem, verzorg hem en je hebt je taak vervuld. Versnel de processen desnoods,’ de kalme elegantie die van Neara afkwam had opeens het gezag van een wereldleidster. Geen botheid of harde klanken, maar haast tedere commando’s die zelfs het koppigste kind tot daden zou aanzetten. ‘Savador,’ Neara’s ogen hadden zich in die van hem gevestigd. ‘Laat ze alsjeblieft hun werk doen,’ haar zachte stem en de flinterdunne glimlach braken niet de vage droevigheid in haar ogen. Ze draaide zich om, liep naar haar eigen slaapkamer onder begeleiding van Joseph alsof hij haar naar de balzaal vergezelde.

ஓ

Speel maar wat met de doktoren enzo, laat ze ook maar weg gaan. Joseph gaat Neara genezen 8D

---

Tolerantie was er niet bij toen hij besefte dat Neara de diepe wond in haar rug voor hem mogelijk probeerde te verbergen. 'Het is niets,' wimpelde ze het af alsof het daadwerkelijk niets was, daarbij zuinig glimlachend en hem de intentie gevend dat hij het maar zoetjes moest accepteren. Met een ernstige, bijna geïrriteerde frons richtte Savador zich weer tot haar. Hoe ze het zo achteloos als niets kon bestempelen. Dat ding had er ongetwijfeld diep in gezeten. Waar dacht ze dat ze mee bezig was? Hij negeerde haar zachte, haast geschokte stem op het moment dat hij al zijn kracht en inspanning moest leveren om overeind te komen. Voorzichtig, alles behalve gehaast, met beleid. En het mocht dan nog wel zo wankel zijn, het was gelukt. Ondanks dat zijn knieën stijf aanvoelden en hij het staan ervaarde alsof er een gewicht van twintig kilo aan zijn benen hing. 'Je mag dan geen pijn voelen, de wonden zitten er nog steeds.' Bezorgd als een voogd die ze niet over hem was, dus hoefde hij ook niet naar haar te luisteren, hoe erg ze het gelijk ook mocht hebben. De wonden zaten er nog en pijn voelde hij amper meer, zodat hij zodanig kon handelen waarbij hij zijn eigen status onbewust alleen maar meer kon verslechteren. Maar dat deerde hem nu niet, koppig zoals hij altijd al was geweest. Veiligheid; dat was het enige dat door zijn hoofd schoot. Voor zowel hem als voor Neara, maar hij vond haar terug in bescherming en de warmte brengen op het moment veel belangrijker. Zijn slangachtige ogen staarden strak maar vastberaden voor zich uit, gevestigd op een willekeurig punt in het schimmige woud waarin ze zich bevonden. Zoals hij al wel verwachtte was ze alles behalve zwaar, verbazingwekkend licht zelfs, en vormde ze daarbij nauwelijks een last op zijn rug. Toch ging het lopen zwaar, voelde hij bij iedere stap de plaatsen die gebroken waren in zijn lichaam door wrijvingen tussen zijn gewrichten op te merken die hij niet behoorde op te merken. Alsof hij op zijn voetbeenderen liep en zijn armen de hele tijd uit de kom schoten. Maar hij moest en zou doorzetten. Hij zou haar in veiligheid brengen, weg van de kou van de nacht en weg van Sigma, mocht hij nog in leven zijn. Zijn ademhaling verzwaarde zich, zijn stappen werden steeds stroever en zijn oogleden werden zwaar. Zo vermoeid en uitgeput na alles, en tegelijkertijd beschroomd om het feit dat dit alles zijn schuld was. Afwezig staarde hij met gebogen hoofd naar de grond toen Neara rustig een hand tegen de zijkant van zijn bezweette gezicht plaatste, wat hem een directe aanleiding gaf om uiteindelijk tot stilstand te komen. Afwachtend op iets dat ze zou zeggen; een preek die haar eigen bezorgdheid over hem zou betuigen, over hoe stom en stuntelig hij nu wel niet bezig was - een zachte en begripvolle toelichting dat hij beter even eerst op adem kon komen. Maar niets van datgene volgde. Haar stem sprak, uiteraard, maar hij had niet gerekend op wat volgde. 'Niet schrikken.' Nog geen moment later vervaagde alles om hen heen als een mengelmoes van vage kleuren en contouren die rond hen heen tolden, en stonden ze binnen een paar seconden plotseling in een kamer. Binnen, warm en veilig. Nog wat versuft door de lichthoofdig makende transportatie liet Savador zijn blik even door de ruimte glijden, en kwam tot de conclusie dat ze zich in Angani bevonden. Daar waar hij in het eerdere verleden al eens momenten met een onverwachte wending met Neara had beleefd, en die hij of weer zou willen herbeleven, of permanent uit zijn geheugen wenste buiten te sluiten. 'Je kan weer ademen,' Neara's stem die hem kalm toesprak bracht hem weer tot bezinning, en tegelijkertijd tot de realisatie dat zij er ook nog was. Natuurlijk. Zonder dat hij het wist had hij haar al die tijd al in zijn armen gehad, en keek hij daarom nu ook een beetje glazig op haar neer. 'Je moet gaan liggen.' De bleke huid tussen zijn wenkbrauwen viel weer weg in een diepe frons. 'Ik hoef helemaal niet te gaan liggen,' reageerde hij iets verontwaardigd, nog steeds de wil voorhoudend dat haar gezondheid meer van belang was nu. Zelfs in een moment waarbij ze allebei als gewonden verkeerden ontstond er nog strijd, als de vlam van zowel passie als afkeer. Hij draaide zijn hoofd met een ruk opzij toen de deur plotseling opensloeg en Angani volstroomde met de opgeroepen medici en gevolgd werden door - hoe kan dat ook anders - Joseph. Hij schonk de butler een venijnige blik toe, maar besteedde er verder niet veel aandacht meer aan. ‘Hij is onder invloed van een spreuk. Hij zal niets voelen, maar dat betekend niet dat jullie minder voorzichtig kunnen zijn. Help hem, verzorg hem en je hebt je taak vervuld. Versnel de processen desnoods,' sprak Neara haar onderdanen met zowel vederzachte sereniteit als oprechte potentie toe. Hij merkte dat ze met haar woorden op hem doelde, en hij wilde al aanstalten maken om zich met een betrokken gezicht om te draaien en weg te strompelen. Medische behandelingen, helende Novanen die er vaak bij te pas kwamen, het water, de instrumenten, onhandige assistentes; hij had er zo'n verschrikkelijke hekel aan. 'Savador,' bijna boos vestigde hij zijn blik in de hare. 'Laat ze alsjeblieft hun werk doen.' Met tegenzin draaide hij zich om en liet hij zich door de doktoren begeleiden naar een bruikbaar bed in een andere kamer.
'Dat valt nog te bezien,' mompelde hij nog zacht tussen neus en lippen door. Neara werd door Joseph naar haar eigen kamer gebracht, hij moest de plicht uitvoeren om op het bed te gaan liggen en de artsen hun werk te laten doen door ze zijn schoenen uit te laten trekken. Vervolgens ging zijn mantel uit en knipten ze dwars de stof van zijn bovenkleding open, te penibel om het eenvoudig over zijn hoofd uit te trekken met de vele botbreuken die hij niet voelde, maar nog wel steeds had. Hij wierp de nogal wat terughoudende assistente een felle blik toe toen ze met een natte lap zijn gezicht en bovenlichaam schoon maakte. Onvermijdelijk dat zijn waterangst daarbij weer begon op te spelen, daar waren de dwazen niet van op de hoogte. Steriel gehandschoende handen gingen langs de wonden op zijn borst, desinfecteerden het. Er werd een naald van een injectiespuit zijn bovenarm in gedrukt, en andere doktoren waren bezig het kussen op te schudden en ter steun en verhoging achter zijn hoofd te plaatsen. Langzaam maar zeker voelde hij zich suf worden. Deels door Sigma's verlammende gif dat zijn mogelijkheid tot beweging sterk afnam, deels door wat voor verdovingsmiddel hem zojuist was ingespoten. De artsen gingen aan het werk, namen bloed af, er moesten wonden gehecht worden. Pas toen ze een poging waagden zijn knoop en gulp los te maken en zijn broek lager te trekken om naar de wonden op zijn onderlichaam te bekijken, schoot zijn bleke hand naar de rand van zijn pantalon. Gejaagd staarde hij zijn behandelaars aan, met de ijzige bekende kilte gevestigd in zijn slangachtige ogen. 'Dat is zover als jullie wonderbaarlijke medische kunsten gaan. Dank je zeer,' sprak hij kortaf, zijn stem ergens ook bedrenkt met spot. 'Maar meneer, u bent -'
'Dank je zeer!' kapte hij de woorden van de leidende arts die het gewaagd had aan zijn broek te sjorren snauwend af. Hij pinde zijn blik intimiderend diep in de grijsblauwe ogen achter de brilglazen van de medische man, en uit zijn overdonderde blik gebleken leek het succesvol effect te hebben. Ze gaven het op. In stilte pakten ze hun spullen, veegden de gebruikte steriele doekjes bijeen en verlieten vervolgens zwijgend de kamer. Rust. Eindelijk rust. De aanhoudelijke aanwijzingen die de artsen elkaar tijdens hun werk gaven, de handelingen die tegelijkertijd werden uitgevoerd en het water op zijn huid bij het reinigen. Voor een versuft persoon was het gewoon te druk en te vermoeiend. En hij was echt niet van plan om hier naakt voor hen te gaan liggen. Vermoeid slaakte Savador een zucht, en liet zijn hoofd dat zelfs in liggende positie nog loodzwaar aanvoelde richting het raam kantelen. Het verlammende gif was nu in zijn volle werking gekomen, merkte hij. Het was al extreem zwaar om een vinger op te tillen. Maar het zou overgaan. Uit kennis wist hij dat het niets levensbedreigend had. Het enige wat hij nodig had was veel rust. Loom zakten zijn ogen even dicht, uitgeput door alles wat zich de afgelopen uren had afgespeeld - en tegelijkertijd nieuwsgierig naar hoe het Neara afging in de andere kamer.

- Zullen we nieuw topicje doen in Angani om dit te vervolgen?