ஓ

Neara zelf had plaats genomen op haar bed, en had zonder aarzeling of schaamte haar eigen gewaad van haar schouders laten zakken. ‘Doe het maar snel, voordat Savador besluit dat zijn ego weer te groot is voor de zorg die hij nodig heeft,’ verzuchtte ze zachtjes, staarde naar haar gebalde vuisten op haar schoot terwijl Joseph met de medische spullen achter haar plaats nam.
Enkel nog wat licht rozig vlees wat te zien op de plek waar de pijl haar rug in was gegaan. Neara rechtte haar rug en rolde haar schouders. De huid en het vlees eronder trokken nog enigszins, maar de spier was dankzij Josephs fanatieke gemompel met spreuken en de juiste spullen volledig genezen. Rustig stond ze op, liet het kapotte gewaad op de grond glijden en hulde zichzelf in de zijden ochtendjas. ‘Dank je Joseph,’ glimlachte ze naar de oudere man die haar toeknikte en de spullen begon op te ruimen.
Zodra Neara de kamer verliet ving ze de nijdige woorden in de logeerkamer op. Leunend tegen de deurpost met haar armen losjes over elkaar geslagen zuchtte ze om wat ze hoorde. Haar blik werd gevangen door de verschillende doktoren die de kamer uit kwamen, wat ongemakkelijk en van hun stuk gebracht. ‘Bedankt, jullie hebben gedaan wat jullie konden,’ bedankte ze met vriendelijkheid en een kleine glimlach op haar gezicht. ‘Als jullie jullie collega’s in de ziekenzaal willen bijstaan dan zou ik daar heel dankbaar voor zijn. Elke hulp daar is nodig. Jullie zullen vanzelf zien wat er aan de hand is, en desnoods zal Joseph jullie bijpraten,’ knikte ze naar de oudere man in pak gehuld die nu naast haar stond. ‘Ooh, zou ik een van jullie kistjes mogen lenen?’ vroeg ze vluchtig aan de groep mensen terwijl Joseph van haar vandaan liep. Met een kaarsrechte houding liep deze voor de doktoren uit Angani uit, waarna Neara zodra de deur zich in het slot liet vallen langzaam van haar plek af kwam. Met het kistje in haar hand liep ze geluidloos naar de kamer waarin Savador lag. Enkel het geluid van de deur die zich opende liet blijken dat ze aanwezig was. ‘Ik hoef je tenminste niet van je bewustzijn te benemen,’ in haar zachte stem weerklonk de glimlach die op haar lippen lag. Zijn lichaam zag er uitgeput uit, en hij zou weinig kunnen uithalen nu. Doktoren waren dan aan hun regels en codes gebonden, zij niet. En in deze status zou ze het zelfs lichamelijk van hem winnen.
‘Je wonden genezen niet uit zich zelf goed. Dus ik wil geen gezeur. Dit gaat gebeuren, of je het er nou mee eens bent of niet. Je mag me ervoor haten, maar ik heb liever dat Elwin en Asema een vader hebben die nog zal kunnen lopen dan dat je mij nog vriendelijk kan aankijken,’ in haar stem was geen greintje woede of wrok te horen. Kalmte en rust, dat was het enige wat er bezit van haar nam. Het gevoel van opluchting dat hij überhaupt niet meer in levensgevaar was. Zijn botten waren recht gezet, aangemoedigd om sneller te groeien. Zijn wonden waren schoon en dicht gemaakt, en het gif zou snel genoeg weer uit zijn systeem gezuiverd zijn. Alsof het niets was zette ze het kistje naast zich op de grond, opende deze en klapte het uit. Vervolgens nam ze plaats naast Savador op het bed en knoopte zijn broek open, om hem daarna zo voorzichtig mogelijk naar beneden te schuiven. ‘Ik zal je niet geheel uitkleden,’ deelde ze kalm mee, waarna ze haar ogen over zijn laatste wonden liet glijden. Vanuit het kistje pakte ze de speciale, flinterdunne handschoenen en de verschillende potjes. Beheerst en voorzichtig begon ze met het schoonmaken van zijn wonden. ‘Kan je me uitleggen wat je doel was met dit alles? Naast het in gevaar brengen van jezelf, de school, de kinderen en alles er omheen. Naast het feit dat je de symbolische plek van de vereniging van Planeten wilde vernietigen en je Sharda en je naam als Toekomstige Heer der Duisternis schande aan wilde brengen?’ haar stem was te kalm voor de woorden die ze sprak. Ja, ze was woeden op hem. Ja, ze was opgelucht dat alles goed was. Bij Barl wat wilde ze hem graag door de muur heen slaan. En wat wilde ze hem vasthouden, enkel en alleen omdat het kon. Maar zeker dat laatste was verleden tijd, verloren mogelijkheden.

ஓ

× S A V A D O R ×

---

Medische fratsen waren het, niets meer dan dat. Artsen konden zo uit de hoogte doen als ze iemand genazen, en dat plezier gunde hij ze niet. Het was goed genoeg zo. Hij hield niet van gepluk en gepruts aan zijn lijf. Hij was verbonden op verscheidende plekken, liet een gebroken arm rusten in de omgehangen mitella op zijn borst, had hier en daar witte plakkers die de steriele gaasjes voor de kleinere wonden op zijn plek hielden. Ondanks dat zijn gezicht was afgeveegd met een natte lap zaten er op verschillende plaatsen nog nagelaten zwarte vegen, en de lange zwarte lokken die deels over zijn borst gedrapeerd lagen oogden dof en klitterig, met hier en daar twijgjes en dergelijke in zijn haar. Maar de doktoren deden wat hij ze verzocht had, stroomden één voor één de kamer uit met al hun medische spul om hem in alle rust achter te laten. Rust - precies wat hij nodig had. Vermoeid slaakte Savador een diepe zucht en liet zijn hoofd met gesloten ogen weer langzaam terug in het kussen zakken. Genietend van de serene stilte, de luxe en de ontspanning door enkel roerloos te blijven liggen. Zelfs voor een logeerkamer was het nog meer dan een luxueuze vijf-sterren lounge. Automatisch viel de huid tussen zijn wenkbrauwen weg in een diepe frons toen het geluid van een geopende deur door de kamer klonk en Neara in de deuropening verscheen. 'Ik hoef je tenminste niet van je bewustzijn te benemen.' Hij glimlachte niet terug, had er ook niet bepaald alle redenen voor. In plaats daarvan staarde hij haar met een 'wat nou?'-blik aan. 'Je wonden genezen niet uit zich zelf goed. Dus ik wil geen gezeur. Dit gaat gebeuren, of je het er nou mee eens bent of niet. Je mag me ervoor haten, maar ik heb liever dat Elwin en Asema een vader hebben die nog zal kunnen lopen dan dat je mij nog vriendelijk kan aankijken,' sprak ze kalm terwijl ze zich met een verdachte kist verder de kamer in waagde om uiteindelijk plaats te nemen op de rand van het bed. Zijn slangachtige ogen bleven wantrouwig gevestigd op het kistje dat ze naast zich op de grond had geplaatst, maar zijn aandacht werd naar een punt getrokken toen ze zich tot zijn broek richtte. Uit schrikreactie schoot een bleke hand opnieuw naar dezelfde plek, om daar na een tijd toch zijn grip te verslappen en haar uiteindelijk haar gang maar te laten gaan. 'Ik zal je niet geheel uitkleden.' Hij onderdrukte een zacht gekreun bij het onfijne gevoel hoe de ruwe stof van zijn pantalon over zijn wonden streek. Het was er toch erger dan hij had gedacht. Zwijgzaam keek Savador toe hoe ze vervolgens dunne handschoenen aantrok en een hoop potjes uit het kistje begon op te stellen en hem te behandelen. 'Kan je me uitleggen wat je doel was met dit alles?' de gestelde vraag klonk zo licht als de serene lucht in haar magie zelve, maar hij wist dat ze ongetwijfeld woedend op hem moest zijn. 'Naast het in gevaar brengen van jezelf, de school, de kinderen en alles er omheen. Naast het feit dat je de symbolische plek van de vereniging van Planeten wilde vernietigen en je Sharda en je naam als Toekomstige Heer der Duisternis schande aan wilde brengen?' Lichtelijk geërgerd door haar terechtwijzende houding die hij zo haatte, wendde Savador met een zacht geklak van zijn tong zijn hoofd af. Prinsheerlijk weggezonken in de hoop kussens, maar zo prinsheerlijk voelde hij zich anders niet. 'Verdomme, Neara,' siste hij tegenstrijdig tussen zijn opeengeklemde tanden door. 'Ga er niet mee om alsof ik een mislukte poging tot kapen op een hele stad heb gepleegd.' Nee - zover was het nog niet gekomen. Het had ook niet zover kunnen komen. Koppig staarde hij richting het raam met een frons tussen zijn wenkbrauwen die duidelijk zijn tegenstrijdigheid symboliseerde, op het eerste gezicht absoluut niet van plan om op haar gezever te antwoorden. Maar goed, ze was één van de Legendarische Magiërs van deze generatie, ze had hem van zijn dood gered en had er eigenlijk recht op om het te weten blablabla. Daarbij was het niet de bedoeling geweest dat heel zijn ver voorgeplande concept zou mislukken en hij zijn waardige titel besmeurd had met zwarte schande om zijn daad. Ze had weer eens verdomd gelijk, bij Medusa. En hij haatte het. 'Laten we erop houden dat ik macht anders in mijn ogen zie dan jij,' besloot hij op een zeker moment toch maar een kortaf antwoord te geven op haar vraag. Eéntje die op z'n minst haar de voldoening kon schenken, hoe moeilijk dat ook was. 'In mijn opzicht is het als brood bij het ontbijt, wijn bij het avondmaal. Maar dat begrijp jij niet.' Kort gezegd had hij het nodig om een prettig voortbestaan te kunnen leiden, zoals de incidenten in zijn jeugd hem hadden gemaakt tot de kille man die hij vandaag de dag was. Machtsbelust, zich vastgrijpend aan roem en faam. En ondanks het feit dat hij redelijk bekend was geworden om zijn status als zowel opvolger als Hoofdmeester van één van de bekendste scholen in Kovomaka, hij kinderen had en liefde had gekend en het geld binnenstroomde als water, leek het nooit genoeg te zijn. Simpelweg raakte hij er al snel op uitgekeken en wilde meer. En Oak's Field was daarin aanlokkelijk geweest. Ook al kon hij binnen een anderhalf jaar zich al de titel verschaffen als miljonair, met Oak's Field erbij ging het net dat ene tandje sneller dat hij nodig had. Met uiteraard hulp van iemand die krachtiger was in zijn doen, een custom aangepast kleipoppetje dat met veel tijd en geduld alle ingrediënten ingeplant kreeg voor een mix van uitzonderlijke eigenschappen. Norwood was het perfecte slachtoffer geweest, puur om het feit dat hij de man door en door haatte en hij wist dat hij een niet al te sterke wil had. In ieder geval niet zo sterk om zichzelf om de geliefden om hem heen te kunnen beschermen. Maar nu haatte hij zichzelf om zijn fout, om zijn lust naar het geld en de macht die hij onbewust al in meerdere mate dan een gemiddeld mens in zijn bezit had. Hij was gewond, moe en toegetakeld. Hij wilde er niks meer over horen. 'MmwaaAAH.' Om zijn kreet te onderdrukken door de helse pijn door Neara's doen die zelfs door haar barrière van tegenhoudend leed leek te kunnen breken, beet hij met stijf dichtgeknepen ogen hard op een vuist. Zijn licht hijgende ademhaling was zwaarder, bijna gejaagd toen hij zich weer als een slappe lappenpop in de kussens liet ploffen. 'Ben je al bijna klaar?' vroeg hij wat geïrriteerd. Het zweet liep over zijn bleke gelaat terwijl Savador haar over zijn borst bokkig aankeek. Zijn gezicht blonk ervan. Hij wenste dat dit over was, dat hij gewoon even kon liggen en aan andere dingen kon denken om dit alles voor nu te vergeten.

ஓ

‘En als je zo door gaat met “je eigen blik op macht” dan kan ik je verzekeren dat je op een van deze dagen nog eens alleen achterblijft zonder dat iemand naast je staat. Je maakt jezelf en alles en iedereen om je heen ermee kapot,’ haar stem klonk vermoeid, alsof het haar laatste poging zou zijn om tot hem door te dringen. ‘En de gene die je wel zullen begrijpen zullen je grootste vijanden zijn. Aangezien mensen die op dat gebied het zelfde willen, nooit naast elkaar kunnen leven. Enkel tegenover elkaar,’ in haar ogen waren vijanden geen gezelschap. Maar daarbij was Savadors manier van denken op dat gebied zo doordrenkt van duisternis dat ze dat niet begreep. Ze was met rustige en beheerste handelingen door gegaan. Verzorgde de wonden met voornamelijk magie. Even trilde haar vingers toen de kreet over zijn lippen glipte, liet enkel haar ogen naar hun hoeken schieten om naar zijn gezicht te kijken. Ze was weer terug omhoog bij zijn lies, had het bloes weggehaald en was bezig om hem magisch te hechten. ‘Ja. Als je je linker been niet meer wilt gebruiken of überhaupt het een nacht lang vol wilt houden met een vrouw. Dan ben ik bijna klaar ja,’ klonk haar kalme antwoord, als teken dat hij geduld moest hebben terwijl ze zijn wonden heelde. Het was zijn eigen fout, en ze hielp hem. Als hij nu begon met zeuren zou ze stoppen en het aan zijn eigen lot overhalen. Enkel haar handen beefde boven de wond, haar ogen gefixeerd erop en haar lippen geluidloos mompelend. De spieren eronder groeide langzaam aan elkaar, werden gehecht op een manier dat iemand zonder behandeling maanden mee bezig was.
Na enige tijd was het enige wat nog te zien was het rozige vlees. Hier en daar lagen nog wat witte verbanden op wonden, aangezien het niet gezond was voor het lichaam om zoveel wonden allemaal met magie te helen. ‘Je zal vannacht hier moeten blijven. Lopen is niet slim en ik wil liever niet je weer verplaatsen zoals eerder. Zeker niet nu je lichaam onder zoveel spanning en magie staat. Als je wilt kan ik je kinderen deze kant op laten komen, aangezien ik niet weet of je vrouw er is,’ terwijl ze haar handen schoon maakte met het natte doekje klapte het koffertje naast haar zich weer zonder hulp in en richtte Neara haar blik op Savador. ‘Verder zal ik de komende weken vooral uit de buurt van Lesaiah blijven. En naast het feit dat je de meeste LM’s indirect hebt beledigt en aangevallen met je mislukte… iets, zou ik me maar voorlopig even koest houden. Tenminste als je nog lang hoofdmeester wilt blijven enzo,’ rustig stond ze op. Als hij zo door ging hadden het merendeel van de LM’s de bevoegdheid om zijn capaciteiten als schoolhoofd te betwijfelen. En mocht het nodig zijn, zouden ze het voor elkaar krijgen om zijn positie af te nemen. ‘We zijn hier niet enkel om de kinderen en de school veilig te houden. We hebben meer macht dan dat, en dat zou je moeten weten,’ Het enige licht wat er scheen was het lampje op het nachtkastje naast het bed. Door het grote raam schenen de honderden sterren naar binnen, en gaven een zilveren gloed op Neara’s sneeuwwitte haar die zoals altijd golvend om haar smalle gezicht hing.

ஓ

---

'En als je zo door gaat met “je eigen blik op macht” dan kan ik je verzekeren dat je op een van deze dagen nog eens alleen achterblijft zonder dat iemand naast je staat,' luidde Neara's reactie op zijn opmerking die hij met half gesloten ogen aanhoorde. Vermoeid om het feit dat ze er weer verder over door moest gaan, en lichtelijk geïrriteerd dat de toon in haar zuivere stem ook enige vermoeidheid bezat. 'Ik ben al alleen,' zei hij zacht. In het beeld van het dagelijks leven dat iedereen van hem had misschien niet, hij had immers een vrouw en kinderen. Maar van binnen wel. Daarbij zou Norwood hem nooit vrijwillig hebben bijgestaan en had hij in dat geval zijn concept alleen uitgevoerd, zoals vrijwel altijd al het geval was geweest. Eenzaamheid was zijn metgezel geworden door de jaren heen; het hield hem al zo lang gezelschap dat het niets nieuws meer was. Voldoenend was anders. Het was slopend, ook voor een stijve hark als hij. Misschien vormde dat ook een deel voor de trigger die hem aanzette tot deze daden; het werd soms gewoon teveel en dat moest hij kwijt in de vorm van iets groots in de hoop dat men hem erkende. In de plaats van alle haat en afschuw was het iets waar hij naar snakte. Acceptatie, al was het maar een klein beetje. Het was enkel dat hij te trots en te koppig was om iemand uit te leggen wat hem écht dwars zat. Zijn gevoelens boven tafel leggen had hij nooit graag gedaan. 'En de gene die je wel zullen begrijpen zullen je grootste vijanden zijn. Aangezien mensen die op dat gebied het zelfde willen, nooit naast elkaar kunnen leven. Enkel tegenover elkaar,' vervolgde Neara kalm. Stug staarde Savador voor zich uit, de frons tussen zijn wenkbrauwen nog zichtbaar en de irritatie duidelijk af te lezen van zijn bleke bezweette gezicht. Hij ging zich er toch niet bij neerleggen als ze dat dacht. Maar het was als een ergerlijk irritante en jeukende bult onder zijn huid waar hij niet bij kon dat ze weer eens gelijk had. Dan handelde hij toch simpelweg solo? Uiteraard, hij kende geen andere manieren. Hij wierp haar een norse blik toe nadat ze hem per ongeluk pijnigde, had het ook niet kunnen voorzien dat een aantal van zijn wonden een hoog gehalte van zijn pijngrens eiste. Loom liet hij zijn hoofd weer terug in het kussen zakken op het moment dat ze haar slanke handen terug bij zijn lies bracht, zoog de lucht uit schrikreactie met een pijnlijk gezicht tussen zijn tanden door toen het wel even te voelen was, maar wist een nieuwe kreet te onderdrukken. Dat bamboe had hem flink toegetakeld, verrassend scherp als die dingen ook konden zijn. 'Ja,' antwoordde Neara kalmpjes op zijn ongeduld. 'Als je je linker been niet meer wilt gebruiken of überhaupt het een nacht lang vol wilt houden met een vrouw. Dan ben ik bijna klaar ja.' Schamper trok hij een enkele wenkbrauw op en staarde haar odieus aan. 'Wat heeft dat te betekenen?' vroeg hij op een bittere, snelle toon. Zijn stem klonk zacht maar gekrenkt, zoals het ook altijd klonk vlak voordat hij in woede uitbarstte. 'Meen je wellicht te zeggen dat dát is wat je van me verwacht wanneer ik ook maar op een bed in je vertrek lig?' Met een giftige uitdrukking op zijn gelaat was hij langzaam in zittende positie overeind gekomen, woedend zoals de opwelmende vlammen in zijn irissen weerspiegelden. 'Meen je wellicht te zeggen..' Hij moest even in een zo kalm mogelijke ademteug naar adem happen, geestelijk als fysiek nog vermoeid en toe aan rust om te kunnen herstellen die hij zichzelf op deze manier niet bepaald gunde, '.. dat je me aanziet voor een of ander hersenloos maar door wellust benomen ongelikte reu die zich op wie of wat dan ook stort, zolang het maar onder het vrouwelijke geslacht valt? Want even voor jouw informatie; ik hoef maar een ledemaat te bewegen of ik ontsluier opnieuw een bot of spierbundel!' Hij deed een poging zijn verheven stem wat in volume te doen laten minderen terwijl hij zijn grimmige blik daarbij niet van haar los scheurde. Wat een seniel wicht kon ze soms toch ook zijn. Hij voelde er veel voor er in ieder geval wat minder halfnaakt bij te liggen, wat ongetwijfeld de aanleiding had gegeven om zo'n opmerking uit te kramen. Want zo oud en luguber oogde hij wat lichaamsbouw betreft immers niet. Het was niet zijn probleem dat ze er ontuchtig van werd en nu schijnbaar al hoopte op bepaalde dingen waar hij door de afpeigering en de pijn nog niet eens aan dacht. Zo erg was hij ook weer niet. In een ruwe beweging waagde hij een poging zijn broek op te trekken, maar liet het niet bepaald resulteren in een succes. Met een van pijn betrokken gezicht liet hij zijn hoofd weer terugzakken in de kussens, het leed verbijtend met opeengeklemde kaken terwijl de wond ongestoord door ging met zich op magische wijze te hechten. Dat was niet verstandig geweest. Hij nam de kans even op adem en bedaren te komen terwijl Neara ondertussen doorging met het behandelen van zijn wonden, zijn hoofd opzij richting het raam gedraaid. Wat werd hij toch chagerijnig van medische behandelingen. 'Je zal vannacht hier moeten blijven,' verbrak Neara een moment later de stilte met haar zachte conclusie. 'Lopen is niet slim en ik wil liever niet je weer verplaatsen zoals eerder. Zeker niet nu je lichaam onder zoveel spanning en magie staat.' Hij liet zijn zware oogleden even rusten over zijn vermoeide ogen, en zuchtte zacht in de hoop om iets van de hitte in zijn lijf te laten ontsnappen. Ergens ook verlicht nu hij de deksel van het kleine koffertje dicht hoorde gaan en het eindelijk voorbij was. 'Als je wilt kan ik je kinderen deze kant op laten komen, aangezien ik niet weet of je vrouw er is,' vervolgde ze met haar kalme, serene stem. Voor Savador had het geen baat, want er gleed weer een geïrriteerde trek over zijn gelaat. 'Uda!' verbeterde hij nijdig. 'Het is.. Uda..' Hij wilde dat ene woord niet meer horen wanneer het naar die heks verwees, ook al waren ze officieel getrouwd en mocht het mens zich met al haar arrogante trots zijn vrouw noemen. Het was al erg genoeg om dagelijks met haar te moeten leven, haar gezanik en walgelijke liefkozingen aan te horen. 'Haal ze maar,' stemde hij er uiteindelijk op een rustigere toon mee in. 'En vergeet hun knuffel niet. Maar zacht.. ze slapen.' Traag bracht hij met veel moeite een bleke hand buiten het bed om naar de stapel netjes opgevouwde maar kapotgeknipte kleding te reiken en de sleutel van zijn kantoor uit de zak van zijn mantel te vissen. Er ontsnapte een zachte kreun van inspanning uit zijn mond terwijl hij probeerde nog een stukje lager te komen, tot hij geërgerd zijn arm weer terug moest trekken voor deze weer uit de kom schoot. 'De sleutels zitten in de binnenzak van mijn mantel,' hij legde zijn ongewonde en mitella-vrije hand zuchtend over zijn buik terwijl hij het zei en glazig naar het plafond staarde. 'Verder zal ik de komende weken vooral uit de buurt van Lesaiah blijven,' ging Neara kalm verder. Savador maakte een zacht spottend geluidje. 'Lesaiah,' herhaalde hij de naam schor op een al net zo smalende manier. 'En naast het feit dat je de meeste LM’s indirect hebt beledigt en aangevallen met je mislukte… iets, zou ik me maar voorlopig even koest houden. Tenminste als je nog lang hoofdmeester wilt blijven enzo.' Geprikkeld wendde hij zijn blik van haar af, zonder het besef dat hij de koppigheid weer de overhand liet nemen. 'We zijn hier niet enkel om de kinderen en de school veilig te houden. We hebben meer macht dan dat, en dat zou je moeten weten.' Hij had geen zin om hier naar haar bekritiserende gezeur te moeten luisteren en haar hem de les te laten lezen. Ook al mocht ze dan zo goed weten wat het beste voor hem was. Voorzichtig draaide Savador zijn hoofd weer terug toen Neara vanuit zijn ooghoeken zijn aandacht trok bij het opstaan. Vanuit het bed gleden zijn slangachtige ogen over haar zachte fijne gelaat, de schone zilverachtige gloed over haar sneeuwwitte lokken zoals het de sterren aan de nachtelijke hemel leek te symboliseren, de vermoeide uitdrukking die hij op haar gezicht kon bespeuren. Zijn gezicht verzachtte zich, hij negeerde het zweet dat in druppels over zijn gelaat parelde. Ze had deze avond alleen al zoveel voor hem gedaan, en hij lag hier maar te mopperen als een bokkige zeur. Hoe hij verwaand tegen haar bezig was geweest - hij kon zichzelf erom haten zoals enkel zij dat voor elkaar leek te krijgen, iedere keer weer.
'Hoe gaat het met je wond?' vroeg Savador zacht. In zijn stem klonk de waardering en de innigheid voor haar terug, dat ook hij wel degelijk bezorgd om haar was geweest. Hoe hij daar gewond en nietskunnend in de afgrond had gelegen en alleen de geluiden van het gevecht tussen haar en Sigma kon horen, zonder de wetenschap of ze wel ongedeerd was. En heimelijk was het misschien wel één van de aangrijpelijkste halfuren in zijn leven geweest.

- Dat snap ik wel hur

ஓ

Ze was duidelijk geïrriteerd. En het was ook duidelijk dat ze totaal geen moeite deed om hem te verbloemen. ‘Wees toch niet zo’n opgeschoten puber en hou je praatjes bij je,’ schoot ze tegen hem in, waarbij haar harde ogen zich in die van hem boorde. Ze kon niet duidelijk maken of hij haar nou beschuldigde met het feit dat ze in zijn ogen een of andere, opgeschoten hopeloze stratenloopster was. En zelfs daarnaast sloegen zijn woorden nergens op. Zijn grimmige blik was niets bij haar neerbuigende verachting die in haar zilveren ogen opbloeide. Hij moest eens gauw normaal gaan doen, wilde hij zijn been inderdaad de rest van zijn leven nog gebruiken. Ze liet hem met gaarne zijn poging voltooien om zijn broek weer aan te sjorren. Bleef hem koud aankijken toen hij weer neerviel van de pijn die het hem kostte, en moest zichzelf weer opverhalen om de rest van zijn wonden te verzorgen.
Toen ze klaar was en ze haar spullen opruimde had ze de vraag aan hem gesteld. Ze ging zich niet tot zijn niveau verlagen, want dat zou meer moeite kosten dan zichzelf te blijven. Toen haar handen schoongeveegd waren draaide ze zich naar zijn hoopje kleding om de eruit glijdende sleutel zonder aan te raken op te vangen. Terwijl ze het ding opving vanuit zijn zwevende vlucht naar haar toe waarschuwde ze hem voor de rest van haar collega’s. Ze was kalm van buiten, het serene evenbeeld van een godin. Maar van binnen borrelde het heerlijke gevoel weer op toen ze haast toestemming van hem kreeg om de twee kleintjes te halen. Ze had ze al veel te lang niet meer werkelijk gezien, werkelijk kunnen aanraken.
‘Genezen,’ beantwoorde ze zijn zachte vraag. Zijn verandering ontging haar niet, maar haar verdere reactie was enkel het sluiten van haar slanke vingers om te sleutelbos in haar hand. Ze draaide zich naar een van de kastjes waarmee Angani vol leek te hangen en te staan, trok deze open en pakte een ouderwetse fles eruit. Pijnstillers helpen niet in combinatie met de spreuk die op je rust. Maar dit kan misschien het laatste beetje helderheid wat je hebt wegnemen, mocht je daartoe enige vrede voelen,’ ze zetten de drankfles op het nachtkastje en gleed het vertrek uit met haar onhoorbare passen.
Joseph was er niet om een oogje in het zeil te houden, maar zelfs al zou Savador proberen weg te gaan. Waar wilde hij heen? Ver zou hij niet komen, en wat hij wilde stond naast hem of kwam al gauw in haar armen naar hem toe. Haast zwevend verplaatste ze zich snel door het kasteel. Geluidloos en aan het oog ontrokken kwam ze bij Savadors kantoor aan. De sleutel draaide langzaam het slot eraf, waarna haar witte verschijning het donkere kantoor binnen gleed. Uda was er niet, en dat was waarschijnlijk maar beter. Bij de slaapkamer aangekomen had ze de zachte ademhaling van de twee kleintjes. Boven hun bedjes bleef ze staan, toekijken hoe hun geheel ontspannen lichaampjes in dromenland verkeerd waren. Vertederd bleef ze staan, genoot van het moment dat ze zo dicht bij ze kon staan zonder angst. Vervolgens gleden hun lichaampjes langzaam omhoog, alsof ze opgetild werden door onzichtbare handen. Zo voorzichtig mogelijk gleden de slapende lichaampjes in haar armen, had ze in haar handen al de knuffeltjes vast. Hun hartjes klopte tegen haar borstkas aan. Hun regelmatige, diepe ademhalingen verwarmde haar huid en nek. Elwin merkte als eerste de verandering van warmte, omsloot zijn handje om de stof van haar nachtjapon en verborg zijn gezicht in haar hals met een tevreden geluidje. Asema verschoof enkel haar hoofd wat langs haar borstkas, maar het was genoeg dat haar onderbewustzijn het warmteverschil had opgevangen. Met haar hoofd in een roze wolk verliet ze het vertrek weer even stil als ze was gekomen, waarna de deur achter haar sloot en het leek alsof er niemand in het kantoor was geweest.
Het duurde langer, de terugweg. Ze was voorzichtiger, behoedzamer nu ze de twee kleuters op haar armen droeg. Haar stappen waren langzaam, maar niet minder sierlijk nu ze Angani weer inliep. Haar zachte blik op de kruintjes gericht, waarna ze opkeek en met haar ogen zocht waar Savador was gebleven.

ஓ

---

Plotseling overvallen door haar plots zo felle reactie staarde Savador haar vanuit het bed aan, en wist ergens in zijn achterhoofd dat hij wel iets fouts gezegd moest hebben. Het was ook niet zijn directe bedoeling geweest haar als een lichtekooi te bestempelen. Hij was gewoon geïrriteerd door de zeurende pijn, zijn van het zweet plakkende lichaam, de kostbare tijd die hij weer moest verwerpen door stil in een bed te moeten blijven liggen tot hij weer goed op been was. Ze moest weten hoe verschrikkelijk hij dat haatte. En hij reageerde het met onbesef weer op de dichtstbijzijndste persoon af. Duidelijk geërgerd toonde Neara hem niets meer van de eerdere goedhartigheid. Zelfs geen genegenheid toen hij in zijn koppigheid weer iets onmogelijks moest proberen. Het was ondanks alles effectief, want het liet hem hoe dan ook wel verder koest houden. Hem in toom houden; daar was ze tot zijn grootste tegenstrijdigheid goed in. Langzaam liet Savador zich terug in het kussen zakken terwijl hij toekeek hoe Neara de sleutels uit zijn kleding viste. Stil en zoetjes, want hij had nu wel zo zijn bedenkingen voor hij weer iets ondoordachts losliet. Die ijskoude blik van haar kon ware wonderen verrichten.
'Genezen,' luidde haar antwoord even later op zijn vraag. Er vormde zich een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Onmogelijk,' mompelde hij zacht. Zo snel? Werd er nu van hem verwacht dat hij die bok van een Joseph nu fantastisch moest gaan vinden met zijn geweldige heelkunde? Geen haar op zijn hoofd die er ook maar aan dacht om zich bij dat feit neer te leggen. 'Dan wil ik het zo meteen met eigen ogen zien.' Hij hief zijn hoofd iets op om over zijn borst en langs zijn voeten te kijken toen Neara zich vervolgens naar één van de kasten in de kamer waande en te zien wat ze deed. Een moment later werd er een fles wijn op het kastje naast zijn bed gezet. 'Pijnstillers helpen niet in combinatie met de spreuk die op je rust. Maar dit kan misschien het laatste beetje helderheid wat je hebt wegnemen, mocht je daartoe enige vrede voelen.' Werkelijk? Nogal beduusd nam hij de al geopende fles in handen, staarde er een tijdje naar en merkte daarbij pas veel later dat Neara het vertrek al verlaten had. Het was waarschijnlijk de eerste keer dat hij echt toestemming kreeg om met zijn verslaving aan de drank te mogen. Maar goed, ze had het immers zelf gezegd; het vormde momenteel een vervangend medicijn. En bovendien was het toch niet zo erg om op zijn voortleving te drinken? Nee - beslist niet. Hoe kwam hij erbij. Voorzichtig zette Savador de fles aan zijn lippen, nam een klein teugje en verslikte zich bij de eerste slok al massaal door de liggende positie waarin hij lag waarna het bedovertrek bedrenkt werd met een aantal hardnekkige wijnvlekken. Hij keek wat radeloos naar het resultaat op het matras en zijn borst. Misschien was een glas toch handiger. Daar, in diezelfde kast als de fles gestaan had, wellicht. Als een slappe lappenpop liet hij zich uit bed glijden, krabbelde weer terug met een kort pijnkreetje om het anders te doen en greep één van de krukken beet die de hulpverleners voor hem achter hadden gelaten, tesamen met een nog ingeklapte rolstoel. Er moest wel wat haast achter zitten; Uda draaide haar nachtdienst achter de bar in de Bokkenburcht en kon Neara bij het halen van de kinderen dus niet bombarderen met allerlei argwanende vragen. Als een kind dat met gloeiend rode wangen zijn eerste snoepje had gestolen, griste hij een wijnglas uit het kastje en hinkstapte zo snel als zijn slepende benen hem konden dragen terug naar het bed om vervolgens de wijn nogal ongecontroleerd in het glas te laten kloeken. In een roerloze houding sloeg hij het achterover waarbij in het stille momentje enkel de drank was te horen die langs zijn rollende ademsappel naar beneden gleed. Eén glas. Tweeënhalf glas. Moest kunnen he. Op het moment dat hij de deur van het vertrek weer open hoorde gaan, liet Savador zich echter gauw op het bed vallen, geschrokken als hij was. Om een klein momentje opnieuw te vergaan van de pijn, want dat was geen verstandige daad geweest. Natuurlijk met zijn stijf dicht geknepen ogen en zijn verwrongen smalle lippen van Neara afgewend. Zodra hij weer een beetje was bekomen van de pijn draaide hij zijn hoofd langzaam terug richting de deurpost. Alsof hij hier al die tijd gewoon gelegen had en hij nu pas had gemerkt dat ze weer terug was. Maar met het alles behalve bevredigende besef dat hij er nogal in een totaal andere positie bij lag dan voorheen - schuin over het matras, zijn ene arm over het kussen en de andere nog in de mitella rustend over zijn borst, de verfrommelde dekens onder zijn rug - drong het tot hem door dat de indruk die hij probeerde te wekken niet bepaald geloofwaardig moest zijn. 'Ik heb even een glas gepakt. En ik heb een beetje geknoeid,' verklaarde hij toen maar met een onschuldige uitdrukking op zijn gezicht alsof het helemaal niet cruciaal was dat hij met tientallen pas behandelde wonden door de kamer gesloft had, en er ook helemaal geen kans bij was dat diezelfde wonden bij de geringste beweging weer open konden gaan. Demonstratief schudde hij met het glas even in zijn hand voor hij het op het nachtkastje naast het bed zette, waagde een poging om met een klein zuur glimlachje de preek die hij eigenlijk verwachtte al een beetje weg te wuiven. Pas seconden later gleden zijn slangachtige ogen van Neara's gezicht langzaam af naar de twee slapende kinderen tegen haar borst. Asema die met een duim in haar mond gestoken haar hoofd liet rusten tegen de ranke schouder van de vrouw. Elwin die zich al slapend tegen haar boezem genesteld had alsof hij haar al als de perfecte vervangster voor zijn biologische moeder zag. De twee waren zo gesteld op haar, zo op hun gemak - zelfs in hun slaap. Het gaf hem een warm, maar ergens ook een triest gevoel van binnen om ze zo te zien. Om vooral Neara zo te zien, want hij kon de vreugde op haar gelaat bespeuren wanneer ze ook maar de toestemming kreeg zich in de buurt van zijn kinderen te mogen wagen, ze vast te houden en ze te liefkozen. Een missend stukje in haar leven dat hij eigenlijk steeds opnieuw van haar wegnam als hij zich druk kon maken om het feit dat ze een beetje een plek in zijn gezin probeerde te krijgen. Het was totaal niet zijn intentie om haar te pijnigen, het begin van een gezellige avond zoals altijd weer uit te laten lopen op ruzie en glazen die tegen de muur kapot sloegen. Naderhand was het óf hij, óf Neara die met gemengde gevoelens achterbleef. De spijt kwam pas veel later, en hij haatte zich op de momenten wanneer hij weer te koppig was om zich bij zijn fouten neer te leggen. Ze had al zoveel voor hem gedaan. Misschien had zijn trots ook al die tijd in de weg gezeten voor hem om dat te realiseren.
Er kroop een klein maar warm glimlachje op zijn bleke gelaat, de lichte tentie die bij hem had opgespeeld om een preek van haar te krijgen was al lang niet meer aanwezig. Zijn hand greep de handgreep van de kruk naast het bed vast, kon daarbij momenteel maar één arm bij gebruiken. Het lukte redelijk om zich langzaam in zittende positie op te hijsen, naar de bedrand toe te schuifelen en zich vanaf daar in een moeizaam proces overeind te drukken. Samengaand met veel pijn, onderdrukte kreunen en inspanning, maar het lukte. Met alle beleid schoof hij zijn arm verder door de ringachtige armsteun van zijn kruk door om zijn broek voorzichtig weer vast te maken en deze te behoeden van afzakken. Zijn mondhoeken krulden weer om tot de aangename glimlach op zijn gelaat nadat hij Neara weer aankeek en zich traag vooruit werkte. Eerst de kruk, daarna een been, vervolgens het andere been en ten slotte weer de kruk. 'Ze - ' Hij moest zijn woorden direct weer afkappen toen het leek alsof hij even doorzakte bij het plotselinge verliezen van zijn balans, maar hij herstelde zich vrij snel met een nieuwe glimlach om aan te tonen dat het niets was. 'Ze hebben je al een tijd niet meer gezien,' ging hij verder met zijn eerdere poging tot spreken. Vlakbij Neara kwam hij licht hijgend tot stilstand. 'Wat zullen ze verblijd zijn als ze wakker worden en je aanwezigheid beseffen,' vervolgde hij op zachte toon terwijl hij zwijgend op zijn rustende zoon en dochter neerstaarde. Natuurlijk ook blij om ze weer te kunnen zien. Deze avond had net zo goed zijn laatste kunnen zijn. Zijn gewonde arm tilde zich nogal schokkerig met mitella en al op om het zichtbare zweet van zijn voorhoofd te kunnen vegen, zijn blik zocht die van Neara weer. 'Kom,' spoorde hij haar met een zachte aanraking met zijn mitella-arm in haar rug aan tot onderneming. 'Dan leggen we ze te rusten.' Hij wilde haar zelf graag de rust gunnen na wat ze voor hem vanavond betekend had, en lieve slapende kinderen waren leuk, maar ze gaf zichzelf geen rust als ze met de twee in haar armen bleef staan. In één van de grote kamers van Angani moest vast nog plek zijn voor twee peuters om te kunnen slapen. En zijn vermoedens waren juist, want op goed geluk trad hij een slaapkamer binnen. Nietwetend of het de kamer van Neara was, misschien wel van Joseph, maar er stond in ieder geval een bed. En was het noodzakelijk, dan konden de kinderen 's nachts stil overgebracht worden naar een andere kamer. 'Laat ze maar slapen,' sprak Savador zacht in haar oor. Met een glimlach keek hij schuin op haar neer terwijl hij even langs haar arm streek. 'Ze zijn hier veilig.' Haar de nodige geruststelling gevend, op het hart drukkend dat het niet noodzakelijk was om nu meer naar een ander te kijken dan haarzelf. Want als het aan haar lag zou ze de hele nacht aan hun bedeinde blijven zitten als een wakende engel, enkel om er zeker van te zijn dat ze niets zou overkomen. Daar zag hij haar wel voor aan. 'Neem een douche en rust zelf ook wat. Je hebt al genoeg gedaan vanavond.' Hij vond haar welzijn zoveel belangrijker, ook al kon hij zelf amper op zijn benen staan en sijpelde een dun straaltje bloed onder zijn broekspijp langs zijn kuit naar beneden.

- Hopelijk is het goed madame

ஓ

Vanuit de deuropening keek ze recht in de kamer waar Savador lag, en bekeek zonder iets te zeggen zijn houding. Haar ene wenkbrauw kroop omhoog bij zijn verklaring, maar toen ze door liep verschool er een kleine glimlach op haar lippen. Hij was volwassen genoeg om zichzelf naar de haaien te brengen, op welke manier dan ook. En om deze kleine dingen zou ze zichzelf kapot maken als ze zich erom zou irriteren. Waarschijnlijk waren het de kinderen in haar armen die haar humeur zo omhoog hadden gebracht, die haar zachter had gemaakt. Ze hield haar mond en liep – gleed meer met haar kenmerkende passen – verder Angani binnen. Neerkijkend op de slapende gezichtjes wachtte ze rustig totdat Savador zichzelf van het bed gehesen had. Bij zijn stem keek ze naar hem op, wist dat zijn woorden waarheid waren. Daar hoefde ze geen bevestiging op te geven, ook geen reden waarom het zo was. Bij Barl wat wenste ze dat zijn woorden waarheid waren, maar het enige wat ze kon was haar ogen neerslaan om de verbloemde pijn en gemis daarin te verbergen. Het was niet eerlijk, het was nooit eerlijk geweest. Mensen kregen wat hun niet toebehoorde, mensen miste dingen in hun leven die eigenlijk van hen hadden moeten zijn. En haar eigen lange leven was bewijs genoeg dat het leven nooit ging zoals in de verhalen, en dat sommige bergen eigenlijk gewoon te hoog waren om overheen te komen. Met enig teruggekomen amusement keek ze Savador na toen hij besloot Angani zelf te gaan onderzoeken voor zijn kinderen. Er waren zoveel verborgen kamers in Angani, en vele waarvan ze hun aanwezigheid wel wist maar eigenlijk nooit in was gegaan. Het was een aardig grote kamer, maar zodra Neara achter Savador naar binnen liep proefde en rook ze de stof. Met de lichaampjes in haar armen liep ze voorzichtig naar het bed dat zichzelf open sloeg nadat het het stof uit het open glijdende raam had geklopt. Zachtjes zeeg ze neer op het krakende bed, boog vooruit om de slappe lichamen neer te leggen en hun gitzwarte lokken uit de gezichtjes te strijken. Haar ogen bewogen niet van de slapende kinderen af toen zijn stem dicht bij haar oor klonk. Andere zouden verbaast staan om de stemmingswisselingen die zich altijd in het vertrek bevonden zodra zij tweeën er waren. Neara merkte niet eens meer dat het haar niet meer verbaasde, voelde enkel de warmte in haar borst die er altijd was op dit soort momenten. ‘Dat komt morgen ochtend wel. Tegen die tijd zullen jou wonden ook wel op z’n minst dicht zijn,’ haar blik ging omhoog naar die van Savador terwijl ze opstond. ‘Dus niet teveel doen, want anders put je mij ook uit,’ glimlachte ze naar hem, duidelijk makend dat zijn genezing aan haar magische energie gebonden zat. ‘Ga ergens zitten en kom niet meer omhoog,’ beval ze hem met een glimlach, waarna ze naar haar eigen enorme slaapkamer liep. Bij de kaptafel nam ze op de kruk ervoor plaats, pakte een van de spelden en begon soepel de golvende lokken haar bij elkaar te brengen en ze op te steken. ‘Zal ik Uda inlichten dat je hier bent?’ onbewust dat ze de vrouw nu niet als zijn vrouw neerzette, maar als persoon zelf. Wat hij niets wist was dat elke keer als haar naam omhoog kwam, uit haar eigen mond of uit de zijne, kwam de herinnering van het ziekenhuis weer terug. Haar handen waren naar het houten tafelblad van de kaptafel, haar zilveren ogen afwezig in de spiegel gericht. Hoe hij net van de dood was ontsnapt, en een moment later het kleine beetje hoop op de droom die altijd die pin haar hart had gehuisd was verbrijzeld door de binnenkomst van die vrouw. Het was haar binnen enkele secondes duidelijk geworden hoe alles er voor had gestaan, en ondanks alles bleef het gevoel in haar hart. Hoe hij nog had gezegd in het appartement dat hij haar niet het idee wilde geven dat hij haar gebruikte, op het moment dat Uda binnen was gestormd en zich als snotterende zeehond over hem heen had gegooid was dat gevoel toch door haar heen geschoten. De glimlach en het masker verborgen haar ware eenzaamheid en droefenis.

ஓ

---

In serene stilte keek hij toe hoe Neara zich duidelijk liet verwonderen door het jonge leven, prinsheerlijk doorslapend in de bedjes waar ze zojuist in waren gelegd. Met tevredenheid richtte hij zich tot haar bij het horen van haar woorden, de glimlach brak pas veel later bij hem door. Het gaf hem een veel fijner gevoel een glimlach geschonken te krijgen dan de ijzige kilte in haar blik die hij vaak genoeg toegeworpen kreeg. Zijn mondhoeken krulden zich verder omhoog terwijl hij glimlachend een wijsvinger tegen zijn lippen legde, ten teken dat ze niet teveel en te hard moesten praten zolang ze nog bij het bed van Elwin en Asema stonden, en dat het goed was. 'Ik zal mijn best doen,' klonk zijn stem half fluisterend door de duisternis. Neara gehoorzamen deed hij niet direct, want terwijl zij haar eigen ruimte in verdween, keerde hij terug naar zijn eigen rustkamer om zich te richten op het bed. Met de ongewonde arm tegen zijn heup geplaatst bekeek Savador even het resultaat van zijn onhandige actie, nu in de vorm van grote vlekken in de dekens. Het kostte hem veel moeite en inspanning om alles van het matras los te sjorren, vooral met een enkele bruikbare hand. Het bevlekte beddengoed verdween in een wasmand, ergens in de hoek van de kamer. Hij was een beschaafd iemand, en niet van plan om een nacht door te brengen in een vuil bed. Savador begaf zich naar het kastje naast het bed om bij de wijnfles te kunnen. Stiekem en snel een nieuw glaasje kon er wel in. Zo zacht mogelijk zette hij het lege glas terug, pakte de wasmand mee en begaf zich geruisloos naar Neara's immens grote slaapkamer. Gracieus en stijlvol zoals altijd. Even bleef hij in de deuropening staan en leunde met een schouder zwak glimlachend tegen de deurpost toen zijn ogen Neara vonden, die voor een spiegel achter haar kaptafel zat. Met zachte passen liep Savador naar haar toe om haast onopmerkelijk achter haar door zijn knieën te gaan. Moeizaam, maar de pijn grotendeels gesluierd door de leedremmende middelen die op hem waren toegepast. Voorzichtig ritste hij het bovenstuk van haar kledij wat naar beneden, een stuk van haar lijf daarbij ontblotend. Meteen gleden zijn ogen over haar rug naar beneden, starend naar de plek waar bij een normaal persoon een lelijke wond zou moeten zitten na het getroffen te zijn door een pijl. Niets. Niets meer dan gave huid, alsof het ding er nooit had gezeten. Tevreden drukte Savador er een zachte kus op en ritste de rits aan de achterkant weer netjes dicht. Hij had immers gezegd dat hij er nog naar zou kijken. Met een hand tegen zijn rugholte gedrukt kwam hij weer langzaam overeind om een bordeaux-gekleurde poef-achtige kruk over de grond naar zich toe te schuiven, en er zwijgend op plaats te nemen. Schuin achter Neara, maar dichtbij genoeg om over haar schouder overzicht te hebben op de spulletjes op haar kaptafel. Typische vrouwendingetjes waar hij weinig mee had, maar daarentegen wel enige ervaring mee had uit vorige relaties. De wasmand zette hij op de grond en lette er niet meer op, niets meer dan een onbelangrijk voorwerp nu hij zich om iets veel interessanters in de kamer kon bekommeren. Zijn slangachtige ogen fixeerden zich in de spiegel op Neara, de blik erin warm, haast uitnodigend. Ook zijn mondhoeken krulden aannemelijk om, iedere keer wanneer haar zilveren engelenogen hem aankeken. Het droeg dezelfde elegantie die hij normaal in zijn stijve houding voor de klas en op de gangen wanneer hij zich nors tussen groepen leerlingen begaf uitstraalde. Kledingdracht strict, bewegingen strict, handelingen strict, zelfs de manier van spreken van nature al aantonend dat hij een decent gentleman was, wel eentje die niet veel - en vooral van de jeugd - niet tolereerde. Streng maar behoorlijk. De gracieusheid in zijn houding leek nu anders; alsof het niet gericht was op alles en iedereen om duidelijk te maken dat hij hier het gezag had, maar op haar persoonlijk als een indirect verzoek om meer tot haar door te mogen dringen. Niet dat hij zich volledig bewust was van zijn handelingen op het moment. Alcohol kon soms wonderen verrichten. Nog steeds was het duidelijk te zien dat hij het snikheet had, maar er stond een zweverig glimlachje op zijn gelaat alsof het hem niet leek te deren. Al aardig benomen door de drank, iets waar hij zich niet snel aan zou toegeven: want al stond hij halfnaakt op tafel de boogie te doen, de volgende dag zou hij zweren dat hij de vorige avond zo nuchter als wat was geweest, en gewoon op een beschaafde tijd naar bed was gegaan, vroeg in slaap was gevallen en zich toevallig niets meer kon herinneren. Voor nu was hij nog tamelijk kalm, hyperactief druk was hij immers nooit geweest. Met het vage glimlachje op zijn dunne lippen bekeek hij de zijkant van Neara's gezicht terwijl ze bezig was haar golvende haar op te steken. Niet haar spiegelbeeld; de echte verse bleef toch mooier. 'Zal ik Uda inlichten dat je hier bent?' klonk er zacht over haar vuurrode lippen. 'Hmm..?' kwam er uit zijn keel terwijl hij met alle voorzichtige beleid een eigenwijs plukje dat uit haar opgestoken haar was losgeraakt achter haar oor schoof, de glimlach daarbij nog op zijn gezicht. Echt vragend klonk het niet bepaald, meer bedenkelijk alsof hij er even over moest nadenken om haar op plagende wijze onder haar huid te zitten. De vraag was ook wat later tot hem doorgedrongen, zijn wezenloze reactie meer dienend als een aantoning dat hij haar gehoord had. 'Vergeet alle anderen, waarom zouden we ons überhaupt bekommeren om iemand die ons enkel tot last is?' vroeg hij bijna met smalende vreugde in zijn stem. 'Vanavond is het jij en ik, en niemand anders.' Hij schoof zacht op de poef dichter naar haar toe, helde met zijn kin over haar schouder om hen tweetjes in de spiegel bijna keurend te bekijken. Twee totaal verschillende karakteristieken, haast letterlijk zwart en wit. Vooral als je op basis van haarkleur bekritiseerde. Daarom was de aantrekkingskracht tot elkaar soms zo onbegrijpelijk. Maar het was er, zij was er op momenten wanneer hij zijn leven waagde, en dat was al genoeg reden om haar te bewonderen. 'Zie hoe vertederend je bent,' zei Savador na enige tijd zacht in haar oor terwijl hij Neara's kin met een zachtaardige handeling richting de spiegel draaide, zodat ze wel naar haar spiegelbeeld moest kijken. 'Hoe kan ik mogelijk zo'n unieke vrouw aan het oog laten onttrekken? Een vrouw die me mijn mannelijke trots dan wel geschonden mag hebben door me van mijn dood te redden -' Hij onderdrukte een zachte binnensmondse lach zonder zijn begeerlijke blik van Neara's spiegelbeeld af te scheuren. '- Maar enfin; dat maakt het des te innemender..,' vervolgde hij op een zachtere toon, waarna hij een plagend tikje op het puntje van haar neus gaf. Het moment liet zich overmeesteren door een korte aangename stilte waarin hij enkel met diezelfde bekoorlijke glimlach naar Neara bleef kijken. Savador vestigde zijn aandacht even op de wasmand die hij naar zich toe trok, en keek Neara vervolgens weer aan. 'De met wijn bedrenkte lakens heb ik van het bed gehaald. Ik zal het voor je wassen,' gaf hij kalm aan. 'Enig idee of je nog schoon lakengoed voor me hebt?' Met zijn ongedeerde hand wreef hij zacht langs Neara's bovenarm. Het zou wel zo handig zijn. 'En.. Ik maak niet graag gebruik van het kunnen van een vrouw, maar..' Hij zweeg even, toverde een onschuldig glimlachje op zijn gezicht. 'Zou je me willen helpen met het bed?' Het opnieuw opdekken van zijn bed zou een waar pain in the bum zijn met zijn onhandige handicaps en het enkel gebruik kunnen maken van één hand. Daarbij konden vrouwen dat naar zijn gevoel veel en veel beter.

ஓ

Haar lichaam bleef doodstil zitten, haar zilveren ogen waren in de spiegel gericht alsof ze door haar eigen spiegelbeeld door Savador kon bekijken. Haar soepele lichaam stond doodstil toen Savador simpelweg zijn vingers los liet gaan op haar kleding. Ergens had ze hem moeten slaan, om haar zomaar uit te kleden. Maar haar lichaam stond stil, haar adem was gestokt en haar blik was wazig. Ze haatte het als ze kwetsbaar was, of als ze zich zo voelde. Maar Savador hoefde maar om te slaan, iets te doen wat ze niet verwachtte, en hij kreeg het voor elkaar. Steeds vaker, steeds sneller. Ze was er bang voor, maar ergens diep in haar wilde ze niets anders. Ze bewoog niet, ook niet toen zijn lippen even zacht haar blote rug raakte. Haar ogen waren neergeslagen, alsof ze niet op durfde te kijken. Haar handen bewoog ze niet, bang dat ze ze niet onder controle zou hebben. Pas toen ze zeker wist dat ze niet meer zouden trillen begon ze haar haar bij elkaar op te steken, langzaam en rustig alsof het een werkje was dat volle concentratie nodig had. Terwijl ze bezig was schoten haar ogen heen en weer tussen haar eigen spiegelbeeld en zijn starende blik. Ze was starende ogen gewend, zeker van mannen. Als je al zo lang leefde als zij, en met een uiterlijk zoals zij, dan was dat iets waar je aan gewend raakte. Maar die van hem maakte haar zenuwachtig, maakte haar bewust van dingen waar ze zich al tijden niet meer bewust om was geweest. Ze werd zenuwachtig van hem, en zo had ze zich al in geen jaren meer gevoeld. Zijn sullige reacties waren ergens wel schattig, en hoewel ze doorhad dat het waarschijnlijk de drank was die hem zo maakte liet ze hem zijn gang gaan toen hij een pluk achter haar oor schoof. Haar handen lagen nu op haar bovenbenen, keek hem aan via de spiegel. Haar wenkbrauwen trokken wat omhoog bij zijn onverwachte antwoord, hoewel de amusatie in haar ogen te zien was. Geamuseerd bleef ze hem aankijken, afvragend wat er allemaal in zijn hoofd afspeelde. Hoofdschuddend en met een klein glimlachje sloeg ze haar blik neer bij zijn woorden. Maar zijn hand voorkwam dat ze verder weg kon draaien, sloeg haar blik op naar de spiegel en keek naar hun spiegelbeeld. De glimlach zakte langzaam van haar lippen af toen hij doorsprak, keek naar haarzelf maar kon het beeld wat hij in haar zag niet voor haarzelf zien. Ze zag haar eigen gezicht, een beeld wat ze al zo vaak had gezien. Ze zag de lijnen van vermoeidheid, de sporen van haar verleden en de leegte in haar ogen die ze al sinds haar jonge jaren met zich mee droeg. Ze kon onmogelijk de schoonheid zien die hij in haar zag. Ze wist wat voor indruk ze op mannen kon maken, maar zij zelf zag zoveel verder dan het masker. Ze kon niet mee lachen met zijn grapje, staarde naar zichzelf zoals ze in een lange tijd niet meer had gedaan. Bij het tikje op haar neus schoten haar ogen even weg van het beeld, alsof ze ontwaakt werd uit haar trance. Schoten naar die van hem, waarna ze langzaam weer terug kropen naar haar eigen gezicht. Waarom was hij altijd de gene die haar zo naar zichzelf deed kijken. Die haar van zoveel dingen bewust maakte die ze niet wilde opvangen, waar ze zich geen zorgen om wilde maken. Ze luisterde maar half naar zijn woorden over het beddengoed, verward en met zichzelf in de knoop. Beseffend hoe bang ze eigenlijk was geweest, en die angst draaide altijd om hem. Elke aanval die ze had gebracht was om hem te beschermen, om hem nog in leven te houden. Haar blik was via de spiegel op Savador gericht, zag op haar eigen gezicht het masker niet langzaam breken. Hoe haar ogen nauwer werden onder het vocht wat er zich in vulde. Haar lichaam draaide zich om, en voordat ze zich kon beseffen wat ze deed lagen haar handen om zijn gezicht en drukte ze haar lippen op die van hem. Ondanks haar plotselinge bewegingen was het voorzichtig. Gleden de tranen al even voorzichtig langs haar wangen als haar vingertoppen tegen zijn gezicht aan lagen. Haar ogen dichtgeknepen alsof ze ze wilde tegenhouden, wilde doen stoppen te lopen. Haar handen waren naar zijn kraag gegleden, had deze krampachtig in haar vuist genomen met rillende handen terwijl haar gezicht langzaam zakte en ze haar lippen los had gemaakt van die van hem. Met hangend hoofd en zijn kraag krampachtig vastgegrepen schokte haar schouders onder haar haast onhoorbare snikken. Had haar masker, haar trots en haar houding verloren op het moment dat ze zich naar hem toe had gedraaid. Losgelaten alsof het teveel moeite had gekost om het vast te houden, om de muren niet te laten instorten. Nu brokkelde ze langzaam met veel lawaai diep bij haar van binnen in. ´W-waarom…’ probeerde haar verstikte stem er tussendoor te komen. ‘Waarom doe je dit altijd?’ bracht ze met pure wanhoop en paniek naar buiten, voor het eerst een openlijk beeld van de angst die zich altijd in haar hart genesteld had. Ze liet zijn kraag los, sloeg haar handen voor haar gezicht om zo de snikken te smoren. Op haar kruk draaide ze zich weer weg, schaamde zich voor haar zwakheid en de gebroken belofte aan zichzelf. Waarom kon hij nooit rustig het schoolhoofd uithangen zonder zijn eigen leven in gevaar te brengen, zonder haar hoofd weer met gedachtes aan hem te vullen. Te vullen met verlangens naar zijn leven, naar het leven met hem. Bij Barl wat kon ze hem haten, maar wat wilde ze die haat aan niemand anders geven.

ஓ

---

Het drong eigenlijk pas veel en veel later tot Savador door dat Neara een beetje stilviel, en dit alles lang niet zo amuserend scheen te vinden als hij. Waarom wist hij niet. Misschien kon ze niet tot hetzelfde charme-niveau komen, liep ze vast en wist ze zich zo snel geen uitweg om een verlies te voorkomen. Alle lol leek voor hem ook op slag te verdwijnen toen ze naar hem toeboog en hem, totaal onverwachts, een beproeving gunde van de zachte volle lippen die hij heimelijk zo begeerde. Hij liet haar in doodse stilte begaan, liet het ook toe dat ze hem bij zijn bovenkleding vastgreep. En hij accepteerde haar zoen, al ging hij er niet echt in mee. Dit was nu niet het moment nu ze in tranen was. 'Liefje,' stamelde Savador ontzet, met ergens ook de licht aanwezige bezorgdheid in zijn stem. Zijn handen hadden zich opgeheven, allereerst met de bedoeling om haar op de een of andere manier troost te bieden, en zweefden op enkele centimeters boven haar schouders. Aan de ene kant om ze op haar gave huid te rusten te leggen en haar troostend tegen zich aan te trekken, maar aan de andere kant heerste het gevoel dat hij het beter niet kon doen om haar niet nog dieper te kwetsen. Zijn handelingen werden afgekapt, zijn handen stil in de lucht alsof hij ter plekke verstijfde. Ze liet tranen als parels en het was zijn schuld. Ze liet nooit haar gebroken kant zien waarvan hij wist dat het zich diep in haar verschool, ver verborgen achter dat solide maskertje van haar. Het spel dat ze speelden zou hoe dan ook altijd doorgezet worden, in welke situatie ze zich ook mochten bevinden. In feite zou hij nu gewonnen hebben, zoals hij dacht altijd van haar vermakelijke spelletjes te kunnen winnen. Maar deze keer was hij er alles behalve blij mee. Zijn slangachtige ogen verwijdden zich iets, de lichte bedenkelijke frons tussen zijn wenkbrauwen verriedde de gemengde gevoelens van schuld, schroom en verontwaardiging. Zwijgend hoorde hij haar woorden aan die half benomen werden door haar zachte snikken en het verdriet in haar stem, kon hij enkel toekijken hoe hij haar verslagen had. Onterecht. Normaal zou hij er hooghartig over hebben gedaan, met de grote trots die hij tot iedereens grootste ergernis droeg. Het moest vast en zeker ook door de drank komen, maar hij kon met verbazing de conclusie trekken dat het simpelweg fout voelde haar zo verslagen te zien. Het was hetzelfde als je een gracieus en vreedzaam wezen - een zwaan, een hagelwitte merrie, wat dan ook; niets kon tippen aan haar schoonheid - zag lijden, en je de pijn van het dier kon voelen. 'Waarom doe je dit altijd?' Haast voelde hij bijna dezelfde paniek door zijn lijf gieren, dat hij zo'n sereen iemand een diepe pijn bezorgd had. Totaal niet zijn bedoeling. De angst en de wanhoop in haar normaal zo vredelievende stem was gewoon iets alarmerends. Iets waarvan je wist dat het niet goed kon zijn, en dat de fout ergens bij jezelf moest liggen. 'Neara..' Terwijl haar naam als een hese fluistering over zijn smalle lippen kwam, liet hij langzaam zijn handen zakken. 'Shhht,' suste Savador haar na enige tijd zacht gerust. Extreem voorzichtig plaatste hij zijn beide handen uiteindelijk toch op haar schouders, wilde haar de warmte en de bescherming bieden die hij met dat enkele gebaar aantoonde. 'Shht, stil maar.' Hij nam in een langzame beweging plaats achter haar, zijn lichaam lichtjes tegen haar aangedrukt. Zijn ogen gesloten terwijl hij zacht met zijn gezicht langs haar sneeuwwitte lokken streek, naar de zijkant van haar gelaat. Terwijl hij dat deed geluidloos haar heerlijke geur opsnuivend, iets wat hij aan de verzadigde uitdrukking op zijn gezicht duidelijk bekoorde. En zoals het verlangen heimelijk net zo sterk was als de wil om haar weer van zich af te stoten. 'Wat ik je ook aan heb gedaan; het spijt me. Het spijt me heel erg. Maar alsjeblieft, niet huilen,' sprak hij met een kleine beving in zijn stem. Zijn warme adem streek over haar huid terwijl hij sprak, bijna smeekte om haar eeuwige gratie weer te mogen aanschouwen. Van haar schouder ging zijn hand voorzichtig richting haar gezicht, om met behulp van de spiegel zacht de sporen van haar tranen weg te kunnen vegen. Ze mocht dit haarzelf niet aandoen. De zwakte die ze nu toonde verachtte hij als de trigger die het vormde om haar de eerstvolgende keer dat het niet als boter tussen hen liep op terug te pakken. Hij haatte zichzelf erom, wilde dit niet, en wenste dat ze het zo moeilijk mogelijk voor hem maakte. Zoals altijd. Zijn vingers klemden zich om een waaier, die binnen handbereik ergens op haar kaptafel lag. Wit, met aan het uiteinde de zachte pluisjes als bij een boa. Hij klapte het uit en hield het voor haar gezicht terwijl hij zacht haar hoofd kuste. Misschien in een poging haar te plagen in zijn inmiddels al aangeschoten houding, misschien om haar gebroken gelaat te verbergen om te voorkomen dat het verdriet aan zou houden, misschien om de vele maskertjes die ze tijd op tijd figuurlijk opzette na te bootsen. Het was aan haar om te concluderen wat hij ermee bedoelde. Maar hij wilde in ieder geval dat ze stopte met huilen, terug in het spelletje zou krabbelen en zich weer als de vrijwel onverslaanbare pion opstelde. Zoals hij van haar gewend was. Zoals hij niets anders van haar gewend was. Voorzichtig gleed nu ook zijn andere hand van haar schouder af, en krulde zich zachtjes om haar vingers om de hare in de zijne te nemen. 'Kom,' fluisterde hij zacht. Met een dof tikje klapte hij de waaier weer in, haar gebroken gelaat in de spiegel weer onthullend. Roerloos staarde hij naar het reine gezicht van haar spiegelbeeld, zijn mondhoeken omgekruld tot een veelzeggend glimlachje. Leed was niet wat hij zich vanavond wenste te herinneren. Of ze nu wilde of niet; hij nam haar mee naar de andere kamer, zijn rustkamer. Zachtjes duwde hij haar met zijn borst vooruit, zijn handen weer op haar schouders. Niet met enige forceringen; kalm, beheerst en met beleid. En toch met een soort macht die van zijn bewegingen afstraalden alsof haar niets anders te doen stond dan gewoon mee te werken. Voor het kale bed leek hij haar weer los te laten, maar schoof hij zijn kin over haar schouder om haar bij haar bovenarmen weer rustig vast te houden. Pas toen hij weer begon te spreken werd het duidelijk dat hij al die tijd bedenkelijk naar het bed had gestaard. Althans; het wekte die indruk. Of zij de ene kant kon doen, dan deed hij de andere zijde. De lakens had hij al in zijn handen. Enkel niet met de intentie om het bed op te dekken. Glunderend keek Savador haar aan toen er plotseling muziek door de kamer galmde, nadat hij stiekem de naald van een grammofoon achter zijn rug op één van haar klassieke platen had geplaatst. Het leek hem niets te kunnen schelen dat het door heel Angani schalde, hoe groot haar verbazing of ontzetting kon zijn, maar dat was slechts de werking van de alcohol. In een sierlijke beweging sloeg hij de laken om haar middel om haar zo naar zich toe te trekken en haar in danshouding te nemen. Hij lachte zijn warme lach wanneer hij zich niet om zichzelf bekommerde of weer de zoveelste reden dacht te hebben om te klagen terwijl hij Neara aan een hand rond liet draaien, naar zich toetrok en van zich afduwde waarbij hij geen centimeter van de kamervloer oversloeg. Want wat haar reactie ook zou zijn; hij zou het afwimpelen en er monter om lachen. Niets pijn of zorgen, en niets schulden of lasten. Zijn wonden bloedden en zijn verlamde gewrichten voelden broos, maar het maakte niet uit. Dit was het leven. Het echte leven waarin plezier en vermaak centraal stonden, maar waar hij nooit lang van had kunnen genieten.
Savador ving haar weer op nadat hij haar opnieuw naar zich toetrok. Een iets te uitbundige beweging waarin hij net op tijd zorgde dat zij zacht tegen zijn lichaam tot stilstand kon komen, maar hij zelf een klap tegen zijn borst te verduren kreeg waardoor hij achteruit wankelde. Zijn blote voeten schoven over de vloer, zijn hielen botsten tegen de rand van het bed en voor hij het wist lag hij met Neara languit over het bed. Neara over zijn borst en zijn ongewonde arm ter bescherming om haar middel. De pijn van alle kneuzingen, botbreuken en diepe wonden begonnen door de val even langzaam weer terug te krabbelen, maar het was goed zo. Zacht trok Savador de deken om haar middel los, sloeg het over hen heen als hun eigen persoonlijke tentje en duwde Neara vervolgens met zijn goede arm in een omhelzing dichter tegen zich aan. Kroelend in haar zachte haren als een dier dat te weinig affectie had gehad, en liefkozend langs haar huid strijkend alsof hij zonder woorden wilde zeggen dat ze bij hem moest blijven vanavond. De muziek speelde gewoon door terwijl zijn vingertoppen ieder stukje van haar huid aftastten, maar welgemanierd haar boezem en andere sensuele plekken oversloegen. 'Voel je je beter?' murmelde hij zacht vanonder haar lichaam, zijn woorden half gesmoord door haar golvende lokken en de stof van de deken. Zijn Britse accent klonk door de alcohol veel te sterk door zijn woorden door, zo sterk dat hij bij de helft van zijn woorden bijna overschakelde naar volledig Shadraans, en hij sprak met een dubbele tong. Met een hand haalde hij traag de stof voor zijn gezicht weg. Soezelig draaide Savador zijn hoofd om met een schaapachtig glimlachje en gloeiende wangen naar Neara op te kijken. Naar haar adembenemende ogen en haar wilde lokken waar hij even zacht doorheen streek. Hij kon het niet laten. Zijn glimlach verbreedde zich iets, lieten zijn witte tanden even zien voor hij zijn arm weer aanhalig om haar nek haakte en haar met een zielig geluidje nu tegen zich aangedrukt hield. Alsof ze niet weg mocht en hij het er niet mee eens zou zijn als ze het wel deed. De alcohol was ingewerkt, en ja; hij was dronken. Een beetje maar. 'Je bent zoveel mooier als je lacht, weet je dat,' ratelde hij door terwijl hij haar letterlijk knuffelde, vervolgens in het Shadraans waarbij hij mompelde over doorsnee vrouwen waar hij beroerd-achtig moe van werd en dat zij nooit aan haar konden tippen, maar waarbij hij zich nauwelijks leek te realiseren dat ze hem waarschijnlijk niet eens kon verstaan. 'You are simply beyond that,' eindigde Savador zijn spraakwaterval met een tevreden glimlachje, de handeling afgemaakt met een klein zoentje op haar neus.

*Blaast stof van Neara af* zo.. terug van vakantie en enkele daagjes terug. Eindelijk tijd voor een post Sorry voor de verschrikkelijk, beschamende, onacceptabele lange tijd :c

ஓ

Met ineengekrompen houding bleef ze snikkend zitten, haar handen voor haar gezicht geslagen waarbij langzaam de angst en de bezorgdheid samen met de tranen naar buiten vloeide. Angst voor hem, om hem en om alles wat hij kon brengen maar ook kon mee nemen. Ze bleef zo zitten in deze houding, te verslagen om iets anders te doen, te beschaamd om haar gezicht uit haar handen te halen en hem aan te kijken terwijl hij sprak. Haar handen zakte krampachtig naar beneden, maar haar zilveren blik bleef neergeslagen. Verslagen in haar eigen spel, te moe om nog door te vechten. Een strijd die zo lang had geduurd, een gebroken belofte aan haarzelf. Welke kant was haar leven opgegaan? In relatief zo’n snelle tijd was hij totaal veranderd, zo snel dat ze nooit werkelijk had durven kijken wat er allemaal veranderd was. Zijn hand haalde haar tranen weg, maar niet het krampachtige gevoel van binnen. Bij de waaier die haar haar zicht ontnam op de spiegel en dus haar eigen gelaat schoten haar ogen nu op. Zagen de zachte stof, meer niet. Voelde zijn troostende lichaam tegen haar aan, maar voelde nog haar maag en keel krampachtig samentrekken bij elke onderdrukte snik. Als een pop zonder draadje liet ze hem haar aan haar hand mee nemen, stapte op haar knikkende knieën achter hem aan met een lege blik naar de grond gericht. Stompzinnig liet ze hem haar leiden, alsof ze alle wil van vechten verloren had. Eeuwen oude remedie; huisklusjes. Zielloos staarde ze naar het bed waar voorheen de wijnvlekken nog zichtbaar was geweest, haar normaal kaarsrechte houding verdwenen onder de sippe uitdrukking die ze had aangenomen. Een trillende zucht ontsnapte ongezien over haar lippen toen de muziek plots haar oren vulde, de trillingen van de lucht haar huid en zintuigen streelde en ze even haar ogen sloot onder de bekende aanraking. Het deed haar ogen opklaren, maar verbaasd staan toen ze een volgend moment onder zijn leiding door het kleine kamertje heen gedraaid werd. Opkijkend naar zijn lach voelde ze elk laatste beetje weerstand weg sijpelen, omarmde vol het besef dat ze verloren had en langzaam ontspande haar buik. Ondanks dat ze de glimlach van hem niet overhaalde leek haar lichaam meer te ontspannen. Draaiend, afstand, geen afstand. Het ging zo door, en heel af en toe krulde een enkele mondhoek droevig omhoog bij het beantwoorden van zijn blik. Kwam een moment daarna tegen zijn borst aan te staan, waarna hij veel sneller dan verwacht plots weer verdween. Zijn handen in haar rug trokken haar lichaam mee, waarna ze in een reflex half zwevend achter hem aal viel. Hoewel ze zich normaal zou hebben opgedrukt, bleef ze nu liggen. Haar hoofd op zijn schouder en haar ogen half gesloten. Het maakte allemaal niet meer uit. Ze had het met pijn in haar hart geaccepteerd. Iets wat elke jubelend tienermeisje met roze wolkjes en rode rozen zou omschrijven en accepteren, had zij het geaccepteerd met lood in haar schoenen en tranen toe. ‘Nee,’ antwoordde ze met pure eerlijkheid, terwijl haar eigen gedachtes nog door haar hoofd heen stroomde. Hoe had het zo ver kunnen komen, waar was het fout gegaan. Opkijkend naar zijn tevreden blik had ze het gevoel dat de sporen van haar voorgaande tranen nog overal zichtbaar waren. Ze voelde zich naakt, uitgekleed en totaal leesbaar voor de hele wereld. ‘En jij als je nuchter bent,’ mompelde ze zachtjes, liet haar kin weer zakken en staarde in het niets. Zonder te storen liet ze hem door brabbelen, verzonken in haar eigen gedachtes, beseffend dat ze op dit moment waarschijnlijk maar half met alles tot hem door drong. Dit was simpelweg een verkeerd moment om zich te laten vallen – figuurlijk gezien – en hem duidelijk te maken waar het hier werkelijk om ging. De woorden zou ze nooit over haar lippen krijgen, en vermoeid sloot ze haar ogen. Ze wilde weg zinken, dit alles vergeten het liefst. Maar dat zou niet meer gaan, haar masker zou niet meer voldoende zijn om alles te verbergen. Ze had verloren, en niet zo’n klein beetje ook. Het laatste waar ze aan dacht voordat ze weg zonk in haar onrustige slaap was zijn stem.

Het was vroeg toen haar sterke gehoor de eerste paar trippelpasjes opving. Langzaam opende haar ogen zich, voelde hoe zijzelf verwikkeld was in een stel armen. Als een waterval kwamen de herinneringen van de vorige avond terug, voelde ze enkele spieren brandde van het gevecht en voelde haar hoofd loodzwaar onder het weer terugkomende besef van haar verlies. Met een zachte kreun drukte ze zich omhoog, waarna haar oren zich spitste bij het plotselinge hoge gefluister van een stem. Haar wenkbrauwen kropen samen, hoorde een tweede gefluister en vervolgens een bozig antwoord. Wie waren die stemmen, en wat deden ze in haar vertrek. Geluidloos zweefde ze het bed uit en landde ze op haar voeten, wierp een enkele blik achterom naar Savador die zijn roes uitsliep en focuste ze zich toen weer op de stemmen. Langzaam opende de deur zich voor haar zonder dat zij het deed, haar spieren spande zich en haar zilveren blik vernauwde.
Twee kleine handjes waren zichtbaar, daarna een bos warrige, diepzwart haar en twee grote groene ogen die om de deur heen spiekte en verschrikt omhoog schoten naar die van haar. Haar spieren ontspande zich meteen, een glimlach vormde op haar lippen bij het zien van Elwin. Ze legde haar vinger tegen haar lippen ter teken dat ze stil moesten zijn en wees op hun vader. Elwin knikte, waarna hij naar haar lachte en zijn armpjes uitstrekte naar haar toe. Met een denderend hart van liefde en geluk tilde ze het kleutertje op en liep met Asema voor zich de kamer uit waarbij de deur achter haar zachtjes in het slot viel. ‘Waarom zijn we niet in papa’s huis?’ vroeg het hard-fluisterende stemmetje van Elwin haar, zijn groene ogen bloedserieus in die van haar gericht. ‘Papa wilde je graag bij zich hebben, dus ik heb jullie deze kant op gehaald,’ antwoordde ze hem even eerlijk, maar sprak geen woord over het gevecht of het gevaar waarin hun vader verkeerd had. Elwin knikte begrijpend, wat er komisch uit zag bij zo’n jong kotertje. ‘Willen jullie wat te drinken? Dan wachten we met het ontbijt nog eventjes,’ ook Asema knikte en ze liepen met z’n drieën naar de keuken.
Het volgende uur verzorgde ze de kinderen, speelde ze wat met hen onder het smoren van het gelach en haalde ze over om in bad te gaan. De kleertjes lagen in de enorme badkamer verspreid, en ze had de deur gesloten tegen het kinderlijke gegil. Het grote, ouderwetse bad was met schuim gevuld, en Asema en Elwin gierde het uit in het sop. Neara had haar ouderwetse tuinbroek aangedaan met een shirt eronder. Een geheel ander beeld dan haar normale witte uiterlijk, maar ondanks dat stond het haar alles behalve slordig, slobberig en verkeerd. Op haar knieën zat ze naast het bad, lokken sneeuwwitte haar plakkend tegen haar huid en grote natte vlekken op haar kleding. Zij zelf was duidelijk niet droog gebleven onder het gespetter en het spelen van marine-bootje van de kinderen. Even vergat ze al haar zorgen, haar verloren hart en genoot ze van het spel van de kinderen. Ze leunde met haar armen op de badrand, haar kin op haar armen gelegd en blies het schuim voor haar weg. Het vloog op, maakte acrobatische bewegingen en landde toen met een luid spetterend geluid op het hoofdje van Elwin, die het uitkraaide van plezier.

ஓ