Tári grinnikte zacht terwijl ze de deur van de slaapzaal opende. Vluchtig keek ze even rond voordat ze Mats een kort knikje gaf als teken dat hij naar binnen mocht komen. In haar ogen schitterde de twinkeling nog steeds. Meteen liep Tári naar haar bed en streek ze de dekens plat. Ze plofte erop neer en klopte naast zich als teken dat Mats naast haar moest komen zitten. Wat beledigd kwam Terra de kamer binnen trippelen. Tári grinnikte toen ze besefte dat ze misschien wat te snel gelopen hadden voor het diertje. Terra liep wat boos naar haar etensbak. Het kleine beetje vlees wat er nog in zat at de kleine Tasmaanse duivel snel op. Vervolgens liep Terra naar haar bazin. Terwijl Terra haar nagels in Tári's been zette lachte Tári zacht. 'Gaan we nu vervelend doen, Terra? Had je dat vanochtend niet kunnen doen?' Tári bukte en pakte de Tasmaanse duivel op. Meteen zette ze Terra achter haar op het bed. Tári's blik bleef even op het diertje hangen waarna ze haar blik naar Mats liet glijden. Het bleef ergens wel vreemd. Er was iets met die jongen.. Iets wat zowel haar als Terra geraakt had.. Tári zuchtte en stond even op. Ze maakte de riem rond haar middel los n legde de riem, plus de messen die erin zaten, op haar nachtkastje. Normaal zou ze dat nooit doen, maar op de een of andere manier voelde ze zich er nu verplicht toe. Zeker als ze na ging dat ze Mats gezegd had dat ze hem vertrouwde. Het bijhouden van messen hoorde daar niet echt bij.. Tári liet haar vingers even over de lemmeten glijden. Ze glimlachte krot en schudde haar hoofd. Een specifiek mes kreeg haar aandacht. Het mes wat ze naar Mats had geworpen. Ze draaide zich om en liet zich weer op het bed zakken. 'Hoe lukte het je eigenlijk dat mes toen straks tegen te houden?' vreemd genoeg had ze het vermoede dat ze het antwoord al wist.. Tári zette haar handen achter zich neer en verplaatste haar evenwicht. De vlijmscherpe tanden van Terra schraapte zacht over Tári's huid. Tári zuchtte kort, ging weer echt zitten en pakte Terra op. Even hield ze het diertje voor haar gezicht waarna ze het een zacht tikje gaf en een waarschuwende blik. Ze keek Mats wat ondeugend aan. Had hij toen straks niet gezegd dat e hem zoveel pijn mocht doen als ze wilde? Er verscheen een wat angstaanjagende grijns rond Tári's mond. Ze keek terra even aan en zette het diertje toen op Mats schouder. Als de kleine Tasmaanse duivel toch gemeen wilde zijn, mocht ze dat doen bij iemand die ze niet hoefde te gehoorzamen..

-Only Mats
-Sorry voor de waardeloze post en titel..

Mats werd meegezeult naar Tari's slaapkamer. Uiteindelijk na een eindeloze wandeling kwamen ze aan haar etage. Ze deed de deur open en knikte dat hij mocht binnenkomen. De eerste stappen waren wat onwennig. Maar dan was hij binnen en hij keek rond. Hij bekeek alles aandachtig en dan ging zijn blik naar Tari die wat zei tegen Terra die haar nagels in haar been zette en Tari reageerde: 'Gaan we nu vervelend doen, Terra? Had je dat vanochtend niet kunnen doen?' Tári bukte en pakte de Tasmaanse duivel op. Meteen zette ze Terra achter haar op het bed. Tári's blik bleef even op het diertje hangen waarna ze haar blik naar Mats liet glijden. Ze maakte de riem rond haar middel los n legde de riem, plus de messen die erin zaten, op haar nachtkastje. Hij keek hoe ze haar riem met een klein geluidje neerlegde. Tári liet haar vingers even over de lemmeten glijden. Ze glimlachte krot en schudde haar hoofd. Een specifiek mes kreeg haar aandacht. Het mes wat ze naar Mats had geworpen. Ze draaide zich om en liet zich weer op het bed zakken. 'Hoe lukte het je eigenlijk dat mes toen straks tegen te houden?'
Mats glimlachte "Ik zag gewoon de beweging die je ging maken in je ogen en waar je mikte. Mensen veraden veel door hun oogbewegingen." Hij ging naast haar zitten want ze had teken gemaakt dat hij dat mocht. Hij keek Terra aan en grijnsde "Je accepteerd me toch he?" zei hij tegen het beestje en aaide het. Hij zette zich dicht tegen Tari aan en zei: "Wat wil je doen?" Hij grijnsde, maar bedoelde hier eigenlijk niets mee, hij was gewoon nerveus, in de extremere maten.

'Gaan we nu vervelend doen, Terra? Had je dat vanochtend niet kunnen doen?' vroeg Tári toen de Tasmaanse duivel haar nagels in Tári's been zette. Tári bukte en zette de Tasmaanse duivel achter zich op het bed. Even bleef haar blik op het diertje hangen waarna haar blik naar Mats gleed. Tári stond op en deed haar riem, plus de messen die erin zaten af. Ze legde het op haar nachtkastje. Mats keek hoe ze haar riem met een klein geluidje neerlegde. Tári liet haar vingers even over de lemmeten glijden. Ze glimlachte kort en schudde haar hoofd. Een specifiek mes kreeg haar aandacht. Het mes wat ze naar Mats had geworpen. Ze draaide zich om en liet zich weer op het bed zakken. 'Hoe lukte het je eigenlijk dat mes toen straks tegen te houden?' Mats glimlachte om haar vraag en antwoordde: "Ik zag gewoon de beweging die je ging maken in je ogen en waar je mikte. Mensen veraden veel door hun oogbewegingen." Tári lachte zacht. Ergens had ze dat antwoord verwacht. Voordat ze het mes had geworpen stond voor haar eigenlijk al vast dat Mats hem had kunnen ontwijken of tegen hoduen. Vaak was haar eerste worp zinloos. Voor andere dan.. Mats ging naast Tári zitten. Tári pakte Terra op en zette haar op Mats schouder. Mats keek Terra aan en grijnsde. "Je accepteerd me toch he?" vroeg Mats aan het diertje en hij aaide haar. Als antwoord legde Terra haar kopje tegen Mats wang aan. Tári's mond viel open van verbazing. 'Terra..' begon ze terwijl ze ongelovig naar het diertje keek. 'J.. Dus.. Dus, iemand die je hoort te gehoorzamen krap je maar al te graag.. En iemand die je nog geen dag geleden opsloot krijgt je gehele aandacht..?' Tári's stem klonk oprecht al speelde er in haar ogen een ondeugende twinkeling die duidelijk maakte dat ze de woorden niet direct meende. 'Kreng..' mompelde ze. Tári zetten haar handen naast zich neer. Mats kwam dichter bij Tári zitten en vroeg: "Wat wil je doen?" Mats grijnsde, al was aan de vraag al te horen dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Tári keek hem wat verbaasd aan. 'Mats.. Je gaat me nu toch niet zeggen dat je bij elke nieuwe ruimte weer nerveus word..' Tári schudde haar hoofd en glimlachte. Als ze eerlijk was vond ze Mats best schattig als hij zo onzeker was.. Tári sloot haar ogen kort. De glimlach veranderde in een grijns. Ze hoorde een doffe plof. Ze opende haar ogen en zag dat Terra weer op het bed was gesprongen. Het diertje liep naar de andere kant van het bed en ging daar liggen. Tári grijnsde en keek de zwarte Tasmaanse duivel dankbaar aan. Tári's blik gleed naar Mats. In haar ogen speelde nog steeds de zelfde twinkeling als was het op dit moment duidelijker dan eerst. Ze schudde langzaam haar hoofd en sloeg haar armen om Mats hals. 'Als je zo nerveus blijft geef ik je de kietel dood.. Dat je het vast weet..' fluisterde ze in Mats' oor. Ze liet hem los en keek hem ondeugend aan.

'Hoe lukte het je eigenlijk dat mes toen straks tegen te houden?' Mats glimlachte om haar vraag en antwoordde: "Ik zag gewoon de beweging die je ging maken in je ogen en waar je mikte. Mensen veraden veel door hun oogbewegingen." Tári lachte zacht. Zijn antwoorden waren inderdaad soms voorspellend. Hij glimlachte liefjes maar zenuwachtig. Mats ging naast Tári zitten. Tári pakte Terra op en zette haar op Mats schouder. Mats keek Terra aan en grijnsde. "Je accepteerd me toch he?" vroeg Mats aan het diertje en hij aaide haar. Als antwoord legde Terra haar kopje tegen Mats wang aan. Tári's mond viel open van verbazing. 'Terra..' begon ze terwijl ze ongelovig naar het diertje keek. 'J.. Dus.. Dus, iemand die je hoort te gehoorzamen krap je maar al te graag.. En iemand die je nog geen dag geleden opsloot krijgt je gehele aandacht..?' Tári's stem klonk oprecht al speelde er in haar ogen een ondeugende twinkeling die duidelijk maakte dat ze de woorden niet direct meende. 'Kreng..' mompelde ze. "Aah ze is geen kreng, ze is lief." Hij glimlachte en aaide met zijn vinger Terra. 'Mats.. Je gaat me nu toch niet zeggen dat je bij elke nieuwe ruimte weer nerveus word..' Tári schudde haar hoofd en glimlachte. Tári's blik gleed naar Mats. In haar ogen speelde nog steeds de zelfde twinkeling als was het op dit moment duidelijker dan eerst. Ze schudde langzaam haar hoofd en sloeg haar armen om Mats hals. 'Als je zo nerveus blijft geef ik je de kietel dood.. Dat je het vast weet..' fluisterde ze in Mats' oor. Ze liet hem los en keek hem ondeugend aan. "Hmp... Come and try." Hij grijnsde breed en keek haar met een bredere grijns dan ooit aan. "Je komt m'n zwakke plek toch niet te weten." Hij lachte nep gemeen.

'Terra..' begon ze terwijl ze ongelovig naar het diertje keek. 'J.. Dus.. Dus, iemand die je hoort te gehoorzamen krap je maar al te graag.. En iemand die je nog geen dag geleden opsloot krijgt je gehele aandacht..?' Tári's stem klonk oprecht al speelde er in haar ogen een ondeugende twinkeling die duidelijk maakte dat ze de woorden niet direct meende. 'Kreng..' mompelde ze. "Aah ze is geen kreng, ze is lief." Hij glimlachte en aaide met zijn vinger Terra. 'Mats.. Je gaat me nu toch niet zeggen dat je bij elke nieuwe ruimte weer nerveus word..' Tári schudde haar hoofd en glimlachte. Tári's blik gleed naar Mats. In haar ogen speelde nog steeds de zelfde twinkeling als was het op dit moment duidelijker dan eerst. Ze schudde langzaam haar hoofd en sloeg haar armen om Mats hals. 'Als je zo nerveus blijft geef ik je de kietel dood.. Dat je het vast weet..' fluisterde ze in Mats' oor. Ze liet hem los en keek hem ondeugend aan. "Hmp... Come and try." Hij grijnsde breed en keek haar met een bredere grijns dan ooit aan. "Je komt m'n zwakke plek toch niet te weten." Hij lachte nep gemeen. Tári lachte schel en schudde haar hoofd. 'Je hebt door dat dat een van de domste dingen is die je vandaag hebt gezegd.. Toch?' een angstaanjagende grijns sierde Tári's mond. Het koste haar wat moeite maar ze zette de "lieve" knop om. Tári trok zichzelf omhoog zodat ze met haar knieën op het bed zat. Op handen en voeten bleef ze Mats even aanstaren. In haar ooghoek zag Tári dat Terra opstond en van het bed sprong, wetend dat ze hier niet in verzeild wilde raken. Het zou niet de eerste keer zijn dat Terra er het slechts vanaf kwam. Kort nam ze elke beweging van Mats in zich op voordat de grijns zich verbrede en Tári Mats tegen zijns schouders aan het bed op duwde. Even keek ze hem lachend aan. 'Voor genade is het te laat.. En ik hou niet van mensen die zeuren om iets wat ze niet kunnen krijgen..' Tári drukte een kus op Mats lippen en ging verder: 'Vraag er dus niet om, Mats..' Tári lachte zacht terwijl ze haar greep verslapte. In minder dan een seconde kietelde ze Mats in zijn zij. Zwakke plek, hè.. Tári rolde even met haar ogen toen ze zich bedacht dat het of een gemene streek kon zijn en Mats net als ieder ander gewoon de zelfde irritatie plekjes had.. Of- wat haar niet eens zou verbazen- Mats was een geval apart. Tári verplaatste zichzelf even zodat ze haar benen aan weerszijden van Mats had staan. Op de een of andere manier was ze ervan overtuigd dat Mats zichzelf om zou draaien en in de tegen aanval zou gaan, en als dat zo was.. Dan was dit de beste manier om zichzelf staande te houden. Tári's blik gleed even naar Mats' ogen. Haar hoofd bleef maar malen over zijn zwakke plek. En vreemd genoeg, had ze voor het eerst in haar leven geen idee waar ze heen moest met haar gedachtes..

'Als je zo nerveus blijft geef ik je de kietel dood.. Dat je het vast weet..' fluisterde ze in Mats' oor. Ze liet hem los en keek hem ondeugend aan. "Hmp... Come and try." Hij grijnsde breed en keek haar met een bredere grijns dan ooit aan. "Je komt m'n zwakke plek toch niet te weten." Hij lachte nep gemeen. Tári lachte schel en schudde haar hoofd. 'Je hebt door dat dat een van de domste dingen is die je vandaag hebt gezegd.. Toch?' een angstaanjagende grijns sierde Tári's mond. Tári trok zichzelf omhoog zodat ze met haar knieën op het bed zat. Op handen en voeten bleef ze Mats even aanstaren. Hij keek hoe Terra als de bliksem van het bed afsprong. Mats begon een brede grijns om te zetten naar een lief glimlachje waar veel achter school. Hij schudde van 'nee' en keek Tari liefjes aan. Hij werd met zijn hele lijf omgeduwd en Tari zei al lachend: 'Voor genade is het te laat.. En ik hou niet van mensen die zeuren om iets wat ze niet kunnen krijgen..' Tári drukte een kus op Mats lippen en ging verder: 'Vraag er dus niet om, Mats..'
"Oh jawel meisje" En toen begon ze te kietelen, Mats gaf geen krimp en ze zette zich steviger zodat ze niet omgeduwd kon worden. Hij zette zich met kracht recht en trok haar mee naar beneden. "Ziezo" zei hij met een grijns. Hij trok haar dicht tegen zich aan om dan haar aan te kijken en voor de eerste keer in zijn leven te blozen. Hij kuste haar en streelde haar haren. Hij sloot zijn ogen en bleef na de kus zo liggen. "Je bent geniaal meisje van me. Je zult m'n zwakke plek wel vinden. Maar ik heb er alleen niet zoveel bij kietelen." Hij grijnsde: "Ik hou echt enorm veel van je, je bent het eerste meisje waar om ik zoveel geef." Hij bleef met zijn ogen gesloten, gewoon genietend van dit moment.

'Voor genade is het te laat.. En ik hou niet van mensen die zeuren om iets wat ze niet kunnen krijgen..' Tári drukte een kus op Mats lippen en ging verder: 'Vraag er dus niet om, Mats..'
"Oh jawel meisje" En toen begon ze te kietelen, Mats gaf geen krimp en ze zette zich steviger zodat ze niet omgeduwd kon worden. Hij zette zich met kracht recht en trok haar mee naar beneden. "Ziezo" zei hij met een grijns. Tári keek Mats even verbaasd aan. Ze had gedacht dat ht hem op zijn minst iets meer moeite zou hebben gekost. Mats trok haar dicht tegen zich aan om dan haar aan te kijken en voor de eerste keer in zijn leven te blozen. Hij kuste haar en streelde haar haren. Hij sloot zijn ogen en bleef na de kus zo liggen. "Je bent geniaal meisje van me. Je zult m'n zwakke plek wel vinden. Maar ik heb er alleen niet zoveel bij kietelen." Tári schudde haar hoofd: 'Mats.. Ook bij kietelen heb jij een zwakke plek.. En die kom ik ooit wel te weten..' Tári lachte zacht. Mats grijnsde en zei: "Ik hou echt enorm veel van je, je bent het eerste meisje waar om ik zoveel geef." Mats bleef met zijn ogen gesloten genietend van dit moment. Tári lachte zacht. 'Ik voel me vereerd.' Tári kuste Mats en streelde daarna zijn wang. Ze keek hem liefelijk aan en pakte toen zijn ahnd vast om er zacht in te knijpen. Achter zich hoorde ze Terra zacht piepen. Het klonk als een soort triomf piep. Tári lachte zacht en schudde haar hoofd. Het was vreemd. Normaal gesproken zou ze iedereen af maken die Terra en zijzelf wilde scheiden.. Maar op dit moment wenste ze de Tasmaanse duivel weg. Tári wende haar blik even van Mats af en draaide haar hoofd zo dat ze Terra net kon zien. Waarom moest dat beest altijd op de verkeerde momenten vervelend doen? Oke, vanochtend had de Tasmaanse duivel het liefst op een ander planeet gezeten in plaats van in de buurt t zijn van haar bazin, Terra had toen wel begrepen dat ze niks uit moest halen.. Maar sinds Mats haar in dat kooitje opgesloten had, was ze behoorlijk vervelend geworden. Ze schudde haar hoofd en wende zich weer tot Mats. Ze liet de spanning die al de hele dag op haar spieren stond vallen. Ze sloot haar ogen en lachte zacht bij de gedachte dat ze deze morgen op gestaan was met een pest bui. Deze ochtend had ze iedereen af kunnen maken, en nu lag ze hier. Met een jongen op haar kamer. Een jongen die meer emoties had gezien op een dag, dan iemand ooit te zien zou krijgen..

'Voor genade is het te laat.. En ik hou niet van mensen die zeuren om iets wat ze niet kunnen krijgen..' Tári drukte een kus op Mats lippen en ging verder: 'Vraag er dus niet om, Mats..'
"Oh jawel meisje" En toen begon ze te kietelen, Mats gaf geen krimp en ze zette zich steviger zodat ze niet omgeduwd kon worden. Hij zette zich met kracht recht en trok haar mee naar beneden. "Ziezo" zei hij met een grijns. Tári keek Mats even verbaasd aan. Hij grijnsde terug naar haar. 'Voor genade is het te laat.. En ik hou niet van mensen die zeuren om iets wat ze niet kunnen krijgen..' Tári drukte een kus op Mats lippen en ging verder: 'Vraag er dus niet om, Mats..'
"Oh jawel meisje" En toen begon ze te kietelen, Mats gaf geen krimp en ze zette zich steviger zodat ze niet omgeduwd kon worden. Hij zette zich met kracht recht en trok haar mee naar beneden. "Ziezo" zei hij met een grijns. Tári keek Mats even verbaasd aan. "Je bent geniaal meisje van me. Je zult m'n zwakke plek wel vinden. Maar ik heb er alleen niet zoveel bij kietelen." Tári schudde haar hoofd: 'Mats.. Ook bij kietelen heb jij een zwakke plek.. En die kom ik ooit wel te weten..' Tári lachte zacht. Mats grijnsde en zei: "Ik hou echt enorm veel van je, je bent het eerste meisje waar om ik zoveel geef." Mats bleef met zijn ogen gesloten genietend van dit moment. Tári lachte zacht. 'Ik voel me vereerd.' Tári kuste Mats en streelde daarna zijn wang. Ze keek hem liefelijk aan en pakte toen zijn hand vast om er zacht in te knijpen. Achter zich hoorde hij Terra zacht piepen. Een soort triompf piep zo te horen. Hij pakte Tari vast en trok haar hoofd naar dat van hem. Hij sloot zijn ogen en kuste haar weer. Hij liet zijn handen lager glijden tot aan haar rug en begon haar rug weer te aaien. Hij stopte de kus niet en opende zijn mond lichtjes om dan zijn tong speels over haar lippen te laten gaan. Hij glimlachte. Arme terra, ze moet dit allemaal maar aanzien. Hij schrok ervan dat het diertje niet gek werd. Zijn hart bonsde in zijn keel en hij begon enorm zenuwachtig te worden.

Tári keek Mats even verbaasd aan. "Je bent geniaal meisje van me. Je zult m'n zwakke plek wel vinden. Maar ik heb er alleen niet zoveel bij kietelen." Tári schudde haar hoofd: 'Mats.. Ook bij kietelen heb jij een zwakke plek.. En die kom ik ooit wel te weten..' Tári lachte zacht. Mats grijnsde en zei: "Ik hou echt enorm veel van je, je bent het eerste meisje waar om ik zoveel geef." Mats bleef met zijn ogen gesloten genietend van dit moment. Tári lachte zacht. 'Ik voel me vereerd.' Tári kuste Mats en streelde daarna zijn wang. Ze keek hem liefelijk aan en pakte toen zijn hand vast om er zacht in te knijpen. Terra maakte een zacht triomf geluidje. Mats pakte Tári vast en trok haar hoofd naar dat van hem. Tári grijnsde toen Mats zijn ogen sloot en haar weer kuste. Tári volgde zijn voorbeeld en sloot haar ogen ook. Mats liet zijn handen lager glijden tot aan haar rug en begon haar rug weer te aaien. Het feit dat Mats de kus niet stopte zorgde ervoor dat Tári het gevoel kreeg dat hij minder nerveus was. Mats opende zijn mond lichtjes en liet zijn tong speels over Tári's lippen gaan. Mats glimlachte. Mats leek ergens van te schrikken en stopte meteen. Tári opende haar ogen en keek Mats wat geschrokken aan. Aan zijn blik was te zien dat hij zenuwachtig werd. 'Mats?' haar stem was wat aan de bezorgde kant. De vraag die zich op haar tong vormde werd beantwoord door Terra. Het diertje stond zacht grommend naast het bed. Tári keek de Tasmaanse duivel geschrokken aan. Waarom? Waarom was Terra ineens zo vijandig? Aandacht had ze al meer gekregen dan ze vandaag zou hebben gekregen als Tári Mats niet had ontmoet. Dat kon het dus niet zijn.. Wacht eens.. Was Terra jaloers? Tári merkte dat ze anders was gaan ademen. Haar ademhaling was zachter geworden en wat krampachtig. Tári wende zich even tot Mats. Ze schrok toen Terra op het bed sprong en van een afstandje grommend naar de twee bleef kijken. De grom was harder en lager geworden. Tári had het diertje maar een keer zo gehoord. Dat was toen ze haar vond. Bang voor elk geluid, bang voor iedereen, opgesloten in een kooi.. 'Terra?' Tári's stem was niets meer dan een fluistertoon. Tári kneep en keer hard in Mats' hand. Dit gedrag stond haar alles behalve aan..

Tári keek Mats even verbaasd aan. "Je bent geniaal meisje van me. Je zult m'n zwakke plek wel vinden. Maar ik heb er alleen niet zoveel bij kietelen." Tári schudde haar hoofd: 'Mats.. Ook bij kietelen heb jij een zwakke plek.. En die kom ik ooit wel te weten..' Tári lachte zacht. Mats grijnsde en zei: "Ik hou echt enorm veel van je, je bent het eerste meisje waar om ik zoveel geef." Mats bleef met zijn ogen gesloten genietend van dit moment. Tári lachte zacht. 'Ik voel me vereerd.' Tári kuste Mats en streelde daarna zijn wang. Ze keek hem liefelijk aan en pakte toen zijn hand vast om er zacht in te knijpen. Terra maakte een zacht triomf geluidje. Mats pakte Tári vast en trok haar hoofd naar dat van hem. Tári grijnsde toen Mats zijn ogen sloot en haar weer kuste. Tári volgde zijn voorbeeld en sloot haar ogen ook. Mats liet zijn handen lager glijden tot aan haar rug en begon haar rug weer te aaien. Mats schrok en stopte meteen. Tári opende haar ogen en keek Mats wat geschrokken aan. Aan zijn blik was te zien dat hij zenuwachtig werd. 'Mats?' haar stem was wat aan de bezorgde kant. Het diertje stond zacht grommend naast het bed. Tári keek de Tasmaanse duivel geschrokken aan. Mats pakte Terra op en zei zachtjes in het diertje haar oor "Straks krijg jij evenveel aandacht beloofd." Hij stond op met het beestje in zijn hand en zocht naar eten voor Terra. Hij vond in de koelkast een stukje vlees en hij nam een mes van Tari uit de riem. Hij ging naar de keuken en begon het vlees in hapklare blokjes te snijden. Hij verdeelde alles in drie porties. Op dat van Terra zaten geen kruiden. Hij pakte wat boter en een pan uit de kast. Vervolgens zette hij alles op een laag vuurtje en begon apart de porties te bakken. Hij glimlachte naar Terra "Mijn cadeautje aan jou." zei hij en hij zette het versgebakken vlees van Terra op de plaats waar haar voederbak stond. Daarna begon hij aan de andere porties: "Wil jij er wat extra bij? Ik zal er wat aardappelen bij doen als ik dat tenminste vindt." Hij lachte maar vond geen aardappelen, in plaats daarvan vond hij wat tomaatjes en sneed hij die in perfect keurige exact dezelfde blokjes. Hij liet het vlees op de borden glijden en liet de saus lopen over de tomaatjes. Hij was geen meester in het dresseren maar het zag er allesinds lekker uit. Hij zette de twee borden op tafel en nam messen en vorken. Zo alles was klaar, misschien had Terra gewoon honger. "Smakelijk" zei Mats tegen Terra en Tari. Hij hoopte hiermee wat indruk te maken. Hij zette zich neer en begon te eten.

(fail.)

Tári opende haar ogen en keek Mats wat geschrokken aan. Aan zijn blik was te zien dat hij zenuwachtig werd. 'Mats?' haar stem was wat aan de bezorgde kant. Het diertje stond zacht grommend naast het bed. Tári keek de Tasmaanse duivel geschrokken aan. Mats pakte Terra op en zei zachtjes in het diertje haar oor "Straks krijg jij evenveel aandacht beloofd." Hij stond op met het beestje in zijn hand en zocht naar eten voor Terra. Hij vond in de koelkast een stukje vlees en hij nam een mes van Tári uit de riem. Hij ging naar de keuken en begon het vlees in hapklare blokjes te snijden. Hij verdeelde alles in drie porties. Op dat van Terra zaten geen kruiden. Hij pakte wat boter en een pan uit de kast. Vervolgens zette hij alles op een laag vuurtje en begon apart de porties te bakken. Hij glimlachte naar Terra "Mijn cadeautje aan jou." zei hij en hij zette het versgebakken vlees van Terra op de plaats waar haar voederbak stond. Daarna begon hij aan de andere porties: "Wil jij er wat extra bij? Ik zal er wat aardappelen bij doen als ik dat tenminste vindt." Hij lachte maar vond geen aardappelen, in plaats daarvan vond hij wat tomaatjes en sneed hij die in perfect keurige exact dezelfde blokjes. Hij liet het vlees op de borden glijden en liet de saus lopen over de tomaatjes. Hij zette de twee borden op tafel en nam messen en vorken. Zo alles was klaar, misschien had Terra gewoon honger. "Smakelijk" zei Mats tegen Terra en Tári. Mats ging zitten en begon te eten. Even bleef Tári wat afwezig naar Terra kijken. Ondanks dat het diertje nu zo rustig at.. Ze had niet het idee dat haar gegrom hiermee ten einde zou zijn. Tári schudde even haar hoofd. Ze had het zo vaak fout gehad. Tári pakte het bestek en nam een hap. Een glimlach sierde haar lippen en ze keek Mats aan. Ze sloot haar ogen even en vroeg zacht: 'Mats, waarom maak je een heel gerecht klaar? Je had toch ook gewoon iets kunnen pakken?' Tári opende haar ogen en keek Mats lief aan. Zodra hij naar de keuken was gelopen had Tári al zoiets verwacht, maar ze had zich toch verbaasd over.. Dit.. Ze nam nog een hap. Het was in ieder geval lekker. Tári's blik gleed even naar Terra. Terwijl ze naar het diertje keek vormde er vragen in haar hoofd. Vragen waar ze van wist dat ze ze misschien beter niet kon stellen, vragen waarop ze toch een antwoord wilde. 'Mats.. Ik weet hoe je heet, hoe je ouders waren, dat je een kat had.. Maar..' Tári stopte en draaide haar hoofd naar Mats. In haar ogen lag wat van twijfel. Eerlijk gezegd wilde ze niet verder gaan dan deze zin. Nu leek het al of ze te veel had gevraagd, en ze had nog helemaal niks gevraagd! Tári hield haar mond dicht, al hoopte ze dat Mats toch iets meer wilde vertellen dan ze al wist..

Mats pakte Terra op en zei zachtjes in het diertje haar oor "Straks krijg jij evenveel aandacht beloofd." Hij stond op met het beestje in zijn hand en zocht naar eten voor Terra. Hij vond in de koelkast een stukje vlees en hij nam een mes van Tári uit de riem. Hij ging naar de keuken en begon het vlees in hapklare blokjes te snijden. Hij verdeelde alles in drie porties. Op dat van Terra zaten geen kruiden. Hij pakte wat boter en een pan uit de kast. Vervolgens zette hij alles op een laag vuurtje en begon apart de porties te bakken. Hij glimlachte naar Terra "Mijn cadeautje aan jou." zei hij en hij zette het versgebakken vlees van Terra op de plaats waar haar voederbak stond. "Wil jij er wat extra bij? Ik zal er wat aardappelen bij doen als ik dat tenminste vindt." Hij lachte maar vond geen aardappelen, in plaats daarvan vond hij wat tomaatjes en sneed hij die in perfect keurige exact dezelfde blokjes. Hij liet het vlees op de borden glijden en liet de saus lopen over de tomaatjes. Hij zette de twee borden op tafel en nam messen en vorken. Zo alles was klaar, misschien had Terra gewoon honger. "Smakelijk" zei Mats tegen Terra en Tári. Mats ging zitten en begon te eten. Even bleef Tári wat afwezig naar Terra kijken. Ondanks dat het diertje nu zo rustig at.. Ze sloot haar ogen even en vroeg zacht: 'Mats, waarom maak je een heel gerecht klaar? Je had toch ook gewoon iets kunnen pakken?' Tári opende haar ogen en keek Mats lief aan. "Misschien had jij ook gewoon honger? Ik ben ook zo stom he, ik had moeten vragen of je honger had." Hij keek opzij en eenmaal hij gedaan met eten vroeg ze iets: 'Mats.. Ik weet hoe je heet, hoe je ouders waren, dat je een kat had.. Maar..' Tári stopte en draaide haar hoofd naar Mats. In haar ogen lag wat van twijfel. "Wat wil je vragen? Wie ik was vroeger? Wat ik allemaal heb gedaan?" Hij keek naar de grond en ruimde zijn bord af. Zijn verleden was verschrikkelijk. Hij waste zijn bord af en aaide Terra terwijl ze at. Hij glimlachte maar een traan verliet zijn ooglid. Hij veegde ze snel weg. Stiekem had hij gehoopt dat Tari het niet zou gezien hebben. Hij zuchte en zette zich neer op de grond. Hij had zijn tas aan de deur gezet en zijn blik bleef ernaar staren. Uiteindelijk was het besluit genomen en stond hij op om zijn viool te nemen. Hij begon er op te spelen. Hij sloot zijn ogen en de muziek nam het weer over van hem. Op zijn gezicht stond het verdriet van hem af te lezen. De muziek was rustig en hij bewoog zachtjes mee op het ritme van de melodie die hij speelde.

(https://www.youtube.com/watch?v=DOEQt6MVpkU)

"Smakelijk" zei Mats tegen Terra en Tári. Mats ging zitten en begon te eten. Even bleef Tári wat afwezig naar Terra kijken. Ondanks dat het diertje nu zo rustig at.. Ze sloot haar ogen even en vroeg zacht: 'Mats, waarom maak je een heel gerecht klaar? Je had toch ook gewoon iets kunnen pakken?' Tári opende haar ogen en keek Mats lief aan. "Misschien had jij ook gewoon honger? Ik ben ook zo stom he, ik had moeten vragen of je honger had." Tári lachte zacht. 'Het is oké, Mats, ik vind het lief.' zodra Mats klaar was met eten kon Tári het niet laten de vraag toch te stellen: 'Mats.. Ik weet hoe je heet, hoe je ouders waren, dat je een kat had.. Maar..' Tári stopte en draaide haar hoofd naar Mats. In haar ogen lag wat van twijfel. Ergens wist ze dat de vraag die zich maar in haar hoofd bleef herhalen pijn deed. En toch had ze het niet kunnen laten de vraag te beginnen. "Wat wil je vragen? Wie ik was vroeger? Wat ik allemaal heb gedaan?" Hij keek naar de grond en ruimde zijn bord af. Tári wende meteen haar blik af. Mats wast zijn bord af en aaide Terra terwijl ze rustig door at. Mats glimlachte maar de traan die over zijn wang rolde was Tári niet ontgaan. Een gevoel van spijt bekroop haar. Spijt, dat had ze zelden gehad. Maar nu voelde ze het sterker dan ooit. Mats zuchtte en zette zich neer op de grond. Hij had zijn tas aan de deur gezet en zijn blik bleef ernaar staren. Uiteindelijk was het besluit genomen en stond hij op om zijn viool te nemen. Hij begon er op te spelen. Hij sloot zijn ogen en de muziek nam het weer over van hem. Op zijn gezicht stond het verdriet van hem af te lezen. De muziek was rustig en hij bewoog zachtjes mee op het ritme van de melodie die hij speelde. Tári keek meelevend naar Mats. Zodra hij klaar was met spelen stond ze op. Zes likte even voor ze haar armen om Mats heen sloeg en zacht zei: 'Het spijt me.. Ik had het niet mogen vragen..' de oprechte spijt was in haar stem te horen. Ergens wenste ze dat de tijd waar ze zo dol op was terug gedraaid kon worden. Dan zou ze de vraag voor zichzelf hebben gehouden..

'Mats, waarom maak je een heel gerecht klaar? Je had toch ook gewoon iets kunnen pakken?' Tári opende haar ogen en keek Mats lief aan. "Misschien had jij ook gewoon honger? Ik ben ook zo stom he, ik had moeten vragen of je honger had." Tári lachte zacht. 'Het is oké, Mats, ik vind het lief.' zodra Mats klaar was met eten kon Tári het niet laten de vraag toch te stellen: 'Mats.. Ik weet hoe je heet, hoe je ouders waren, dat je een kat had.. Maar..' Tári stopte en draaide haar hoofd naar Mats. In haar ogen lag wat van twijfel. "Wat wil je vragen? Wie ik was vroeger? Wat ik allemaal heb gedaan?" Hij keek naar de grond en ruimde zijn bord af. Tári wende meteen haar blik af. Mats wast zijn bord af en aaide Terra terwijl ze rustig door at. Mats zuchtte en zette zich neer op de grond. Hij had zijn tas aan de deur gezet en zijn blik bleef ernaar staren. Uiteindelijk was het besluit genomen en stond hij op om zijn viool te nemen. Hij begon er op te spelen. Hij sloot zijn ogen en de muziek nam het weer over van hem. Op zijn gezicht stond het verdriet van hem af te lezen. De muziek was rustig en hij bewoog zachtjes mee op het ritme van de melodie die hij speelde. Tári keek meelevend naar Mats. Zodra hij klaar was met spelen stond ze op. Zes likte even voor ze haar armen om Mats heen sloeg en zacht zei: 'Het spijt me.. Ik had het niet mogen vragen..' de oprechte spijt was in haar stem te horen. "Het is ok" zei hij moeizaam en hij legde zijn viool weg. Hij omarmde Tari en besloot dan haar los te laten en naar het bed te lopen om daar te gaan zitten. Hij bleef voor zich uit staren en zei moeizaam: "Ik snap wel dat je het vraagt. Ik zou het juist ook vragen maar het gaat nu niet, ik kan het nu niet zeggen. Het ligt te moeilijk." Hij zweeg weer en staarde naar Terra. Ze had gegromd en misschien had ze gelijk. Misschien hadden ze inderdaad moeten stoppen met het gesmos. Hij zou er nu eventjes mee ophouden, ook al was het verlangen naar Tari's zachte lippen groot. Hij slikte en keek eventjes naar Tari.

Mats zuchtte en zette zich neer op de grond. Hij had zijn tas aan de deur gezet en zijn blik bleef ernaar staren. Uiteindelijk was het besluit genomen en stond hij op om zijn viool te nemen. Hij begon er op te spelen. Hij sloot zijn ogen en de muziek nam het weer over van hem. Op zijn gezicht stond het verdriet van hem af te lezen. De muziek was rustig en hij bewoog zachtjes mee op het ritme van de melodie die hij speelde. Tári keek meelevend naar Mats. Zodra hij klaar was met spelen stond ze op. Zes likte even voor ze haar armen om Mats heen sloeg en zacht zei: 'Het spijt me.. Ik had het niet mogen vragen..' de oprechte spijt was in haar stem te horen. "Het is ok" zei hij moeizaam en hij legde zijn viool weg. Hij omarmde Tári en besloot dan haar los te laten en naar het bed te lopen om daar te gaan zitten. Tári keek Mats emotieloos aan. 'Het is niet oké..' mompelde ze onverstaanbaar voor Mats tegen zichzelf. Ze was bang dat ze er anders een gewoonte van zou maken, iets wat nog niet eens vreemd zou zijn voor haar. Mats bleef voor zich uit staren en zei moeizaam: "Ik snap wel dat je het vraagt. Ik zou het juist ook vragen maar het gaat nu niet, ik kan het nu niet zeggen. Het ligt te moeilijk." Hij zweeg weer en staarde naar Terra. Tári schudde haar hoofd en liep naar Mats toe. Ze ging op haar hurken voor het bed zitten. Ze moest omhoog kijken om Mats aan te kijken. 'Als je het niet wilt vertellen, dan is dat niet nodig..' op dit moment was ze in staat zichzelf te wurgen. Een simpele vraag.. Ze wist dat het pijn kon doen.. Maar hoe ze Mats nu zag. Tári zuchtte en sloeg haar ogen neer. Op dit moment wist ze niet echt hoe ze zich moest voelen.. Boos, verdrietig? Ze stond op en opende het laatje van haar nachtkastje. Ze haalde er een klein fotootje uit. Terwijl ze naar de foto keek glimlachte ze. Ze draaide zich om naar Mats en ging naast hem op het bed zitten. 'Er zijn weinig mensen die hiervan weten.. Maar, ik wil dat jij het weet.' ze gaf de foto aan Mats. Op de foto stonden haar ouders en een oudere jongen. 'Jou ouders zijn monsters in jou ogen, toch? Mijn ouders zijn niet veel beter.. De jongen op de foto is mijn broer.. Ik heb hem nooit gekend.. Als het aan mijn ouders had gelegen..' Tári zuchtte. 'Dan had ik nog niks van zijn bestaan geweten..' ze glimlachte en keek Mats aan. 'Zoals ik al zei.. We lijken meer op elkaar dan we denken..' het was dan niet het zelfde. Ouders die je kat vermoorden en ouders die je broer voor je verzwijgen.. Maar in haar ogen kwam het overeen, en er kwam meer overeen dan alleen hun ouders.. Tári glimlachte en legde haar hand op Mats' been. Ze had hem de foto niet enkel laten zien omdat ze wilde dat hij het wist.. Ook om te proberen zijn gedachtes ergens anders op te zetten..

Zes likte even voor ze haar armen om Mats heen sloeg en zacht zei: 'Het spijt me.. Ik had het niet mogen vragen..' de oprechte spijt was in haar stem te horen. "Het is ok" zei hij moeizaam en hij legde zijn viool weg. Hij omarmde Tári en besloot dan haar los te laten en naar het bed te lopen om daar te gaan zitten. Tári keek Mats emotieloos aan. Het deel wat ze mompelde had hij niet begrepen maar het was vast alleen iets wat zij moest weten. Mats bleef voor zich uit staren en zei moeizaam: "Ik snap wel dat je het vraagt. Ik zou het juist ook vragen maar het gaat nu niet, ik kan het nu niet zeggen. Het ligt te moeilijk." Hij zweeg weer en staarde naar Terra. Tári schudde haar hoofd en liep naar Mats toe. Ze ging op haar hurken voor het bed zitten. Ze moest omhoog kijken om Mats aan te kijken. 'Als je het niet wilt vertellen, dan is dat niet nodig..'
"Ik zal het wel vertellen, ooit." zei hij langzaam. Tári zuchtte en sloeg haar ogen neer. Mats keek haar triest aan, hij kon zichzelf wel slaan dat hij het gewoon niet in haar gezicht kon zeggen. Hij haatte zichzelf op dit moment. Ze stond op en opende het laatje van haar nachtkastje. Ze haalde er een klein fotootje uit. Terwijl ze naar de foto keek glimlachte ze. Ze draaide zich om naar Mats en ging naast hem op het bed zitten. 'Er zijn weinig mensen die hiervan weten.. Maar, ik wil dat jij het weet.' ze gaf de foto aan Mats. Op de foto stonden haar ouders en een oudere jongen. 'Jou ouders zijn monsters in jou ogen, toch? Mijn ouders zijn niet veel beter.. De jongen op de foto is mijn broer.. Ik heb hem nooit gekend.. Als het aan mijn ouders had gelegen..' Tári zuchtte. 'Dan had ik nog niks van zijn bestaan geweten..' ze glimlachte en keek Mats aan. 'Zoals ik al zei.. We lijken meer op elkaar dan we denken..'
"Ze hebben niet alleen m'n kat vermoord, mijn vader zit in de gevangenis voor het ombrengen van mijn pasgeboren zustertje 8 jaar geleden... Het begon allemaal simpel, ik was elf jaar geworden, mijn moeder was zwanger. Ze beviel te laat, want het was een week geleden gepland. Mijn vader had teveel gedronken. Ze beviel en m'n vader pakte een mes en stak..." Hij barste in huilen uit en viel al huilend met zijn hoofd op haar schoot. Hij huilde de longen uit zijn lijf en beefde over heel z'n lichaam. Zijn vader was een gruwelijke moordenaar. Hij wou het niet accepteren, hij wou er niet mee leven dat hij van zo iemand afstamde. Maar voor hem was die moordmachine geen vader meer.

"Ik snap wel dat je het vraagt. Ik zou het juist ook vragen maar het gaat nu niet, ik kan het nu niet zeggen. Het ligt te moeilijk." Hij zweeg weer en staarde naar Terra. Tári schudde haar hoofd en liep naar Mats toe. Ze ging op haar hurken voor het bed zitten. Ze moest omhoog kijken om Mats aan te kijken. 'Als je het niet wilt vertellen, dan is dat niet nodig..'
"Ik zal het wel vertellen, ooit." zei hij langzaam. Tári zuchtte en sloeg haar ogen neer. Mats keek haar triest aan. Tári stond op en opende het laatje van haar nachtkastje. Ze haalde er een klein fotootje uit. Terwijl ze naar de foto keek glimlachte ze. Ze draaide zich om naar Mats en ging naast hem op het bed zitten. 'Er zijn weinig mensen die hiervan weten.. Maar, ik wil dat jij het weet.' ze gaf de foto aan Mats. Op de foto stonden haar ouders en een oudere jongen. 'Jou ouders zijn monsters in jou ogen, toch? Mijn ouders zijn niet veel beter.. De jongen op de foto is mijn broer.. Ik heb hem nooit gekend.. Als het aan mijn ouders had gelegen..' Tári zuchtte. 'Dan had ik nog niks van zijn bestaan geweten..' ze glimlachte en keek Mats aan. 'Zoals ik al zei.. We lijken meer op elkaar dan we denken..'
"Ze hebben niet alleen m'n kat vermoord, mijn vader zit in de gevangenis voor het ombrengen van mijn pasgeboren zustertje 8 jaar geleden... Het begon allemaal simpel, ik was elf jaar geworden, mijn moeder was zwanger. Ze beviel te laat, want het was een week geleden gepland. Mijn vader had teveel gedronken. Ze beviel en m'n vader pakte een mes en stak..." Mats barstte in huilen uit en viel al huilend met zijn hoofd op Tári's schoot. Hij huilde de longen uit zijn lijf en beefde over heel z'n lichaam. Tári keek heel even verbaasd om het feit dat Mats het uitgesproken had. Terra hief haar kopje even en keek Mats vragend aan. Tári negeerde de Tasmaanse duivel en legde haar hand op Mats hoofd. Tári haatte zichzelf. Waarom had ze die vraag dan ook gesteld?! Ze zuchtte even en ging verzitten waarna ze haar armen om Mats' hals sloeg. Ze wreef over zijn rug. Normaal gesproken zou ze dubbel liggen van het lachen als iemand huilend naar haar toe kwam, maar nu niet. Nu voelde ze zich verplicht Mats rustig te krijgen, weer een glimlach rond zijn mond te toveren. In haar hoofd bedacht ze wel duizend excuses voor foute die ze niet zelf was begaan, excuses die geen nut zouden hebben. Tári beet even op haar lip toen ze dacht aan Sam. Elke keer als het woord "moord" viel dacht ze aan de blonde jongen. Hij behoorde zeker bij de monsters. Iemand die zijn hele familie uitmoord was niet bepaald de eerste die ze om hulp zou vragen, maar Sam had zich meermaals jegens Tári bewezen.. Ze vertrouwde hem in bepaalde maten. Maar nu voelde ze zich schuldig. Als ze Mats zo zag.. Ze was bevriend met een moordenaar! En toch was het anders. Iemand die een moord pleegde voor zijn eigen lol, of iemand die het deed omdat hij dronken was. Tári kon de gelijkenis onmogelijk vinden.. Maar aangezien Mats' ouders het niet bij zijn zusje gelaten hadden.. Tári zuchtte: 'Rustig maar.' zodra ze de woorden uitgesproken had.. Kon ze zichzelf wel slaan. Hoe kon je nou rustig doen als je zoiets had meegemaakt?! Meteen na de woorden zette ze een knop om. De gedachtes en de excuses verdwenen als sneeuw voor de zon en daarvoor in de plaats kwamen zinnen die Mats rustig zouden kunnen krijgen. Maar stuk voor stuk waren ze te.. Bot. Ze was hier nou eenmaal niet echt goed in.. Ze had mensen altijd aan het huilen willen hebben.. Ze had nooit echt mensen hoeve troosten.. Ze slikte even en stopte met wrijven. Ze liet Mats los en keek hem meelevend aan. De tranen die over zijn wangen gleden.. Het deed al pijn ernaar te kijken. Tári veegde de tranen weg, al wist ze niet zeker of het nut zou hebben..

"Ik snap wel dat je het vraagt. Ik zou het juist ook vragen maar het gaat nu niet, ik kan het nu niet zeggen. Het ligt te moeilijk." Hij zweeg weer en staarde naar Terra. Tári schudde haar hoofd en liep naar Mats toe. Ze ging op haar hurken voor het bed zitten. Ze moest omhoog kijken om Mats aan te kijken. 'Als je het niet wilt vertellen, dan is dat niet nodig..'
"Ik zal het wel vertellen, ooit." zei hij langzaam. Tári zuchtte en sloeg haar ogen neer. Mats keek haar triest aan. Tári stond op en opende het laatje van haar nachtkastje. Ze haalde er een klein fotootje uit. Terwijl ze naar de foto keek glimlachte ze. Ze draaide zich om naar Mats en ging naast hem op het bed zitten. 'Er zijn weinig mensen die hiervan weten.. Maar, ik wil dat jij het weet.' ze gaf de foto aan Mats. Op de foto stonden haar ouders en een oudere jongen. 'Jou ouders zijn monsters in jou ogen, toch? Mijn ouders zijn niet veel beter.. De jongen op de foto is mijn broer.. Ik heb hem nooit gekend.. Als het aan mijn ouders had gelegen..' Tári zuchtte. 'Dan had ik nog niks van zijn bestaan geweten..' ze glimlachte en keek Mats aan. 'Zoals ik al zei.. We lijken meer op elkaar dan we denken..'
"Ze hebben niet alleen m'n kat vermoord, mijn vader zit in de gevangenis voor het ombrengen van mijn pasgeboren zustertje 8 jaar geleden... Het begon allemaal simpel, ik was elf jaar geworden, mijn moeder was zwanger. Ze beviel te laat, want het was een week geleden gepland. Mijn vader had teveel gedronken. Ze beviel en m'n vader pakte een mes en stak..." Mats barstte in huilen uit en viel al huilend met zijn hoofd op Tári's schoot. Hij huilde de longen uit zijn lijf en beefde over heel z'n lichaam. Tári zuchtte: 'Rustig maar.' Mats vermande zich en hij zette zich recht. Tari wreef hem rustig en ze veegde zijn tranen weg. Hoe kon het? Hij had gehuild. Hij snapte het niet al te goed meer en hij legde zijn hoofd op haar schouder. Ze keek hem meelevend aan en hij zei, met een schokkende stem: "Je bent de eerste die dit weet.." Hij zweeg weer en hij beet op zijn lip. Hij was een flapuit in haar buurt, dat merkte hij nu al, hij zei haar alles, aan de ene kant deed dit wel enorm goed..

"Ze hebben niet alleen m'n kat vermoord, mijn vader zit in de gevangenis voor het ombrengen van mijn pasgeboren zustertje 8 jaar geleden... Het begon allemaal simpel, ik was elf jaar geworden, mijn moeder was zwanger. Ze beviel te laat, want het was een week geleden gepland. Mijn vader had teveel gedronken. Ze beviel en m'n vader pakte een mes en stak..." Mats barstte in huilen uit en viel al huilend met zijn hoofd op Tári's schoot. Hij huilde de longen uit zijn lijf en beefde over heel z'n lichaam. Tári zuchtte: 'Rustig maar.' Mats vermande zich en hij zette zich recht. Tári wreef hem rustig en ze veegde zijn tranen weg. Mats legde zijn hoofd op haar schouder. Ze keek hem meelevend aan en hij zei, met een schokkende stem: "Je bent de eerste die dit weet.." Hij zweeg weer en hij beet op zijn lip. Tári gliamlchte. 'Dat begreep ik al aan je reactie.' de meeste mensen zouden niet gaan huilen als ze het al vaker hadden verteld. Ze zouden er gewend aan raken. Bij elke keer dat ze het iemand vertelde, zou de pijn minder worden. Tot er geen emotie meer was op dat gebied.. Terra liep voorzichtig naar het tweetal toe. Het diertje had haar kop hoog en in haar oogjes lag een trots. Wat was er vandaag mis met dat beest?! Tári zuchtte en staarde voor zich uit. 'Het klinkt misschien wat bot.. Maar misschien..' Tári zuchtte nog eens: 'Wat nou als je vader het niet wilde doen.. Hij was immers dronken zoals je zei.' ergens was ze bang dat Mats boos zou worden. Wat ze zou begrijpen.. Ze zou zelf ook boos worden. Even was ze bang dat ze weer iets doms had gezegd. Ze liet haar blik naar Terra glijden die op twee meter afstand bleef staan. Ergens was Tári boos op het dier, vanwege haar vijandige gedrag. Maar ergens was ze ook bezorgd, ondanks ze nu rustiger leek, leek ze nog steeds iets van plan. Tári liet een stilte vallen en ging verder: 'Mag ik je vragen wat je meer raakte? De dood van je zusje, of het feit dat je vader een moordenaar is?' veel ragen waren voor nu al goed genoeg beantwoord, maar zoals gewoonlijk kwamen er nieuwe voor in de plaats. Nieuwe waar ze eigenlijk vanaf wilde. Zodra Mats geantwoord had zei ze zacht, net hoorbaar voor Mats: 'Een van mijn vrienden.. Hij heeft zijn hele familie uitgemoord..' ze lachte even kort, al begreep ze niet waarom: 'Als je het hebt over monsters.. Heb je het zeker over hem..' Tári slikte even. De zin die in haar opkwam wilde ze voor zichzelf houden. Voor nu. Vanavond zou ze het Mats nog vertellen. Hij had immers het recht dingen over haar verleden te weten..

"Ze hebben niet alleen m'n kat vermoord, mijn vader zit in de gevangenis voor het ombrengen van mijn pasgeboren zustertje 8 jaar geleden... Het begon allemaal simpel, ik was elf jaar geworden, mijn moeder was zwanger. Ze beviel te laat, want het was een week geleden gepland. Mijn vader had teveel gedronken. Ze beviel en m'n vader pakte een mes en stak..." Mats barstte in huilen uit en viel al huilend met zijn hoofd op Tári's schoot. Hij huilde de longen uit zijn lijf en beefde over heel z'n lichaam. Tári zuchtte: 'Rustig maar.' Mats vermande zich en hij zette zich recht. Tári wreef hem rustig en ze veegde zijn tranen weg. Mats legde zijn hoofd op haar schouder. Ze keek hem meelevend aan en hij zei, met een schokkende stem: "Je bent de eerste die dit weet.." Hij zweeg weer en hij beet op zijn lip. 'Rustig maar.' Mats vermande zich en hij zette zich recht. Tári wreef hem rustig en ze veegde zijn tranen weg. Mats legde zijn hoofd op haar schouder. Ze keek hem meelevend aan en hij zei, met een schokkende stem: "Je bent de eerste die dit weet.." Hij zweeg weer en hij beet op zijn lip. Tári gliamlchte. 'Dat begreep ik al aan je reactie.'
Tári zuchtte en staarde voor zich uit. 'Het klinkt misschien wat bot.. Maar misschien..' Tári zuchtte nog eens: 'Wat nou als je vader het niet wilde doen.. Hij was immers dronken zoals je zei.' Hij zweeg en zette zich recht. Hij staarde voor zich uit, hij had geen reactie op hetgene wat ze zei. Tári liet een stilte vallen en ging verder: 'Mag ik je vragen wat je meer raakte? De dood van je zusje, of het feit dat je vader een moordenaar is?'
Hij stak zijn wijsvinger op als teken dat hij voor keuze één ging. Hij zei dan vervolgens: "Zus"
Zodra Mats geantwoord had zei ze zacht, net hoorbaar voor Mats: 'Een van mijn vrienden.. Hij heeft zijn hele familie uitgemoord..' ze lachte even kort, al begreep ze niet waarom: 'Als je het hebt over monsters.. Heb je het zeker over hem..' Tári slikte even
"Die gast zal wel iets mankeren of hij heeft een enorme haat voor zijn ouders gehad, net zoals ik nu heb." zei hij met een droge mond.

"Je bent de eerste die dit weet.." Mats zweeg weer en hij beet op zijn lip. Tári gliamlchte. 'Dat begreep ik al aan je reactie.'
Tári zuchtte en staarde voor zich uit. 'Het klinkt misschien wat bot.. Maar misschien..' Tári zuchtte nog eens: 'Wat nou als je vader het niet wilde doen.. Hij was immers dronken zoals je zei.' Mats zweeg en zette zich recht. Hij staarde voor zich uit, hij had geen reactie op het gene wat ze zei. Tári liet een stilte vallen en ging verder: 'Mag ik je vragen wat je meer raakte? De dood van je zusje, of het feit dat je vader een moordenaar is?'
Hij stak zijn wijsvinger op als teken dat hij voor keuze één ging. Hij zei dan vervolgens: "Zus" Tári knikte, ergens begreep ze het wel. Persoonlijk had het ook als verraad gevoeld toen ze van haar oppas te horen kreeg dat ze een broer had.
Zodra Mats geantwoord had zei ze zacht, net hoorbaar voor Mats: 'Een van mijn vrienden.. Hij heeft zijn hele familie uitgemoord..' ze lachte even kort, al begreep ze niet waarom: 'Als je het hebt over monsters.. Heb je het zeker over hem..' Tári slikte even
"Die gast zal wel iets mankeren of hij heeft een enorme haat voor zijn ouders gehad, net zoals ik nu heb." zei hij met een droge mond. Tári lachte nu iets harder. Tja, een hekel had hij zeker aan zijn ouders gehad. 'Hij was.. Anders. Maar van al de vrienden die ik heb.. Is hij het minst.. Hoe zeg ik dit netjes. Ehm.. Het minst moordlustig..' ja.. Dat klonk dus vreemd.. 'Je vroeg me toen straks of ik vrienden had,' begon Tári met een rustige stem. Ze wende zich tot Mats en glimlachte. 'Zoals ik al zei, die heb ik.. Of ze geweldig zijn.. Betwijfel ik.' ze schudde haar hoofd en ging verder: 'Je dacht toen straks dat ik ze niet had, omdat ik nogal.. Snel mijn messen in de aanslag heb. Toch?' Tári schudde haar hoofd en liet haar blik op Terra rusten. 'Drie. Drie vrienden die alle drie..' ze zweeg even en beet op de binnenkant van haar wang. 'Alle drie zijn opgepakt, dat is ook de reden waarom ik zo boos was toen we elkaar ontmoeten..' Tári slikte even. Een brok vormde zich in haar keel en wat triest glimlachte ze. Sam en Lieke, eigenlijk kon het haar niks schelen dat die twee in de gevangenis zaten. Ze verdiende het, al was Tári zelf geen haar beter. Damian daarin tegen raakte haar. Hij was haar beste vriend.. Hij had haar altijd vertrouwd en anders om ook.. Tenminste, in bepaalde maten. Tári schudde haar hoofd. Of Damian dit keer ook uit zijn cel kon ontsnappen.. Als hij slim was deed hij het niet.. Tári liet haar blik neer haar messen glijden en wreef even door haar ogen. Ze glimlachte en keek Mats weer aan: 'Maar genoeg gepraat over dit soort onderwerpen. Eerlijk gezegd heb ik het er wel een beetje mee gehad om hier als een sentimenteel watje te zitten. Ik bedoel, waarom zouden we huilen, als we ook kunnen lachen?' als ze eerlijk was, vond ze deze woorden niet bij zichzelf passen. Terra maakte een zacht klik geluidje en liep met haar kop omlaag op Mats af. Tári hield het diertje goed in de gaten. Ze haalde wat opgelucht adem toen Terra zonder geluid op en bed sprong en haar kopje tegen Mats' hand aan duwde. Soms snapte Tári echt niks van dat beest..

'Het klinkt misschien wat bot.. Maar misschien..' Tári zuchtte nog eens: 'Wat nou als je vader het niet wilde doen.. Hij was immers dronken zoals je zei.' Mats zweeg en zette zich recht. Hij staarde voor zich uit, hij had geen reactie op het gene wat ze zei. Tári liet een stilte vallen en ging verder: 'Mag ik je vragen wat je meer raakte? De dood van je zusje, of het feit dat je vader een moordenaar is?'
Hij stak zijn wijsvinger op als teken dat hij voor keuze één ging. Hij zei dan vervolgens: "Zus" Tári knikte. Zodra Mats geantwoord had zei ze zacht, net hoorbaar voor Mats: 'Een van mijn vrienden.. Hij heeft zijn hele familie uitgemoord..' ze lachte even kort, al begreep ze niet waarom: 'Als je het hebt over monsters.. Heb je het zeker over hem..' Tári slikte even
"Die gast zal wel iets mankeren of hij heeft een enorme haat voor zijn ouders gehad, net zoals ik nu heb." zei hij met een droge mond. Tári lachte nu iets harder. 'Hij was.. Anders. Maar van al de vrienden die ik heb.. Is hij het minst.. Hoe zeg ik dit netjes. Ehm.. Het minst moordlustig..'
"Dus jouw vrienden waren moordenaars als ik je zo hoor." Hij zweeg en een frons ontstond op z'n gezicht, waarom zou Tari zo bij zo'n mensen willen rondhangen. Hij haalde zijn schouders op. Ze wende zich tot Mats en glimlachte. 'Zoals ik al zei, die heb ik.. Of ze geweldig zijn.. Betwijfel ik.' ze schudde haar hoofd en ging verder: 'Je dacht toen straks dat ik ze niet had, omdat ik nogal.. Snel mijn messen in de aanslag heb. Toch?' Tári schudde haar hoofd en liet haar blik op Terra rusten. 'Drie. Drie vrienden die alle drie..'
"Ik luister." zei hij een beetje ongemakkelijk. 'Alle drie zijn opgepakt, dat is ook de reden waarom ik zo boos was toen we elkaar ontmoeten..' Tári slikte even, wat triest glimlachte ze. Ze glimlachte en keek Mats weer aan: 'Maar genoeg gepraat over dit soort onderwerpen. Eerlijk gezegd heb ik het er wel een beetje mee gehad om hier als een sentimenteel watje te zitten. Ik bedoel, waarom zouden we huilen, als we ook kunnen lachen?'
Hij knikte eventjes. Hij aaide Terra en keek voor zich uit. Als ze beet had hij maar pech, veel had hij niet meer te zeggen, sinds dat hij wist dat haar vrienden in de gevangenis zaten. Hij keek dan weer naar Tari en hij slikte. Hij stelde zich veel vragen die hij niet wou uitspreken dus hij gaf haar een kus op haar lippen. "Ik zie je graag" zei hij met een glimlach.

"Die gast zal wel iets mankeren of hij heeft een enorme haat voor zijn ouders gehad, net zoals ik nu heb." zei hij met een droge mond. Tári lachte nu iets harder. 'Hij was.. Anders. Maar van al de vrienden die ik heb.. Is hij het minst.. Hoe zeg ik dit netjes. Ehm.. Het minst moordlustig..'
"Dus jouw vrienden waren moordenaars als ik je zo hoor." Hij zweeg en een frons ontstond op z'n gezicht. Tári glimlachte om het gezicht dat Mats trok: 'Nee.. Enkel Sam heeft moorden gepleegd, maar Lieke en Damian zijn zeker niet minder erg.. Al had Lieke er geen keus bij..' Tári stopte. Als Mats er meer over wilde weten moest hij het maar vragen, Lieke was een geval apart, van al haar vrienden was zij de enige die nooit keus had gehad bij haar daden. Mats haalde zijn schouders op. Tári wende zich tot Mats en glimlachte. 'Zoals ik al zei, die heb ik.. Of ze geweldig zijn.. Betwijfel ik.' ze schudde haar hoofd en ging verder: 'Je dacht toen straks dat ik ze niet had, omdat ik nogal.. Snel mijn messen in de aanslag heb. Toch?' Tári schudde haar hoofd en liet haar blik op Terra rusten. 'Drie. Drie vrienden die alle drie..'
"Ik luister." zei Mats een beetje ongemakkelijk. 'Alle drie zijn opgepakt, dat is ook de reden waarom ik zo boos was toen we elkaar ontmoeten..' Tári slikte even, wat triest glimlachte ze. Ze glimlachte en keek Mats weer aan: 'Maar genoeg gepraat over dit soort onderwerpen. Eerlijk gezegd heb ik het er wel een beetje mee gehad om hier als een sentimenteel watje te zitten. Ik bedoel, waarom zouden we huilen, als we ook kunnen lachen?' Mats knikte eventjes. Hij aaide Terra en keek voor zich uit. Tári keek Mats wat vragend aan. Er ging iets door hem heen, dat was ergens vaag aan hem te zien. Mats drukte een kus op Tári's lippen. "Ik zie je graag" zei hij met een glimlach. Tári glimlachte en keek Mats wat doordringend aan: 'Ik jou ook.' begon ze rustig. 'Als jij nog vragen hebt, je hebt het recht ze te stellen.' Tári glimlachte. Waarom zou zij wel vragen mogen stellen, en Mats niet? Als ze eerlijk was wilde ze zelf dat hij haar iets vroeg. Zelf kreeg ze bepaalde dingen niet uitgesproken, dat kleine setje wat een raag gaf, zou genoeg zijn om haar een heel verhaal te laten vertellen. Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd terwijl ze rustig zei: 'Ik word niet boos, Mats.' ze opende haar ogen en keek Mats kalm aan. De vraag die ze aan hem had gesteld had hem geraakt. Huilen had ze al gedaan en het leek er niet echt op dat er nog tranen over waren. Al was dat wel het geval.. Het kon haar niet echt iets schelen, Mats had haar al zien huilen, lachen.. Veel meer was er niet dat hem nog zou kunnen verbazen. 'Elke vraag die er in je op komt.. Mag je uitspreken.' Tári keek Mats rustig aan, al lag er wel degelijk een kleine dwang bij de woorden die ze uitgesproken had. Ten eerste omdat ze wilde weten waar Mats aan dacht. Ten tweede wilde ze hem meer vertellen, maar had ze dat zetje nodig. Ten derde.. Ze wilde niet dat Mats met onbeantwoorde vragen zat. Zeker nu ze had verteld over Lieke, Sam en Damian. Hij had het recht te weten waarom ze met hen om ging. Hij had het recht op elke vraag die hijs telde een rustig antwoord te krijgen. Wat hij ook wilde vragen, Tári was niet bang dat ze boos zou worden. Ze had niks te verbergen en ze was niet bang uit te komen voor zichzelf. Ze was wie ze was.. Al was ze ergens bang dat ze Mats kwijt zou raken als hij bepaalde dingen wist..

'Hij was.. Anders. Maar van al de vrienden die ik heb.. Is hij het minst.. Hoe zeg ik dit netjes. Ehm.. Het minst moordlustig..'
"Dus jouw vrienden waren moordenaars als ik je zo hoor." Hij zweeg en een frons ontstond op z'n gezicht. Tári glimlachte om het gezicht dat Mats trok: 'Nee.. Enkel Sam heeft moorden gepleegd, maar Lieke en Damian zijn zeker niet minder erg.. Al had Lieke er geen keus bij..' Tári stopte. Mats haalde zijn schouders op. Tári wende zich tot Mats en glimlachte. 'Zoals ik al zei, die heb ik.. Of ze geweldig zijn.. Betwijfel ik.' ze schudde haar hoofd en ging verder: 'Je dacht toen straks dat ik ze niet had, omdat ik nogal.. Snel mijn messen in de aanslag heb. Toch?' Tári schudde haar hoofd en liet haar blik op Terra rusten. 'Drie. Drie vrienden die alle drie..'
"Ik luister." zei Mats een beetje ongemakkelijk. 'Alle drie zijn opgepakt, dat is ook de reden waarom ik zo boos was toen we elkaar ontmoeten..' Tári slikte even, wat triest glimlachte ze. Ze glimlachte en keek Mats weer aan: 'Maar genoeg gepraat over dit soort onderwerpen. Eerlijk gezegd heb ik het er wel een beetje mee gehad om hier als een sentimenteel watje te zitten. Ik bedoel, waarom zouden we huilen, als we ook kunnen lachen?' Mats knikte eventjes. Hij aaide Terra en keek voor zich uit. Tári keek Mats wat vragend aan. "Ik zie je graag" zei hij met een glimlach. Tári glimlachte en keek Mats wat doordringend aan: 'Ik jou ook.' begon ze rustig. 'Als jij nog vragen hebt, je hebt het recht ze te stellen.' Tári glimlachte. "Zal ik doen" zei hij. Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd terwijl ze rustig zei: 'Ik word niet boos, Mats.' ze opende haar ogen en keek Mats kalm aan. "Oke dat hoop ik."
'Elke vraag die er in je op komt.. Mag je uitspreken.' Tári keek Mats rustig aan, al lag er wel degelijk een kleine dwang bij de woorden die ze uitgesproken had. "Waarom was je met hen bevriend? Waarom hou je je messen zo in de aanslag? Waarom vind je me leuk? Wat is er zo speciaal aan me? En wat is er allemaal gebeurd in je verleden? Zo, dat zijn de vragen weer ik mee zat." Hij zuchtte en krabte achter Terra's oortje. Een beetje afwezig keek hij naar het raam waar het al stikdonker was. Hij draaide zich naar Tari en glimlachte vaagjes. "Jij zal vast ook nog vragen hebben neem ik aan?" Hij stond op en zette het lege bord van Terra weg en ververste haar waterbak. Dan zette hij zich weer op het bed en keek hij naar Tari.

Tári keek Mats wat vragend aan. "Ik zie je graag" zei hij met een glimlach. Tári glimlachte en keek Mats wat doordringend aan: 'Ik jou ook.' begon ze rustig. 'Als jij nog vragen hebt, je hebt het recht ze te stellen.' Tári glimlachte. "Zal ik doen" zei hij. Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd terwijl ze rustig zei: 'Ik word niet boos, Mats.' ze opende haar ogen en keek Mats kalm aan. "Oke dat hoop ik."
'Elke vraag die er in je op komt.. Mag je uitspreken.' Tári keek Mats rustig aan, al lag er wel degelijk een kleine dwang bij de woorden die ze uitgesproken had. "Waarom was je met hen bevriend? Waarom hou je je messen zo in de aanslag? Waarom vind je me leuk? Wat is er zo speciaal aan me? En wat is er allemaal gebeurd in je verleden? Zo, dat zijn de vragen weer ik mee zat." Hij zuchtte en krapte achter Terra's oortje. Een beetje afwezig keek hij naar het raam waar het al stikdonker was. Tári grijnsde. De meeste vragen had ze ergens wel verwacht. Voornamelijk de vraag waarom ze bevriend was geweest met Lieke, Sam en Damian. 'Om als eerste antwoord te geven op de eerste vraag die je stelde.. Waarom ik bevriend was met Lieke, Sam en Damian..' over die vraag moest Tári even na denken. 'Omdat zij de enige waren die me begrepen.. Of nou ja.. Ieder van hun begreep een deel van mij.. Samen begrepen ze me in mijn geheel. In die tijd kende ik niemand die me begreep, enkel hun.' antwoordde ze uiteindelijk. 'Oke.. De tweede vraag.. Kom ik later op terug..' Tári glimlachte. Als ze daar nu over zou beginnen, zou ze het zelfde verhaal tweemaal vertellen. Dat was niet echt iets waar ze nu zin in had. 'De derde vraag. Waarom ik je leuk vind? Simpel.. Ik ken niemand die me eerst woedend weet te krijgen, vervolgens Terra bang weet te krijgen. Daarna mij aan het lachen te krijgen, Terra weer rustig te krijgen.. Ik weet niet precies wat het is.. Maar iets zegt me dat ik je niet mag laten gaan..' ze lachte zacht en wende haar blik naar Terra. Het diertje genoot van de vertroetelingen die Mats haar gaf. 'Vierde vraag.. Wat er speciaal aan je is is ook simpel. Jij hebt letterlijk alles gezien wat zelfs mijn ouders zijn ontgaan. Jij hebt al de emoties die ik heb in een dag gezien. En dan komt er ook nog eens bij dat ik me meer dan goed voel bij je.. Eigenlijk zijn deze en de vorige vraag het zelfde, of ze hebben tenminste het zelfde antwoord.' Tári keek Mats aan en glimlachte. 'Dan kom ik bij je vijfde en tevens laatste vraag.. In mijn verleden is er heel erg veel gebeurd.. Ik zal het op zo een manier proberen uit te leggen dat je er geen vragen aan over houd..' Tári's gezicht werd bedenkelijk en ze begon met vertellen, en verhaal dat misschien lastig kon zijn om te bevatten: 'Tot mijn vierde was ik een engeltje. Ik deed alles wat andere me opdroegen en ik sprak nooit iemand tegen. Mijn beleefdheidsvorm was misschien wat aan de volwassen kant. Ik was het lievelingetje van iedereen die me kende. Tot ik vier werd. De uren voor twaalf uur 's nachts gingen perfect. Ik was dat zelfde engeltje als normaal en deed alles wat mijn ouders me vroegen te doen. Ik was de ultieme dochter om trots op te zijn. Iets wat mijn ouders ook bleven herhalen tegen alle gasten. Helaas verdween dat kleine engeltje zodra de klok twaalf had geslagen. Mijn ouders vroegen me of ik nog wat tegen de gasten wilde zeggen voordat het echte bal zou gaan beginnen. Dat was iets wat ze nooit hadden mogen doen..' Tári stopte even en er verscheen een gemene grijns rond haar lippen: 'Ik zei voor de grap dat ze iets moesten doen.. Ze deden het. Zo ben ik een tijdje door gegaan. Ik heb ze bevolen wat er maar in me op kwam. Dat was het eerste moment in mijn leven waar ik begreep wat macht was. Ik ging ervan houden. Het eerste jaar viel het nog wel mee, maar zodra ik echt besefte dat ik het in me had.. Ik nam geen genoegen meer met "nee" en als iemand weigerde te doen wat ik ze vertelde.. Ik ben in elk geval niet zachtzinnig geweest in die tijd. Leerlingen werden bang en durfde het woord "nee" niet meer in hun mond te nemen. Vele van hen ontweken me. Iets wat me het gevoel van macht nog meer liet ervaren.. Niet alle leraren, maar wel een hoop, wisten van mijn wraakzucht. Veel van die leraren probeerde er eerst zelf wat aan te doen, met als gevolg dat ook zij het woord "nee" nooit meer in hun mond wilde nemen. Uiteindelijk werd het zo erg dat mijn ouders verschillende psychologen in schakelde. Sommige van hun werden zelf krankzinnig, andere dachten dat ze hun doel hadden bereikt. Maar stuk voor stuk hadden ze gefaald. Ik was nog altijd dat wraakzuchtige kind dat het liefst iedereen de keel doorsneed dat ook maar dacht aan het woord "nee".' Tári zuchtte even. Nu kon het wel eens pijnlijk orden.. Niet voor haar.. Maar misschien voor Mats wel. 'Mijn ouders hadden geen idee dat ik zo een monster was en lieten me weer naar school gaan. Ze hadden echter wel de voorzorg genomen me op een andere school te zetten. Op die school begon het helaas van voor af aan. Op deze school was het verschil enkel dat de leraren geen woord over mij durfde te spreken tegen andere. Niet in de slechte zin tenminste. En dus dachten mijn ouders dat ik weer dat engeltje was. Ze vroegen me of ik op een sport wilde. Ik wilde wel, maar dan moest en zou ik iets met messen gaan doen. Mijn ouders waren zo stom dat het belletje niet ging rinkelen en na wat ruzies kreeg ik mijn zin. Ik leerde met tien messen om gaan. Mijn leraar zei na een tijd dat hij me niks meer kon leren. Langzamer hand begonnen mijn ouders in te zien dat ik weer een monster was. Ze konden er echter niks tegen doen. Psychologen hadden geen zin, andere scholen zouden alleen nog meer mensen bang maken.. Ze hadden slechts een keus. Het zo laten. Op een dag moesten mijn ouders ergens heen. Ik dacht dat ik eindelijk alleen thuis zou zijn. Dat was dus niet het geval.. Ze huurde een oppas in. Iets waar ik pas na de hand blij mee was. Ik probeerde het de vrouw zo moeilijk mogelijk te maken. Maar wat ik ook deed, het leek haar niks te doen. Uiteindelijk heb ik toegegeven dat zij de enige was die me klein kreeg. Rustig, stil. Als Wendy er was, was zij de baas.. Niet ik.' Tári slikte voordat ze verder ging: 'In tegendeel tot mijn ouders mocht ik van Wendy naar buiten waar neer ik dat nodig vond, zolang ik maar geen kleine kleuters ging pesten. Zo was ik ook eens een uitstapje aan het maken door een van de donkere steegjes. Daar leerde ik voor het eerst Lieke en Sam kennen. Die twee stuurde me weer door naar Damian. Na een tijdje vertrouwde we elkaar blindelings. Nou ja, in bepaalde maten. Het was altijd al duidelijk dat Sam vrijwel nooit de waarheid sprak en Lieke nooit een geheim heeft kunnen bewaren. Damian daarin tegen is de beste vriend die ik ooit heb gehad. Ik heb mijn ouders nooit over die drie verteld. Enkel Wendy en jij weten het. Doordat ik met Damian om ging leerde ik dag en nacht wakker te zijn bij alles wat ik deed. Ondanks dat hij mijn beste vriend is, hij is tot alles in staat. Hij zou er niet van staan te kijken als hij een van zijn vrienden ineens aan zijn zwaard heeft geregen. Dat is dan ook meteen een antwoord op de vraag waarom ik mijn messen altijd in de aanslag heb.' eindigde Tári haar verhaal. Mats was de enige die haar hele levensverhaal wist. "Jij zal vast ook nog vragen hebben neem ik aan?" Hij stond op en zette het lege bord van Terra weg en ververste haar waterbak. Dan zette hij zich weer op het bed en keek hij naar Tári. Tári dacht even na: 'Op dit moment niet echt.. Al wil ik nu ook jou verhaal weten.. Als je dat wilt vertellen natuurlijk.' ze wilde niet dat ze Mats iets dwong wat hij niet wilde. Ook zij had haar verhaal gewillig gedaan. Met een lieve glimlach rond haar lippen keek Tári Mats kalm en vriendelijk aan.

Beetje lang.. :3