"Waarom was je met hen bevriend? Waarom hou je je messen zo in de aanslag? Waarom vind je me leuk? Wat is er zo speciaal aan me? En wat is er allemaal gebeurd in je verleden? Zo, dat zijn de vragen weer ik mee zat." Hij zuchtte en krapte achter Terra's oortje. Een beetje afwezig keek hij naar het raam waar het al stikdonker was. Tári grijnsde. 'Om als eerste antwoord te geven op de eerste vraag die je stelde.. Waarom ik bevriend was met Lieke, Sam en Damian..' over die vraag moest Tári even na denken. 'Omdat zij de enige waren die me begrepen.. Of nou ja.. Ieder van hun begreep een deel van mij.. Samen begrepen ze me in mijn geheel. In die tijd kende ik niemand die me begreep, enkel hun.' antwoordde ze uiteindelijk. 'Oke.. De tweede vraag.. Kom ik later op terug..' Tári glimlachte. 'De derde vraag. Waarom ik je leuk vind? Simpel.. Ik ken niemand die me eerst woedend weet te krijgen, vervolgens Terra bang weet te krijgen. Daarna mij aan het lachen te krijgen, Terra weer rustig te krijgen.. Ik weet niet precies wat het is.. Maar iets zegt me dat ik je niet mag laten gaan..' ze lachte zacht en wende haar blik naar Terra. Het diertje genoot van de vertroetelingen die Mats haar gaf. 'Vierde vraag.. Wat er speciaal aan je is is ook simpel. Jij hebt letterlijk alles gezien wat zelfs mijn ouders zijn ontgaan. Jij hebt al de emoties die ik heb in een dag gezien. En dan komt er ook nog eens bij dat ik me meer dan goed voel bij je.. Eigenlijk zijn deze en de vorige vraag het zelfde, of ze hebben tenminste het zelfde antwoord.' Tári keek Mats aan en glimlachte. 'Dan kom ik bij je vijfde en tevens laatste vraag.. In mijn verleden is er heel erg veel gebeurd.. Ik zal het op zo een manier proberen uit te leggen dat je er geen vragen aan over houd..' En daarna begon haar hele verhaal. Hij luisterde er aandachtig naar "Jij zal vast ook nog vragen hebben neem ik aan?" Hij stond op en zette het lege bord van Terra weg en ververste haar waterbak. Dan zette hij zich weer op het bed en keek hij naar Tári. Tári dacht even na: 'Op dit moment niet echt.. Al wil ik nu ook jou verhaal weten.. Als je dat wilt vertellen natuurlijk.'
"Het begon allemaal elf jaar geleden met de moord op mijn zusje, mijn vader had te veel gedronken, maar echt niet meer normaal veel. Hij sneed het meisje haar keel open voordat ze een naam had. En toen begonnen bij mij inwendig dingen te breken. Ik was daarvoor altijd hun lieve brave zoon. Maar toen met die moord veranderde het. Ik negeerde hun wensen en als ze iets voor zich hadden gekocht, ruineerde ik het of vernietigde ik het. Mijn vader heeft klappen van me gehad en mijn moeder kreeg de venijnigste verwijten toegesmeten toen ze mijn kat had vermoord. Mijn ouders hadden meerdere malen gedacht om zichzelf af te maken en ik stemde toe. Maar telkens kwamen de buren zich mengen. Op school ging het ook niet al te best, de leraren hadden schrik van me, leerlingen meden me en als ze dat niet deden, gingen ze wel met een wond of tien naar huis. Mijn emoties waren verdwenen en ik had alleen maar pret aan verminkingen aanbrengen bij anderen, omdat dat mijn pijn verzachtte. Mensen verklaarden me gek, want ze kregen maar geen helder beeld van wat er met me gebeurde, wat er telkens in m'n hoofd afspeelde. Niemand begreep het, ik had ook geen vrienden waaraan ik alles kon vertellen. Jij had dat geluk wel." Hij haalde even diep adem en ging verder: "Ik heb een aantal weken alleen geleefd toen mijn ouders in het gekkenhuis werden opgenomen. Ik had hen vervloekt en hen waanbeelden laten zien, maar het liep uit de hand. Ik was jong, leerde mijn magie niet te beheersen, mijn ouders konden niets, zij hadden geen magie en dus dachten ze ook wel dat ik geen magie bezat. Verkeerde inschatting. Ze hadden het mis, ze hadden me onderschat. Ik maakte hun leven kapot: letterlijk. Ik was 15 jaar en ze werden weer opgenomen. Dit keer bleven ze weg tot ik 19 werd. Toen dwongen ze me met behulp van politie mijn koffers te pakken en naar hier te vertrekken." Hij stond op en liep naar het raam. Afwezig keek hij uit het raam en zijn gedachten dwaalden af naar zijn verleden. Het kwam er allemaal te vaag uit, alhoewel de herinneringen heel vers in zijn geheugen gegrifd waren.

Tári dacht even na: 'Op dit moment niet echt.. Al wil ik nu ook jou verhaal weten.. Als je dat wilt vertellen natuurlijk.'
"Het begon allemaal elf jaar geleden met de moord op mijn zusje, mijn vader had te veel gedronken, maar echt niet meer normaal veel. Hij sneed het meisje haar keel open voordat ze een naam had. En toen begonnen bij mij inwendig dingen te breken. Ik was daarvoor altijd hun lieve brave zoon. Maar toen met die moord veranderde het. Ik negeerde hun wensen en als ze iets voor zich hadden gekocht, ruineerde ik het of vernietigde ik het. Mijn vader heeft klappen van me gehad en mijn moeder kreeg de venijnigste verwijten toegesmeten toen ze mijn kat had vermoord. Mijn ouders hadden meerdere malen gedacht om zichzelf af te maken en ik stemde toe. Maar telkens kwamen de buren zich mengen. Op school ging het ook niet al te best, de leraren hadden schrik van me, leerlingen meden me en als ze dat niet deden, gingen ze wel met een wond of tien naar huis. Mijn emoties waren verdwenen en ik had alleen maar pret aan verminkingen aanbrengen bij anderen, omdat dat mijn pijn verzachtte. Mensen verklaarden me gek, want ze kregen maar geen helder beeld van wat er met me gebeurde, wat er telkens in m'n hoofd afspeelde. Niemand begreep het, ik had ook geen vrienden waaraan ik alles kon vertellen. Jij had dat geluk wel." Hij haalde even diep adem en ging verder: "Ik heb een aantal weken alleen geleefd toen mijn ouders in het gekkenhuis werden opgenomen. Ik had hen vervloekt en hen waanbeelden laten zien, maar het liep uit de hand. Ik was jong, leerde mijn magie niet te beheersen, mijn ouders konden niets, zij hadden geen magie en dus dachten ze ook wel dat ik geen magie bezat. Verkeerde inschatting. Ze hadden het mis, ze hadden me onderschat. Ik maakte hun leven kapot: letterlijk. Ik was 15 jaar en ze werden weer opgenomen. Dit keer bleven ze weg tot ik 19 werd. Toen dwongen ze me met behulp van politie mijn koffers te pakken en naar hier te vertrekken." Mats stond op en liep naar het raam. Afwezig keek hij uit het raam. Tári slikte even. Ze had haar vrienden altijd belangrijk gevonden.. Ze had ze alles kunnen vertellen, Mats had dat niet gekund. Mats was tot zichzelf aangewezen. Tári stond op en liep naar Mats toe. Ze sloeg haar armen om zijn als en zei zacht: 'Ben je nog steeds die Mats? Ben jij nog steeds de Mats die het leven van zijn ouders en dat van andere kapot wilt maken?' misschien was het niet de fijnste vraag die ze kon stellen. Maar misschien was het ook een vraag die belangrijk kon zijn voor Mats. Misschien wist hij zelf niet eens het antwoord op zo een simpele vraag.. Als Tári eerlijk was.. Had ze zelf ook geen idee of ze na vandaag nog vaak andere het leven zuur zou maken. Al bleef de kans groot dat ze nog steeds zou genieten van andermans pijn, verdriet. Tári liet Mats los en ging naast hem staan.

"Het begon allemaal elf jaar geleden met de moord op mijn zusje, mijn vader had te veel gedronken, maar echt niet meer normaal veel. Hij sneed het meisje haar keel open voordat ze een naam had. En toen begonnen bij mij inwendig dingen te breken. Ik was daarvoor altijd hun lieve brave zoon. Maar toen met die moord veranderde het. Ik negeerde hun wensen en als ze iets voor zich hadden gekocht, ruineerde ik het of vernietigde ik het. Mijn vader heeft klappen van me gehad en mijn moeder kreeg de venijnigste verwijten toegesmeten toen ze mijn kat had vermoord. Mijn ouders hadden meerdere malen gedacht om zichzelf af te maken en ik stemde toe. Maar telkens kwamen de buren zich mengen. Op school ging het ook niet al te best, de leraren hadden schrik van me, leerlingen meden me en als ze dat niet deden, gingen ze wel met een wond of tien naar huis. Mijn emoties waren verdwenen en ik had alleen maar pret aan verminkingen aanbrengen bij anderen, omdat dat mijn pijn verzachtte. Mensen verklaarden me gek, want ze kregen maar geen helder beeld van wat er met me gebeurde, wat er telkens in m'n hoofd afspeelde. Niemand begreep het, ik had ook geen vrienden waaraan ik alles kon vertellen. Jij had dat geluk wel." Hij haalde even diep adem en ging verder: "Ik heb een aantal weken alleen geleefd toen mijn ouders in het gekkenhuis werden opgenomen. Ik had hen vervloekt en hen waanbeelden laten zien, maar het liep uit de hand. Ik was jong, leerde mijn magie niet te beheersen, mijn ouders konden niets, zij hadden geen magie en dus dachten ze ook wel dat ik geen magie bezat. Verkeerde inschatting. Ze hadden het mis, ze hadden me onderschat. Ik maakte hun leven kapot: letterlijk. Ik was 15 jaar en ze werden weer opgenomen. Dit keer bleven ze weg tot ik 19 werd. Toen dwongen ze me met behulp van politie mijn koffers te pakken en naar hier te vertrekken."
Mats stond op en liep naar het raam. Afwezig keek hij uit het raam. Tári slikte even. Tári stond op en liep naar Mats toe. Ze sloeg haar armen om zijn als en zei zacht: 'Ben je nog steeds die Mats? Ben jij nog steeds de Mats die het leven van zijn ouders en dat van andere kapot wilt maken?' Hij schudde zijn hoofd: "ik denk het niet, nu jij er bent is alles anders. Ik voel me anders, beter." Hij bleef uit het raam kijken en hij voelde hoe Tari hem losliet. Hij draaide zich om en pakte Tari vast "Hier blijven" zei hij zacht. "Heb jij nog iets dat je moet melden schat?" Hij kuste haar zachtjes op haar voorhoofd en dan geeuwde hij eens. Hij trok haar dicht tegen zich aan.

Mats stond op en liep naar het raam. Afwezig keek hij uit het raam. Tári slikte even. Tári stond op en liep naar Mats toe. Ze sloeg haar armen om zijn hals en zei zacht: 'Ben je nog steeds die Mats? Ben jij nog steeds de Mats die het leven van zijn ouders en dat van andere kapot wilt maken?' Hij schudde zijn hoofd: "ik denk het niet, nu jij er bent is alles anders. Ik voel me anders, beter." Hij bleef uit het raam kijken en hij voelde hoe Tári hem losliet. Hij draaide zich om en pakte Tári vast "Hier blijven" zei hij zacht. "Heb jij nog iets dat je moet melden schat?" Hij kuste haar zachtjes op haar voorhoofd en dan geeuwde hij eens. Hij trok haar dicht tegen zich aan. Tári zuchtte. 'Moe?' vroeg ze zacht. Ergens wilde ze onder zijn vraag uit komen. Al zei iets haar dat ze dat niet mocht doen, ze voelde zich verplicht al zijn vragen te beantwoorden. Tári slikte even en vroeg zacht, amper hoorbaar: 'Als ik.. Wat nou als ik niet veranderd ben door onze ontmoeting.. Zou je dat me dan kwalijk nemen?' ze stelde de vraag zo voorzichtig mogelijk, bang voor het antwoord. Mats zou niet de eerste zijn die door zo iets stoms als dit weg zou lopen, haar alleen zou laten. Ook al had Mats een belofte gemaakt en was hij hem tot nu toe nagekomen.. Iedereen kon beloftes net zo makkelijk breken als at ze gemaakt waren. Beloftes waren slechts dingen die je zei, soms schreef je ze op. Maar ze hadden niet een dus danige betekenis dat je ze niet kon breken. Tári sloeg haar armen om Mats heen. Bang dat hij weg zou lopen in plaats van zij. Ze zou zichzelf eeuwig haten als Mats nu zou zeggen dat hij het haar kwalijk zou nemen. Ze zou zichzelf haten om het feit dat ze er niks aan kon veranderen. De macht die ze haar hele leven lang al voelde.. Dat was niet iets wat ze binnen een dag verloor. Het was iets wat bij haar hoorde. Iets wat ze niet kon en mocht missen. Bovendien had ze de eed die e had afgelegd met Damian, Lieke en Sam. Tári slikte even en verstevigde haar greep. Alleen al bij de gedachte dat ze Mats kwijt zou kunnen raken door iets waar e niks aan kon doen. Het raakte haar, deed pijn. Het getrippel van Terra dat Tári even naar het diertje liet kijken. Terra drukte haar kopje tegen Tári's been. Het diertje wist waar haar bazin bang voor was. Het zou Tári niet eens iets verbazen als Terra er ook bang voor was. 'Beloof me dat je me nooit alleen laat..' mompelde Tári net verstaanbaar voor Mats.

'Ben je nog steeds die Mats? Ben jij nog steeds de Mats die het leven van zijn ouders en dat van andere kapot wilt maken?' Hij schudde zijn hoofd: "ik denk het niet, nu jij er bent is alles anders. Ik voel me anders, beter." Hij bleef uit het raam kijken en hij voelde hoe Tári hem losliet. Hij draaide zich om en pakte Tári vast "Hier blijven" zei hij zacht. "Heb jij nog iets dat je moet melden schat?" Hij kuste haar zachtjes op haar voorhoofd en dan geeuwde hij eens. Hij trok haar dicht tegen zich aan. Tári zuchtte. 'Moe?' vroeg ze zacht. Als verandering van het onderwerp "Niet veranderen van onderwerp" zei hij serieus. Tári slikte even en vroeg zacht, amper hoorbaar: 'Als ik.. Wat nou als ik niet veranderd ben door onze ontmoeting.. Zou je dat me dan kwalijk nemen?'
Hij lachte "Zoveel zorgen die jij hebt, ik ben verliefd op deze persoon geworden, niet op een andere, van mij hoef jij niet te veranderen en mag jij zijn wie jij wilt zijn. Ik zal je altijd accepteren zoals je bent." Hij glimlachte en sloeg zijn armen om haar heen, hij zou nergens heen gaan, dat had hij haar gezegd en dat meende hij ook. Tári sloeg haar armen om Mats heen. Bang dat hij weg zou lopen in plaats van zij. "Maar nu, je moet me volgens mij nog wat zeggen, nu je je zo aan me vastklampt, begin ik me dingen af te vragen." Hij grijnsde en wachtte, hij wou weten wat er allemaal in haar brein omging. Het getrippel van Terra dat Tári even naar het diertje liet kijken. Terra drukte haar kopje tegen Tári's been. 'Beloof me dat je me nooit alleen laat..' mompelde Tári net verstaanbaar voor Mats. "Dat heb ik je al beloofd lieve schat. Ik hou van je, ik laat je niet alleen." Hij gaf haar een kusje en glimlachte.

"Heb jij nog iets dat je moet melden schat?" Hij kuste haar zachtjes op haar voorhoofd en dan geeuwde hij eens. Hij trok haar dicht tegen zich aan. Tári zuchtte. 'Moe?' vroeg ze zacht. Als verandering van het onderwerp "Niet veranderen van onderwerp" zei hij serieus. Tári slikte even en vroeg zacht, amper hoorbaar: 'Als ik.. Wat nou als ik niet veranderd ben door onze ontmoeting.. Zou je dat me dan kwalijk nemen?'
Hij lachte "Zoveel zorgen die jij hebt, ik ben verliefd op deze persoon geworden, niet op een andere, van mij hoef jij niet te veranderen en mag jij zijn wie jij wilt zijn. Ik zal je altijd accepteren zoals je bent." Hij glimlachte en sloeg zijn armen om haar heen. Tári sloeg haar armen om Mats heen. Bang dat hij weg zou lopen in plaats van zij. "Maar nu, je moet me volgens mij nog wat zeggen, nu je je zo aan me vastklampt, begin ik me dingen af te vragen." Hij grijnsde en wachtte. Het getrippel van Terra dat Tári even naar het diertje liet kijken. Terra drukte haar kopje tegen Tári's been. 'Beloof me dat je me nooit alleen laat..' mompelde Tári net verstaanbaar voor Mats. "Dat heb ik je al beloofd lieve schat. Ik hou van je, ik laat je niet alleen." Hij gaf haar een kusje en glimlachte. Tári slikte even. Haar stem was niet harder dan een fluistertoon toen ze Mats antwoord gaf op zijn eerder gestelde vraag: 'Alles wat ik lief had.. Alles heb ik verpest door mijn eigen toe doen. Dat wil ik niet nog een keer..' eerst haar ouders, toen de mensen die bevriend waren met haar ouders of Tári zelf. Dat ze haar broer niet kende zag ze ook als een fout door zichzelf en dan kreeg je nog het feit dat Lieke, Sam en Damian in de gevangenis zaten.. Dat zag ze ook al als haar fout. Tári liet Mats los en keek hem aan. Het was vreemd.. Deze ochtend had ze nog geen idee gehad wat liefde inhield.. Of nou ja, niet op deze manier. Ze glimlachte en knikte: 'Dankje..' sprak ze nu wat harder. Het voelde fijn. Tári wist dat Mats zijn belofte na zou komen. Ze wist dat Mats de enige was bij wie ze zo open kon zijn. Zelfs Damian had geen idee hoe Tári zo was geworden. Hij had wel geweten dat ze niet altijd een kreng was geweest, maar hij wist niet hoe ze er een was geworden. Tári draaide haar hoofd iets bij zodat ze naar Terra kon kijken. Het diertje leek rustig geworden. Ze keek Mats even aan waarna ze neer knielde en Terra oppakte. 'Er is zoveel gebeurt.. Alleen vandaag al..' ze sprak meer tegen Terra dan tegen Mats, maar de tekst kon voor beide zijn. Tári zette Terra bij Mats op zijn schouder en drukte een kus tegen Mats' lippen. 'Ik hou van je.' Mats had een paar uur geleden in een plaatje willen horen. Hij hoorde in haar plaatje. Het plaatje dat vroeger alleen bestond uit Tári en Terra, bestond nu uit drie man..

'Moe?' vroeg ze zacht. Als verandering van het onderwerp "Niet veranderen van onderwerp" zei hij serieus. Tári slikte even en vroeg zacht, amper hoorbaar: 'Als ik.. Wat nou als ik niet veranderd ben door onze ontmoeting.. Zou je dat me dan kwalijk nemen?'
Hij lachte "Zoveel zorgen die jij hebt, ik ben verliefd op deze persoon geworden, niet op een andere, van mij hoef jij niet te veranderen en mag jij zijn wie jij wilt zijn. Ik zal je altijd accepteren zoals je bent." Hij glimlachte en sloeg zijn armen om haar heen. Tári sloeg haar armen om Mats heen. Bang dat hij weg zou lopen in plaats van zij. "Maar nu, je moet me volgens mij nog wat zeggen, nu je je zo aan me vastklampt, begin ik me dingen af te vragen." Hij grijnsde en wachtte. Het getrippel van Terra dat Tári even naar het diertje liet kijken. Terra drukte haar kopje tegen Tári's been. 'Beloof me dat je me nooit alleen laat..' mompelde Tári net verstaanbaar voor Mats. "Dat heb ik je al beloofd lieve schat. Ik hou van je, ik laat je niet alleen." Hij gaf haar een kusje en glimlachte. Tári slikte even. Haar stem was niet harder dan een fluistertoon toen ze Mats antwoord gaf op zijn eerder gestelde vraag: 'Alles wat ik lief had.. Alles heb ik verpest door mijn eigen toe doen. Dat wil ik niet nog een keer..'
"Dat zal niet gebeuren dat weet je." zei hij als antwoord op haar fluisterstem. Ze glimlachte en knikte: 'Dankje..' sprak ze nu wat harder. Ze keek Mats even aan waarna ze neer knielde en Terra oppakte. 'Er is zoveel gebeurt.. Alleen vandaag al..' ze sprak meer tegen Terra dan tegen Mats, dus hij hield wijselijk zijn mond. Tári zette Terra bij Mats op zijn schouder en drukte een kus tegen Mats' lippen. 'Ik hou van je.' Hij kuste haar terug en deze duurde wat langer dan anders. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en hij sloot zijn ogen.

"Maar nu, je moet me volgens mij nog wat zeggen, nu je je zo aan me vastklampt, begin ik me dingen af te vragen." Hij grijnsde en wachtte. Het getrippel van Terra dat Tári even naar het diertje liet kijken. Terra drukte haar kopje tegen Tári's been. 'Beloof me dat je me nooit alleen laat..' mompelde Tári net verstaanbaar voor Mats. "Dat heb ik je al beloofd lieve schat. Ik hou van je, ik laat je niet alleen." Hij gaf haar een kusje en glimlachte. Tári slikte even. Haar stem was niet harder dan een fluistertoon toen ze Mats antwoord gaf op zijn eerder gestelde vraag: 'Alles wat ik lief had.. Alles heb ik verpest door mijn eigen toe doen. Dat wil ik niet nog een keer..'
"Dat zal niet gebeuren dat weet je." zei hij als antwoord op haar fluisterstem. Ze glimlachte en knikte: 'Dankje..' sprak ze nu wat harder. Ze keek Mats even aan waarna ze neer knielde en Terra oppakte. 'Er is zoveel gebeurt.. Alleen vandaag al..' ze sprak meer tegen Terra dan tegen Mats, dus hij hield wijselijk zijn mond. Tári zette Terra bij Mats op zijn schouder en drukte een kus tegen Mats' lippen. 'Ik hou van je.' Tári kuste Mats en hij kuste haar terug en deze duurde wat langer dan anders. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en hij sloot zijn ogen. Tári grinnikte zacht en volgde Mats' voorbeeld door ook haar ogen te sluiten. Ze sloeg opnieuw haar armen om Mats heen. Zo langzamerhand begon ze te denken dat ze haar armen beter om hem heen kon laten in plaats van ze de hele tijd terug te trekken. Het had toch geen zin als ze na enkele minuten haar armen weer om hem heen sloeg. Terra moest even moeite doen om haar evenwicht te behouden maar het lukte de Tasmaanse duivel op Mats' schouder te blijven zitten. Terra maakte een wat beledigd geluidje toen Tári Mats los liet. Tári keek even naar het diertje en grijnsde. 'Jaloers?' vroeg ze plagend terwijl ze haar tong een stukje uitstak. Ze kneep haar ogen even dicht om ze vervolgens te openen en haar tong weer terug te trekken. Terra keek wat boos naar Tári waarna het diertje zich omdraaide en van Mats' schouder af sprong. Tári beet op haar lip om de lach in te houden. Ze vond het altijd leuk als Terra haar zin niet kon krijgen. De manier waarop Terra reageerde herkende ze va zichzelf. Boos, verontwaardigd. Jep, Terra was precies haar bazin. Tári volgde de stappen van Terra. Eerst liep het diertje naar haar drinkbak om wat te drinken. Nadat ze wat gedronken had draaide het diertje zich om en keek met een emotieloze blik op haar gezichtje naar Tári. Oke, nu hield ze het dus niet meer. Het begon met zacht gelach maar al snel lag Tári helemaal dubbel en kwam ze niet meer bij van het lachen. Een traan welde op in haar oog van het lachen om vervolgens langs haar wang naar de grond te glijden. Zoals verwacht had ze vandaag snelle emotiewisselingen. Ze liet zichzelf op de grond zakken en veegde de traan weg. Ze keek van Terra naar Mats. Het moest er best raar uit zien om haar nu zo te zien..

'Beloof me dat je me nooit alleen laat..' mompelde Tári net verstaanbaar voor Mats. "Dat heb ik je al beloofd lieve schat. Ik hou van je, ik laat je niet alleen." Hij gaf haar een kusje en glimlachte. Tári slikte even. Haar stem was niet harder dan een fluistertoon toen ze Mats antwoord gaf op zijn eerder gestelde vraag: 'Alles wat ik lief had.. Alles heb ik verpest door mijn eigen toe doen. Dat wil ik niet nog een keer..'
"Dat zal niet gebeuren dat weet je." zei hij als antwoord op haar fluisterstem. Ze glimlachte en knikte: 'Dankje..' sprak ze nu wat harder. Ze keek Mats even aan waarna ze neer knielde en Terra oppakte. 'Er is zoveel gebeurt.. Alleen vandaag al..' ze sprak meer tegen Terra dan tegen Mats, dus hij hield wijselijk zijn mond. Tári zette Terra bij Mats op zijn schouder en drukte een kus tegen Mats' lippen. 'Ik hou van je.' Tári kuste Mats en hij kuste haar terug en deze duurde wat langer dan anders. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en hij sloot zijn ogen. Tári grinnikte zacht en volgde Mats' voorbeeld door ook haar ogen te sluiten. Ze sloeg opnieuw haar armen om Mats heen. Terra moest even moeite doen om haar evenwicht te behouden maar het lukte de Tasmaanse duivel op Mats' schouder te blijven zitten. Terra maakte een wat beledigd geluidje toen Tári Mats los liet. Tári keek even naar het diertje en grijnsde. 'Jaloers?' vroeg ze plagend terwijl ze haar tong een stukje uitstak. Ze kneep haar ogen even dicht om ze vervolgens te openen en haar tong weer terug te trekken. Terra keek wat boos naar Tári waarna het diertje zich omdraaide en van Mats' schouder af sprong. Tári beet op haar lip om de lach in te houden. Mats keek naar het tafereel hoe Terra wegliep en boos tegen haar eigenaar deed. Het begon met zacht gelach maar al snel lag Tári helemaal dubbel en kwam ze niet meer bij van het lachen. Een traan welde op in haar oog van het lachen om vervolgens langs haar wang naar de grond te glijden. Mats trok zijn wenkbrauw omhoog en glimlachte. Hij pakte Terra op en gaf haar een kusje op haar snuit. "Ziezo kleintje" zei hij met een glimlach. Hij zette Terra op de grond en hij ging weer op het bed zitten, in alle stilte.

'Er is zoveel gebeurt.. Alleen vandaag al..' ze sprak meer tegen Terra dan tegen Mats, dus hij hield wijselijk zijn mond. Tári zette Terra bij Mats op zijn schouder en drukte een kus tegen Mats' lippen. 'Ik hou van je.' Tári kuste Mats en hij kuste haar terug en deze duurde wat langer dan anders. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en hij sloot zijn ogen. Tári grinnikte zacht en volgde Mats' voorbeeld door ook haar ogen te sluiten. Ze sloeg opnieuw haar armen om Mats heen. Terra moest even moeite doen om haar evenwicht te behouden maar het lukte de Tasmaanse duivel op Mats' schouder te blijven zitten. Terra maakte een wat beledigd geluidje toen Tári Mats los liet. Tári keek even naar het diertje en grijnsde. 'Jaloers?' vroeg ze plagend terwijl ze haar tong een stukje uitstak. Ze kneep haar ogen even dicht om ze vervolgens te openen en haar tong weer terug te trekken. Terra keek wat boos naar Tári waarna het diertje zich omdraaide en van Mats' schouder af sprong. Tári beet op haar lip om de lach in te houden. Mats keek naar het tafereel hoe Terra wegliep en boos tegen haar eigenaar deed. Het begon met zacht gelach maar al snel lag Tári helemaal dubbel en kwam ze niet meer bij van het lachen. Een traan welde op in haar oog van het lachen om vervolgens langs haar wang naar de grond te glijden. Mats trok zijn wenkbrauw omhoog en glimlachte. Hij pakte Terra op en gaf haar een kusje op haar snuit. "Ziezo kleintje" zei hij met een glimlach. Hij zette Terra op de grond en hij ging weer op het bed zitten, in alle stilte. Tári glimlachte terwijl ze Terra volgde. Het diertje liep een rondje om haar eigen as en piepte tevreden. Tári schudde even haar hoofd en stond op. Ze liep naar het bed en liet zich erop zakken om zich meteen naar achter te laten vallen. Met haar armen achter haar hoofd lag ze nu op het bed. 'Het is vreemd hoe een dag kan lopen.' begon ze terwijl ze grijnsde: 'Vanochtend had ik met liefde iedereen die me irriteerde af gemaakt..' bij de zin keek ze Mats met een twinkeling in haar ogen aan. 'En nu kan ik dit de mooiste dag, tot nu toe dan, uit mijn leven noemen.' sloot ze haar zin tot slot. Ze wende haar blik van Mats af en staarde even naar het plafond. Het was vreemd hoe bepaalde dingen konden lopen. Deze ochtend had ze nog niemand ook maar willen vertellen hoe ze zo was geworden, wat ze allemaal had gedaan. Nu had ze de neiging Mats elk klein detail te vertellen. Al zei iets haar daar nog even mee te wachten. Tári zuchtte even en keek Mats glunderend aan. Dit kon ze een van haa gelukkigste dagen noemen..

'Ik hou van je.' Tári kuste Mats en hij kuste haar terug en deze duurde wat langer dan anders. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en hij sloot zijn ogen. Tári grinnikte zacht en volgde Mats' voorbeeld door ook haar ogen te sluiten. Ze sloeg opnieuw haar armen om Mats heen. Terra moest even moeite doen om haar evenwicht te behouden maar het lukte de Tasmaanse duivel op Mats' schouder te blijven zitten. Terra maakte een wat beledigd geluidje toen Tári Mats los liet. Tári keek even naar het diertje en grijnsde. 'Jaloers?' vroeg ze plagend terwijl ze haar tong een stukje uitstak. Ze kneep haar ogen even dicht om ze vervolgens te openen en haar tong weer terug te trekken. Terra keek wat boos naar Tári waarna het diertje zich omdraaide en van Mats' schouder af sprong. Tári beet op haar lip om de lach in te houden. Mats keek naar het tafereel hoe Terra wegliep en boos tegen haar eigenaar deed. Het begon met zacht gelach maar al snel lag Tári helemaal dubbel en kwam ze niet meer bij van het lachen. Een traan welde op in haar oog van het lachen om vervolgens langs haar wang naar de grond te glijden. Mats trok zijn wenkbrauw omhoog en glimlachte. Hij pakte Terra op en gaf haar een kusje op haar snuit. "Ziezo kleintje" zei hij met een glimlach. Hij zette Terra op de grond en hij ging weer op het bed zitten, in alle stilte. Tári glimlachte terwijl ze Terra volgde. Het diertje liep een rondje om haar eigen as en piepte tevreden. Tári schudde even haar hoofd en stond op. Ze liep naar het bed en liet zich erop zakken om zich meteen naar achter te laten vallen. Met haar armen achter haar hoofd lag ze nu op het bed. 'Het is vreemd hoe een dag kan lopen.' begon ze terwijl ze grijnsde: 'Vanochtend had ik met liefde iedereen die me irriteerde af gemaakt..' bij de zin keek ze Mats met een twinkeling in haar ogen aan. 'En nu kan ik dit de mooiste dag, tot nu toe dan, uit mijn leven noemen.' sloot ze haar zin tot slot. Ze wende haar blik van Mats af en staarde even naar het plafond. Bepaalde dingen liepen bij ook hem helemaal anders dan verwacht. Hij had niet verwacht verliefd te worden, te koken voor een meisje, een tasmaanse duivel te zoenen, een meisje te zoenen. Hij had het allemaal niet verwacht. Het kwam allemaal zo ineens. "Let's start a riot." zong hij in zichzelf. Zo voelde het, zijn gevoelens die in opstand met hem kwamen, zijn emoties die eruit wilden. Alsof ze geen deel meer van hem uitmaakten. Mats liet de opstand maar woelen in zijn buik. Duizenden dingen deden zijn maag draaien en kriebelen als hij naar Tari keek. Hij keek weer naar haar tewijl ze samen met hun rug op het bed lagen. Alleen hij draaide zich op zijn zij om haar nogmaals een kusje te geven. "Het is inderdaad snel gegaan" zei hij zacht "Ik had dit ook allemaal niet verwacht, mijn gevoelens zijn in opstand gekomen na al die jaren dat ik ze heb kunnen onderdrukken. Ik heb moodswings, mijn maag maakt salto's als ik naar jou kijk, ik krijg vreemde kriebels in m'n maag. Het voelt allemaal niet zoals ik was, het is iets nieuws voor me." Hij grijnsde en keek dan weer naar het plafond, om even van de rust te genieten.

Mats trok zijn wenkbrauw omhoog en glimlachte. Hij pakte Terra op en gaf haar een kusje op haar snuit. "Ziezo kleintje" zei hij met een glimlach. Hij zette Terra op de grond en hij ging weer op het bed zitten, in alle stilte. Tári glimlachte terwijl ze Terra volgde. Het diertje liep een rondje om haar eigen as en piepte tevreden. Tári schudde even haar hoofd en stond op. Ze liep naar het bed en liet zich erop zakken om zich meteen naar achter te laten vallen. Met haar armen achter haar hoofd lag ze nu op het bed. 'Het is vreemd hoe een dag kan lopen.' begon ze terwijl ze grijnsde: 'Vanochtend had ik met liefde iedereen die me irriteerde af gemaakt..' bij de zin keek ze Mats met een twinkeling in haar ogen aan. 'En nu kan ik dit de mooiste dag, tot nu toe dan, uit mijn leven noemen.' sloot ze haar zin tot slot. Ze wende haar blik van Mats af en staarde even naar het plafond. "Let's start a riot." zong Mats in zichzelf, maar nog wel hoorbaar. Tári reageerde er niet echt op. Ze had niet het idee dat het voor haar bestemd was. Ook al zei iets haar dat reageren beter was, ze hield haar mond dicht. Mats keek weer naar haar terwijl ze samen met hun rug op het bed lagen. Alleen hij draaide zich op zijn zij om haar nogmaals een kusje te geven. Tári wende haar blik naar Mats terwijl hij begon: "Het is inderdaad snel gegaan" zei hij zacht "Ik had dit ook allemaal niet verwacht, mijn gevoelens zijn in opstand gekomen na al die jaren dat ik ze heb kunnen onderdrukken. Ik heb moodswings, mijn maag maakt salto's als ik naar jou kijk, ik krijg vreemde kriebels in m'n maag. Het voelt allemaal niet zoals ik was, het is iets nieuws voor me." Hij grijnsde en keek dan weer naar het plafond. Tári glimlachte en slikte. Het was niet alleen voor Mats nieuw. Ook zij merkte dat de gevoelens die haar vandaag overspoeld hadden nieuw waren. Gevoelens waar ze twaalf jaar lang nooit iets van gemerkt had, waren terug gekomen door een simpele ontmoeting.. Of was het eerder het gevecht dat haar tot bedaren had gebracht? Ze wist het niet. Ergens vermoedde ze het wel. Een ding was voor haar in ieder geval zeker; ze was blij dat ze Mats had ontmoet. Vreemd genoeg was ze blij dat ze boos was geweest die ochtend. Anders had ze iets kunnen doen waar ze nu niet eens over na wilde denken. Tári zuchtte even. Het bleef vreemd. Eerst ben je woedend op iemand, om een paar uur later met elkaar te lachen en elkaar een liefdes verklaring te geven. Een glimlach verscheen rond Tári's lippen en ze zei wat plagerig: 'Er is maar een ding wat me niet echt lekker zit.' begon ze. Ze liet een vrij lange stilte vallen. Er kon van alles zijn wat haar niet lekker zat. Ze zou opnieuw kunnen beginnen over de bruine, papieren zak die voor Mats bestemd was als hoofd bedeksel.. Al was dat niet wat ze in gedachte had. 'Mats.. Zou je me eerlijk antwoord geven als ik je een vraag stelde?' Tári's stem klonk serieus al koste het haar moeite har gezicht ook in de plooi te houden. Ze wachtte even tot ze verder ging. 'Nu zou ik toch eens willen weten wat die zwakke plek van je is..' haar stem was nog steeds serieus al stond er een enorme grijns rond haar mond. Ze wipte zich op haar elleboog en keek Mats uitdagend aan. Al zou hij er geen antwoord op geven.. Al koste het haar de hele avond, ze zou vandaag nog te weten krijgen wat de zwakke plek van Mats was. En zoals gewoonlijk, goedschiks of kwaadschiks. Het maakte haar niet echt uit. Want al zou het kwaadschiks moeten zijn, op dit moment was kwaadschiks een andere kwaadschiks dan normaal.

'Het is vreemd hoe een dag kan lopen.' begon ze terwijl ze grijnsde: 'Vanochtend had ik met liefde iedereen die me irriteerde af gemaakt..' bij de zin keek ze Mats met een twinkeling in haar ogen aan. 'En nu kan ik dit de mooiste dag, tot nu toe dan, uit mijn leven noemen.' sloot ze haar zin tot slot. Ze wende haar blik van Mats af en staarde even naar het plafond. "Let's start a riot." zong Mats in zichzelf, maar nog wel hoorbaar. Tári reageerde er niet echt op. Ze had niet het idee dat het voor haar bestemd was. Ook al zei iets haar dat reageren beter was, ze hield haar mond dicht. Mats keek weer naar haar terwijl ze samen met hun rug op het bed lagen. Alleen hij draaide zich op zijn zij om haar nogmaals een kusje te geven. Tári wende haar blik naar Mats terwijl hij begon: "Het is inderdaad snel gegaan" zei hij zacht "Ik had dit ook allemaal niet verwacht, mijn gevoelens zijn in opstand gekomen na al die jaren dat ik ze heb kunnen onderdrukken. Ik heb moodswings, mijn maag maakt salto's als ik naar jou kijk, ik krijg vreemde kriebels in m'n maag. Het voelt allemaal niet zoals ik was, het is iets nieuws voor me." Hij grijnsde en keek dan weer naar het plafond. Tári glimlachte en slikte. Een glimlach verscheen rond Tári's lippen en ze zei wat plagerig: 'Er is maar een ding wat me niet echt lekker zit.' begon ze. Ze liet een vrij lange stilte vallen. 'Mats.. Zou je me eerlijk antwoord geven als ik je een vraag stelde?' Tári's stem klonk serieus al koste het haar moeite har gezicht ook in de plooi te houden. Ze wachtte even tot ze verder ging. 'Nu zou ik toch eens willen weten wat die zwakke plek van je is..' haar stem was nog steeds serieus al stond er een enorme grijns rond haar mond. Ze wipte zich op haar elleboog en keek Mats uitdagend aan. "Come and try." Hij stond op en zette zich klaar. " Infinite in mystery, is the gift of the godess, we seek it thus and take to the sky. Ripples form on the water's surface, the wandering soul knows no rest. " Hij grijnsde, hij kende dat gedichtje van lang geleden en hij lachte er even om, hij had geen idee waarom dat hij dat gezegd had. Zijn nonkel had het hem geleerd toen hij klein was. Loveless act 1 heette het en het bleef in zijn hoofd hangen. Hij keek Tari met een grijns aan.

Tári wende haar blik naar Mats terwijl hij begon: "Het is inderdaad snel gegaan" zei hij zacht "Ik had dit ook allemaal niet verwacht, mijn gevoelens zijn in opstand gekomen na al die jaren dat ik ze heb kunnen onderdrukken. Ik heb moodswings, mijn maag maakt salto's als ik naar jou kijk, ik krijg vreemde kriebels in m'n maag. Het voelt allemaal niet zoals ik was, het is iets nieuws voor me." Hij grijnsde en keek dan weer naar het plafond. Tári glimlachte en slikte. Een glimlach verscheen rond Tári's lippen en ze zei wat plagerig: 'Er is maar een ding wat me niet echt lekker zit.' begon ze. Ze liet een vrij lange stilte vallen. 'Mats.. Zou je me eerlijk antwoord geven als ik je een vraag stelde?' Tári's stem klonk serieus al koste het haar moeite har gezicht ook in de plooi te houden. Ze wachtte even tot ze verder ging. 'Nu zou ik toch eens willen weten wat die zwakke plek van je is..' haar stem was nog steeds serieus al stond er een enorme grijns rond haar mond. Ze wipte zich op haar elleboog en keek Mats uitdagend aan. "Come and try." Hij stond op en zette zich klaar. " Infinite in mystery, is the gift of the godess, we seek it thus and take to the sky. Ripples form on the water's surface, the wandering soul knows no rest. " Hij grijnsde. Tári kneep haar ogen tot spleetjes. Het was niet het antwoord wat ze gehoopt had, maar het was in elk geval beter dan niks. Ze ging rechtop zitten en keek Mats met een grijns aan. Hoe ging ze dit in hemelsnaam voor elkaar krijgen? Voor haar idee had die gast niet eens een enkel gevoelig plekje. Hoe kan ze dan zijn zwakke plek vinden?! Oke, iedereen had een zwakke plek.. Maar hoe vond je die? Het was inmiddels wel duidelijk dat Mats niet had gelogen toen hij zei dat hij er niet zoveel had. Misschien niet eens een, nee, dan zou hij wel gelogen hebben en Tári had niet het idee dat Mats gelogen had. Ze kantelde haar hoofd iets en bedacht welke manieren ze had om zijn zwakke plek te vinden. Ze moest toe geven dat haar brein op dit moment niet werkte zoals ze het wilde, maar hij was nog hard bezig met alles van vandaag te verwerken, dus zo vreemd kon ze dat ook niet vinden. 'Zwakke plek, mmm.' mompelde ze zacht. Tári's blik gleed even naar Terra die stokstijf bleef kijken naar het tweetal. Een gemene twinkeling ontstond in Tári's ogen toen ze zich terug draaide naar Mats. 'Weet je het zeker?' vroeg ze uitdagend. De vorige keer had ze het nog rustig gehouden. Als ze Mats echt een kietel dood wilde geven.. Dan kon hij die krijgen. De kietel dood die ze op dit moment voor hem in gedachte had kwam nu het dichts bij kwaadschiks. Ze stond op en keek nog een keer naar Terra waarna ze Mats een kus gaf en in zijn oor fluisterde: 'Domme zet, Mats. Domme zet.' nog een paar seconde bleef ze hem emotieloos aankijken, maar nog voor ze het zelf echt doorhad begon ze hem weer te kietelen. Die zwakke plek zou ze te vinden krijgen..

Een glimlach verscheen rond Tári's lippen en ze zei wat plagerig: 'Er is maar een ding wat me niet echt lekker zit.' begon ze. Ze liet een vrij lange stilte vallen. 'Mats.. Zou je me eerlijk antwoord geven als ik je een vraag stelde?' Tári's stem klonk serieus al koste het haar moeite har gezicht ook in de plooi te houden. Ze wachtte even tot ze verder ging. 'Nu zou ik toch eens willen weten wat die zwakke plek van je is..' haar stem was nog steeds serieus al stond er een enorme grijns rond haar mond. Ze wipte zich op haar elleboog en keek Mats uitdagend aan. "Come and try." Hij stond op en zette zich klaar. " Infinite in mystery, is the gift of the godess, we seek it thus and take to the sky. Ripples form on the water's surface, the wandering soul knows no rest. " Hij grijnsde. Tári kneep haar ogen tot spleetjes. Het was niet het antwoord wat ze gehoopt had, maar het was in elk geval beter dan niks. Ze ging rechtop zitten en keek Mats met een grijns aan. 'Zwakke plek, mmm.' mompelde ze zacht. Tári's blik gleed even naar Terra die stokstijf bleef kijken naar het tweetal. Een gemene twinkeling ontstond in Tári's ogen toen ze zich terug draaide naar Mats. 'Weet je het zeker?' vroeg ze uitdagend. Ze stond op en keek nog een keer naar Terra waarna ze Mats een kus gaf en in zijn oor fluisterde: 'Domme zet, Mats. Domme zet.' nog een paar seconde bleef ze hem emotieloos aankijken, dan begon ze hem te kietelen. Hij grijnsde en hield zijn lach in toen ze dicht bij zijn plooi in zijn been kwam. Hij probeerde met alle macht serieus te kijken maar toen zakte hij in en begon hij te lachen "Genade!" riep hij al lachend en hij trok Tari mee. "Stop" zei hij zacht en hij kuste haar liefdevol. Hij ging met zijn hand over haar rug. Hij kuste haar nog wat meer en hij legde zich op de grond. Zijn bleke gezicht was rood geworden en hij duwde tari zachtjes van zich af om recht te staan en naar het raam te kijken.

'Zwakke plek, mmm.' mompelde ze zacht. Tári's blik gleed even naar Terra die stokstijf bleef kijken naar het tweetal. Een gemene twinkeling ontstond in Tári's ogen toen ze zich terug draaide naar Mats. 'Weet je het zeker?' vroeg ze uitdagend. Ze stond op en keek nog een keer naar Terra waarna ze Mats een kus gaf en in zijn oor fluisterde: 'Domme zet, Mats. Domme zet.' nog een paar seconde bleef ze hem emotieloos aankijken, dan begon ze hem te kietelen. Hij grijnsde en hield zijn lach in toen ze dicht bij zijn plooi in zijn been kwam. Hij probeerde met alle macht serieus te kijken maar toen zakte hij in en begon hij te lachen "Genade!" riep hij al lachend en hij trok Tári mee. Tári kon de triomf grijns gewoon niet onderdrukken. "Stop" zei hij zacht en hij kuste haar liefdevol. Hij ging met zijn hand over haar rug. Hij kuste haar nog wat meer en hij legde zich op de grond. Zijn bleke gezicht was rood geworden en hij duwde Tári zachtjes van zich af om recht te staan en naar het raam te kijken. Tári lachte zacht en liet zich op het bed zakken. 'Je vindt dat raam wel erg interessant, hè?' ze grijnsde en trok Mats het bed op. Ze gaf hem een kus op zijn wang en zei plagerig: 'Dankje trouwens. Nu weet ik in elk geval hoe ik je te pakken moet nemen als je me uitdaagt.' ze grijnsde en keek naar Terra. Het dier had zich niet bewogen sinds de laatste keer dat Tári haar had aangekeken, maar nu liep het zwarte diertje op het tweetal af. Terra sprong op het bed en ging achter Tári zitten. Tári lachte zacht en verborg een kleine gaap in haar vuist. Ze wreef even door haar ogen en keek Mats aan. Op zich was de zwakke plek minder moeilijk geweest dan verwacht.. Al begreep ze waarom het eerst geen nut had gehad. Bij haar eerste poging had Mats op zijn rug gelegen en hadden zijn benen helemaal geen aandacht gekregen. Op dat moment was Tári meer gefocust geweest op Mats' zij. Kans had ze trouwens ook niet echt gekregen. Nog voordat ze goed en wel begonnen was de vorige keer had Mats haar omgedraaid. Ze glimlachte en keek even achterom om te zien waar Terra precies zat. Het diertje had zichzelf opgerold en lag met haar kopje tegen Tári's rug. 'Ik ben blij dat je deel uitmaakt van mijn plaatje. Ons plaatje.' sprak ze terwijl ze zich weer omdraaide en Mats met een twinkeling in haar ogen aan keek. Met "ons" wist ze enkel niet goed of ze nou Terra en mats bedoelde.. of alleen Mats.. Terra zou ze immers altijd als een deel van zichzelf beschouwen. Terra bewoog haar kopje iets en maakte een geluidje dat op een mengeling van Grommen en piepen kwam. Blijkbaar was Tári niet de enige die blij was dat ze Mats hadden ontmoet.

'Domme zet, Mats. Domme zet.' nog een paar seconde bleef ze hem emotieloos aankijken, dan begon ze hem te kietelen. Hij grijnsde en hield zijn lach in toen ze dicht bij zijn plooi in zijn been kwam. Hij probeerde met alle macht serieus te kijken maar toen zakte hij in en begon hij te lachen "Genade!" riep hij al lachend en hij trok Tári mee. Tári kon de triomf grijns gewoon niet onderdrukken. "Stop" zei hij zacht en hij kuste haar liefdevol. Hij ging met zijn hand over haar rug. Hij kuste haar nog wat meer en hij legde zich op de grond. Zijn bleke gezicht was rood geworden en hij duwde Tári zachtjes van zich af om recht te staan en naar het raam te kijken. Tári lachte zacht en liet zich op het bed zakken. 'Je vindt dat raam wel erg interessant, hè?' ze grijnsde en trok Mats het bed op. Hij viel met een plof op het bed en grijnsde. Ze gaf hem een kus op zijn wang en zei plagerig: 'Dankje trouwens. Nu weet ik in elk geval hoe ik je te pakken moet nemen als je me uitdaagt.' ze grijnsde en keek naar Terra. Tári lachte zacht en verborg een kleine gaap in haar vuist. Ze wreef even door haar ogen en keek Mats aan. "Ik ga even gebruik maken van je douche" zei hij met een glimlach. Hij deed zijn t-shirt uit en beende naar de badkamer waar hij de spiegel keek. Het zweet droop van zijn gezicht af. Hij douchete vrij snel eenmaal hij klaar was deed hij zijn broek terug aan en snelde hij weer naar Tari. Hij glimlachte zenuwachtig. Hij keek naar zichzelf, mager en niet gespierd. Hij vond het niet al te aantrekkelijk dus hij trok zijn t-shirt weer aan. Hij zette zich dan weer op haar bed. Hij keek Tari heel eventjes glimlachend aan en keek dan een beetje in de verte. Hij was enorm nerveus. Hij wist niet wat hij moest doen enzo.

Tári lachte zacht en liet zich op het bed zakken. 'Je vindt dat raam wel erg interessant, hè?' ze grijnsde en trok Mats het bed op. Hij viel met een plof op het bed en grijnsde. Ze gaf hem een kus op zijn wang en zei plagerig: 'Dankje trouwens. Nu weet ik in elk geval hoe ik je te pakken moet nemen als je me uitdaagt.' ze grijnsde en keek naar Terra. Tári lachte zacht en verborg een kleine gaap in haar vuist. Ze wreef even door haar ogen en keek Mats aan. "Ik ga even gebruik maken van je douche" zei hij met een glimlach. Tári knikte en glimlachte. Ze klopte naast zich zodat Terra aan de kant ging en ze met haar rug op het bed kon gaan liggen. Terra gehoorzaamde en ging naast Tári zitten. Tári glimlachte en zei zacht tegen Terra zodra Mats weg was: 'Ben ik de enige.. Of heb jij ook het vermoedde dat hij iets achterhoud?' Terra sprong bij Tári op haar buik en gromde wat. Meteen stak Tári haar handen omhoog: 'Oke, oké. Het is duidelijk, jij dus niet..' Terra gromde zacht en ging plat op Tári's buik liggen. Mats kwam terug. Hij glimlachte zenuwachtig. Hij keek naar zichzelf. Mats trok zijn T-shirt weer aan en ging weer op het bed zitten. Tári ging rechtop zitten waarbij Terra automatisch op haar benen terecht kwam. Mats keek Tári heel eventjes glimlachend aan en keek dan een beetje in de verte. Hij was enorm nerveus, dat kon een blinde nog zien. Terra keek Tári even waarschuwend aan. Oke, het was niet direct een waarschuwende blik, maar dat haalde Tári er wel uit op. Tári knikte vaag en glimlachte. Ze wende zich tot Mats en zei zacht: 'Ga me nu niet vertellen dat je weer zenuwachtig bent..' Terra sprong van Tári's been af en ging op een afstandje staan. Alleen deze avond had het dier al meer lichaamsbeweging gehad dan het afgelopen jaar, al kon dat ook wat overdreven zijn. Tári sloeg haar armen om Mats heen en zei zacht in zijn oor: 'Waarom toch zo onzeker? Ken jij het woord zelfvertrouwen nog?' ja, "nog". Ze gebruikte dat woord met een rede. Toen ze Mats ontmoette was hij nog zo zelfverzekerd geweest en zag hem hier nu dan zitten. Zenuwachtig, nerveus.. Niet echt de Mats die had gezegd dat hem aanvallen het slechtste plan ooit was geweest. Tári liet Mats los en sloot haar ogen even. Terra's nagels maakte een trippelend geluid en vulde op dit moment Tári's hoofd. Het was vreemd. Het leek voor het eerst deze dag dat haar hoofd echt leeg was, hol. Voordat ze Mats had ontmoet bleef haar hoofd maar malen over Lieke, Sam en Damian en daarna alleen nog maar over Mats.. Nu was het leeg. Stil. Elk geluidje galmde meermaals door haar hoofd en vulde haar oren. 'Waarom ben je zo onzeker Mats? Zoals jij al zei, jij accepteert me zoals ik ben, dat zul je altijd doen.' begon Tári. Ze opende haar ogen en keek Mats vragend aan: 'Dat doe ik ook bij jou.. Dus vertel me eens, wat is het dat je zo nerveus maakt?' haar blik was vragend en haar stem klonk wat bezorgd. Ze kon ook niet ontkennen dat ze niet wat bezorgd was. Ze vroeg zich een beetje af waar die zekere Mats was gebleven. De Mats die haar gek had gemaakt. Oke, ergens miste ze die Mats niet.. Maar het was nou eenmaal een deel van Mats. Ook al was het maar een masker voor het gouden hart wat eronder school, het hoorde bij hem. Of hij dat wilde of niet..

'Dankje trouwens. Nu weet ik in elk geval hoe ik je te pakken moet nemen als je me uitdaagt.' ze grijnsde en keek naar Terra. Tári lachte zacht en verborg een kleine gaap in haar vuist. Ze wreef even door haar ogen en keek Mats aan. "Ik ga even gebruik maken van je douche" zei hij met een glimlach. Tári knikte en glimlachte. Ze klopte naast zich zodat Terra aan de kant ging en ze met haar rug op het bed kon gaan liggen. Terra gehoorzaamde en ging naast Tári zitten. Tári glimlachte en zei zacht tegen Terra zodra Mats weg was: 'Ben ik de enige.. Of heb jij ook het vermoedde dat hij iets achterhoud?' Terra sprong bij Tári op haar buik en gromde wat. Meteen stak Tári haar handen omhoog: 'Oke, oké. Het is duidelijk, jij dus niet..' Terra gromde zacht en ging plat op Tári's buik liggen. Hij had het gehoord en hij schrok. Vertrouwde zij hem niet? Mats kwam terug. Hij glimlachte zenuwachtig. Hij keek naar zichzelf. Mats trok zijn T-shirt weer aan en ging weer op het bed zitten. Tári ging rechtop zitten waarbij Terra automatisch op haar benen terecht kwam. Mats keek Tári heel eventjes glimlachend aan en keek dan een beetje in de verte. Hij was enorm nerveus, dat kon een blinde nog zien. Spijtig genoeg zag je het aan zijn rood hoofd. 'Ga me nu niet vertellen dat je weer zenuwachtig bent..' Terra sprong van Tári's been af en ging op een afstandje staan. Hij grijnsde en trok Tari recht. "Dat kan zo weggewerkt worden."
'Waarom ben je zo onzeker Mats? Zoals jij al zei, jij accepteert me zoals ik ben, dat zul je altijd doen.' begon Tári. Ze opende haar ogen en keek Mats vragend aan: 'Dat doe ik ook bij jou.. Dus vertel me eens, wat is het dat je zo nerveus maakt?' haar blik was vragend en haar stem klonk wat bezorgd. "Niet bezorgd zijn." Hij pakte haar vast en keek haar aan, " wat wil je dat ik doe?" hij keek haar vragend aan.

Mats kwam terug. Hij glimlachte zenuwachtig. Hij keek naar zichzelf. Mats trok zijn T-shirt weer aan en ging weer op het bed zitten. Tári ging rechtop zitten waarbij Terra automatisch op haar benen terecht kwam. Mats keek Tári heel eventjes glimlachend aan en keek dan een beetje in de verte. Hij was enorm nerveus, dat kon een blinde nog zien. Spijtig genoeg zag je het aan zijn rood hoofd. 'Ga me nu niet vertellen dat je weer zenuwachtig bent..' Terra sprong van Tári's been af en ging op een afstandje staan. Hij grijnsde en trok Tári recht. "Dat kan zo weggewerkt worden."
'Waarom ben je zo onzeker Mats? Zoals jij al zei, jij accepteert me zoals ik ben, dat zul je altijd doen.' begon Tári. Ze opende haar ogen en keek Mats vragend aan: 'Dat doe ik ook bij jou.. Dus vertel me eens, wat is het dat je zo nerveus maakt?' haar blik was vragend en haar stem klonk wat bezorgd. "Niet bezorgd zijn." Hij pakte haar vast en keek haar aan, " wat wil je dat ik doe?" hij keek haar vragend aan. Tári slikte even. 'Ten eerste wil ik antwoord op mijn vraag, Mats. Waarom ben je zo nerveus?' ze wilde er antwoord op. Misschien had hij er geen antwoord op. Maar dan kon hij dat toch zeggen? De woorden die hij naar haar vraag had gesproken leken eerder een uitvlucht dan antwoord op haar vraag. Ze slikte en keek Terra vluchtig aan. Ze kon het gewoon niet voor zich houden.. Ze keek Mats aan zodra hij antwoord had gegeven en zei kalm, maar met enige twijfel in haar stem: 'Mats.. Ik.. Ik heb het idee dat je iets voor me achterhoud..' de vraag was duidelijk voorzichtig gesteld. Tári was bang dat ze Mats zou kwetsen met haar vraag. Terra keek haar bazin vragend aan. Tári beet op haar lip. Waarom zei iets haar dat deze vraag het stomste was wat ze had kunnen doen? Terra leek ook bang te zijn voor het antwoord. Het diertje liep naar het bed, met haar kop laag. Ze bleef voor het bed naar Mats kijken. Tári slikte nogmaals, dit keer enkel wat krampachtig. Als ze eerlijk was had ze op dit moment geen idee of de vraag wel.. Op het juiste moment gesteld was. Mats had haar net zijn hele levensverhaal uitgelegd. Oke, het was niet het langste, maar alle informatie die ze wilde hebben, zat in zijn verhaal.. Wat was er dan dat zorgde dat ze dacht dat hij iets achter hield? Wat kon hij nog achterhouden? Veel? Weinig? Tári dacht persoonlijk het eerste aan het laatste. Weinig tot niks. Waarom was ze er dan zo zeker van? Ze slikte even en wende haar blik af. Bang voor het antwoord dat ze zou krijgen..

Mats kwam terug. Hij glimlachte zenuwachtig. Hij keek naar zichzelf. Mats trok zijn T-shirt weer aan en ging weer op het bed zitten. Tári ging rechtop zitten waarbij Terra automatisch op haar benen terecht kwam. Mats keek Tári heel eventjes glimlachend aan en keek dan een beetje in de verte. Hij was enorm nerveus, dat kon een blinde nog zien. Spijtig genoeg zag je het aan zijn rood hoofd.. 'Ga me nu niet vertellen dat je weer zenuwachtig bent..' Terra sprong van Tári's been af en ging op een afstandje staan. Hij grijnsde en trok Tári recht. "Dat kan zo weggewerkt worden."
'Waarom ben je zo onzeker Mats? Zoals jij al zei, jij accepteert me zoals ik ben, dat zul je altijd doen.' begon Tári. Ze opende haar ogen en keek Mats vragend aan: 'Dat doe ik ook bij jou.. Dus vertel me eens, wat is het dat je zo nerveus maakt?' haar blik was vragend en haar stem klonk wat bezorgd. "Niet bezorgd zijn." Hij pakte haar vast en keek haar aan, " wat wil je dat ik doe?" hij keek haar vragend aan. Tári slikte even. 'Ten eerste wil ik antwoord op mijn vraag, Mats. Waarom ben je zo nerveus?' ze wilde er antwoord op, maar hij had er geen antwoord op. Hij zweeg en keek hoe Tari zich ongemakkelijker begon te voelen. "Geen idee"zei hij.
Ze keek Mats aan zodra hij antwoord had gegeven en zei kalm, maar met enige twijfel in haar stem: 'Mats.. Ik.. Ik heb het idee dat je iets voor me achterhoud..' Hij liet haar los en keek haar geschrokken aan. Hij deinsde achteruit. Ze slikte even en wende haar blik af. "Ik zal maar gaan"zei hij al stotterend en hij deinsde achteruit naar de deur.

'Ga me nu niet vertellen dat je weer zenuwachtig bent..' Terra sprong van Tári's been af en ging op een afstandje staan. Hij grijnsde en trok Tári recht. "Dat kan zo weggewerkt worden."
'Waarom ben je zo onzeker Mats? Zoals jij al zei, jij accepteert me zoals ik ben, dat zul je altijd doen.' begon Tári. Ze opende haar ogen en keek Mats vragend aan: 'Dat doe ik ook bij jou.. Dus vertel me eens, wat is het dat je zo nerveus maakt?' haar blik was vragend en haar stem klonk wat bezorgd. "Niet bezorgd zijn." Hij pakte haar vast en keek haar aan, " wat wil je dat ik doe?" hij keek haar vragend aan. Tári slikte even. 'Ten eerste wil ik antwoord op mijn vraag, Mats. Waarom ben je zo nerveus?' ze wilde er antwoord op, maar hij had er geen antwoord op. Hij zweeg en keek hoe Tári zich ongemakkelijker begon te voelen. "Geen idee"zei hij.
Ze keek Mats aan zodra hij antwoord had gegeven en zei kalm, maar met enige twijfel in haar stem: 'Mats.. Ik.. Ik heb het idee dat je iets voor me achterhoud..' Hij liet haar los en keek haar geschrokken aan. Hij deinsde achteruit. Ze slikte even en wende haar blik af. "Ik zal maar gaan" zei hij al stotterend en hij deinsde achteruit naar de deur. Bij die woorden keek Tári Mats verschrikt aan. Terra kroop onder het bed en maakte een zacht sissend geluid, alsof ze wilde zeggen dat dit Tári's eigen schuld was. 'Mats..' Tári's stem trilde een beetje. Waarom had ze het niet gewoon voor zich kunnen houden?! Ze wist zelf niet eens wat er was. Ze kon zelf niet eens vertellen waarom ze dacht dat Mats iets achter hield. Ze had zelf geen idee wat hij achter kon houden.. Waarom had ze het dan toch gezegd? Tári stond langzaam op. In haar ogen lag wat van angst. 'G.. Ga alsjeblieft niet weg..' bracht ze met nog steeds de zelfde trillende stem uit. Iets in haar vroeg zich af waarom Mats zo reageerde. Hij leek.. Hij leek bang te zijn. Oke, dat kon ook aan Tári liggen.. Tári beet op haar lip en merkte dat er tranen in haar ogen opwelde. Waarom kon ze de drang om dingen uit te spreken nou nooit negeren? Ze kon het wel, maar nu niet. Waarom kon ze het nu niet? Ze haatte zichzelf nu om het feit dat ze iets had gezegd wat ze niet wilde zeggen. Iets at ze had gezegd omdat een klein rot stemmetje in haar hoofd bleef herhalen dat ze het niet voor zich mocht houden. Ze had naar het stemmetje geluisterd. Iets wat ze niet had gewild.. Iets wat ze haatte, het toegeven aan een stom stemmetje in je hoofd dat je ze wat je moest doen. Een traan rolde over Tári's wang. Ze keek Mats nog steeds angstig aan: 'Alsjeblieft..'

" wat wil je dat ik doe?" hij keek haar vragend aan. Tári slikte even. 'Ten eerste wil ik antwoord op mijn vraag, Mats. Waarom ben je zo nerveus?' ze wilde er antwoord op, maar hij had er geen antwoord op. Hij zweeg en keek hoe Tári zich ongemakkelijker begon te voelen. "Geen idee"zei hij.
Ze keek Mats aan zodra hij antwoord had gegeven en zei kalm, maar met enige twijfel in haar stem: 'Mats.. Ik.. Ik heb het idee dat je iets voor me achterhoud..' Hij liet haar los en keek haar geschrokken aan. Hij deinsde achteruit. Ze slikte even en wende haar blik af. "Ik zal maar gaan" zei hij al stotterend en hij deinsde achteruit naar de deur. Bij die woorden keek Tári Mats verschrikt aan. Terra kroop onder het bed en maakte een zacht sissend geluid, alsof ze wilde zeggen dat dit Tári's eigen schuld was. 'Mats..' Tári's stem trilde een beetje. Hij keek haar nog steeds met dezelfde geschrokken blik aan, ja hij had wat achtergehouden. Maar dat was nu iets wat hij haar nog niet wou vertellen. Hij ging achteruit tot hij met zijn rug tegen de muur stond. Tári stond langzaam op. In haar ogen lag wat van angst. 'G.. Ga alsjeblieft niet weg..' bracht ze met nog steeds de zelfde trillende stem uit. Tári beet op haar lip en tranen welden op uit haar ogen. Mats zakte in elkaar op de grond en ging met opgetrokken knieeën met zijn rug tegen de muur zitten. Met een angstige blik staarde hij naar het niets. Een traan rolde over Tári's wang. Ze keek Mats nog steeds angstig aan: 'Alsjeblieft..' De woorden gingen langs hem heen, hij was te diep in gedachten verzonken met nog steeds diezelfde angstige blik in zijn ogen.

'Mats.. Ik.. Ik heb het idee dat je iets voor me achterhoud..' Hij liet haar los en keek haar geschrokken aan. Hij deinsde achteruit. Ze slikte even en wende haar blik af. "Ik zal maar gaan" zei hij al stotterend en hij deinsde achteruit naar de deur. Bij die woorden keek Tári Mats verschrikt aan. Terra kroop onder het bed en maakte een zacht sissend geluid, alsof ze wilde zeggen dat dit Tári's eigen schuld was. 'Mats..' Tári's stem trilde een beetje. Hij keek haar nog steeds met dezelfde geschrokken blik aan. Hij ging achteruit tot hij met zijn rug tegen de muur stond. Tári stond langzaam op. In haar ogen lag wat van angst. 'G.. Ga alsjeblieft niet weg..' bracht ze met nog steeds de zelfde trillende stem uit. Tári beet op haar lip en tranen welden op uit haar ogen. Mats zakte in elkaar op de grond en ging met opgetrokken knieën met zijn rug tegen de muur zitten. Met een angstige blik staarde hij naar het niets. Een traan rolde over Tári's wang. Ze keek Mats nog steeds angstig aan: 'Alsjeblieft..' het leek langs Mats heen te gaan. Hij had nog steeds de zelfde angstige blik in zijn ogen. Tári liet zich weer op het bed zakken. Het feit dat Mats nog niet weg was gegaan maakte haar iets rustiger, maar het feit dat hij een angstige blik had.. Maakte haar bang. Het leek wel of ze iets gezegd had wat ze nooit had mogen zeggen. Deels was dat ook waar in haar ogen.. Ze had niet alleen zichzelf angst bezorgd door Mats zowat weg te jagen, ook Mats leek angstig te worden bij haar woorden. Tári slikte en nam niet eens de moeite de tranen die over haar wangen stroomde te drogen. Had het nut? Nee, waarom zou ze ze dan drogen? Terra stak haar kop onder het bed vandaan. De hele aandacht van het dier ging uit naar Mats. Terra had har bazin al vaak genoeg boos gezien. Blijkbaar wilde het dier het zelfde weten als Tári op dit moment. Waarom keek Mats zo angstig voor zich uit? Had ze iets gezegd wat waarheid was? Terra kroop voorzichtig onder het bed vandaan en liep tot halverwege Mats. Ze stopte en bleef Mats vragend aan kijken. Tári haalde huiverend adem en zei zacht: 'Het.. Het sp.. Spijt me..' ze slikte en nam eindelijk de moeite haar tranen weg te vegen. niet dat het nu wel nut had.. Terra deed nog een paar korte pasjes. Met haar neus raakte ze Mats been aan. Tári wist niet wat ze hiervan moest denken. Was het troosten? Ze sloeg haar armen om haar buik en keek Mats aan. De angstige blik was nog steeds niet uit haar ogen verdwenen.

'Mats.. Ik.. Ik heb het idee dat je iets voor me achterhoud..' Hij liet haar los en keek haar geschrokken aan. Hij deinsde achteruit. Ze slikte even en wende haar blik af. "Ik zal maar gaan" zei hij al stotterend en hij deinsde achteruit naar de deur. Bij die woorden keek Tári Mats verschrikt aan. Terra kroop onder het bed en maakte een zacht sissend geluid, alsof ze wilde zeggen dat dit Tári's eigen schuld was. 'Mats..' Tári's stem trilde een beetje. Hij keek haar nog steeds met dezelfde geschrokken blik aan. Hij ging achteruit tot hij met zijn rug tegen de muur stond. Tári stond langzaam op. In haar ogen lag wat van angst. 'G.. Ga alsjeblieft niet weg..' bracht ze met nog steeds de zelfde trillende stem uit. Tári beet op haar lip en tranen welden op uit haar ogen. Mats zakte in elkaar op de grond en ging met opgetrokken knieën met zijn rug tegen de muur zitten. Met een angstige blik staarde hij naar het niets. Een traan rolde over Tári's wang. Ze keek Mats nog steeds angstig aan: 'Alsjeblieft..' het leek langs Mats heen te gaan. Hij had nog steeds de zelfde angstige blik in zijn ogen. Tári liet zich weer op het bed zakken, maar echt merken deed Mats niet. Tári slikte en nam niet eens de moeite de tranen die over haar wangen stroomde te drogen. Terra kroop voorzichtig onder het bed vandaan en liep tot halverwege Mats. Ze stopte en bleef Mats vragend aan kijken. Tári haalde huiverend adem en zei zacht: 'Het.. Het sp.. Spijt me..' ze slikte en nam eindelijk de moeite haar tranen weg te vegen. Hij bleef voor zich uit staren en krimpte in elkaar toen Terra met haar snuit een duw gaf tegen zijn been. De tranen begonnen geluidloos over Mats' wangen te stromen. Ze sloeg haar armen om haar buik en keek Mats aan. De angstige blik was nog steeds niet uit haar ogen verdwenen. Hij verborg zijn gezicht. Hij bleef geluidloos huilen. Hij wou echt niet aangeraakt worden nu.