Het was een donkere, regenachtige nacht. De druppels waren overal te horen, maar nergens te zien. Er stond ook een klein briesje. Dit maakte het tot een milde, maar zeker niet warme nacht. Het was donker, nog donkerder omdat de maan achter de wolken was. In een hol in een boom waren 2 felgele ogen te zien. Een uil stak zijn kop eruit. In de duisternis was een klein zwevend licht te zien. Het schijnsel van het licht, verlichtte de boom waar de uil in zat. De regendruppels die vielen langs de boom, waren te zien als kleine vallende oranje lichtjes. De uil trok zijn kop snel weer in. “Appels..appels wat hou ik toch van appels..” Klonk het terwijl het schijnsel langs de boom ging. Er waren echter geen voetstappen te horen. Het was een hoge, krassende stem. Het schijnsel was langs de boom. De uil stak zijn kop weer uit de boom, en keek de kant op waar het schijnsel was verdwenen. Toen maakte deze geluid.
Ondertussen was het licht verder gegaan. De regendruppels waren goed te zien in het schijnsel. Je kon nu zien dat het van de kleine, dunne druppels waren. Het licht zweefde door de lucht. Het zwevende licht ging op en neer alsof er ergens een bepaald ritme was. Als goed keek, zag je boven het licht dat er een vage omtrek van iets was. Iets maakte het dat de regen net niet het licht terecht kwam. Toen was er een vage omtrek te zien. Er kwam iets om het licht heen. Een omhulsel. Het licht was eigenlijk een lantaarn. Een zwevende lantaarn? Nee, toen was er ook opeens een witte hand te zien die de lantaarn vasthield. Toen was erachter een hele vage, donker paarse omtrek te zien van iets heel merkwaardigs. Het had een cape, een pompoenhoofd en een tovenaars muts. “Appeltje hier, appeltje daar…appeltjes overal..” Ging het wezen verder. Toen vervaagde de omtrek weer. De lantaarn werd weer gewoon een zwevend licht. In het schijnsel van de lantaarn was te zien dat de regen al minder werd. De druppels begonnen waren vager te horen.
Het licht kwam bij een open plek. Op de openplek was een rots te zien. Hier stopte het even. “Perfect..” Het licht zweefde naar de open plek. Het stopte boven op de rots. Toen verscheen er een wezen die dezelfde omtrek had als de schaduw eerder, maar nu met kleuren en diepte. “Heerlijk om weer in mijn materiële vorm te zijn..hehehe” Hij liet zijn lantaarn los. Deze werd een zwevende vlam, die ondanks de neerkomende regen niet uitging. Er verscheen een strijkstok in zijn hand. Deze was zwart met aan het einde een kleine pompoen. Toen verscheen er in zijn andere hand een viool. Deze was zwart wit, met het patroon van een schedel erop. Hij testte deze even. De tonen die eruit kwamen waren hoog en onheilspellend. Er verscheen een iets donkere gloed over de openplek. “Nu…Laat het concert beginnen” (Hij speelt het muziekje dat het onderschrift staat.) Bij de het eerste deel (Waar de viool begint) stopte de regen. De vlam pulseerde mee. Bij de 2de solo van de viool, ging hij mee met de bewegingen die zijn strijkstok maakte. Bij het 3de viool stuk. Stopte hij ermee, maar de vlam ging op en neer mee iedere keer dat hij zijn strijkstok verplaatste. En zo ging het even door. Ondertussen leek het alsof de bomen vage licht paarse oogjes hadden. Bij het stuk dat langzaam en onheilspellend was, leken de takken zich naar het wezen toe te bewegen. Iedere keer als de toon verhoogd kwamen ze dichterbij. Bij stuk dat daarna volgde, verscheen er nog een vlam, deze keer een blauwe deze volgde de rode vlam. Bij het stuk dat de tonen van de viool omlaag gaan, ging het wezen ook naar beneden, totdat hij bij de grond was, om daarna weer bij de volgende viooltonen weer omhoog te gaan. Bij de aanloop naar de climax, werden zijn strijkslagen veel heviger en de vlammen veel feller. Aan het einde van de climax klonk er een donderslag. (deze is ook te horen in het muziekje) Het verlichtte even de hele open plek. Het wezen glimlachte. Nu volgde er een droevig stuk. Het ging weer regenen. De blauwe vlam ging uit. De bomen werden weer normaal. Het wezen zweefde weer tot net boven de steen. Na het droevige stuk, volgde het einde.
“Wat is dit soort weer toch heerlijk..” verzuchtte het wezen in zichzelf. “Maar lang niet zo heerlijk als appels…” De viool en de strijkstok vervaagde. Het wezen keek afwachtend om zich heen, alsof hij stond te wachten op een applaus.“Barbaren…ze weten niets van muziek.” Ergens in de verte was een uil te horen. “Wacht maar…Ooit zal ik, Nocte O’ Lentarin schitteren in de mooiste concertzalen van Kovomaka HAHAHAHAHA…” Zijn hoge lach echode in de verte. Hij zei dit puur als bluf. Hij hield er totaal niet van om onder de mensen te zijn. Nocte verafschuwde ze niet, hij voelde zich gewoon wat ongemakkelijk bij sterfelijke wezens in de buurt. Over dingen voelen gesproken… Hij voelde een krachtige duistere magie bron in de buurt. Nee..Alejandro? Ja, hij herkende de bron meteen. Dat was onverwachts. Hij zag zijn meester nooit meer de laatste tijd.
(Moet nog eventjes wennen met Nocte)

~Alejandro~