Kaito Damian Hoshina, dat was zijn naam. Mensen kenden hem van zijn wrede sadistische acties. Hij was juist vrijgelaten en ze waren bereid hem een tweede kans te geven op deze school, de school op de folder die hij nu vasthad: Starshine academy. Hopeloos was het enigste woord dat hieraan gekoppeld kon worden. Het was hopeloos, hij zou nooit niet veranderen. Hij zag er op het eerste zicht heel vriendelijk en lief uit maar hij was een waar monster. Zijn tante had hem rotverwend, sinds zijn ouders stierven op zijn twaalfde en dat had hem gemaakt zoals hij nu was. Een gemeen, arrogant, sadistisch joch. Hij had mensen gemarteld en het leven zuur gemaakt. Waarom zouden ze een jongen zoals deze weer vrijlaten? Zelfs dat was een vraag voor Kaito, zo goed had zich niet bepaald gedragen die tijd daar. Hij was meerdere keren ontsnapt en weer opgepakt voor mishandeling van zijn medemensen. Maar het kon hem niet schelen. Hij had gelijk, ze verdienden het om mishandelt te worden. Vandaag was de dag dat hij naar die school moest. Hij had zijn koffers meegekregen van zijn tante, de enigste persoon die zijn respect verdiende buiten zijn drie andere vrienden: Tári, Lieke en Sam. Hij dacht aan Tári, hoe zou het met haar zijn? Hij schudde zijn hoofd en hij stapte de shuttle in. Tijdens zijn reis las hij de kaart door die hij had gekregen en hij zag maar interessant gebied. Het duistere bos zou dan ook de eerste plaats zijn waar hij naartoe zou gaan als hij arriveerde.

Na een halfuur gerommel en lawaai landde de shuttle met een hels lawaai op het lancerinsplatform. Kaito stapte uit en keek nors in de richting van het reusachtige kasteel, dat verdiende sowieso een opknapbeurt, het was zo'n strak saai gebouw. maar hij hield zichzelf aan zijn belofte die hij aan zichzelf had gemaakt. Hij ging het duistere bos verkennen. Hij had al zo'n vaag vermoeden waar dit zich zou bevinden. Hij liep naar het duistere bos.

Eindelijk had hij het gebied bereikt en hij ging zitten op de eerste en de beste boomstronk die er was en hij ging daarop zitten. Hij stak zijn muziekoortjes in en hij zette zijn MP3 op de ruigste metal die er was. Hij speelde ondertussen met een van zijn messen die aan zijn gordel die onder zijn jas verstopt zat en hij keek afwezig met een emotieloos gezicht in de verte. De persoon die naast hem kwam staan had hij zelfs nog niet eens opgemerkt, zo luid stond zijn muziek.

|Tári|

Het tweede mes verdween in de boomstam, vlak naast de eerste. Haar bloedrode ogen keken er wat geïrriteerd naar. Zo ondertussen werd ze er gek van dat ze er maar negen had. Ze fronste haar wenkbrauwen even en gromde wat in zichzelf. Terra maakte een wat vreemd geluidje, iets wat ze niet meteen kon plaatsen. Het had net zo goed grommen als janken kunnen zijn.. Al leek het haar sterk dat Terra voor het eerst in haar leven zou janken. Gewoon, niet.. Tári sloeg haar hoofd naar achteren en keek naar de half in duister gehulde tak boven haar. Terra's silhouet was net zichtbaar. 'Ga je nu weer commentaar geven op mijn gooi kunst? Ik hoef ze niet kapot, dus nee, ik ga ze niet op de zelfde plek gooien.' Terra gromde wat en liep iets verder de tak op. Tári hield het dier goed in de gaten, een beetje bang dat ze te ver zou lopen, de tak om zou buigen en ze er af zou vallen. Terra bleef echter op een redelijk normaal punt staan. De Tasmaanse duivel liet haar blik over de boom gaan en wende zich toen weer tot haar bazin. Tári keek het diertje niet begrijpend aan: 'Wat wil je dat ik doe?' Langzaam maar zeker krulde haar lippen iets op, totdat er rond haar lippen een angstaanjagende grijns speelde. Ze pakte het derde mes bij het lemmet vast, zo voorzichtig mogelijk, proberend zich niet te snijden aan het lemmet. Ze wierp het ding geruisloos. Het mes kwam met een redelijk hoop lawaai net naast Terra terecht. Een blazend geluidje kwam uit de bek van het dier voordat Terra zich van de tak liet vallen en Tári een halve hartverzakking bezorgde.
Terra's ogen keken wat boos naar Tári, maar ergens lag er ook een compliment in. Tári hurkte neer en zoals gewoonlijk reageerde Terra precies op het juiste moment. Het diertje kwam naar haar bazin toe lopen en drukte har snuit tegen Tári's hand aan. De snuit van het diertje was wat koud en nat. Tári glimlachte even en liet haar blik weer op de boom glijden. 'Ik snap het niet.. Ik..' Ze hield haar mond en kantelde haar hoofd iets. Ze trok haar wenkbrauwen op en keek Terra even strak aan: 'Ik wist niet dat je van deze hoogte zoveel meer kon zien.' Terra hief haar kopje even trots. Tári grijnde even en stond weer op. Ze draaide haar heupen iets en pakte het vierde mes vast. Ze wende zich tot Terra en zei zacht: 'Als je gelijk hebt, mag je de komende dagen doen wat je wilt.' Eigenlijk was die belofte sowieso wel terecht. Als ze naging wat ze laatst had gedaan. Ze was in haar ogen te kil geweest tegen Terra, puur en alleen omdat ze alleen wilde zijn met Mats. Ze haalde even diep adem, sloot haar ogen en verslapte haar greep om het lemmet iets. Vervolgens opende ze haar ogen en nog voordat ze haar gehele concentratie had, wierp ze het mes. Het lemmet boorde met veel lawaai een beetje scheef in de boom, maar wel precies naast het eerste. Nu pas was perfect te zien dat ze het tweede mes scheef had gegooid, te ver naar onder. Ze wende zich tot Terra, hurkte neer, tilde het diertje op en drukte een kus op haar snuit. 'Je bent een genie!' Terra piepte tevreden. Tári zette het diertje weer neer en liep naar de boom. Een voor een haalde ze haar messen eruit om ze even vluchtig te controleren en terug te stoppen in de riem die rond haar middel hing. Een deel van de messen was zichtbaar onder de riem, misschien een stuk of drie, de rest ging schuil onder haar T-shirt. Het vest had ze dit keer thuis gelaten, wetend dat het niet meteen een slechte dag ging worden qua weer en wetend dat ze het toch wel uit zou doen met het trainen. Ze haalde even diep adem en liet haar blik over de tak glijden. 'Terra.. Ik weet dat het misschien veel i gevraagd, maar jij komt daar denk ik sneller dan ik..' Terra gromde even en aan de blik van het dier was te zien dat het er niks voor voelde om nog eens omhoog te klimmen. Tári zuchtte even en liet haar blik over haar T-shirt glijden. Het ding was toch al smerig en ze trok het toch niet aan als ze iets ging doen waar ze "schone" kleren voor nodig had. 'Wel hier blijven.' Ze keek Terra even waarschuwend aan en klom toen in de boom. Het ging wat onhandig doordat ze weggleed. Normaal zou het haar niet zoveel moeite gekost hebben, maar ze was al ruim anderhalf uur met die messen aan het gooien en de boom was glad. Onbewust vroeg ze zich af of het die nacht geregend had. Een vraag waar ze zelf geen antwoord op had.
Eenmaal bij de tak aangekomen merkte ze pas dat Terra blij mocht zijn met haar gewicht. 'Als de tak af breekt, hou ik me niet meer aan mijn belofte, ik hoop dat je je dat beseft, kleintje.' Ze liet zich op haar buik zakken en haakte haar benen zo over de tak dat ze in elk geval niet van de tak af kon glijden. Ze kroop min of meer naar het mes toe en trok hem uit de tak. Vrijwel meteen liet ze het mes op de grond vallen om haar handen vrij te houden. Ze haakte haar benen los en sprong van de tak af. Ze keek even naar haar T-shirt en zuchtte. 'Het is dat ik je niet kan vragen alles terug te betalen, want anders..' Ze raapte het mes op en stak het in de schede.
Terra piepte even en rende al verder het bos in. Tári zuchtte enkel en liep snel achter het diertje aan.

Na een tijdje bleef Terra staan, wat als gevolg had dat ook Tári bleef staan. Ze keek het diertje even vragend aan. Terra gromde even laag en zacht, iets wat steeds harder ging. Tári trok haar wenkbrauwen op en tilde het dier op. 'Wat is er?' Terra gromde even en ging voor een fractie van een seconde op haar achterpoten staan. Tári wende haar blik van het dier af. Haar blik gleed over het landschap heen. Ze zag niet meteen veel, niet iets wat de reden kon zijn van Terra's gegrom. Ze liep rustig verder, maar bleef stokstijf staan toen ze een jongen op een boomstronk zag zitten. Terra gromde nu iets luider. 'Terra.. Word ik bijziend of.. Is dat..' Terra drukte haar warme kopje tegen Tári's wang aan als teken dat ze het goed gezien had. Tári slikte, al werd haar blik hard toen ze besefte dat hij hier niet hoorde te zijn.
Ze liep naar hem toe nadat ze Terra een teken had gegeven stil te zijn. Terra kende Damian niet meteen goed, daarvoor was ze te weinig mee geweest, maar goed genoeg. De enkele keren dat ze me was geweest waren haar waarschijnlijk beter bij gebleven dan haar tijd in het laboratorium en zijn geur stond waarschijnlijk gelijk aan die van haar bazin. Tári stopte naast hem. Ze sloeg haar armen over elkaar, zei niks, tenminste, totdat ze erachter kwam dat hij haar niet had opgemerkt. Ze gromde wat geïrriteerd en trok een van de oortjes uit Damians oor. Ze sloeg haar armen weer over elkaar, maar op zo een manier dat hij maar een verkeerde beweging hoefde te maken en ze had al een mes in haar handen. Ook al vertrouwde ze hem haar leven toe, er waren momenten dat ze liever het zekeren voor het onzekere nam. Haar stem klonk kil toen ze vroeg: 'Wat doe je hier?' Terra's haren kwamen iets overeind te staan en het dier leek even van plan te zijn te grommen, maar ze hield haar mond dicht. 'Ga me nu niet vertellen dat je weer ontsnapt bent.. Want in dat geval ken je mijn reactie.' Hij wist donders goed dat ze razend kon worden. Hij had al vaker een "het is voor je eigen best wil" preek van haar in ontvangst gekregen. Ook al wilde ze hem daar niet hebben, ze wist net zo goed als hij dat hij het alleen maar erger maakte als hij ontsnapte. Ze kneep haar ogen iets tot spleetjes en zei zacht: 'Voordat je het probeert; mij maak je niet zo snel wijs dat ze je hebben laten gaan om je goede gedrag..' Het was niet zo dat ze hem helemaal niet wilde geloven, maar ze achtte de kans gewoon heel klein dat iemand hem zou laten gaan wegens goed gedrag.. Ze kende hem te goed..

Ja, diegene die er stond trok Kaito's oortjes uit. Zijn blik ging geïrriteerd richting de persoon. En maar pas vrij laat besefte hij wie dat meisje was: Tári. Zijn mond krulde om in een grijns en zijn blik werd geamuseerd, dus zij zat hier ook, leuk om te weten. Haar kille stem deed hem nog meer geamuseerd en deels uitdagend kijken: "Wat doe je hier?" was de eerste vraag die ze kon stellen. "Is dat het eerste wat je zegt tegen je beste vriend? Ik had toch een warmer welkomstontvangst verwacht van jou." zijn stem klonk uiterst geamuseerd en dat was hij ook. Zijn blik ging naar de tasmaanse duivel maar dan ging die weer naar Tári. 'Ga me nu niet vertellen dat je weer ontsnapt bent.. Want in dat geval ken je mijn reactie.' Hij rolde met zijn ogen "Ja.. Ja, ik ken je goed genoeg, nee ik ben niet ontsnapt, deze keer toch niet.." Hij grijnsde breed, o wat vond hij dit amusant. Tári die zich opwond en hij die eigenlijk daar gewoon mee zat te sollen. Hij keek dan weer naar de boom recht voor zich en hij geeuwde eens verveeld. Hij had niet echt zin in een babbel. Hij had nog steeds zijn mes in zijn hand en hij draaide ermee rond. Hij kende zijn wapens goed genoeg dus hij zou zichzelf niet bezeren. Dan begon Tári naar zijn mening te zeuren en Kaito stond recht en hij leunde tegen de boom waarnaar hij daarjuist had liggen kijken. Ze kneep haar ogen iets tot spleetjes en zei zacht: 'Voordat je het probeert; mij maak je niet zo snel wijs dat ze je hebben laten gaan om je goede gedrag..' Kaito zuchtte verveeld en reageerde, maar het was dik tegen zijn zin. "Nee, ze hebben me laten gaan omdat ik onhandelbaar ben en schoolopleiding nodig heb, dus ze hebben me hierheen gestuurd." Hij stak het mes in een oogopslag weg in de schede waar hij hoorde. Hij keek Tári met een vermakelijke grijns aan. "Nu is het mijn beurt liefje. Wat doe jij hier dan? Hoe gaat het met jou? En waarom zit jij hier op deze school?" Hij wandelde rondjes rond het meisje waarvoor hij een dikke boon had en dat wist zij ook goed genoeg. Met een geamuseerde blik ging hij weer tegen de boom leunen, met zijn handen in zijn zakken.

'Wat doe je hier?' Terra's haren kwamen iets overeind te staan en het dier leek even van plan te zijn te grommen, maar ze hield haar mond dicht. Tári sloeg haar ogen even ten hemel toen ze zijn woorden hoorde: "Is dat het eerste wat je zegt tegen je beste vriend? Ik had toch een warmer welkomstontvangst verwacht van jou." Zijn stem klonk uiterst geamuseerd. Tári keek hem strak aan en schudde haar hoofd: 'Niet als mijn beste vriend in de gevangenis hoort te zitten.' Nee, het was niet zo dat ze hem daar echt wilde hebben, maar hij hoorde er. Of ze dat nou wilde of niet, beide wisten ze donders goed dat hij daar terecht had gezeten. Eigenlijk wilde ze niet eens weten waarom hij er dit keer terecht was gekomen..
Zijn blik ging even naar Terra, maar dan ging die weer naar Tári. 'Ga me nu niet vertellen dat je weer ontsnapt bent.. Want in dat geval ken je mijn reactie.' Hij rolde met zijn ogen "Ja.. Ja, ik ken je goed genoeg, nee ik ben niet ontsnapt, deze keer toch niet.." Hij grijnsde breed. Tári trok haar wenkbrauwen op. 'En hoe is dat mogelijk?' Er klonk geen enkele emotie door in haar stem, iets waar ze blij om was. Iets in haar zei haar dat ze Damian nu nog niet mocht laten weten dat ze.. Veranderd was, of in elk geval anders was dan hoe hij haar kende. Vreemd genoeg had ze al een idee hoe hij erop zou reageren als hij het wist.
Hij ging recht staan en leunde tegen de boom waar hij zojuist nog naar had liggen kijken. Tári kneep haar ogen tot spleetjes en zei zacht: 'Voordat je het probeert; mij maak je niet zo snel wijs dat ze je hebben laten gaan om je goede gedrag..' Damian zuchtte verveeld en reageerde: "Nee, ze hebben me laten gaan omdat ik onhandelbaar ben en schoolopleiding nodig heb, dus ze hebben me hierheen gestuurd." Hij stak het mes in een oogopslag weg in de schede waar hij hoorde. Tári's blik werd wat zachter terwijl ze vroeg: 'Waarom heb je dat niet in een van die tal brieven gezet? Je hebt me genoeg van die dingen gestuurd om het me te laten weten, niet?!' Ze schudde haar hoofd en ging verder: 'En Lieke en Sam? Waren die ook "onhandelbaar" of zitten ze daar nog?' Ze had eigenlijk geen idee waar ze op hoopte, maar ze wilde wel een antwoord. Ze hoopte in elk geval dat Damian haar die kon geven.
Hij keek Tári met een vermakelijke grijns aan. "Nu is het mijn beurt liefje. Wat doe jij hier dan? Hoe gaat het met jou? En waarom zit jij hier op deze school?" Hij wandelde rondjes rond haar. Tári lachte even, al was het killer dan normaal. Ze volgde Damian met elke beweging en zei bits: 'Ten eerste, waag het niet me nog eens liefje te noemen.' Ze zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Wat ik hier doe, is de stomste vraag die je me ooit hebt gesteld, Damian.. Ik zit hier op school. Lijkt me wel het meest logisch, niet?' Ze ging iets anders staan en grijnsde even. Met een geamuseerde blik ging Damian weer tegen de boom leunen, met zijn handen in zijn zakken. Tári's blik gleed even naar Terra. Het diertje was wel degelijk aan het grommen, of nou ja, ze deed het zacht genoeg dat het enkel te voelen was. Tári legde haar hand even op het diertje en zei zacht genoeg om het niet te kunnen horen: 'Rustig, Terra.' Ze kantelde haar hoofd iets en trok haar hand terug. Haar wang raakte Terra's vacht net.
'Ik ben hierheen gestuurd, voornamelijk door Wendy, maar mijn ouders speelde er ook een rol in. Maar achteraf gezien ben ik ze dankbaar. Ik heb een oude vriend weer gezien, een vriend waarvan ik dacht dat hij dood was.. En ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Om een antwoord te geven om de vraag hoe het met mij is. Ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest.' Ze keek wat afwezig naar de duisternis. Een glimlach speelde over haar lippen, een glimlach waarvan ze zeker wist dat die vreemd was voor Damian. Een glimlach die liet zien hoe ze eigenlijk veranderd was. Ze sloot haar ogen even en dwong zichzelf te stoppen met glimlachen. Een grijns kwam ervoor in de plaats. Tári opende haar ogen en keek de jongen strak aan. 'Het zal je verbazen wat voor een mensen hier rond lopen.' Het had haar verbaasd. Ze had het hier nu al meer naar haar zin dan ze ooit thuis gehad had. Terra begon nu hardop te grommen. Tári lachte even en pakte het dier van haar schouder om het vervolgens op de grond neer te zette. Grommend liep het dier naar Damian toe. Tári glimlachte even, al verdween de glimlach ook toen ze besefte dat Terra dit deed sinds ze de laatste keer hier was geweest. Ze beet even op haar lip. De gedachte aan die dag wekte woede op en niet alleen dat, haar been leek er ook meteen op te reageren. Tári kantelde haar hoofd iets en vroeg zacht aan de Tasmaanse duivel: 'Ken je hem niet meer of wil je hem niet meer kennen?' Terra leek niet te luisteren. Ze stopte net voor Damian en ging op haar achterpoten zitten. Ze leek steeds meer evenwicht te hebben, elke keer dat ze het opnieuw deed. Tári glimlachte even en zuchtte. 'Ik geloof dat je je eerst zult moeten bewijzen aan haar voordat ze je weer erkent..' Dit keer was zij de gene die hem geamuseerd aankeek.

Het interesseerde Kaito geen zak van ze wilde, wat ze wenste, wat ze riep of zei. Zij had hem achtergelaten, hij was altijd maar diegene die de kaartjes moest sturen en daar had hij meestal dan nog geeneens zin in. 'Voordat je het probeert; mij maak je niet zo snel wijs dat ze je hebben laten gaan om je goede gedrag..' Damian zuchtte verveeld en reageerde: "Nee, ze hebben me laten gaan omdat ik onhandelbaar ben en schoolopleiding nodig heb, dus ze hebben me hierheen gestuurd." Hij stak het mes in een oogopslag weg in de schede waar hij hoorde. Tári's blik werd wat zachter terwijl ze vroeg: 'Waarom heb je dat niet in een van die tal brieven gezet? Je hebt me genoeg van die dingen gestuurd om het me te laten weten, niet?!' Ze schudde haar hoofd en ging verder: 'En Lieke en Sam? Waren die ook "onhandelbaar" of zitten ze daar nog?' Kaito oftewel Damian knikte "Ik heb nog gevraagd of ze mee mochten omdat zij ook een opleiding nodig hebben, maar ze stuurden hen ergens anders heen. Ze moeten nog een week wachten op de beslissing van het gerecht." Hij keek Tári met een vermakelijke grijns aan. "Nu is het mijn beurt liefje. Wat doe jij hier dan? Hoe gaat het met jou? En waarom zit jij hier op deze school?" Hij wandelde rondjes rond haar. Tári lachte even, al was het killer dan normaal. Ze volgde Damian met elke beweging en zei bits: 'Ten eerste, waag het niet me nog eens liefje te noemen.' Ze zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Wat ik hier doe, is de stomste vraag die je me ooit hebt gesteld, Damian.. Ik zit hier op school. Lijkt me wel het meest logisch, niet?' Ze ging iets anders staan en grijnsde even. Met een geamuseerde blik ging Damian weer tegen de boom leunen, met zijn handen in zijn zakken. Hij geeuwde eens verveeld "Kom, ik noem je zoals ik wil. Het woord 'liefje' betekent niks voor me." Hij blik werd kil en hij keek haar ook zo aan. 'Ik ben hierheen gestuurd, voornamelijk door Wendy, maar mijn ouders speelde er ook een rol in. Maar achteraf gezien ben ik ze dankbaar. Ik heb een oude vriend weer gezien, een vriend waarvan ik dacht dat hij dood was.. En ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Om een antwoord te geven om de vraag hoe het met mij is. Ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest.' Hij keek haar droogjes aan "Je hebt vast wel een vriend, klopt? Ik kan het aan je blik zien. Je glimlacht, je bent... Verandert..." Hij zweeg, hij was geen steek verandert, maar zij daarintegen juist wel en dat verraste hem wel. Maar het was lang geleden, dus hij had wel verwacht dat ze zou veranderen. Tári opende haar ogen en keek de jongen strak aan. 'Het zal je verbazen wat voor een mensen hier rond lopen.' Het had haar verbaasd. "Vast..." zei hij op een sarcastische toon "Ik heb meer mensen met verschillende karakters gezien dan jij geloof me maar." Terra begon te grommen en Kaito rolde met zijn ogen. Hij had zin om te snauwen tegen het beest maar dat had toch geen zin. Tári kantelde haar hoofd iets en vroeg zacht aan de Tasmaanse duivel: 'Ken je hem niet meer of wil je hem niet meer kennen?' Terra leek niet te luisteren. Ze stopte net voor Kaito en ging op haar achterpoten zitten. Ik geloof dat je je eerst zult moeten bewijzen aan haar voordat ze je weer erkent..' Dit keer was zij de gene die hem geamuseerd aankeek. Kaito hurkte zich en hij stak zijn vinger uit om haar over haar hoofdje te aaien. Dan stond hij weer recht en leunde hij weer tegen de boom. "En wat brengt jou hier in het duister bos? Heb je enige rede waarom je hier bent of wist je gewoon dat ik ging komen?" De geamuseerde blik was nog altijd niet van zijn gezicht wweggeveegd, dat was ook niet mogelijk, niet op dit moment.

Tári's blik werd wat zachter terwijl ze vroeg: 'Waarom heb je dat niet in een van die tal brieven gezet? Je hebt me genoeg van die dingen gestuurd om het me te laten weten, niet?!' Ze schudde haar hoofd en ging verder: 'En Lieke en Sam? Waren die ook "onhandelbaar" of zitten ze daar nog?' Kaito oftewel Damian knikte "Ik heb nog gevraagd of ze mee mochten omdat zij ook een opleiding nodig hebben, maar ze stuurden hen ergens anders heen. Ze moeten nog een week wachten op de beslissing van het gerecht." Tári gromde wat in zichzelf.
Hij keek Tári met een vermakelijke grijns aan. "Nu is het mijn beurt liefje. Wat doe jij hier dan? Hoe gaat het met jou? En waarom zit jij hier op deze school?" Hij wandelde rondjes rond haar. Tári lachte even, al was het killer dan normaal. Ze volgde Damian met elke beweging en zei bits: 'Ten eerste, waag het niet me nog eens liefje te noemen.' Ze zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Wat ik hier doe, is de stomste vraag die je me ooit hebt gesteld, Damian.. Ik zit hier op school. Lijkt me wel het meest logisch, niet?' Ze ging iets anders staan en grijnsde even. Met een geamuseerde blik ging Damian weer tegen de boom leunen, met zijn handen in zijn zakken. Hij geeuwde eens verveeld "Kom, ik noem je zoals ik wil. Het woord 'liefje' betekent niks voor me." Tári stak haar handen in de lucht. 'Weet ik, weet ik, weet ik. Het is gewoon.. Laat, laat zitten..' Ze liet haar handen weer zakken. Het was gewoon zo lang geleden dat ze hem had gezien, of nou ja, zij vond het lang.. Ze had geen idee of ze de muur rond haar op moest trekken of juist moest laten zakken. Ze wilde wel, maar iets zei haar dat ze hem nog niet binnen kon laten. Al wist ze niet echt wat dat precies was..
'Ik ben hierheen gestuurd, voornamelijk door Wendy, maar mijn ouders speelde er ook een rol in. Maar achteraf gezien ben ik ze dankbaar. Ik heb een oude vriend weer gezien, een vriend waarvan ik dacht dat hij dood was.. En ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Om een antwoord te geven om de vraag hoe het met mij is. Ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest.' Ze keek wat afwezig naar de duisternis. Een glimlach speelde over haar lippen, een glimlach waarvan ze zeker wist dat die vreemd was voor Damian. Een glimlach die liet zien hoe ze eigenlijk veranderd was. Hij keek haar droogjes aan "Je hebt vast wel een vriend, klopt? Ik kan het aan je blik zien. Je glimlacht, je bent... Verandert..." Tári grijnsde even, ze negeerde zijn eerste woorden, maar reageerde wel op de laatste: 'Dus, als ik glimlach ben ik meteen verandert?' Ze schudde haar hoofd even: 'Maar ja, ik ben verandert.. Maar misschien minder dan je denkt.' Ze was wel degelijk verandert. Ze was er blij mee. Maar ze kon niet zeggen dat ze heel veel anders was. Ze was vrolijker, ja, ze was gelukkiger, ja. Maar ze was nog steeds het meisje dat graag andere kwetste. Ook al gebeurde het nog maar zelden en was de grootste lol er wel vanaf, ze hield er nog steeds van. Ze was nog steeds het wraakzuchtige kind dat hij kende.
Tári opende haar ogen en keek de jongen strak aan. 'Het zal je verbazen wat voor een mensen hier rond lopen.' Het had haar verbaasd. "Vast..." zei hij op een sarcastische toon "Ik heb meer mensen met verschillende karakters gezien dan jij geloof me maar." Tári hield haar hoofd iets schuin: 'Weet ik, maar je zult je verbazen, geloof me maar..'
Terra begon te grommen en Kaito rolde met zijn ogen. Tári kantelde haar hoofd iets en vroeg zacht aan de Tasmaanse duivel: 'Ken je hem niet meer of wil je hem niet meer kennen?' Terra leek niet te luisteren. Ze stopte net voor Kaito en ging op haar achterpoten zitten. 'Ik geloof dat je je eerst zult moeten bewijzen aan haar voordat ze je weer erkent..' Dit keer was zij de gene die hem geamuseerd aankeek. Kaito hurkte zich en hij stak zijn vinger uit om haar over haar hoofdje te aaien. Dan stond hij weer recht en leunde hij weer tegen de boom. Terra keek de jongen even strak aan, maar liet haar hoofdje toen weer zakken. Tári grinnikte even. "En wat brengt jou hier in het duister bos? Heb je enige rede waarom je hier bent of wist je gewoon dat ik ging komen?" De geamuseerde blik was nog altijd niet van zijn gezicht weggeveegd. Tári keek hem even strak aan. Ze zei niks. Eigenlijk hoefde ze het hem ook niet te vertellen. Binnen minder dan een seconde had ze een van haar messen vast. Ze gooide hem en het ding kwam net naast Damians hoofd in de boomstam terecht. Ze glimlachte even: 'Trainen.' Ze zuchtte even en klemde haar kiezen op elkaar: 'Dit is een van de weinige plekken waar je dat ongestoord kunt doen. Of nou ja, ik vind het zelfs de enige goede plek. Bovendien, dit is een van mijn favoriete plekken. Maar waarschijnlijk had je zoiets al verwacht, niet?' Ze keek hem strak aan, ze voelde er eigenlijk niks voor om op dit moment aardig tegen hem te doen. Vreemd genoeg verbood ze het zichzelf. Ze had geen idee waarom, maar ze deed het wel..
'Maar..' Het zat haar dwars en ze zou het hem zeggen, hoe dan ook. Ook al wist ze dat hij er niet al te blij mee kon zijn. Maar zoals hij er nu uit zag, met die geamuseerde blik, had ze niet het idee dat hij boos zou worden. 'Heb je enig idee hoe ik me voelde?' Ze begon zichzelf nog eens een koningin in onderwerp veranderen noemen. Ze keek Damian met een giftige blik aan en ging verder: 'Ik geef toe, het was voorspelbaar, maar in hemelsnaam.. Ik moest van Wendy horen dat jullie opgepakt waren! Heb je enig idee hoe dat voelt?!' Ze beet op haar tong. Ze kon zich nog prima herinneren hoe ze ingestort was en dat een paar dagen vol had gehouden. Ze kon zich nog prima herinneren hoe ze op de dag dat ze Mats ontmoette in huilen uitgebarsten was, puur omdat ze ervan overtuigd geweest was dat ze alles kwijt was. Ze schudde haar hoofd en keek Damian met een giftige blik aan, wachtend op zijn antwoord.

Terra begon te grommen en Kaito rolde met zijn ogen. Tári kantelde haar hoofd iets en vroeg zacht aan de Tasmaanse duivel: 'Ken je hem niet meer of wil je hem niet meer kennen?' Terra leek niet te luisteren. Ze stopte net voor Kaito en ging op haar achterpoten zitten. 'Ik geloof dat je je eerst zult moeten bewijzen aan haar voordat ze je weer erkent..' Dit keer was zij de gene die hem geamuseerd aankeek. Kaito hurkte zich en hij stak zijn vinger uit om haar over haar hoofdje te aaien. Dan stond hij weer recht en leunde hij weer tegen de boom. Terra keek de jongen even strak aan, maar liet haar hoofdje toen weer zakken. Tári grinnikte even. "En wat brengt jou hier in het duister bos? Heb je enige rede waarom je hier bent of wist je gewoon dat ik ging komen?" De geamuseerde blik was nog altijd niet van zijn gezicht weggeveegd. Tári keek hem even strak aan. Ze zei niks. En mes ging langs hem heen maar hij verroerde zich niet ook al stond zijn bom haast op barsten. 'Trainen.' Ze zuchtte even en klemde haar kiezen op elkaar: 'Dit is een van de weinige plekken waar je dat ongestoord kunt doen. Of nou ja, ik vind het zelfs de enige goede plek. Bovendien, dit is een van mijn favoriete plekken. Maar waarschijnlijk had je zoiets al verwacht, niet?' Ze keek hem strak aan en hij haalde zijn schouders op, het kon hem niet schelen, zijn blik werd kil en hij ging met zijn hand naar zijn gordel vol met messen. Hij werd het beu. 'Heb je enig idee hoe ik me voelde?' en daar kwam de preek weer. Hij had zichzelf wel beloofd dat hij haar niet ging aanvallen, maar hij had geen idee hoelang hij die belofte nog zou kunnen volhouden. Ze keek Damian met een giftige blik aan en ging verder: 'Ik geef toe, het was voorspelbaar, maar in hemelsnaam.. Ik moest van Wendy horen dat jullie opgepakt waren! Heb je enig idee hoe dat voelt?!' Ze beet op haar tong. "Je denkt ook echt alleen maar aan jezelf hé? Die gevangenis is een hel! Jij wou altijd maar dat ik kaartjes stuurde, maar heb ik ooit iets terug gehad? Ik dacht het niet! Dus wie is hier diegene die een beetje respect verdiend en excuses? Ik." Hij keek haar giftiger aan dan hij ooit al had gedaan en zijn handen werden zwart en begonnen zwart vuur te produceren. Zijn ogen begonnen licht te geven en hij duwde Tári in een fractie van een seconde tegen een boom. "Jij hebt geen enkel idee hoe ik mij voel, je vraagt niks, je kijkt alleen maar naar jezelf en jij verwacht dat ik maar braaf excuses naar je hoofd ga gooien, ik dacht het niet! Jij moet ook beseffen dat deze rotplaneet niet alleen rond jou draait!" Hij liet haar los en hij ging weer tegen de boom staan. Hij was nu serieus op zijn teen getrapt en dat zag je.

"En wat brengt jou hier in het duister bos? Heb je enige rede waarom je hier bent of wist je gewoon dat ik ging komen?" De geamuseerde blik was nog altijd niet van zijn gezicht weggeveegd. Tári keek hem even strak aan. Ze zei niks. Eigenlijk hoefde ze het hem ook niet te vertellen. Binnen minder dan een seconde had ze een van haar messen vast. Ze gooide hem en het ding kwam net naast Damians hoofd in de boomstam terecht. Damian verroerde zich niet. Tári glimlachte: 'Trainen.' Ze zuchtte even en klemde haar kiezen op elkaar: 'Dit is een van de weinige plekken waar je dat ongestoord kunt doen. Of nou ja, ik vind het zelfs de enige goede plek. Bovendien, dit is een van mijn favoriete plekken. Maar waarschijnlijk had je zoiets al verwacht, niet?' Ze keek hem strak aan en hij haalde zijn schouders op. Tári's ogen flitste naar zijn hand toen die naar de gordel met messen ging. Haar blik gleed weer naar zijn ogen. De kille blik ontging haar zeker niet.
'Heb je enig idee hoe ik me voelde?' Ze keek Damian met een giftige blik aan en ging verder: 'Ik geef toe, het was voorspelbaar, maar in hemelsnaam.. Ik moest van Wendy horen dat jullie opgepakt waren! Heb je enig idee hoe dat voelt?!' Ze beet op haar tong. Ze kon zich nog prima herinneren hoe ze ingestort was en dat een paar dagen vol had gehouden. Ze kon zich nog prima herinneren hoe ze op de dag dat ze Mats ontmoette in huilen uitgebarsten was, puur omdat ze ervan overtuigd geweest was dat ze alles kwijt was.
"Je denkt ook echt alleen maar aan jezelf hé? Die gevangenis is een hel! Jij wou altijd maar dat ik kaartjes stuurde, maar heb ik ooit iets terug gehad? Ik dacht het niet! Dus wie is hier diegene die een beetje respect verdiend en excuses? Ik." Hij keek haar giftiger aan dan hij ooit al had gedaan en zijn handen werden zwart en begonnen zwart vuur te produceren. Zijn ogen begonnen licht te geven en hij duwde Tári in een fractie van een seconde. "Jij hebt geen enkel idee hoe ik mij voel, je vraagt niks, je kijkt alleen maar naar jezelf en jij verwacht dat ik maar braaf excuses naar je hoofd ga gooien, ik dacht het niet! Jij moet ook beseffen dat deze rotplaneet niet alleen rond jou draait!" Hij liet haar los en hij ging weer tegen de boom staan. Hij was nu serieus op zijn teen getrapt en dat zag je. Tári schudde haar hoofd en zei bits: 'Ik heb je twee keer iets terug gestuurd, dat je die brieven niet gekregen hebt is niet mijn fout! En je had ze niet hoeven te sturen, je had me toch ook geheel kunnen negeren?!' Ze was zich bewust van de vervloekingen die ze tegen hem uiten in haar hoofd, al was ze er maar vaag van bewust. 'Als je die brieven niet zelf had willen sturen, dan had je dat toch niet gedaan?! Niemand dwong je!' Ze was hem elke keer dankbaar geweest dat hij een brief had gestuurd. En ze was hem daar nog steeds dankbaar voor. Maar als hij ze niet had willen sturen, wilde ze wel weten waarom hij het toch deed. Tári schudde haar hoofd opnieuw en keek Terra even aan. De Tasmaanse duivel leek geen seconde te twijfelen en kwam meteen naar haar bazin toe. 'Als jij werkelijk denkt dat ik denk dat deze planeet om mij draait, dat ik enkel aan mezelf kan denken, dan ben je blind, Damian! Nee, je bent altijd al blind geweest!' Tári siste wat in zichzelf, meer om zichzelf tot rust te brengen dan wat anders, maar ze werd er eigenlijk alleen maar bozer door. Ze deed een stap in de richting van Damian en siste hem toe: 'Ik ben verandert! Als er een van ons alleen aan zichzelf kan denken ben jij dat! Jij was zo stom om je tante niet te gehoorzame, jij wilde niet naar haar luisteren toen ze je zei te stoppen met al die idiote dingen! Je hebt jezelf die gevangenis in gejaagd!' Onbewust had ze een mes in haar handen gepakt. Ze was zich ervan bewust dat Damian razend kon worden en ze wilde niet eens weten wat er gebeurde als de jongen razend was. Maar alles wat ze kon bedenken zou ze tegen hem gebruiken, puur omdat haar beste vriend zojuist had gezegd dat ze een egoïstisch kreng was.

Kaito was uitgevlogen omdat hij nooit iets had teruggehad van Tári zelf. Tári schudde haar hoofd en zei bits: 'Ik heb je twee keer iets terug gestuurd, dat je die brieven niet gekregen hebt is niet mijn fout! En je had ze niet hoeven te sturen, je had me toch ook geheel kunnen negeren?!' Kaito negeerde de opmerkingen, hij had niks gehad dus ja, niet zijn probleem. Hij geeuwde weer maar hij was nog steeds geïrriteerd. "Wauw, twee briefjes... Fantastisch..." zei hij vol sarcasme. 'Als je die brieven niet zelf had willen sturen, dan had je dat toch niet gedaan?! Niemand dwong je!' Kaito gromde "Ja natuurlijk dwong niemand me, maar ik kreeg niks terug, stank voor dank!"
'Als jij werkelijk denkt dat ik denk dat deze planeet om mij draait, dat ik enkel aan mezelf kan denken, dan ben je blind, Damian! Nee, je bent altijd al blind geweest!'
Kaito werd het beu en hij greep naar zijn mes, maar hij wachtte nog af. Ze deed een stap in de richting van Damian en siste hem toe: 'Ik ben verandert! Als er een van ons alleen aan zichzelf kan denken ben jij dat! Jij was zo stom om je tante niet te gehoorzame, jij wilde niet naar haar luisteren toen ze je zei te stoppen met al die idiote dingen! Je hebt jezelf die gevangenis in gejaagd!' Hij vervaagde en verscheen weer achter Tári "Ik hou van je, maar dan nog... Ik heb zoveel spijt om de woorden die ik jou heb toegefluisterd, jou heb geholpen om je te trainen omdat je er naar smeekte sinds ik diegene was naar wie je opkeek, diegene van wie je hield. " Hij zweeg weer en sloeg letterlijk een dikke boomstam in twee. Het bovenste stuk vloog enkele meters verder tegen een andere boom. Dat luchtte op "Trouwens, jij weet mijn eerste naam niet eens, net zoals al de rest ben ik gewoon Damian, terwijl dat dat maar mijn tweede naam is." Hij keek haar weer met een brede geamuseerde maar uitdagende grijns aan. Hij liep naar haar toe en greep haar schouders beet. Hij drukte zijn lippen op de hare.

'Ik heb je twee keer iets terug gestuurd, dat je die brieven niet gekregen hebt is niet mijn fout! En je had ze niet hoeven te sturen, je had me toch ook geheel kunnen negeren?!' Ze was zich bewust van de vervloekingen die ze tegen hem uiten in haar hoofd, al was ze er maar vaag van bewust. Hij geeuwde weer maar hij was nog steeds geïrriteerd. "Wauw, twee briefjes... Fantastisch..." zei hij vol sarcasme. Tári gromde wat: 'Wees blij, je bent nou eenmaal niet echt het type om brieven te krijgen..' Ze zei het zacht genoeg om het niet te kunnen horen, gelukkig..
'Als je die brieven niet zelf had willen sturen, dan had je dat toch niet gedaan?! Niemand dwong je!' Kaito gromde "Ja natuurlijk dwong niemand me, maar ik kreeg niks terug, stank voor dank!" Tári keek hem strak aan: 'Zoals ik net al zei, is dat niet mijn fout!'
'Als jij werkelijk denkt dat ik denk dat deze planeet om mij draait, dat ik enkel aan mezelf kan denken, dan ben je blind, Damian! Nee, je bent altijd al blind geweest!' Kaito werd het beu en hij greep naar zijn mes, maar hij wachtte nog af. Ze deed een stap in de richting van Damian en siste hem toe: 'Ik ben verandert! Als er een van ons alleen aan zichzelf kan denken ben jij dat! Jij was zo stom om je tante niet te gehoorzame, jij wilde niet naar haar luisteren toen ze je zei te stoppen met al die idiote dingen! Je hebt jezelf die gevangenis in gejaagd!' Misschien was het gemeen zijn tante erbij te betrekken, maar die vrouw had er vrijwel alles aan gedaan. Ze had haar neefje zelfs gesmeekt en Damian was gewoon zo stom en egoïstisch geweest niet naar haar te luisteren. Soms vroeg ze zich af of hij wel echt om dat mens gaf, of hij wel echt van zijn tante hield.
Hij vervaagde en verscheen weer achter Tári "Ik hou van je, maar dan nog... Ik heb zoveel spijt om de woorden die ik jou heb toegefluisterd, jou heb geholpen om je te trainen omdat je er naar smeekte sinds ik diegene was naar wie je opkeek, diegene van wie je hield. " Hij zweeg weer en sloeg letterlijk een dikke boomstam in twee. Tári draaide zich niet om, het enige wat ze deed was haar greep om het mes verstevigen en elk geluid dat haar oren bereikte in de gaten houden. Haar spieren waren gespannen en oplettend was ze zeker.
"Trouwens, jij weet mijn eerste naam niet eens, net zoals al de rest ben ik gewoon Damian, terwijl dat dat maar mijn tweede naam is." Hij keek haar weer met een brede geamuseerde maar uitdagende grijns aan. Tári rolde even met haar ogen. 'Met andere woorden je hebt mij, Lieke en Sam nooit je eerste naam verteld..' Ze schudde even met haar hoofd, wat geïrriteerd om het feit dat hij zijn eerste naam nooit had verteld.
Damian liep naar haar toe en greep haar schouders beet. Tári's greep verstevigde nog iets, maar werd meteen minder toen hij zijn lippen op de hare drukte. Haar ogen werden groot. Vreemd genoeg voelde het ergens vertrouwd, maar een zacht stemmetje in haar hoofd verklaarde haar krankzinnig als ze hem nu niet weg duwde. Ze pakte haar mes iets anders vast zodat het lemmet zijn huid niet zou raken. Ze zette haar vuist tegen hem aan en duwde hem weg. Haar ogen spuwde vuur, al lag er ook iets van vertrouwen in. Ze haatte zichzelf nu al om het feit dat ze het ergens prettig had gevonden. Ze keek Damian strak aan en deed onwillekeurig een stapje achteruit. Achter zich horde ze Terra luid grommen. Ze wierp het dier een waarschuwende blik toe waarna ze meteen op hield. Snel wende ze zich weer naar Damian. Ze deed nog een laatste stap achteruit en schudde haar hoofd. Haar stem trilde iets toen ze zei: 'Doe.. Doe dat nooit meer!' Ze had eigenlijk geen idee of ze wel blij moest zijn dat ze hem dat zojuist had gezegd. Het had goed gevoeld, al wist ze dat het niet oké was. Alles behalve zelfs..

'Ik ben verandert! Als er een van ons alleen aan zichzelf kan denken ben jij dat! Jij was zo stom om je tante niet te gehoorzame, jij wilde niet naar haar luisteren toen ze je zei te stoppen met al die idiote dingen! Je hebt jezelf die gevangenis in gejaagd!' Hij vervaagde en verscheen weer achter Tári "Ik hou van je, maar dan nog... Ik heb zoveel spijt om de woorden die ik jou heb toegefluisterd, jou heb geholpen om je te trainen omdat je er naar smeekte sinds ik diegene was naar wie je opkeek, diegene van wie je hield. " Hij zweeg weer en sloeg letterlijk een dikke boomstam in twee. Tári draaide zich niet om, het enige wat ze deed was haar greep om het mes verstevigen. "Trouwens, jij weet mijn eerste naam niet eens, net zoals al de rest ben ik gewoon Damian, terwijl dat dat maar mijn tweede naam is." Hij keek haar weer met een brede geamuseerde maar uitdagende grijns aan. Tári rolde even met haar ogen. 'Met andere woorden je hebt mij, Lieke en Sam nooit je eerste naam verteld..' Ze schudde even met haar hoofd, wat geïrriteerd. "Nee, dat was ook niet nodig." zei hij eenvoudigweg. Damian liep naar haar toe en greep haar schouders beet. Tári's greep verstevigde nog iets, maar werd meteen minder toen hij zijn lippen op de hare drukte. Haar ogen werden groot. Ze zette haar vuist tegen hem aan en duwde hem weg. Haar ogen spuwde vuur, al lag er ook iets van vertrouwen in. Hij lachtte op een kille toon "Ik wed dat je dat leuk vond liefje." Hij keek haar geamuseerd aan. Ze keek Damian strak aan en deed onwillekeurig een stapje achteruit. Achter zich horde ze Terra luid grommen. Ze wierp het dier een waarschuwende blik toe waarna ze meteen op hield. Snel wende ze zich weer naar Damian. Ze deed nog een laatste stap achteruit en schudde haar hoofd. Haar stem trilde iets toen ze zei: 'Doe.. Doe dat nooit meer!' Kaito grijnsde "Mijn naam is Kaito Damian Hoshina en ik weet dat als je dat zo zegt dat dat me niet tegenhoudt om het weer te doen. Hij ging voor Tári staan "Je houdt van me, en ik hou van jou, wat is het probleem? Dat ik een gevangene ben geweest of is er iemand anders...?" Maar voor ze kon antwoorden kuste hij haar nogmaals, hij liet zijn tong langs haar lippen gaan. Hij wou weten hoe ze dit vond, en of zij iemand anders had. Hij beeïndigde de kus en hij grijnsde.

"Trouwens, jij weet mijn eerste naam niet eens, net zoals al de rest ben ik gewoon Damian, terwijl dat dat maar mijn tweede naam is." Hij keek haar weer met een brede geamuseerde maar uitdagende grijns aan. Tári rolde even met haar ogen. 'Met andere woorden je hebt mij, Lieke en Sam nooit je eerste naam verteld..' Ze schudde even met haar hoofd, wat geïrriteerd. "Nee, dat was ook niet nodig." zei hij eenvoudigweg. Het was niet nodig.. Juist ja, volgens hem was dat niet nodig, dat waren betere woorden geweest.
Damian liep naar haar toe en greep haar schouders beet. Tári's greep verstevigde nog iets, maar werd meteen minder toen hij zijn lippen op de hare drukte. Haar ogen werden groot. Vreemd genoeg voelde het ergens vertrouwd, maar een zacht stemmetje in haar hoofd verklaarde haar krankzinnig als ze hem nu niet weg duwde. Ze pakte haar mes iets anders vast zodat het lemmet zijn huid niet zou raken. Ze zette haar vuist tegen hem aan en duwde hem weg. Haar ogen spuwde vuur, al lag er ook iets van vertrouwen in. Hij lachte op een kille toon "Ik wed dat je dat leuk vond liefje." Hij keek haar geamuseerd aan. Ze kon niet tegen hem liegen, maar iets verzwijgen zou makkelijk moeten zijn. Hij had gelijk, ze vond het leuk, maar ze wilde het niet leuk vinden! Ze wilde het niet prettig vinden! Ze mocht het niet van zichzelf, ze mocht het niet..
Ze keek Damian strak aan en deed onwillekeurig een stapje achteruit. Achter zich horde ze Terra luid grommen. Ze wierp het dier een waarschuwende blik toe waarna ze meteen op hield. Snel wende ze zich weer naar Damian. Ze deed nog een laatste stap achteruit en schudde haar hoofd. Haar stem trilde iets toen ze zei: 'Doe.. Doe dat nooit meer!' Ze had eigenlijk geen idee of ze wel blij moest zijn dat ze hem dat zojuist had gezegd. Het had goed gevoeld, al wist ze dat het niet oké was. Alles behalve zelfs..
Kaito grijnsde "Mijn naam is Kaito Damian Hoshina en ik weet dat als je dat zo zegt dat dat me niet tegenhoudt om het weer te doen." Tári wist dat hij gelijk had. Het zou hem zeker niet tegen houden, al wilde ze wel dat het hem tegen hield, ze wilde niet dat hij.. Nee, gewoon niet!
Hij ging voor Tári staan "Je houdt van me, en ik hou van jou, wat is het probleem? Dat ik een gevangene ben geweest of is er iemand anders...?" Ze wilde hem tegen spreken, ze wilde hem duidelijk maken dat ze niet van hem hield, al wist ze niet zeker of ze dat nou tegen zichzelf loog, maar ze kreeg de kans niet. Hij kuste haar nogmaals, hij liet zijn tong langs haar lippen gaan. Tári deed dit keer geen poging hem weg te duwen. Ze bleef verstijfd staan. Ze deed haar best de wil te verzamelen en hem weg te duwen, maar het lukte haar niet. Hij beëindigde de kus en grijnsde. Tári keek hem vol onbegrip aan. Alle kleur was uit haar gezicht weg getrokken en haar keel was kruk droog geworden. Ze slikte wat krampachtig en schudde haar hoofd langzaam. 'Waarom..?' Haar stem was zachter dan een fluistertoon, maar al snel werd het eerder schreeuwen dan wat anders: 'Waarom kun je nou nooit eens naar mij luisteren?!' Ze deed een stap naar achteren en pakte haar mes zo vast dat hij maar een verkeerde beweging hoefde te maken en het lemmet van het mes zou langs zijn huid komen en het waarschijnlijk doorklieven.
Ze haatte zichzelf nu definitief. Zeker als ze dacht aan wat ze Mats had gezegd. Ze had gezegd dat ze Damian zag als een vriend, dat ze niet meer van hem hield.. Ze klemde haar kiezen op elkaar. Ze haatte zichzelf om het feit dat ze er nu achter kwam dat dat een leugen was geweest. Ze had het kunnen en moeten weten. Haar handen trilde licht terwijl ze ze voor haar ogen sloeg en wild met haar hoofd schudde. Ze haalde haar handen weg en keek Kaito met een giftige blik aan. 'Blijf.. Blijf daar.. Alsjeblieft..' Ze wilde niet dat hij dichterbij kwam, dan kon ze niet nog een fout maken, ze wilde niet nog een fout maken.. 'A..Alsjeblieft..' Ze liet zichzelf op de grond zakken, het mes nog steeds zo vast dat hij maar een verkeerde beweging hoefde te maken en het mes in zijn huid kon verwachten. Als hij niet naar haar wilde luisteren zou ze het hem leren. Of ze nou wilde of niet, ze zou hem dwingen daar te blijven, geen stap dichterbij te doen. Al moest er geweld bij komen..

Kaito grijnsde "Mijn naam is Kaito Damian Hoshina en ik weet dat als je dat zo zegt dat dat me niet tegenhoudt om het weer te doen." Tári wist dat hij gelijk had. Het zou hem zeker niet tegen houden. Hij had er te veel genot van. Hij ging voor Tári staan "Je houdt van me, en ik hou van jou, wat is het probleem? Dat ik een gevangene ben geweest of is er iemand anders...?" Hij kuste haar nogmaals, hij liet zijn tong langs haar lippen gaan. Tári deed dit keer geen poging hem weg te duwen. Ze bleef verstijfd staan. HIj beeïndigde kus en grijnsde. Tári keek hem vol onbegrip aan. 'Waarom..?' Haar stem was zachter dan een fluistertoon, maar al snel werd het eerder schreeuwen dan wat anders: 'Waarom kun je nou nooit eens naar mij luisteren?!' Ze deed een stap naar achteren en omklemde haar mes. "Je vond het leuk geef toe en als er iemand anders is dan maak ik hem wel af... Hmm die gedachte alleen al. "Hij grijnsde vol genot, ja Tári was van hem volgens hem. "En ik luister niet omdat dat niet mijn stijl is." Ze haalde haar handen weg en keek Kaito met een giftige blik aan. 'Blijf.. Blijf daar.. Alsjeblieft..' 'A..Alsjeblieft..' Ze liet zichzelf op de grond zakken, het mes nog steeds zo vast dat hij maar een verkeerde beweging hoefde te maken en het mes in zijn huid kon verwachten. Hij deed zijn t-shirt uit en deed het rond zijn hand en liep naar Tári toe. Hij nam het mes beet met het hand dat ingewikkeld was in zijn t-shirt en hij greep het zo uit haar hand. Hij smeet het wapen in een boom en keek haar met een zachte glimlach aan, wat voor hem al vreemd was. "Tári lieverd, hier heb ik nog een brief voor je, die ik normaal eigenlijk nog op de post wou doen maar ik kwam vrij dus je mag hem hebben en lezen.." Hij deed weer een aantal stappen achteruit en hij zette zich neer voor haar. In de brief stond:

Spoiler:

Kaito begon verveeld met een van zijn messen te spelen, hij wachtte tot Tári klaar was met lezen, hij keek daarvoor nors naar een boom.

Hij ging voor Tári staan "Je houdt van me, en ik hou van jou, wat is het probleem? Dat ik een gevangene ben geweest of is er iemand anders...?" Ze wilde hem tegen spreken, ze wilde hem duidelijk maken dat ze niet van hem hield, al wist ze niet zeker of ze dat nou tegen zichzelf loog, maar ze kreeg de kans niet. Hij kuste haar nogmaals, hij liet zijn tong langs haar lippen gaan. Tári deed dit keer geen poging hem weg te duwen. Ze bleef verstijfd staan. Ze deed haar best de wil te verzamelen en hem weg te duwen, maar het lukte haar niet. Hij beëindigde de kus en grijnsde.
Tári keek hem vol onbegrip aan. 'Waarom..?' Haar stem was zachter dan een fluistertoon, maar al snel werd het eerder schreeuwen dan wat anders: 'Waarom kun je nou nooit eens naar mij luisteren?!' Ze deed een stap naar achteren en omklemde haar mes. "Je vond het leuk geef toe en als er iemand anders is dan maak ik hem wel af... Hmm die gedachte alleen al. "Hij grijnsde vol genot. Tári schudde met haar hoofd: 'Dat doe je niet..' Haar part moest ze toegeven en voor hem kiezen, maar ze wilde absoluut niet dat hij Mats iets aandeed.
"En ik luister niet omdat dat niet mijn stijl is." Ze haalde haar handen weg en keek Kaito met een giftige blik aan. 'Blijf.. Blijf daar.. Alsjeblieft..' Ze wilde niet dat hij dichterbij kwam, dan kon ze niet nog een fout maken, ze wilde niet nog een fout maken.. 'A..Alsjeblieft..' Ze liet zichzelf op de grond zakken, het mes nog steeds zo vast dat hij maar een verkeerde beweging hoefde te maken en het mes in zijn huid kon verwachten. Hij deed zijn t-shirt uit en deed het rond zijn hand en liep naar Tári toe. Ze spande automatisch al haar spieren samen en hield de jongen goed in de gaten. Hij nam het mes beet met het hand dat ingewikkeld was in zijn t-shirt en hij greep het zo uit haar hand. Tári liet het toe, zolang hij maar niks van plan was, want ook al had ze nu nog maar zeven messen in haar riem zitten, ze zou er makkelijk een kunnen pakken als Kaito iets van plan was. Hij smeet het wapen in een boom en keek haar met een zachte glimlach aan, wat voor hem al vreemd was. En haar ergens ook bang maakte. "Tári lieverd, hier heb ik nog een brief voor je, die ik normaal eigenlijk nog op de post wou doen maar ik kwam vrij dus je mag hem hebben en lezen.." Hij deed weer een aantal stappen achteruit en hij zette zich neer voor haar. Ze keek hem even strak aan, maar liet haar blik toen naar de brief glijden. Ze slikte even. Ze voelde hoe Terra haar snuit zacht en voorzichtig tegen haar been aan drukte. Tári keek het dier even aan. Ze wist dat Terra doodsbang was om haar bazin pijn te doen. Zeker na die dag in het duistere bos..
Tári keek weer naar de brief en las hem:

Spoiler:

Kaito begon verveeld met een van zijn messen te spelen, hij wachtte tot Tári klaar was met lezen, hij keek daarvoor nors naar een boom. Nadat ze de brief had gelezen bleef ze er even naar kijken. Ze sloot haar ogen en haalde huiverend adem. Nog steeds haar blik op de brief gericht zei ze zacht, amper hoorbaar: 'Ik.. Zeg alsjeblieft dat je je vergiste.. Dat je liegt..' Ze slikte en hief haar hoofd. 'Zeg me alsjeblieft niet dat je echt van me houd..' Als hij zou zeggen dat hij niet van haar hield, zou het voor haar ook een heel stuk makkelijker zijn. Dan zou ze niet hoeven kiezen, dan zou ze de gevoelens voor Damian aan de kant kunnen zette, iets wat ze ontzettend graag wilde, maar niet kon zolang ze dacht dat hij van haar hield.. Ze schudde haar hoofd en kneep haar ogen dicht. 'Ik.. Het spijt me..' Ze stond op en liep een stukje weg. Zodra ze zeker was dat hij haar niet meer kon zien liet ze zich tegen een boom naar de grond zakken. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en beet op haar lip. Ze had geen idee hoe ze hierop moest reageren.. Ze hoopte alleen dat ze op een of andere manier op hield met houden van hem, gewoon.. Ze wist in elk geval dat hij haar achterna zou komen en ze was doodsbang voor zijn reactie..

Kaito begon verveeld met een van zijn messen te spelen, hij wachtte tot Tári klaar was met lezen, hij keek daarvoor nors naar een boom. Nadat ze de brief had gelezen bleef ze er even naar kijken. Ze sloot haar ogen en haalde huiverend adem. Nog steeds haar blik op de brief gericht zei ze zacht, amper hoorbaar: 'Ik.. Zeg alsjeblieft dat je je vergiste.. Dat je liegt..' Ze slikte en hief haar hoofd. 'Zeg me alsjeblieft niet dat je echt van me houd..' Kaito keek haar aan en zei "Sorry liefje, ik hou van je.." Ze schudde haar hoofd en kneep haar ogen dicht. 'Ik.. Het spijt me..' Ze stond op en liep een stukje weg. Kaito volgde haar en hij zag hoe ze tegen een boom ging aanzitten. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en beet op haar lip. Hij hurkte naast haar neer en ging dan met zijn hand over haar haar "Tári, wat is er mis? Is er nu iemand anders in je leven of niet?" Zijn stem klonk ijskoud en kil. Zijn blik was kalm maar nog steeds verraadde zijn stem zijn haatgevoelens wegens die andere. Wie was die kerel? Wie had zijn Tári afgepakt? Hij gromde eventjes maar ging dan definitief naast haar zitten. Hij ging met zijn handen over haar wang en kin, op die manier dat ze het graag had. Hij glimlachte, maar nog steeds met die kille blik. Hij kuste haar kaak en dan haar nek lichtjes. "Zeg me Tári, wie is die ene jongen waarmee je een relatie hebt?Ik kan het zien aan je reactie dat je een ander hebt en... Ik wil hem dolgraag ontmoeten.." Om hem letterlijk de strot plat te knijpen. Hij kookte vanbinnen, zijn haat voor die ene jongen die zijn Tári had afgepakt. Maar hij bleef rustig en keek haar afwachtend aan om te kijken of ze de waarheid zou spreken. Of ze wel degelijk zou zeggen wie diegene was die haar hart had gestolen van hem. Hij keek dan weer geïrriteerd naar de verte, zijn bom kon elk moment barsten.

Nog steeds haar blik op de brief gericht zei ze zacht, amper hoorbaar: 'Ik.. Zeg alsjeblieft dat je je vergiste.. Dat je liegt..' Ze slikte en hief haar hoofd. 'Zeg me alsjeblieft niet dat je echt van me houd..' Kaito keek haar aan en zei "Sorry liefje, ik hou van je.." Ze schudde haar hoofd en kneep haar ogen dicht. 'Ik.. Het spijt me..' Ze stond op en liep een stukje weg. Zodra ze zeker was dat hij haar niet meer kon zien liet ze zich tegen een boom naar de grond zakken. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en beet op haar lip. Ze had geen idee hoe ze hierop moest reageren.. Ze hoopte alleen dat ze op een of andere manier op hield met houden van hem, gewoon..
Hij hurkte naast haar neer en ging dan met zijn hand over haar haar, iets in haar zei haar dat ze zijn hand weg moest slaan, maar ze kon het niet. "Tári, wat is er mis? Is er nu iemand anders in je leven of niet?" Zijn stem klonk ijskoud en kil. Zijn blik was kalm maar nog steeds verraadde zijn stem zijn haatgevoelens wegens die andere. Tári hief haar hoofd en keek Kaito met emotieloze ogen aan. Ze knikte langzaam. 'Ja..' Ze haalde even diep, huiverend adem. Ze wilde het hem eigenlijk helemaal niet vertellen. Ze wilde hem niet vertellen dat ze van iemand anders hield. Ze wilde hem niet vertellen dat ze niet van hem kon houden. Maar dan zou ze liegen, liegen tegen zichzelf. Ze maakte het zichzelf gewoon zo verdomde moeilijk op dit moment. Ze had gewoon geen idee hoe ze dit op ging lossen. Ze kon geen van beide kwetsen, maar ze kon ook niet een van de twee als oud vuil dumpen. Ze hield van hen beide, ze hield van beide jongens..
Hij gromde eventjes maar ging dan definitief naast haar zitten. Hij ging met zijn handen over haar wang en kin, op die manier dat ze het graag had. Hij glimlachte, maar nog steeds met die kille blik. Hij kuste haar kaak en dan haar nek lichtjes. Ze negeerde elke aanraking. Ze bleef koppig voor zich uit staren. Ze wilde zich niet eens af vragen wat ze zou doen als ze hem nu aankeek. "Zeg me Tári, wie is die ene jongen waarmee je een relatie hebt?Ik kan het zien aan je reactie dat je een ander hebt en... Ik wil hem dolgraag ontmoeten.." Kaito keek met een afwachtende blik naar haar, om vervolgens geïrriteerd naar de verte te kijken.
Tári slikte even en draaide haar hoofd langzaam zo dat ze hem aan keek. Ze had geen idee of ze het hem wel moest vertellen, of het wel slim was hem te vertellen van wie ze hield. 'Een jongen die me in liet zien dat ik ook andere emoties heb dan enkel haat en nijd..' Ze wende haar blik weer van Kaito af en zei zacht: 'Als ik het je vertel, de naam, dan wil ik dat je me belooft dat je hem niet zoekt zonder dat ik erbij ben.' Ze wist niet hoe, maar hij zou makkelijk te weten komen wie Mats precies was en ze vertrouwde hem niet voor de volle honderd procent. 'Beloof het me, Damian' Ook al had hij gezegd wat zijn eerste naam was, het bleef makkelijker hem te noemen zoals ze altijd had gedaan. Ze keek hem weer aan en wachtte op zijn reactie. Toen ze die had gekregen ging ze verder: 'Zijn naam is Mats. Ik wil er niet eens aan denken wat er gebeurd was als hij er niet was geweest.' Er waren tal van dingen waar ze hem dankbaar om was, maar ook tal van dingen die nooit waren gebeurd als hij er niet was geweest. Maar om zowel de negatieve als de positieve dingen was ze dol blij. 'Hij was er toen ik te horen had gekregen dat jullie opgepakt waren. Hij was er elke keer als ik hem nodig had.' Ze glimalchte even. Ze wilde er niet eens aan denken wat er was gebeurd als Mats er niet was geweest op het moment dat ze ingestort was om het feit dat haar vrienden in de gevangenis zaten. Ze wilde het werkelijk niet weten.
'Beloof me dat je je belofte na komt.. Dat je niet naar hem toe gaat, hem niet zoekt als ik er niet bij ben.' Haar blik werd serieus bij die woorden. Ze keek Kaito strak aan. Ook al voelde ze nog wat voor hem, ze zou hem waarschijnlijk wat aandoen als hij die belofte brak..

"Tári, wat is er mis? Is er nu iemand anders in je leven of niet?" Zijn stem klonk ijskoud en kil. Zijn blik was kalm maar nog steeds verraadde zijn stem zijn haatgevoelens wegens die andere. Tári hief haar hoofd en keek Kaito met emotieloze ogen aan. Ze knikte langzaam. 'Ja..' Ze haalde even diep, huiverend adem, alsof ze het hem niet eens wou vertellen. Hij keek haar afwachtend aan. Hij gromde eventjes maar ging dan definitief naast haar zitten. Hij ging met zijn handen over haar wang en kin, op die manier dat ze het graag had. Hij glimlachte, maar nog steeds met die kille blik. Hij kuste haar kaak en dan haar nek lichtjes. Ze negeerde elke aanraking. Ze bleef koppig voor zich uit staren. Hij stopte ermee en vroeg dan: "Zeg me Tári, wie is die ene jongen waarmee je een relatie hebt?Ik kan het zien aan je reactie dat je een ander hebt en... Ik wil hem dolgraag ontmoeten.." Kaito keek met een afwachtende blik naar haar, om vervolgens geïrriteerd naar de verte te kijken.
Tári slikte even en draaide haar hoofd langzaam zo dat ze hem aan keek. 'Een jongen die me in liet zien dat ik ook andere emoties heb dan enkel haat en nijd..' Ze wende haar blik weer van Kaito af en zei zacht: 'Als ik het je vertel, de naam, dan wil ik dat je me belooft dat je hem niet zoekt zonder dat ik erbij ben.' Hij bleef haar afwachtend aankijken, als hij maar de naam wist... Dan kon hij gewoon zijn nek persoonlijk gaan omwringen. Hij beloofde nooit iets en dat wist ze, want hij was helemaal niet zeker of hij die belofte ging nakomen. 'Zijn naam is Mats. Ik wil er niet eens aan denken wat er gebeurd was als hij er niet was geweest.' Hij grijnsde en stond op "Mats dus... Ik herken die naam..." Hij grijnsde en ging heen en weer van het ene grasplekje naar het andere. 'Hij was er toen ik te horen had gekregen dat jullie opgepakt waren. Hij was er elke keer als ik hem nodig had.' Ze glimalchte even. 'Beloof me dat je je belofte na komt.. Dat je niet naar hem toe gaat, hem niet zoekt als ik er niet bij ben.' Haar blik werd serieus bij die woorden. Ze keek Kaito strak aan. "Ja ja" mompelde hij afwezig en hij ging verder van haar afzitten en hij bracht zijn hand naar zijn mond om een geeuw te onderdrukken. Hij keek naar de verte en niet meer naar Tári, hij was razend op die ene Mats, al had hij een vaag vermoeden dat hij hem kende van vroeger..

"Tári, wat is er mis? Is er nu iemand anders in je leven of niet?" Zijn stem klonk ijskoud en kil. Zijn blik was kalm maar nog steeds verraadde zijn stem zijn haatgevoelens wegens die andere. Tári hief haar hoofd en keek Kaito met emotieloze ogen aan. Ze knikte langzaam. 'Ja..' Ze haalde even diep, huiverend adem, alsof ze het hem niet eens wou vertellen. Hij keek haar afwachtend aan. Hij gromde eventjes maar ging dan definitief naast haar zitten. Hij ging met zijn handen over haar wang en kin, op die manier dat ze het graag had. Hij glimlachte, maar nog steeds met die kille blik. Hij kuste haar kaak en dan haar nek lichtjes. Ze negeerde elke aanraking. Ze bleef koppig voor zich uit staren. Hij stopte ermee en vroeg dan: "Zeg me Tári, wie is die ene jongen waarmee je een relatie hebt?Ik kan het zien aan je reactie dat je een ander hebt en... Ik wil hem dolgraag ontmoeten.." Kaito keek met een afwachtende blik naar haar, om vervolgens geïrriteerd naar de verte te kijken.
Tári slikte even en draaide haar hoofd langzaam zo dat ze hem aan keek. Ze had geen idee of ze het hem wel moest vertellen, of het wel slim was hem te vertellen van wie ze hield. 'Een jongen die me in liet zien dat ik ook andere emoties heb dan enkel haat en nijd..' Ze wende haar blik weer van Kaito af en zei zacht: 'Als ik het je vertel, de naam, dan wil ik dat je me belooft dat je hem niet zoekt zonder dat ik erbij ben.' Hij bleef haar afwachtend aankijken. Hij beloofde nooit iets en dat wist ze, want hij was helemaal niet zeker of hij die belofte ging nakomen. 'Zijn naam is Mats. Ik wil er niet eens aan denken wat er gebeurd was als hij er niet was geweest.' Ze glimalchte even. Ze wilde er niet eens aan denken wat er was gebeurd als Mats er niet was geweest op het moment dat ze ingestort was om het feit dat haar vrienden in de gevangenis zaten. Ze wilde het werkelijk niet weten.
Kaito grijnsde en stond op. "Mats dus... Ik herken die naam..." Tári hief haar hoofd verbaasd. Hij kende de naam? Ze rolde even met haar ogen. Haar Mats was vast niet de enige die die naam droeg, dat kon gewoon niet waar zijn..
Hij grijnsde en ging heen en weer van het ene grasplekje naar het andere. 'Hij was er toen ik te horen had gekregen dat jullie opgepakt waren. Hij was er elke keer als ik hem nodig had.' Ze glimalchte even. 'Beloof me dat je je belofte na komt.. Dat je niet naar hem toe gaat, hem niet zoekt als ik er niet bij ben.' Haar blik werd serieus bij die woorden. Ze keek Kaito strak aan. "Ja ja" mompelde hij afwezig en hij ging verder van haar afzitten en hij bracht zijn hand naar zijn mond om een geeuw te onderdrukken. Hij keek naar de verte en niet meer naar Tári. Tári keek hem vragend aan. 'Wat is er?' Iets zei haar dat er iets was. Het ijsberen van net en zijn gemompel beviel haar van geen kanten.. 'Je ziet eruit alsof je een of ander raadsel gekregen hebt.' Ze kantelde haar hoofd iets en keek hem zwijgend aan.
Ze stond op en liep naar hem toe. Ze hurkte voor hem neer en kantelde haar hoofd iets. Ze slikte even en keek hem strak aan. Haar blik gleed even vluchtig over zijn gezicht heen. Ze wende haar blik even af en beet zacht op haar lip. Ze zou zichzelf hiervoor gaan vervloeken, maar ze wilde hem alles behalve zo zien. Het voelde niet goed. Ze had hem zojuist verteld dat ze iemand anders had, terwijl hij haar een paar minuten ervoor nog had gezegd dat hij van haar hield. Bovendien, ze kon niet zeggen dat ze niet van hem hield. Ze zou liegen, ze zou hem en zichzelf voorliegen. Ze keek hem weer aan en boog zich naar voren. Haar lippen raakte de zijne maar voor een fractie van een seconde, maar voor haar leken het uren van hel. Zodra ze stopte voelde het alsof ze iemand verraden had, iets wat ze ook had gedaan..
Ze boog zich opnieuw naar voren en fluisterde in Kaito's oor: 'Het betekend nog niks..' Ze keek hem met een wat verontschuldigende blik aan en stond toen weer op. Ze liep weer naar de plek waar ze vandaan was gekomen, hopend dat ze van dat schuld gevoel af zou komen..

Kaito grijnsde en stond op. "Mats dus... Ik herken die naam..." Tári hief haar hoofd verbaasd. Ze rolde even met haar ogen. De lange jongen met het zwarte haar en de rode ogen. Hij grijnsde en ging heen en weer van het ene grasplekje naar het andere. 'Hij was er toen ik te horen had gekregen dat jullie opgepakt waren. Hij was er elke keer als ik hem nodig had.' Ze glimalchte even. 'Beloof me dat je je belofte na komt.. Dat je niet naar hem toe gaat, hem niet zoekt als ik er niet bij ben.' Haar blik werd serieus bij die woorden. Ze keek Kaito strak aan. "Ja ja" mompelde hij afwezig en hij ging verder van haar afzitten en hij bracht zijn hand naar zijn mond om een geeuw te onderdrukken. Hij keek naar de verte en niet meer naar Tári. Tári keek hem vragend aan. 'Wat is er?' Iets zei haar dat er iets was. Het ijsberen van net en zijn gemompel beviel haar van geen kanten.. 'Je ziet eruit alsof je een of ander raadsel gekregen hebt.' Ze kantelde haar hoofd iets en keek hem zwijgend aan. "IK ken hem... De zak dat hij is. Hij is nogal groot, met zwart haar en rode ogen, een bleke huid." Zijn blik werd nors en geïrriteerd, ja nu was het zeker, hij zou hem de nek omwringen en martelen zodra hij de kans had en zijn handen Mats konden aanraken. Zijn gedachten werden onderbroken en hij kuste haar terug. Het was kort maar hij grijnsde "Ik had gelijk" mompelde hij zachtjes en geamuseerd. Ze boog zich opnieuw naar voren en fluisterde in Kaito's oor: 'Het betekend nog niks..' Ze keek hem met een wat verontschuldigende blik aan en stond toen weer op. Ze liep weer naar de plek waar ze vandaan was gekomen. Hij stond op in een beweging en hij ging achter haar staan. "Voor mij betekent het veel" Hij masseerde haar schouders zachtjes, hij draaide haar om en hij omarmde haar. Dan kuste hij haar nogmaals, niet zoals de vorige keren, deze keer was het zacht en liefdevol. Hij grijnsde en hij ging weer tegen een boom zitten. Hij was er bijna van overtuigd dat Tári weer van hem was en hij begon met zijn messen te spelen, dit mes zou bedoeld zijn Mats en een valse grijns onstond op Kaito's gezicht. Ja, hij had er zin in om Mats te ontmoeten, ook al was het niet op zo'n vredelievende manier.

'Hij was er toen ik te horen had gekregen dat jullie opgepakt waren. Hij was er elke keer als ik hem nodig had.' Ze glimalchte even. 'Beloof me dat je je belofte na komt.. Dat je niet naar hem toe gaat, hem niet zoekt als ik er niet bij ben.' Haar blik werd serieus bij die woorden. Ze had eigenlijk geen idee hoe ze zou reageren als hij het wel deed, als hij toch naar Mats toe ging zonder het haar te laten weten, zonder haar bijzijn, maar ze wist wel dat het voor geen van alle partijen goed uit zou pakken. Geen.
Ze keek Kaito strak aan. "Ja ja" mompelde hij afwezig en hij ging verder van haar afzitten en hij bracht zijn hand naar zijn mond om een geeuw te onderdrukken. Hij keek naar de verte en niet meer naar Tári. Tári keek hem vragend aan. 'Wat is er?' Iets zei haar dat er iets was. Het ijsberen van net en zijn gemompel beviel haar van geen kanten.. 'Je ziet eruit alsof je een of ander raadsel gekregen hebt.' Ze kantelde haar hoofd iets en keek hem zwijgend aan. "IK ken hem... De zak dat hij is. Hij is nogal groot, met zwart haar en rode ogen, een bleke huid." Zijn blik werd nors en geïrriteerd. Tári's blik werd even wat kil, maar werd al snel weer zacht. Ze zuchtte even. Ze wist gewoon dat dit onmogelijk goed kon gaan.. 'Waar ken je hem dan van?' Ze sloot de kans niet uit. Kaito's beschrijving was vrijwel perfect, maar.. Ze had Mats nooit horen zeggen, ze had nooit gezien dat hij de naam Damian kende, al kon het een ander verhaal zijn met de naam Kaito..
Ze stond op en liep naar hem toe. Ze hurkte voor hem neer en kantelde haar hoofd iets. Ze slikte even en keek hem strak aan. Haar blik gleed even vluchtig over zijn gezicht heen. Ze wende haar blik even af en beet zacht op haar lip. Ze zou zichzelf hiervoor gaan vervloeken, maar ze wilde hem alles behalve zo zien. Het voelde niet goed. Ze had hem zojuist verteld dat ze iemand anders had, terwijl hij haar een paar minuten ervoor nog had gezegd dat hij van haar hield. Bovendien, ze kon niet zeggen dat ze niet van hem hield. Ze zou liegen, ze zou hem en zichzelf voorliegen. Ze keek hem weer aan en boog zich naar voren. Haar lippen raakte de zijne maar voor een fractie van een seconde. Kaito kuste haar terug. Het was kort maar hij grijnsde "Ik had gelijk" mompelde hij zachtjes en geamuseerd. Tári glimlachte enkel. Ze wilde het niet toegeven, maar dat had ze zojuist wel gedaan.
Ze boog zich opnieuw naar voren en fluisterde in Kaito's oor: 'Het betekend nog niks..' Ze keek hem met een wat verontschuldigende blik aan en stond toen weer op. Ze liep weer naar de plek waar ze vandaan was gekomen. Hij stond op in een beweging en hij ging achter haar staan. "Voor mij betekent het veel" Hij masseerde haar schouders zachtjes, hij draaide haar om en hij omarmde haar. Dan kuste hij haar nogmaals, niet zoals de vorige keren, deze keer was het zacht en liefdevol. Tári verbaasde zich erover dat ze hem terug kuste, dat ze ervan genoot.. Ze mocht er niet van genieten, maar ze wilde ervan genieten. Op dit moment was zij de enige die lastig deed, op dit moment had het stemmetje gelijk, het stemmetje dat haar krankzinnig had verklaard had in haar ogen vanaf nu gelijk.
Hij grijnsde en hij ging weer tegen een boom zitten. Hij begon met zijn messen te spelen. Tári schudde haar hoofd. Ze was op dit moment behoorlijk in de war, door haar eigen stomme acties. Ze schrok even toen ze Terra's nageltjes zachtjes tegen haar been aan voelde. Het dier keek haar met een veel betekende blik aan en gromde wat. Tári slikte en knikte. 'Weet ik.' Mompelde ze zo zacht dat enkel Terra het gehoord kon hebben. Ze hurkte neer en ging met haar hand over de vacht van het dier.
Ze dwong zichzelf even te glimlachen naar Terra, al leek het dier er niet veel om te geven. Terra duwde haar kopje tegen Tári's hand om vervolgens haar kop iets op te tillen. Tári keek het dier wat argwanend aan en terecht want voordat ze het doorhad beet Terra zacht in haar hand. Tenminste, zachter dan normaal. Tári ging meteen rechtstaan met en korte grom. Ze wierp het dier een giftige blik toe terwijl ze siste: 'Ik zei toch al dat ik het wist!' Ze was zich bewust van het feit dat Terra dit niks vond, dat Terra al genoeg moeite had gehad met het feit dat Mats in haar leven was gekomen, dat Terra afstandelijk deed al vanaf het moment dat ze Kaito tegen het lijf was gelopen. Ze schudde haar hoofd en keek Kaito even aan. De valse grijns viel haar meteen op. Met een wat kille ondertoon vroeg ze: 'Wat ben je van plan? Je grijns bevalt me niet..' Ze keek de jongen met de zelfde giftige blik aan als waarmee ze net naar Terra had gekeken. Al wist Kaito net zo goed als haar dat at niet voor hem bedoeld was, meer om het feit dat haar hand een beetje branden en de tandafdrukken erin te zien waren. Kleine, rode tandafdrukken.. Ze liep naar hem toe en keek hem strak aan. Haar blik gleed even naar het mes. Ze schudde haar hoofd opnieuw, ze begon te denken dat het een gewoonte werd bij elke stap die ze deed.. Ze keek Kaito hoofdschuddend aan en mompelde hard genoeg om het te kunnen horen: 'Vergeet niet dat je me iets hebt belooft. Misschien niet in veel woorden en misschien heb ik enkel een bevestiging door die "ja ja" van jou, maar ik reken erop dat je je eraan houd, Damian.' Het bleef een gewoonte, hem bij de naam noemde die haar bekend was. Ze hurkte neer. Haar blik sprak boekdelen. Ze wist dat hij haar toch niet zou gehoorzamen, dat hij, als hij het zou willen, vandaag nog bij Mats kon zijn zonder dat ze iets merkte, maar ze verwachtte van hem dat hij toch wel een beetje naar haar wilde luisteren. Haar blik zei hem hopelijk genoeg. Ze zou hem iets aandoen als hij het enkel al in zijn hoofd haalde. Al wist ze niet precies hoe lang ze die belofte aan zichzelf kon houden..
Ze hoorde Terra naast zich woedend grommen, ze wist enkel niet of het tegen haar was of tegen Kaito, of een combinatie van die twee. Het laatste klonk nu toch echt het meest logisch. Ze hief haar hand even en liet haar blik er vluchtig overheen glijden. Ze zuchtte even. et was al even geleden dat de Tasmaanse duivel haar gebeten had, maar vreemd kon ze het niet meer noemen. Het dier bleef het elke keer doen als ze het ergens niet mee eens was, zoals nu dus.. Ze keek Kaito weer aan. Die grijns beviel haar echt niet, absoluut niet. Vaag kende ze het, maar zeker was ze er niet van. 'Mag ik je vragen wat je gaat doen als ik straks weg ben?' Misschien niet de slimste vraag die ze ooit had gesteld, maar ze wilde er gewoon zeker van zijn dat hij niet naar Mats zou gaan. Natuurlijk kon ze het nooit zeker weten. Ze schudde haar hoofd even en liep weer naar Kaito toe. 'Doe alsjeblieft geen domme dingen. Ik wil je niet nog eens kwijt raken.' Het was al erg genoeg dat hij in de gevangenis had gezeten, ze wilde niet dat ze hem nog eens kwijt raakte, op wat voor een manier dan ook..

Hij grijnsde en hij ging weer tegen een boom zitten. Hij begon met zijn messen te spelen. Tári schudde haar hoofd. e schrok even toen ze Terra's nageltjes zachtjes tegen haar been aan voelde. Het dier keek haar met een veel betekende blik aan en gromde wat. Ze hurkte neer en ging met haar hand over de vacht van het dier.
Ze dwong zichzelf even te glimlachen naar Terra, al leek het dier er niet veel om te geven. Terra duwde haar kopje tegen Tári's hand om vervolgens haar kop iets op te tillen. Tári keek het dier wat argwanend aan en terecht want Terra beet dan in haar hand. Kaito keek afwezig naar de verte, dus hij had het eigenlijk allemaal niet gezien. Hij keek dan weer even naar Tari toen ze met giftige blik tegen Terra haast riep: 'Ik zei toch al dat ik het wist!' Hij keek weer naar de verte en een valse grijns speelde rond zijn lippen. Met een wat kille ondertoon vroeg ze: 'Wat ben je van plan? Je grijns bevalt me niet..' Ze keek hem met de zelfde giftige blik aan als waarmee ze net naar Terra had gekeken. Al wist Kaito net zo goed als haar dat at niet voor hem bedoeld was. Hij negeerde de blik en keek afwezig in de verte "Niets wat jij moet weten voorlopig lieverd." zei hij met een emotieloze stem. Ze keek Kaito hoofdschuddend aan en mompelde hard genoeg om het te kunnen horen: 'Vergeet niet dat je me iets hebt belooft. Misschien niet in veel woorden en misschien heb ik enkel een bevestiging door die "ja ja" van jou, maar ik reken erop dat je je eraan houd, Damian.' Kaito keek haar eindelijk aan, maar nog steeds met een afwezige blik. "Ik zal niet bij hem langsgaan." zei hij op een afwezige toon. 'Mag ik je vragen wat je gaat doen als ik straks weg ben?' Kaito keek haar niet aan "Ik ga jou missen, zoals ik elke keer heb gedaan in de gevangenis." Hij zweeg weer en luisterde naar wat ze zei. Ze schudde haar hoofd even en liep weer naar Kaito toe. 'Doe alsjeblieft geen domme dingen. Ik wil je niet nog eens kwijt raken.' Hij stond op en nam Tári vast "Ik zal geen domme dingen doen, beloofd lieverd." Hij kuste haar nog maar eens, maar deze keer was het misschien wat triest. Hij nam weer afstand: "Ik begrijp als je voor die andere kiest.." Al zou hij Mats wel de nek gaan omwringen vast later..

Ze schrok even toen ze Terra's nageltjes zachtjes tegen haar been aan voelde. Het dier keek haar met een veel betekende blik aan en gromde wat. Tári slikte en knikte. 'Weet ik.' Mompelde ze zo zacht dat enkel Terra het gehoord kon hebben. Ze hurkte neer en ging met haar hand over de vacht van het dier.
Ze dwong zichzelf even te glimlachen naar Terra, al leek het dier er niet veel om te geven. Terra duwde haar kopje tegen Tári's hand om vervolgens haar kop iets op te tillen. Tári keek het dier wat argwanend aan en terecht want voordat ze het doorhad beet Terra zacht in haar hand. Tenminste, zachter dan normaal.
Kaito keek afwezig naar de verte, dus hij had het eigenlijk allemaal niet gezien. Hij keek dan weer even naar Tári toen ze met giftige blik tegen Terra haast riep: 'Ik zei toch al dat ik het wist!' Hij keek weer naar de verte en een valse grijns speelde rond zijn lippen. Ze schudde haar hoofd en keek Kaito even aan. De valse grijns viel haar meteen op. Met een wat kille ondertoon vroeg ze: 'Wat ben je van plan? Je grijns bevalt me niet..' Ze keek de jongen met de zelfde giftige blik aan als waarmee ze net naar Terra had gekeken. Al wist Kaito net zo goed als haar dat at niet voor hem bedoeld was, meer om het feit dat haar hand een beetje branden en de tandafdrukken erin te zien waren. Kleine, rode tandafdrukken..
Hij negeerde de blik en keek afwezig in de verte "Niets wat jij moet weten voorlopig lieverd." Zei hij met een emotieloze stem. Tári trok haar wenkbrauwen op: 'Maar ik wil het weten.' Ze wilde het weten en als het aan haar lag kwam ze het te weten, hoe dan ook.
Ze keek Kaito hoofdschuddend aan en mompelde hard genoeg om het te kunnen horen: 'Vergeet niet dat je me iets hebt belooft. Misschien niet in veel woorden en misschien heb ik enkel een bevestiging door die "ja ja" van jou, maar ik reken erop dat je je eraan houd, Damian.' Kaito keek haar eindelijk aan, maar nog steeds met een afwezige blik. "Ik zal niet bij hem langsgaan." Zei hij op een afwezige toon. Zijn toon beviel haar niet. Het klonk niet bepaald overtuigend.. 'Mag ik je vragen wat je gaat doen als ik straks weg ben?' Kaito keek haar niet aan "Ik ga jou missen, zoals ik elke keer heb gedaan in de gevangenis." Hij zweeg weer en luisterde naar wat ze zei. Ze schudde haar hoofd even en liep weer naar Kaito toe. 'Doe alsjeblieft geen domme dingen. Ik wil je niet nog eens kwijt raken.' Het was al erg genoeg dat hij in de gevangenis had gezeten, ze wilde niet dat ze hem nog eens kwijt raakte, op wat voor een manier dan ook. Hij stond op en nam Tári vast "Ik zal geen domme dingen doen, beloofd lieverd." Hij kuste haar nog maar eens, maar deze keer was het misschien wat triest. Hij nam weer afstand: "Ik begrijp als je voor die andere kiest.." Tári liet haar hoofd iets kantelen. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Het is vreemd om je zo.. Zo liefdevol te zien, maar het is schattig.' Ze glimlachte en deed een dusdanige stap dat ze voor hem stond en enkel haar hoofd iets naar voren hoefde te buigen. Ze wilde dit eigenlijk nog steeds niet, maar haar lichaam leek niet meer te luisteren naar haar gedachtes, het leek een eigen leven te leiden en ergens.. Vond ze dat ze aan de kant van haar lichaam moest gaan staan, haar verstand op nul moest zette en alles gewoon even vergeten. Ze vond dat ze Mats nu gewoon even moest vergeten, ook al begon het stemmetje steeds harder te roepen dat ze krankzinnig werd of al was. Ze boog zich naar voren en kuste Kaito.
'Je maakt het me niet makkelijk, weet je?' Zei ze na de kus. Ze grijnsde even en schudde haar hoofd. 'Echt niet.' Haar blik gleed even over zijn gezicht voordat ze haar vingertoppen over zijn wang liet gaan. Eigenlijk, was hij helemaal niet de gene die het haar moeilijk maakte, dat deed ze toch echt zelf. Hij had net zelfs nog gezegd dat hij het zou begrijpen. Haar grijns verdween en ze trok haar hand terug toen een steek van verraad door haar lichaam trok. Ze sloot haar ogen en hield haar adem heel even in. Ze deed een stap naar achteren en opende haar ogen weer. Ze slikte even. De halve triomf piep van Terra kon niemand ontgaan. Tári keek Kaito met een verontschuldigde en wat pijnlijke blik aan. 'Je maakt het me misschien zelfs te moeilijk..' Ze wende haar blik even af. Gedachte op nul, gedachte op nul. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? De woorden spookte door haar hoofd. Ze keek Kaito weer aan en zuchtte even. Ze ging op de grond zitten, haar blik strak op de grond gericht. Ze had werkelijk geen idee wat ze nou zou moeten doen..

Ze keek Kaito hoofdschuddend aan en mompelde hard genoeg om het te kunnen horen: 'Vergeet niet dat je me iets hebt belooft. Misschien niet in veel woorden en misschien heb ik enkel een bevestiging door die "ja ja" van jou, maar ik reken erop dat je je eraan houd, Damian.' Kaito keek haar eindelijk aan, maar nog steeds met een afwezige blik. "Ik zal niet bij hem langsgaan." zei hij op een afwezige toon. 'Mag ik je vragen wat je gaat doen als ik straks weg ben?' Kaito keek haar niet aan "Ik ga jou missen, zoals ik elke keer heb gedaan in de gevangenis." Hij zweeg weer en luisterde naar wat ze zei. Ze schudde haar hoofd even en liep weer naar Kaito toe. 'Doe alsjeblieft geen domme dingen. Ik wil je niet nog eens kwijt raken.' Hij stond op en nam Tári vast "Ik zal geen domme dingen doen, beloofd lieverd." Hij kuste haar nog maar eens, maar deze keer was het misschien wat triest. Hij nam weer afstand: "Ik begrijp als je voor die andere kiest.." Tári liet haar hoofd iets kantelen. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Het is vreemd om je zo.. Zo liefdevol te zien, maar het is schattig.' Ze glimlachte en deed een dusdanige stap dat ze voor hem stond en enkel haar hoofd iets naar voren hoefde te buigen. Ze boog zich naar voren en kuste Kaito.
'Je maakt het me niet makkelijk, weet je?' Zei ze na de kus. Ze grijnsde even en schudde haar hoofd. 'Echt niet.' Haar blik gleed even over zijn gezicht voordat ze haar vingertoppen over zijn wang liet gaan. Kaito glimlachte voor de eerste keer serieus breed. Ze deed een stap naar achteren en opende haar ogen weer. Ze slikte even. De halve triomf piep van Terra kon niemand ontgaan. Tári keek Kaito met een verontschuldigde en wat pijnlijke blik aan. 'Je maakt het me misschien zelfs te moeilijk..' Ze wende haar blik even af. "Liefje.." Hij stond nogmaals op en hij omhelsde haar. "Alles is oké." Hij begon zachtjes een gedicht voor te zeggen in haar oor. Daarna zei hij "Heb ik gemaakt tijdens mijn tijd in de gevangenis.." zei hij zachtjes. "Jij bent mijn brenger van leven, mijn hoop. Alles wat ik nog heb"

(gedichtje)

"Ik zal niet bij hem langsgaan." zei hij op een afwezige toon. 'Mag ik je vragen wat je gaat doen als ik straks weg ben?' Kaito keek haar niet aan "Ik ga jou missen, zoals ik elke keer heb gedaan in de gevangenis." Hij zweeg weer en luisterde naar wat ze zei. Ze schudde haar hoofd even en liep weer naar Kaito toe. 'Doe alsjeblieft geen domme dingen. Ik wil je niet nog eens kwijt raken.' Hij stond op en nam Tári vast "Ik zal geen domme dingen doen, beloofd lieverd." Hij kuste haar nog maar eens, maar deze keer was het misschien wat triest. Hij nam weer afstand: "Ik begrijp als je voor die andere kiest.." Tári liet haar hoofd iets kantelen. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Het is vreemd om je zo.. Zo liefdevol te zien, maar het is schattig.' Ze glimlachte en deed een dusdanige stap dat ze voor hem stond en enkel haar hoofd iets naar voren hoefde te buigen. Ze wilde dit eigenlijk nog steeds niet, maar haar lichaam leek niet meer te luisteren naar haar gedachtes, het leek een eigen leven te leiden en ergens.. Vond ze dat ze aan de kant van haar lichaam moest gaan staan, haar verstand op nul moest zette en alles gewoon even vergeten. Ze vond dat ze Mats nu gewoon even moest vergeten, ook al begon het stemmetje steeds harder te roepen dat ze krankzinnig werd of al was. Ze boog zich naar voren en kuste Kaito.
'Je maakt het me niet makkelijk, weet je?' Zei ze na de kus. Ze grijnsde even en schudde haar hoofd. 'Echt niet.' Haar blik gleed even over zijn gezicht voordat ze haar vingertoppen over zijn wang liet gaan. Kaito glimlachte voor de eerste keer serieus breed. Het was misschien meer dan vreemd, hem zo te zien. Ze was hem gewend als een emotieloze zak die het liefst misbruik maakte van andere.. Maar nu was hij zo.. Anders. Iets anders kon ze er gewoon niet van maken. Anders was het enige woord wat in haar op kwam. Al was het lief anders..
Haar grijns verdween en ze trok haar hand terug toen een steek van verraad door haar lichaam trok. Ze sloot haar ogen en hield haar adem heel even in. Ze deed een stap naar achteren en opende haar ogen weer. Ze slikte even. De halve triomf piep van Terra kon niemand ontgaan. Tári keek Kaito met een verontschuldigde en wat pijnlijke blik aan. 'Je maakt het me misschien zelfs te moeilijk..' Ze wende haar blik even af.
"Liefje.." Hij stond nogmaals op en hij omhelsde haar. "Alles is oké." Hij begon zachtjes een gedicht voor te zeggen in haar oor. Een glimlach sierde haar lippen langzaam maar zeker, werd steeds groter bij elk woord, tot het uitgegroeid was tot een halve lach. Daarna zei hij "Heb ik gemaakt tijdens mijn tijd in de gevangenis.." zei hij zachtjes. "Jij bent mijn brenger van leven, mijn hoop. Alles wat ik nog heb" Tári schudde haar hoofd en zei lachend: 'Dat laatste is niet helemaal waar.' Ze glimlachte even. Haar stem klonk nog steeds geamuseerd toen ze zacht zei: 'Maar, je hebt hopelijk wel door dat.. Ik kan dit toch niet zomaar doen? Ik kan toch niet van twee mensen tegelijkertijd houden?!' Halverwege de zin werd haar stem wat minder geamuseerd en aan het einde was alle vrolijkheid wel uit haar stem verdwenen. 'Heb je ooit al eens.. Nee, natuurlijk niet.' Ze had hem willen vragen of hij ooit al een liefde had gevoeld voor twee verschillende mensen, maar ze had het tegen hem, Damian, de jongen die het liefst mensen martelde.. 'Ik zou je die vraag misschien kunnen stellen als ik je niet kende..' Ze zuchtte even. Er was zoveel dat ze Kaito nu niet wilde en niet kon vertellen, zoveel wat ze hem waarschijnlijk nooit zou vertellen. Zoals het feit dat ze tegen alle regels van de eed iemand werkelijk alles had verteld. Mats wist werkelijk alles.. Ze was ervan overtuigd dat Kaito hem iets aandeed, al was ze daar sowieso wel van overtuigd.. Maar ze zou zich er niet over verbazen als hij haar iets aandeed als hij erachter kwam. Nee, al zou ze zeker zijn dat hij niemand iets aandeed, het was gewoon gênant toe te geven dat ze iets stoms had gedaan. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd. 'Toch ga ik je de vraag stellen, ook al weet ik dat je er toch geen antwoord op zult hebben.' Ze keek hem even met een doordringende blik aan, voordat ze vroeg: 'Heb je enig idee hoe het voelt als je het idee hebt dat je jezelf en onmogelijke vraag stelt? Een vraag die werkelijk niemand kan beantwoorden..' Zo een vraag stelde ze zichzelf. Een vraag van wie ze meer hield, van wie ze meer wilde houden, een onmogelijke vraag..

'Je maakt het me misschien zelfs te moeilijk..' Ze wende haar blik even af.
"Liefje.." Hij stond nogmaals op en hij omhelsde haar. "Alles is oké." Hij begon zachtjes een gedicht voor te zeggen in haar oor. Een glimlach sierde haar lippen langzaam maar zeker, werd steeds groter bij elk woord, tot het uitgegroeid was tot een halve lach. Daarna zei hij "Heb ik gemaakt tijdens mijn tijd in de gevangenis.." zei hij zachtjes. "Jij bent mijn brenger van leven, mijn hoop. Alles wat ik nog heb" Tári schudde haar hoofd en zei lachend: 'Dat laatste is niet helemaal waar.' Ze glimlachte even. Haar stem klonk nog steeds geamuseerd toen ze zacht zei: 'Maar, je hebt hopelijk wel door dat.. Ik kan dit toch niet zomaar doen? Ik kan toch niet van twee mensen tegelijkertijd houden?!'
Kaito keek haar met een schuldige blik aan "Ik weet het en misschien klinkt het wreed, maar toch ergens hoop ik dat je voor mij kiest." zei hij zachtjes. 'Heb je ooit al eens.. Nee, natuurlijk niet.' Kaito vroeg niet verder, hij was er niet bepaald in geïnteresseerd. Hij keek voor zich uit en kruiste zijn armen. Ik zou je die vraag misschien kunnen stellen als ik je niet kende..' Ze zuchtte even. "Vast" mompelde hij als reactie. 'Toch ga ik je de vraag stellen, ook al weet ik dat je er toch geen antwoord op zult hebben.' Ze keek hem even met een doordringende blik aan, voordat ze vroeg: 'Heb je enig idee hoe het voelt als je het idee hebt dat je jezelf en onmogelijke vraag stelt? Een vraag die werkelijk niemand kan beantwoorden..' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Had hij zichzelf ooit al een onmogelijke vraag gesteld? Nee... Wel een onmogelijke opgave gehad maar hij had die al snel weer opgelost. "Onmogelijke vragen aan mezelf gesteld? Nee." was zijn enigsinds simpele antwoord. Nee hij had werkelijk geen idee waarover ze het had, maar dat had hij wel vaker bij Tári. "Heb jij dat nu dan?" vroeg hij maar hij wendde zijn blik af.

(inspiloos op Kaito xd)