"Heb ik gemaakt tijdens mijn tijd in de gevangenis.." zei hij zachtjes. "Jij bent mijn brenger van leven, mijn hoop. Alles wat ik nog heb" Tári schudde haar hoofd en zei lachend: 'Dat laatste is niet helemaal waar.' Ze glimlachte even. Haar stem klonk nog steeds geamuseerd toen ze zacht zei: 'Maar, je hebt hopelijk wel door dat.. Ik kan dit toch niet zomaar doen? Ik kan toch niet van twee mensen tegelijkertijd houden?!' Halverwege de zin werd haar stem wat minder geamuseerd en aan het einde was alle vrolijkheid wel uit haar stem verdwenen. Kaito keek haar met een schuldige blik aan "Ik weet het en misschien klinkt het wreed, maar toch ergens hoop ik dat je voor mij kiest." Zei hij zachtjes. Tári glimlachte even en knikte. Juist ja, wie van de twee zou dat nou niet willen? Wie van de twee jongens zou nou niet willen dat zij voor hem koos? 'Weet ik..' Het zou haar hebben verbaasd als het anders was geweest. Als Kaito niet had gewild dat ze voor hem koos.
'Heb je ooit al eens.. Nee, natuurlijk niet.' Kaito vroeg niet verder, gelukkig. Hij keek voor zich uit en kruiste zijn armen. 'Ik zou je die vraag misschien kunnen stellen als ik je niet kende..' Ze zuchtte even. "Vast" mompelde hij als reactie. Tári negeerde zijn gemompel. Ze had er eigenlijk helemaal geen reactie op verwacht, dus ergens was het wel verrassend dat ze er wel een kreeg, vond zij tenminste. 'Toch ga ik je de vraag stellen, ook al weet ik dat je er toch geen antwoord op zult hebben.' Ze keek hem even met een doordringende blik aan, voordat ze vroeg: 'Heb je enig idee hoe het voelt als je het idee hebt dat je jezelf en onmogelijke vraag stelt? Een vraag die werkelijk niemand kan beantwoorden..' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Ze kantelde haar hoofd iets en wachtte geduldig op zijn antwoord, deed geen moeite om snel een antwoord te krijgen. Hij mocht nadenken, dat had ze de afgelopen minuten ook non-stop gedaan, dus waarom zou hij dat niet mogen?
"Onmogelijke vragen aan mezelf gesteld? Nee." Was zijn enigsinds simpele antwoord. Tári zuchtte even. Dat werd er dus niet echt makkelijker op. Als hij het zelf nooit had gedaan, werd het waarschijnlijk ook lastig uit te leggen.. "Heb jij dat nu dan?" Vroeg hij maar hij wendde zijn blik af. Tári keek hem even vragend aan. Ze vroeg zich af waarom hij zijn blik af wende, maar die vraag zou later nog wel komen, zo meteen waarschijnlijk. 'Ja.. Zoals ik net al zei, ik kan het gewoon niet, ik kan niet van twee mensen tegelijkertijd houden, ik kan het echt niet.' Ze slikte even en wreef door haar ogen, meer om zichzelf wat wakker te schudden dan wat anders. 'Ik.. Ik heb geen idee van wie ik van jullie tweeën meer hou. En die vraag is een onmogelijke vraag..' Ze schudde met haar hoofd en een grimas trok over haar gezicht heen. 'En dan te bedenken dat ik hem..' Ze klemde haar kiezen strak op elkaar. Ze wilde de zin niet afmaken, echt niet! Kaito zou zeker iets vragen als ze de zin af zou maken, hij zou haar van alles kunnen vragen, maar de meeste vragen kwamen uit op een hel. Hij zou met de goede vragen makkelijk te weten kunnen komen dat ze de eed gebroken had, iets wat ze sowieso wilde vermeiden, ze wilde onder geen voorwaarde dat hij het wist.
Ze keek hem even aan en vroeg zacht, duidelijk van onderwerp veranderend: 'Maar, waarom wende je je blik af?' Haar hoofd hing iets schuin en haar ogen keken hem vragend aan. Ze had eigenlijk geen idee of het zou werken, of ze er echt veel mee opschoot, van onderwerp veranderen. Waarschijnlijk niet, maar ze kon het toch nog steeds proberen.

'Toch ga ik je de vraag stellen, ook al weet ik dat je er toch geen antwoord op zult hebben.' Ze keek hem even met een doordringende blik aan, voordat ze vroeg: 'Heb je enig idee hoe het voelt als je het idee hebt dat je jezelf en onmogelijke vraag stelt? Een vraag die werkelijk niemand kan beantwoorden..' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Ze kantelde haar hoofd iets en wachtte geduldig op zijn antwoord, deed geen moeite om snel een antwoord te krijgen. Hij mocht nadenken, dat had ze de afgelopen minuten ook non-stop gedaan, dus waarom zou hij dat niet mogen?
"Onmogelijke vragen aan mezelf gesteld? Nee." Was zijn enigsinds simpele antwoord. Tári zuchtte even. "Heb jij dat nu dan?" Vroeg hij maar hij wendde zijn blik af. 'Ja.. Zoals ik net al zei, ik kan het gewoon niet, ik kan niet van twee mensen tegelijkertijd houden, ik kan het echt niet.' Ze slikte even en wreef door haar ogen. 'Ik.. Ik heb geen idee van wie ik van jullie tweeën meer hou. En die vraag is een onmogelijke vraag..' Ze schudde met haar hoofd en een grimas trok over haar gezicht heen. 'En dan te bedenken dat ik hem..' Ze klemde haar kiezen strak op elkaar. "Je hem wat?" vroeg hij met een doordringende stem en hij keek haar dan nog eens extra doordringend aan, waarom zei ze dat nou als ze de zin zelfs niet eens afmaakte en nu veranderde ze nog eens van onderwerp ook. 'Maar, waarom wende je je blik af?' Haar hoofd hing iets schuin en haar ogen keken hem vragend aan. Hij gromde en keek haar geïrriteerd aan: "JE HEM WAT?" riep hij nu duidelijk geïrriteerd over het feit dat ze van onderwerp veranderde. Hij wendde zijn blik af en staarde koppig met een razende blik naar de verte.

'Heb je enig idee hoe het voelt als je het idee hebt dat je jezelf en onmogelijke vraag stelt? Een vraag die werkelijk niemand kan beantwoorden..' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Ze kantelde haar hoofd iets en wachtte geduldig op zijn antwoord, deed geen moeite om snel een antwoord te krijgen. Hij mocht nadenken, dat had ze de afgelopen minuten ook non-stop gedaan, dus waarom zou hij dat niet mogen?
"Onmogelijke vragen aan mezelf gesteld? Nee." Was zijn enigsinds simpele antwoord. Tári zuchtte even. "Heb jij dat nu dan?" Vroeg hij maar hij wendde zijn blik af. 'Ja.. Zoals ik net al zei, ik kan het gewoon niet, ik kan niet van twee mensen tegelijkertijd houden, ik kan het echt niet.' Ze slikte even en wreef door haar ogen. 'Ik.. Ik heb geen idee van wie ik van jullie tweeën meer hou. En die vraag is een onmogelijke vraag..' Ze schudde met haar hoofd en een grimas trok over haar gezicht heen. 'En dan te bedenken dat ik hem..' Ze klemde haar kiezen strak op elkaar. Kaito zou zeker iets vragen als ze de zin af zou maken, hij zou haar van alles kunnen vragen, maar de meeste vragen kwamen uit op een hel. Hij zou met de goede vragen makkelijk te weten kunnen komen dat ze de eed gebroken had, iets wat ze sowieso wilde vermeiden, ze wilde onder geen voorwaarde dat hij het wist, maar blijkbaar was dat makkelijker gezegd dan gedaan.
"Je hem wat?" Vroeg hij met een doordringende stem en hij keek haar dan nog eens extra doordringend aan. Tári negeerde het. Ze wilde het hem niet vertellen, punt uit! Hij zou het niet te weten krijgen. Ze had liever dat hij boos op haar werd omdat ze hem iets niet vertelde, dan omdat hij wist waarom ze haar zin gestopt was. Eigenlijk was het stom van haar geweest om de zin überhaupt te beginnen, maar het was eruit geweest voor ze het door had gehad.
Ze keek hem even aan en vroeg zacht, duidelijk van onderwerp veranderend: 'Maar, waarom wende je je blik af?' Haar hoofd hing iets schuin en haar ogen keken hem vragend aan. Aan Kaito's grom te horen, had het geen nut gehad, hij trapte er niet in.. Hij keek haar geïrriteerd aan: "JE HEM WAT?" Riep hij nu duidelijk geïrriteerd over het feit dat ze van onderwerp veranderde. Hij wendde zijn blik af en staarde koppig met een razende blik naar de verte. Tári's hand was vrijwel automatisch naar haar riem gegaan. Ze was op zich wel gewend dat hij schreeuwde, maar het was nu.. Wat was het nu eigenlijk? Onverwacht? Vreemd? Nieuw? Nee, nee, nee. Het was het allemaal niet. Waarschijnlijk kwam het puur omdat ze iets verzweeg, iets wat ze hem echt niet wilde vertellen. Ze keek hem met een wat giftige blik aan en siste tussen haar tanden door: 'Je bent echt niks veranderd, hè?' Ze schudde haar hoofd. Ze had twee keuzes. Of Kaito helemaal niks vertellen en het risico lopen dat hij zijn woede ging uiten, of ze kon een leugen verzinnen.. Ja, dat tweede was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze zuchtte en schudde wat geïrriteerd met haar hoofd, waarbij haar vlechten haar kaken raakte. 'Ten eerste had je de vraag ook gewoon kunnen stellen in plaats van schreeuwen.' Ja, het was de tweede keer geweest dat hij de vraag stelde, de eerste keer had hij het inderdaad normaal gedaan, maar dat kon haar niks schelen, het maakte haar helemaal niks uit. Haar part deed ze net of ze de eerste keer niet gehoord had, als hij erin zou trappen althans. 'Ten tweede, kijk me aan als je per se iets wilt weten.' Haar blik werd harder en haar stem emotielozer, puur om te zorgen dat het minder op zou vallen dat ze loog, ook al was het maar half gelogen: 'Hij vroeg me of ik nog van je hield, ik heb nee gezegd, maar ik loog dus. Nu tevreden? Je hebt antwoord op je vraag.' Wacht is.. Ze zou toch liegen? Waarom deed ze het dan niet? Ze had de waarheid gezegd. Oke, er ontbrak een stuk aan het verhaal, maar er zat geen enkele leugen in! Ze had het met Mats over Kaito gehad, over Damian.. Hij had haar gevraagd van wie ze hield, hij had het haar gevraagd en zei had gelogen, onbewust, maar ze had het gedaan..
Ze stond op en schudde haar hoofd. Ze draaide haar rug naar Kaito toe en gromde wat tegen zichzelf, puur omdat ze boos was dat ze geen leugen had kunnen vertellen. Ze bracht zichzelf nog eens flink in de problemen, en niet alleen zichzelf waarschijnlijk.. Ze sloeg haar handen voor haar ogen, haalde ze weer weg en draaide zich weer om naar Kaito. 'Nu ik jou antwoord heb gegeven wil ik ook mijn antwoord. Plus ik breid mijn eerder gestelde vraag iets uit.' Dat was zijn eigen schuld, had hij maar niet zo opdringerig moeten zijn, dan had hij maar niet zo moeten schreeuwen. 'Waarom wend je constant je blik af als je me iets vraagt of iets tegen me zegt? Ik word er gewoonweg gek van. Ben je bang om me aan te kijken, Kaito?' Ze schrok er zelf een beetje van dat ze zijn eerste naam gebruikte, ze had het niet verwacht.. Maar eerlijk gezegd voelde het prettiger als ze wat boos was, zoals nu. Die naam uit haar mond leek een grotere afstand tussen beide te maken, zo voelde het voor haar. Iets wat veel prettiger was als ze boos was, al zou het ook onhandig kunnen zijn..