Het was niet bepaald een koude lente nacht. Eerder mild. De bomen zagen er s'nachts nog sinister uit dan ze overdag al waren. Het was dan ook pikkedonker. De enige vorm van licht kwam van de vuurvliegjes en de maan, die als een groot, wit gezicht door de bomen te zien was. Schaduwen waren te zien tussen de bomen. Waren het beesten? Of was het gewoon verbeelding? Het enige wat te horen was waren krekels. Er was niemand, maar dan ook niemand te zien. Alleen een Uil die hoog op een tak zat. Zijn wijze ogen keken naar de grond, speurend naar een klein zoogdier. Na een tijdje leek de Uil niets te kunnen vinden. Hij vloog weg in de nacht, met geruisloze vleugelslagen.
Na een tijdje kwam er een andere Uil. Deze was veel groter en had een fluweel zwart verenkleed. Opzich een heel normaal gezicht. Zou je denken. Deze Uil had namelijk, in plaats van de gebruikelijke gele of oranje ogen, had deze fel paarse ogen. Ook was de manier waarop hij zich bewoog over de takken een bijna menselijke manier. Deze vloog weer van de tak af, en ging op de grond zitten. Toen gebeurde er iets heel raars. De Uil werd opeens langer. Zijn veren leken te vervormen, platter, om zo een zwarte outfit te vormen. Ook de pose werd opeens veel menselijker. Zijn kop werd wat ronder, en zijn snavel werd platter en vormde een mond. De veren verdwenen in de huid. Alleen de paarse ogen bleven. Op de plek waar eerst de Uil was, was nu een jongen te zien. Deze rekte zich even uit en klopte wat veertjes van zijn schouder. Hij hield niet zo heel erg van transformeren. Niet dat hij het niet leuk vond, eerder het gedoe dat er bij transformaties kwam.
Hij had besloten om eens op een nachtelijk uitstapje te gaan. Hij had de school al vaak genoeg s'nachts bewandeld. Maar nooit eens er buiten. Nu hij eindelijk hier was, was hij blij dat hij hier was gekomen. Deze duisternis deed zijn hart goed. Hij begon te lopen. Bij iedere stap die hij zette, kraakte er een takje onder zijn voeten. Dit stoorde hem niet zo zeer, maar het was wel vervelend, omdat dit de sfeer die dit bos uitademde een beetje verpestte. Hij hoorde in de verte andere voetstappen. Hij zag ook vaag door de bomen, een andere schaduw. "Hmm..nog iemand hier op dit tijdstip?" mompelde hij in zichzelf, en begon al wat langzamer te lopen. Wat minder kracht achter zijn passen zetten, om zo het geluid wat hij maakte te verminderen.

~Leya~

De nacht was als vele andere nachten, alhoewel.. Ondanks dat het een van de vele lente nachten waren was deze niet nacht zo koud. Het beviel haar eerlijk gezegd wel. Een nacht die Leya eigenlijk wel vaker wilde meemaken, maar het was wat stom hoe ze hier was geraakt. Gewoon op haar geloof en zonder haar ogen te gebruiken was ze naar hier gelopen. Het voelde gewoon goed aan op een of andere manier. Maar het was wel ontzettend donker hier. Zou ze misschien ..? Nee dat had ze toch wel gemerkt? Of.. toch? Was ze nu in het duistere bos geraakt? Met haar groenige ogen keek ze vluchtig om zich heen. Ondanks dat het donker was, maar toch niet zo'n o-zo koude nacht, beviel het haar wel. De verschillende soorten nacht-dieren vlogen over en liepen haar voorbij. Het ene nachtdier was nog groter dan de ander, het schrikte haar niet eens af nee het maakte een indruk op haar, ja het maakte echt een goede indruk op haar.
Ze liep nog steeds wat langzaam door de bossen heen en hoorde ineens wat gekraak. Een klein gilletje slaakte ze en keek meteen met grote ogen om zich heen. 'Is.. Is daar iemand?' Maar geen antwoord, misschien was ze het zelf wel? Tenslotte keek ze naar beneden en zag toen inderdaad geen gebroken takje onder haar voet. Dat stelde haar totaal niet gerust, er was hier nog iemand aanwezig.. Doordat ze het zo donker was kon ze vrijwel niets zien, ja een aantal schaduwen. Maar daar hoopte ze op dat het niemand was of de bomen waren. Niets anders. Een wind vloog voorbij die haar haren lieten wapperen. Nu was het letterlijk zo; haar haren wapperde in de wind. De wind die haar voorbij vloog was niet koud, het voelde eigenlijk wel fijn aan.
Plots werd ze verstoord door nog meer vreemde geluiden, wat .. wat was dat? Ze stopte met lopen en keek tenslotte weer om haarzelf heen. Nu zag ze inderdaad een schim, een schim die veranderde van vorm. Fronsend bekeek ze de schim, het werd langer en het werd.. menselijker. Snel en zachtjes liep ze wat terug, maar kwam toen stil te staan tegen een boom. Een boom die haar tegenhield om verder te kunnen lopen. Ineens hoorde ze voetstappen en hield haar adem in. Met een aantal stappen ging ze voorbij de boom, maar hoorde toen een jongensstem mompelen. Een jongensstem, die veranderende vorm was dus een jongen? Wat mompelde de jongen precies? Dat wist ze niet.. Ze keek om en stopte toen met lopen. 'Ha-Hallo?' Met een onzekere stem zei ze dat op een normale toonhoogte, hopende dat de jongen weg was gegaan zonder haar op te merken.

Nog steeds met gedempte passen, liep hij op de schim af. Deze stond stil tegen een boom. Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat dit een meisje was. Deze had Olijfgroen haar. Tenminste dat meende Jake te zien. 'Ha-Hallo?' hoorde hij het meisje nog zeggen. Jake glimlachte. Ze was bang..waarom? Waarom bang zijn voor duisternis? Dat had Jake nou nooit gesnapt. De angst voor het duistere. Maar het kon trouwens ook aan de situatie liggen bedacht Jake zich. Het was tenslotte een meisje, alleen in een donker bos.
Nu zag hij ook de uitdrukking op de gezicht van het meisje. Inderdaad. Ze was bangig. Ergens was dit wel schattig..maar meer ook niet. Jake lachte zacht. Dit gaat leuk worden. Hij liep naar het meisje toe. In een normale pas. Zijn paarse ogen gaven zowat licht in het donker. "Ik dacht dat ik de enige was in dit bos.." Hij was nu bij het meisje aangekomen. "Maar blijkbaar niet." Er viel een korte stilte. Ergens in de verte was een uil te horen. De roep van deze lijk op het koeren van een duif, maar veel hoger en minder krakender. Misschien dezelfde uil? Jake keek even op, en dacht na. "Ah, dat is een Shadraanse Doodsuil, die heb ik vroeger vaak gehoord." Hij wist veel van deze dieren, mede omdat zijn dierenvorm een grote zwarte uil was. Hij wist dat de roep van deze uil heel zacht was, dus moest deze nog in de buurt zitten.

(meh, kon beter)

Dood stil stond Leya daar nog steeds, met angstige ogen keek ze vlug om haar heen. Toen vielen haar ogen op een schim die steeds dichterbij kwam. Wat moest die persoon van haar? Was het nou wel verstandig om hier zo stokstijf te blijven staan? Twijfelachtig keek ze opnieuw om zich heen, maar een uitweg zag ze niet. Ze moest die persoon maar gewoon onder ogen komen, tenslotte keek ze weer naar de schim die nu wel heel dichtbij was gekomen. De ogen van die persoon spraken haar aan, ze waren paars. Een oogkleur die ze nog nooit bij een persoon had gezien. Het was bijzonder en daar hield ze eigenlijk wel van. Weer eens wat anders, net zoals haar haarkleur. Groen.
Nonchalant maar onopmerkend haalde ze haar schouders op en hoorde toen de jongensstem "Ik dacht dat ik de enige was in dit bos.." zeggen. Na dat had hij dus fout hè, want andere mensen konden hier natuurlijk ook rond dit tijdstip hier rondlopen. Het was haar immers niet verboden. "Maar blijkbaar niet." werd er toen door de jongen gezegd. 'Het was me niet verboden om hier te komen..' Oké nu deed ze dus net alsof ze hier expres was gekomen, maar dat was helemaal niet zo. Met haar stomme kop was ze hierheen gelopen doordat ze haar gevoel binnen in volgde. Ineens hoorde ze een dier een geluid maken, maar ze richtte zich er maar niet al te veel op. "Ah, dat is een Shadraanse Doodsuil, die heb ik vroeger vaak gehoord." werd er tenslotte door de jongen gezegd. Met een turende blik keek ze om haarzelf heen, op zoek naar die Shadraanse Doodsuil. Maar ze zag hem echt helemaal nergens. Nonchalant haalde ze opnieuw haar schouders op en keek tenslotte weer naar de jongen met de indrukwekkende paarse ogen. 'Aha een Shadraanse Doodsuil, ik had er van gehoord maar ik wist niet of ik moest geloven of die echt bestond. Dankjewel voor de informatie, nu heb ik bevestiging dat die echt bestaat.' Met een zwakke glimlach keek ze de jongen aan, maar wendde toen haar blik weer van hem af. Straks vond hij haar nog raar ook? Ach dat was dan maar zo.

'Aha een Shadraanse Doodsuil, ik had er van gehoord maar ik wist niet of ik moest geloven of die echt bestond. Dankjewel voor de informatie, nu heb ik bevestiging dat die echt bestaat.' Ze had er nog 1 gehoord? Dan moest ze vast niet van Shadra afkomen. Daar was de uil namelijk 1 van de meest voorkomende. Daar kwam bij, ze zag er niet echt bepaald Shadraans uit. Eerder...ja...Jake kon er even niet opkomen. Nu wist hij dat dit meisje sowieso niet van Nova afkwam. Hij speurde even met zijn ogen de bomen af. Nadenkend over waar dit meisje vandaan zou komen.
Hij zag toen toevallig de Doodsuil. Het was een grote, zwarte uil, het patroon op zijn kop had iets weg van een schedel. Vandaar ook de naam. De uil keek naar het tweetal. Jake keek even naar de uil. Toen kreeg hij een idee. "Zie je Uil daar? Dat is nou een Shadraanse Doodsuil. Moet je nu horen." Hij zette zijn beide vuisten bij zijn mond. Hij blies door de opening van de twee. Het fluitende geluid wat eruit kwam, was identiek aan de roep die ze zojuist hadden gehoord. De uil keek om zich heen, en beantwoorde toen het geluid toen. Weer met dezelfde, koerende roep. Toen vloog deze weg in de duistere nacht, alsof deze opgeschrikt door iets was. Jake deed zijn vuisten weer bij zijn mond weg. Hij keek even in het rond, om te zien wat deze uil had kunnen afschrikken. Maar hij zag niets. Hij keek weer naar het meisje. "Jake is trouwens de naam" Hij glimlachte hierbij en maakte een korte buiging. Jake was altijd al een voorstander geweest van beleefdheid.

De jongen leek haar wel te bekijken, Leya wist niet zo best wat ze er van moest vinden. Ze keek nuchter om haarzelf heen en krabde toen op haar hoofd. Maar al snel zag ze hoe de jongen zijn blik van haar afwendde. Dat scheelde, ze vond het op een of andere manier nooit fijn als mensen naar haar keken. Althans, meer als mensen haar bekeken. Zwak glimlachend keek ze naar de jongen en hoorde toen hoe hij "Zie je Uil daar? Dat is nou een Shadraanse Doodsuil. Moet je nu horen." tegen haar zei. Snel keek ze opzij en zag toen inderdaad de uil. Het was een best mooie uil, maar ze vindt vele dieren mooi. Welk dier vond zij nou niet mooi? Zelfs de lelijkste dieren vond zij nog mooi, maar misschien had zij ook maar gewoon een rare smaak. Ineens hoorde ze hoe de jongen een apart geluid, wat ze daarnet ook al had gehoord. De uil leek de jongen wel te beantwoorden, haar ogen begonnen te glunderen. Ze vond het geweldig om mensen dat te zien of horen doen. Prachtig vond ze het om te zien of horen hoe dieren reageerde op menselijke geluiden. Maar opeens vloog de uil weg, waarom vloog ie nou toch weg? Fronsend keek ze naar de jongen om en merkte dat hij ook weer naar haar keek. "Jake is trouwens de naam" Glimlachend keek ze hem aan en zag hoe hij een buiging maakte. 'Nou aangenaam Jake, mijn naam is Leya en je hoeft echt niet te buigen hoor.' Lachend keek ze hem aan en klopte op zijn schouder. Tenslotte streek ze haar shirt recht en keek met haar ogen naar hem. Jake was geen aparte naam, jammer. Ze hield wel van aparte namen. Maar ze moest toegeven, haar naam Leya was ook niet echt een aparte naam. Jammer genoeg niet.

'Nou aangenaam Jake, mijn naam is Leya en je hoeft echt niet te buigen hoor.' zei ze en ze klopte op zijn schouder. Jake bleef het maar een vreemd gevoel vinden als mensen die je nog maar net kende je zomaar aanraakte. Jake lachte even. "Het is altijd al een gewoonte van mij geweest, Leya. Ik ben nou eenmaal een voorstander van beleefdheid." Het was weer even stil. Jake genoot weer even van het moment van stilte. Dit was een goed moment om het meisje te bekijken. Hmmn...ze zag eruit als iemand die veel van natuur hield..het kon ook aan haar kleding/haar liggen. In dat geval zou de kans groot zijn dat ze van Gren af zou komen en dus gewoon een bomenknuffelaarster zou zijn. Toen besloot hij maar weer zijn aandacht te richten op de omgeving. Hij hoorde weer de krekels, hij zag de vuurvliegjes, en hoorde de uil ergens in de verte weer. De bomen leken net gezichten te hebben. Misschien was dit wel de reden waarom de meeste mensen het niet prettig vonden in een donker bos. Hij had eigenlijk nooit echt gezien wat donker was, aangezien hij met zijn uilen ogen veel beter in het donker kon kijken dan de meeste mensen. Hij keek naar boven. Naar de maan. Deze stond er mooi bij vannacht. Het was volle maan. Toen keek hij weer naar Leya. "De maan staat er mooi bij vannacht vind je niet?" Hij vond al dat gesta trouwens maar niets. "Zullen we trouwens even gaan zitten, bij deze boom?" Hij wees naar de boom waar Leya tegen aan had gestaan.

Op een of andere manier had Leya het gevoel dat Jake het niet fijn vond dat ze hem ineens aanraakte, ook al was het maar een enkele schouderklop. Ze trok zich er maar weinig van aan, want als hij het echt niet fijn vond had hij het wel gezegd. Toch? "Het is altijd al een gewoonte van mij geweest, Leya. Ik ben nou eenmaal een voorstander van beleefdheid." Aha een jongeman die van beleefdheid houdt en volgens haar.. als ze goed nadacht kwam hij uit Shadra. Hm eigenlijk had ze het nooit zo op dat soort personen, uit Shadra. Waarom? Ze had eigenlijk niet echt een idee, misschien omdat ze de duistere magie bevatte? Misschien.. 'Ach beter dat dan dat je iemand meteen arrogant aan gaat lopen kijken of zoiets.' Ze haalde haar beide schouders op en keek toen weer van Jake weg. Ze had het gevoel alsof hij haar de hele tijd aan het bekijken was, maar liet het maar even rusten. Zo vriendelijk was ze dan nog wel, maar als het haar teveel werd.. Nee.
Leya was altijd al dol geweest op alles wat er bestond qua natuur. Ze was ook niet voor niets een natuurliefhebster. Glimlachend luisterde ze naar alles om haar heen, de krekels, er galmde dieren geluiden door de bossen heen wat een uitermate heerlijk geluid was in haar oren. Zo kon ze wel dagenlang blijven zitten of staan in het bos. Luisterend en kijkend naar alles om haar heen. Allerlei schimmen zag ze voorbij komen, maar op een of andere manier voelde ze zich veilig. Misschien omdat ze dol was op alles in het bos? Misschien omdat ze van Gren komt? Misschien omdat ze een natuurliefhebster is? Alles had een reden en een van de redenen waardoor zij zich veilig zou kunnen voelen waren die redenen die ze zojuist opnoemde in haar hoofd. Ze werd ruw uit haar gedachten verstoord toen ze Jake weer hoorde praten. "De maan staat er mooi bij vannacht vind je niet?" Ze keek hem even aan en tenslotte naar de maan. 'Ja klopt, de maan helpt de nacht er minder donkerder door te lijken.' Toen ze de zin in haar hoofd zei klonk hij veel en veel logischer, maar nu ze die eenmaal had uitgesproken kon ze zichzelf uitlachen zo dom klonk die zin wel niet in haar oren. "Zullen we trouwens even gaan zitten, bij deze boom?" Tenslotte keek ze weer naar Jake en naar zijn vinger die wees naar de boom waar Leya zojuist tegen aanstond. Met een bedenkelijk getrokken gezicht keek ze weer naar hem. 'Ja is goed.' Ze knikte ook nog ter bevestiging met haar hoofd en ging tenslotte tegen de boom aan zitten. Meteen voelde ze hoe haar benen tot rust leken te komen.

'Ja is goed.' Ze ging zitten. Jake bukte, en ging ook zitten. Tegen dezelfde boom als Leya. Hij ging in kleermakers zit zitten. Zoals hij wel vaker deed als hij ergens met zijn rug tegen aan leunde terwijl hij zat. Hij keek door een opening in het bladerdek naar de sterrenhemel. Miljarden lichtjes zag hij daar. Sommige veel groter of kleiner dan andere. Jake lachte even in zichzelf. Het kon de situatie zijn. Hij zat per slot van rekening met een bomenknuffelaarster in een bos nota bene. Dat deed 'm trouwens denken. Zou dit wel echt een Greniaan zijn? Het kon per slot van rekening ook gewoon een Shadraan zijn die eruit zag als een Greniaan. Maar toch..Nee dit kon geen Shadraan zijn. Ze had namelijk een accent dat hij nooit, maar dan ook nooit op Shadra had gehoord. Oke, hij had het wel eens gehoord onder toeristen van een andere planeet, maar hij kon even niet meer bedenken van welke planeet die toeristen waren gekomen. Niet dat hij daar problemen mee had trouwens. Hij hield zelf ook erg van de natuur, en hield ervan om met iemand erover te discussiëren. Maar ook weer niet zo erg dat hij nooit iets gedood had. Je houding ten opzichte van iets moet je aanpassen aan de situatie, was Jake altijd van mening geweest. Ach, ze was in ieder geval niet een Novaan. Alles beter dan dat. Hij besloot het maar gewoon te vragen, voor het geval dat. Hij keek naast zich, naar Leya. "Je ziet er niet echt uit als een Shadraan. Ik kom namelijk zelf van de planeet zie je."

Lekker leunend tegen een boom aan zitten, heerlijk vond Leya dat. Als ze omhoog keek zag ze de sterren door de wapperende bladeren van de bomen. Het was prachtig, het was echt prachtig. En dan.. als ze om haar heen zou kijken zou ze van alles zien. Dierlijke schimmen die voorbij snelde en de bomen die daar stokstijf blijven staan. Even keek ze opzij en zag hoe Jake naast haar kwam zitten en in een kleermakerszit ging zitten. Zelf kon ze dat niet, dus zatze lekker net gestrekte benen op de grond met haar rug tegen deze boom aan. Uiteindelijk wendde ze haar blik weer van hem af, ze vond de stilte die nu was aangebroken aan de ene kant wel fijn. Dan kon ze gewoonweg lekker genieten van alles om haar heen, iets wat ze wel is vaker deed. Ondanks dat dit het duistere bos was en zoals ze gehoord had vol met Shadranen op dit tijdstip, zou ze minder bang zijn dan normaal. Normaal gezien had ze hier nooit expres heen gelopen, maar omdat ze hier per toeval door haar gevoel heen kwam maakt het - het een stukje minder eng. Eigenlijk fijn.. Af en toe hoorde ze Jake lachen, maar schonk er toen geen aandacht aan. Ze wist niet waarom hij in godsnaam lachte en dus kon ze niet beoordelen of zij het ook grappig vond. Onopmerkend haalde ze haat schouders op en keek toen opzij naar Jake. Die ogen van hem bleven haar aanspreken, het was gewoon.. zo lichtgevend paars dat het indrukwekkend bleef en dan vooral in de nacht waarschijnlijk. 'Je hebt een mooie oogkleur, is het van jezelf?' Dat moest gewoon gevraagd wordwn in haar oren, het klonk misschien wat malloot maar dat boeide haar niets. Als ze iets wilde weten vroeg ze het gewoon en dat van zijn ogen wilde ze graag weten doordat het haar aansprak. Plots hoorde ze de stem van Jake "Je ziet er niet echt uit als een Shadraan. Ik kom namelijk zelf van die planeet zie je. Ja dat zag ze inderdaad, maar dat was op zich ook niet zo moeilijk om het niet te zien. Daarnaast kon ze het overduidelijk aan zijn accent horen. 'Oftewel. Leya waar kom jij vandaan? Want een Shadraan ben je niet, dat zie ik zo. Wel.. Je hebt gelijk ik kom van Gren.' Ze keek hem glimlachend aan en knikte toch nog ter bevestiging met haar hoofd, maar daar stopte ze al behoorlijk gauw mee.

'Oftewel. Leya waar kom jij vandaan? Want een Shadraan ben je niet, dat zie ik zo. Wel.. Je hebt gelijk ik kom van Gren.' Jake knikte. Het was grappig om andermans interpretatie te zien van een uitspraak die hij had gemaakt. Jake had nooit echt moeite gehad om te raden waar iemand vandaan kwam. Maar meestal kon je dat ook wel zien aan hoe de persoon zich kleedde/gedroeg.
"En de oogkleur heb ik van inderdaad van mezelf. Vroeger was het alleen wat lichter." Jake had nooit begrepen, waarom hij als 1 van de weinige mensen op zijn planeet, paarse ogen had. Zijn vader hadden altijd gezegd dat dat 1 van de beste kenmerken was van een Patreus. Zijn vader had ook paarse ogen, en hij had gezien op foto's dat zijn opa ook paarse ogen had. Iedereen kon toen ook aan hem zien dat hij een Patreus was. Die rijke familie met paarse ogen. Hij was er vroeger nog wel eens om gepest. Maar dat waren eerder kleine plagerijtjes. Vroeger waren ze ook eigelijk velpaars. Maar naarmate de jaren waren verstreken waren ze wat donkerder geworden. Nu waren ze eerder Indigo. Indigo was om deze reden ook 1 van zijn favoriete kleuren. Daarna zwart en daarna paars. Hij had veel met het donker. Zeker omdat hij Shadraans bloed had. Hij deed even zijn hand omhoog, totdat deze op ooghoogte voor hem was. Hij deed deze even open. Er knetterde een donker vonkje in. Toen deed hij deze weer dicht en legde zijn hand weer op de grond. Dat deed hem denken. Hij kon niet de enige Shadraan in dit bos zijn. Het was volle maan, en dit bos was aardig donker. Hier zou duistere magie het best tot zijn recht komen.
"Gren...Ik ben daar zelf nooit geweest. Hoe is het daar?" Hij zei dit met gemeende interesse. Hij wou namelijk weten of zijn vermoedens over de planeet klopte.

Leya zag hoe Jake met zijn hoofd knikte toen ze haar interpretatie van zijn zin uit had gesproken. Glimlachend keek ze hem aan, aan hem kon je zo zien dat hij een Shadraan was. Ze dacht dat je aan haar ook gewoon kon zien dat ze van Gren kwam, maar misschien toch niet? Ach wat maakte het eigenlijk ook uit? In haar ogen niets, dan vroegen mensen het maar het was immers maar één klein woordje; Gren. Meer woorden waren het eigenlijk niet en zoveel moeite was het dus ook niet.
"En de oogkleur heb ik van inderdaad van mezelf. Vroeger was het alleen wat lichter." Speciaal, dat was wat het eerste in haar op kwam. Nog nooit had ze iemand gezien met paarsachtige ogen. Groene ogen zoals haar samen met blauwe en bruine ogen kwamen vaak voor. Ook heeft ze wel eens iemand met goudkleurige ogen gezien, maar paarsachtig? Nee nog nooit en dat maakt deze jongen denkt ze ook zo speciaal. Zijn oogkleur. 'Hm ik vind het mooi.' Glimlachend keek ze Jake aan en knikte ter bevestiging met haar hoofd. Ze vond het écht - écht mooi. Misschien was ze de enige die dat vond of vindt? So what?
Met wat samengetrokken ogen keek ze om haar heen maar haar aandacht werd getrokken toen ze Jake zijn hand op zag tillen. Fronsend keek ze vanuit haar ooghoeken naar zijn hand. Ineens kwamen er donkere vonkjes. Snel keek ze opnieuw naar de maan, ja fijn. Volle maan. Had Leya geen andere dag uit kunnen kiezen? Nu zijn de Shadranen het 'sterkst,' althans.. dat had ze gehoord. Hopelijk was het niet zo, maar als ze Jake zo ziet doen moest het wel waar zijn. Even zuchtte ze in zichzelf en krabde toen op haar hoofd. En wat nu? En wat nu.. ? Tenslotte keek ze weer naar beneden, naar haar handen die met elkaar frunnikte. De ene vinger frunnikte aan de ander en de ander frunnikte weer aan de ene. "Gren...Ik ben daar zelf nooit geweest. Hoe is het daar?" Even dacht ze na. Hoe kon ze Gren nou het beste verwoorden? Het was prachtig vol met natuur, naja.. eigenlijk was Gren een en al natuur. 'Ehm.. Als eerste ik raad je echt aan om er eens een kijkje te gaan nemen, want de natuur is daar geweldig. Er is zoveel dat je er jaren over doet om alles daar te hebben gezien. Ik ben dan een Grenaan en dus een natuurliefhebster, maar ik raad het zeker aan als je van de natuur houdt. Het is eigenlijk één grote tropische jungle. Echt wonderbaarlijk..' Ze hield er van om over Gren te praten, het was daar gewoon zó mooi. In haar ogen dan.

'Ehm.. Als eerste ik raad je echt aan om er eens een kijkje te gaan nemen, want de natuur is daar geweldig. Er is zoveel dat je er jaren over doet om alles daar te hebben gezien. Ik ben dan een Grenaan en dus een natuurliefhebster, maar ik raad het zeker aan als je van de natuur houdt. Het is eigenlijk één grote tropische jungle. Echt wonderbaarlijk..' Jake knikte. Zijnnvermoedens over de planeet waren hierbij bevestigd. Misschien moest hij er ook maar eens gaan kijken, aangezien hij Leya er zo over hoorde praten.
Hij keek weer naar de maan..deze was zo mooi...zo mooi wit...Er knetterde onwillekurig duistere magie weer tussen zijn vingers. Opeens verandere zijn uitdrukking. Zijn ogen gingen weidopen. Van kalm naar...gek..krankzinnig bijna. Nog steeds keek hij naar de maan. "Zo mooooi...ja.." Opeens had hij de behoefte allesom zich heen kapot te maken...te vermoorden.. Er knetterde een flinke schok duistere magie uit zijn vingers, de boom in. De statische donkere magie was naar boven gegaan, en eindigde bij een tak. Meteen verschrompelde alle blaadjes aan deze tak. Jake grinnikte zacht. "hehe..hehe" Toen werd zijn blik opeens weer normaal. "argh.." hij deed zijn hand tegen zijn voorhoofd en keek even moeilijk. Wat was dat opeens... Zou dit soms...nee.. Jake had wel eens gehoord van deze aandoening...Op Shadra noemde ze dit de Maangekte..dit kreeg je als duistere magier te lang aan maan licht bent blootgesteld...het gaat doet gekke dingen met de duistere magie. Hij keek even naast zich, naar Leya. Zou ze dit gezien hebben? Vast. Als dat het geval was, washij haar een uitleg schuldig.

Haar gedachten waren nog steeds bij Gren, haar thuisplaneet. Leya vond het gewoon geweldig daar, terwijl ze in haar hoofd nog steeds aan Gren dacht keek ze naar Jake. Ze zag dat hij met zijn hoofd knikte en tenslotte weer naar de maan keek. Fronsend bleef ze hem aankeken, het leek wel alsof hij contact had met de maan. Na ja contact? Zo kon ze het niet echt noemen, maar het was iets in die richting. Opeens opende hij zijn ogen, niet op een normale wijdte nee een grotere wijdte. Ergens vond ze het eng, plots hoorde ze hem "Zo mooooi...ja.." zeggen. Ze begon het steeds enger en enger te vinden, misschien moest ze maar eens gaan? Plots hoorde ze wat geknetter en keek toen naar de hand van Jake. Vervolgens keek ze omhoog naar de boom en de takken, ineens verschrompelde alle blaadjes aan een van de takken. Haar ogen werden groot en keken angstig naar beneden. "hehe..hehe" hoorde ze Jake toen weer zeggen. Twijfelend keek ze weer zijn kant op en fronste met haar wenkbrauwen. Als hij dat al alleen een boom aan kon doen, wat kon hij haar dan wel niet aandoen? Daar wilde ze eigenlijk niet eens aandenken, maar ze kon niet anders. Ze wilde zichzelf beschermen maar aan de ene kant wilde ze hem ook beschermen tegen zichzelf. Leya zag hoe hij zijn hand tegen zijn voorhoofd deed, nog steeds keek ze hem fronsend aan. Wat moest ze nu in godsnaam doen? Misschien weg gaan? Misschien wat zeggen? Ze besloot het tweede te doen. 'Ehm.. Jake? Wa-wat was dat?' Ze had een angstige trilling in haar stem. Daar zat ze dan tegen de boom aan met een Shadraan die wel gek leek te worden. Was het misschien de maan? Zorgde de maan voor het vreemde gedoe van Jake? Zo ja.. moest ze misschien maar eens gaan. Dan kon hij lekker zijn ding doen of zijn ei kwijt. Plots zag ze hoe hij naar haar keek, ze zorgde dat haar weer een normale grote hadden maar ze hadden nog steeds een angstige blik. Als ze nu haar hand op zou tillen zal je goed kunnen zien dat ze helemaal aan het trillen was.

- Ugh had beter gekund.
- Ik ben aan het bedenken bij welke mentorklas Leya wilt. ><

'Ehm.. Jake? Wa-wat was dat?' Fijn. Ze had het dus gezien. Kon ook niet anders..nou...hoe moest hij het uitleggen zonderbdat hij zeker wist wat het was? Hij besloot gewoon te zeggen wat hij dacht "Leya..heb je ooit gehoord van de maangekte?" Misschien wist Leya het al. Maar waarschijnelijk niet omdat ze geen Shadraan was, laat staan een duistere magiebeoefenaarster. "Waarschijnelijk niet he?" Jake keek weer naar Leya. "Laat ik je even een geheimpje verklappen over duistere magie. Het wordt gevoed door maanlicht. Vandaar ook dat wij Shadranen tijdens volle maan op ons sterkst zijn. Nou, als wij Shadranen teveel aan maanlicht worden blootgesteld, kan de duistere magie onze wil overnemen. Maar wel voor korte tijd." Jake stopte even. "Wij Shadranen noemen dat Noxcanidas, wat maangekte betekend. Dit gebeurde net bijna bij mij.Dit maakt duistere magie een gevaarlijk soort, maar daarom doe ik het ook." Hij keek om zich heen. Hij zit inderdaad in vol maanlicht. Hij verschoof snel naar de schaduw, waar hij niet werd blootgesteld aan maanlicht. "Zo, nu kan het niet gebeuren, mijn excuses als dit je bang had gemaakt."

(meh, kon beter)
(Leya lijkt me wel iemand voor master Norwood)

Nog steeds keek Leya hem met angstige ogen aan. Relax meid. Relax. Hij zal je vast en zeker niets doen, zowel. Gewoon keihard gillen. Het stelde haar ergens wel gerust, maar nog steeds was ze ergens bang voor Jake. "Leya..heb je ooit gehoord van de maangekte?" Meteen schudde ze met haar hoofd. De maangekte? Nee daar had ze serieus nog nooit van gehoord, nu maakte hij haar nieuwsgierig. Met een zwakke glimlach keek ze hem aan en wachtte af totdat hij het uit zou leggen. "Waarschijnlijk niet he?" 'Nope..' Dat zei ze puur nog voor bevestiging, ze merkte weer op dat hij nu ook weer naar haar keek.
Wanneer zou hij het nou vertellen of beter gezegd uitleggen? Maar juist bij die gedachten begon hij met uitleggen. "Laat ik je even een geheimpje verklappen over duistere magie. Het wordt gevoed door maanlicht. Vandaar ook dat wij Shadranen tijdens volle maan op ons sterkst zijn. Nou, als wij Shadranen teveel aan maanlicht worden blootgesteld, kan de duistere magie onze wil overnemen. Maar wel voor korte tijd." Vervolgens stopte Jake even. Dus de Shadranen werden sterker door de volle maan? Die gedachten maakte haar .. ja hoe noem je dat nou? Ze wist het niet precies. "Wij Shadranen noemen dat Noxcanidas, wat maangekte betekend. Dit gebeurde net bijna bij mij.Dit maakt duistere magie een gevaarlijk soort, maar daarom doe ik het ook." Dan wist zij dat nu ook. Noxcanidas betekent maangekte. Nu weet ze voor de volgende keer, niet het duistere bos in gaan als er een volle maan is. Handig om te weten. Ze merkte op dat hij naar de schaduw verschoof en hoorde hem toen zeggen dat het zo niet kan gebeuren, plus hij excuseerde zich voor het geval hij haar bang had gemaakt. 'Het ge-geeft niet. Maar dus die maange.. of wacht Noxcanidas he? Kan dat niet worden verholpen? Is het wel verstandig om dan nu buiten te zijn voor mij en voor jou?' Met een vragende blik keek ze hem aan. Er waren zoveel onbeantwoorde vragen op dit moment die in haar hoofd rond gingen.

'Het ge-geeft niet. Maar dus die maange.. of wacht Noxcanidas he? Kan dat niet worden verholpen? Is het wel verstandig om dan nu buiten te zijn voor mij en voor jou?' Jake knikte. "Zolang ik maar met mate wordt blootgesteld aan maanlicht, kan ik buiten blijven. Ik dacht eerlijk gezegd dat het een mythe was. Maar blijkbaar had ik het fout. Maar zoals ik al zei, komt het door een mix van maanlicht en duistere magie. Het enige middel is dan ook geen duistere magie meer te gebruiken...voor zover ik weet" Jake eerlijk gezegd zelf ook verbaasd..ergens heel ver weg ook een beetje bang. Zijn grootste angst was bijna werkelijkheid geworden. Hij was altijd al bang geweest controle over zijn lichaam te verliezen en iemand te vermoorden. Wacht...heel lang gelden...

(Flashback)
Een plafond. Een open raam dat uitkijkt over een drukke stad. Voor het raam was een jonge Jake te zien. Hij keek met zijn lichtpaarse ogen over de stad uit. Het was nacht. Waarschijnlijk tegen twaalfen. Boven de stad was de volle maan te zien. Er werd op de deur geklopt. "Jake?" De deur ging open. In de deur opening stond een korte, blonde vrouw met bruine ogen. "Ga je zo slapen lieverd?" Jake keek om. "Ja hoor mam." "Oke, ik ga papa beneden nog even helpen met het afsluiten van de winkel, daarna gaan we even de stad in. We komen grote kans pas laat thuis, kun je al die tijd in je eentje zijn?" Jake knikte weer. "Ja hoor mam, veel plezier in de stad nog." zei Jake met een glimlach. "Oke, nou welterusten en slaap lekker he?" Ze zwaaide even met d'r hand, daarna deed ze de deur dicht. Jake wachtte eventjes, toen hij de voor deur dicht hoorde gaan, keek hij uit het raam. Hij zag zijn vader en moeder door de straat lopen. Zijn vader, een tengere man met een baard en altijd een kleine ronde bril op, zag hem, glimlachte, en zwaaide naar 'm. Jake glimlachte en zwaaide terug. Toen zijn ouders om de hoek waren verdwenen, hing Jake nog even uit het raam om te kijken of ze echt weg waren. Toen hij daar zeker van was, ging hij op de vensterbank staan, trok zich op aan de bovenste rand, en klom zo het dak op. Toen hij eenmaal op het dak was, klom hij naar de bovenste punt. Het huis had namelijk een puntdak. Omdat Jake op de bovenste verdieping woonde, was het een korte tocht naar de top. Dit deed hij iedere avond als zijn ouders naar de stad toe gingen. Het waaide lichtjes. Hij keek over de stad uit, vervolgens naar de hemel. Ondanks de verlichting van de stad, kon hij veel sterren zien. Na een tijdje op het dak te hebben gezeten, keek hij naar de maan. De maan..deze was mooi..zo moooi.. Toen was er opeens een verandering te zien in Jake's houding. Zijn ogen waren weid opengesperd, zijn mond krulde zich tot een glimlach. Er knetterde donkere magie in zijn vingers. "Zo moooi...jajajajaja..." Toen maakte iets hem dat hij naar benden klom, nog steeds met knetterende duistere magie. Toen hij eenmaal beneden was, draaide hij zich om. Hij was uit maanlicht. De punt blokkeerde de maan."Maan..maantjelief...waar ben je.." Toen zag hij vaag de maan achter de punt. "Daarrr ben je..." Toen vuurde Jake een krachtige straal donkere magie op de punt af. De punt brak. "haha..hahaha...HAHAHAHAHAHAHA..." Echode het door de nacht. In het maanlicht was te zien dat zijn ogen donkerder paars waren geworden. Toen veranderde zijn houding weer. Hij werd weer normaal. Hij keek even moeilijk, en wankelde. Hij viel bijna van het dak af, maar kon nog net zijn evenwicht houden. Toen hij de gebroken punt zag, sperden zijn ogen zich weid open. Had hij dit gedaan...Maar hij kon dit nog helemaal niet...toch..? Toen besloot hij dat het maar tijd was om terug naar zijn kamer te gaan.

"Dat was het dus.." fluisterde Jake.

Gelukkig hadden haar beide ogen die angstige blik niet meer, want misschien zou Jake zich dan wel schuldig gaan voelen? En dat was sowieso haar bedoeling niet. Uiteindelijk zag Leya hoe hij met zijn hoofd knikte en luisterde toen weer naar hem. "Zolang ik maar met mate wordt blootgesteld aan maanlicht, kan ik buiten blijven. Ik dacht eerlijk gezegd dat het een mythe was. Maar blijkbaar had ik het fout. Maar zoals ik al zei, komt het door een mix van maanlicht en duistere magie. Het enige middel is dan ook geen duistere magie meer te gebruiken...voor zover ik weet" Even trok ze een bedenkelijk gezicht. Dat maakte ook weer een hele hoop duidelijk, in ieder geval in haar ogen. 'Aan de ene kant wel stoer dat maanlicht jullie magie sterker maakt, maar niet zo heel fijn voor buitenstaanders a la moi. En als ik zo naar de maan keek en het bos dan rond denk ik dat het slim is om of zo weg te gaan of bij jou te blijven.' Ergens dacht ze wel dat Jake niet wilde dat dit alles gebeurde en ergens dacht zij wel dat als zij gewoon hier bij hem zou blijven er niet een of andere Shadraan op haar af zou stappen. Maar dan zou ze weer gebruik maken van deze jongen.. Dat verdiende hij ook niet, dus dan was de enige optie nog; zo meteen weg gaan. Ze wist trouwens ook niet hoe laat het precies was maar het leek haar al behoorlijk laat. Ach ze zal wel zien hoe het loopt, hoe laat en wanneer ze weg zou gaan. Het was immers een mooie nacht waar ze maar al te graag van wilde genieten. Dat was, dacht ze, ook een van de vele redenen waardoor ze hier was gekomen. Waardoor ze hier door haar eigen lichaam heen moest. Alles had een reden, dus waarom haar lichaam wilde dat ze naar hier, het duistere bos, kwam had vast en zeker óók een reden. Alleen welke reden? Goh, daar had ze geen idee van. Het maakte haar eigenlijk ook vrij weinig uit, om eerlijk te zijn. Plots hoorde ze Jake "Dat was het dus.." fluisteren en knikte toen met haar hoofd. 'Aha, in principe kun je er dus niets aandoen dat het gebeurde. Ik neem je niet kwalijk. Maar je hebt me nu wel nieuwsgierig naar dat alles gemaakt.' Misschien nieuwsgierig op een foute manier? Want ze wilde het een Shadraan zien doorgaan, kijken hoe gek diegene wordt na heel - heel veel maanlicht. Maar aan de ene kant kon ze het een Shadraan niet aandoen.. Nee, daar was ze te meelevend voor.

'Aha, in principe kun je er dus niets aandoen dat het gebeurde. Ik neem je niet kwalijk. Maar je hebt me nu wel nieuwsgierig naar dat alles gemaakt.' Hmmn..zou wou hen dus de tranformatie zien doorgaan? Totdat hij helemaal gek werd? Zo gek dat het misschien wel haar dood zou kunnen worden? Interessant..Dat had hij nou niet verwacht van een Greniaan. Misschien moest hij zijn stereotype beeld van een Greniaan eens aanpassen..Maar ja, het was en bleven mensen, en mensen hebben nou eenmaal allemaal verschillende karakteristieke trekjes. Daar kwam bij, de meeste mensen rennen weg nadat ze iemand Noxcanidas hebben zien krijgen..maar dit meisje bleef..behoorlijk interessant. Hij sloot zijn ogen, en grijnste. "Geloof me Leya, dat wil je niet meemaken. Vroeger had ik ook al een aanval van Noxcanidas. Dat was bijna mijn dood geweest. Toen had ik namelijk de punt van ons huis verwoest..omdat deze in de weg stond van de maan.."Hij zweeg even. Hij zag het nu echt voor zich. De punt van het dak. De maan die naar 'm keek. "Duistere magie is geen magie voor zwakkelingen, je moet goed controle hebben over zowel je lichaam als geest. Dat maakt het tot 1 van de moeilijkst beheerbare magie." Hij stopte weer even. Hij hield er nooit van om aan 1 stuk door te praten. Dat maakte hem moe. "Sommige mensen beoefenen naast Duistere magie, ook nog een 2de magie. Dit zorgt ervoor dat ze minder snel Noxcanidas kunnen krijgen..Echter Blijft het niet uitgesloten dat ze dit alsnog kunnen krijgen. Ik zelf echter, vind een 2de magie verspilling van je tijd. Je kan die tijd die je in je 2de magie steekt beter gebruiken om beter te worden in je eerste magie." Hij zette zijn hand in het gras. Er was even een licht paarse gloed te zien. Toen verpulverde het gras rondom zijn hand. Toen hij zijn hand weghaalde, was er een kleine cirkel van dood, verpulverd gras te zien.

Wat zou er allemaal in het hoofd van Jake omgaan? Eigenlijk wilde Leya dat wel weten, maar aan de andere kant ook niet. Het was immers een jongen en ze wist niet zo goed wat een jongen zou denken, dus eigenlijk wilde ze het ook niet weten. Straks dacht hij namelijk aan iets wat zij helemaal niet wilde weten? Nog steeds keek ze opzij naar hem en zag hoe hij grijnzend zijn ogen sloot. "Geloof me Leya, dat wil je niet meemaken. Vroeger had ik ook al een aanval van Noxcanidas. Dat was bijna mijn dood geweest. Toen had ik namelijk de punt van ons huis verwoest..omdat deze in de weg stond van de maan.." Toen viel er een korte stilte, maar ze bleef nog steeds aandachtig aankijken. Gewoon voor het geval hij nog wat wilde vertellen en, ja hoor, daar begon Jake weer met praten. "Duistere magie is geen magie voor zwakkelingen, je moet goed controle hebben over zowel je lichaam als geest. Dat maakt het tot 1 van de moeilijkst beheerbare magie." Weer stopte Jake even, maar nog voordat zij wat kon zeggen begon hij weer te praten. "Sommige mensen beoefenen naast Duistere magie, ook nog een 2de magie. Dit zorgt ervoor dat ze minder snel Noxcanidas kunnen krijgen..Echter Blijft het niet uitgesloten dat ze dit alsnog kunnen krijgen. Ik zelf echter, vind een 2de magie verspilling van je tijd. Je kan die tijd die je in je 2de magie steekt beter gebruiken om beter te worden in je eerste magie." Nog even wachtte ze, maar nu kwam er geen vervolg meer. Nu kon zij praten. 'Heb je de punt van jouw huis verwoest? Wow. Nu geraak ik nieuwsgierig naar de duistere magie, maar ik heb al moeite met mijn eigen magie. Aan de ene kant is het wel slim een tweede magie? Na ja, als je - je eerste magie goed onder de knie hebt is een tweede magie alleen maar leuker?' Even haalde Leya haar schouders op en keek tenslotte even om haarzelf heen. Doordat ze om zich heen keek merkte ze op dat er ineens een cirkel verpulverd gras op de grond was. 'Jake? Heb jij dat gedaan? Die cirkel verpulverd gras?' Ze keek hem fronsend aan, hij moest de natuur heel laten. Dat moest gewoon. De natuur was heilig in haar ogen, daar kon ze niets aandoen. Zo dacht ze er nou eenmaal over.

'Jake? Heb jij dat gedaan? Die cirkel verpulverd gras?' Jake glimlachte. Hij had daar even zin in. Het zat gewoon in zijn genen om toch eventjes iets uit te halen wat de ander niet zo heel leuk vond. "Oeps..hehe" Hij legde zijn hand weer op zijn knie. "Maar even om op het onderwerp te komen, een 2de magie zorgt ervoor dat je minder tijd gaat steken in je eerste magie, mensen die 1 element beheersen, zijn er vaak beter in dan mensen die er 2 tegelijk beheersen. Ik begrijp dan ook niet dat mensen het leuk vinden om 2 totaal verschillende elementen te beheersen. Er zijn bijvoorbeeld mensen die zowel donkere, als lichte magie beheersen. Deze elementen zijn toch totaal niet te combineren? Dat is hetzelfde als je ying en yang wilt combineren. Het stoot elkaar af. Maar zoals ik al zei, mensen met 1 magie, beheersen deze vaak beter. Maar het is geheel je eigen keus als je een 2de magie wilt beheersen, maar ik vind het gewoon niet handig." Jake stopte weer even. "Maar je raakt nieuwsgierig naar de duistere magie zei je? Je moet er echt goed over na denken, wil je deze ooit beoefenen." Jake zag Leya nou niet echt bepaald aan voor iemand die duistere magie beoefend. Het doet vreemde dingen met je, dat had hij allang gemerkt. Het veranderd je persoonlijkheid..en een beetje je uiterlijk.

Leya zag hoe Jake glimlachte, wat haar liet fronsen. "Oeps..hehe" Zei hij nou echt gewoon oeps? Er viel niets te 'oepsen,' in haar ogen. Vreselijk hoe iemand dat tegenover de natuur kon doen, de natuur verdiende dit gewoonweg niet. Kon zij er wat tegen doen? Zou het helpen als ze haar hand op die plek neer zou zetten? Zou het gras dan terug komen en weer volop bloeien? Ze wist het allemaal niet meer, kwam waarschijnlijk door de situatie waar ze nu in zat. - Een niet bepaald fijne situatie. - Ja daar zat ze nu in. 'Niets oeps, beter uitkijken wat je doet.' Plots hoorde ze Jake wederom praten. [b]"Maar even om op het onderwerp te komen, een 2de magie zorgt ervoor dat je minder tijd gaat steken in je eerste magie, mensen die 1 element beheersen, zijn er vaak beter in dan mensen die er 2 tegelijk beheersen. Ik begrijp dan ook niet dat mensen het leuk vinden om 2 totaal verschillende elementen te beheersen. Er zijn bijvoorbeeld mensen die zowel donkere, als lichte magie beheersen. Deze elementen zijn toch totaal niet te combineren? Dat is hetzelfde als je ying en yang wilt combineren. Het stoot elkaar af. Maar zoals ik al zei, mensen met 1 magie, beheersen deze vaak beter. Maar het is geheel je eigen keus als je een 2de magie wilt beheersen, maar ik vind het gewoon niet handig." Nonchalant haalde ze haar schouders op. "Maar je raakt nieuwsgierig naar de duistere magie zei je? Je moet er echt goed over na denken, wil je deze ooit beoefenen." Even dacht ze na, ze wilde sowieso niet de duistere magie beoefenen. Ze was nog niet eens goed in haar eigen magie; woud magie. 'Ik ben nog niet eens goed in mijn eigen magie, dus waarom zou ik überhaupt een tweede kiezen en dan nog wel een van de moeilijkste? Dan zou ik mezelf echt een stomkop noemen.' Het was wel zo, ze zou zichzelf voor gek verklaren als ze nu een tweede magiesoort zou kiezen. Ze was nog behoorlijk slecht in haar eigen magie, dus zal ze nog slechter zijn in de magie die als tweede magie kiest. Bovendien lijkt duistere magie niets voor mij, desondanks ik het interessant vind.

'Ik ben nog niet eens goed in mijn eigen magie, dus waarom zou ik überhaupt een tweede kiezen en dan nog wel een van de moeilijkste? Dan zou ik mezelf echt een stomkop noemen. Bovendien lijkt duistere magie niets voor mij, desondanks ik het interessant vind.' Jake knikte. "Goede keuze. Dan heb je des te meer tijd om beter te worden erin. Daar komt bij, ik waardeer je interesse voor mijn magie en dat doet me al genoegen. Maar als je je ooit bedenkt, wil ik je graag lessen erin geven." Hij glimlachte en keek weer naar boven. "Maar je doet Woudmagie he? Dat dacht ik al, aangezien je een Greniaan was. Wat is dat voor soort magie? Is dat een soort van opbouwend ofzo?" Jake wist dat Woudmagie een beetje leek op Lichtmagie. Lichtmagie was veelal helend en opbouwend. Hij wou graag de magie in actie zien, aangezien hij van alle magiën alleen nog niet Aard en water magie heeft gezien. Water magie beschreven velen als opbouwend. De kalmste van all magiën. Daarom waren Casianen ook zo geduldig. Hmpf, Jake vond ze vooral saaie, afwachtende mensen die de hele dag maar een beetje naar het water aan het staren waren. Hij kon eigenlijk met geen van alle planeten het vinden. Alleen met Shadranen. Razianen waren dwazen die eerst deden en dan pas keken. Erdsers waren domme barbaren die eigenlijk magie niet waardig waren. Grenianen waren onintressante bomenknuffelaars. Novanen waren softe, levensgenietende lichtknuffelaars. Hij had vooral een hekel aan Novanen.

'En ehm.. ja, mijn kennis is zwak om eerlijk te zijn. Maar volgens mij, ik verzeker je niets dat het echt zo is ook, is Woud magie ook nog dat je alles wat met de natuur te maken heeft kan laten groeien en/of voelen. Laat maar - laat maar, mijn uitleg is te vaag. Ik moet toch echt eens beter gaan kijken in mijn boeken en alles. Ik weet wel wat het is, maar ik kan het gewoonweg niet uitleggen.' Jake glimlachte. "Dat kan ik best begrijpen, Ik beoefen nu zelf al 10 jaar duistere magie, en nog heb ik het idee dat ik nog lang niet alle geheimen heb ontdekt." Jake sloot zijn ogen. "Maar dat geeft niet. Als je alles al wist, was er helemaal niets aan het leven, niet? Magie op zichzelf is al iets heel mysterieus. Waarom is het hier? Waarom zijn er verschillende soorten? Waarom duurt het bij de 1 heel lang, en de andere juist heel kort om het te leren? Allemaal vragen waar geen antwoord op is te geven." Hij stopte even. "Dan heb je ook nog de dierenvormen. Ook nog zo'n groot mysterie. Hoe wordt bepaald in wat voor dier je kan veranderen? Waarom kan de ene persoon dit wel en de andere niet? Ik bijvoorbeeld, kan mezelf in een zwarte uil veranderen." Hij keek naar Leya. "Heb jij eigenlijk een dierenvorm?"

(Flut nah ja, hopelijk kun je er iets mee )