Leya begon te frunniken aan haar jurkje, gewoon omdat ze niets anders wist om te doen. "Dat kan ik best begrijpen, Ik beoefen nu zelf al 10 jaar duistere magie, en nog heb ik het idee dat ik nog lang niet alle geheimen heb ontdekt." hoorde ze Jake toen zeggen en keek naar hem om, zag hoe hij zijn ogen sloot. "Maar dat geeft niet. Als je alles al wist, was er helemaal niets aan het leven, niet? Magie op zichzelf is al iets heel mysterieus. Waarom is het hier? Waarom zijn er verschillende soorten? Waarom duurt het bij de 1 heel lang, en de andere juist heel kort om het te leren? Allemaal vragen waar geen antwoord op is te geven." Wederom stopte de jongen even, maar ze luisterde nog steeds aandachtig naar hem. "Dan heb je ook nog de dierenvormen. Ook nog zo'n groot mysterie. Hoe wordt bepaald in wat voor dier je kan veranderen? Waarom kan de ene persoon dit wel en de andere niet? Ik bijvoorbeeld, kan mezelf in een zwarte uil veranderen." En plots keek Jake weer haar kant op, waar ze lichtelijk van schrok want dat had ze niet verwacht. "Heb jij eigenlijk een dierenvorm?" Oké hij wilde haar dierlijke vorm dus weten? Hare was niet zo bijzonder of zoiets. 'Gelukkig maar dat je me begrijpt, want ik was heel even bang dat je me dom zou vinden.' Terwijl ze dat zei krabde ze op haar hoofd en keek hem even lip bijtend aan. Ze was wel blij dat deze jongen, in haar ogen, niet zo snel een oordeel klaar had liggen. Alhoewel ze niet binnen in zijn hoofd kon kijken, want ze wist natuurlijk niet hoe het daar binnen in zijn hoofd werkte en wat hij allemaal dacht. Wilde ze dat überhaupt wel weten? Ergens wel, maar aan de andere kant echt niet. 'Ja ik heb een dierenvorm, mijn dierlijke vorm is een witte pluizige poes met grote groene ogen.' Hij zal er toch wel achter komen, of Leya nou wilde of niet. En wat kon het voor kwaad? Ze was een poes, met een witte pluizige vacht en gras groene ogen. Die kon je niet ontkomen.

[Hey jij bent Nocte? Ik vind je os daar echt jskfhjhdfgjhda geweldig.]

Toen er niets anders volgde na haar uitspraak van dat ze een witte pluizige poes was met grote groene ogen dan een hoofd knik zuchtte ze van opluchting. Gelukkig wilde Jake het niet zien, gelukkig maar. Want in haar dierlijke vorm, is ze constant om haarzelf heen aan het kijken, zit ze haarzelf schoon te likken en vraagt Leya om aandacht bij iedere persoon om haar heen. Zoals kopjes geven tegen lichamen aan, kopjes geven tegen handen aan zodat ze haar zouden gaan aaien. Of ze veranderde om hard weg te kunnen rennen. Ja ze was een vreemde poes.
Totaal in gedachten verzonken schrok ze lichtelijk toen ze Jake weer dat rare geluid hoorde maken. Dat gehehehehe van hem, bedoelde ze dan. Fronsend keek ze hem aan, toen pas merkte ze dat zijn ogen wederom groot werden. Alleen deze keer hadden ze een soort van gekte in zich. Aan de ene kant maakte het haar bang, maar aan de andere kant was ze ontzettend nieuwsgierig. Nog steeds keek ze hem aan en merkte dat hij allerlei dingen zei, maar wat boeide haar vrij weinig. Maar toen hoorde ze hem wat fluisteren en zag toen hoe hij opstond, tenslotte schreeuwde hij iets en ging er een paarse straal naar een boom toe. Toen was de boom omgehakt, haar ogen werden wijd en haar mond viel open. Hoe durfde hij dit te doen? Oke ze was onder de indruk dat - dat hem lukte maar een boom omhakken? Nee dat doe je niet. Ze stond op en kreeg toen een boze blik in haar ogen. 'Jake jij spoort echt niet op dit moment he!' En zonder er enigszins bij na te denken dat het misschien gevaarlijk was liep ze naar hem toe en keek hem met een boze blik aan. 'Volgens mij kan jij of beter naar binnen gaan of ik ga nu weg voordat ik ontzettend kwaad word, want dat verdien je niet.' Tenslotte draaide ze zich om naar de boom en haar boze blik verdween, misschien was het beter voor haarzelf dat ze weg zou gaan. Vervolgens deed ze weer een aantal stappen naar de boom waar ze eerst tegen aan zat, even keek ze twijfelend om zich heen. Zou ze in haar gewone vorm weg gaan, maar dan zou ze wel moeten lopen of in haar dierlijke vorm?

Natuurlijk hoorde Leya hoe Jake "Leya..help me.." fluisterde, maar ze gaf niet toe. Nog niet. Niet nu. Net toen ze zich omdraaide begon ze te twijfelen, moest ze hem echt niet helpen? Een schuldgevoel borrelde op. Eerst liep ze nog met snelle pas weg, maar al gauw stond ze weer stil. Een zucht verliet haar mond en keek toen twijfelend achter zich, nog steeds zag ze de boom waar ze daarnet met Jake stond. Oké Leya of je moet deze jongen nu helpen of je moet doorlopen en het schuldgevoel lekker laten borrelen. Met die gedachte in haar hoofd hoorde ze de stem van Jake weer. "Leya..alsjeblieft...het is niet wat je denkt.." Argh, waarom kon ze hier nou zo slecht tegen? Waarom? Zachtjes en langzaam liep ze weer terug, zag hoe Jake toen weer op de grond was en zichzelf achter de boom kroop. "Alsjeblieft Leya..laat me hier niet achter...help.." Even sloot ze haar ogen, ze kon het gewoon niet over haar hart verkrijgen om deze jongen zo achter te laten. Ondanks wat hij had gedaan bij die hopeloze boom, die boom die hem eigenlijk niets had gedaan behalve de maanlicht in de weg had gezeten. 'Oké Jake,' sprak ze toen en stond tenslotte voor hem, waarna ze haar beide handen in haar zij zette. Met twee fronsende wenkbrauwen keek zij hem aan en schudde toen afkeurend met haar hoofd. Het was dat deze jongen zo aardig tegen haar was dat ze hem wilde helpen. Plus dan ook nog dat zorgzame wat ze had meegekregen in haar genen. 'Wat kan ik voor je doen?' vroeg ze zachtjes aan hem nadat ze hurkend voor hem was gaan zitten. Misschien kende ze een bepaalde spreuk die hem kon helpen? Misschien wist hij wel een bepaalde spreuk die hemzelf kon helpen? 'Ik doe dit alleen omdat ik je aardig vind..'

~

Nog steeds was Leya wat boos vanwege dat voorval met die boom. Ze vond het gewoonweg zo onredelijk van hem dat ze het hem niet helemaal vergaf, maar ze kon het gewoon niet over haar hart verkrijgen om iemand zo te laten liggen terwijl ze diegene wellicht zou kunnen helpen. Hurkend zat ze voor Jake en keek ze hem met een bedenkelijk gezicht aan. "Hmmn..ik ben geen dokter.." Natuurlijk verwachtte ze niet van hem dat hij een dokter was, maar omdat hij zoveel wist van Noxcanidas moest hij toch ook wel weten wat zij kan doen voor hem? 'Dat verwachtte ik ook niet van je, maar omdat je er zoveel van wist.. Misschien wist je ook wel wat ik voor je kon doen?' Het klonk o-zo logisch in haar oren, maar misschien niet in de oren van Jake?
Net toen ze zelf wilde nadenken over een optie hoorde ze de stem van Jake weer wat aan haar vragen. "Leya...ken je toevallig wat Greniaanse helingspreuken?" Meteen betrok haar gezicht en dacht ze diep na. Kende ze er eentje? Ja.. Die heeft ze haar moeder wel eens horen zeggen. 'Ja.. Maar hoezo?' Fronsend keek ze hem aan en wachtte een antwoord van hem af. Wilde hij misschien dat zij die spreuk gebruikte bij hem om het te laten verdwijnen voor nu? Even wist ze niet wat deze jongen precies van haar en haar kracht wilde.
Doordat ze nog steeds gehurkt zat begonnen haar benen pijn te doen, dat liet haar op haar onderlip bijten. Ze moest anders gaan zitten.. maar hoe? Even dacht ze na.. Kom op Leya denk, hoe kan je charmant maar toch zo zitten dat het geen pijn meer bij jezelf doet? Met een opgetrokken wenkbrauw stond ze weer op zodat ze sowieso niet meer gepijnigd werd door die verrotte zithouding die ze daarnet had aangenomen.

~

[Morgen moet ik dus met mijn zusjes avondvierdaagse lopen,
en dat vier dagen lang. Geen zin.]

[Wat bedoel je?
Feeling stupido.]

Nog steeds met een fronsende blik keek Leya naar Jake, alleen nu keek ze op hem neer omdat ze was gaan staan. Dat was tenslotte vele malen fijner voor haar benen. "Deze verminderen de kans op Noxcanidas" Had ze het dus toch goed gedacht. Zal ze hem gewoon helpen? Sowieso kon ze het niet over haar hart verkrijgen om de jongen zo achter te laten. Ergens had ze dus geen keuze, bovendien wilde ze het bos ook beschermen tegen hem. Want als hij in staat is om een boom om te hakken, kan het binnenkort helemaal weg zijn dit bos allemaal vanwege hem. "Leya..snel" Ze zuchtte even en rolde toen met haar ogen, ze probeerde zo snel als mogelijk te zijn hoor. 'Ja ja. Ik ben al bezig,' mompelde ze tegen hem en knikte met haar hoofd. Weer kroop Jake achter de boom waardoor ze wederom zuchtte, ze ging weer voor hem staan en sloot even haar ogen. Oké focus je Leya. Wat moest je eerst doen? .. Oh ja! Je hand daar neerzetten waar het alles raakt, zijn hoofd dus. Tenslotte de spreuk. 'Blijf alsjeblieft even stil zitten,' sprak ze tegen hem en legde haar hand op zijn hoofd. Meteen voelde ze zijn haren, waardoor ze wist dat ze de spreuk kon uit zeggen. Mompelend en fluisterend sprak ze de spreuk uit, goed lettend op de juiste uitspraak van sommige woorden. Nadat de spreuk was gezegd wist ze niet wat ze moest verwachten, moest ze iets binnen in haar voelen? Moest ze een harde wind lang haar gezicht voelen die haar haren liet wapperen? Ze wist het niet. Tenslotte opende ze twijfelend haar ogen en juist op dat moment ging er inderdaad een flinke wind door haar haren heen. Toen die wind verdween haalde ze haar hand weg en keek ze Jake fronsend aan. 'Hopelijk heeft het geholpen.'

~

[Oh zo! ]

"Daar is maar 1 manier om achter te komen..." Fronsend keek Leya Jake aan, wat was hij nou weer van plan? Nog steeds bleef ze stokstijf staan, zag hoe de jongen op stond en naar de open plek liep. Oh god.. Stel nou dat ze wat verkeerd heeft gezegd en het niet gewerkt had? Was het wel een slim plan van deze jongen om op die open plek te gaan staan? Geheel bloot te stellen aan het maanlicht? In haar ogen leek het niet zo een geweldig slim plan, maar om hem tegen te houden? Daar had ze de kracht niet voor, vooral omdat ze voornamelijk benieuwd was naar of het gewerkt had. Of ze haar magie beter leerde kennen en haar magie steeds meer onder controle zou krijgen. Als het zou hebben geholpen had ze misschien meer fut om naar de lessen met veel plezier te gaan? Goed op te letten en niet zitten lanterfanten? Jake stond op de open plek en ze zag hoe hij naar de maan keek, vanaf de maan naar haar keek. "Ik..ik voel niets..geen naar gevoel ofzo." Haar hart maakte een sprongetje van geluk. Ze begon dus echt beter te worden in haar eigen magie! Dit gaf haar echt een overweldigend gevoel, een glimlach ontstond op haar gezicht. Een glimlach die anders was dan de glimlach die ze altijd op haar gezicht had, het was geen geforceerde glimlach zoals ze gewoonlijk op haar gezicht had. Totaal in gedachten verzonken merkte ze niet eens dat Jake naar haar toe liep, maar toen ze zijn hand op haar schouder voelde werd ze een soort van 'wakker geschud.' "Bedankt..Je hebt misschien wel mijn leven gered." Het voelde geweldig dat ze niet was weggelopen daarnet. Dit gaf haar zo bevredigend gevoel, het zorgelijke wat ze mee zich droeg doordat ze van Gren kwam voelde zich voldaan. Maar nog voordat zij wat kon zeggen hoorde ze de stem van Jake weer, "Als er iets is wat ik voor je terug kan doen.." Iets voor haar terug doen? Dat hield ze nog wel in gedachten dan, want nu wist ze niets. Helemaal niets. Wat kon hij nú voor haar terug doen? Momenteel wist ze helemaal niets. Ze zou er anders nog wel gewoon even over slapen, dan zou ze wel bij hem terug komen als ze iets wist. 'Gelukkig heeft het geholpen, bovendien geeft dit mij ook weer de fut om me meer te focussen op mijn magie. Ik dacht altijd dat ik te min was en dat het me daardoor niet lukte, maar die negatieve gedachte waren juist hetgeen waarom het me niet lukte. Maar geen dank, ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen om hier iemand aan zijn lot over te laten. Daarnaast wanneer ik iets weet wat je voor me terug kan doen laat ik het je weten.' Leya vond het ergens wel stoer, dat iemand bij haar in het krijt stond in plaats van dat zij bij iemand in het krijt stond.

~

Nadat ze uitgesproken was maakte Jake een korte buiging en zei "Het zal mij een genoegen zijn" tegen haar. Meteen merkte Leya op dat hij haar wederom weer aankeek, het viel haar op dat zijn ogen iets waren verkleurd. Maar ze zei er maar niets over en luisterde wederom weer naar hem. Eigenlijk sprak hij behoorlijk veel, ergens was het wel fijn want dan hoefde ze zelf niet zoveel te praten. "En ik ben blij dat je je zelfvertrouwen weer terug hebt gekregen." Ze was er zelf ook heel erg blij mee, ze voelde zich een heel stuk vrolijker en ja zelfverzekerder. 'Ik ben daar zelf ook erg blij mee,' sprak ze tegen hem en luisterde tenslotte weer naar hem. Misschien had haar magie een bepaalde werking op het innerlijk van Jake? Want op een of andere manier vond ze zijn blik anders dan de blikken die hij haar daarvoor had geschonken. "We zullen elkaar vast vaker zien, want als ik me goed herinner moet ik 1 keer per week blootgesteld worden aan Greniaanse magie. anders raakt het uitgewerkt." Oh.. Dat was het enige wat er in haar hoofd om ging. Meteen begon ze in haar hoofd een eigen interpretatie ervan te maken maar dat zei ze niet, enkel in haar hoofd was voor haar al genoeg. Ze volgde zijn blik naar de horizon en merkte toen op dat het bijna licht werd, oh oh. "Ik ga maar eens terug naar Starshine. Als mijn mentor erachter komt dat ik niet op mijn afdeling zit, ben ik heel zuur." Meteen knikte ze met haar hoofd. 'Oh god, nu je het zegt. Ik moet ook weg,' mompelde ze toen en zag hoe hij zich omdraaide. Tenslotte liep hij weg en hoorde ze hem nog even wat zeggen tegen haar, maar wat precies wist ze niet. Even keek ze om haarzelf heen en probeerde ze haarzelf in de witte poes met groene ogen die ze was te veranderen. Tot haar geluk lukte het haar ook nog goed en snelde ze weg uit het bos. Terug naar haar afdeling, zodat mensen geen argwanen zouden krijgen. Het was dat ze goed in het donker kon zien met haar katte ogen anders was het moeilijk voor haar om haarzelf uit het duistere bos te krijgen.

Uit topic.