Rustig zoals de dag was leek het snel over te gaan. Hij was hier nog niet lang op school of de sfeer leek al snel te veranderen te vervormen. Leerlingen begonnen steeds meer groepjes te vormen, probeerden hem er ook bij te betrekken met mooie verhalen. Hij had geleerd nooit een conclusie te trekken en altijd open en eerlijk zijn. Hij zei gewoon dat hij het niet wilde horen, dat hij er zelf wel achter kwam. In een les was er een heel gesprek en informatie over een doos. Hij vond het niet zo belangrijk en had dus niet goed opgelet. Dagen gingen voorbij en steeds minder mensen waren op de gangen zichtbaar. Of ze liepen heel gehaast door. “ Spyro? “ Het bandje rond z’n pols werd een klein draakje en ging vlak bij hem vliegen. “wat denk jij dat er is?” Vroeg Shou toch iet wat nerveus. Het draakje vloog rustig mee maar schudde zijn kop. Maar ook hij leek in de war toen hij spontaan afsloeg een ander gang in. “ Hey… Spyro? We moeten de andere kant op…” Verbaasd liep hij achter het kleine draakje aan. Het diertje leek in een halve slaap te vliegen, bonk. Klonk er zachtjes. Shou ving hem net aan op. “Spyro?” Vroeg hij met een twijfel in z’n stem. Het kleine draakje schudde versuft z’n koppie en liet zich op Shou z’n hand liggen . Dit gedrag vertoont hij normaal nooit… Kan denk ik Era beter even vragen… Dacht hij slim te zijn. “Spyro, kan je weer een bandje proberen te worden?” Als snel kwam het kleine draakje weer overeind en kroop naar z’n pols. Draaide een rondje en greep zijn eigen staart vast en werd langzaam een metaal-achtig bandje. Het bleef een gaaf gezicht hoe Spyro dat nou deed, even afgeleid en nu weer op weg naar de kant dat hij inderdaad wilde. De bieb bracht hij z’n boeken terug, boeken over dummy verdediging en andere soorten boeken. Eenmaal uit die bibliotheek rekte hij zich uit. Het was daar absoluut niet zijn favoriete plek. Het liefst bleef hij gewoon ergens binnen zitten, muziek maken en niks doen. Hij zou nu eerst naar de toren moeten, waar hij verbleef bij Eragon. Terwijl hij terug dacht aan de tijden dat hij hem nog maar net kende moest hij glimlachen en kreeg alweer kleine blosjes.

Hij had gelopen zonder het allemaal door te hebben en liep al snel in een bos. De bomen zaten dicht op elkaar wat een donkere sfeer maakten. Enkele stralen zonlicht kwam erdoor. “Uhmm, wacht.. dit is niet de weg… “ sprak hij tot boven wonder tegen niemand. Hij draaide zich om en enkel de bomen stonden er nog. “Hallo!!??” Riep hij luid. “Is daar iemand?” Hij keek om zich heen, niemand te zien. Hij rende een stukje in een random richting. Na lang rennen stopte hij en zijn tas knalde naast hem op de grond. Hijgend steunde hij op z’n knieën en keek rond. Hij herkende deze boom, nee- alles leek hetzelfde in dit donkere bos. Krampachtig beet hij op zijn lip, de tandafdrukken stonden er lichtjes in en vervaagde al snel. Enige geluiden waren te horen van de linker kant, snel stond hij weer recht en keek die richting in. Het leek alsof iets hem aan het benaderen was maar hij kon zijn vinger er niet goed op leggen wat of wie. “wat… is dat?” Mompelde hij in zichzelf. Gevolgd door een grote knal voor hem en weggeblazen te worden lag hij op de grond. Hij had zijn tas nog net aan vast weten te houden. “it……itai..” Kwam er via een pijnlijke kreun uit zn mond. Langzaam kroop hij weer overeind, weer kwam er een iets naar hem toe. Dit keer werd zn tas gerend, het lag aan flarden over de grond. Alle inhoud lag verspreid. Dit was geen tijd voor spelletjes, snel zocht Shou wat dit kon veroorzaken. “ Is it her?”  Hoorde hij een onbekende stem. ‘Shadraan?’ dacht hij bij zichzelf terwijl hij fronste. “ it isn’t” De stem klonk haast naast hem, geschrokken draaide hij zich om. Er stond iemand naast hem nog geen 2 meter van hem vandaan. Wat was dit? Hoe? Hij wist zeker dat hij die kant net nog had gecheckt!  “Perhaps he’s willing to tell us?” De man tussen de bomen leek z’n knokkels te kraken, een grijns stond op z’n gezicht. “ So boy… What do you know?” De frons werd dieper en de vragen gingen door shou zijn hoofd heen. Welke dingen? Wat vertellen? Hij snapte het niet, een van de mannen greep hem naar de keel. “Waar is de doos?” Siste hij gevaarlijk. Shou’s hand lag al snel op de man’s onderarm. Hij wist niet at er gaande was, hij snapte het gewoon niet. Welke doos? De greep verstrakte. Dit pikte Shou niet, de greep rond de man’s arm verstrakte. Hij draaide zijn voet iets en gebruikte de zwaarte kracht. De man vloog over zijn rug en kwam met een goeie smak op de grond. Even hoestte Shou, ademen was nog nooit zo goed. De tweede man kwam op Shou afgerend, voordat hij het doorhad stond er een hand tegen zijn schouder en een helse pijn ging erdoorheen. Een harde gil verliet zijn keel terwijl hij wanhopig de man een ferme knie’tje gaf. Deze sloeg dubbel en wist enkel pijn te kreunen en mompelde over dat hij er geweest was.  Bang deed hij een paar stappen naar achter, snel draaide hij zich om en zette  het opnieuw op een rennen. “Spyro!” Het draakje om zijn pols werd weer het kleine draakje. “ Ga hulp zoeken!” kreeg hij onder het hijgen uit. Het draakje knikte en vloog weg. “Ik reken op je! “

Na veel rennen ging hij hijgend tegen een boom zitten, hoofd naar achter om lucht binnen te krijgen. “Wat… wat is dit precies?” Hij was verdwaald, er zaten mannen ofzo achter hem aan voor een doos? “wat voor doos?” vragen gingen alleen maar meer door z’n hoofd tot hij geritsel hoorde. Hij stond binnen enkele seconden weer recht, het waren dezelfde mannen. Ze hadden wat in hun hand, al kon je nog niet goed zien wat. “ Oh my, see who we have here? “
“ it is the same guy!”
“Of course it is, why would it not be?”
“ is this pet yours?”  
Terwijl shou het gesprek probeerde te volgen, wat nog lastig ging voor zijn doen, zag hij dat het spyro was. “Spyro!” Riep hij uit. “ So he does know this pet?” Dreigend kwam de andere dichterbij, z’n hand begon te gloeien. “I-I dont want to do this! B-but if you come closer you leave me no other choice!”  Probeerde hij uit in hun taal. “ You hear him? He’s scared! He says he is able to beat us!” Zo snel als hun aan het praten waren kon Shou het al niet volgen, de man nam een sprong richting hem. Het was dezelfde aanval die eerder op hem was gebruikt, snel en lenig wist Shou het op het nippertje te ontwijken. “d-dat was close! “ met grote ogen keek hij zijn kant in. “Looks like he doesn’t know how to use magic, how cute is that?”
“ Not cute, just let him speak up where the box is!” De man kneep en kort In spyro en gooide deze tegen een boom aan, een klein gepiep verliet zijn keelgat en viel met een plof op de grond. “ SPYRO!” Riep Shou en rende al zowat naar hem toe. “Where do you think your going?”  De man stond weer voor hem en gaf hem een kopstoot, even wankelde hij naar achter en keek hem vuil aan. “Ik ben niet zo zwak meer als vroeger hoor je me?! “ Shou dacht dat dit mannen waren van zijn vader, die man moest hem altijd dwars zitten. Snel deed Shou stappen naar voren en gaf een rechte. Het leek een kinderspel voor de man want die ontweek het met gemak, vervolgens voelde de jonge jongen een harde pijn tussen zn ribben en vervolgens ging zn hoofd naar achter. De man wist wat vechten was, hij sloeg hem snel tussen de ribben en vervolgens onder zijn kaak. Wederom wankelde hij achteruit en deed een nieuwe poging om uit te halen. Het was compleet anders dan hij gewend was op de dummy’s dit was echt vechten… Door een pijn in zijn schouder stopte hij direct de beweging en de man stond weer snel voor hem. Twee fikse raken klappen volgde hem in het gezicht. Nog een keer wilde de man uithalen maar Shou was dit keer sneller. Hij had een kleine barrière weten te maken via zijn magie wat de slag stopte. De man zette een grote grijns op. “Why dont you finish this? Brother. “Dat laatste woord, klonk vals en gemeen. Shou keek opzij en zag een soort golf op hem afkomen, het ging over hem heen, het was maar water. Shou schrok en was te laat met een tweede barrière te maken. Een enorme bel zat achter die golf, het zoog de jongen als het waren geheel in zich op. Snel probeerde hij het kapot te maken met aanvallen en dergelijk.  Steeds minder zuurstof kreeg hij binnen, de mannen kwamen naar elkaar. Luchtbellen kwamen omhoog met het laaste beetje lucht van Shou. “Moet… niet… opgeven! Ik… moet… moet……..”  Zn gedachtes waren aan het afzwakken en het zicht werd al zwarter. Het water gleed over hem heen en knalde op de grond.
Z’n zicht kwam wat terug, hij schommelde en voelde een barstende koppijn. “na….ni… “ Vroeg hij loom. Hij wilde zn armen bewegen, door de boeien rond z’n polsen lukte dit echter niet. Wild begon hij tegen te spartelen, mepte waar hij bij kon en een geschreeuw van de man klonk. Vuur smelt dingen dacht Shou snel. Een klein vlammetje kwam op in zn hand maar doofde al snel. Hij kreeg deze niet meer aan het werk en keek verbaasd. Oude brokstukken kwamen voorbij en al snel kwamen ze op een grint pad. Hij hield zich stil en keek bang rond. “HEEEEEEEEEEEEEEEEEEELP!” Schreeuwde hij het uit. “Shut up, no one will help ya. We only have some questions, thats all~” De toon vertrouwde hij niet. “HEEEEELp!” Probeerde hij het weer. Iemand moest hem toch horen?

- Lightning
- Zorax ( Heeft acceptatie gevraagd. )
-