Vandaag was het zo ver, ze zou voor het eerst gaan les geven. Het gebeurde niet vaak, maar ze voelde zich enorm zenuwachtig, er waren zo veel dingen die fout konden gaan. Niet aan denken. Voor ze vertrok keek ze nog een laatste keer in de spiegel. Aangezien ze een leerkracht was, moest ze het goede voorbeeld geven en er dus goed uit zien en niet als een halvegare zoals ze er gewoonlijk uit ziet. Ze had een spijkerbroek aan en een zwarte trui. Natuurlijk had ze ook haar rode sjaal aan en haar bruine lokken waren -zoals altijd- in een staart gebonden met een rood lintje. Oké, go go go, tijd om les te geven! Nog snel trok ze haar ooglapje rechter zodat haar oog zeker verborgen zou zijn. Ze wilde niemand schrik aanjagen want het kon nogal angstaanjagend zijn om iemand met een arendsoog te zien. Wat waren mensen toch een hoop watjes geworden, ze waren van alles bang. Zucht. Met vluchtige passen beende ze door de gangen richting het grasveld. Het was in haar opzicht de beste plek om de eerste les te geven. Vandaag zouden ze het rustig aan gaan doen en het zou meer een kennismakingsles worden. Maar ze zou ook al wat tips geven en de kennis van de jongeren gaan testen op haar eigen manier. Toen ze buiten kwam, was het verrassend warm. Of toch voor iemand die het gewoon was om buiten te leven. Ze had de leerlingen laten weten dat ze niets nodig hadden, trouwens wat was je met notities als je het moest kunnen toepassen? Als je echt wilde overleven, ging een notitieblokje je niet helpen, alleen ervaring kon dat. Stiekem had ze nog niets voorbereid voor de les, ze ging zichzelf voorstellen en de andere leerlingen zich laten voorstellen maar wat daarna? Ze kon een soort mini-quiz doen, maar dat leek haar maar saai. Misschien wat teambuilding? Nee, in het wild had je toch niemand om je te helpen, tenzij je erg veel geluk hebt. Ach ja, ze vond wel een oplossing om de tijd te doden. Desnoods bedacht ze wel één of ander belachelijk spelletje. Na enkele minuten flink doorgestapt te hebben, kwam ze aan het grasveld aan, perfect. Er was nog niemand te zien dus dat betekende dat zij de eerste was. Oké dan, tijd om te wachten. Ze wandelde naar een eenzame boom toe en leunde er met haar zij tegen en sloeg haar armen over elkaar. Met haar rode oog keek ze richting het gebouw. Uiteindelijk zag ze al enkele leerlingen haar kant uit komen. Goed, die zullen vast komen voor de les. Ze voelde zich verschrikkelijk zenuwachtig, maar liet daar niets van merken. Met een glimlach begroette ze de eerste leerling. "Goedendag, ik ben miss Ayuka, fijn dat je naar de les gekomen bent." Zei ze met een spontane glimlach. Oké, dit was misschien iets te aardig voor haar doen. Maar ach, ze zullen wel ondervinden hoe ze echt was. "Je mag hier nog even wachten tot de rest van de klas gearriveerd is." Daarna gleden haar ogen weer naar het gebouw terwijl ze geduldig afwachtte.

~iedereen is welkom, hoe meer zielen, hoe meer vreugd~

Edana keek gepeinsd naar haar kleren, vandaag was haar eerste les survival en ze wou eigenlijk iets makkelijk aan hebben want wie weet wat ze vandaag moesten doen. Eda had vandaag haar lieveling jeans aan gedaan die al lekker los waren en je makkelijk kon bewegen. E daar boven had ze een shirt en een blauwe sweater aan gedaan. Het was niet te warm maar het was ook niet te koud, hoewel ze eigenlijk in een shirt naar buiten kon lopen want haar lichaams temperatuur was al sowieso iets hoger dan die van een mens en zeker toen Edana achter was gekomen dat het hier ijs en ijs koud was wanneer het winter was. Edana haalde diep adem en stopte een koekje in haar mond voor ze haar kamer uitliep. Haar lichaam was tenger en zag er echt breekbaar uit maar dat was ze niet, ook verbaasd je je vast omdat ze zo dun is terwijl ze eigenlijk altijd koekjes naar binnen werk, Maar Eda had zo een geluk, ze kon eten zo veel ze wou, geen grammetje kwam er bij! En natuurlijk sport ze ook veel. Op haar vorige school bestond haar dag 25% uit gym en 25% uit muziek maken de andere 50% hoe je met vuur moet omgaan en andere saaie lessen. Eda opende de grote deur die naar buiten leid naar buiten. vandaag zou er buiten les zijn en Eda vroeg zich af wat ze vandaag zouden moeten doen. Eda liep naar het grasveld waar ze de docent zag staan. "Goedendag, ik ben miss Ayuka, fijn dat je naar de les gekomen bent." Zei ze met een spontane glimlach. Edana keek naar de docent die voor haar stond, okee deze was erg vriendelijk. 'Goede morgen, Edana Edris.' Zei ze met een enorme grijns, ja ze was altijd vreselijk blij nadat ze suiker had ingenomen. "Je mag hier nog even wachten tot de rest van de klas gearriveerd is." Edana knikte en liep wat verder weg terwijl om zich heen keek.

Bamdadabadaraam! Bonk bonk bonk. En hij had het weer voor elkaar hoor. Hij schoof nog even op zijn buik over de vloer door en kwam toen uiteindelijk tot stilstand. Mitch had gehoopt het voor eens te vermijden. Voor eens die nederlaag niet te ondergaan, maar het overkwam hem weer. De haast, het enthousiasme, de stress misschien ook wel. Het zorgde er allemaal voor dat hij te roekeloos werd en de trap kende vele, duistere geheimen. Vooral als er een groepje asshole Shadraanse jongens zich op diezelfde trap bevond met nog veel duisterdere geheimpjes. Geheimen zoals een voet snel uitsteken wanneer de groene wervelwind voorbij stormde wat resulteerde in een groene tornado die de trap af woesjde.
‘Kneus,’ werd hem nog door die duistere lieverdjes achterna geroepen. Hartelijk bedankt. Stelletje grmbllhdiuwkajbcd…..
Negeer het, beval Mitch zichzelf. Focus op jezelf. Het deed pijn. Mitch voelde even over zijn gezicht en merkte dat een naar drukpunt op het begin van zijn neus, ongeveer tussen zijn ogen, zat. Leuk. Een blauwe plek zo midden op zijn gezicht. Vooral voor het kerstbal. Hoera! Nog minder kans op een partner. Hij zuchtte en stond op. Door dit kleine ongeval was hij helemaal vergeten naar welke les hij zo overenthousiast was toe gedold. Hm. Oh ja! Hij knipte met zijn vinger. Survival training! Yes! Eindelijk iets waarin hij als oud-soldaat zou kunnen uitblinken! Eindelijk iets waarin hij kans maakte beter dan de anderen te zijn.
Mitch gooide de deur van het kasteel open en rende richting het grasveld, want oh ja de les werd buiten gehouden! Beter dan dat kon toch niet? Heerlijk survivallen in the open air! Mitch grijnsde breed en spotte een vrouw met donker haar, rode kleding en een ooglapje. Dat moest de lerares zijn. Haar naam was hij alweer vergeten. Namen van leraren? Per definitie onbelangrijk. Behalve die van Norwood. Die was wel degelijk belangrijk.
Nog steeds met een lach liep hij naar de vermoedelijke lerares en salueerde haar ‘plechtig’.
‘Mitch Viridis meldt zich.’
Nu dat uit de weg was stond hij zichzelf toe de klas eens rustig te bekijken. Hm? Maar een andere leerling? Was dat niet Edanja, Edana? Zoiets? Van muziekles? Kon wel. Ja, dat was haar. Maar was zij nou de enige andere? Dat betekende dat hij op tijd was.
Yes, een heerlijk begin van de les.