Fijn, het was weer eens druk buiten, precies waar Malekith een hekel aan had. Overal waar hij keek waren leerlingen aan het voetballen of gewoon aan het praten. Bijna iedereen was in groepjes, behalve Malekith. Zoals altijd liep hij weer alleen rond. Hij kende dan ook nog maar een paar mensen, maar het zorgde voor enige frustratie als je de hele tijd door iedereen aangekeken werd. Toch wilde Malekith er even uit, dus besloot zijn 'rustige' wandelingetje maar gewoon door te zetten. Langzaam liep hij naar buiten, argwanend om zich heen kijkend. Hij zal er wel weer vreemd hebben uitgezien, want iedereen keek gelijk op en volgde Malekith's bewegingen. Waarom zag men toch altijd gelijk dat er iets anders aan hem was? Het was spontaan stil geworden op de plaats waar Malekith zich bevond. Hij zou zichzelf het liefst nu afzetten en wegvliegen, maar helaas was dat geen optie. Dan maar gewoon met strak gezicht doorlopen. Na een tijdje gelopen te hebben kwam hij bij een boom uit. Lekker in de schaduw, met een bankje erbij. In de verte waren nog wat mensen te bekennen, maar hier was helemaal niemand. Malekith nam plaats op het bankje, en ging er languit op liggen. Hij slaakte een diepe zucht en legde zijn handen onder zijn hoofd. Hij was allang blij dat hij één goede vriend had gemaakt, maar het was nog altijd vreselijk om de hele tijd door iedereen aangestaard te worden alsof je vogelpoep op je hoofd had. Maar goed, hier kon hij even ontspannen zonder lastig te worden gevallen. Helaas, te vroeg gejuicht. In de verte kwam een gedaante aanlopen die duidelijk op weg was naar het bankje waar Malekith op zat. "Fuck..." mompelde hij geïrriteerd, en probeerde zichzelf een houding te geven. Hopen dat de situatie niet al te vreemd werd, maar Malekith verwachtte er niet erg veel van.

(flutpost + fluttitel)

Drukte, drukte, drukte. Drukte die opzij gingen voor hem jegens zijn vlammende staart. Trots zwiepte hij zijn staart heen en weer en liep hij met geheven kop over de velden, hij kopte een bal die zijn richting uitging recht in de goal en grijnsde al zijn vlijmscherpe tanden bloot. De leerlingen namen verschrikt afstand maar dat deerde hem niet. Zijn zicht was nog steeds goed langs zijn linkeroog, maar aan zijn rechteroog was hij blind dankzij een oorlog van lang, lang geleden. Met zijn poten liep hij door het gras en hij keek rond, het was hier mooi. Red was hier nog nier eerder geweest en hij bleef werkelijk versteld staan van de prachtige natuur hier, vroeger in zijn stam hadden ze ook een mooi plekje, maar dit was nog mooier dan in zijn tijd. Hij gromde lichtjes van blijdschap “Ja, het is hier zeker mooi, mooier dan vanwaar ik vandaan kom.” Mompelde hij tegen het gras terwijl hij de heerlijke geuren opsnoof van het gras en de bomen. Ah die geuren, wat een geweldig aroma, geen uitlaatgassen, geen stinkende boel die meurde. Langzaam wandelde hij verder, nu werd het rustiger en zag hij een bankje met een tweevoeter die erop zat. Nu begon hij toch wel nieuwsgierig te worden en liep hij op zijn vier poten richting de jongen die daar zat. "Fuck..." mompelde de jongen en Red sprong op het bankje “Sorry dat ik je daarin moet teleurstellen, maar ik ben helaas genoeg niet een geschikte kandidaat daarvoor.” Natuurlijk had Red geen flauw benul dat hij dat zei omdat hij geen gezelschap wilde. Red keek de jongen aan met zijn niet blinde oog en dan ging zijn neus op en neer, hij had weer wat lekkers geroken. Langzaam sloot hij zijn ogen kort en genoot van de zalige geur die zijn reukorgaan prikkelde. Wat was het toch leuk om vanalles te mogen waarnemen, zoals emoties, geur, smaak en kleuren, wat was het toch geweldig eigenlijk. Stiekem was hij best wel blij dat hij in dat experimenten laboratorium was geeïndigt en daardoor alles veel beter kon waarnemen en voelen.

(if you don't mind, en een beetje kort, de volgende wordt beter ^^)

"Sorry dat ik je daarin moet teleurstellen, maar ik ben helaas genoeg niet een geschikte kandidaat daarvoor." Zei de leeuw die naast Malekith op het bankje kwam zitten. Malekith keek hem verward aan, wat zei die nou?! Mokkend trok hij zijn knieën op en sloeg zijn armen eromheen. Hij had nu de behoefte om alleen te zijn. Dat dat niet mogelijk was was één ding, maar dat er ook nog een halve gare naast hem kwam zitten die te aardig was om te weten wat scheldwoorden waren... Malekith schudde wanhopig zijn hoofd, en stak daarbij zijn gezicht tussen zijn knieën weg. Zo bleef hij even een tijdje zitten, en bespiede ondertussen de rode leeuw die naast hem zat. Hij scheen erg te genieten van wat er om hem heen allemaal gebeurde. Malekith had een hekel aan alles wat ook maar een beetje raar of vreemd was of daarbij in de buurt kwam. Het maakte hem angstig omdat hij niet wist wat er zou gaan gebeuren, of wat het zou kunnen zijn. Natuurlijk was hij niet bang voor deze leeuw, maar echt op zijn gemak was hij niet. Toch vond hij het onbeleefd om helemaal niets te zeggen, dus besloot hij de stilte te verbreken. Eerst schraapte hij zijn keel waarbij hij per ongeluk in zijn eigen spuug slikte, maar toen eindelijk na een lange hoestbui wist hij toch iets uit te brengen. "Dus..." Begon hij twijfelend. "Ik ben Malekith..." vervolgde hij zijn zin. Hij praatte zoals gewoonlijk veel te snel, wat hij altijd deed als hij ook maar een beetje zenuwachtig was. Natuurlijk was hij dat niet echt, maar dit was voor het eerst dat hij tegen iemand anders dan Enya, Lie of Master Savador sprak. "Wat ben jij eigenlijk...?" vroeg Malekith een beetje verlegen. Hij wist dat dat eigenlijk best onbeleefd was om te vragen, maar door zijn nieuwsgierige karakter wilde hij altijd alles weten. "Sorry als dat onbeleefd klonk..." Zei hij er dus maar achteraan. Precies zoals Malekith voorspeld had: De situatie sloeg weer helemaal nergens op. Hij kon er dagen over piekeren waarom hij nou alles behalve sociale vaardigheden bezat, maar het was altijd het zelfde liedje; Het komt door wat hij was.

De jongen had een woord gezegd dat Red best dubbelzinnig opvatte, vervelend, hij sprong op het bankje en ging zitten. Dan begon hij zijn uitleg: "Sorry dat ik je daarin moet teleurstellen, maar ik ben helaas genoeg niet een geschikte kandidaat daarvoor." Hij was een mix van een leeuw en een wolf, sinds zijn oren puntig waren, maar de rest van het lichaam was puur leeuw. Dus je kon hem een soort van mix noemen, een raar geval. Maar hij was adviseur en adviseurs mochten speciaal zijn, dat was immers hun kenmerk, zijn gele oog keek even kort naar de jongen die zijn gezicht verborg tussen zijn benen. Blijkbaar was deze jongen niet zo spraakzaam, bah, wat saai was dat. Red liet zijn tong langs zijn neus gaan en hij geeuwde, hij verveelde zich. Zijn blik ging naar de natuur en hij snoof een heerlijke geur op, sloot zijn ogen om na te genieten van de geur die zijn reukorgaan prikkelde. De jongen was maar raar, dat vond hij toch, maar de jongen zou vast hetzelfde denken over hem. De jongen praatte immers tegen een leeuw die nog eens terugpraatte ook nog. Hoe vreemd was dat wel niet. Red werd uit zijn gedachtengang gezogen door een luide hoestbui van de jongen. Red keek naar de jongen. “Verstik niet hé” zei hij met een licht grommende ondertoon, maar dat was gewoon omdat hij uit zijn gedachten was gezogen geweest. "Dus..." Begon hij twijfelend. "Ik ben Malekith..."
Red grijnsde en knikte “Prettig om met u kennis te maken Malekith, mij hebben ze Red XIII genoemd, maar jij mag me Nanaki, Red of Red XIII noemen, wat u maar wenst.” Zei hij op een vrij formele toon, maar hij kon niets anders, hij was gewend om formeel te praten, zeker als hij dingen of mensen maar juist leerde kennen. "Wat ben jij eigenlijk...?" vroeg Malekith en Red glimlachte terwijl zijn ene gele oog hem aankeek. “Ik ben een adviseur van de heer van het Woud en een kruising van een wolf en een leeuw, maar niet zomaar een kruising, mijn ras is uitgestorven sinds ze mijn clan hebben gebruikt als labexperiment 200 jaar geleden, ik was de enige overlevende. Ze hebben me het geschenk van de spraak gegeven en het eeuwige leven. Ik ben hen wel dankbaar maar aan de andere kant zit ik ook vol woede omdat ze mijn ras hebben gedood.” Zei hij met een zuivere stem. Malekith zou nu vast al wel doorhebben dat hij graag verhalen vertelde over zijn verleden. "Sorry als dat onbeleefd klonk..." Red schudde zijn hoofd “Geen enkel probleem en wil jij me wat vertellen over jezelf, ik hou van verhalen zie je?” Een kinderlijk enthousiasme klonk door in zijn stem, hij hield van verhaaltjes.

"Prettig om met u kennis te maken Malekith, mij hebben ze Red XIII genoemd, maar jij mag me Nanaki, Red of Red XIII noemen, wat u maar wenst." Het was weer even stil. "Wat ben jij eigenlijk...?" Vroeg Malekith? Red glimlachte naar hem, en Malekith zag dat hij maar één oog had. Hij vroeg zich gelijk af hoe dat zou komen, maar besloot het maar niet te vragen. "Wat ben jij eigenlijk...?" Vroeg hij uiteindelijk maar. Het kwam er voor Malekith's gevoel erg onbeleefd uit. "Ik ben een adviseur van de heer van het Woud en een kruising van een wolf en een leeuw, maar niet zomaar een kruising, mijn ras is uitgestorven sinds ze mijn clan hebben gebruikt als labexperiment 200 jaar geleden, ik was de enige overlevende. Ze hebben me het geschenk van de spraak gegeven en het eeuwige leven. Ik ben hen wel dankbaar maar aan de andere kant zit ik ook vol woede omdat ze mijn ras hebben gedood." Zei Red. Malekith had verwacht dat Red een beetje verontwaardigd zou zijn, maar in plaats daarvan kreeg hij een enorme lab tekst. Het boeide hem wel, maar het klonk erg heftig! "Sorry als dat onbeleefd klonk..." Zei hij uiteindelijk maar, omdat hij het goed kon begrijpen als Red dit liever niet had verteld. Hij had wel een soort van medelijden met hem. Red schudde zijn hoofd. "Geen enkel probleem en wil jij me wat vertellen over jezelf, ik hou van verhalen zie je?" Zei hij enthousiast. Malekith's ogen werden groot. Hij sloeg spontaan dicht. Hij had geen jeugd gehad, hoogstens een 'training' om hem te maken tot wat hij nu was. Natuurlijk was hij er heel trots op, maar de weg ernaartoe... Hij moest vechten tegen de tranen die in zijn ogen prikten.

"Malekith! Malekith?! Waar ben je?!" Riep een bekende stem. Het was de stem van een moeder, die naar haar net 9-jarige zoontje riep. Ze had nog geen idee van wat hij eigenlijk was, net zoals alle andere mensen om hem heen. Maar het jongetje zelf wist wel beter. Een tijdje geleden was er een vreemde man naar hem toegekomen. Malekith kon zijn ogen niet zien, die zaten gehuld in schaduw. Hij had geen idee wie het was, maar gek genoeg voelde hij zich enorm thuis bij de man. Meer thuis dan bij wie dan ook... De man had hem een ketting gegeven. "Deze moet je vanaf nu voor altijd dragen." Had de man gezegd. "Als je hem draagt, kan je met mij communiceren, wanneer het maar nodig is. I'll protect you." Niet lang daarna sprak Malekith de man, die Matthew bleek te heten, elke dag. Hij begon van binnen te groeien, en zijn ware aard kwam langzaam naar buiten. Langzamerhand verbitterde hij, langzamerhand veranderde hij. Het enige licht in zijn leven was zijn eigen soort. Al het andere veranderde langzaam in niets meer dan een vage herinnering. "Malekith!?" Klonk het nog een keer. Malekith schrok wakker uit zijn gedachten. "Tot snel..." Fluisterde hij. "Remember what you are." Fluisterde Matthew terug. Malekith liep haastig naar zijn moeder toe.

"Tjah...uhm..." Begon Malekith aarzelent. Hij werd afgeleid door een groepje mensen dat gillend voorbij kwam rennen. Opeens schoot hem weer te binnen dat Red nog steeds op een antwoord wachtte. "Ik ben dus Malekith..." Begon hij hoofdschuddend. Wat moest er van hem worden als hij geeneens kon doen alsof hij geen geheimen bezat. "Ik ben 18 jaar oud..." Vervolgde hij zijn 'verhaal'. Wat moest hij zeggen? Of beter: Wat viel er te zeggen? Niets. Hij had geen hobby's. Nouja, die had hij wel, maar vliegen, vechten en jagen kon hij niet zeggen. Nog altijd vechtend met zichzelf probeerde hij een normaal antwoord te verzinnen. Hij keek Red even aan vanuit zijn ooghoek, en keek toen snel weer naar de grond. Malekith zat in kleermakerszit in elkaar gedoken. "Ik..." Stamelde hij. Zijn zilveren ogen priemden in de grond. Aan de ene kant was hij die lieve, verlegen maar ook leuke jongen, aan de andere kant erg arrogant en trots (op wat hij was), en aan weer een andere kant was hij gewoon een moordenaar. Een moordmachine, geperfectioneerd en bijgeslepen als een diamant.

"Prettig om met u kennis te maken Malekith, mij hebben ze Red XIII genoemd, maar jij mag me Nanaki, Red of Red XIII noemen, wat u maar wenst." Even bleef het stil, maar deze stilte was niet prettig zoals Red hem kende, de stilte die hij altijd had was aangenaam alsof het nodig was, maar deze stilte was best ongemakkelijk te noemen. Zijn gele oog keek naar hem, door het andere kon hij niets zien, dat was dichtgenaaid, maar dat zag je gewoon zelfs niet meer. Eigenlijk wilde hij graag zijn eigen verhaal doen, maar misschien had die jongen wat nood aan een babbel? Red kon de jongen niet goed peilen, deze keer had hij er vrij veel last mee, misschien kon hij beter zo de vragen stellen. "Wat ben jij eigenlijk...?" vroeg de jongen aan hem en Red besloot te antwoorden, zo onbeleefd klonk het immers niet, want mensen hadden hem dat al wel meer gevraagd van wat hij was, wat hij hier deed en hoe oud hij werkelijk wel niet was. "Ik ben een adviseur van de heer van het Woud en een kruising van een wolf en een leeuw, maar niet zomaar een kruising, mijn ras is uitgestorven sinds ze mijn clan hebben gebruikt als labexperiment 200 jaar geleden, ik was de enige overlevende. Ze hebben me het geschenk van de spraak gegeven en het eeuwige leven. Ik ben hen wel dankbaar maar aan de andere kant zit ik ook vol woede omdat ze mijn ras hebben gedood." Zei Red. zijn worden smaakten zuur na in zijn bek, bah. Even verscheen er een norse uitdrukking op zijn kop, maar die verdween weer als sneeuw voor de zon en zijn blik ging weer naar Malekith. "Sorry als dat onbeleefd klonk..." zei Malekith, maar Red schudde zijn kop, het had geen enkel belang, mensen mochten het gerust weten, het was immers het verleden en het verleden kon je niet terugdraaien. Zijn staart zwiepte heen en weer terwijl het vlammetje erop heftig flakkerde, dat was zeker een heel goed teken. “Geen probleem, wil jij me wat vertellen over jezelf, ik hou van verhalen zie je?” zei hij met een kinderlijk enthousiasme dat doorklonk in zijn stem. De jongen klapte dicht en Red zag hoe hij vocht tegen zijn tranen. Red hief zijn poot en legde deze op de jongen zijn schouder. Red was 2meter hoog als hij op zijn twee poten stond dus hij was lang genoeg om dat te doen. Met zijn blik ging hij naar de lucht en hij keek ernaar terwijl hij naar de zon huilde. Het was immers tijd om zijn familie te eren, de jongen zou dat vast vreemd vinden dat hij dit zo opeens deed, maar het was een traditie geworden. "Tjah...uhm..." begon de jongen na een tijdje en opeens werd Red’s aandacht getrokken door een groepje gillende leerlingen die naar hem keken. “Ik ben dus Malekith…” begon de jongen hoofdschuddend maar Red zette zich naar Malekith en zijn puntige, harige ogen stonden nu rechtovereind om te kunnen luisteren. "Ik ben 18 jaar oud..." Zei hij en Red begon te grijnzen, de jongen was nog zo jong, zo ‘snottig’ tegenover hem. De jongen zat ineengedoken op het bankje en Red haalde zijn poot weg en zette deze weer op de bank terwijl zijn aandacht nog altijd allemaal naar Malekith ging. "Ik..." stamelde hij, blijkbaar had deze het zeer moeilijk ermee dus Red begon weer te praten. “Ik ga jou niet beoordelen om wat je hebt meegemaakt of wat je bent, als ik je aardig vind, dan vind ik je aardig. Ik kan desnoods mijn verleden vertellen als je wilt? Ik ben 365 jaar oud, ik heb genoeg om te vertellen” zei hij al lachend terwijl hij hoopte dat de jongen zich nu een beetje op zijn gemak voelde..

Waarschijnlijk had Red aangevoeld dat Malekith het erg moeilijk had, dus begon hij weer te praten. "Ik ga jou niet beoordelen om wat je hebt meegemaakt of wat je bent, als ik je aardig vind, dan vind ik je aardig. Ik kan desnoods mijn verleden vertellen als je wilt? Ik ben 365 jaar oud, ik heb genoeg om te vertellen." Zei hij lachend. Malekith voelde zich er beter door, hij begon zich op zijn gemak te voelen bij Red. Zijn hoofd kwam weer een beetje tot rust, en er verscheen zelfs een klein lachje op zijn gezicht. Wat een geweldig iemand was Red eigenlijk! "Ik hou net zoals jij ook wel van verhalen..." Zei Malekith verlegen. Hij trilde nog steeds een beetje, maar door Red voelde hij zich geaccepteerd. Hij had waarschijnlijk veel meegemaakt (dat wist Malekith wel zeker) en keek daarom waarschijnlijk niet snel ergens van op. 365 jaar... dat leek voor Malekith wel een eeuwigheid! Eigenlijk was hij wel heel nieuwsgierig naar de verhalen van Red, maar durfde er nog niet naar te vragen. "Ik zou wel wat over mijn verleden willen vertellen..." Begon Malekith aarzelend. "...Maar ik denk dat ik daar nog even mee wacht. Het is denk ik nog wat te vroeg." Het koste heel wat moed om dat uit te brengen, maar hij vertrouwde Red wel. "Ik denk dat ik mijn verhalen in de toekomst wel wil delen." Besloot Malekith knikkend, en keek Red in zijn oog aan. Een klein lachje van vertrouwen verscheen op Malekith's gezicht. "Maar zoals ik al zei, ik ben zelf stiekem ook wel dol op verhalen..." Zei hij verlegen. Het was ook waar, hij kon er uren naar luisteren. De oude verhalen en legendes van vroeger boeiden hem ook altijd, hij was er dol op. "...Dus ik wil wel wat over jouw verleden vertellen?" Eindigde hij zijn zin aarzelend. "Alleen als je het zelf wilt natuurlijk." Kwam er nog haastig achteraan. Malekith wilde nooit iemand tot iets dwingen, dan ging hij zich schuldig voelen, wat hij zijn leven al zo lang had gedaan. Ook begreep hij het als Red liever niet over zijn verleden sprak. Dat deed Malekith vaak liever ook niet, maar als hij iemand eenmaal echt vertrouwde, dan kon het niet op. Dan sprak hij met diegene het liefst uren achter elkaar, en ging bij de volgende ontmoeting gewoon door. Malekith had het gevoel dat hij zijn verhalen ooit op die manier met Red zou kunnen delen, dat ze ooit ook gewoon uren zouden kunnen praten. Hij had respect voor Red, en vertrouwde hem, wat voor Malekith erg bijzonder was. Tot nu toe was er maar één ander met wie hij dat kon, en dat was Enya.

Red voelde aan hoe de jongen zich niet op zijn gemak voelde, hoe hij vocht met zichzelf om de goede woorden te vinden. Het was zielig om te zien hoe de jongen haast begon te huilen. Natuurlijk had Red daar de perfecte oplossing voor: gewoon verder praten alsof hij nooit iets had gevraagd, ook al werkte het enorm op zijn zenuwen, maar ach, iedereen had wel een gevoelige snaar. "Ik ga jou niet beoordelen om wat je hebt meegemaakt of wat je bent, als ik je aardig vind, dan vind ik je aardig. Ik kan desnoods mijn verleden vertellen als je wilt? Ik ben 365 jaar oud, ik heb genoeg om te vertellen." Zei hij lachend. Hij meende het wel van zijn leeftijd en dat hij veel had meegemaakt. De oorlog, de experimenten die op hem werden uitgevoerd, maar Red had het gevoel dat de jongen wat nood had aan ontspanning, zodat al zijn zorgen even werden weggenomen. "Ik hou net zoals jij ook wel van verhalen..." zei de jongen met een verlegen uitstraling en Red begon te glimlachen, deze jongen hield dus ook van verhalen, dat was altijd leuk om te weten. Daar kon hij dus al zijn belevenissen aan kwijt. "Ik zou wel wat over mijn verleden willen vertellen..." Begon Malekith aarzelend. "...Maar ik denk dat ik daar nog even mee wacht. Het is denk ik nog wat te vroeg." Red knikte, hij begreep het. De jongen had vast een heel delicaat verleden waar weinigen van af wisten. "Ik denk dat ik mijn verhalen in de toekomst wel wil delen."
“Natuurlijk, neem uw tijd maar, ik heb tijd genoeg. Ik ben immers onsterfelijk voor ouderdom.” Zei hij met een kleine glimlach terwijl hij met zijn tong over zijn neus likte. Hij knipperde kort met zijn oog en dan ging zijn blik weer naar Malekith toen hij weer begon te spreken. "Maar zoals ik al zei, ik ben zelf stiekem ook wel dol op verhalen..." Hij luisterde eigenlijk niet meer naar de jongen sinds hij zo zijn verhaal zou vertellen, maar hij wist alleen niet goed of hij dit in de vorm van beelden zou doen of met zijn stem. Want hij kon perfecte illusies oproepen van zijn verleden zodat het leek alsof de jongen zelf mee een rol speelde in het verhaal. Een glimlach verscheen op zijn snuit en hij keek dan weer naar Malekith “Neem mijn poot vast en dan zal ik je laten zien wat er bij mij gebeurd is en zal ik uitleg geven aan de hand van mijn stem” Hij keek weer strak voor zich uit “Ben je er klaar voor?”

"Natuurlijk, neem uw tijd maar, ik heb tijd genoeg. Ik ben immers onsterfelijk voor ouderdom." Zei Red glimlachend terwijl hij met zijn tong over zijn neus likte. Malekith voelde zich wel op zijn gemak bij Red. In zijn verleden had hij nooit tijd gekregen voor wat dan ook, de tijd had hem gemaakt tot wat hij nu was. Maar nu kon hij lang de tijd nemen om moed te verzamelen en Red beter te leren kennen, en zelf beslissen wanneer hij iets zou vertellen, en wát hij zou vertellen. Dat gaf rust, precies wat hij nodig had. "Maar zoals ik al zei, ik ben zelf stiekem ook wel dol op verhalen..." Zei Malekith verlegen, maar hij had niet het idee dat Red zo naar hem luisterde. Aarzelend keek hij hem aan en twijfelde of Red het wel had gehoord, maar toen verscheen er een glimlach op zijn snuit en keek weer naar Malekith. "Neem mijn poot vast en dan zal ik je laten zien wat er bij mij gebeurd is en zal ik uitleg geven aan de hand van mijn stem." Zei Red rustig, en keek strak voor zich uit, alsof er in de verte iets ging gebeuren. Malekith keek even aarzelend naar Red, toen ook naar voren, en toen weer terug. Wat zou er gaan gebeuren? "Ben je er klaar voor?" Vroeg Red uitdagend, en Malekith dacht even na. Wat zou er gaan gebeuren? Was het wel veili... Achwat. Wat kon hem nou gebeuren? Malekith overkwam niet zo gauw wat, dus waarom zou hij dit opeens niet durven? Hij knikte langzaam, en legde zijn hand op Red zijn poot. Hij was lekker zacht en warm, en Malekith voelde zijn klauwen door de haren heen. Die had hij zelf ook, alleen niet zo groot, en die verschenen alleen als hij ze nodig had. Ik denk dat ik er wel klaar voor ben ja..." aarzelde hij nog even, maar besloot toen toch maar dat zijn getwijfel onzin was. "Kom maar op" Zei Malekith vastberaden, en keek net zoals Red recht vooruit, ook al was daar nog helemaal niets te zien. Met zijn vrije hand voelde hij nog even aan zijn zakken of er niets in zat wat eruit kon vallen, maar bedacht zich toen dat hij waarschijnlijk toch niet van zijn plek zou komen, dus liet het maar voor wat het was. Hij moest bijna lachen om zichzelf, hoe bang hij altijd was om iets te verliezen. Zal nog wel met vroeger te maken hebben, toen moest hij ook altijd oppassen waar hij zijn spullen liet slingeren. Ze konden nog weleens gestolen worden, of iemand kon door middel van zijn spullen juist te weten komen wie hij eigenlijk was... Hij concentreerde zich goed omdat er mogelijk opeens iets zou gebeuren, en zette zich schrap. Echter minder schrap dan anders, want om de één of andere reden voelde hij zich veilig aan Red's zijde.

Red was een adviseur, een onsterfelijk dier en dan ook nog eens enig in zijn soort, dat maakte hem nog specialer dan dat hij al was. Het was erg om te weten dat er geen van hem meer rondliepen, maar dat maakte hem ook uniek, zeer uniek. Hij was anders dan de andere adviseurs meende hij tegen zichzelf te zeggen, gewoon voor het feit dat er geen anderen van hem bestonden en dus hij gewoon een bedreigde diersoort was. Misschien hadden ze hem daardoor wel niet onsterfelijk gemaakt hadden. Omdat mensen konden zien hoe zijn soort eruit zag? Of gewoon om te laten zien dat de wonderen de wereld nog niet uit waren. "Natuurlijk, neem uw tijd maar, ik heb tijd genoeg. Ik ben immers onsterfelijk voor ouderdom." Zei hij als reactie op dat malekith zijn verhaal later wilde vertellen, voor Red was dat immers toch geen probleem, hij had geduld. Veel geduld zelfs, meer geduld dat een mens ooit zou tonen, tenzij ze hem beledigden of zijn soort kleineerde, dat tolereerde hij niet zonder een aantal feiten die die mening konden staven. "Maar zoals ik al zei, ik ben zelf stiekem ook wel dol op verhalen..." zei de jongen verlegen tegen hem. Maar eigenlijk luisteren deed hij niet meer, zijn gedachten gingen nu uit naar het feit hoe hij zijn verhaal ging doen? Door middel van beelden en zijn eigen stem die uitleg zou geven? Of zou hij gewoon alles vertellen? Hij dacht meteen aan optie één eigenlijk, dat was misschien beter voor hen beiden.. “Neem mijn poot vast en dan zal ik je laten zien wat er bij mij gebeurd is en zal ik uitleg geven aan de hand van mijn stem” Hij keek weer strak voor zich uit “Ben je er klaar voor?” Hij voelde hoe Malekith zijn hand op Red’s poot legde en dan meteen zei dat hij er klaar voor was, langzaam sloot Red zijn ogen en dan verschenen de beelden die Malekith zou zien door zijn ogen.

Elk beeld werd nauwkeurig getoond en Red gaf uitleg.
Een kleine leeuw werd geboren, eentje met een felrode vacht, de trotse vader stak de staart in brand die het dier het leven zou geven. Het kleine welpje opende zijn ogen en keek rond vol nieuwsgierigheid voor het leven dat hem nog te wachten stond. Zijn naam was Nanaki, de trotse zoon van Seto, een krijger van zijn oude troep. De eerste levensjaren gingen goed, tot het op één moment serieus misging, heel de kudde werd gevangengenomen toen Nanaki de leeftijd van 17 jaar bereikte, er werden op elke leeuw experimenten uitgevoerd en steeds zag Nanaki hoe de leeuwen een per een dood werden weggebracht op een brancard. Hij was de volgende, hij zou de volgende zijn waar ze experimenten op zouden doen. Maar hij stierf niet, hij overleefde het bad met groene vloeistof waar hij wel jaren in had doorgebracht. Ook die vloeistof zorgde ervoor dat Nanaki verschillende cadeau’s kreeg: spraak, magie, menselijke gevoelens en het eeuwige leven. hij zou dus nooit meer ouder worden. Hij was aan de ene kant blij dat hij dit alleskreeg, maar ook boos, zijn familie, zijn kudde, hij had niets meer, buiten het brandmerk op zijn rechterschouder waarop zijn nieuwe naam stond: Red XIII. Natuurlijk lieten ze hem niet gaan en werd hij gebruikt als oorlogswapen, tijdens de eerste oorlog die hij meemaakte verloor hij zijn oog omdat er iemand op hem schoot terwijl hij iemand aan het aanvallen was. Sinds die jaren heeft hij eigenlijk afzonderlijk geleefd en nu was hij hier op SSA, als adviseur van de heer van het Woud.

“Zijn er nog vragen?” vroeg Red met een knik richting Malekith “Als er nog vragen zijn, stel ze, ik beantwoord ze allemaal. Dus doe maar gerust” hij meende het, hij zou werkelijk elke vraag van de jongen beantwoorden.