Een huivering kwam over zijn lippen waarna een koude rilling over zijn ruggengraat was gekropen, die was ontstaan als reactie op het koude water. Het was de enige methode waarmee hij zichzelf echt wakker wist te krijgen rond deze uren. Vooral als hij maar een paar uur slaap had gehad en dan hebben we het ook echt over twee of drie uurtjes. De andere uren had hij nog wat zitten lezen, werkte zijn achterstand langzaam bij, en daarna vond hij pas dat hij wat mocht slapen.
Echter had hij er geen rekening mee gehouden dat hij de volgende morgen alweer vroeg op moest en vandaar dat hij dus als enigste van de jongens nu onder de douche stond, terwijl de rest nog lekker lag te slapen onder de warme dekens. En hij stond hier… Onder een koude douche. De harde stralen die op zijn huid boorden, maar ze konden er niet doorheen, daar waren ze niet sterk genoeg voor. Het koude water dat over zijn lichaam stroomde, het was wel verfrissend dat wel. En het was ook even fijn om voor een paar tellen aan zichzelf te denken en niet continue aan dat kind. Dat meisje, om precies te zijn, die ongelukken scheen aan te trekken. En hij kon haar er maar iedere keer uitredden, serieus: hij verdiende een medaille! Als men toch eens wist wat hij allemaal voor dat kind moest dan, dan hadden ze hem allang genoeg geld gegeven om alles voor zijn moeder te betalen en hoefde hij dit alles nu niet te doen.
In principe hoefde hij dit, wat hij zo dadelijk ging doen, niet te doen; maar het was puur om niet meer op te vallen dan nodig. Hij had geen behoefte aan een goede opleiding of een mooi diploma, daar kocht hij niks mee. Hij had eigenlijk al een baan, dus het was in zekere zin zinloos zijn verblijf hier. Maar als hij voor alles ging spijbelen dan kwam hij in de problemen en de kans dat de directeur dan achter zijn geheimpje zou komen was te groot, dus kon hij het niet riskeren. Daarbij was het ook een goede smoes om het meisje eens niet in de gaten te houden, het was echt vermoeiend gewoon zo nu en dan. Dus een break in de vorm zoals lessen was wel fijn.

Met zijn haren nog ietwat nat staarde hij naar de riem in zijn handen. Hij had hem niet perse nodig om de broek omhoog te houden die hij nu aanhad, maar het was gewoon een standaard iets geworden nu. Langzaam gleed zijn blik naar de spiegel, staarde er even naar en slaakte vervolgens een zucht.
Het ging hem niet worden, hij kon zijn riem beter hier laten. Borg hem daarom ook maar goed op en trok vervolgens maar een zwart shirt en een grijs vest aan, ritste deze ook dicht. Het was naar zijn mening nog te koud rond dit uur buiten, maar wie was hij ook? Hij had bijna geen vlees op zijn botten, dus hij was ergens wel de laatste die mocht klagen over de tempratuur. En toch deed hij het, omdat hij vond dat het wel mocht. Omdat hij vond dat hij al genoeg dingen moest verdragen en zich nu ook nog naakt moest voelen omdat hij zijn riem niet had. Nog een laatste keer twijfelde hij of hij hem echt niet om zou doen, maar draaide zich vervolgens om.
Het was onnodig en ergens misschien ook verdacht, niet te zwijgen over het feit dat hij ook gewoon zuinig moest doen met zijn brandstof. Zo had hij ook zijn stofbril niet meegenomen omdat hij ervan uitging dat hij toch geen last van zijn ogen zou kunnen krijgen, dat kreeg hij immers alleen als hij te snel ging. En dat kon hij alleen maar doen met behulp van zijn riem.
Hij trok zijn capuchon over zijn hoofd en stak zijn handen in de zakken van zijn vest waarna hij de slaapzaal geruisloos verliet. Het feit dat hij niet rustig kon slapen, betekende niet dat anderen dat dan nog niet mochten. En hij was niet zo’n egoïstisch persoon om ze dan dus wakker te maken door heel luidruchtig te gaan lopen, dus hield hij zichzelf stil en gunde de anderen hun rust.

Buiten was het inderdaad frisser dan binnen, maar het viel nog wel mee. Het was niet zo dat het bloed in zijn aderen meteen bevroor, maar het zorgde wel voor lichte kippenvel.
Langzaam liep hij verder, wist wel waar hij ongeveer moest zijn. Ooit moest hij wel een docent ergens zien staan, want wie was er anders nog rond dit uur buiten? Precies, niemand dus. Het was gewoon een kwestie van je omgeving goed verkennen en dan zou hij vast wel instaat zijn om de goede plek te vinden zonder te precieze details. Het vogeltje was wel lief en aardig geweest, maar het papiertje was hij ergens kwijt geraakt; het was vast ergens uit zijn zag gevallen en hij had niet de tijd genomen om er echt geconcentreerd naar te kijken, wist het alleen nog maar ongeveer.
Uiteindelijk zag hij een gestalte in de verte liep ernaar toe en vertraagde zijn pas een paar meter van de persoon vandaan. Hij had dus de goede plek gevonden, want er was geen twijfel over nodig dat die man een docent was. Een meter van hem verwijderd bleef hij staan en keek om zich heen. ‘Je gaat me nu niet vertellen dat ik de enige ben die is komen opdagen?’ De jongen was niet het soort persoon die mensen keurig aansprak met U, maar gewoon tutoyeerde. Veel kon je ook niet van hem verwachtten als je wist waar hij vandaan kwam. ‘De naam is trouwens Jonah,’ besefte zich dat hij zijn naam nog even moest meldden, ‘Jonah Tziamali, geloof ik heb je die informatie nodig voor de… Aanwezigheid en zo.’ Wat hij precies moest doen op het moment wist hij niet, maar één ding was zeker:
Deze hele situatie was gewoon ongemakkelijk.

OOC; Hij is niet zo heel erg goed, maar ik vond dat ik moest posten. So here you go ~