I know what you're thinking

" De wind die langs haar benen streek, hoor zwarte rokje dat vrolijk danste door de luchtstromingen. Het was niet zo dat het zo hard waaide, maar gewoon omdat zij zich zo snel verplaatste. Toch was het een vreemd fenomeen: wind in deze vorm zorgde nooit voor problemen, eveneens als een zucht of iets dergelijks. Maar zodra ze probeerde haar lucht magie te gebruiken ging het mis en kwam er dus stroom.
Als ze enkel wist wat het precieze verschil was tussen de twee fenomenen dan was haar probleem vast allang opgelost. Zelfs op Puffoon, waar duizenden lucht magiërs rondliepen, had niemand een manier waarop het haar lukte. Misschien had ze zich ook gewoon meer op de vuur kant moeten richtten, die was immers vrijwel altijd actief; dus dan zou ze daar meer aanleg voor moeten hebben, niet waar? Niet te zwijgen over het feit dat haar karakter ook meer overeenkwam met dat van een Raziaan dan met dan van een Puffoon, ondanks de omgeving waarin ze opgroeide.

De lerares kwam als een aardig persoon over en dat was een goed iets. Het mocht dan kinderachtig zijn: maar zodra Venita de desbetreffende docent niet aardig vond scheen ook al haar interesse voor de les spontaan te zijn verdwenen. Of ze het nou een leuk vak vond vorig jaar, of enthousiast was geweest vooraf: het verdween zo, in één simpele tel.
Het was dus een goed iets dat de vrouw aardig had gedaan, want misschien was het allemaal schijn. Nja, tegenover het meisje hoefde je niet moeilijk te gaan doen met maskers: die was wat dat betreft zo blind als een kip, figuurlijk gezien natuurlijk. Ze had wel oog voor details, maar scheen sociaal niet zo ver ontwikkelt te zijn dat ze meteen de kleinste dingen doorhad bij iemand. Vandaar dat ze zelf ook erg slecht was in liegen en dat soort dingen.

Een… Mocht ze hem al een man noemen? Of was hij stiekem nog een adolescent? Ze keek nu vast vreemd naar hem, met een bekijkende en tegelijkertijd bedenke blik. Met nog een beetje snufje twijfel erbij, natuurlijk. Echter dacht ze nooit zoveel na over hoe ze precies keek naar personen als ze over ze aan het denken was. Ze zou hem wel gewoon als man bestempelen, dat zou hij of spoedig worden of gewoon al zijn. Of haar rare blik er nog steeds was geweest toen hij zich voorstelde wist ze niet, ze realiseerde het zich pas toen ze als haar spieren ontspande en een blije glimlach op haar gezicht tevoorschijn toverde als begroeting naar hem toe.
Later kwam voegde zich een ander meisje bij de les. Eentje met een parasol. Ze had wit haar en eigenlijk wilde ze het aanraken, kijken of het aanvoelde als zijde: want zo kwam het wel over. Maar dat zou vreemd zijn en ze zou zich dan hopeloos voor gek zetten tegenover alles en iedereen. En daar ging haar toekomstige reputatie, want ze hoopte er wel op eentje natuurlijk. Verder was het meisje gewoon schattig en volgens Miss Cassandra moest haar naam Vanille zijn. Ergens paste die naam wel, want het meisje kwam inderdaad nogal zoetjes over.
Nog een leerling voegde zich erbij, opnieuw een meisje. Gezien het feit dat zelfs zij, mevrouw blinde kip, kon zien dat ze waarschijnlijk ergens mee moest zitten: kon iedereen dat wel zien. Ook zij was een nieuwe leerling, iets dat Venita weer enthousiast maakte. Het was goed dat ze geen staart had, anders dan was ze nu vast al tien kilo lichter omdat ze zoveel met dat ledemaat zou kwispelen dat het gewoon een hele workout werd!
Ze wilde naar haar toe gaan, haar claimen – want ze waren allebei nieuw, dus dan zouden ze het vast wel met elkaar kunnen vinden. Toch? Echter was ze te laat, nog voor ze in beweging had kunnen komen was het meisje.. Waarvan ze de naam niet wist omdat zij er eerder was geweest, al haar move gedaan.
Jammer.

Langzaam trok ze haar knieën op en sloeg ze haar armen erom heen. Daar zat ze dan. Alleen op haar eerste les. Ze vond het onbeleefd om ook maar iemand te storen, dus deed ze dat niet en bleef ze gewoon zitten. De vogels schenen allemaal haar warmte veld aan te voelen en kwamen dus ook geen haar dichterbij. Dit zou waarschijnlijk een vrij saaie les worden…
Op het laatste moment voegde zich nog iemand anders toe aan de les, een jongen voor de verandering. Met grote hoopvolle, bijna smekende, ogen keek ze naar hem. Keek echter meteen weg toen er het risico was dat hij het zou zien. No way dat ze zich zo zou verlagen dat ze iemand zou smeken om naast haar te gaan zitten. Het zou waarschijnlijk alsnog niet positief gaan, want op haar oude school werd ze dan alleen maar ondervraagt over haar magie. Dus het was alsnog niet positief. Echter was het ook weer zo wat om gezien te worden als: die ene zonder vrienden. Moeilijke keuze, wat had ze liever?
Zij was echter niet degene die een keus mocht maken, dat was de jongen zelf. En deze koos er dus voor om ook echt naast haar te gaan zitten. Ergens was ze trots op zichzelf, maar ze had helemaal geen reden om trots te zijn op zichzelf: hij had het helemaal alleen gedaan. Zij had geen enkele bijdrage geleverd, had niks gemanipuleerd. Dus het gevoel was geheel onterecht.
O, hij zei wat. Opletten. Hij was naast haar gaan zitten, het miste wat ze kon doen was naar hem luisteren en een reactie geven op zijn woorden. Ietwat onthutst kijkt ze hem aan bij het horen van zijn woorden. Wat bedoelde hij daar nou weer – Ze snapte het al. Snel keek ze weg. ‘W-Was jij een van de personen waar ik tegen op gebotst ben?...’ vroeg ze zachtjes, waarna ze hem een zijdelingse blik schonk, ‘Nogmaals mijn excuses. Maar ja, ik ben wel op tijd nu en niet te laat zoals -…. Jij.’ Stom. Had ze een kans om vrienden te maken, ging ze gelijk gemeen doen.

Een ander persoon trok haar aandacht wanneer ze een glim van deze opving vanuit haar ooghoek. Lange blonde haren, een overduidelijk grotere boezem dan de hare en meisjes meisje kleren… Ze kan het niet helpen dat ze haar ogen ietwat vernauwd bij het zien van de ander. Ze was niet perse jaloers… Oké, eigenlijk wel.
Waarom was zij niet geprezen met mooie lange blonde lokken waarmee ze jongen op hol kon laten slaan? Of een boezem die werkelijk alles opvulde in een bh en niet de helft ervan leeg liet als ze in een bepaalde positie zat? Ze was gewoon jaloers dat ze het niet zo goed had getroffen als de ander, er nu des te meer mee werd geconfronteerd, terwijl niemand daar wat aan kon doen. "