De wind waaide zwakjes door zijn haren heen terwijl de jongen zich een weg over het buitenterrein baande. Het was aan hem te zien dat hij al een tijdje niet goed geslapen had. Dat was dan ook niet moeilijk als je bedacht dat hij maar bleef piekeren over alles dat met zijn verleden te maken had. Doordat Ozzy Lightning ontmoet had, was dat gepieker alleen nog maar erger geworden daar hij echt wel gemerkt had hoe erg ze gekwetst geweest was toen hij haar niet herkende. Natuurlijk begreep hij het wel, wie zou het nu niet erg vinden als diens eigen tweeling hem of haar niet meer herkend? De wallen onder zijn ogen en het feit dat zijn huidskleur redelijk bleek was geworden, was het harde bewijs dat hij dat aan de hand had. Misschien had hij gewoon op Erd moeten blijven en zijn school daar moeten afmaken, maar dan zou hij nooit de kans gekregen hadden om de andere magiesoorten ook te leren. Dat was eigenlijk zijn streefdoel: alle magiesoorten een beetje kunnen beheersen. Earth en Dark gingen al redelijk makkelijk, de rest moest Ozzy nog allemaal leren gebruiken. Het lukte wel om een beetje wind te laten ontstaan, maar dat had altijd bijna hetzelfde effect als iemand gewoon langs je heen zou lopen. Het werd met andere woorden dus tijd dat hij wat meer naar lessen zou gaan, maar dan moest hij eerst proberen om wat te slapen als hij die lessen volledig wilde volgen. Het was nu niet echt Ozzy’s bedoeling om elke les buiten gestuurd te worden omdat hij in slaap viel en diegene die naast hem zat negen kansen op de tien een klap zou geven door nachtmerries.

Gefrustreerd plofte hij neer op een van de bankjes dat het schoolterrein telde en staarde wat miserabel voor zich uit. Op dit moment mocht hij even zielig gaan doen, het vrolijke masker dat hij meestal op zijn gezicht had staan even laten vallen. Zijn groene kijkers gleden over de eerstejaars die vrolijk over het terrein liepen om zo naar hun volgende les te gaan en er verscheen zowaar een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij al die vrolijkheid zag. Die vrolijkheid gaf hem even het gevoel dat er niets aan de hand was en hij alles wat er gebeurd was gewoon gedroomd had. Die brand was er nooit geweest waardoor zijn ouders nog leefden en de drukkende pijn op zijn hoofd was ook volledig verdwenen. Dat was het leven dat hij wilde leiden, zonder al die vragen die sinds kort in zijn hoofd rond spookten. Vanaf het moment dat de eerstejaars –en dus ook de vrolijkheid die ze met zich meedroegen- verdwenen waren, haalde Ozzy een boek uit de tas die hij naast zich neer gezet had en sloeg het open op de pagina waar hij gebleven was. Als hij vandaag toch niets nuttig ging doen kon hij evengoed dat boek uitlezen, toch? Ozzy wilde zich net verder verdiepen in Shakespeares Othello toen hij merkte dat er iemand naast hem was gaan komen zitten. Meteen krulden zijn lippen om in een vriendelijke glimlach terwijl hij even naar rechts keek en het meisje met een kalme ‘Hallo’ begroette. Misschien was praten met iemand zelfs beter dan lezen om zijn gedachten even te verzetten en met een klap deed hij het boek dicht om het daarna op zijn schoot te laten liggen. “Moet jij niet in de les zitten?” De vraag was heus niet bestraffend bedoelt, eerder nieuwsgierig. Wie was hij om haar even te gaan straffen omdat ze misschien niet zoveel zin had in de les? Dat liet hij liever over aan de leraren.

Voor de zoveelste keer gleden zijn vingers over de pagina’s over de letters heen. Ozzy had het boek nu al zo vaak in zijn handen gehad dat hij precies wist op welke pagina en een kleine koffievlek zat en waar er kleine spel- en typfouten stonden. Zo’n fouten stonden er in elk boek wel, een teken dat diegene die het tikte voor een kort moment niet goed opgelet had. Zoiets kon altijd gebeuren, maar het viel hem gewoon telkens weer op. Kijken naar de details. Dat was iets waar hij in de afgelopen twee jaar redelijk goed in was geworden. Zijn obsessie met memoryblocks was daar waarschijnlijk de veroorzaker van. Voorzichtig draaide hij de bladzijde om toen hij ermee klaar was, bang dat het zou scheuren als hij het veel te ruw zou doen. Ozzy liet zijn groene kijkers net over de eerste regel heen glijden, wilde beginnen aan de tweede toen er ineens iemand naast hem kwam zitten. In eerste instantie wilde hij gewoon koppig verder blijven lezen en doen alsof hij die persoon niet opgemerkt had. Toch won zijn nieuwsgierigheid en het feit dat hij keurig was opgevoed het van die gedachte en glimlachend begroette hij haar.

Even leek het erop dat het meisje niets ging terugzeggen, maar dat was voordat hij de glimlach op haar gezicht opmerkte. Begroetingen moesten niet altijd met woorden zoals ze aangaf, een glimlach was ook genoeg. Ozzy knikte alleen maar op het antwoord dat hij kreeg op zijn vraag. Het was goed mogelijk dat ze geen les had, een uurtje vrij had. De rest bleef waarschijnlijk liever binnen om wat te ontspannen, ondanks het mooie weer. Mensen waren tegenwoordig ook lui en bleven liever binnen zitten dan dat ze zich moesten verplaatsen om in de buitenlucht te gaan zitten.  Wat was er eigenlijk zo leuk aan binnen zitten terwijl de zon fel scheen?
Iets of wat verbaasd keek hij haar aan toen ze iets zei. Willy? Weer een naam waar hij niets vanaf wist? Volgens Lightning was zijn echt naam Leon, dus Willy moest wel een soort bijnaam zijn. De verbaasde uitdrukking verdween van zijn gezicht toen het meisje bevestigde dat het een bijnaam was. “Een boek zoals dit?” Met een knikje verwees hij naar het boek op zijn schoot. Het zou wel verklaren hoe ze aan die bijnaam gekomen was. Best goed verzonnen eigenlijk, de naam van de schrijver gebruiken.  Hijzelf zou er nooit opgekomen zijn, was waarschijnlijk blijven hangen bij het cliché zoals zij het zei. “Mijn naam is Ozzy voor als je het wilde weten.” Nee, zijn echte naam was Leon, maar die naam klonk zo onbekend. Hij was het gewoon om Ozzy genoemd te worden, dus bleef hij iedereen vertellen dat dat zijn naam ook was. “Wat was jou naam ook alweer? Ik heb een ongeluk gehad waardoor ik mijn geheugen deels kwijt ben.” De leugen kwam er vlotjes uit en voor een moment leek zijn maag samen te knijpen. Liegen was niet iets dat hij vaak en graag deed, maar hij kon toch moeilijk aan ieders neus gaan hangen dat er een memoryblock op zijn geheugen was gezet? Waarschijnlijk zou ze er later wel achterkomen omdat hij zich schuldig voelde dat hij gelogen had, maar voor nu deed hij het maar even zo.