Geschuif van tafels en stoelen, ritsen die met een rappe beweging dicht gesnoeid werden, luid geklets en gelach afkomstig van tienerstemmen,  deuren die open gezwaaid werden, gevolgd door voetstappen van grote groepen die zich een weg door de gangen baande. Al die geluiden tegelijk maakte maar al te duidelijk dat de namiddag voor vandaag weer was aangebroken op de school. En dat kon maar één ding betekenen voor haar studenten; vrijheid. Zoete vrijheid waar de studenten zich al de hele dag op hadden verheugd en wat ze op zouden gaan vullen met hun eigen bezigheden en favoriete hobby’s. Het weekend was eindelijk na een vrijdag hard werken begonnen en de leerlingen glimlachte hun vrijheid tegemoet. Maar zoals met alles; er waren altijd wel uitzonderingen.

Bekende klanken galmde door de rustige, bijna nog volledig lege gangen van de school. Klanken afkomstig van voetstappen. Voetstappen die met rappe, luide dreunen geplaatst werden. Voetstappen afkomstig van een lange, witharige jonge. Een jonge die maar al te goed duidelijk maakte met zijn houding dat zijn hoofd totaal niet naar het vrije weekend stond. Hij was helemaal niet bezig met plannen wat hij in zijn vrije tijd zou gaan doen. Het enige waar Zenon zijn hoofd momenteel naar stond was zo snel mogelijk van punt A naar punt B komen. Snel naar zijn etage gaan, daar zijn gewone kleren die hij momenteel droeg vervangen voor zijn trainkleren, om daarna weer zo snel mogelijk koers te zetten naar buiten. Buiten zou hij dan een rustige, stille, afgelegen plek opzoeken om in rust zijn persoonlijke training voort te kunnen zetten, in de hoop dat hij niet gestoord zou worden door zekere personen.
Snel zijn… hij moest gewoon snel zijn. Snel van plaats naar plaats gaan en niet te lang blijven hangen op één plek. Dan had hij de grootste kans om dat… dat… dat wicht te kunnen ontlopen. Het wicht dat het sinds enkele dagen geleden haar levensdoel had gemaakt om de witharige jonge zijn leven zuur te maken. Werkelijk, hij had het nooit voor mogelijk gehouden dat één griet zijn dagelijkse leven zo ondragelijk kon maken. De simpelste dingen afronden op een dag, gewoon in rust en stilte was sinds zijn ontmoeting met haar een bijzondere gebeurtenis geworden. Eten in de zaal, van lokaal naar lokaal reizen, schoolopdrachten afronden, zelfs in de lessen was hij niet veilig voor haar terreur. En dat opdringerige, hangerige gedrag van der deed natuurlijk ook geen wonderen voor zijn humeur. Een humeur wat zonder de hulp van haar lastpost-gedrag al verrot genoeg was van zichzelf.

Wat was begonnen als een normale, onschuldige tegemoetkoming van haar kant terwijl de witharige jonge zich bezig had gehouden met zijn training op luchtmagie-gebied, was uitgelopen in zijn persoonlijke hel.  Sinds ze hem had zien trainen was het hele feest begonnen- en was het ook niet meer gestopt. Vanaf die dag was ze begonnen met hem te schaduwen en lastig te vallen met steeds dezelfde eis; train me. Elke dag opnieuw kreeg hij die woorden minimaal tien keer naar zijn hoofd gesmeten en steeds op diezelfde, irritante, opdringerige manier. En elke keer weer draaide hij zijn hoofd van haar weg en probeerde hij haar het zwijgen op te leggen over het onderwerp met een harde, koude ‘nee’ als reactie. Maar zijn afwijzingen leken maar niet tot haar door te dringen, gezien ze het bij elke kans die ze kreeg weer opnieuw probeerde. Alsof zijn woorden nooit bij haar aankwamen en het meisje alleen maar luisterde naar wat ze wilde horen. Alsof ze pas naar hem zou luisteren als hij zijn ‘nee’ in een ‘ja’ veranderde.  Als een vervelend, hardnekkig insect had ze zich onder zijn huid genesteld en weigerde ze om er onder vandaan te komen. Hoe hard hij zijn best ook deed om haar van zich af te schudden, hoe grof de woorden ook waren die hij op haar afvuurde; niks hielp ertegen! Ze was een ziekte waar geen remedie tegen te vinden was.
Maar Zenon was veel te koppig om daaraan toe te geven. Hij zou niet haar slachtoffer zijn. Hij zou niet toegeven aan haar smeekbeden en het getrek aan zijn aandacht. Een klein meisje helpen met haar luchtmagie? Pff, kom nou. Hij was beter dan dat.

Om in alle extra zekerheid te verkeren wierp de jonge kort een blik over zijn schouder achter zich, en liet hij zijn snelheid wat vertragen. Even nam Zenon het moment om zichzelf gerust te stellen dat hij niet gevolgd werd door iemand, om daarna zijn blik weer voor zich te richten en zijn snelheid te herpakken. Als hij dit tempo aan zou houden, dan zou hij het wel redden. Zacht grommend bij het idee dat het opdringerige meisje hem hier alsnog zou gaan vinden versnelde Zenon zijn pas bij het betreden van de zóveelste trap. Waarom was die verdoemde etage dan ook hélemaal op de bovenste verdieping!?


OOC: Hij staat er, hij is eindelijk af!
And don't even ask about that title. Het is min of meer wat Zenon op het moment voelt, so ik dacht; waarom ook niet. Ik was inspiratieloos. Anders was het "Dit is een Titel" geworden.

Als hij gewoon zijn tempo op dit niveau hoog hield zou er helemaal geen probleem zijn. Dan zou Zenon haar niet tegen het lijf hoeven lopen en zou hij gewoon in alle rust met zijn training weer tot zichzelf kunnen keren. God, hoe fijn zou dat zijn. Het idee klonk werkelijk als muziek in zijn oren. Zachte, zoete muziek wat verstoord werd door schelle klanken waar zijn nekharen spontaan van omhoog sprongen. Nagels over een schoolbord waren er niks bij.
Die stem… de toonhoogte, de manier van spreken, het accent… Hoe graag de jonge het ook wilde ontkennen, hij herkende de tonen maar al te goed. Met een geërgerde, vijandige blik keek de jonge om zich heen nadat hij tot stilstand was gekomen om zijn persoonlijke ‘terroriste’ een dodelijke blik toe te kunnen werpen, maar ontdekte niks meer dan een lege gang. Zijn blauwe kristallen vertelde hem dat hij de enige aanwezige was hier, wat hem ergens gerust zou moeten stellen. Maar hij was alles behalve.

Hij kon toch zweren dat… maar… hoe… Was hij nu zo ver heen dat hij haar in zijn verbeelding begon te horen? Had ze het werkelijk voor elkaar gekregen om hem zó gek te maken en tot waanzin te drijven? Nee… onmogelijk… Hij wist wat hij gehoord had, hij was er 100% zeker van! Ze hield zich verstopt, verborgen voor zijn ogen om met hem te spelen, hem gek te maken. Hij wist wel wat ze deed… Hij moest haar nu alleen zien te vinden om dat spel te laten eindigen. Een spel waarin hij als winnaar naar buiten zou stappen!
Opnieuw scande de witharige jonge zijn omgeving, zoekend naar zelfs de kleinste tips en aanwijzingen om zichzelf te bewijzen dat hij niet gek aan het worden was. Maar net toen hij toch wel een beetje aan zichzelf begon te twijfelen liet zijn achtervolger zich al zien. Hoewel… het niet geheel op een manier gebeurde die hij had verwacht. Terwijl ze verdoezeld in haar eigen vrolijkheid haar enthousiasme uit kwetterde in woorden die de witharige jonge met niks anders dan irritaties raakten, kwam ze naar hem toe ‘gewandeld’. Blijde passen werden zijn kant op gezet terwijl ze vrolijk verder kwetter, hoewel Zenon slechts nog maar met een half oor meeluisterde naar haar onzinnige gezwets. Een lichte frons werd gevormd door zijn wenkbrauwen terwijl hij zijn blik omhoog gericht hield, op haar. Ze liep… over het plafond. Hij was niet gek, dit was echt aan het gebeuren. Ze was werkelijk met de zwaartekracht aan het spelen alsof het één of andere grap voor haar was. Hij was niet gek. Hij wist wat hij zag en hij kende het verschil tussen illusie en realiteit. Dit gebeurde echt. Maar hoe!? Hoe flikte ze het!? Iets als dit had hij werkelijk nog nooit gezien! Ze was écht een insect!  Een insect dat nu met haar kleine, kleverige pootjes over het plafond kroop om zijn tijd en aandacht op te komen eisen.

Met een verbouwereerde blik, waar echter nog wel die pure irritatie in terug te lezen was, volgde de jonge de stappen die het meisje zijn kant op zette. Voordat het meisje tot stilstand kwam flapte ze er nog enkele woorden uit. ‘Meneer trainer’ waren enkele woorden die daar tussen zaten en het beste bij hem bleven hangen. ‘Trainer…’ Daar had je die vreselijke titel waarmee ze hem bestempeld had weer. Bij elke keer dat die benaming van haar tong rolde kreeg de jonge meer en meer moordneigingen.
Vlak bij de jonge hield het meisje halt en laste ze even een pauze in met haar woorden. Een rustmoment, alsof ze nog aan het nadenken was over wat haar volgende stap zou zijn.
Nadat ze haar volgende zet had uitgedokterd maakte ze haar gedachtegang al snel duidelijk aan hem. Plots kwamen haar voeten los van het plafond en werd ze steeds dichterbij geduwd door de zwaartekracht die weer de baas over haar was. Met een opgetrokken wenkbrauw keek de jonge voor een halve seconde toe, waarna ook hij zijn volgende zet maakte. Kalm deed hij een stap naar achteren en maakte hij een klein gebaar met zijn rechterhand. Iets wat op niks meer dan een simpele handwuif had geleken, alsof hij een vlieg die langs zijn gezicht zoemde van zich af probeerde te jagen. Het gebaar had echter een iets andere werking, hoewel het concept in de ogen van Zenon gewoon hetzelfde bleef. Met het handgebaar creëerde hij een kleine, zachte windvlaag. Een windvlaag die sterk genoeg was om haar enkele meters bij hem vandaan te blazen. Bij de klap die het meisje maakte toen ze op de grond neer kwam zuchtte de jonge diep en vermoeid. Wegrennen was een optie die uitgesloten was. Niet alleen weigerde de trotse jonge het omdat het een lafhartige actie was, het zou ook totaal verspilde moeite zijn. Energie die hij alleen maar zou weggooien. Hij kon maar beter gewoon naar haar toe stappen nu. Nog een poging wagen om haar gevoelens en zelfvertrouwen te vertrappen onder zijn harde woorden. Wie weet vond hij dit keer wel iets wat haar zodanig kon kwetsen dat ze hem voor goed met rust zou laten.
Vlak voor haar bleef de jonge stilstaan, een minachtende blik op haar gericht. Met zijn harde, koude blik probeerde hij haar te doorboren, haar te laten voelen hoe klein en miezerig ze was in zijn ogen. Hoewel hij ergens betwijfelde of ze wel slim genoeg was om dat signaal op te vangen en te begrijpen. ‘Heb je geen vrienden die je kan lastigvallen op je vrijdagmiddag, onderkruipsel,’ siste hij giftig en vijandig. En het spel was weer begonnen.

Well, zat genoeg bruikbaars in je post. Er was alleen iets anders. Misschien ben ik nu wel een hele grote perv dat dit me opviel hoor… maar eh…

Venita schreef:

Rustig stond ze op, klopte haar rokje af, wanneer ze ineens verstijfde.

Rokje… en ze loopt over het plafond… zwaartekracht… onderbroeken… ja
Nou weet ik niet of je dit tijdens het schrijven van je post vergeten bent en dit onbewust is gedaan, of dat het juist wél bewust is gedaan, so heb ik het verder maar niet in me post verwerkt… But I’m a bit confused. So please, enlighten my troubled mind

Hoe dit kind deze vorm van gedrag vol kon houden, zonder helemaal gek te worden van zichzelf, daar kon Zenon werkelijk met zijn hoofd niet bij. Dat hyperactieve, opdringerige, vreselijk irritante gedrag. Hoe kon ze met zichzelf leven!? In het begin van dit alles had de witharige jonge gedacht dat die vertoning allemaal maar een tijdelijk gevalletje zou zijn. Iets wat het meisje vanzelf wel weer zat zou worden. Iets wat wel weer over zou waaien. Iets wat hooguit twee dagen zou duren, maar daarna alweer over en vergeten zou zijn. Maar oh, wat had hij er toch vreselijk naast gezeten. En daar werd hij nu elke dag flink aan herinnerd. En vandaag was daarin natuurlijk geen uitzondering.
Opnieuw werd de witharige jonge met het vasthoudende meisje geconfronteerd. Opnieuw deed hij een poging om haar van zich af te slaan met zijn harde woorden. En voor even gaf het meisje hem de indruk dat het voor deze keer eindelijk gewerkt had. Haar hoofd werd naar de grond gedraaid en liet het voor een klein moment lijken alsof zijn woorden hun werk hadden gedaan. Maar de trotse jongeman nam dat kleine sprankje hoop niet al te serieus. Daar was hij niet naïef genoeg voor. Hij kende haar zo langzamerhand al iets beter. Als zulk soort woorden haar echt dwars zouden zitten, was ze allang niet meer bij hem in de buurt te vinden. Dan had hij allang haar zelfvertrouwen helemaal naar de gallemiezen getrapt en had hij nooit zoveel last van haar gehad.

Zo werden de vermoedens van de jongeman uiteindelijk bevestigd, toen het meisje haar weerwoorden op tafel begon te leggen en langzaam overeind kwam. Ook haar blik was nu weer op hem gericht. Een blik die de jonge zijn bloed langzaam kon laten koken, als ze hem voor een te lange tijd op deze manier aan zou kijken. Met de brutaliteit die in haar ogen glom keek ze hem aan met die typische, zelfverzekerde grijns. Een grijs die haar – wonder boven wonder – nóg irritanter maakte dan ze normaalgesproken al was.
Met nog wat laatste woorden maakte het meisje haar kleine terugkomst op de jonge zijn woorden af. Woorden die een kleine glimlach op de jonge zijn gezicht wisten te brengen. Maar het was geen vriendelijke glimlach. Hij was trost, spottend en neerbuigend. Wat verwachtte ze nu? Dat hij met een suikerzoete glimlach zich zou bedenken? Dat hij zich door die woorden totaal zou aanpassen en haar aan zou spreken met “Oh, je hebt helemaal gelijk! Laten we nu meteen maar beginnen!” En dat ze daarna al huppelend, hand in hand, als beste maatjes over de afdeling zouden gaan huppelen? Alsjeblieft zeg. De gedachte alleen al was misselijkmakend genoeg. Wat een slechte grap zou dat zijn. Sprookjes kende nog minder zoetsappige eindes! Woorden als deze zouden echt geen verschil maken. En het werd hoogtijd dat ze dat eens zou gaan inzien.

Lichtelijk met zijn kin opgeheven en zijn armen over elkaar heen geslagen keek de jonge neer op het meisje, waar hij zelfs nu ze rechtop stond, nog bovenuit torende. “Aangezien je niet slim genoeg bent om zelf te bedenken wat de rede daarachter is, help ik je wel een eindje op weg,” siste hij. De valse glimlach die op zijn gezicht stond zijn toon weergevend voor de woorden die hij sprak. “Dat heet een keuze die men maakt.” Vrienden; hét begrip wat zwaar overschat werd door de jonge zijn medestudenten hier. Alles hier leek om die mensen te draaien, die zogenaamde ‘vrienden’. De tijd en moeite de mensen erin staken… het was voor de witharige jonge allemaal maar een zinloze vertoning. Een teken van zwakte. Maar hij had ze niet nodig. Wílde ze niet eens. Hij had het al druk genoeg zonder het gezeik van meerdere mensen aan zijn kop te hebben.

De glimlach die op de witharige jonge zijn gezicht had gestaan gleed weer weg, terug in zijn standaard gezichtsuitdrukking. “Bespaar jezelf en míj de moeite en zoek iemand anders. Je woont op de ídeala etage om een beter, makkelijker slachtoffer te vinden. Ik zou zeggen; besteed je vrijdagmiddag eens aan iets goeds,” sprak hij nog even uit, waarna de jongeman het tijd vond om te vertrekken. Hij draaide zich weg van haar, weer de kant op waar hij voor haar verschijning naartoe liep en zette zijn wandeltocht naar zijn etage weer voort. Ergens in zijn achterhoofd wist de witharige jonge wel dat dit allemaal geen zin had. Verspilde ademhalingen. Het zou toch niet tot haar botte kop doordringen. Dat deed het nooit. En toch bleef de troste jonge het proberen, hield hij net als zij vol. Zijn trots zou het nooit toelaten om zich aan haar over te geven. Daarvoor was hij er al te lang tegen aan het vechten. Tenzij ze wel een héle goede rede kon geven waarom hij aan haar toe zou moeten geven. Maar of dat ooit zou gebeuren, betwijfelde de trotse jonge.

Nice save, chef. I bet nobody saw anything