Aan het einde van haar lesdag liep Reese door de gang van de school, onderweg naar haar etage. Haar tred was voorzichtig, haar loopritme langzaam. Haar ogen schieten alle kanten op, zoekend naar gevaar om te vermijden. De dag had haar lang genoeg geduurd, zeker omdat er gewoon teveel mannelijke personen in de les zaten. Mannen, ze is er bang voor. Sinds die ene dag, ruim een jaar geleden, is het opgewekte meisje veranderd in een stil muisje. Aan haar hele houding is het te zien. Haar donkere blouse met dito rok geven de boodschap: 'Ik ben niet bijzonder, kijk niet naar mij.' Haar blik is leeg, ondanks het feit dat ze de omgeving in de gaten houd. Haar ogen stralen slechts droefenis en angst uit.
Ze was al expres in het lokaal blijven zitten totdat iedereen weg was. Dan zijn de gangen niet zo vol. Maar helaas, ze hoort stemmen. Jongensstemmen. En ze komen haar kant op. Snel zoekt Reese naar een plek om zich te verbergen. Het enige dat ze ziet is een wandkleed dat aan de muur hangt. Het enige dat ze nog kan bedenken is om zich erachter te verbergen. Ze heeft dan ook geluk dat het kleed over de gehele lengte van de muur hangt. Met elkaar pratend en lachend lopen de jongens langs. Ze klinken vrolijk, maar in de oren van Reese klinkt het als een valse moorddadige lach. De lach van haar vader. Nietsvermoedend zijn de jongens een andere gang ingegaan. Niet wetende dat een meisje achter het wandkleed staat te trillen. Ze wil hier weg en snel, voordat ze hier in de gang last gaat krijgen van waanbeelden. Met een trillende hand haalt ze de wandkleed een beetje opzij. Kijkt bang in het rond. Niemand in zicht. Muy bien. Ze zet het direct op een sprintje richting de etage. Nu de hoek om en dan weer naar links dan naar rechts.
De vluchtroute zit in haar hoofd.
De hoek om.
Gaat goed.
*Bam!
Net als ze denkt dat het goed gaat, botst ze tegen iets aan. Daar de impact valt ze naar achter en land op haar achterwerk. Trillend, met gesloten ogen, probeert ze bij te komen.
'Go…go…gomene.' weet ze stotterend eruit te krijgen. Langzaam opent ze haar ogen. Vanuit haar lage semi-zithouding kijkt ze omhoog. Haar bange blik richtend op de, ja, wat is het eigenlijk? Het is rood, erg rood. Met een rilling, die vanaf haar ruggengraat komt en zich over de rest van haar lichaam verspreid, associeert ze het met bloed.
Kalm blijven.
Blijf.
Kalm.
Ze houd haar hand voor haar gezicht alsof ze een spiekbriefje er van zou kunnen lezen. Lichtrode, bijna witte vlammen komen plotseling van haar hand af. Haar blik word wat minder angstig, ze kalmeert een beetje. Na haar hand weer 'uit' gezet te hebben richt ze haar blik weer op de persoon, ze kan nog steeds niet goed het geslacht zien, waar ze mee in botsing gekomen was.
'¿Que?' Verbaasd kijkt ze het aan. 'What are you?'

(Derp. Posten  met een kitten die over je laptop wandelt, niet makkelijk. )
(Gomene=sorry)

Het was vandaag eigenlijk helemaal niet zo’n speciale dag geweest. En dat was iets wat Auru ontzettend had verbaasd. Sinds hij hier op Starshine was had hij eigenlijk zoveel meegemaakt dat hij amper kon geloven dat de tijd alweer zo snel ging. Hij zat hier toch alweer een tijdje. Maar bijna elke dag was hem wel iets anders overkomen. Als het niet op de academie was geweest, dan waren het wel brieven van thuis geweest. Als hij aan thuis dacht verdween zijn altijd aanwezige grijns op zijn gezicht even. Auru sloot zijn ogen en verdreef de nare gedachte aan thuis. Maar na zoveel hectische dingen was zo’n rustige dag als vandaag toch wel extra saai. Er was bijna niks gebeurd. Hij was naar de lessen gegaan, had goed gegeten, had nog even kunnen wandelen voordat er weer een lente bui was losgebarsten zoals het de afgelopen week wel vaker had gedaan en was toen weer naar binnen gegaan. Saaier kon je het toch eigenlijk niet voorstellen? Zachtjes liet hij zijn ongemerkt ingehouden adem als in de vorm van een zucht ontsnappen. Auru had zijn bril even afgedaan, maar dankzij de ketting met kleine schedel kralen die de poten bij elkaar hielden zoals je dat ook wel bij oudere vrouwen zag, bleef de bril in zijn nek hangen. Met langzame bewegingen was hij zorgvuldig van vurige rode lokken aan het vlechten om ze daarna met een zwart elastiek bij elkaar te houden. Het zwart stak vreselijk af tegen het rood en het zag eruit alsof het daar helemaal niet thuishoorde. Maar toen ook dat kleine dingetje gedaan was had Auru helemaal niks meer om handen. Hij liet zijn blik even door zijn kamer glijden totdat het bleef liggen bij het boek op zijn nachtkastje. Hij had het vorige week bij de schoolbibliotheek geleend en omdat hij vandaag zo weinig te doen had gehad, had hij het uit kunnen lezen.

Auru zwaaide zijn benen van de vensterbank af waar hij in had gezeten en liep naar het tafeltje. Hij pakte het boek en sloeg de omslag om. Hij zette zijn bril weer op zodat hij naar het briefje kon kijken waar stempels op werden gezet met de datum wanneer een boek was uitgeleend en wanneer een boek terug moest. Op de terugbreng datum van de laatste stempel stond de datum van vandaag. Met een ruk keek Auru naar de klok aan de muur. De bibliotheek was nog open. Hij kon het nog halen als hij zou opschieten. Met een rot vaart rende hij de deur uit, weg van de etage. Nog nooit was hij zo snel op hakken een trap afgerend en het was een wonder dat hij zonder brokken beneden kwam. Daar stond wel tegenover dat Auru waarschijnlijk één van de beste hakkendragers aller tijden was. Hij kon er in elk veel meer op dan menig vrouw. Hij had de enkels van een ware drag queen. Zo had een vriend van hem zijn kunsten op hoge hakken eens genoemd. Auru had zich er destijd weinig van aangetrokken. Dat hij hakken droeg was zijn zaak. Net als de rest van zijn kledingstijl en accessoire keuze voelde hij zich daar gewoon prettig bij.

Met het boek stevig tegen zich aan gedrukt rende Auru de hoek om…om daar tot stilstand te worden gebracht. Precies op de hoek was hij een tegenligger tegengekomen en daar volop tegenaan gelopen. Het boek moest hij laten vallen om met zijn armen zijn evenwicht op de hoge hakken te bewaren en niet om te vallen zoals zijn medelotgenoot helaas wel overkomen was. Dat zag Auru pas zodra hij weer een beetje controle over zijn eigen situatie had weten te hervinden. Hij was tegen een meisje aangelopen die nu in een half zit houding op de grond lag en haar arm tegen hem opgeheven hield. ‘Ah, es tut mir leid. Du hast zich hopelijk nicht bezeert?’ vroeg hij bezorgd aan het meisje. Het boek was hij volledig vergeten, al zijn aandacht ging nu naar de persoon daar op de grond. Haar volgende woorden lieten hem hartelijk en oprecht lachen waarbij zijn scherpe haaiachtige tanden blonken in het licht van de gangverlichting. ‘Wat fragst du? Mein Name is Auru von Aerigard. Das ist wat ich ben,’ antwoorde hij grijnzend. ‘Lass mich je overeind helfen,’ vervolgde hij daarna terwijl hij zijn hand uitstak om haar omhoog te helpen.

Het zit Reese niet mee vandaag. Het waren gewoon teveel negatieve prikkels vandaag. Het waren misschien kleine dingen maar bij elkaar opgeteld zorgt het er wel voor dat ze enorm veel vreest voor een waanbeeldaanval. Het feit dat haar vluchtpoging was onderbroken maakte haar niet vrolijker daarop. En wat was het eigenlijk? In ieder geval een schoolgenoot, maar wat voor een. Rode haren, rode kleding, rode bril. Haast alles is rood. Nogal geschrokken van deze plotselinge ontmoeting probeerde ze zichzelf te kalmeren met haar bijna witte vuur. Het staren naar de vlam heeft een rustgevend effect voor haar. Vroeg de rode leerling nou of ze zich geen pijn had gedaan? Tja, de pijnprikkels van de onzachte landing zijn niets vergeleken met de mentale pijn die ze zowat een jaar lang heeft. 'Es geht.' antwoord ze zachtjes. Onbewust gebruikte ze de taal die ze in het accent van de persoon herkende. Maar met haar talenknobbel is dat ook niet bijzonder.

Taal, één van de dingen waarmee ze zichzelf van haar trauma probeert af te leiden. In een jaar tijd heeft Reese een arsenaal aan dingen weten te krijgen om zichzelf zo veel mogelijk in de hand te houden. Zo probeerde ze ook om koken als hobby te nemen. Dat ging echter al snel mis. Waarom moeten messen dan ook zo belangrijk zijn met koken? Zowat het enige dat Reese zonder angstzweet kan maken is een gekookt eitje. Of pasta. Maar alleen de kale pasta zonder extra dingen als stukken tomaat en geraspte kaas erbij, simpelweg omdat ze daarvoor messen nodig heeft. Zoveel kookboeken op de wereld, maar tot nu toe geen enkele voor koken zonder messen.
Voor talen leren heb je geen werktuigen nodig. Alleen goede lesboeken en een hoofd dat ernaar staat. Daardoor schakelt Reese gemakkelijk over van de ene naar de andere taal. Vaak genoeg zelfs in dezelfde zin. Raziaans, Novaans, Shadraans. You name it, zij spreekt het. Hoewel ze nog wel Grens, Cassiaans, Puffoons en Erds wil leren. En dan heb je nog verschillende dialecten.

Maar waar is Reese nou tegenaan gebotst? Wat is het eigenlijk? Misschien een beetje vreemd om het zo te zeggen, maar Reese kan serieus niet zien of ze nou tegen een jongen of een meisje opbotste. Voor mensen als jij en ik zal dat niet zo belangrijk zijn, maar bij Reese is het zowat van levensbelang. Vanwege haar trauma is ze bang voor mannen, en het feit dat ze niet kan uitvogelen wat het nu is, laat haar de vraag stellen waar ze zich best voor schaamt. Wat als de ander zich beledigd voelt?

Een lach, een hartelijke lach klinkt door de gangen. Maar in de oren van Reese heeft het wat sinisters. Zeker als daarbij ook nog eens vlijmscherpe tanden zichtbaar zijn. Ze verbergt een gilletje van schrik door snel haar handen voor haar mond te slaan. Een kleine 'Eep.' is slechts te horen. Reese hoort nog net de naam van de scherpe-tanden-eigenaar. Moet ze nu iets terugzeggen? Ze heeft geen idee. Zeker niet nu ze nóg banger gaat worden. Straks krijgt ze hier in de gang nog een aanval. Het aanbod om overeind geholpen te worden ontschiet haar gehoor. Reese trekt haar benen naar zich toe en slaat haar armen eromheen, haar hoofd plaatst ze op haar knieën. Rustig blijven. Probeer rustig te blijven. Was Lola er maar met haar goeie raad. Precies op dat moment verschijnt een azuurblauwe vlinder die om Reese heen fladdert. Het zien van de vlinder lucht haar duidelijk op. Ookal is de vrouw die een jaar lang voor haar zorgde niet hier, een klein deel van haar is in deze vlinder. Een heldere stem klinkt terwijl de vlinder om Reese heen vliegt. 'Hervind het vertrouwen, zie het licht in andermans ogen.' Nadat de vlinder sprak verdwijnt het weer. Nog steeds bang kijkt Reese Auru aan. Tja, ooit zal ze een stap moeten zetten. Met een trillende hand pakt ze die van Auru aan en helpt zichzelf omhoog.
'Reese... Dust' zegt ze langzaam. Ze verzameld haar moed en kijkt Auru recht aan. 'Danke... fur deine hilfe' Ze wend haar blik af, zo lastig is communiceren voor haar.
'Dein buch?'
Ze wil het boek oppakken als ineens een stroom van misselijkheid haar overmand. Nee, het komt er toch. Net als ze dacht gekalmeerd te zijn krijgt ze er last van. Haar ogen verwijden zich. Ze verliest haar evenwicht, valt op haar buik languit op de grond en begint te trillen. 'No padre no.' komt bang uit haar mond. Haar waanbeeldaanval begint. Haar hel is zojuist heropend. Ze ziet de beelden voor zich. Hoe haar vader haar vastgebonden moeder meeneemt. De man die vervolgens met een bloederig mes en onder de spetters weer terugkomt en met een grote grijns zegt dat ze dood is. 'You...monster.' Dit is het enige moment waarop Reese boos klinkt. Maar de beelden gaan verder, haar broertje word door de man die ze als vader zag meegenomen om hetzelfde lot als haar moeder te ondergaan. 'No, not my little brother too.'
Reese ligt nog steeds te trillen op de grond van de schoolgang. Haar woorden rollen over de vloer. Haar tranen vullen de voegen tussen de stenen van de vloer. Reese is nu kwetsbaar. Kwetsbaar omdat ze geen weet heeft van wat er in de werkelijkheid gebeurt. Opgesloten in haar nachtmerrie die ze geheel moet doorstaan, tenzij iemand die kan onderbreken.
Ze rent door de gangen van haar nachtmerrie, hopend dat ze haar broer kan redden. Ze ziet vanaf een kiertje van de deur hoe haar moeders lichaam levenloos, onder het bloed op de grond ligt. Ze hoort de schreeuwen van pijn van broertje. Het rode mes dat op hem inhakt. De man die dit alles doet. Het word Reese zowat teveel. Ze. Kan. Het. Niet. Meer. Aanzien. Ze blijft. Versteent van angst, hopend op redding. Hopend op een wonder.

(Woeps, tis een beetje lang geworden. Ik hoop dat het verschil tussen waanbeeldaanval en werkelijkheid een beetje duidelijk is.)

Auru knikte even kort op haar antwoord. Mooi ze had zich geen pijn gedaan. Hij had gemerkt dat ze hem antwoord had gegeven in de taal die hem het meest vertrouwd was. Al kon hij horen dat ze niet van Nova kwam, toch had ze de taal goed uitgesproken. Het was weer een tijdje stil tussen hen totdat het meisje voor hem een vraag stelde die de lachspieren van Auru prikkelden en hij hartelijk om haar moest lachen. Dit was maar schijn. Ze zou heus niet de eerste zijn die hem vroeg wat hij nou eigenlijk was. Mensen wilde iedereen in een kader stoppen en er een naam onder kunnen zetten. Dat was niks om je voor te schamen. Het hielp hen te oordelen en te begrijpen. Iets wat je niet in een bepaald hokje kunt plaatsen, iets waar geen naam onder staat. Dat was onbekend en mogelijk gevaarlijk. Het was natuurlijk menselijk gedrag. Maar voor iemand zonder identiteit was dit natuurlijke gedrag vervelend en soms zelfs pijnlijk om te moeten ondergaan. Auru had geleerd erom te lachen, in de wetenschap dat het niet met de verkeerde bedoelingen was. Maar het nare gevoel van binnen wat die bittere nasmaak gaf wilde niet verdwijnen.

De kleine ‘’eep’’ die het meisje slaakte zei het genoeg. Ze was geschrokken van zijn tanden. Maar dit meisje leek hem überhaupt al een beetje schrikachtig. Ze deed hem een beetje denken aan een angstig konijn. Auru trok zijn hand weer terug toen het meisje haar armen om haar benen sloeg en van hem weg keek. Pas toen ze weer naar hem opkeek stak hij zijn hand weer naar haar uit en glimlachte haar bemoedigend toe, ditmaal zonder zijn scherpe tanden daarbij te tonen. Zijn zwart gehandschoende had sloot zich zachtjes om de hand van het meisje en hij trok haar voorzichtig omhoog waarna ze zichzelf aan hem voorstelde als Reese Dust. ‘Sehr aangenaam,’ grijnsde hij opgewekt naar haar. ‘Gern geschehen liebe Fraulein,’ was zijn reactie toen ze hem bedankte voor het omhoog helpen. Ton ze het over zijn boek had sloeg Auru zich zachtjes tegen zijn voorhoofd. ‘Ach ja, das muss ich zurück brengen nach de bieb,’ legde hij haar uit. Maar zodra Reese naar voren viel dook hij er direct achteraan. Op zijn knieën naast haar keek Auru om zich heen. De gangen waren verder leeg. Hij kon niemand aanschieten zodat hij hulp kan vragen.

Uiteindelijk maakte Auru een besluit. Hij trok zijn jas uit en stroopte de mouwen van zijn witte overhemd op. Hij legde zijn jas voorzichtig over Reese heen waarna hij haar optilde. Hij kon haar niet op de koude vloer in de gang laten liggen. Het boek had hij stevig onder zijn arm geklemd en met Reese stevig vast liep hij terug naar zijn etage, naar zijn kamer daar. Hij legde haar op het bed neer en legde het boek aan de kant. Meteen daarna rende hij naar de toiletten om bij de wastafel een doekje nat te maken. Eenmaal terug legde hij die voorzichtig op haar voorhoofd. Verder wist hij niet goed wat hij ermee moest. Ze had geen fysieke verwonding anders kon hij haar genezen met het kristal dat hij van zijn vader gekregen had. Het genezing kristal dat al jarenlang in de familie was. Toch leek Reese wel pijn te hebben. Auru pakte een stoel en ging naast het bed zitten wachten tot Reese weer enigszins bij zinnen was.

(Ik wist niet echt goed wat ik Auru kon laten doen om Reese te helpen. Als ik iets moet aanpassen zeg je het maar)