Met zijn handen in zijn broekzakken gestopt en zijn blik op donder liep de lange jongeman door de schoolgangen. Hij was weer terug. Na een maand op de academie was ie ontsnapt. Tussen de vingers van de jeugdzorg door geglipt. Terug naar zijn bende op Shadra. Naar huis. Waar Vergif in overvloed aanwezig was. Het was enkele maanden goed gegaan. Totdat hij bij een stomme inbraak opgepakt werd. Met het dienstmeisje naar bed gaan terwijl je weet dat de politie gebeld is, is niet slim. Zou ook nooit slim zijn en dat waren juist net de acties die er voor zorgden dat hij in de problemen raakte. Niet dat de schuld bij hem lag. Uiteraard niet. Het wicht had hem verleidt of God was weer eens zieke spelletjes met hem aan het spelen. Hoe dan ook; het was niet zijn schuld. En ook hoe dan ook; hij was terug op de academie. Tijdens zijn eerste bezoek was hij vrij berucht geworden. De gevechten, de affaires in de kasten van de conciërges. Het leverde enkele roddels en verhalen op. Maar hij was ook weer zo snel vertrokken, dat alsnog de meeste leerlingen geen eens een beeld van hem hadden. Als ze de roddels sowieso wel gehoord hadden. En nu waren er zoveel maanden voorbij getrokken dat hij het idee had dat hij vergeten was, een verloren mythe. Niet dat daar niet snel verandering in zou komen. Daar niet van. Maar zonde was het wel. Het miezerige geheugen van menselijke wezens: niet instaat om ook maar iets te onthouden dat er ook maar enigszins tot deed. Het liefste zou hij zich van heel het menselijke ras ontdoen, maar dat zou vallen onder 'moorden' en dat scheen weer illegaal te zijn. En hoewel de academie zeer dichtbij een gevangenis kwam, probeerde Soh de werkelijke uitvoering ervan zo veel mogelijk te vermeiden. Zeker die op Shadra voor het arme volk. Ja, hij heeft er een keer een nacht door gebracht en hij heeft gezien hoe het mensen op kan vreten. Nee, dat is waar hij nooit terecht zou willen komen. Het kon grote personen breken. Dat was een van de weinige dingen die het kippenvel op zijn armen kon toveren. Liever deze namaak gevangenis die de jeugdzorg hem gegeven had dan de real deal. Niet dat hij blij was dat hij hier was. Vanzelfsprekend niet. Het was nog steeds walgelijk, misselijkmakend en oneerlijk. God had hem goed verdoemd.

De eerste dag had hij al zeer goed afgerond. De eerste les ging goed, met het benodigde manipuleren van de leraar weliswaar, maar alsnog – het ging goed. De tweede les echter. Soh had kunnen voelen hoe het Vergif begon af te breken, zijn werking begon te verliezen, en had zijn geduld verloren. Een verkeerde opmerking van een medeleerling en hij had uit gehaald. Het meisje was met gebroken ribben naar de ziekenboeg gebracht, de leraar was zo erg in paniek geraakt dat hij met het meisje was mee gelopen en niet met Soh naar de hoofdmeester. Domme beslissing. Natuurlijk ging de jongeman niet uit zichzelf naar die gevreesde klootzak toe. Hij wist wel beter. Dus liep hij nu zwaar geïrriteerd door de school. Bliksem schoot door zijn ogen, zijn mondhoeken waren naar beneden gezakt en elk persoon dat het lef had om alleen al naar hem te kijken kon een snauw verwachten. Soh was terug op school. Wat een vreugde. Hij stond net op het punt om een kleine eerstejaars verrot te schelden, enkel en alleen omdat ze naar zijn mening te lang naar hem gekeken had, toen een bekend gelaat in zijn gezichtsveld verscheen. Het blonde haar. De smalle rug. Het was vrij onmogelijk om hem niet gelijk te herkennen. Hij moest net uit een lokaal zijn gekomen, omdat hij voor Soh liep, maar hem niet ingehaald had. Het eerstejaars meisje had geluk. Soh zijn prooi was verandert. Soepel als een slang, maar hongerig als een wolf met enkele manen zonder eten, gleed hij naar voren. Versnelde zijn pas zonder geluid te maken, stak zijn hand uit en omsloot de pols van de blonde man. Hij trok aan zijn arm. Draaide hem op deze manier om. Zijn andere hand vond een weg naar de hals van de man zodat hij zijn gezicht niet weg kon draaien. En in minder dan een ademhaling hadden Soh zijn lippen die van zijn favoriete puppy gevonden. Het was geen romantische, lieve kus maar agressief en wild zoals de 'engel' gewoon was. Het duurde kort, maar was daardoor niet minder vurig. Al snel had de witharige jongen de ander weer los gelaten, kort met zijn duim over zijn wang geaaid om vervolgens met een grijns door te lopen alsof er niks gebeurd was.

Madra was nog steeds op school. Mooi zo. Dat zou zijn schooltijd in ieder geval wat leuker en interessanter maken. Sowieso was het slecht voor een hond om te lang van zijn baasje verwijderd te zijn. Gelukkig voor Madra was daar nu verandering in gebracht.

De kus was achteloos geweest, zonder ook maar enige gedachte er achter. Zoals Soh altijd dingen deed zonder er verder over na te denken. Het feit dat er consequenties aan je acties konden zitten, was een wereldvreemd fenomeen voor de jongeman. Was het altijd geweest en dat zou waarschijnlijk ook altijd zo blijven. Dus toen hij zijn lippen op die van de ander plantte, bedacht hij zich niet wat dit los zou kunnen maken. Uiteraard niet. Soh was zelfs van mening dat hij uiterst vriendelijk bezig was. Een baas die zijn hond begroette nadat hij weg was geweest. Zoals elke trainer je zou kunnen vertellen, zou de hond op jou af moeten komen om je te begroeten. Maar puppy's waren nu eenmaal koppig en soms was de eerste stap zetten vereist. Tevens was het tonen van macht. Soh was degene die Madra kuste. Niet andersom. Het gaf aan dat de witharige jongen de leider was in de relatie. Degene die de grenzen bepaalde en de passen zette. Een kus; zo'n simpel gebaar, maar er kon zo veel achter zitten. Maar boven alles was het voor Soh zijn eigen genoegdoening. Een uitlating van zijn agressie. Het verkregen van affectie. De smaak van de zoete lippen van de ander. Ja, de jongeman genoot er volop van, maar was ook weer snel tevreden. Hij liep dan ook vrij snel door en liet de ander tierend achter. Het gekrijs hoorde hij wel, maar nam het niet op. De woorden gleden als water langs hem en van hem af. Zelfs toen hij bij zijn kraag gegrepen werd en zo gedwongen werd stil te blijven staan, was een spottende grijns zijn enige reactie. Bespottend, kleinerend zelfs, keek de 'engel' op de man neer die weliswaar enkele jaren ouder was dan hij, maar zeker niet langer. Hij had zijn vertrouwen geschaad, och, dat was een gewoonte van hem. Niks nieuws. De grijns bleef dan ook op zijn mondhoeken terwijl een verdere reactie uit bleef. Zijn puppy liep door; hij had vast iets belangrijks te doen. Wat een braaf beest was het toch. Soh had hem zo goed afgericht.

Een zacht wijsje fluitend slenterde de jongen verder; duidelijk in zijn nopjes. Zulke acties werkten altijd goed voor zijn humeur. Welke acties? De jongen fronste vluchtig toen hij moeite had met het terug halen wat er net gebeurd was. Oh ja. Hij had Madra gekust en vervolgens had zijn puppy ergens over gekrijst. Het standaard gebeuren. Dat hij van hem af moest blijven, want – .

Abrupt stond de jongeman stil.

Want hij had een ander.

Op de hakken van zijn voeten draaide hij zich om. Als zijn blik al eerder op donder had gestaan, was dit een regelrechte storm. Een storm van kokend lava en snijdende koud. Zo voelde zijn bloed op dit moment ook aan. Een bijtende combinatie van hitte en koelte. Agressie in zijn puurste vorm. Het koste maar enkele snelle passen tot dat de engel bij de blonde man was. Zijn hand vond de schouder van de ander en voordat hij het zelf ook maar in de gaten had waar hij mee bezig was, had hij de ander tegen de muur aangedrukt. Een zachte grom gleed over zijn lippen, zijn tanden hapte vluchtig naar de hals van zijn puppy. Hij stond op randje om de ander leed aan te doen. Te pijnigen. Te doden. Want hij had immers een ander. Iemand anders dan zijn baasje. Hoe onbetrouwbaar. Hoe walgelijk. Zijn eigen puppy. Zijn vingers gleden over de huid van de ander. Langs zijn hals, naar zijn wang om uiteindelijk toch te eindigen op zijn lippen. Zijn andere hand lag tegen de muur, beukte hier een enkele keer hard tegen aan en ontnam de puppy kans om te ontsnappen. Zijn lange lichaam was over hem heen gebogen. Zijn bloeddorstige ogen hielden hem gevangen. Zijn borstkas rees op doordat de engel zichzelf dwong om diep adem te halen. Niet dat het hielp. De woede trok nog altijd door zijn lichaam. Dit was een erger dan een irritatie en daardoor een of ander wicht haar ribben breken. Dit was heftiger. Gevaarlijker. Moordlustiger. Een verlangen naar bloed. Niet zijn eigen bloed. Of misschien ook wel. Maar ook het bloed van de ander. Van zijn puppy. Van de verrader. Van de verrader die een verrader maakte van zijn puppy. Voor een tweede keer haalde de jongeman diep adem, maar zijn blik werd niet er rustiger van. In het allerminst. Zijn lippen waren gekruld in een gevaarlijk grijns die zijn woede alles behalve verborg. Hij bracht zijn mond naar het oor van de ander, ademde er zachtjes in uit. “Zeg, Madra.” Een zachte fluistering. Hees, verleidelijk, maar o zo gevaarlijk. “Wie is het?”