Lege gangen, lege lokalen. Gehuld in duister en stilte. Alleen het tikken van de regen tegen de ruiten was te horen. Nu nog een fikse donder erbij en het horrorfilm plaatje was compleet. Ondanks dat Aeryn meestal van dit soort weer hielt - als hij binnen zat dan - en dan vooral in combinatie met duister, was deze nacht zeker niet een van zijn favorieten. Zeker niet. Nachtmerries over een ver verleden, joegen hem keer op keer weer uit zijn slaap en putten hem zowel fysiek als metaal uit. Nee, de neiging om zijn warme en veilige bed te verlaten voor wat afleiding, waren nog nooit zo groot geweest. Krampachtig bleef hij om de vijf minuten op de klok kijken om te zien hoe deze de minuten en uren van de nacht wegtikte. Wachtend op het moment dat het zou aangeven dat het tijd was om op te staan, wat te eten, dagelijkse verzorging te doen en vervolgens naar de les te gaan.

Een vervelde hoofdpijn begon zich in zijn hoofd te ontwikkelen, nadat hij nog geen half uur onrustig in zijn bed had liggen woelen. Dit was de druppel. Aeryn trok de lakens van zijn lichaam af en sprong bijna letterlijk zijn bed uit. Zijn gouden ogen vielen op de grote kast in de kamer, maar moeite doen om deze open te trekken en er een vest uit te halen, deed hij niet. Zijn slaapkloffie, een eentonig blauw gekleurde hemt en een losse, zwarte broek die de vloer kon raken, was genoeg. De witte handschoenen die hij normaal gesproken gebruikte om zijn metalen arm te verbergen, liet hij links liggen. Ergens slingerend onder zijn bed.
Normaal gesproken zou hij niet zo zijn kamer verlaten. Al die vragende oogjes gericht op hem was niet het soort aandacht waar hij van hielt. Niet dat hij zich hier nu druk over hoefde te maken. Het was midden in de nacht en er was geen andere idiote ziel stom genoeg om zijn of haar kamer te verlaten buiten hijzelf -wat overduidelijk om moeilijkheden vroeg- dus wie zou zijn fake arm zien? Mister nobody?

Muisstil en op zijn tenen verliet hij de kamer. Hopend geen andere leerlingen wakker te maken, begaf hij zich richting de toiletten. De ruimte was verlicht met enkele kaarsen die buiten het bereik van de meeste leerlingen hingen in kleine, simpele kroonluchters. Ook de witte muren en tegels op de vloer maakte de ruimte lichter dan dat het eigenlijk was. Aeryn haalde een hand door zijn lange, blonde lokken haar voor hij richting de eerste de beste wastafel liep die hij tegenkwam. Met een simpele beweging draaide hij de kraan open, waar binnen een seconde een grote hoeveelheid water uit stroomde. Van zijn handen maakte hij een kommetje dat hij onder de kraan hielt, vol liet lopen met het koude water en het vervolgens in zijn gezicht drukte terwijl hij iets voorover bukte. Deze handeling herhaalde hij een keer of twee voor hij zijn handen droogde. Niet aan een handdoek, maar lekker simpel aan zijn broek. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan.

Het licht in de ruimte was hij al snel meer dan zat. Daarom verruilde hij de lichte ruimte voor de donkere gangen van Starshine. Van slapen zou niks meer komen. In ieder geval niet om half vier in de ochtend. Niet in zijn geval. In bed gaan liggen was ook geen optie in zijn ogen. Daarom dwaalde hij nu doelloos rond door de school. Ookal gingen de leeraren hier totaal niet blij mee zijn. Ach, hij stond toch niet bekend als een van de meest brave kindjes.


Werdt langer dan ik dacht ._.'
Maar of je er wat met kan... that's another story