Daar liep ze dan, langs de rand van de ruimte met haar dienblaadje met voedsel. Ze had niemand om bij te gaan zitten, op haar zusje na dan. Die was op het moment echter nergens te bekennen. Waarschijnlijk zat Aure ergens bij de vrienden die ze had gemaakt. Daar was zij wel het type voor. Shay zelf maakte niet snel vrienden, dat had ze simpel weg nooit geleerd. Op Shadra had ze dan ook maar een paar mensen waar ze het mee kon vinden. Verder had ze helemaal niemand om mee te praten. Op haar zusje na waar ze dan wel brieven naar schreef. Ze had wel geteld twee vrienden naast haar zusje. Misschien tijd voor verandering, ook al had ze daar eigenlijk totaal geen zin in. Vrienden maken je zwak, dat was haar altijd gezegd. Nog een paar keer keek ze rond in de ruimte. Vervolgens ging ze maar aan een willekeurige tafel zitten. Ze had niet eens aandacht besteed aan wie er nou eigenlijk naast haar zat. Het maakt haar eigenlijk ook allemaal niets uit. Het persoon naast haar zou tegen haar kunnen gaan praten of haar totaal negeren. Misschien had ze nog wel liever dat het persoon haar gewoon zou negeren en ze dan ook rustig kon eten.

{Eerste post voor Ziva}

_{Met een klap had ze het dienblad met haar eten op de tafel neer gepleurd, om haar tas ernaast neer te zetten en met haar kont op de stoel te ploffen. Het was zacht uitgedrukt als je zou zeggen dat ze een rot humeur had, want het meisje was zo humeurig als de pest. Ze haalde een hand kort door haar haren en sloot haar ogen. Het kwam allemaal door de frustraties, ze wilde eigenlijk gewoon dat het over was en ze haar vuurmagie weer kon gebruiken. Maar naar Savador toestappen om hem om hulp te vragen, zag ze niet als een optie. Hij mocht dan wel haar vuurleraar zijn, maar ze had de pest aan hem en hij was de laatste persoon waarvan ze wilde dat hij het wist. Een of ander meisje, ze kon haar duistere magie gewoon aanvoelen door de haat die ze ervoor had gevormd, ging naast haar zitten en bijna gestoord opende ze haar ogen weer en keek ze stijfjes opzij. "Wie had gezegd dat die plaats vrij was?" Zei ze nog voordat ze over haar woorden kon nadenken.}

Rustig nam het roodharige meisje een hap van het stuk brood dat ze had meegenomen. Geïnteresseerd in wat er om haar heen gebeurde kauwde ze op het stuk eten. "Wie had gezegd dat die plaats vrij was?" Zei de brunette naast haar met een niet al te vrolijke stem. Even keek Shay vanuit haar ooghoeken naar het meisje waarna ze zich weer tot haar brood wendde. Waarom, van alles dat er naast haar kon zitten, moest het een chagrijn zijn? Het liefst had ze een stil of vriendelijk persoon gehad. Zelfs nog liever een stuiterbal die de hele tijd hyper was dan een chagrijn. Nadat ze het stuk brood had doorgeslikt wendde ze zich weer tot de brunette naast haar. "Dat is die plaats ja, door mij nu." Antwoordde Shay op een rustige toon waarna ze zich weer naar haar eten te draaien. Ze nam nog een hap van het lichtelijk taaie brood.

_{Het was duidelijk waar de persoon die naast haar was komen zitten vandaan kon, de brunette had het meteen gevoeld toen ze was gaan zitten. Zich aanwezig had gemaakt naast haar. De duistere magie die er zo overheersend verstikte haar zowat. Ze had een hekel aan het gevoel, de herinneringen en de haat die het opbracht. Haar helderblauwe ogen werden even opgeworpen toen ze haar woorden had uitgesproken, maar veel aandacht schonk ze het meisje naast haar niet. In een glimp had ze opgevangen hoe ze eruit zag. Duidelijke roze haren en twee blauwe ogen, niet veel ouder dan zij zelf ook was. Ze nam een hap van het voedsel dat ze voor zich had en nog een, want ze wilde het liefst zo snel mogelijk van dit meisje vandaan zijn. Van deze hele zaal zelfs. Ze had geen zin om sociaal te zijn, met niemand eigenlijk. De frustraties en onmenselijke woede die door haar lijf gierden zorgden ervoor dat ze makkelijk kon uitschieten tegen iemand en het meisje zou maar moeten oppassen met de woorden die ze koos om tegen haar te zeggen. Ze was niet in haar beste humeur en laat staan dat ze dan aardig zou gaan doen tegen zo'n persoon zoals zij. Een Shadraan, het soort dat ze allemaal vooroordeelde tot slechte mensen en het liefst uitgeroeid wilde zien. Helaas waren er heel veel daarvan op deze school, haar mentor was er zelfs een. De man die ze tot nu toe nog wel het ergst haatte. Maar dat terzijde, het leek wel alsof Shadra een veel grotere populatie had dan de andere planeten en dat haatte ze. Iedere cel in haar lichaam twijfelde niet over die haat die ze op het moment voor de Shadranen voelde. Haar helderblauwe ogen wierp ze voor een korte tijd af van haar bord en het broodje dat ze in haar hand vast hield. Ze keek even kort voor haar uit, naar links en naar rechts. Ze kon de energie van deze mensen gewoon aanvoelen, het was nog duidelijker dan bij andere magiesoorten voor haar. Het was alsof de goden haar nog een extra steek onder water probeerden te geven door de duistere magie nog meer aanwezig te maken voor haar. Alsof het allemaal al niet erg genoeg was, alsof de haat die ze voor deze mensen had al niet groot genoeg was. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. En why on earth zou haar vuurmagie haar in de steek laten? Waarom kon ze haar vinger er nou niet opleggen, als ze nou al zoiets kleins kon weten als de reden. De waarom.
Met een rustig gebaar legde ze haar broodje weer op haar bord neer toen het meisje haar had aangesproken. Haar woorden waren Ziva alles behalve goed gevallen en dat viel al helemaal te merken aan de blik die ze hem toewierp. Ze klemde haar kaken op elkaar en alsof ze haarzelf probeerde te weerhouden van iets te zeggen of uit te flippen, hield ze haar lippen strak op elkaar. Stug draaide ze haar hoofd naar haar toe en zonder nog een verdere beweging te maken staarde ze het roze harige meisje strak aan met haar helderblauwe ogen. Oh no she didn't. "Pardon?" Zei ze, haar stem duidelijk hoorbaar. Ze zou bijna beweren dat iemand aan de andere kant van de zaal het nog zou horen. Met haar blik strak op het meisje gericht, alsof ze haar probeerde te vermoorden ermee, bleef ze daar zo zitten. Wachtend op een antwoord, afwachtend of ze de moed nog had om hetzelfde te herhalen.}

Het was wel duidelijk dat haar opmerking niet helemaal goed was gevallen bij de brunette. Shay voelde aan dat er iets zou gaan gebeuren nu, alsof de aura van het meisje om was geslagen en duidelijk voelbaar ook. Op haar dooie gemakje nam het rozeharige meisje nog een hap van haar broodje. "Pardon?" Kwam er hard vanaf de brunette naast haar. Geweldig, nu kon de hele school het waarschijnlijk nog horen ook. Altijd leuk, pottenkijkers die zich overal mee bemoeide, not. Rustig legde Shay haar broodje weg waarna ze even over haar oor wreef om duidelijk te maken dat het meisje luid bezig was. Vervolgens draaide ze haar hoofd richting de brunette. Shay's blauwe ogen stonden bijzonder rustig en koel, in tegenstelling tot die van het meisje die zowat vuur schoten. "Je hoeft de hele school er niet bij te betrekken hea, bovendien ga ik me niet herhalen voor jou." Antwoordde Shay rustig, er was duidelijk afkeur te horen in haar stem. Vervolgens draaide ze haar hoofd weer terug richting haar eten, en pakte haar broodje weer op.