Hij trok de kap ver over zijn hoofd en stak zijn handen met de vingerloze handschoenen diep in de zakken van de grijze jas. Het weer was te lang goed geweest en ergens had hij wel verwacht dat het een keer rotweer zou worden maar toch stelde hij de gedachten het liefst zo lang mogenlijk uit. De warme binnenkant van zijn jas prikte aan zijn nek en hals maar op dat moment van hij het vervelende gevoel nog niet het ergste. Kailees schoenen deden licht het water opspatten dat de regen al los gelaten had op de aarde. Er lagen plassen her en der die Kai af en toe lastig deden zuchten. Hoe graag hij ook binnen wou zijn om niet nat te worden, hij bleef rustig wandelen, wetende dat lopen er enkel voor zorgde dat hij water omhoog zou halen waardoor hij toch doorweekt zou raken. De wind zat een beetje tegen waardoor om de paar minuten de regen toch even in zijn gezicht sloeg. Kijken naar regen was leuk totdat het striemend op je huid neerviel. Kai hield zijn hoofd wat naar onder en kromde zijn schouders wat terwijl hij het laatste stuk naar het gebouw toe wandelde. Waarom was hij nu ook weer naar het meer gegaan? Ty kwam toch nooit mee naar daar omdat hij niet wou vliegen en met mensen praten deed de blauwharige jongen ook niet graag, dus het was een ingeving van het moment geweest, al keerde het weer zich nu tegen hem. Hij dacht met een grimas aan de jongeren die er hadden liggen zonnen of volleybal spelen. Die hadden vast allemaal hun shirts op hun kamer laten liggen waardoor ze zich op blote voeten en in zwemshort naar het gebouw konden haasten. De kerel kwam weer tot zichzelf door licht met zijn hoofd te schudden en zijn zicht werd weer helder. Kailee haalde zijn handen uit zijn zakken en duwde de deuren open. Hij keek naar de trap en liep toen die omhoog. Hij sloeg een gang in en liep door naar zijn kamer. De jongeman opende de deur en liet deze ook open staan terwijl hij het badkamertje in liep en zijn zeiknatte jas in de douche liet vallen. Daar ... Zorgde hij later wel voor. Of ja, misschien. Als hij er zin in had, dan zou hij zijn jas wel wassen of wat dan ook er nodig was om de jas proper en droog te krijgen. Hij draaide zich om en een geërgerde zucht verliet zijn lippen toen hij zichzelf in de spiegel zag. Zijn haar was toch nog redelijk nat geworden en de blauwe verf was er een beetje uit geregend. Hij had gehoopt dat het weer wat goed zou blijven toen hij zijn haar geverfd had maar duidelijk niet dus. Hij gritste een handdoek uit een kastje en maakte die vochtig. Hij haalde de verf weg en keek toen fronzend naar de handdoek. Was die wel van hem, of had hij die weer meegenomen in de gymzaal? Waarschijnlijk dat laatste. Hij zou zijn haar opnieuw moeten verven want het grauwe blauw gemend met het nog felle blauw trok echt op niets. Het leek alsof iemand met krijt een deel van zijn haar op had willen fleuren. Toen hij een blik op de klok wierp vloekte hij zachtjes en geeuwde. Was het al zo laat? Hij wou nog eten voor de grote zaal de deuren zou sluiten. De jongen dacht er dus geen tweede keer over en liep de deur van zijn kamer uit die hij achter zich sloot. Toen haaste hij zich naar de zaal.

De deuren van de zaal waren dicht maar het geluid er achter vertelde hem dat ze niet op slot zouden zitten. Hij duwde licht tegen de deur die ook open zwaaide. Kailee liep verder en liet zijn blik snel over de zaal glijden. Hij herkende wel wat mensen, maar zag geen mensen waar hij bij zou willen gaan zitten. Niet dat dat echt moelijk was, liefst ging hij bij niemand zitten buiten enkele andere leerlingen die hij wel mocht, maar de kans dat ze op hetzelfde moment kwamen eten én dat hij hen ook effectief kon vinden in de menigte was relatief klein. Hij liep tussen de rijen tafels door en keek hoe iemand op stond om God mag weten wat te doen. Misschien moest hij naar het toilet, misschien wou hij gewoon ... Rechtstaan, omdat het kon, het maakte de blauwharige kerel niets aan. Kailee zag een kans om eten te pakken te krijgen zonder ervoor te moeten betalen en/of aanschuiven en zonder rond te kijken haalde hij de plateau weg van de tafel. De jongen tot wie het eten werkelijk behoorde keek vragend naar waar hij gezeten had maar leek niet te merken dat Kai er met zijn eten vandoor was. Ach, pech voor hem. Dat zei meer over hem dan over Kai, toch? Dan was de kerel gewoon dom, waarschijnlijk. De blauwharige kerel ging een rij verder zitten aan een tafel waar maar één iemand aan zat. Hij bekeek hem of haar niet en ging gauw zitten waarna hij met tegenzin het eten weg begon te werken. Hij haatte veel eten maar als hij niet gauw wat meer ging eten zou hij echt bijzonder licht en mager worden. Zodra alles wat op de plateau gelegen had op was, duwde hij deze een beetje van zich af en draaide zich om naar de tafel achter hem. Hij stak zijn hand uit en pakte een glas water van de tafel af. Het was nog halfvol, dus goed genoeg. Kai haald eeven zijn mouw over de rand van het glas en keek even kritisch of er geen vieze voedselresten inzaten die van een andere leerling konden komen maar zette toen het glas aan zijn lippen en dronk. Met een dof geluid zette hij het glas neer en wreef moe over zijn ogen. Hij liet zijn handen toen verder over zijn gezicht naar beneden glijden en hield ze onder zijn kin. Hij sloot zijn ogen even half en leunde met zijn ellebogen op de tafel. De kerel geeuwde weer een keer en knipperde toen met zijn ogen. Voor een keer was hij eens echt moe terwijl hij werkelijk niets gedaan had overdag buiten naar de les geweest te zijn.

OOC: Voor Cassidy