‘Blijf zitten waar je zit’ klonk een gedempte en hoopvolle stem gevolgd door het geluid van een Erdse camera. De Vlaamse gaai, met zijn prachtig blauw afgetekende vleugels, keep op vanaf zijn plek op de boomtak. De zwartharige jongen liet de camera weer zakken waarna hij de foto eruit pakte en deze voorzichtig heen en weer wapperde. ’Magnifique’ murmelde hij, tevreden met het resultaat. De kleuren kwamen mooi uit, vond hij zo. Het fotootje deed hij in alle voorzichtigheid tussen de bladzijdes van een boek, die dan weer in zijn nu vrijwel lege schooltas zat, toen het opgedroogd was. Die kon straks bij zijn collectie. Toen Olivier weer opkeek bij het horen van kleine vleugelslagen, keek hij toe hoe het kleine diertje wegvloog. Hij verlangde naar de lente, dan kwamen er weer meerdere vogels tevoorschijn. Nu zaten de meeste verscholen voor de kou, en kwamen ze maar af en toe tevoorschijn om voedsel te zoeken. Voor een kort moment liet de jongen een diepe zucht horen en sloeg hij zijn sjaal beter om zichzelf heen. De zaterdag middag was mooi geweest en hij had meerdere mooie plaatsjes kunnen schieten, dus hij was daarover zeker tevreden. Maar nu het wat later in de middag begon te worden, zijn horloge gaf vijf over vijf aan, werd de lucht grauwer. De zon begon ook al te zakken en de wind begon de kop weer op te steken. Hij had gelezen en gehoord dat er sneeuw was voorspeld en wat windvlagen, dus dat zat er nu wel aan te komen. De camera deed hij stilletjes terug in het bijbehorende tasje, waarna hij een rechtsomkeert maakte en langzaam aan terug naar het kasteel liep.

De dubbele deuren duwde hij voorzichtig open waarna hij de school binnenstapte. De witte sneeuw nam hij mee naar binnen en het viel wat van zijn schoenen en kleding af toen hij de deur ook weer dicht deed. De sneeuwval was begonnen terwijl hij naar het kasteel was gelopen. Met een hand ontdeed hij zijn haar van de meeste sneeuw waarna hij ook zijn tassen en kledij verder afklopte. Over ongeveer een uurtje zou het avondeten zijn, en de geuren vanuit de keuken lieten hem al watertanden. Al verder lopend richting de toiletten, griste hij vanuit zijn tas aan karamel snoepje. Het papiertje haalde hij eraf waarna hij het licht plakkerige en zoete snoepgoed in zijn mond deed. Het papiertje gooide hij in de prullenbak toen hij de klein en verlaten toiletten inliep. Deze was vrijwel altijd verlaten, op de één of andere manier. Hij maakte gebruik van de faciliteiten waarna hij zijn handen waste. Zijn mouwen waren een beetje opgestroopt en zijn bruine ogen gingen ernaar toe. De kraan draaide hij uit en voor even trok hij zijn mouw iets omhoog, traceerde de verschillende kleine sneetjes met zijn wijsvinger, waarna die bleef hangen op een groter litteken. De wond van toen was goed geheeld, met dank aan de goede zorgen van De schooldokter en haar assistent. Met een zucht trok hij zijn mouw snel naar beneden, om er maar niet langen naar te hoeven kijken. Met zijn nog licht vochtige handen fatsoeneerde de jongen zijn warrige haren een beetje. Niet dat het veel hielp maar het zag er nu iets minder.. pluizig en wild uit. Het stond beter. Slikkend liet hij zijn handen op de rand van de wasbank steunen en bekeek hij zichzelf in de spiegel. Een klein ideetje had zich genesteld in zijn tienerbrein, nadat zijn neef hem wat foto’s van zichzelf had gestuurd. Thomas was zo.. hoe noemde ze het? Straight als een deur. En hij droeg het.. Dus dan kon Olivier het ook wel wagen. Enfer, het stond Thomas goed. Liet zijn helder blauwe ogen nog meer opvallen. Met een zucht graaide de jonge knul dus weer in zijn tas en haalde er een zwart soort stiftje uit. Eyeliner. Hij had het een paar dagen terug gekocht, half stamelend en had maar geknikt toen de verkoopster hem vertelde dat zijn vriendin er vast blij met hem zou zijn, dat hij het aandurfde make up te kopen en dat hij goed had geluisterd en de juiste had gekocht. Het was namelijk een goed merk, zei ze. Hoe brachten ze dat goed aan? Erg veel erover gelezen had hij niet.. maar hij kon het gewoon proberen en als het niet lukte of niet stond kon hij het er altijd afhalen.. ja, dat klonk als een plan. Er stond namelijk niet op dat het waterproof was dus dat was een voordeel dan. Met een blik over zijn schouder keek hij naar de deur.. Er kwam in deze vaak niemand rond deze tijd. De meeste bleven in de buurt van de grote zaal of hun kamers.. maar toch.. Kauwend op zijn lip in frustratie door zijn nerveusiteit draaide de jongen zich weer terug richting de spiegel. Langzaamaan en voorzichtig bracht hij de eyeliner aan, met een toch wel lichtjes bonzend hart. Eenmaal klaar bekeek hij zichzelf in de spiegel. Het was een dun lijntje, zichtbaar als je ernaar keek maar niet opvallend. Het liet zijn ogen er alleen iets beter uitspringen, vond hij zelf. Het zag er ook wel leuk uit.. Apart, vreemd en nieuw maar niet lelijk of.. ofzo. Slikkend liet hij de eyeliner weer in zijn tas verdwijnen. Nogmaals ademde hij diep in en uit. Hij was zenuwachtig maar vast voor niets.. meerdere deden het toch? Thomas deed het, omdat het populair was op in ieder geval Nova en omdat zijn helderblauwe ogen er dus nog meer uitsprongen. Het was blijkbaar een trend geweest op Shadra in het uitgaansleven, die was overgewaaid..
Stilletjes was de jongen de toiletten uitgelopen. Met een blik op de klok, zag hij dat het avondeten over een minuut of 40 zou beginnen. Hij kon.. er misschien wel alvast heen lopen? Ja.. Nee. Nee, hij ging eerst zijn camera en foto’s veilig op zijn kamer leggen.
Zijn foto’s zaten nu bij alle andere kiekjes van vogels bij elkaar in een fotoboek en de camera lag veilig op zijn bureau. Glimlachend zette hij het boek terug in de kast, veilig tussen de andere boeken.
Het was een goede dag vandaag, maar natuurlijk moest daar verandering in komen.. want natuurlijk moest hij tegen een kleerkast en een eikel van een medeleerling aan botsten. De jongen zat bij hem op de afdeling, ook een aardemagiër. Maar Billy was niet bepaald aardig. Helemaal niet zelfs. Die jongen was agressief aangelegd en had zo zijn groepje aan zwakke meelopers. Mompelend had Ollie een aantal keren een sorry gezegd, keek op naar de beer van een jongen, en had een stap achteruit gezet om daarna verder te lopen en doen alsof er niets gebeurd was. Een grote en sterke hand greep hem ruw bij zijn schouder en hij werd tegen een muur aangedrukt, die gedachtegang werkte dus niet want natuurlijk liet hij het niet zomaar gaan... vooral nu niet. ‘Wel.. wel.. wel..’ lispelde de knul met het lichte overgewicht. ‘Looky here boys.’ Klonk het verder spottend terwijl diens ogen op Olivier bleven gericht. Billy grijnsde zijn tanden bloot, het was een onaardige grijns en achter hem klonk het verschrikkelijke hyena lachje van een van zijn… “vrienden” Billy zijn vuile blik was nu vastgepind op de eyeliner, iets wat hem was opgevallen nu hij zo dicht face to face was. Merde… Ollie slikte nogmaals en probeerde tevergeefs los te geraken uit Billy zijn pijnlijke greep. ‘Kom op man. Laissez-moi passer! Laat me gewoon gaan.’ Pruttelde Ollie, het niet aandurvende hem een trap te geven, in angst dat hij het alleen maar erger zou maken, niet dat praten nou zo goed hielp… Zwakkeling, galmde het door zijn hoofd.
‘Ohoho, horen jullie dat.’ Grinnikte Billy vuil. ‘Madammeke hier wil dat we d’r laten gaan.’ De hyena lachte weer. Fuck, die eyeliner opdoen was dus geen goed idee…dit deed hij dus ook nooit meer. Dit was het gedrag wat hij wilde voorkomen. Dit was het gedrag waar hij misselijk van werd. De vuist tegen zijn jukbeen kwam onverwacht en het liet tranen in zijn ogen springen, van de schrik en de pijn. Hij hoorde wat woorden in een taal die hij niet herkende, maar de toon en de blik van die eikel liet zijn maag omdraaien. Het was er eentje van pure haat. Well, shit.. Tegen beter weten in, trapte Ollie richting de andere jongen zijn schenen. Als het hem al deerde, liet hij het niet merken. De tweede vuist kwam minder onverwacht, maar net zo pijnlijk neer in zijn maag. Al hoestend en happend naar adem maakte zijn brein overuren, maar hij voelde zich machteloos. Alweer, net als toen op Nova. Nom de Dieu.

(reserved)

Eigenlijk vond hij het wel beter bij zijn oude mentor passen. De brief die hij van Geralt gekregen had dat hij een lange reis zou gaan maken had Vergil eigenlijk wel jammer gevonden maar ook goed. Een Witcher zat niet lang stil op 1 plek. Zelf had hij er maar drie jaar van het jagende zwervers bestaan mogen proeven, maar de oude generatie waren dat nu eenmaal langer gewend. Dus snapte Vergil hem best wel. Al had hij best mee gewild, maar er stond niet in dan Vergil hem achter na moest komen of niet. Echt dat deed hem niet veel. De oude generatie was van weinig woorden en Vergil had ook zijn eigen leven. Al met al was Vergil er iets gemakkelijker in om zich aan te passen. Die oude man kwam vast wel weer eens langs hij wist zijn oude leerling nu te vinden. Toch gingen de gewone vuur lessen niet door. Vergil zat te broeden op wat fusie lessen. Hij wist alleen nog niet of er al animo onder de docenten was? Dat ging hij later wel vragen. Wel had hij al wat brieven beschreven die hij later in hun postvakjes zou leggen. De hele dag had hij zitten schrijven en zijn rug, vingers,hand en zijn arm waren een beetje stijf van het schrijven. Na zich even uit gerekt te hebben stond Vergil op en pakte de enveloppen in een stapeltje op voor hij de deur van zijn kamer af liep. Jax volgde hem en ze liepen rustig de trappen af richting het post gedeelte. Vergil zag wel een jonge man hem de trap op tegemoet lopen en wat had hij nu weer op zijn gezicht zitten? Eyeliner? Hm, wat de jeugd allemaal wel niet leuk vond tegenwoordig? Vergil reageerde verder niet en bleef rustig de trappen af lopen tot hij bij het kleine ingerichte postkamertje kwam. Een magere jonge vrouw was druk bezig met de post sorteren. 'Oh, Vergil ik had je niet gezien.' zei ze met een half geschrokken houding toen ze zich met een stapel post in zijn richting toe draaide. Gelukkig liet ze de stapel niet vallen, want anders kon ze weer opnieuw beginnen. 'Ik wilde je niet laten schrikken, maar ik ben er net.' zei Vergil en hij legde het stapeltje brieven op de balie. 'Ah... oh, ik zie dat je me nog meer werk komt bezorgen. Hihihi.' giechelde ze toen het stapeltje post dat Vergil bij zich had zichtbaar werd. 'Ja, sorry ik wist niet dat je het druk zou hebben, anders was ik deze brieven morgen wel komen brengen.' een zachte oprechte glimlach verscheen op zijn gezicht. Melody was een van de weinige waar Vergil aardig tegen was. Ze deed echt super snel de brieven in de goede vakjes voor ze zich naar hem toe draaide. 'Hm, ah je probeert vast fusie lessen te regelen?' vroeg ze vrolijk en Melody kon een brede grijns niet van haar gezicht krijgen. Ze wist ook dat Master Geralt niet langer meer op school aanwezig was, want het postvak van de vuur magie docent was leeg. 'Ja ik kan moeilijk stil zitten en wachten tot een nieuwe vuur magie docent op de stoep komt.' zei Vergil en hij zag al dat Melody knikte. 'Dat begrijp ik. Moge je geluk hebben.' zei Melody en hij  knikte met een wat vrolijkere glimlach, maar die verdween zodra Vergil zich omgedraaid had om haar weer met rust te laten. Het avond eten zou wat later opgediend worden, maar het viel hem op dat Jax vreemd deed en hem beelden toe zond van een stel jongens die een andere jongen vast hielden. Een zucht ontsnapte hem. Waarom waren er toch altijd van die pestkoppen?! Met een snelle tred van twee treden tegelijk stapte Vergil  de trappen op naar boven tot hij op de afdeling van de aarde magiërs aan was gekomen.

Vergil nam alles in zich op hoe breed de gang was, als elke andere gang. Maar er leek minder ruimte te zijn doordat er een negatieve energie hing. Zijn passen waren snel en licht dus of die knapen hem hadden op gemerkt? Vast niet... 'Zo zo pesten is nog altijd niet legaal op deze school. Of heb jij een briefje dat je het recht hebt?' zijn stem was koel, maar ook neutraal. Zijn groene blik was op hen gevestigd. Eerst waren het de nalopers van het groepje die hem even vreemd aan keken, maar Vergil gaf geen krimp. Ze waren stuk voor stuk groter dan hem, maar grote zei niets. Vergil was Geralt achter na gereisd tot hij hem als zijn leerling aan nam en hij had als zeven jarig jochie tegen monster geprobeerd te vechten, maar ook in zijn drie jaar als monster jager had Vergil het tegen vele grotere tegen standers gevochten, dus was dit kluitje mensen geen probleem om ze uit te schakelen als ze hem aan zouden vallen. 'He kabouter! Ga even een ander vervelen, wij zijn hier druk bezig met dit dametje!' de toon beviel Vergil niet, maar hij gaf geen moer om hoe ze tegen hem spraken. Ze konden hem noemen wat ze wilde, toch zou Vergil geen emotie naar hen vertonen. Mochten ze willen! 'Hm, nope.' kwam er droog uit zijn mond en de gezette jonge die kennelijk de baas van het stel was maakte een beweging dat zijn kornuiten hem een pak slaag moesten geven. Hm, dit ging nog leuk worden! De eerste dacht hem met een simpele rechtse voor zijn kanis te slaan... Vergil stapte opzij en greep diens arm waarna hij de kracht en snelheid van de jonge gebruikte om hem door te sturen en tegen de muur aan de andere kant van de gang aan te laten knallen. Dit pikte de andere natuurlijk niet en vielen met zijn allen aan. Jax hielp een handje... nee pootje en misschien ook nog wel een tandje of wat. Het dier draaide zich naar de derde belager van zijn baasje en beet hem vol in zijn achterwerk terwijl Vergil de tweede aanvaller ook ontweek en hem over zijn rug trok waardoor de jongen vol op zijn rug terecht kwam en even naar adem moest happen. De vierde jonge man die hem dacht aan te kunnen kwam met een luide schreeuw op Vergil af, maar die stopte meteen in zijn vaart toen Vergil vanuit zijn wijsvinger een kleine vlam van 5 cm liet verschijnen. Wapens waren verboden op Star Shine, maar met zijn magie kon Vergil een soort werp mesjes maken. De jongen stond voor hem en de vlam was nog enkele millimeters van de neus van de jongen verwijderd. 'En nu houden jullie op met andere te pesten of ik breng jullie allemaal naar het schoolhoofd!' zijn blik was ijs koud net als de toon in zijn stem. Die gezette jongen leek niets om zijn volgers te geven en wilde de zwart harige jongen die hij vast had weer te willen slaan, maar dat zou Vergil niet toe staan. In een snelle beweging van zijn andere hand duwde hij de jongen voor hem achterover omdat deze niet goed met zijn voeten op de grond stond verloor deze al snel zijn balans. Daarna rende Vergil het laatste stukje en dook naar beneden en haalde zijn been over de grond waardoor de pestkop gedwongen was zijn slachtoffer los te laten voor deze zelf op de grond viel. Vergil ging weer recht staan en creëerde een vuur zwaard die op naar het gezicht van de gevalle pester gericht hield. 'Laatste waarschuwing! Verdwijn uit mijn ogen en als ik ooit nog hoor of zie dat jij een andere student of studente pest sleep ik je met je kornuiten naar het schoolhoofd!' de gezette jongen had hem eerst nog een vuile blik toe willen werpen, maar bij het zien van zijn vuurzwaard kreeg de jongen toch angst in zijn ogen. Hoewel Vergil niet klein was, was hij ook niet bang om mogelijke klappen op te vangen. Vergil stond voor hun slachtoffer om hem enige bescherming te bieden, maar meer dan hun uit geschakeld had Vergil niet. Ze hadden mogelijk een bloedneus op kunnen lopen of wat kneuzingen. Omdat het tegen zijn eed in zou gaan om mensen te beschermen. In afwachting op wat ze gingen doen bleef hij daar staan met een kille blik in zijn ogen en een vastberaden houding om hen niet nog eens in de buurt van de zwart harige jongen te laten komen.

“Hm, nee, geen idee eigenlijk. Ik denk dat het kwam doordat hij de kraan niet goed had dichtgedraaid…” klonk een vriendelijke, opbeurende stem door de gangen. Het was het soort stem wat een vrolijke grinnik bij je deed ontsnappen en je ogen ietwat deed glinsteren. Het geluid van vlugge voetstappen wat ondertussen hoorbaar was, vormde een haast zomers, opwekkend ritme. Een lange, blonde jongeman liep iets voorovergebogen door de school, met rond zijn brede schouders een kleinere arm geslagen, ter ondersteuning.
“Oh, tuurlijk, Graham. De school stond he-le-maal uit zichzelf vol met water…” opperde het roodharige meisje, terwijl ze naast de doktersassistent vooruit hinkte, om haar licht gekneusde enkel zoveel mogelijk rust te geven. Een gedempt lachje vulde de gang, waarbij ze uitgebreid met haar ogen rolde. Bij iedere stap die ze zette, trok ze zich even aan de jongeman op om beter vooruit te komen, net zolang tot ze bij haar etage aan zouden komen.
De uitermate onschuldige-maar-niet-al-te-onschuldige grijns die Graham haar schonk, zou al genoeg van haar vermoedens bevestigen. Zijn mondhoeken krulden charmant een stukje verder omhoog bij het zien van de ongelovige blik in haar ogen. Een eigenwijze schittering lag in zijn gemoedelijke, amberkleurige ogen beslagen, alsof ze wilden vragen: “Waaaat? Geloof je me niet?”
Het kort schudden van haar hoofd, was genoeg om ook hem aan het lachen te krijgen.
Nog geen enkele tellen later arriveerden de twee al bij de juiste etage. “Weet je zeker dat je het vanaf hier zelf redt?” vroeg de blonde Shadraan toen hij het meisje het laatste stukje op weg hielp naar haar kamer en zich daarna enigszins richting haar groepje vriendinnen voortbewoog die hij eerder vandaag op de ziekenzaal had getroffen. “Oh, sorry, dames…” prevelde hij er plotseling achteraan, terwijl hij zijn patiënt half achter hem vandaan haalde en haar iets naar voren liet hinken. “Had één van jullie toevallig een gekneusde Erdse besteld?” voegde hij er met diezelfde ondeugende grijns aan toe, terwijl hij het meisje overbracht naar haar vriendinnen, welke gelijk met hun uiterste bezorgde blikken de zorg voor haar overnamen.
Met een laatste knikje toen de tieners tenslotte met luid gekwebbel en gegiechel een kamer verdwenen, draaide de jonge arts zich weer om om kalm te vertrekken en zijn taken op de ziekenzaal voort te zetten, tot…
Hm?
Wat was dat?
Een frons verscheen op zijn voorhoofd toen Graham zich met een lichte aarzeling verder de etage op begaf, in de richting van verschillende geluiden: stemmen klonken, mannelijke of… nou ja… je weet wel, gevolgd door geschreeuw, kabaal van brekende voorwerpen en een klap op de grond…
Een gevecht? Niet alweer…
Aah, dus de met testosteron overladen jongens konden zich weer eens niet inhouden…
Waar de Shadranen vaak hun conflicten met scherpe woorden en naargeestige blikken oplosten, waren de Erdsen meer van de… harde aanpak. Effectief was het zeker, maar het leverde Graham en Yvaine echter wel een hoop extra, onnodig werk op, zeker op een school waar dezelfde heren ook nog eens magie bezaten... Hoe vaak hij wel niet “oorlogswonden” had moeten behandelen, de afgelopen week alleen al…
Hierdoor was de jongeman niet geheel verrast toen hij uiteindelijk de hoek omsloeg en vier van hen strijdend aantrof, van wie hij er twee wel degelijk herkende van de ziekenzaal. De grootste kende hij zelfs bij naam: Billy. De jongen had al meerdere malen van zijn ouders de schoolarts moeten bezoeken vanwege zijn lichte overgewicht. Het was een.. opstandige puber, die zijn eigen problemen, frustraties en vooral onzekerheden maar al te graag naar buiten leek te willen richten. Wederom dus niet heel vreemd dat juist hij betrokken was bij het geweld.
Een schokje trok wel door zijn lichaam bij het plotseling opmerken van… Olivier? En van de staat waarin hij verkeerde, terwijl hij iets verderop erbij stond. Al snel vielen hierdoor de puzzelstukjes in elkaar, behalve dan… één: Wie had de rest van de jongens zo toegetakeld..? Olivier leek te zeer in shock, door... wat hem dan ook overkomen was. Maar.. wie-
Deze persoon in kwestie die boven Billy stond en een zwaard bestaande uit vuur voor zijn neus liet zweven (hm?!), was echter een totale verrassing voor Graham. Het kostte hem dan ook even om er zeker van te zijn dat hij de ander had herkend. Ergens wilde hij het gewoon liever niet geloven...
Dat.. meende je niet… Zijn mond zakte uit pure verwondering zelfs een stukje open: “Vergil..?” mompelde hij uiteindelijk de naam van de andere stagiair die hij enige tijd terug voor het eerst had ontmoet tijdens een avond uit met de rest van de stagiairs.
Wacht… Ho… Wait… Dus… een stagiair… die…
Oh nee. Nee, nee. Dat ging zomaar niet!
Alsof er spontaan een knop in hem omging, stapte de doktersassistent plotseling uit de schaduwen naar voren en ging pal achter zijn kleine “collega” staan. “Enough.” klonk het enkel diep en een stuk minder warm en vriendelijk dan men normaal van hem gewend was… Zonder enige aarzeling, greep zijn grote hand de kraag van de ander vast om hem, zonder al te veel moeite, enkele centimeters boven de grond te tillen en een stuk verder weer op zijn voeten te zetten. Vergil mocht dan wel van… wat was het… nja.. “dat andere ras” zijn, maar in lengte verschilde hij alsnog ruim een halve meter met Graham. Voor hij de -ogenschijnlijk- belagers van zijn vroegere patiënt ook maar een blik waardig gunde, richtte hij zich als eerste tot de andere stagiair: “Are you completely out of your mind..?” siste hij de ander gedempt toe, aangezien hij de studenten hier zo min mogelijk van mee wilde laten genieten. De ingehouden woede was duidelijk hoorbaar in zijn stem, maar het waren vooral de twee anders zo geruststellende ogen die op dat specifieke moment eerder de rillingen over je rug zouden laten lopen… “You can’t just… go around beating up students, for whatever reason, you.. idiot!” De manier waarop hij sprak was haast gelijkend aan de manier waarop hij normaal gesproken zijn jongere broertje Elijah toesprak, als deze weer eens iets had uitgevreten. In zijn ogen gedroeg de jongeman voor hem zich dan ook net zo roekeloos en… jong. En dat voor een- Ughh. “We already have enough testosterone-driven pubescents around here. We don’t need any more…” Een diepe zucht ontsnapte zijn lippen, waarbij Graham kort zijn neusbrug tussen duim en wijsvinger nam, alsof Vergil hem letterlijk hoofdpijn bezorgde.
Na een korte stilte (en een reis naar beneden om hem te kunnen treffen), vonden zijn ogen die van de ander weer. “Get out of here, before I report you to Eres..” was het laatste wat hij de ander te zeggen had, voor Graham zich vervolgens omdraaide naar de andere vier die inmiddels wat verward overeind gekrabbeld waren. “You!” Zijn stem galmde luid en duidelijk door de gangen, waardoor in de verte een groepje leerlingen wat verwonderd bleef staan kijken. “Hospital ward. Now.”
Billy, die de blonde jongeman maar al te goed leek te herkennen, opende zijn mond nog iets voor een weerwoord, maar.. sloot deze wijselijk maar weer bij enkel het vinden van Graham’s blik.. Ai..
Eén van de andere drie was iets minder… doordacht en piepte iets onhoorbaars met schorre stem, als vorm protest.
Met de kilte van een Shadraan, draaide de doktersassistent zich naar de jongen toe en staarde hem enkele seconden in stilte aan, voor hij nog één maal siste: “Now…” Het mocht duidelijk zijn dat Graham anders andere maatregelen zou treffen om hen naar de ziekenzaal toe te helpen -zeker aangezien hij hen met de informatie die hij over hen bezat gemakkelijk zou weten te vinden- en dat.. zónder zijn vuisten gebruiken… Zoals een volwassene en vooral medewerker van de school behoorde te doen…
Zijn geharde blik verzachtte pas weer toen de vier jongeren tenslotte wat vertwijfeld weg schuifelden om hun wonden na te laten kijken, Vergil hier en daar nog dodelijke blikken toewerpend bij hun vertrek. Het gaf Graham genoeg ademruimte, om zich eindelijk tot de werkelijke prioriteit van deze situatie te richten: Olivier.
Een stuk kalmer begaf hij zich naar de zwartharige jongen toe en tikte heel zachtjes met het topje van zijn wijsvinger vlak naast de beschadigde plek op diens jukbeen. “Olivier…” sprak hij spijtig, nog enigszins gespannen door de adrenaline van zojuist, maar de hernieuwde, warme glans in zijn ogen maakte veel goed toen hij naar de ander keek. “Ça va…?” voegde hij er fluisterend aan toe, waarbij zijn aandacht vooral op de tranen in de ogen van de jongen bleef hangen. Dammit…

Nog na hoestend van de klap in zijn maag, keek Olivier met vochtige ogen weer op naar de jongen voor hem. Hij was misselijk, door de klap en door de stress. De vuist van Billy ging weer de lucht in, toen een volgende stem klonk. De stem en de woorden klonken haast vreemd in zijn oren.. pesten was nergens legaal en wat was dit over een papiertje? Maar erg vond hij het niet, want het betekende dat de aandacht van de jongens voor nu was gericht op de nieuwkomer. De gezette jongen maakte een beweging met zijn hand en in reflex dook Ollie wat in elkaar. Natuurlijk zag de grote jongen dat, en hij grijnsde gemeen. Het geluid van hardere stemmen en klappen klonk door de gangen waarna Billy hem los liet om zich te bemoeien met de nieuwste vechtersbaas. De actie van hem had de jongen zijn greep voor kort nog strakker laten worden, omdat die natuurlijk niet wilde vallen nog loslaten. Slikkend wreef Ollie over zijn pijnlijke jukbeen waarna zijn hand naar zijn nu nog pijnlijkere schouder gleed. Wat er allemaal precies gebeurde, daar had hij niet heel erg veel erg in. Alles ging zo snel naar zijn idee. Het vuurzwaard lichtte de gang nog iets meer op, al liet het Ollie ook rillen. Het was een angstige gedachte dat iemand zomaar een mes of zwaard kon maken uit vuur… of een andere magiesoort. Dan.. dan zouden er wel eens nare dingen gebeuren.. Wat als een groep van die pesters bedachten hem of iemand anders weer te belagen met zo een mes? Dan zou het zomaar kunnen dat de uitkomst het eeuwige zwijgen werd. Slikkend bekeek hij de kleine jongeman met het vuurzwaard, waarna hij zijn ogen naar de pesters liet gaan. Een haast onverstaanbare ‘Merci.’ Kwam er stilletjes en lichtelijk trillend lispelend over zijn lippen heen. Hij nam een grote ademtuig, waardoor hij een pijnlijk gezicht trok en zijn andere hand tegen zijn maag aanlegde.

Een bekend stemgeluid liet hem langzaamaan opkijken, al was het niet op hem gericht. Graham.. Hoewel de hulp van de ander gewenst was, was de aanblik van Graham veel beter. De doktersassistent kende hij door zijn.. vorige bezoek aan de ziekenzaal. Hij was bekend, aardig en had medische kennis. Al was het woord aardig of vriendelijk nu niet iets wat je bij de blonde jongenman zou plaatsen. Zijn ogen stonden koud, kil en boos. Die van de gast genaamd vergil ook.. maar toch kwam het bij hem niet zo.. wat was het.. angstaanjagend als de blik en stemgeluid en hele lichaamstal van Graham dat deed. Zijn ogen hield hij voor kort nog op Graham en vergil gericht, waarna hij zijn ogen naar het viertal liet glijden. Ze krabbelden verdwaasd op en de stem van de doktersassistent galmde als een donderslag zou luid door de gangen. Half afwezig en in zichzelf gekeerd bekeek hij de situatie en de vier jongens. Het was zijn schuld dat dit gebeurd was. Hij had die stomme eyeliner opgedaan, hij had verder niets gedaan dan woorden uitten tegen de vier.

En ineens was daar een vinger tegen zijn jukbeen. Geschrokken ademde hij in, en blies weer uit toen hij Graham zag en hoorde hoe hij zijn naam sprak. Bij diens vraag knikte de zwartharige jongen stilletjes waarna er nieuwe hete tranen in zijn bruine ogen opwelde en het geknik stilviel en overging in licht nee geschud. ‘Non, je Ne vais pas bien.’ Fluisterde hij stilletjes terug. Zijn bruine ogen richtte hij op de stenen vloer, haalde daarna kort zijn schouders op. Nee, hij was niet oké maar tegelijkertijd wist hij ook niet hoe het met hem ging. Een paar tranen dreigde te vallen en met de rug van zijn hand veegde hij over zijn betraande ogen, een actie die een zwarte vervaagde streep achterliet op zijn hand en gezicht. Haast kwaad staarde hij voor een paar seconden naar het zwarte stukje huid op zijn hand, waarna hij met beide handen over zijn ogen begon te wrijven. ‘Het was mijn eigen schuld.’ Murmelde hij zachtjes, waarna hij met de muis van zijn hand over zijn ogen ging. ‘I shouldn’t have.. done that. This’ Ging hij verder, nu zijn handen afvegende aan zijn jas. ‘Stupid anyway. So stupid.’ Fluisterde hij, meer naar zichzelf deze keer dan naar Graham. Kort haalde hij zijn neus op, keek daarna schuldbewust op naar de dokters assistent. ‘Ik dacht.. Ik had..’ hij viel weer stil, haalde diep adem en probeerde het opnieuw. ‘Ik had een paar.. foto’s toegestuurd gekregen van mijn neef.. hij.. hij houdt van uitgaan en he could pull it off and he isn’t…’ Een zucht ontsnapte aan hem. ‘It looked.. Cool and pretty and I thought I could pull it o-off too..’ Met zijn vingers frunnikte hij aan de mouw van zijn T-shirt. ‘I mean.. It didn’t look.. Bad or.. Or.. Something.  And I had.. Put away my photos and camera went back here and… bumped against him. Them… And he saw and.. called me names..’ Moeizaam slikte de jongen een keer. ‘Hij noemde een… een madammeke, en een dametje. Stuff like that.’ Zijn blik wendde hij van Graham af, beschaamd dat een woord wat nergens op sloeg.. hem zo kon raken. ‘He hit me twice after that.. Once on my cheekbone and once in my stomach. Wanted to hit me for a third time but then.. The other.. Vergil? Vergil showed up and.. Started fighting back when they attacked him. And then you came here.. Like a prince in shining armor or.. a awesome medic or.. or like a good mannered and awesome hero from a story.’ Eindigde hij zijn woordenwaterval met een zacht grinnikje en een waterige glimlach. Olivier knipperde een paar keer om zijn wazige beeld weg te krijgen, en veegde zijn natte wangen en ogen droog met zijn hand. Hij had niet eens doorgehad dat hij begonnen was met wel degelijk te huilen tijdens het spreken. Verdorie. Het was nu ook dat zijn eigen adrenaline begon uit te werken. De stress en de pijn maakten hem lichtelijk duizelig, witte vlekken voor zijn ogen en hij greep zich vast aan Graham zijn kleding ter houvast. Aandachtig bekeek hij de stof en ging met zijn duim over één van de knoopjes, terwijl hij zich op het beeld probeerde te concentreren, hopend dat de vlekken en het gevoel wegtrokken. ‘Oh...' kwam er zachtjes uit, en de jongen leunde iets meer tegen de blonde dokters assistent aan. 'I.. I’m not feeling so good..’ prevelde hij. Hij was wit weggetrokken, misselijk, duizelig, aan het zweten en zag witte en zwarte vlekken in zijn ogen. Daarnaast klonken alle geluiden ver weg. Moeizaam liet hij Graham los en zakte voorzichtig en langzaam aan naar de grond. Eenmaal daar probeerde hij Graham aan te kijken maar liet al snel zijn hoofd hangen. ‘I.. I think I am going to pass out.’ Kwam er uiterst zachtjes en haast kortademig uit. ‘Or.. close to it..’ verzuchtte hij erachteraan.

@Vergil
@Graham

Okay hij was misschien wat te snel geweest met de andere op een afwerende en verdedigende manier over de gang gaan verspreiden, maar eigenlijk had hij niet veel bijzonders gedaan, toch? Vergil had geen echte klap uit gedeeld. Het enigste wat Vergil gedaan had uit zichzelf was iemand omver geduwd omdat hij niet in balans en ook eigenlijk in zijn weg stond. En de baas van het zooitje ongeregeld onderuit getrapt, maar verder had hij niemand kwaad gedaan. Vergil hoorde een zacht bedankje achter hem en hij keek even over zijn schouder en knikte enkel. Of die knul het gezien zou hebben? Dat was nog maar de vraag. Echter trok iets anders zijn aandacht. De geur van een ander persoon drong tot hem door en diens voetstappen kwamen dichterbij. Toen hij mompelend zijn naam hoorde vallen herkende Vergil hem meteen. Die jongeman was toen ook bij de stagiaire meeting geweest. Vergil liet het zwaard verdwijnen en hoorde diens stem voor hij een grote hand in zijn kraag voelde die hem een paar meter verderop weer neer zetten. Eerst trok hij zijn kleding weer recht, maar luisterde wel naar wat Graham zei. 'I'm in by my full senses Graham, I have not beaten them, but I just defend myself when the boss of this ragtag bunch attacked me when I tried the whole thing here to break up and tried to be reasoneble with them I only defended myself.' zijn toon was nu minder koud en afstandelijk dan toen hij de laatste keer tegen de gevallen jongeman had gesproken. Zijn helder groene ogen stonden zoals altijd lichtelijk argwanend en afstandelijk. Hij snapte best dat Graham zich zorgen maakte zoals iedereen dat deed. 'The only thing I did was taken them apart and warned them that if I ever see something like that again, I do'll take them directly to Eres.' Graham mocht denken dat hij zijn vuisten zou hebben gebruikt, maar dat was niet zo. Op zijn oude school had hij ook vaak genoeg met zijn mede leerlingen onderling gevochten en dan waren ze niet zo zacht zinnig gestraft geworden als dat Vergil hen nu eigenlijk had gestraft. Hoewel het in een verdedigende stadium was gegaan. Het enigste wat Vergil had gedaan was de zwart harige jongen beschermen voor de uiting van die andere die zich in een groep op hun slachtoffer hadden gestort. Wat er voorheen was voor gevallen was niet belangrijk. Er hoefde niemand een ander te slaan. Natuurlijk hij ook niet, maar bij het beschermen van slachtoffers kon je soms niet anders. De diepe zicht van Graham liet Vergil realiseren dat hij misschien wat zachter had moeten doen, maar tja dat waren dingen waar hij nog aan moest wennen. Hoewel Vergil al wat geminderd had in zijn tijd dat hij van de ene baan naar de andere was gehopt omdat mensen hem nog te ruw hadden gevonden en de klanten bang waren geworden om nog langer langs te komen. Niet dat hij zich er veel van aan had getrokken dan dat hij wat zachter aan was gaan doen wanneer hij dieven betrapte of dronkenlappen die lastig werden voor de andere die aanwezig waren. Hoewel Vergil geen problemen wilde en de manier zag van hoe Graham reageerde keek hij even opzij. Normaal zou hij zich niet laten weg sturen, maar Vergil zag wel in dat dit nu het beste was om weg te gaan. Niet omdat hij zich schuldig voelde, maar gewoon. 'Fine, take care of the boys. Jax.' antwoorden hij koeltjes. Goh! Kon hij niet wat minder koud reageren? Jax sprong van de jongen af die hij in zijn achterwerk had gebeten en volgde zijn baasje. Vergil vervloekte zichzelf, waarom kon hij nu niet eens een normaal gesprek houden met iemand? Goed misschien had hij hen niet moeten weg duwen of de kracht gebruiken die achter de aanvallen van de jongens had gezeten. Maar hij ging zich toch ook niet laten aanvallen. Vergil stapte de etage af en ging na een halve trap richting de etage waar hij zijn kamer had op de trap trede zitten. Jax krulde zich op zijn schouders en viel in een sluimerende slaap. Vergil keek vanaf zijn plek toe hoe het groepje Erdse jongens zich een weg zochten richting de ziekenzaal. Of ze door hadden dat ze bekeken werden? Hm... Daar zou Vergil wellicht niet achter komen. Maar toch was hij boos op zichzelf. De kloof tussen de gewone mensen en de Witchers was al groot dus nu zou die vast nog groter zijn geworden. En een kleine nieuwsgierigheid kon hij eigenlijk niet bedwingen. Misschien kon hij beter Melody even in de postkamer helpen? 'Ik heb er weer een zooitje van gemaakt wat jij Jax?' vroeg hij zijn huisdier en aaide hem onder zijn kop voor Vergil op stond en de trap weer af slenterde. Hij schaamde zich niet, maar was teleur gesteld in zichzelf. Toen Vergil weer op de etage van de aarde magiërs passeerde hoorde hij wat spreken. De jongen gaf zichzelf de schuld? Wat een nonsens! Maar Vergil hield zich erbuiten en liep verder. Melody was nog druk in de weer en toen hij net bij de balie stond struikelde ze bijna. 'Recht op blijven staan is beter.' zei hij en ze keek verrast op. 'Heb je nog meer brieven bij je?' vroeg ze speels glimlachend. Vergil schudden zijn hoofd. 'Nee, ik kwam vragen of je wat hulp kon gebruiken?' vroeg Vergil en ze merkte bijna meteen dat er iets mis was. 'Wat is er?' vroeg ze en maakte een schuif los zodat Vergil achter de balie kon komen. Hij vertelde haar wat er gebeurd was nadat hij eerder bij haar was weg gegaan en ze leefde best mee. 'Het zal niet gemakkelijk zijn om je aan te passen, maar ik kan je hulp goed gebruiken. Het komt vast goed.' zei ze en klopte hem zachtjes op zijn schouder. Daarna gingen ze snel aan het sorteren.

Hij had Vergil’s uitleg zwijgend aangehoord en de ander doordringend aangekeken, alsof hij wilde peilen in hoeverre hij de waarheid sprak. Graham had niet bepaald een reden om de andere stagiair te wantrouwen, maar als het op geweld aankwam, kon hij nou eenmaal niet zo tolerant zijn, als persoon én arts. Bovendien.. hoe je het ook wendde of keerde bleef het feit dat Vergil als medewerker van de school leerlingen had aangevallen. Dat viel gewoon niet goed te praten. Daarom reageerde de doktersassistent uiteindelijk met een ingehouden zucht en het schudden van zijn hoofd. “You held a sword against his throat, Vergil. A sword!” Zijn blik bestudeerde de ander waakzaam. “I know you meant well. That’s why I won’t report you to Eres, íf you leave this alone right now. But.. there are limits. Next time, I wíll interfere further.” was het enige wat hij hem nog mee wilde geven, voor hij zich op Olivier focuste die werkelijk zijn zorg en aandacht nodig leek te hebben.

Nadat Vergil hierop was vertrokken en Graham zich over Olivier had ontfermd, luisterde hij aandachtig naar diens reactie op zijn vraag. Enige verwondering viel op zijn gezicht te lezen toen de jongen in eerste instantie knikte dat het goed ging, ondanks de werkelijke blik in zijn ogen en de mate waarin hij was toegetakeld. Maar toen dit al snel overging in het schudden van zijn hoofd en de woorden klonken, gleden Graham’s wenkbrauwen weer naar beneden en knikte hij spijtig. Nee, het ging niet goed met hem… Elk detail van zijn lichaam leek dat uit te stralen, al waren de tranen die over zijn wangen stroomden alleen al genoeg om te laten zien hoe zeer het voorval hem had geraakt.
Graham bekeek het met een uitdrukking van medelijden, maar ook bezorgdheid. Zoals altijd wilde hij de pijn wegnemen en een ander een geborgen en veilig gevoel geven, maar juist doordat hij Olivier al enigszins kende en hij een patiënt was geweest, een… kwetsbare patiënt, voelde de doktersassistent zich des te meer betrokken bij zijn welzijn.
Terwijl de zwartharige jongen verder sprak, reikte Graham’s hand dan ook naar diens gezicht om voorzichtig met het puntje van zijn mouw zoveel mogelijk de tranen te drogen en het zwart wat Olivier rond zijn ogen had gehad nog enigszins in positie te houden. Met een jonger zusje wat net de puberteit betrad, kon hij wel raden wat het was.
Ondanks dat een deel van hem direct wilde protesteren op het moment dat de leerling zichzelf de schuld gaf van alles wat er was gebeurd, hield de jonge arts zich in, om aan te kunnen horen wát zich dan precies had voorgevallen en wat het werkelijk met Olivier had gedaan. Hierdoor kwam hij tot de ontdekking dat zijn voormalig patiënt het slachtoffer was geworden van de vier jongeren, puur doordat hij make-up had opgedaan, zichzelf had geuit en… de dappere stap had genomen te laten zien wie hij was… En om dan vervolgens daar zo op afgerekend te worden… Het maakte meer in Graham los dan hij had verwacht... Zijn medeleven viel duidelijk te lezen op zijn gezicht, terwijl hij de jongen onverstoord aankeek en zijn tranen droogde.

Aan het einde van zijn uitleg, op het moment dat hij over hém begon, kon Graham het niet helpen dat een lichte glimlach rond zijn lippen verscheen door de manier waarop hij hem beschreef: “a good mannered and awesome hero from a story”. Ha! If only..
Net toen de jongeman wilde reageren, bemerkte hij plotseling hoe Olivier’s donkere ogen iets wegdraaide. Nog geen tel later werd zijn kleding vastgegrepen, waardoor Graham als in een automatisme zijn armen beschermend om de ander heensloeg. “Whoa, easy there.” sprak hij kalm, terwijl hij hem nauwkeurig observeerde om in te schatten hoe groot de kans was dat hij flauw zou kunnen vallen. De grip rond zijn kleding verslapte, maar Graham liet zijn eigen armen waar ze waren en zakte samen met Olivier langzaam naar de grond, waardoor hij hem zo kon leiden dat hij veilig op de grond kwam te zitten. Mocht hij alsnog flauwvallen, dan zou hij tenminste niet ongelukkig terecht kunnen komen. “Easy.” fluisterde de jonge arts, terwijl hij in kleermakerszit naast de ander ging zitten. “Easy…” klonk het nogmaals geruststellend.
Een moment leek hij af te wachten, voor hij tenslotte de leerling even dicht tegen zich aantrok, Olivier’s hoofd rustend tegen zijn borst om het te stabiliseren. Eén arm was nog rond zijn schouders geslagen, waarvan zijn hand even troostend langs Olivier’s bovenarm wreef. Zijn andere hand streek voorzichtig wat zwarte lokken weg voor zijn gezicht om de wond op zijn jukbeen nogmaals te kunnen bekijken en zodat hij zijn ogen weer kon ontmoeten. “It’s over now. No one can hurt you now, alright?” sprak hij zachtjes verder, zijn stem zo warm als gewoonlijk, maar ook vervuld van een zekere… diepere betekenis, door de aard van het probleem wat speelde, iets.. wat medische zaken oversteeg.
Een korte stilte viel, alsof Graham een spontaan rustmoment had ingepland. Je kon alles zeggen, alles doen en iedere kennis gebruiken die je bezat, maar als hij iets had geleerd met zijn beroep, was het dat sommige patiënten soms geen arts nodig hadden -ondanks hun verwondingen aan de buitenkant-, maar juist.. een belangstellend medemens, voor de wonden binnenin… En dit was precies wat hij de jongen bood op dat specifieke moment, door even een oprecht moment van stilte en rust te pakken, in zijn aanwezigheid te zijn en naar hem en zijn verhaal te luisteren, om.. te laten zien dat hij niet alleen was, dat hij veilig was en er iemand over hem waakte…
“I actually think it looks good on you!” begon Graham plots na een tijdje weer te spreken, doelend op de eyeliner rond de bruine ogen voor hem. Een vriendelijke glimlach verscheen, waarbij zijn tedere, amberkleurige ogen het betraande gezicht naast hem weer aandachtig in zich leken op te nemen.

Het gesprek tussen Vergil en Graham sloeg hij in stilte gaande. Er was niets wat hij wilde of kon toevoegen eigenlijk. Hij knikte bij de woorden over dat Vergil het goed bedoeld had. Daar was hij het mee eens. Opende daarna zijn mond om toch wel wat te zeggen. ‘Thanks Vergil. Your method may have been.. just like theirs.. but thanks for interfering when you did.’ Sprak hij de stagiair vuurmagie toe voordat hij wegliep.

Na deze woorden ging zijn aandacht weer naar Graham. Met zijn aandacht op hem gevestigd kwamen de woorden als een waterval. Een hakkelende, snikkende waterval wel te verstaan. Juist op het moment dat hij met een hand zijn tranen wilde wegvegen, voelde hij hoe zijn tranen gedroogd werden. Stilletjes keek hij kort naar de mouw, met een flauwe en waterige glimlach op zijn gezicht. ‘Thanks.’ murmelde hij zachtjes, dankbaar. Het medeleven op Graham zijn gezicht was duidelijk te zien. Olivier sprak erna verder, begon over de man voor hem. Iets wat een kleine glimlach te weeg bracht. ‘Had niet gehoeven.. zo maak jij je mouw alleen maar vies.’ Ging hij zachtjes, maar wel degelijk dankbaar, verder. Toen ging het mis. Hij voelde hoe zijn hoofd licht en draaierig werd, greep daardoor het shirt van de dokters assistent vast voor wat meer houvast. Half fluisterend sprak hij hoe hij dacht dat hij, bijna.. half, aan het flauwvallen was. De twee armen die om hem heen werden geslagen gaven hem in ieder geval het fijne idee dat áls hij wel degelijk zou flauwvallen, hij tenminste niet naar de vloer zou storten. ‘Merci.’ Klonk het haast afwezig. De stem van Graham hoorde en verstond hij, maar het klonk ver weg. Alsof hij onder water lag of onder een fort aan dekens. Alsof hij op een automatische piloot werkte, werkte zijn lichaam braaf mee en zakte hij door zijn benen totdat hij veilig op de grond zat. ‘At least I won’t fall now.. And The feeling of dizzyness and everything is thankfully subsiding. Just a small headache left.' Met een hand wreef de zwartharige jongen kort over zijn voorhoofd, het zou hem niet verbazen als hij erna hoofdpijn bleef houden voor de verdere dag. Met een uiterst zacht, verbaasd geluidje bemerkte de knul hoe Graham zich tegen hem aantrok. Met een kleine frons van verwarring werkte Olivier braafjes mee, waarna hij zich stil hield, al luisterend naar de hartslag en ademhaling van de dokters assistent. ‘Nice heartbeat.’ Klonk het wat droogjes. Een hand, die niet van hemzelf was, ging weer langs de wonde op zijn jukbeen en zijn hoofd draaide hij iets, zodat ook hij de arts terug kon aankijken zonder gelijk kramp in zijn nek te krijgen. De woorden van Graham bereikten zijn oren, al helderder klinkend dan voorheen. Een kleine glimlach vormde zich om zijn lippen. ‘I know. I just.. Don’t know what happened. Just.. Yeah. Thanks again.’ Fluisterde hij half. ‘And does it look bad?’ vroeg hij erna, doelend op zijn jukbeen. Ergens verwachtte hij dat het een schaafwond of een blauwe plek zou zijn of worden, iets wat hij tegelijkertijd niet hoopte want dan zou iedereen meteen zien dat er Iets gebeurd was. Of hij moest ook zijn jukbeen onder de make up smeren. Iets waar hij op het moment zeer tegen opkeek. Een omdat hij het dan zou moeten kopen en twee omdat het vast en zeker iemand zou opvallen. Er viel een stilte, eentje die goed aanvoelde. Niet ongemakkelijk of wat dan ook. Het bekende stemgeluid liet hem weer op de dokters assistent focussen. ‘Mh?’ klonk het, vragend. ‘Oh..’ Kwam er daarna uit, toen de woorden registreerden en klikte. ‘I.. You think so? Really? Oh well, Thanks.’ Sprak hij, met een oprechte glimlach. De glimlach transformeerde in een kleine grijns. ‘You’re not just saying that to make me feel better, are you?’Sprak hij hem serieus toe, al was het welzeker plagend bedoeld, iets wat de kleine grijns en lichte twinkeling in zijn bruine ogen goed kenbaar maakte. Hierna liet hij een kleine stilte vallen en zuchtte even kort en liet de sfeer weer omslaan. ‘You know.. physical pain, physical assaults and the physical part of.. bullying hurts. It does, for a moment to a few days.’ Begon hij stilletjes, afwezig zijn duim over één van Graham zijn knopen wrijvende. Met zijn andere hand speelde hij met het uiteinde van zijn eigen mouw. ‘I’ve heard multiple people say that words cannot hurt. That words don’t hurt..’ Hij slikte even. ‘But they’re wrong. They do.. They do hurt. The bruises disappear and you forget they ever hurt.. Or they leave scars.. You know? But the words.. When you almost fall asleep.. I...i hear them again. And I jolt awake. Those words also hurt even more.. They well.. Kinda left a scar on my mind.. I mean.. Not just that.. But one of the things.. But they hurt the most because I just lost my dad and I thought they were my friends.’ Hij ademde even diep in en viel weer stil na de woorden gehakkeld te hebben. Met de hand die aan zijn mouw had gefrunnikt, traceerde hij afwezig langs het litteken onder zijn oog. Het praten met, of meer tegen Graham, ging hem gemakkelijk af. Ergens heel apart, en aan de andere kant een opluchting. ‘You know.. You’re easy to talk to.’ Gaf hij toe en glimlachte weer lichtjes. ‘I’m glad you’re here. I’m glad you’re the doctor’s assistant.’ Eindigde hij en kort haalde hij haast nonchalant zijn schouders op.

Graham overdreef wel een beetje vond Vergil. Zijn keel? Misschien dat hij die knaap zijn neus wat geschroeid had ja, maar zijn keel??? His Throat? Rather his nose.' was zijn respons op de woorden van Graham. Niet dat het veel uit zou hebben gemaakt uit het zicht van de dokters assistent natuurlijk. Hij kwam de gang net in toen Vergil de jongen tegenover hem eigenlijk dwong om de andere leerling met rust te laten. In dat opzicht kon hij Graham best begrijpen. 'This will not happen a second time and not a third time. At least not in this way.' voegde hij achter de zin van Graham dat hij de volgende keer er wel een rapport over naar het schoolhoofd zou sturen. Vergil was niet dom en leerde telkens weer en onthield de manier dan ook hoe het niet moest. Die jongens zouden hem nog niet eens aan gehoord hebben gehad als de Stagiaire hen zo als Graham eerder had gedaan toe gesproken zou hebben gehad. Ze vielen hem nu al aan. Dat liet hij zich niet wel gevallen en jezelf verdedigen mocht dan dus niet??? Oef! De regels hier waren zo veel anders dan op de school van de wolf. Vergil knikte bij de nog enigszins dankbare woorden van het slachtoffer wiens naam hij niet eens voor bleef om die te horen en vertrok verder zonder een woord. Hij wilde de informatie even laten bezinken. Maar toen hij op de trap was gaan zitten, wat hoger lag dan de dokterspost. Dus hij had het stelletje ongeregeld nog even onder hem voorbij zien komen. Daarna had Vergil besloten om naar beneden toe te lopen en kwam nog even voorbij de afdeling waar zijn blik even naar binnen gleed. Daar zag hij het tweetal tegen elkaar aan zitten. Hm, Was die knul nu out gegaan? Of gewoon te duizelig geweest om nog langer recht te blijven staan? Daar ging Vergil zich nu niet mee bemoeien en liep verder naar de postkamer. Melody was maar wat blij met zijn aanbod om haar te helpen. Het was best druk en er stonden ook wat dozen die naar de ziekenzaal gebracht moesten worden. 'Vergil? Zou jij die dozen even naar de ziekenzaal willen brengen? Normaal vraag ik het aan Graham of aan Yvaine of ze de dozen op willen komen halen? Ik krijg ze zelf nooit boven, misschien eentje of hooguit twee...' vroeg ze de stagiaire vuur magie die haar even met een ongemakkelijk gevoel aan keek, maar toch knikte hij en pakte de eerste doos op om zich op weg te maken naar de ziekenzaal. Hij zetten ze straks wel bij het kantoortje neer. Vergil stapte de trappen op en toen hij op de afdeling van de aarde magiërs kwam keek hij niet de gang in. Of die twee daar nog rond hingen was zijn zaak nu niet. De jonge witcher moest eerst maar eens zien dat hij die vijf dozen op de ziekenzaal kreeg. Niet dat hij een slechte conditie had, in tegendeel zelfs. Toch had hij geen zin in nog een preek van Graham.

XP (Sorry Vergil is nog knorrig)

Hij schoot wat onbeholpen in de lach bij de opmerking van de ander over zijn hartslag. Het was er zo plotseling uitgeschoten in het nogal… intense moment dat het hem even overrompelde. “Thanks.” klonk het zachtjes van zijn kant. “Glad you like it.” voegde hij er ietwat geamuseerd aan toe. Bij zijn bedankje, knikte hij enkel ten teken dat het goed was, maar bij de vraag schoten zijn ogen op, welke zich zojuist nog op de plek op zijn gezicht geconcentreerd hadden. “Nah, it looks...” Zijn glimlach verbreedde ongemerkt. “…badass.” prevelde hij er triomfantelijk achteraan met een schouderophaal om de sfeer voor de jongen wat dragelijker te maken. “Don’t worry: I can heal it for you, so no one has to know, if you don’t want to.” Ondanks zijn opmerking om het geheel te verlichten, hadden deze woorden direct weer een stuk serieuzer geklonken en droegen zijn sprekende ogen de ware betekenis erachter uit. Zijn blik wendde zich pas weer af toen Olivier daarop reageerde op het oprechte compliment wat hij hem gegeven had. Hij grinnikte zacht. “No, I meant it. It… suits you.” klonk het ter bevestiging, waarbij hij vanuit zijn ooghoeken had geobserveerd hoe even, heel even iets van een grijns zich op zijn gezicht getekend had. Mooi…
De stilte die vervolgens viel, werd op geen enkele manier door Graham doorbroken. Ook leek hij niet meteen de arm die nog rond zijn schouders was geslagen terug te trekken, ondanks dat het gevaar dat de jongen buiten westen zou raken voor nu grotendeels geweken was. Het leek hem te kalmeren, dus bleef Graham op dezelfde wijze zo bij hem zitten, luisterend naar de geluiden verderop en uiteindelijk naar de woorden die weer van Olivier’s kant werden gesproken. Bij de “You know” waren zijn ogen kort opzij geschoten, maar hij weerhield zich ervan hem aan te kijken, zodat het mogelijk als minder beklemmend zou voelen te spreken. Hierdoor was zijn blik vrij om af te glijden naar de kleine hand die plots naar zijn borst uitgestoken werd, waarvan de duim over de knopen van zijn overhemd wreef. Hij staarde er afwezig naar, aangezien zijn volledige aandacht was bij wat hem verteld werd, wat met hem gedeeld werd in uiterst vertrouwen… En dat.. deed abrupt een ijzig gevoel door zijn hele lijf trekken, alsof iets in hem zich aanspande en zijn hart een knauw bezorgde.
Ja… Hij herkende maar al te goed wat Olivier bedoelde met woorden die meer konden pijnigen dat welke fysieke pijnen dan ook… Op zijn eigen manier. Maar niet van hemzelf. Graham had zich altijd zo “onzichtbaar” weten te maken in zijn eigen gezin, dat hij was ontsnapt aan alle verbale uitingen van ongenoegen en mishandeling, maar zijn jongere broer… Die had het het meest van allemaal moeten ontgelden. Hoe vaak had Graham hem wel niet moed moeten inpraten dat hij wél deugde? Dat hij er wél mocht zijn en mensen van hem hielden? Dat hij… geen monster was, zoals hun moeder keer op keer bleef beweren? Voor zijn ogen, zonder dat hij het had kunnen voorkomen, was de kleine jongen ooit gebroken en aan de kant geschoven, alsof hij in feite geen mens, maar een voorwerp was. Alsof hij… een niemand was in de ogen van zijn bloedeigen familie.
Hij was… vernietigd, slechts een schim van het vrolijke, intelligente kind wat hij ooit geweest was. Het was ook op dit moment waarbij Graham hem zwijgend en beschermend net zo in zijn armen had gesloten als hij nu bij Olivier deed, bij hem was blijven zitten, hem heen en weer had gewiegd als een klein kind omdat hij zich net zo klein had gevoeld, net zolang totdat hij zich enigszins had durven op te stellen naar hem toe en accepteerde dat er nog altijd één iemand was die nimmer meer van zijn zijde zou wijken. Die hem accepteerde zoals hij was, die van hem hield en hem zou beschermen waar hij kon, eerder als een vader dan slechts als een grote broer.
Elijah…
Olivier’s herkenbare woorden deden daarom ook zichtbaar wat met de jonge doktersassistent, al wist hij dit binnen de perken te houden uit zijn professionaliteit. Beiden zouden er weinig aan hebben als hij al te veel erkenning gaf vanuit zijn eigen ervaringen. Wel slikte hij net wat moeizamer en liet een diepere ademtocht ontsnappen, welke halverwege beleef steken bij de laatste paar woorden: Olivier… was zijn vader verloren? En… hij had dus al eerder zoiets meegemaakt, maar met mensen die hij voor vrienden had aangezien. Dat was… Dat was… vreselijk. Hij kon het verdriet en het gemis bijna in zijn stem terug horen, alsof een gat was achtergebleven in zijn hart.
Niet in staat zelf direct te reageren nu hij alles nog op zich wilde laten inwerken, vulde een nieuwe stilte de gang, tot wederom Olivier deze zelf doorbrak. Dit keer schoten zijn ogen naar die van de ander en keken hem nieuwsgierig aan, omdat hij over hem begon. Automatisch lachte Graham hem warm toe naarmate hij verder sprak. Hij wachtte ondertussen geduldig tot hij volledig uitgesproken was en wist zo voldoende de controle over hemzelf te herwinnen te antwoorden: “I’m… glad I’m here too. I want to be, because Olivier…” Zijn lippen waren nog van elkaar gesperd, maar hij vervolgde niet aan één stuk door zijn verhaal. Even leek hij naar de juiste woorden te moeten zoeken. “… you’re not alone.” eindigde hij zachter dan de bedoeling was geweest. “I won’t let you be alone. I’m here.” Hij aarzelde een moment, waarbij zijn ogen weer afdwaalden. “And yes… words can hurt. They can even break you, if you let them. Hurting someone on the outside can leave its marks, but like you said: in most cases, it will heal over time. But often enough… people tend to forget or even ignore the pain on the inside, even though this pain… touches us right where we are the most vulnerable.” Langzaam schudde Graham zijn hoofd, waardoor zijn blonde lokken even speels heen en weer dansten. “That’s why no one should bare that alone. That’s why…” Vanuit zijn ooghoeken keek hij hem aan. “… I won’t go anywhere, alright? And let my words be the counterweight of theirs, because to me… you matter. When I look at you, I see…” Aansluitend draaide zijn hoofd zich iets zijn kant op, alsof hij hem gelijktijdig nog verder wenste te bestuderen en daardoor weer voorzichtig enkele van de zwarte lokken opzij moest vegen met de toppen van zijn vingers. “… someone who might be lost now, but can be found again. Someone who… is capable of far more than people like that…” Hij knikte enigszins in de richting waar de jongens eerder verdwenen waren. “.. might ever achieve. I saw how you treated that little girl at the hospital ward. You have compassion, you care about others… And yes, those guys picked on you, but at least you dared to be yourself by wearing what yóu wanted to wear.” Zijn blik stond bijzonder ernstig voor zijn doen en leek voor even onlosmakelijk verbonden met de zijne, waar hij eerder wel had weggekeken, maar hij wilde dat de ander terug kon lezen in zijn vriendelijke ogen wat zijn stem hem nu vertelde, zodat het hopelijk zou blijven hangen, nog meer dan de pijnigende woorden van anderen. “Those are really important characteristics to have. Don’t let anyone take that away from you. Even though their words hurt and linger, don’t let them change you or break you, because you áre good enough, you matter, just… by being you.” eindige hij tenslotte, maar wendde zijn gezicht alsnog niet af. Hij meende ieder woord en dat toonde zich in ieder, klein detail van zijn gelaat.

Het gelach van Graham klonk door de stille gang, en geamuseerd keek Olivier hem aan. 'I certainly do. Best heartbeat i've ever heard.' Grinnikte hij hem toe. Bij zijn bedankje knikte de assistent en toen die zich erna richtte op de plek op zijn gezicht luisterde Olivier naar zijn woorden. ‘Badass?’ herhaalde hij zachtjes, ergens toch wel verbaast maar.. anderzijds deed het antwoord hem ook wel wat. ‘Well, i’m glad it makes me look badass.’ Het serieuzere voorstel liet de jongen even nadenken. ‘Well.. It may look very badass as you say but it will also call attention to, well.., me, again. So.. I’d appreciate it a lot if you could heal it? I don’t feel like.. answering the questions people are going to ask me if I keep my very badass look.’ Het compliment had hij in de eerste instantie beantwoord met een kleine dosis humor, maar het antwoord daarop liet hem op een haast verlegen en wat onvast grinniken. ‘I will remember that, if or when i’ll wear it again.’ Het antwoord van de blondharige assistent gaf een ook een lichte dosis aan wat nodige zelfvertrouwen rondom het onderwerp eyeliner. En dat Graham het leuk vond staan, liet hem haast warm voelen. Het voelde dan ook goed om iemand het te horen zeggen.

Een stilte volgde en met de warmte van Graham’s arm om hem heen geslagen nam hij even de tijd om zichzelf en zijn gedachtes te ordenen en verder te kalmeren. Als vanzelf begon zijn tong woorden te vormen die eruit vloeiden als water van een waterval af. Het ging gemakkelijk bij deze man naast hem en de rem op zijn woorden was een stuk minder, maar nog wel aanwezig. Terwijl de woorden naar buiten tuimelde, hoorde en voelde hij hoe Graham diep uit ademde, wat een paar van Ollie zijn zwarte haren liet bewegen. Zijn laatste woorden stierven weg en een korte stilte nam het weer over. Totdat in een, zeker wel degelijk gemeende, halve opwelling vertelde hij Graham dat hij blij was dat hij hier was en dat hij hier de arts assistent was.

Stilletjes luisterde hij naar de woorden van Graham en keek naar hem op bij het horen van zijn naam. En de woorden dier op de korte stilte volgden lieten een emotie in hem opwellen van een zekere dankbaarheid en genoegen want simpele woorden als die waren zo fijn om te horen. Langzaam knikte de jongen, dat woorden je konden breken.. daar was hij het geheel mee eens. Eigenlijk met alles wat hij nu hoorde, was hij het eens. Met zijn bruine ogen volgde hij eventjes de dansende haren van Graham, toen die zijn hoofd kort schudde. De jongen wist van zichzelf dat hij een emotioneel persoon was, daarom beet hij op de binnenkant van zijn wang om zichzelf er van te weerhouden niet in tranen uit te barsten. Ieder woord hamerde op hem in, op een goede manier. Met zijn lichtelijk wel vochtige ogen volgde hij de bewegingen van de persoon naast hem. Hoe hij zich weer wat naar hem toe draaide en voelde zijn vingers door zwarte lokken gaan, om die opzij te vegen. Het volgende stuk van de woorden klonk, en de ogen van gaham stonden ernstig. Bleven op zijn bruine gericht. Olivier keek terug naar de amber gekleurde van Graham, luisterde ondertussen nog altijd aandachtig naar diens woorden. Al die tijd had Olivier niets gezegd. Had enkel geluisterd en de woorden op zich in laten werken. Hij had Graham niet willen onderbreken en had gewacht tot hij klaar was met spreken. En dat was hij nu, maar meteen antwoorden lukte niet. Olivier zocht naar de juiste woorden terwijl hij die van de ander nog extra op zich door liet dringen. En nog altijd waren die amber gekleurde ogen op hem gericht. Olivier, op zijn beurt, keek ook niet weg. Had er geen behoefte aan en wist ook niet of hij het wel kon. Gevangen in de blik als een insect in honing.

‘Thank you. For.. not .. for saying you won’t let me be alone. For being here. And not going anywhere.’ Klonk er uiteindelijk zacht, met licht geknepen stem. ‘I.. Am so very glad, because.. it means a lot to me.’ Als hij nog een klein beetje sentimenteler was geweest had hij nu waarschijnlijk weer lopen huilen, had daarna waarschijnlijk zijn armen om Graham heen geslagen in dankbaarheid. Maar dat deed hij allemaal nog net niet. En waarschijnlijk maar goed ook want dat was awkward en zijn eigen woorden van net klonken in zijn oren al behoorlijk sappy. Kort richtte hij zijn ogen even op zijn handen, om weer even na te denken over de woorden die Graham had gesproken, waarna hij zijn blik weer terug liet gaan naar diens gezicht. Zijn ogen waren weer in de val verstrengeld geraakt.

‘I promise that i won’t.. let them break me. Their words. Their well.. everything. I promise.’ Murmelde hij zachtjes. Hij meende het en hij wilde de dokters assistent laten weten dat hij had geluisterd. Pijnlijke woorden bleven vaak lang hangen maar de woorden van Graham hadden hem toch wel opgekrikt. Hij wist ook dat Graham gelijk had. ‘Again.. thank you. I know it’s your job and that it was something like.. luck that you got here but yeah...’ Hoe vaak had hij dat al niet gezegd? Een bedankje? Hij was inmiddels de tel kwijt geraakt. 'Sorry. I'll ban a thank you from my vocubalary now.' Sprak hij met een schaapachtige grijns.

De achttienjarige jongen zuchtte daarna eventjes waarna hij lichtjes glimlachte. ‘I’m sure i look way better with eyeliner on then they do. You know, I bet they where just jealous.’ Bracht hij licht lachend uit. De woorden meende hij niet helemaal, een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem dat die jongens om een heel andere reden hem zo behandeld hadden. En dat was ook zo maar soms kon een licht grapje of een positief woord of.. iets een persoon zich al beter laten voelen. Iets wat de dokters assistent net al had bewezen. Met een paar vingers ging hij kort over de wonde op zijn jukbeen. ‘Graham?’ klonk het terwijl hij zijn hand weer liet zakken. ‘Do we need or do you want to go somewhere else to maybe clean and heal this? Or is sitting here just fine?’ Vroeg hij de dokters assistent zachtjes terwijl hij nog kort even naar zijn jukbeen wees om aan te duiden waar hij het over had, al was dat opzich zelf al vrij duidelijk. ‘I’m fine with anything really.’ Gaf hij toe en kort haalde hij zijn schouders op.

@Graham

Traptrede na traptrede stapte de Stagiaire vuur magie verder omhoog tot hij op de juiste verdieping aankwam en de etage verder op liep. Met rustige passen kwam Vergil uit eindelijk met de eerste doos aan bij de grote deuren van de ziekenzaal. Hij wilde ze net open duwen toen de deuren vanzelf open leken te gaan. Vergil verloor erdoor bijna zijn evenwicht aangezien de deuren van hem weg gingen. Grrr! Tja dat had je als je niet door de deur heen kon kijken, maar goed de Stagiaire had zich op tijd weten te redden voor de gene die de deuren weg trokken in zicht. Hij had zijn gebruikelijke afstandelijke blik op, maar liet de leerling die voorbij kwam gelopen gaan zonder er een woord over te spreken. Ach, zulke dingen konden gebeuren al waren ze nooit fijn. Met rustige pas stapte hij verder en keek terwijl Vergil binnen kwam rond waar hij de dozen neer zou kunnen zetten zonder dat iemand er last van zou hebben. Hm... Daar was het kantoortje en de deur ging naar buiten open of naar binnen? Dan zetten hij het wel aan de kant waar geen scharnieren zaten. Vergil zetten de doos neer en rechten zijn rug weer. Zodra hij zich om draaide zag de Stagiaire vuur magie dat het groepje van rebellen op de rand van de bedden zaten te wachten tot ze verzorgd zouden worden. Vergil gaf geen krimp om ze en toonde ook niets in hun richting dat hij spijt had van zijn manier van handelen. Goed misschien dat hij niet had moeten dreigen, niet dat hij hen ook daad werkelijk verwond zou hebben. Dat zou zijn eed niet toe laten. Hoewel hij zichzelf wel mocht beschermen. Maar opzettelijk verwonden?! Nee! Met kalme passen verliet Vergil de ziekenzaal weer, de etage en zo de trap af naar beneden om de rest van de dozen te halen. Het geluid van gelach steeg op in de trappenhal, maar dat kon om van alles gaan en wie er lachte? Nee daar had Vergil geen flauw benul van. Wel wilde hij deze aflevering snel af gehandeld hebben. Dus jokte hij op een drafje naar beneden en kwam weer tot stilstand bij de balie van de post kamer. Ah. Kennelijk had Melody de dozen er al voor gezet. Ze keek even op van haar sorteer werk en knipoogde even naar hem. Vergil knikte met een lichte glimlach naar haar en pakte een nieuwe doos op. Hm... Deze was lichter en de derde was ook licht. Zonder aarzelen tilde Vergil hen beide op en liep weer richting de trap om weer naar boven te lopen.

Olivier ademde kort diep in en uit, bij de zachte en gefluisterde woorden van de ander. Hij was eventjes stil, probeerde te achterhalen wat Graham bedoelde. ‘Then why did you? Say it?’ vroeg hij hem na een kleine minuut, verwonderd en nieuwsgierig terwijl hij probeerde Graham te lezen, probeerde de blikken en emoties in zijn amberkleurige ogen te ontcijferen, maar hij had er moeite mee. Iets wat niet verwonderlijk was, want hoe goed kende hij de dokters assistent nu?

Ollie sprak erna nog wat, waarna er een stilte hing. Die werd pas onderbroken bij zijn volgende opmerking, eentje die Graham zachtjes liet lachen. Een kleine glimlach stond op zijn eigen lippen, wilde net weer wat zeggen toen Graham begon met spreken. De toon van de woorden en de arts zijn veranderde lichaamshouding, hijzelf werd lichtelijk meegesleurd en ging daarna zelf ook wat maar rechter zitten, lieten de jongen geïntrigeerd naar hem opkijken. ‘Hm?’

De woorden, het voorstel, het idee lieten hem naar Graham kijken alsof hij ineens een extra hoofd had. ‘What? You serious?’ stamelde hij zachtjes en vol ongeloof. ‘You’d do that?’ ging hij zachtjes verder terwijl een kleine blos zich op zijn wangen vormde. Het voorstel raakte hem en hij slikte eenmalig. ‘Well yeah.. It’d be the brave thing to do.. I mean.. If you really want to and think it’ll work..’ Het maakte het er bijna naar dat hij zich haast speciaal voelde en alsof hij in een achtbaan zat. maar dat gevoel drukte hij weg. Het was immers de adrenaline die eindelijk helemaal uit zijn lichaam verdween. Hij schudde kort zijn hoofd, werd weer herinnerd aan de pijnlijke plek op zijn jukbeen, en glimlachte toch wel dankbaar naar de man tegenover hem. ‘We’d be awesome. I’m sure it’ll look really good on you. It might even bring out the amber colour of your eyes more.’ Hij bekeek de man tegenover hem aandachtig, probeerde hem voor te stellen met eyeliner. ‘Well.. Only one way to find out, no?’ Een zachte lach ontsnapte aan hem. 'I'll lend you mine then.' bracht hij glimlachend uit.

Hij vroeg Graham daarna maar naar de wonde en of hij wilde dat ze naar de ziekenzaal zouden gaan ja of te nee. Aandachtig luisterde Olivier naar het antwoord. Hij dacht er even over na, kauwde daarbij wat op de binnenkant van zijn wang. ‘Yeah.. I don’t fancy seeing them again. Once a day is more then enough.’ Gaf hij zachtjes, en licht grinnikend, toe. ‘Some water..’ herhaalde hij stilletjes en meer voor zichzelf, als het goed was...Zijn ogen gingen naar zijn tas, hier haakte hij zijn voet doorheen (hij kon er nog net aan bij) en haalde deze naar zich toe. ‘Do you have something to put some water in?’ stelde hij Graham de vraag terwijl hijzelf door zijn tas ging voor iets van een bakje. ‘I should have.. something.. I think.’ Ging hij erna verder en uit zijn tas haalde hij een paar boeken, pennen.. en uiteindelijk pas een klein flesje met dop die tevens ook diende als beker. Het had natuurlijk helemaal onderop gelegen. Hij had hem altijd bij, voor het geval dat. Als hij de tijd weer eens verloor tijdens het fotograferen of dansen had hij in ieder geval altijd iets van drinken bij zich. Mits hij eraan gedacht had hem te vullen.‘Will this do?’De beker hield hij naar de dokters assistent uit en zette het ding daarna neer op de grond om vervolgens zijn hand op Graham zijn schouder te leggen als steun, waarna Olivier zichzelf langzaam aan en voorzichtig omhoog werkte. Hij voelde nu dat zijn buikspieren een optater hadden gehad. Dat zou een mooie blauwe plek worden. Hij ademde een keer diep in.. mh ja, het zou het nog wel een paar dagen voelen, maar het was niet te erg. Nog niet. Morgen zou het sowieso stijver en pijnlijker zijn. ‘Mind if I fill it? If it’s good enough to hold some water for you to heal course. And you know, the small walk to the bathroom might do me good?’ stelde hij vragend voor. Het zou hem onder andere ook een kans geven om zijn wonde te bekijken. ‘But if you have a better container for the water, let me know. But you know, if you advice against me walking just yet, I’ll sit down again, Doctor Graham.’ Ging hij verder met een lichte schouder ophaal en een kleine geamuseerde glimlach.

@Graham
@Vergil

De dozenstapel werd al gauw minder en minder tot de twee laatste dozen er nog van over waren, Nou ja die waren wel zwaarder dan de andere dus besloot Vergil om ze maar apart naar boven te dragen. Er rinkelde iets in, dus het kon best zijn dat er flesjes medicijnen in zouden zitten. Met rustige passen liep Vergil de trap op tot bij de zieken zaal. Hm... kennelijk was Yvaine of Graham bezig geweest de dozen die hij er eerder had neer gezet weer weg gehaald hebben? Ach zijn zorg niet. Vergil zetten de doos weer neer en vertrok om de laatste doos op te halen. Zelf had hij niet veel tijd nodig om af te koelen. Vergil kon best in komen in hoe Graham op hem had gereageerd. Dit waren andere manieren van andere terecht wijzen dan hoe hij voor erkenning  op Kaer Morhen onder de grotere leerlingen toen hen had moeten terecht wijzen. Maar hier ging dat totaal anders. Hier waren ze minder streng in dat opzicht. Iets wat Vergil snel aan zou moeten wennen. Al had hij geen moeite met iets snel op te pikken. Zijn blik gleed even over de Erd etage toen hij voorbij kwam gelopen naar beneden. Kennelijk voelde die knaap zich al wat beter?